Znajdź Mszę Świętą Dla dziennikarzy Dla księży

Diecezja Warszawsko-Praska » Parafie

Parafie

BIAŁOBRZEGI, Parafia bł. Karoliny Kózkówny

Niedziele i święta: 08:30, 10:30 (kaplica w Ryni), 12:30

Dni powszednie: 07:00 (w styczniu od poniedziałku do piątku), 17:00 (kaplica w Ryni, w środy i piątki), 18:00 (oprócz stycznia)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 18 listopada 1994 r. z części parafii Nieporęt.

Białobrzegi są miejscowością znaną z jednostki wojskowej, która powstała jeszcze w czasach carskich w końcu XIX wieku a od 1921 służyła jednostkom łączności Wojska Polskiego. W 1917 w budynkach koszarowych więzieni byli żołnierze Józefa Piłsudskiego, oficerowie legionów, którzy odmówili złożenia przysięgi lojalności wobec Niemiec i Austro-Węgier. Podczas II wojny światowej znajdował się tu niemiecki obóz dla jeńców, po którym został cmentarz- miejsce spoczynku ponad dziesięciu tysięcy rożnej narodowości żołnierzy z wojsk radzieckich i kilku żołnierzy włoskich. W 1964 ukończono budowę Zalewu Zegrzyńskiego, dzięki czemu oddalona o ponad 1 km od nurtu Narwi miejscowość zyskała walory letniska. Powstały tu ośrodki wypoczynkowe, należące głównie do służb mundurowych i punkty rekreacyjne.

Na początku lat 80 proboszcz Nieporętu ks. kanonik Czesław Bednarczyk zaczął wznosić w Białobrzegach dom katechetyczny. Budynek zaprojektował p. Jan Pałka z Warszawy. Kiedy nauka religii powróciła do szkół, budowę przerwano. W 1991 r. do pracy duszpasterskiej w jednostce wojskowej w Białobrzegach został skierowany ks. Krzysztof Krzesiński z parafii garnizonowej w Legionowie. Pierwsze msze święte odprawiano w klubie garnizonowym. W przebudowie sali katechetycznej na kościół pomagali mu zarówno miejscowi mieszkańcy jak i wojsko. W lipcu 1993 r. na mocy porozumienia biskupów warszawsko-praskiego z polowym budynek kościoła został poświęcony 18 listopada 1993 r jako świątynia cywilno-wojskowa. W rok później bp Kazimierz Romaniuk erygował w Białobrzegach parafię. Na prośbę proboszcza z Nieporętu ks. Zbigniewa Brzozowskiego otrzymała ona wezwanie bł. Karoliny Kózkówny. W czerwcu 1994 ks. Krzysztof Krzesiński został mianowany pierwszym proboszczem parafii Białobrzegi. Jednocześnie pełnił funkcję kapelana pomocniczego w jednostce wojskowej.

Dnia 28 VI 1994 wydzielono formalnie granice dla powstającej parafii. Objęły one wsie: Rynia, Białobrzegi-osiedle, Białobrzegi-wieś. Pod opieką ks. Krzesińskiego parafia rozwijała się materialnie i duchowo.

BUDY BARCZĄCKIE, parafia Matki Bożej z Guadalupe

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00, 17:00

Dni powszednie: 7:30 (od Adwentu do Wielkanocy), 18:00 (od Wielkanocy do Adwentu)

Parafię erygował abp Henryk Hoser SAC 12 grudnia 2008 r.

1 października 2004 r. bp Kazimierz Romaniuk erygował ośrodek duszpasterski. Kolejny ordynariusz warszawsko-praski, abp Sławoj Leszek Głódź, 10 października 2004 r. poświęcił kaplicę.

Po kilku latach prac wykończeniowych przy domu parafialnym rozpoczęły się prace przy budowie świątyni. 27 maja 2012 r. abp Henryk Hoser SAC wmurował kamień węgielny w ściany wznoszonego kościoła.

CEGŁÓW, Parafia św. Jana Chrzciciela

Plac Anny Jagiellonki 21, 05-319 Cegłów

Niedziele i święta: 09:00, 10:00 (kaplica w DPS w Mienii), 11:30, 18:00

Dni powszednie: 08:00, 18:00

Parafię w Cebrowie (obecnie Cegłowie) erygowano w 1534 roku z części parafii Kiczki. Nazwa pochodzić ma od cegielni, w której wyrabiano materiał na budowę miejscowego kościoła. W połowie XIV wieku książę mazowiecki Ziemowit przekazał Cegłów na uposażenie warszawskim augustianom.

Pierwszą drewnianą świątynię ufundowali w latach 1441-1444 księżna mazowiecka Anna Fiodorówna i bp Andrzej z Bnina Opaliński. W XV wieku Cegłów stał się własnością biskupów poznańskich; jeden z nich, Benedykt Izdbieński, w 1547 roku przekazał parafię Kapitule Warszawskiej. W roku 1603 założono tu szkołę parafialną, a w roku 1621 Zygmunt III Waza nadał Cegłowowi prawa miejskie wraz z herbem (głowa Jana Chrzciciela, patrona parafii), którymi miejscowość cieszyła się do 1869 roku. W 1526 roku księżna Anna Mazowiecka zapisała należącą do parafii wieś Mienia szpitalowi Świętego Ducha w Warszawie. Pod koniec XVIII wieku rozpoczęto budowę szpitalnej filii w Mieni. Klasycystyczny szpital z kaplicą ukończono w 1806 roku.

Obecny kościół murowany wzniesiono w drugim ćwierćwieczu XVI wieku, konsekrował go biskup poznański Maciej Łubieński 21 grudnia 1629 roku. Z tego okresu pochodzą: wschodni szczyt prezbiterium, sklepiona zakrystia z kominkiem oraz dwa portale. W 1862 roku świątynia była remontowana; dla bezpieczeństwa strop w części nawowej podparto dwoma rzędami drewnianych kolumn toskańskich. Na zewnętrznej ścianie prezbiterium znajduje się epitafium Stanisława Oczki (†1572), ojca lekarza królewskiego.

Przy kościele stoi dzwonnica z końca XVIII wieku i rosną kilkusetletnie lipy i wiązy. W latach 2012-2015 przeprowadzono kolejne etapy konserwatorskiego remontu zabytkowej (XVII/XVIII) więźby dachowej budynku kościoła.

Na początku XX wieku w Cegłowie zaistniał mariawityzm, dlatego 30 proc. tutejszej społeczności należy do Starokatolickiego Kościoła Mariawitów.

CELESTYNÓW, parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30, 12:00, 16:00 (kaplica w Regucie), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 września 1929 roku z części parafii Kołbiel, należała wówczas do dekanatu praskiego.

Nazwa miejscowości pochodzi od Celestyny, córki Leopolda Polakiewicza – właściciela majątku. Najstarszą osadą Celestynowa jest Radzin, który powstał w 1833 roku, a jego właścicielem był Leopold Radziński. Miejscowość rozwinęła się w związku z budową kolei nadwiślańskiej, a przyczynili się do tego warszawiacy, którzy przyjeżdżali tu na letni odpoczynek. Duża odległość od kościoła w Kołbieli utrudniała wczasowiczom i mieszkańcom udział w życiu Kościoła.

W 1927 roku przystąpiono do budowy drewnianej kaplicy, którą 17 lipca tegoż roku poświęcił ks. Piotr Górski, proboszcz z Kołbieli. Pierwszym kapłanem, który przyjeżdżał do Celestynowa na niedziele i święta, był ks. Stanisław Rostowski, student z diecezji sandomierskiej.

Kościół zbudowano w latach 1930-1932 według projektu arch. Tadeusza Szanjora, głównie z fundacji Edmunda Jankowskiego, profesora SGGW, właściciela majątku „Skarbonka”, organizatora szkoły ogrodniczej w Celestynowie, wielkiego społecznika, odznaczonego medalem papieskim „Pro Ecclesia et Pontifice”. To on przeznaczył na budowę 80 tys. zł.

Kamień węgielny poświęcił bp Stanisław Gall 12 października 1930 roku, a już w grudniu kościół zasklepiono i pokryto dachówką. Duszą poczynań w pierwszym okresie budowy był ks. Anatol Sałaga, a od 3 lutego 1932 roku – ks. Jan Maciejewski. Bardzo wielu parafian pracowało przy budowie bezinteresownie. Świątynię poświęcił bp Stanisław Gall 30 października 1932 roku, w uroczystość Chrystusa Króla. Ukoronowaniem budowy była konsekracja świątyni, której dokonał bp Stanisław Gall w dniu 14 czerwca 1939 roku.

Lasy celestynowskie były miejscem wielu zwycięskich akcji Armii Krajowej. W pobliżu kościoła znajduje się pomnik w formie orła rozpiętego na krzyżu, wzniesiony ku czci ofiar nalotu z 1 września 1939 roku i poległych w czasie II wojnie światowej.

CHOSZCZÓWKA STOJECKA, Parafia św. Józefa

Choszczówka Stojecka 50A, 05-300 Choszczówka Stojecka

Niedziele i święta: 09:00, 11:00

Dni powszednie: 06:30 (w Adwencie)

Ośrodek duszpasterski erygował abp Sławoj Leszek Głódź 1 lipca 2007 roku, wydzielając go z terenu parafii św. Antoniego z Padwy w Mińsku Mazowieckim.

Pierwszym administratorem ośrodka został ks. Jan Świerżewski, były proboszcz parafii św. Wincentego à Paulo w Otwocku. Ośrodek zaistniał dzięki staraniom ks. inf. Jana Byrskiego, proboszcza parafii macierzystej. W 1999 roku nabył on działkę w Choszczówce Stojeckiej, ogrodził i postawił krzyż. Biskup Stanisław Kędziora 15 listopada 1999 roku poświęcił plac, krzyż i nowy obraz św. Józefa – patrona przyszłego ośrodka.

Zgodnie z planami w 2001 roku zalano fundamenty i rozpoczęto prace przy wznoszeniu kaplicy. Już w sierpniu 2002 roku budowla była pokryta dachem z blachy. Prace wykończeniowe i wyposażeniowe kaplicy i części mieszkalnej zakończono w marcu 2007 roku. 19 marca 2007 roku, we wspomnienie św. Józefa, ks. inf. Jan Byrski mógł poświęcić obiekt.

Ośrodek w całości jest dziełem ks. inf. Jana Byrskiego i wspierającego go p. Waldemara Komody z Mińska Mazowieckiego.

CHOTOMÓW, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Partyzantów 8, 05-123 Chotomów

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 08:00, 18:00

Parafia erygowana w 1. połowie XIV wieku (ok. 1349 roku), należy do najstarszych w diecezji. Czasami podawana jest data późniejsza – ok. 1418 roku. W akcie erekcyjnym parafii Wieliszew z roku 1387 jest wzmianka, że powstała ona z części parafii Chotomów. Na podstawie wizytacji generalnej z 1609 roku wiadomo, że parafia obejmowała cztery wioski: Chotomów, Jabłonnę, Radziszew (obecnie Rajszew) oraz Olszewnicę, stanowiącą własność Adama Nowodworskiego. Archiwum Akt Konsystorza Pułtuskiego z 1775 roku podaje opis kościoła chotomowskiego i stwierdza: „Jest pewne, że ten parafialny kościół od czterystu lat i wyżej zostaje”.

W miejsce pierwotnego kościoła drewnianego biskup płocki Andrzej Stanisław Załuski wzniósł w 1725 roku nowy, również drewniany, który dotrwał do 1865 roku. W latach 1861-1865 zbudowano kościół murowany, z fundacji hrabiego Maurycego Potockiego (właściciela dóbr jabłonowskich), według projektu Franciszka Marii Lanciego. Kościół został konsekrowany w 1893 roku. Budowla ucierpiała w sierpniu 1915 roku w wyniku walk wojsk rosyjskich z Niemcami, a podczas II wojny światowej kościół został poważnie uszkodzony – rozbita została wschodnia ściana, zapadł się dach. Po odbudowie świątynia została rekonsekrowana w 1952 roku przez kard. Stefana Wyszyńskiego.

Obok kościoła znajduje się murowana kaplica oraz brama-dzwonnica z trzema wejściami. Na placu przy kościele stoi figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, ogrodzona metalowym płotem (postawiona w 1860 roku, prawdopodobnie na miejscu dawnego kościoła). W 1999 roku parafia obchodziła jubileusz 650-lecia istnienia. Z parafii Chotomów powstały trzy parafie: Wieliszew (1387), Jabłonna (1925) i św. Jana Kantego w Legionowie (1933).

Przy wejściu na cmentarz kościelny ustawiono pomnik św. Jana Pawła II; figura papieża umieszczona jest na cokole granitowym.

CHROŚLA, Parafia bł. Honorata Koźmińskiego

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 16:00 (oprócz wakacji)

Dni powszednie: 07:00 (we wtorek), 18:00 (oprócz wtorku)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 11 marca 1993 roku (dekret w kronice parafialnej) z parafii św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. Do jej powstania przyczynił się w znacznej mierze proboszcz parafii św. Antoniego ks. prał. Jan Byrski, który w 1989 roku zakupił działkę. W lutym 1990 roku została odprawiona pierwsza Msza święta (polowa). W lipcu tego roku władza diecezjalna skierowała ks. Józefa Podkońskiego do tworzenia ośrodka duszpasterskiego. W grudniu 1990 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę, przy której 15 kwietnia 1991 roku kard. Józef Glemp utworzył prawie-parafię.

Świątynię zaprojektował p. Zbigniew Grzesiak z Mińska. Budowę ukończono w 1997 roku, kościół jest tylko poświęcony.

DĄBRÓWKA, parafia Podwyższenia Krzyża Świętego

Kościelna 30, 05-252 Dąbrówka

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 17:00

Dni powszednie: 07:00, 17:00

Parafię erygował w roku 1442 biskup płocki książę Kazimierz, brat księcia Bolesława IV, przez wydzielenie z parafii Klembów. Pierwsze wzmianki o osadnictwie na tych terenach pochodzą z przełomu XII i XIII wieku.

Fundatorami pierwszego kościoła drewnianego byli Jan Słąka (podkomorzy łomżyński) i Jakub Saczko oraz Mikołaj i Filip (dziedzice Dąbrówki, Laskowa i Chajęt). Został on zniszczony wraz z całą miejscowością podczas wojen szwedzkich. Nowy kościół drewniany ufundował w 1737 roku wojewoda pomorski, podkomorzy ciechanowski, dziedzic Dąbrówki i Małopola Jakub Narzymski. Świątynię konsekrował sufragan płocki Marcin Załuski w 1745 roku. Została ona niemal doszczętnie spalona podczas insurekcji kościuszkowskiej.

Obecny kościół murowany, według projektu arch. Zygmunta Twarowskiego z 1875 roku, zbudowano staraniem ks. Bartłomieja Pawalskiego w latach 1881-1883 z ofiar parafian, konsekrował go abp Wincenty Chościak Popiel 22 sierpnia 1903 roku. W sierpniu 1944 roku wskutek działań wojennych kościół uległ częściowemu zniszczeniu. W latach 1945-1955 odrestaurował go ks. Józef Tomaszczyk. Budowę wieży zakończono w latach 1968-1972 dzięki staraniom ks. Franciszka Góździa. Wiszą na niej dwa dzwony: „Święty Jan” (800 kg) i „Święty Antoni” (350 kg), poświęcił je bp Wacław Majewski 14 października 1956 roku.

DĘBE WIELKIE, Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował bp Kazimierz Ruszkiewicz 9 kwietnia 1913 r.

Kościół, zaprojektowany przez Józefa Piusa Dziekońskiego, zbudowali sami wierni w latach 1906-1908. Kamień węgielny wmurował w 1906 r. ks. Kazimierz Sobolewski – dziekan miński, a następnie poseł na Sejm Rzeczypospolitej. Zapał wiernych był tak duży, że w niespełna trzy lata po zawiązaniu się komitetu, 26 sierpnia 1908 r., świątynię konsekrował bp Kazimierz Ruszkiewicz, sufragan warszawski.

Miejscowość Dębe Wielkie w roku 2016 obchodziła 600-lecie istnienia. Znana jest m.in. z bitwy 31 marca 1831 r., w której oddziały gen. Jana Skrzyneckiego zwyciężyły rosyjski korpus gen. Grigorija Rosena i gen. Fiodora Geismara.

Prawie 90 lat później, 17 sierpnia 1920 r., kościołowi groziło wysadzenie przez bolszewików. Tragedii zapobiegł ppor. Jan Bozowski, którego bohaterski czyn parafianie wciąż wspominają. 1 maja 1944 r. wojska radzieckie zajęły Dębe Wielkie bez walk, ale w styczniu 1945 r. niemiecki samolot zrzucił w pobliżu kościoła bombę, której wybuch uszkodził wszystkie okna. W 1954 r. wybudowano kotłownię i założono w kościele centralne ogrzewanie (system Morwa na gorące powietrze). Obecnie świątynia jest ogrzewana przez dwie dmuchawy olejowe.

W 1957 r. do parafii przydzielono wieś Brzeziny, a 20 września 1964 r. dołączono jeszcze wieś Hutna Góra.

DŁUGA KOŚCIELNA, Parafia św. Anny

Powstania Styczniowego 83, 05-074 Długa Kościelna

Niedziele i święta: 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 17:00, 18:00

Parafię erygował w 1445 roku biskup poznański Andrzej Bniński na prośbę kapituły kolegiackiej w Warszawie, przez wydzielenie z parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Odnowienia zagubionego dokumentu erekcyjnego dokonał 29 czerwca 1630 roku biskup poznański Maciej Łubieński. W 1. połowie XV wieku wieś Longa Ecclesiastica znajdowała się w posiadaniu niejakiego Mikosiusa (Mikosza), który podarował ją Kapitule Warszawskiej.

Pierwszą świątynię wzniesiono równocześnie z ustanowieniem parafii, a konsekrowano w 1453 roku (wcześniej istniała tylko mała drewniana kapliczka ufundowana przez Kapitułę Warszawską). Druga drewniana świątynia powstała przed 1630 rokiem. W XIX wieku dobudowano do niej kaplicę i kruchtę główną, potem była wielokrotnie restaurowana. Była to budowla trzynawowa, na planie prostokąta, orientowana, o konstrukcji zrębowej, szalowana i wzmocniona lisicami. Całość przykrywał stromy dwuspadowy dach, kryty gontem. W neobarokowym ołtarzu głównym znajdował się obraz św. Anny i św. Joachima nauczających Maryję (2. połowa XVIII wieku). Krucyfiks na belce tęczowej pochodził z 1. połowy XVI wieku. Organy zbudowano w 1894 roku. Wszystko to spłonęło w nocy 9 września 2000 roku, mimo że kościół był zabezpieczony na wszelkie dostępne sposoby. Tak zaginął najstarszy przykład mazowieckiej gotyckiej architektury sakralnej. Ostała się tylko kruchta główna i wolnostojąca dzwonnica z XVII wieku.

Na placu kościelnym znajduje się grota Niepokalanej z 1995 roku, upamiętniająca 550-lecie istnienia parafii. Po tragicznym pożarze zdecydowano się na budowę świątyni murowanej; plany wykonał arch. Aleksy Dworczak z Łodzi. Po uprzątnięciu zgliszczy rychło przystąpiono do kopania i zalewania fundamentów. 8 czerwca 2002 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny. Nowy kościół poświęcił bp Stanisław Kędziora 23 listopada 2003 roku. 10 września 2006 roku nowo wybudowaną świątynię konsekrował abp Sławoj Leszek Głódź.

DOBRE, parafia św. Mikołaja

Niedziele i święta: 8:15, 10:00 (poza wakacjami), 11:00 (w wakacje), 12:00 (poza wakacjami), 16:00 (poza wakacjami), 17:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 17:00

Parafię erygował biskup poznański Jan Latalski w roku 1530. W tym samym roku, na mocy zezwolenia Zygmunta I, Jan Dobrzyniecki, podstoli zakroczymski, na swoich dobrach zwanych Ossowno założył miasto Dobre na prawie niemieckim. On także, przy udziale Mateusza z Brzozowicy, ufundował kościół pod wezwaniem św. Stanisława.

W XVI wieku miasto było poważnym ośrodkiem rzemieślniczo-handlowym, mieszkało w nim około 800 osób. Zniszczenia potopu szwedzkiego, wojen napoleońskich i powstania listopadowego (bitwa pod Dobrem, w czasie której siłami polskimi dowodził gen. Jan Skrzynecki) doprowadziły do utraty praw miejskich w 1852 roku.

Obecny kościół św. Mikołaja Biskupa, z fundacji Kamili Jaźwińskiej (dziedziczki Rudzienka, największego majątku w parafii), według projektu Bolesława Podczaszyńskiego, stanął w latach 1873-1878 dzięki staraniom ks. Edmunda Smoleńskiego. 31 sierpnia 1878 roku poświęcił go ks. Stanisław Chromiński, dziekan radzymiński, a konsekrował bp Wincenty Teofil Chościak Popiel 10 maja 1886 roku.

We wrześniu 1939 roku Mazowiecka Brygada Kawalerii toczyła pod Dobrem boje z okupantem.

DUCZKI, parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00, 20:15

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 6 kwietnia 1980 roku. Utworzono ją z części trzech parafii: Świętej Trójcy w Kobyłce, św. Jana Chrzciciela i św. Wojciecha Biskupa Męczennika w Poświętnem oraz Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie.

W 1878 roku powstała wieś Zagościniec, jednym z jej właścicieli był Józef Łaszcz, który nabył 240 ha gruntów (w tym 100 ha lasu). Pod koniec XIX wieku wydzielono 95 działek po 0,6 ha i sprzedawano – już z domami w stylu nadświdrzańskim („świdermajer”) – urzędnikom rosyjskim, wojskowym, kupcom i przemysłowcom z Warszawy. Tramwaj konny łączył je ze stacją kolejową w Wołominie. Początki duszpasterstwa związane są z kaplicą w Zenonowie: w roku 1905 rosyjski pułkownik Krysztanowski postawił tu gipsową figurę Niepokalanej, a w 1938 roku ze składek mieszkańców i letników postawiono kapliczkę o wymiarach 3 × 4 m. Wiosną 1969 roku wierni wraz z ks. Grzegorzem Kalwarczykiem, ówczesnym wikariuszem parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, w ciągu jednej nocy dwukrotnie powiększyli kaplicę – do powierzchni 3 × 8 m.

Jeszcze w 1941 roku pięciu gospodarzy z Duczek ofiarowało działki pod kościół, ich łączna powierzchnia wynosiła 1,5 ha.

W 1957 roku pojawiły się plany utworzenia parafii w Zagościńcu, lecz Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie zablokowało je skutecznie.

Od 1969 roku w kaplicy w Zenonowie odprawiały się Msze święte w niedziele i święta. W czerwcu 1973 roku władza metropolitalna mianowała ks. Zygmunta Krysztopę wikariuszem parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, powierzając mu opiekę nad kaplicą w Zenonowie) i zadanie zorganizowania nowego ośrodka duszpasterskiego. Kaplicę ponownie w ciągu jednej nocy nielegalnie powiększono (6 × 10 m), ale Urząd Bezpieczeństwa zapieczętował ją i postawił wartownika. Sprawa rozwiązała się pozytywnie po kilku dniach: władze cywilne zgodziły się na ukończenie budowy.

Kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych poświęcił bp Władysław Miziołek 25 maja 1975 roku. Pierwszy plac pod budowę kościoła w Duczkach (6000 m) wraz ze zdewastowaną oficyną zakupił ks. Zygmunt Krysztopa na swoje nazwisko 23 października 1974 roku (Kościół katolicki do 1989 roku nie miał osobowości prawnej). Po remontach i rozbudowie odprawiono tu pierwszą Mszę świętą. Był 9 września 1975 roku. 31 grudnia 1975 roku erygowano samodzielny ośrodek duszpasterski.

10 grudnia 1976 roku uzyskano pozwolenie na budowę kościoła i plebanii. Projekt przygotowali Maciej i Ewa Krasińscy z Warszawy, a konstrukcję opracowali Franciszek Romańczuk i Jan Płóciennik; budową kierował inż. Tadeusz Jarząbek z Warszawy. Ks. Krysztopa dokupił jeszcze 2300 m² placu i 24 września 1978 roku zaprosił bp. Jerzego Modzelewskiego, aby go poświęcił. Prace ziemne rozpoczęły się latem 1979 roku. 24 sierpnia 1980 roku kard. Stefan Wyszyński pobłogosławił kamień węgielny pochodzący z Ziemi Świętej, a pięć lat później (9 września 1985 roku) kard. Józef Glemp poświęcił nowo wybudowany kościół i sale katechetyczne. Nieco wcześniej, 29 czerwca 1985 roku, bp Kazimierz Romaniuk poświęcił cztery nowe dzwony, które zawisły na frontonie kościoła; on też konsekrował świątynię 9 czerwca 2002 roku.

FRANCISZKÓW, parafia św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny i św. Franciszka

Franciszków 68, 05-240 Franciszków

Niedziele i święta: 09:00, 12:00

Dni powszednie: (8:00 lub 18:00, wg ogłoszeń)

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 30 kwietnia 1957 roku z części parafii Klembów i Poświętne.

Podczas scalania gruntów w 1925 roku wydzielono działkę pod kościół, znajdowała się nieco dalej niż obecna. Ks. Jerzy Bednarowicz sprzedał ją i nabył obecną od p. Gajcy. Duszpasterz zamieszkał początkowo u p. Władysława Banaszka i odprawiał Msze święte w drewnianym budynku miejscowej szkoły. Wśród wiernych powstał swoisty podział: wioski Jaźwie i Franciszków rywalizowały ze sobą, aby świątynię zlokalizować u nich. Spór rozstrzygnął abp Stanisław Gall, zatrzymany obok kapliczki we Franciszkowie. Zdecydował, że w tym miejscu stanie kościół. Początkowo księża Sadowski i Marian Pirożyński mieszkali w Klembowie i obsługiwali Franciszków. Budowa kościoła trwała w latach 1976-1989, konsekrował go bp Stanisław Kędziora 4 maja 1995 roku.

GLINIANKA, Parafia św. Wawrzyńca

Wawrzyniecka 149, 05-408 Glinianka

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 10:00 (kaplica w Józefowie), 11:30, 12:45 (oprócz lipca i sierpnia), 13:00 (kaplica w Siwiance), 18:00

Dni powszednie: 07:30, 08:00 (w soboty), 18:00 (od poniedziałku do piątku w maju, czerwcu i październiku oraz w środy)

Parafię erygował biskup poznański Andrzej Czarnkowski 13 listopada 1556 roku z części parafii Kołbiel. Wieś została założona w XV wieku jako Gliniany. W latach 1557-1820 posiadała prawa miejskie, nosiła wówczas nazwę Wawrzyńczew (od imienia właściciela, Wawrzyńca Dobrzynieckiego herbu Ciołek, podstolego czerskiego). Obecna nazwa pochodzi od dużych pokładów gliny zalegających pod powierzchnią.

Pierwszy kościół parafialny pod wezwaniem NMP, św. Franciszka, św. Jana Apostoła i św. Wawrzyńca Męczennika wzniósł równocześnie z utworzeniem parafii (inni podają 26 kwietnia 1564 roku) Wawrzyniec Dobrzyniecki, podczaszy ziemi czerskiej. W ówczesnym Wawrzyńczewie były dwa kościoły, szkoła parafialna, szpital-przytułek dla ubogich. W wyniku wojen ze Szwedami podupadły okoliczne miejscowości i zmalała liczba mieszkańców. Spowodowało to spadek dochodów parafii i niszczenie starego kościoła. W końcu XVIII wieku w parafii mieszkało ok. 480 osób, a samo miasto liczyło ponad 200 mieszkańców. W roku 1763 na miejscu zniszczonej świątyni zbudowano nową, istniejącą do dziś. Ks. Andrzej Nowacki w roku 1883 oszalował ściany i dobudował dwie zakrystie (jedna murowana).

W okresie II wojny światowej silnie działały tu Armia Krajowa i Bataliony Chłopskie, upamiętnia to pomnik stojący przy kościele.

W 1997 roku rozpoczął się remont kościoła, nadzorowany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Wykonano następujące prace: odbudowa fundamentów, położenie impregnowanych podwalin, cyklinowanie i malowanie ścian zewnętrznych, wymiana szczytów przed głównym wejściem, wymiana części szalunku zewnętrznego, całkowita wymiana pokrycia gontem. W 2001 roku przystąpiono do prac konserwatorskich przy ołtarzach bocznych i ołtarzu głównym. W roku 2010 wymieniono podłogę świątyni.

GRZEBOWILK, parafia św. Kazimierza Królewicza

Mazowiecka 45, 05-332 Grzebowilk

Niedziele i święta: 07:30, 09:30 (kaplica w Teresinie), 11:30

Dni powszednie: 06:30 (we wtorek i czwartek), 07:30 (w sobotę), 18:00 (w poniedziałek, środę i piątek)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 21 listopada 1999 r. z części parafii Kołbiel. Od 22 czerwca 1996 r. funkcjonowała jako ośrodek duszpasterski.

Budowę kościoła rozpoczął w latach 80. XX w. ks. Kazimierz Wilkowski. Po jego tragicznej śmierci dzieło kontynuował ks. prał. Tadeusz Wasiluk, który był głównym pomysłodawcą projektu kościoła. Wykonaniem zajęli się p. Ryszard Wądołowski i p. Bogusław Chodorski. Działkę pod budowę ofiarowali mieszkańcy Grzebowilka (była to własność sołecka) przez przedstawicieli: Romana Zająca, Jana Łojka i Jana Kostrzyńskiego. Wznoszenie kościoła wspierał pomocą Adam Wiącek. Świątynia powstała wielkim wysiłkiem mieszkańców Grzebowilka.

Kamień węgielny poświęcił 23 czerwca 1984 r. bp Jerzy Modzelewski. W 1994 r. bp Kazimierz Romaniuk pobłogosławił prezbiterium wykonane według pomysłu p. Łukasza Trzeciaka. Poświęcenia stacji Drogi Krzyżowej dokonał 9 września 2001 r. bp Stanisław Kędziora.

Na terenie parafii znajduje się kaplica w Teresinie, która w 2010 r. otrzymała relikwie I stopnia św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Fundatorem relikwii jest kapłan pracujący w Stanach Zjednoczonych. 24 października 2010 r. powstał ołtarz św. Teresy od Dzieciątka Jezus, poświęcony przez bp. Stanisława Kędziorę. W kaplicy rozwija się kult św. Teresy z Lisieux.

Grzebowilk to miejscowość z tradycjami. Najstarsze wzmianki o nim pochodzą z 1564 r., zachowały się w lustracjach starostwa osieckiego. 13 października 1939 r. w okolicy Grzebowilka pułk ułanów grupy operacyjnej gen. Władysława Andersa stoczył bój z oddziałami niemieckiej XI Dywizji. Parafia od lat organizuje Drogę Krzyżową z inscenizacjami oraz festyn parafialny „Kaziuki”.

GUZEW, parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Niedziele i święta: 08:45 (kaplica szpitalna w Rudce), 10:00, 11:30

Dni powszednie: 16:00

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 24 maja 1997 r. z części parafii Kuflew i Mrozy. Początki duszpasterstwa były tutaj dość burzliwe: w 1930 r. wieś Guzew została odłączona od parafii Kuflew i przyłączona do parafii Mrozy. Spowodowało to antagonizmy na tyle silne, że w latach 1931-1936 funkcjonował tu Polski Narodowy Kościół z niewielką drewnianą kaplicą i księdzem. Jednak z powodu braku funduszy na budowę kościoła murowanego i utrzymanie księdza wspólnota się rozwiązała. Po tym fakcie cztery rodziny przyłączyły się do parafii w Mrozach, a pozostali powrócili do Kuflewa.

Ks. Władysław Furmański, wieloletni proboszcz Kuflewa (1968-1983), czynił duże starania, aby zjednoczyć wieś: wynajął dom, w którym prowadził katechizację dzieci (raz w tygodniu) i odprawiał Mszę świętą (raz w miesiącu). Ówczesne władze cywilne postanowiły sprzedać dom; od tej pory katechizację i Eucharystię sprawowano po rodzinach lub na łące. W 1982 r. ks. Furmański podjął starania o budowę kaplicy i sali katechetycznej.

Poświęcenia krzyża i placu dokonał bp Zbigniew Kraszewski. Od maja 1983 r. Mszę świętą odprawia się w każdą niedzielę. Budowę kaplicy rozpoczęto 17 września, a 22 października bp Jerzy Modzelewski wmurował kamień węgielny przywieziony z Grobu Pańskiego. Od 1 września 1984 r. nauka religii odbywała się już w salce katechetycznej. Dekretem z 22 czerwca 1995 r. władza diecezjalna mianowała ks. Bogdana Sałańskiego kapelanem kaplicy Najświętszego Serca Pana Jezusa w sanatorium w Rudce, powierzając mu obowiązek opieki duszpasterskiej nad kaplicą z Guzewie; on też został mianowany pierwszym proboszczem.

W roku 1999 między plebanią a kościołem powstała grota ku czci Matki Bożej, rozpoczęto też prace związane z wyposażaniem świątyni. W dniu 15 września 2004 r. bp Kazimierz Romaniuk dokonał konsekracji kościoła.

GWIZDAŁY, parafia Matki Bożej Częstochowskiej

Łochowska 90, Gwizdały, 07-130 Łochów

Niedziele i święta: 07:30, 09:15, 10:45 (kaplica w Kaliskach), 12:30

Dni powszednie: 17:00 (pn-pt), 09:00 (sob)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 1 lipca 1998 roku z części parafii Kamieńczyk. Od 1992 roku istniała tu kaplica filialna parafii Kamieńczyk, zbudowana z inicjatywy wiernych i pozostająca pod opieką ówczesnego proboszcza, ks. Janusza Godzisza. Jesienią 1996 roku poświęcił ją bp Kazimierz Romaniuk.

22 czerwca 1997 roku władza diecezjalna ustanowiła samodzielny ośrodek duszpasterski i skierowała ks. Grzegorza Rowickiego do opieki nad nim. W tym samym roku dobudowano plebanię i ogrodzono teren. Wiosną 2009 roku rozpoczęto kapitalny remont świątyni: demontaż sidingu, wymiana okien, ocieplenie zewnętrzne.

HALINÓW, parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Łaski Bożej

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

30 minut przed Mszą św.

Niedziele i święta: 1-sza niedziela m-ca: 19.00-20.00

Dni powszednie: czwartek po Mszy św. wieczornej do godz. 20.00, piątek 7.30-18.00, 2-gi piątek m-ca 18.30-7.00 (sobota)

Parafię erygował kard. Józef Glemp 1 marca 1987 roku z części parafii Długa Kościelna. Miejscowość, założona ok. 1580 roku, stanowiła własność ks. Jana Góreckiego, kanonika warszawskiego; dawniej była znana pod nazwą Skruda lub Studzianki. 12 czerwca 1979 roku, podczas wizytacji kanonicznej parafii Długa Kościelna, gdzie proboszczem był ks. Eugeniusz Drapała, padła propozycja budowy kaplicy lub kościoła w osadzie Halinów.

Ks. Drapała nabył teren od Janiny Góreckiej, zabiegał o pozwolenie na budowę oraz zgromadził znaczną część materiałów budowlanych. 18 marca 1981 roku nadeszła zgoda na budowę kościoła w Halinowie. Kompleks kościelny zaprojektowali architekci Andrzej Buchner i Witold Mieszkowski. Bp Jerzy Modzelewski 8 maja 1982 roku poświęcił plac pod kościół oraz pierwszy krzyż. 16 marca 1983 roku kuria warszawska wydała dekret nadający powstającemu ośrodkowi duszpasterskiemu tytuł Najświętszej Maryi Panny Matki Łaski Bożej. Kamień węgielny poświęcił i wmurował kard. Józef Glemp 24 maja 1984 roku; on także ustanowił prawie-parafię 16 grudnia 1985 roku.

Nad całością budowy czuwał ks. Szczepan Stalpiński, początkowo wikariusz parafii macierzystej, a później pierwszy proboszcz. Mury kościoła poświęcił i pierwszą Mszę świętą odprawił ks. Eugeniusz Drapała 6 października 1985 roku. Trzy dzwony, ufundowane przez wiernych, poświęcił bp Władysław Miziołek 29 czerwca 1987 roku.

O wystrój świątyni zatroszczył się następny proboszcz, ks. Stanisław Wołosiewicz. Z kolei malowanie wnętrz, nastawa ołtarzowa, zagospodarowanie i ogrodzenie terenu kościelnego, budowa pomieszczeń gospodarczych i zakup organów to zasługa ks. kan. Andrzeja Kamińskiego. Konsekracji kościoła dokonał bp Kazimierz Romaniuk 16 listopada 1995 roku.

HELENÓW, parafia św. Faustyny

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (we wtorek oprócz maja, czerwca, października i listopada), 18:00 (poza wtorkiem lub codziennie w maju, czerwcu, październiku i listopadzie), 18:00 (poza wtorkiem lub codziennie w maju, czerwcu, październiku oraz listopadzie)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 1 stycznia 1997 roku z części następujących parafii: Świętej Trójcy w Kobyłce, św. Józefa w Wołominie, Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Duczkach i Przemienia Pańskiego w Radzyminie. W czerwcu 1995 roku władza diecezjalna mianowała wikariuszem parafii macierzystej w Kobyłce ks. Jana Śmigasiewicza i poleciła mu zorganizować nowy ośrodek duszpasterski.

Plac pod kościół (4500 m²), należący do wsi, ofiarowali mieszkańcy Helenowa; 12 listopada 1995 roku poświęcił go bp Kazimierz Romaniuk. W kwietniu 1996 roku rozpoczęto budowę domu parafialnego według projektu arch. Andrzeja Pawlika; mieści się w nim kaplica (17 × 11 m, z przedsionkiem 11 × 4 m) i plebania. Ma wymiary 30 × 11 m (z gankiem), posiada dwie kondygnacje, jest kryty blachą szwedzką. Poświęcił go bp Romaniuk 21 września 1997 roku. Samodzielny ośrodek duszpasterski w Helenowie istnieje od 5 października 1996 roku.

Na placu przed kaplicą stoi figura Niepokalanej, dar dzieci pierwszokomunijnych i rocznicowych z 1998 roku. W lipcu 2002 roku rozpoczęła się budowa świątyni docelowej. 18 czerwca 2006 roku abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił i wmurował kamień węgielny. 7 listopada 2013 roku parafia uzyskała zgodę na użytkowanie kościoła w zakresie prezbiterium, nawy głównej i bocznej, a także pomieszczeń technicznych przy wejściach do budynku – powierzchnia użytkowa 667 m². Uroczystego przeniesienia Najświętszego Sakramentu dokonał biskup senior Kazimierz Romaniuk w sobotę 16 listopada 2013 roku.

W maju 2016 roku uzyskano pozwolenie na użytkowanie całego obiektu. Dawna kaplica służy w tej chwili jako sala Miłosierdzia Bożego.

HUTA MIŃSKA, parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Nowa 1, 05-300 Huta Mińska

Niedziele i święta: 8:00, 11:00, 17:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 2 lutego 2000 roku z części parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim.

Nowy ośrodek duszpasterski w Hucie Mińskiej został powołany do istnienia 27 czerwca 1993 roku przez bp. Kazimierza Romaniuka. Od tego dnia codziennie sprawowano Mszę świętą w prowizorycznej wiacie usytuowanej na placu budowy przyszłej świątyni. Pierwszą Mszę świętą w nowo wybudowanej kaplicy odprawiono 29 listopada 1993 roku. 8 grudnia 1993 roku biskup warszawsko-praski poświęcił tymczasową kaplicę, a 22 grudnia tego samego roku wydano dekret o powstaniu ośrodka duszpasterskiego.

Biskup Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny pod budowę świątyni 27 czerwca 1996 roku. W sierpniu tego samego roku, po rozpoczęciu prac przy budowie kościoła, powołana została prawie-parafia. Kościół, wybudowany według projektu arch. Ewy Szmidt, został poświęcony 1 grudnia 2002 roku przez pierwszego ordynariusza warszawsko-praskiego, ks. bp. Kazimierza Romaniuka.

IGNACÓW, Parafia św. Antoniego z Padwy

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 12:00

Dni powszednie: 06:30 (w kaplicy u Sióstr), 07:30 (w okresie kolędy), 09:00 (w wakacje we wtorek, czwartek i sobotę), 17:00 (od października do marca poza okresem kolędy), 18:00 (od kwietnia do czerwca, we wrześniu oraz w wakacje w poniedziałek, środę i piątek)

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 25 grudnia 1949 roku z części parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim i św. Anny w Jakubowie. Pierwszym duszpasterzem był ks. Wincenty Goliszewski, który przybył tu w październiku 1940 roku i rozpoczął pracę w kaplicy Zakładu Wychowawczego dla Dziewcząt.

Historia kościoła rozpoczyna się w 1895 roku, gdy zarząd warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności podjął decyzję o budowie świątyni przy Domu Opieki dla Dziewcząt. Główną opiekunką zakładu stała się hrabina Maria Wanda Ronikier, która w ten sposób chciała uczcić przedwcześnie zmarłego męża Wiktora, ofiarnego działacza Towarzystwa Dobroczynności. W kosztach budowy brali udział również członkowie Koła Czcicieli św. Antoniego. Kościół zbudowano według projektu Stanisława Adamczewskiego, który także sprawował dozór techniczny nad budową.

13 czerwca 1903 roku, we wspomnienie św. Antoniego z Padwy, świątynię poświęcił kapelan zakładu ks. Zenon Suchoński w obecności ks. prał. Leona Jungowskiego. 23 grudnia 1948 roku władze kościelne powołały w Ignacowie filię parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim. 10 stycznia 1950 roku parafię przekazano Księżom Misjonarzom św. Wincentego à Paulo, a pierwszym proboszczem został ks. Kazimierz Skowyra, który przybył z Chin po piętnastoletniej pracy misyjnej. Kościół nie był konsekrowany.

JABŁONNA, Parafia Matki Bożej Królowej Polski

Modlińska 105a, 05-110 Jabłonna

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 10:00 (kaplica Ojców Kombonianów), 10:30, 10:30 (kaplica w Choszczówce), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 06:30 (kaplica Ojców Kombonianów), 06:30 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:30), 07:30, 18:00, 18:30 (kaplica Ojców Kombonianów)

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 sierpnia 1925 roku z części parafii Chotomów. Miejscowość wzmiankowana jest w 1418 roku jako własność biskupa płockiego Jakuba, który nadał jej prawo chełmińskie; była jego letnią rezydencją. Nazwa wskazuje, że od dawna słynęła z sadów owocowych. W 1773 roku nabył Jabłonnę od Kapituły Płockiej bp Michał Poniatowski, brat króla Stanisława Augusta i późniejszy prymas. To on powierzył budowę rezydencji (1775-1779) twórcy warszawskich Łazienek, królewskiemu architektowi Dominikowi Merliniemu. Park założył Szymon Bogumił Zug. Po nim odziedziczył Jabłonnę książę Józef Poniatowski, a następnie rodzina Potockich. Obecnie znajduje się tu ośrodek konferencyjny PAN i Klub Dyplomatyczny.

W XIX wieku była tu przystań statków parowych, fabryka wyrobów chemicznych i huta szkła. Myśl o powstaniu parafii zrodziła się w roku 1920, a w roku 1921 utworzono komitet budowy kościoła. Tymczasową kaplicę urządzono w domu przy ul. Parkowej. Pierwszy proboszcz, ks. Zygmunt Siedlecki, rozpoczął budowę świątyni na placu ofiarowanym przez hrabiego Maurycego Potockiego. Budowę dokończył ks. Stanisław Skrzeszewski, a świątynię wyposażył ks. Bronisław Sielski.

Owoc wspólnego trudu pierwszych trzech proboszczów i parafian pochłonęła pożoga wojenna: 25 października 1944 roku ustępujące wojska niemieckie wysadziły świątynię i częściowo zniszczyły plebanię. Parafię w takim stanie objął 5 września 1945 roku ks. Józef Abramowicz, który przystąpił do odbudowy kościoła. Tymczasowym miejscem kultu była jedna z sal pałacu Potockich, a potem kaplica urządzona we frontowej części plebanii. 4 września 1949 roku bp Wacław Majewski wmurował kamień węgielny w powstającą z gruzów świątynię, on także konsekrował ją 19 września 1954 roku.

21 lipca 1957 roku kard. Stefan Wyszyński poświęcił trzy dzwony odlane w ludwisarni Emila Kozłowskiego we Wrocławiu. Są to „Stefan” (405 kg), „Maria” (240 kg) i „Jan” (130 kg), napędzane elektrycznie.

JADÓW, parafia św. Jakuba Apostoła

Plac Gustawa Dreszera 11, 05-280 Jadów

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Jadów, dawniej miasteczko, obecnie wieś, siedziba gminy, leży w północno-wschodniej części Równiny Wołomińskiej. W pierwszej połowie XIII wieku nasiliło się osadnictwo nad Bugiem na zachód od ujścia Liwca – prawdopodobnie tego okresu sięgają nadbużańskie Rażny na wschodzie oraz Jadów na południowym zachodzie. W XV wieku były te okolice na tyle zagospodarowane i ludne, że w 1473 roku, za panowania księcia mazowieckiego Bolesława IV, wybudowano pierwszy modrzewiowy kościół, który przetrwał do XVIII wieku. Konsekracji kościoła dokonał brat księcia Kazimierz, biskup płocki, 5 lutego 1479 roku. Jedni przypuszczają, że kościół został spalony, inni, że przebudował go ks. Marcin Koźliński.

Parafia jadowska została erygowana w roku 1481. Oznacza to, że już w tym czasie Jadów stanowił ośrodek kultu religijnego i życia gospodarczego. I rzeczywiście – w 1475 roku książę Bolesław IV nadał osadzie przywilej cotygodniowych targów. Książęta mazowieccy, a później królowie polscy, począwszy od XVI wieku popierali osadnictwo w tej części Mazowsza. Osadnicy byli zwalniani na kilka lat od wszelkich powinności poza obowiązkiem „stawania zbrojnie w potrzebie”. W tym czasie powstały takie wioski, jak Królowa Wola (obecnie Starowola), Zawiszyn i Myszadła. Ich założycielem był starosta liwski i kamieniecki Mikołaj Zawisza. Życie religijne rozwijało się – w 1. połowie XVIII wieku w Jadowie powstała mansjonaria, która funkcjonowała przez kilkadziesiąt lat.

Warto zauważyć, że w 1776 roku, 20 lat po opuszczeniu parafii w Jadowie przez byłego proboszcza ks. Ludwika Mellina (1735-1744), mocą zapisu testamentowego na rzecz wspólnoty św. Wincentego przy kościele Świętego Krzyża powstała Fundacja Jadowska, zobowiązująca do przeprowadzania w Jadowie misji co sześć lat.

Wśród wiernych rozwijał się kult męki Pańskiej, pojawiły się mazowieckie procesje pasyjne, w których kroczyli tzw. kapnicy (pokutnicy ubrani w kapy, czyli wory pokutne). Dzięki działalności misjonarzy utworzono w Jadowie różańcowe Bractwo Aniołów Stróżów. Zaczęły powstawać tzw. domy szpitalne dla ubogich, był to początek pracy charytatywnej.

W 1781 roku proboszcz jadowski ks. Franciszek Zambrzycki został biskupem sufraganem kijowskim, co spowodowało, że mimo działań wojennych życie religijne mogło toczyć się w miarę normalnie. W związku z rezydowaniem bp. Zambrzyckiego w Jadowie co roku na zakończenie nabożeństwa czterdziestogodzinnego był udzielany sakrament bierzmowania, były też przypadki udzielania święceń kapłańskich. Obchodzono odpusty na św. Jakuba Apostoła (patrona parafii), w dniu świętych Aniołów Stróżów, a także – za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej – w święto Siedmiu Boleści NMP. Ważnym wydarzeniem było odnowienie ślubów zakonnych sióstr wizytek mieszkających we wsi Zawiszyn, po raz pierwszy w języku polskim.

W 1818 roku dobra jadowskie przyznano hrabiemu Stanisławowi Zamoyskiemu.

W 1882 roku, staraniem ks. Piotra Brzozowskiego, rozpoczęła się budowa nowego kościoła. Dziedzic hrabia Zdzisław Zamoyski ofiarował na ten cel część funduszy i materiały budowlane uzyskane z rozbiórki dawnego dworu w Zawiszynie. Chłopi opodatkowali się na rzecz budowy i ochoczo przychodzili do wszelkich prac. Budowę ukończono w 1886 roku. Konsekracji dokonał, w obecności kilkunastu tysięcy wiernych, abp Wincenty Chościak Popiel. Świątynię zaprojektował arch. Józef Pius Dziekoński.

W 1945 roku wojska sowieckie zniszczyły wieżę, którą odbudowano dopiero w 1976 roku. W dwudziestą drugą rocznicę powstania diecezji, 15 września 2013 roku, abp Henryk Hoser SAC podniósł kościół do rangi sanktuarium Krzyża Świętego.

JAKUBÓW, parafia św. Anny

Plac św. Jakuba Apostoła 1, 05-306 Jakubów

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00, 17:00

Dni powszednie: 17:00

Parafię erygował biskup poznański Andrzej z Bnina 12 listopada 1473 roku i włączył do archidiakonatu warszawskiego. Początkowo obejmowała dwie miejscowości: Jakubów i Łaziska. W 1540 roku było ich już osiem, a w roku 1616 – dziesięć.

Pierwszy kościół wzniesiono wraz z erygowaniem parafii. W 1657 roku świątynia została sprofanowana i obrabowana przez Kozaków i Szwedów. W wyniku III rozbioru Polski w 1795 roku Jakubów znalazł się pod zaborem austriackim i dlatego należał do diecezji lubelskiej (dekanat liwski, potem garwoliński). W 1818 roku znalazł się w granicach nowo powstałej archidiecezji warszawskiej (dekanat siennicki, potem miński).

Obecny neogotycki kościół zbudowano w latach 1903-1905, z cegły wypalanej na miejscu, według projektu arch. Józefa Dziekońskiego, staraniem ks. Kazimierza Sobolewskiego, z ofiar miejscowej ludności. Świątynię konsekrował bp Kazimierz Ruszkiewicz 26 lipca 1905 roku. W prawie stuletniej historii kościół był trzykrotnie odnawiany: w 1928, 1966 i 1990 roku.

JANÓWEK, parafia św. Bartłomieja Apostoła

Nowodworska 17, 05-124 Janówek Pierwszy

Niedziele i święta: 7:30 (od maja do sierpnia), 9:30, 11:00, 18:00

Dni powszednie: (7:00 lub 18:00, wg ogłoszeń)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 24 listopada 1996 roku z części parafii św. Michała Archanioła w Nowym Dworze Mazowieckim i Przemienienia Pańskiego w Wieliszewie. Pierwszym proboszczem i budowniczym kościoła był ks. Krzysztof Czyżyk. Główną fundatorką powstającej świątyni była p. Regina Korczyńska z Warszawy.

Ośrodek duszpasterski powstał 1 listopada 1992 roku, a prawie-parafia istniała od 21 listopada 1993 roku. 4 października 1993 roku bp Stanisław Kędziora wmurował kamień węgielny pochodzący z Góry Ośmiu Błogosławieństw, a 17 listopada 1996 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił świątynię. On również dokonał konsekracji świątyni 17 maja 1998 roku.

Kościół zaprojektował arch. Jerzy Chlebiński, a zbudowała go ekipa Stanisława Galbarczyka z Nowego Dworu Mazowieckiego.

Dwa dzwony, odlane w 1997 roku w ludwisarni w Węgrowie, to dar parafian i ks. Krzysztofa Czyżyka. Figurka Niepokalanej stojąca na placu kościelnym jest darem rodziny z parafii.

JASIENICA, parafia Narodzenia Pańskiego

Niedziele i święta: 08:00, 10:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: (wg ogłoszeń)

Parafię erygował kard. Józef Glemp dnia 15 marca 1988 roku z części parafii Klembów. Początki duszpasterstwa sięgają 24 grudnia 1982 roku, gdy ks. Stanisław Kazulak, delegowany dzień wcześniej do tworzenia ośrodka w Jasienicy, odprawił pierwszą Pasterkę w miejscowej salce katechetycznej. Prowizoryczną kaplicę poświęcił bp Jerzy Modzelewski 27 lutego 1983 roku.

Od 15 marca 1983 roku był tu samodzielny ośrodek duszpasterski. Naczelnik gminy Tłuszcz 23 stycznia 1985 roku wydał pozwolenie na budowę kościoła według projektu arch. Janusza Stępkowskiego i inż. Janusza Zdrojewskiego. Plac pod budowę, krzyż i wykop pod fundamenty poświęcił bp Władysław Miziołek 20 kwietnia 1985 roku. Kamień węgielny, poświęcony przez Jana Pawła II w archikatedrze św. Jana w Warszawie 8 czerwca 1987 roku, wmurował bp Władysław Miziołek 28 czerwca 1987 roku, on także poświęcił mury świątyni w dniu 20 kwietnia 1991 roku. Kościół powstał dzięki staraniom ks. Stanisława Kazulaka, z ofiar parafian (szczególnie Krystyny i Dariusza Parysów) i dzięki bardzo ofiarnej pracy społecznej (na budowie pracowało od 6 do 354 mężczyzn).

Kościół konsekrował abp Sławoj Leszek Głódź 17 kwietnia 2005 roku.

JERUZAL MIŃSKI, parafia św. Wojciecha Biskupa i Męczennika

Niedziele i święta: (kaplica w Toporze), 09:00, 11:00

Dni powszednie: (poza majem i październikiem o 8:00 lub 17:00, wg ogłoszeń), 17:00 (w październiku oraz w I pt mieisąca), 18:00 (w maju)

Parafię erygował biskup poznański Jan Latalski, późniejszy Prymas, 20 stycznia 1532 roku. Bracia Serafin (sędzia ziemi czerskiej) i Zygmunt Oborscy, właściciele dóbr Łukowiec i Żeliszew, zbudowali drewniany kościół p.w. Wszechmogącego Boga, Niepokalanej Dziewicy Maryi, Św. Anny, Św. Bartłomieja i Św. Stanisława BM (inni podają Św. Barbarę, Św. Stanisława i Św. Annę). Rok później kolatorzy kościoła otrzymali przywilej i założyli tu miasto na prawie magdeburskim. Dokumenty z 1747 roku podają, że pierwotną nazwę Żeliszew zmieniono na Jeruzal. W połowie XVIII w. miasto przeszło w posiadanie rodziny Rudzińskich, a od 1758 r. należało do Cieszkowskich.

W XVIII w. kościół groził zawaleniem, dlatego wojewoda mazowiecki i właściciel miasteczka, Kazimierz Rudziński, zbudował w 1758 r. nową świątynię z drewna p.w. Św. Wojciecha i Św. Mikołaja, która istnieje do chwili obecnej. Na początku XIX w. Jeruzal utracił prawa miejskie. Gruntowne remonty przeprowadzono w latach 1882-1884 (wydłużono nawy na zachód, przebudowano zakrystię i kruchty) i w 1946 r.

JÓZEFÓW (Błota), Parafia św. Maksymiliana Kolbego

Księdza Malinowskiego 34, 05-410 Józefów

Niedziele i święta: 8:00, 10:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 17:00

Dni powszednie: 8:00 (w poniedziałek, wtorek i środę), 18:00 (oprócz wtorku)

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku z części parafii Józefów i Falenica. Stało się to dzięki staraniom ks. prał. Wincentego Malinowskiego, proboszcza parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Józefowie. Od 1950 roku istniał punkt katechetyczny w prywatnej kaplicy u pani Aliny Raue w Nowej Wsi. Od 1971 roku lekcje odbywały się w domku przy ul. Ptasiej (obecnie ul. ks. Malinowskiego); od 1974 roku w kaplicy przechowuje się Najświętszy Sakrament, a w czwartki i niedziele sprawowano Eucharystię.

W 1979 roku, po dziewięciu latach starań, tuż przed pielgrzymką Jana Pawła II do Ojczyzny uzyskano pozwolenie na budowę. W 1981 roku zakupiono plac i w czerwcu rozpoczęła się budowa kościoła, sal katechetycznych i plebanii. Pierwszym proboszczem i budowniczym kościoła był ks. prał. Władysław Walczewski. 19 września 1982 roku bp Jerzy Modzelewski wmurował kamień węgielny pochodzący z ruin Krematorium II w byłym obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.

24 października 1982 roku kard. Józef Glemp erygował ośrodek duszpasterski przy budującym się kościele. Już 21 listopada przeniesiono Najświętszy Sakrament z drewnianej kapliczki do dolnego kościoła. W roku 1986 poświęcono i zainstalowano dzwony z firmy Felczyńskich. W 1991 roku kard. Józef Glemp poświęcił sześć nowych witraży, wykonanych przez firmę Skalskich z Michalina. 25 września 1994 roku bp Kazimierz Romaniuk konsekrował kościół. Z kolei 14 września 2000 roku sprowadzono do parafii relikwie św. Maksymiliana (włosy przechowywane w Niepokalanowie); uroczystej Mszy świętej z tej okazji przewodniczył bp Stanisław Kędziora.

JÓZEFÓW (Michalin), Parafia św. Jana Chrzciciela

Kasprowicza 2, 05-410 Józefów-Michalin

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:30, 17:15 (w środę), 18:00, 19:30 (oprócz środy i soboty), 20:00 (w sobotę)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 24 czerwca 1996 roku z części parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Józefowie. Tego dnia poświęcił też kamień węgielny pod świątynię.

Miejscowość powstała pod koniec XIX wieku na parcelowanych gruntach majątku Otwock Wielki. Nazwa pochodzi od Michaliny Kickiej z domu Gutowskiej, córki właścicieli gruntów. Początkowo było to jedno z letnisk na linii otwockiej. Przed II wojną światową istniało tu dziewięć pensjonatów, a liczba gości dochodziła do 4600.

Początki duszpasterstwa związane są z osobą ks. Jana Murziaka, który najpierw zbudował tymczasową kaplicę drewnianą (w środku stał pień jednej z sosen). 24 czerwca 1994 roku powstał ośrodek duszpasterski. 17 lipca 1994 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. Od tego dnia w każdą niedzielę sprawowana jest Msza święta. Jesienią ruszyła budowa murowanej kaplicy, którą poświęcił bp Romaniuk 18 grudnia 1994 roku.

Podczas pierwszego odpustu, 24 czerwca 1995 roku, bp Kazimierz Romaniuk poświęcił trzy dzwony („Roman”, „Tadeusz”, „Maria”), odlane w Węgrowie i ufundowane przez parafian. W latach 1996-1997 zbudowano dom parafialny.

W 1998 roku rozpoczęto budowę kościoła według planów inż. Romana Abramczuka. Świątynię poświęcił bp Kazimierz Romaniuk 28 listopada 2004 roku.

JÓZEFÓW K. LEGIONOWA, Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej

Henryka Sienkiewicza 12, 05-119 Legionowo

Niedziele i święta: 9:00, 11:00, 12:30 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 6:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 23 kwietnia 1997 roku z części parafii św. Jana Kantego w Legionowie, Niepokalanego Poczęcia NMP w Nieporęcie i Narodzenia NMP w Warszawie-Płudach.

W roku 1986 ks. Jerzy Dębowski, wikariusz parafii św. Jana Kantego w Legionowie, zestawił dom zakupiony w Ciechanowie, w którym urządzono kaplicę. 11 sierpnia 1987 roku kard. Józef Glemp erygował tu ośrodek duszpasterski, który z kolei stał się prawie-parafią z dniem 1 marca 1988 roku.

Kościół początkowo projektował p. Tomasz Dubrawski, potem przejęła prace p. Barbara Olszewska. Konstruktorem był p. Kazimierz Kowal. Budowa świątyni rozpoczęła się 1 września 1998 roku. Kamień węgielny poświęcił papież Jan Paweł II 13 czerwca 1998 roku, a wmurował bp Kazimierz Romaniuk 21 sierpnia 1999 roku. Z kolei 3 czerwca 2001 roku bp Stanisław Kędziora poświęcił mury kościoła. Podczas odpustu 22 sierpnia 2002 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowy, marmurowy ołtarz. Konsekracji kościoła dokonał 22 sierpnia 2004 roku.

W latach 2007–2010 w miejscu dawnej drewnianej kaplicy wybudowano dom parafialny według projektu arch. Zbigniewa Buchnera. Został on poświęcony 7 listopada 2010 roku przez bp. Kazimierza Romaniuka.

JÓZEFÓW k. RADZYMINA, parafia Miłosierdzia Bożego

Kościelna 7a, 05-254 Józefów

Niedziele i święta: 09:00, 11:30, 16:00

Dni powszednie: 17:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 maja 1988 roku z części parafii Dąbrówka i Radzymin. Początki duszpasterstwa sięgają roku 1983 i związane są z ks. Józefem Sobierajem. Pierwszą, tymczasową kaplicę zbudowano w 1984 roku.

Samodzielny ośrodek duszpasterski ustanowiono 1 lipca 1984 roku. Kościół zbudowano w latach 1986-1991 staraniem ks. Józefa Sobieraja, z ofiar wiernych, według planów mgr. inż. Józefa Krakowskiego, przy udziale konstruktora mgr. inż. Piotra Pachowskiego, wykonawcą był Eugeniusz Kaczmarczyk.

Kamień węgielny poświęcił Jan Paweł II w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie w 1987 roku, wmurował go bp Kazimierz Romaniuk 11 czerwca 1988 roku. Pierwszą Mszę świętą w nowym kościele odprawił ks. Józef Sobieraj 24 grudnia 1989 roku. Wcześniej Msze były sprawowane w domach ludzi chorych, w remizie strażackiej, na placu kościelnym, a następnie w wybudowanej przez mieszkańców kaplicy.

Mury kościoła poświęcił bp Kazimierz Romaniuk 23 sierpnia 1992 roku. O wyposażenie i umeblowanie kościoła zadbał ówczesny proboszcz, ks. Andrzej Rusinowski.

JÓZEFÓW, parafia Matki Bożej Częstochowskiej

ul. Piotra Skargi 24 05-420 Józefów ul. 3 Maja 81a 05-420 Józefów

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 09:00 (kaplica Franciszkanów), 09:30 (w nadzwyczajnej formie Rytu Rzymskiego w dolnym kościele), 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 15:00 (kaplica Franciszkanów), 18:00, 20:00

Dni powszednie: 06:30 (poza wakacjami), 07:00 (kaplica Franciszkanów), 07:00 (poza Adwentem), 08:30, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 listopada 1919 roku z części parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Pierwszym proboszczem został ks. Mieczysław Królak.

Początki osadnictwa na tych terenach związane są z budową kolei nadwiślańskiej w 1877 roku. Przez długi czas był to teren letniskowo-wypoczynkowy; przed wojną na 1500 mieszkańców przypadało 3000 kuracjuszy i letników. W roku 1901 powstał komitet budowy kościoła, a 12 listopada 1902 roku nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego i natychmiast rozpoczęło się wznoszenie świątyni według planów arch. Jana Białego. Biskup Kazimierz Ruszkiewicz poświęcił kościół i oddał go do użytku wiernych 27 sierpnia 1905 roku. Na konsekrację trzeba było czekać wiele lat; dokonał jej kard. Stefan Wyszyński 31 lipca 1966 roku.

Z czasem kościół okazał się za mały i 13 października 1984 roku rozpoczęły się prace ziemne przy rozbudowie. Biskup Jerzy Modzelewski 17 listopada 1985 roku poświęcił i wmurował kamień węgielny, a już od grudnia 1985 Msze święte odprawiane były w dolnym kościele. Połączenie części starego i nowego kościoła nastąpiło w październiku 1987 roku. W roku 1988 wstawiono główny ołtarz, ambonę, ołtarz Najświętszego Sakramentu. 20 października 1996 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił trzy dzwony i stacje Drogi Krzyżowej. W roku 2000 zbudowano na terenie przykościelnym kaplicę przedpogrzebową i dzwonnicę.

4 września 2005 roku abp Sławoj Leszek Głódź konsekrował nowy ołtarz i nową część kościoła. W roku 2012 wykończono dolny kościół (poświęcił go 3 marca abp Henryk Hoser SAC). W latach 2014-2016 wybudowano Dom św. Józefa z salami spotkań dla wspólnot i ruchów.

KAŁUSZYN, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 11:00, 12:30 (kaplica w Nowych Groszkach), 17:00

Dni powszednie: 7:00 cały tydzień, 17.00 środa i sobota, 17:00 codziennie w maju, czerwcu i październiku, 17:00 w piątki Wielkiego Postu

Parafię erygował biskup poznański Andrzej Bniński 24 grudnia 1472 roku z części parafii Grębków. W 1447 roku za sprawą dziedzica Stanisława Kałuskiego wzniesiono w Kałuszynie, wiosce szlacheckiej, modrzewiowy kościół pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa Męczennika. W roku 1563 do parafii należało 11 wsi szlachty osiadłej i 16 wsi szlachty zagrodowej.

Pierwszy kościół modrzewiowy, z fundacji Stanisława Kałuskiego, przetrwał przeszło cztery wieki, mimo że nie oszczędzały go burze dziejowe i częste pożary miasta (prawa miejskie Kałuszyna sprzed 1662 roku potwierdził król August II Mocny na sejmie grodzieńskim w 1718 roku). Podczas powstania listopadowego miasto trzykrotnie było terenem walk.

W 1887 roku na wniosek ks. Adolfa Żebrowskiego postanowiono wznieść trójnawowy kościół w stylu neogotyckim według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. Budowa kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP, mogącego pomieścić 3000 osób, trwała od 1889 do 1897 roku. Poświęcenie świątyni odbyło się 27 października 1893 roku, a konsekrował ją abp Wincenty Chościak Popiel 14 sierpnia 1897 roku.

Według danych z 1856 roku 87 proc. mieszkańców stanowiła ludność żydowska, w roku 1918 zaś na terenie parafii zamieszkiwało około 17 000 osób, w tym: 6379 katolików, 9934 żydów, 406 mariawitów i 12 ewangelików. W tym czasie pracował tu wielce zasłużony dla parafii i miasta ks. Józef Rymarkiewicz. W 1939 roku Kałuszyn zamieszkiwało 6500 żydów i 3000 katolików.

W czasie bitwy o Kałuszyn w dniach 11-12 września 1939 roku miasto zostało zniszczone w 80 proc., ucierpiała także świątynia (najbardziej jej dach, podziurawiony przez pociski). W trakcie bitwy w kościele zgromadzono miejscową ludność, aby go wysadzić w powietrze. Do tragedii nie doszło na prośbę rannego oficera niemieckiego przywiezionego na plebanię. W obronie Kałuszyna wsławił się 6. Pułk Piechoty 1. Dywizji Legionów Józefa Piłsudskiego.

Po wojnie ks. Zygmunt Dejciński przeprowadził gruntowny remont kościoła. W końcu lat sześćdziesiątych wyremontowano organy i wstawiono witraże. W latach osiemdziesiątych, staraniem ks. Czesława Bednarczyka, wymieniono dach na kościele i odnowiono wnętrze.

Wiosną 1994 roku ks. Tadeusz Regucki rozpoczął budowę kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej w Nowych Groszkach. Ukończył ją ks. Władysław Szymański, który również odnowił parkany, uporządkował cmentarz, wyremontował plebanię i dom parafialny, zamontował zegar na wieży, zelektryfikował dzwony, wymienił ławki i ołtarz soborowy w świątyni oraz meble w zakrystii. Ułożył także kostkę przy kościele i plebanii.

W latach 2003–2005 wstawiono w kościele 13 nowych witraży wraz z oknami oraz 2 witraże w kaplicy w Nowych Groszkach. Od roku 2010 przeprowadzono kapitalny remont kaplicy na Zjawieniu w Olszewicach. W 2014 roku ponownie uporządkowano cmentarz – położono ponad 500 m² kostki. Ksiądz Władysław Szymański przeprowadził też generalny remont elewacji i dachu oraz ocieplenia plebanii.

KAMIEŃCZYK, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Kardynała Stefana Wyszyńskiego 6, 07-200 Kamieńczyk

Niedziele i święta: 7:45 (kaplica w Skuszewie), 8:00 (kaplica w Loretto), 9:00, 10:00 (kościół w Loretto), 11:00, 12:30 (kaplica w Kukawkach), 16:00 (kościół w Loretto), 18:00 (od kwietnia do października)

Dni powszednie: 17:00 (od kwietnia do października o 18:00), 18:00 (od listopada do marca o 17:00)

Parafia została erygowana w XIII wieku. Pierwszy kościół istniał już w 1240 roku.

W 1973 roku odkryto pod Kamieńczykiem cmentarzysko prasłowiańskie z okresu od II wieku przed Chrystusem do II wieku po Chrystusie. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1452 roku, gdy Kamieńczyk otrzymał prawa miejskie od księcia Bolesława. Nazywał się wtedy Kamieniec Mazowiecki. W XVI wieku miasto było siedzibą kasztelanii, miało zamek obronny, letnią rezydencję królewską na czas polowań, ratusz, sukiennice, 7 młynów wodnych, 3 kościoły, 13 rzeźników, 20 browarów, komorę celną kontrolującą Bug (rocznie przepływało tędy ok. 4 tys. barek ze zbożem i produktami lasu) i 300 domów murowanych. Do upadku i zniszczenia miasta przyczyniły się: pożary w latach 1612 i 1615, pożar i zaraza w 1647 roku, a także potop szwedzki.

Od 1654 roku do czasów pruskich Kamieniec Mazowiecki należał do sióstr wizytek, sprowadzonych przez królową Marię Ludwikę do Warszawy. Potem stał się częścią dóbr hrabiego Zamojskiego. Miasto ostatecznie utraciło prawa miejskie w 1870 roku.

16 sierpnia 1896 roku ks. prał. Roch Filochowski poświęcił kamień węgielny pod budowę nowego kościoła według projektu arch. Józefa Piusa Dziekońskiego. Świątynia powstała staraniem ks. Ludwika Budziszewskiego w latach 1898-1902. Kościół konsekrował abp Wincenty Chościak Popiel w 1903 roku. Po walkach z bolszewikami w 1920 roku została już tylko osada Kamieńczyk.

Podczas II wojny światowej wieś została spalona, ucierpiał także kościół: spłonął dach, chór z organami i witraże. W 1952 roku ks. Tadeusz Balik odbudował dach; nowe, 15-głosowe organy zagrały po raz pierwszy w 1966 roku.

Parafia posiada trzy dzwony („Antoni”, „Kazimierz”, „Maria”), ufundowane w 1967 roku przez Kazimierza Oleskiego z USA i zawieszone w drewnianej dzwonnicy z 1885 roku, krytej blachą cynkową.

KARCZEW, Parafia św. Wita

Ks. Władysława Żaboklickiego 12, 05-480 Karczew

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafia erygowana w XII lub XIII wieku, należała do diecezji poznańskiej (archidiakonat czerski); niektórzy wskazują dopiero rok 1488. W księgach biskupich spotykamy ją w roku 1517 przy okazji mianowania proboszczem Stanisława Goślińskiego po zgonie Leonarda z Warszawy. Patronami drewnianego kościoła św. Bartłomieja i św. Wita byli Paweł i Marcin Karczewscy, Jan Ducki, Jan i Marcin Zbroscy, wszyscy z rodu Jasiona (imię Wit było częste w tym rodzie w XV wieku).

W 1548 roku, za zgodą Zygmunta I, Jan i Franciszek Karczewscy podnieśli osadę do godności miasta na prawie chełmińskim (osada utraciła prawa miejskie w 1869 roku, odzyskała je w roku 1957). Około roku 1602 spłonął pierwotny kościół, postawiono wówczas nowy, prowizoryczny, też drewniany. Gdy w 1603 roku na wizytację przybył biskup poznański Wawrzyniec Goślicki, świątynia nie była jeszcze poświęcona. Przy kościele istniała wtedy szkoła, której rektorem był Andrzej z Sobikowa; jego brat Walenty był kantorem w kościele.

Kościół murowany wzniósł kanclerz koronny Kazimierz Bieliński w 1632 roku. W latach 1733-1737 marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński przebudował go (projekt przypisuje się Jakubowi Fontanie). Świątynię konsekrował biskup płocki Andrzej Załuski w niedzielę po uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła w roku 1733.

Najstarszą częścią kościoła jest kaplica Karczewskich z 1541 roku, dobudowana pierwotnie do świątyni drewnianej. Podczas pożaru miasta w 1865 roku z kościoła pozostały tylko szczątki. Odbudowę finansowali ówcześni dziedzice Kurtzowie.

W latach 1910-1913 kościół został rozbudowany według projektu Hugona Kudery: dobudowano transept, dwie sąsiadujące z nim kaplice od zachodu oraz prezbiterium z zakrystią. Konsekrował go kard. Aleksander Kakowski 20 czerwca 1915 roku.

W Karczewie były niegdyś sławne dzwony z lat 1618, 1646 i 1668, ale zabrali je Niemcy w 1941 roku; obecne dzwony („Józef”, „Franciszek” i „Antoni”), zawieszone w dzwonnicy murowanej z XVIII wieku, poświęcił kard. August Hlond 29 lipca 1946 roku.

Od XIX wieku szczególnie bogato celebruje się tu uroczystość Bożego Ciała. Kościół wiele ucierpiał w 1944 roku, ale wszystkie zniszczenia naprawiono.

Karczew od XVIII wieku słynął z jarmarków bydła. W czasie II wojny światowej było tu centrum wyrobów mięsnych dla stolicy.

KICINY, Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju

Kiciny 57, 07-230 Kiciny

Niedziele i święta: 9:30, 12:00

Dni powszednie: 7:00

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 30 kwietnia 1957 roku z części parafii Niegów i Kamieńczyk. Pierwsze starania podjął proboszcz Niegowa ks. Henryk Nowacki, wcześniej profesor śpiewu w seminarium duchownym i miłośnik śpiewu gregoriańskiego. W roku 1955 założył on przy Szkole Podstawowej w Kicinach chór, który śpiewał w okolicznych parafiach, i postarał się o pozwolenie odprawiania Mszy świętych w skromnej drewnianej kaplicy. Tak powstało oratorium publiczne, powołane dekretem z 8 lutego 1957 roku.

Pierwszym proboszczem był ks. Zefiryn Nit-Stoczewski, były kapelan sióstr zakonnych w Samarii (Niegowie). Początkowo mieszkał u państwa Rudników, potem ze składek zakupiono na plebanię mały drewniany domek i postawiono go w pobliżu kaplicy. W tym czasie niektórzy ofiarowali plac pod budowę kościoła. Podczas pierwszej wizytacji kanonicznej, przeprowadzonej w dniach 6-7 października 1962 roku, zapadła decyzja budowy nowej, murowanej świątyni. Wybrano projekt p. Stanisława Marzyńskiego. Zadania tego podjął się ks. Jan Maria Królik. Gdy ruszyły prace, ówczesne władze ukarały proboszcza grzywną, a budowę przerwano. Ostatecznie kard. Stefan Wyszyński poświęcił świątynię w stanie surowym 11 sierpnia 1973 roku, a konsekrował ją 17 czerwca 1979 roku. W 2011 roku odnowiono kościół dolny i górny wewnątrz i na zewnątrz.

KICZKI, Parafia św. Anny

Kiczki Drugie 32, 05-319 Kiczki Drugie

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:30

Dni powszednie: (8:00 lub 17:00, wg ogłoszeń)

Kiczki to wieś wydzielona z dóbr piaseczyńskich, pierwotnie zwana Wolą Glonkową, nadana wójtowi Maciejowi Kiczce. Po „morowym powietrzu” wieś przeniesiono na wyżej położone Piaski (Kiczki Pierwsze). Parafię erygował tu w 1458 roku biskup poznański i sekretarz królewski Andrzej Bniński herbu Łodzia, wydzielając ją z parafii Latowicz. On także ufundował pierwszy drewniany kościół.

Dzieje pierwszego kościoła nie są znane. W 1626 roku na niewielkim wzgórzu (obecnie Kiczki Drugie) wybudowano drugą świątynię, której fundatorką była księżna Anna. Ta świątynia spłonęła 11 stycznia 1751 roku i w tym samym roku została odbudowana.

Od XV wieku wieś była przypisana do warszawskiego szpitala Świętego Ducha (obok kościoła św. Marcina). Po 1796 roku parafia znalazła się pod rządami austriackimi i weszła na krótko w skład diecezji lubelskiej.

W latach 1824 i 1860 kościół był remontowany. W 1901 roku przedłużono go o 12 łokci i położono nowe podwaliny, od południowej strony dobudowano zakrystię, a nad nią galerię do słuchania Mszy świętej. Grotę Matki Bożej z Lourdes wzniósł ks. Ludwik Utasiewicz w 1902 roku. W latach 1992 i 2000 ufundowano dzwony o imionach „Anna” i „Maria”. W roku 2000 zamknięto Szkołę Podstawową w Kiczkach Pierwszych, która mieściła się w przedwojennym dworze.

Staraniem ks. Eugeniusza Lewandowskiego w 2001 roku wybudowano 16 kapliczek różańcowych z kamienia polnego. W 2003 roku wykonano z modrzewia stopnie i podłogę prezbiterium, wyremontowano południową ścianę zewnętrzną i wymieniono 9 okien. W 2008 roku, staraniem ks. Antoniego Zycha, zainstalowano w kościele 6 promienników i wymieniono figurę Pana Jezusa (z 1928 r.) na figurę Jezusa Miłosiernego. Natomiast w 2012 roku przeprowadzono gruntowny remont dzwonnicy, w całości sfinansowany przez Urząd Marszałkowski.

KLEMBÓW, Parafia św. Klemensa Papieża i Męczennika

gen. Franciszka Żymirskiego 39, 05-205 Klembów

Niedziele i święta: 08:00, 10:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 16:00

Dni powszednie: 07:30 i 18.00

Parafia została erygowana w 1. połowie XIV wieku (niektórzy wskazują rok 1075, gdyż parafia znajduje się w wykazach i na mapach archidiecezji gnieźnieńskiej).

Wieś Klembów leży u zbiegu rzek Rządzy i Cienkiej. Na jej terenie wykopano stare urny gliniane z czasów pogańskich oraz szczątki dawnych zabudowań i brukowaną ulicę pochodzącą z X-XI wieku. Fundatorem drewnianego kościoła pod wezwaniem św. Klemensa był niejaki Woliński. Konsekracji świątyni za panowania Kazimierza Wielkiego dokonał biskup płocki Klemens Pierzchała.

Klembów, z kolumną w herbie, należał najpierw do książąt mazowieckich. Książę Janusz II przyznał rycerzowi Świętosławowi, pieczętującemu się herbem Roch, rozległe dobra Pruskowo (w tym Klembów), a synowie Świętosława przyjęli nazwisko od dziedzicznych dóbr – Klembowscy. 17 marca 1629 roku biskup płocki Stanisław Łubieński konsekrował nową świątynię. Niestety, została ona spalona 23 kwietnia 1656 roku przez Szwedów i kozackie wojska księcia Bogusława Radziwiłła.

Trzecia świątynia powstała dwa lata później dzięki kanonikowi klembowskiemu Wojciechowi Mościckiemu, Samuelowi Czosnowskiemu i rodzinie Wolińskich; konsekrował ją bp Andrzej Chryzostom Załuski w trzecią niedzielę po Wielkanocy roku 1699. Fundatorami remontu kościoła byli Dominik Sobolewski, łowczy nurski, i Teresa Młocka, starościna zakroczymska. Budowla dotrwała do insurekcji kościuszkowskiej, wtedy spłonęła. Wcześniej parafia przekazywała na cele wojenne złote i srebrne naczynia liturgiczne oraz wota ołtarzowe.

9 marca 1822 roku dobra klembowskie (ok. 2000 ha) nabył gen. Franciszek Żymirski, który zainwestował w budowę nowych, murowanych budynków gospodarczych, gorzelni, zajazdu. Okazał się dobrym gospodarzem i czerpał z majątku niemałe korzyści. W latach 1823-1829 z fundacji generała wzniesiono klasycystyczną świątynię murowaną. Fundator został śmiertelnie ranny w 1831 roku pod Olszynką Grochowską, a świątynia stała się miejscem pochówku doczesnych szczątków żołnierza Legionów Polskich, bohatera insurekcji kościuszkowskiej i powstania listopadowego, odznaczonego orderem Virtuti Militari.

W 1829 roku rozebrano starą, bardzo zniszczoną świątynię, która stała pośrodku cmentarza na niewielkim wzniesieniu, gdzie do dziś znajdują się najstarsze drzewa i nagrobki – usytuowane jakby w kierunku stojącego tam wówczas kościoła. Kościół przebudowano w latach 1885-1894 według projektu W. Kamieńskiego: dodano prezbiterium z zakrystią i skarbcem oraz dwie kaplice po obu stronach nawy, nad którą założono plafon, a nad wielkim ołtarzem i kaplicami położono sklepienie.

W tej świątyni Helena Kowalska, późniejsza św. siostra Faustyna, złożyła prywatny ślub czystości w oktawie Bożego Ciała w 1925 roku (między 19 a 25 czerwca). Kościół ucierpiał w czasie II wojny światowej; wieżę odbudowano w 1959 roku. W roku 1960 świątynię wpisano do rejestru zabytków województwa warszawskiego.

W nocy z 21 na 22 maja 2013 roku włamano się do kościoła, zdewastowano część wyposażenia i sprofanowano Najświętszy Sakrament.

KOBYŁKA (Maciołki), Parafia bł. Księdza Jerzego Popiełuszki

ul. Szeroka 62a,
05-230 Kobyłka

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 12:00

Dni powszednie: 07:00 (w środę), 17:00 (oprócz środy)

Ośrodek duszpasterski Bp Romulad Kamiński erygował 25 grudnia 2018 roku, zaś 6 sierpnia 2019 erygował parafię.

KOBYŁKA (Stefanówka), Parafia św. Kazimierza Królewicza

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 grudnia 1988 roku z części parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Pierwsze próby tworzenia ośrodka duszpasterskiego na Stefanówce podjął ks. Mieczysław Stefaniuk, wikariusz parafii Świętej Trójcy, który w 1969 roku odprawił kilka Mszy świętych w ogrodzie u państwa Szyszków, jednak władze miasta sprzeciwiły się organizowaniu tego typu zgromadzeń.

10 kwietnia 1983 roku mieszkańcy osiedla Kobyłka-Stefanówka napisali do naczelnika Urzędu Miasta w Kobyłce prośbę o przydzielenie placu, na którym mogliby postawić punkt katechetyczny. Kuria metropolitalna i ks. Kazimierz Konowrocki, proboszcz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, skierowali podobne pisma do Urzędu do Spraw Wyznań w Warszawie. Zgoda na budowę kaplicy i budynku katechetycznego nadeszła 15 kwietnia 1987 roku. Jeszcze w maju władza kościelna powierzyła tworzenie nowej parafii ks. Zygmuntowi Wirkowskiemu. Rok później, 7 maja 1988 roku, ks. Kazimierz Konowrocki odprawił pierwszą Mszę świętą na placu budowy, a bp Kazimierz Romaniuk poświęcił plac i krzyż. 16 czerwca 1988 roku prezydent Warszawy wydał decyzję o ostatecznym ustaleniu lokalizacji budowy.

Nowo budowaną kaplicę poświęcił bp Marian Duś 8 września 1989 roku; stała się też miejscem katechizacji. Ks. Wirkowski od jesieni zamieszkał u państwa Antoniaków, niedaleko kaplicy. W tym czasie trwały starania o zezwolenie na budowę kościoła i plebanii. Ostatecznie nadeszło ono 16 sierpnia 1989 roku.

Autorem projektu kościoła jest doc. inż. architekt Andrzej Buchner, konstruktorem – inż. Andrzej Żórawski. 22 października 1991 roku rozpoczęły się prace, a wiosną fundamenty były już gotowe. Mury świątyni wznosili murarze: śp. Kazimierz Sierota i jego syn Waldemar.

Podczas wizytacji kanonicznej w maju 1993 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kamień węgielny (z Ziemi Świętej i katakumb rzymskich) i wmurował akt erekcyjny w tylną ścianę świątyni. 16 kwietnia 1995 roku, w Wielkanoc, ks. Zygmunt Wirkowski odprawił w kościele pierwszą Mszę świętą, a bp Romaniuk poświęcił kościół i poprowadził procesję rezurekcyjną.

W maju 1996 roku sprowadzono z Przemyśla cztery dzwony („Jan Paweł II”, „Święty Kazimierz”, „Maryja” i „Miłosierdzie Boże”, łączna waga 1090 kg), które jesienią 2001 roku zawisły na nowej wieży. W latach 2007-2008 z inicjatywy ks. Bogdana Sałańskiego zmieniono wystrój kościoła. Na ścianie głównej umieszczono rzeźbioną scenę ukrzyżowania Chrystusa, a na ścianach bocznych stacje Drogi Krzyżowej autorstwa Miłosza Płonki, ustawiono ołtarze boczne Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Miłosierdzia Bożego, malowane przez Małgorzatę Ziarkiewicz, przemalowano ścianę główną, dodając złocone lilie andegaweńskie między obrazami patrona parafii Kazimierza Królewicza i Matki Bożej Częstochowskiej. Zakrystia przeszła remont kapitalny i otrzymała nowe meble, pomalowano wnętrze świątyni.

30 października 2011 roku abp Henryk Hoser SAC konsekrował kościół.

KOBYŁKA (Turów), Parafia św. Matki Teresy z Kalkuty

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 17:00

Dni powszednie: 06:45, 17:00

Parafię erygował 1 października 2004 roku bp Kazimierz Romaniuk, wydzielając ją z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Jej pomysłodawcą był ks. Kazimierz Konowrocki, były proboszcz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Jego następca ks. Władysław Walczewski po rozpoznaniu terenu i zapoznaniu się z zagospodarowaniem przestrzennym miasta Kobyłka kupił działki pod przyszły kościół, jednak z powodu ciężkiej choroby nie doczekał realizacji dzieła. Dopiero jego następca, ks. prał. Jan Andrzejewski, w 2003 roku podjął inicjatywę utworzenia nowego ośrodka duszpasterskiego w Kobyłce-Turowie. Teren ogrodzono metalowymi przęsłami i umieszczono na placu duży metalowy krzyż.

24 czerwca 2003 roku bp Kazimierz Romaniuk odprawił w tym miejscu pierwszą Mszę świętą, podczas której poświęcił plac pod budowę i krzyż. W czasie uroczystości ogłoszono, że w pracach przy budowie kaplicy wraz z pomieszczeniem mieszkalnym będzie pomagał ks. Jacek Dębski, wikariusz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce.

W krótkim czasie (od 13 sierpnia do 13 listopada 2003 roku) postawiono w surowym stanie budynek kaplicy z pomieszczeniem mieszkalnym. W latach 2004-2006 trwały prace wykończeniowe kaplicy i mieszkania, we wrześniu 2004 roku zamieszkał w parafii ks. Jacek Dębski, który został mianowany jej proboszczem.

Pod koniec 2006 roku wykonano projekt koncepcyjny kościoła, który zyskał aprobatę abp. Sławoja Leszka Głódzia. 13 sierpnia 2008 roku, po otrzymaniu pozwolenia na budowę kościoła i budynku gospodarczego, rozpoczęto prace przy budowie kościoła. Do końca 2013 roku udało się założyć dach i pokryć go blachą.

KOBYŁKA, Parafia Świętej Trójcy

Kościelna 2, 05-230 Kobyłka

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 15:00 (poza wakacjami w 2 niedzielę miesiąca dla klas II i w 3 niedzielę miesiąca dla kandydatów do bierzmowania), 18:00, 19:30

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 8:00 (w czwartki w Bazylice, pozostałe dni w dolnym kościele), 18:00

Nie wiadomo, kiedy powstała wieś Kobyłka. Najstarsza wzmianka archiwalna, pochodząca z 1415 roku, mówi o istnieniu parafii w tutejszej wsi rycerskiej. Na mapach diecezji płockiej z lat 1250-1350 zaznaczony jest tu ośrodek duszpasterski. Stawiałoby to Kobyłkę w szeregu najstarszych osad na Mazowszu i dowodziło istnienia kościoła w Kobyłce już w XIII wieku. W tym samym miejscu, gdzie dziś znajduje się piękna barokowa bazylika, stał niewielki drewniany kościół po wezwaniem św. Anny.

W XVIII wieku Kobyłka była własnością rodu Załuskich. Nowy właściciel, bp Marcin Załuski, miał ambitne plany: już w 1731 roku wyjednał u króla Augusta II przywilej na przekształcenie wsi Kobyłka w miasteczko Załuszczyn (zamierzenia jednak nie zrealizował).

W roku 1736 bp Marcin Załuski zamieszkał w Kobyłce i w latach 1740-1745 wzniósł tu wspaniały kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, uznawany za wybitne dzieło polskiej architektury sakralnej XVIII wieku. Nowatorskie rozwiązania, które zastosował architekt Guido Antonio Longhi, w połączeniu z mecenatem i osobistym zaangażowaniem bp. Załuskiego dały efekt w postaci wyjątkowej świątyni, uważanej za perłę baroku na Mazowszu. Mimo że nie zachowało się całe założenie kalwaryjne, a kościół w ciągu wieków był przebudowywany, niszczony i zmieniał opiekunów (jezuici, bernardyni i księża diecezjalni), to do dziś zachował pierwotny wygląd zewnętrzny.

Wyjątkowość miejsca i świątyni spowodowały, że bp Kazimierz Romaniuk w 1998 roku poprosił Ojca Świętego Jana Pawła II o nadanie kościołowi tytułu bazyliki mniejszej. Po koniecznych akomodacjach abp Henryk Hoser SAC ponownie przedłożył prośbę Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. 9 października 2011 roku świątynia otrzymała tytuł bazyliki mniejszej. Uroczyste nadanie tytułu i poświęcenie nowego ołtarza z marmuru odbyło się 18 czerwca 2012 roku, w uroczystość Trójcy Przenajświętszej, w obecności wielu biskupów, kapłanów i wiernych.

W 2015 roku poświęcono nowo wybudowaną kaplicę i plebanię na osiedlu Maciołki w Kobyłce. Rozpoczęto również budowę kościoła.

Na przestrzeni dziejów z parafii Świętej Trójcy wyłoniło się 20 okolicznych parafii. W ostatnim dziesięcioleciu były to: parafia św. Matki Teresy z Kalkuty w Kobyłce (2004), św. Jana Chrzciciela w Nadmie (2004), Matki Bożej Zwycięskiej „Cudu nad Wisłą” w Ossowie (2007).

KOŁBIEL, Parafia Świętej Trójcy

Tadeusza Kościuszki 25, 05-340 Kołbiel

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:15 (kaplica w Radachówce), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował biskup poznański Andrzej Łaskarz z Gosławic w 1422 roku.

Nazwa miejscowości wzięła się od ludowego określenia grząskiego bagna. Ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą ze starożytności i wczesnego średniowiecza. Pierwsze wzmianki o Kołbieli pochodzą z 1407 roku, gdy prawdopodobnie został pobudowany drewniany kościół. Ufundowali go Mikołaj Kurzec herbu Jasieńczyk z Kołbieli i Mikołaj herbu Pobóg z Sufczyna.

W 1532 roku Kołbiel otrzymała prawa miejskie. Swój rozkwit miasto przeżywało w 2. połowie XVI wieku, miało wtedy 800 mieszkańców. Poważnie ucierpiało w czasie potopu szwedzkiego, powstania kościuszkowskiego i wojen napoleońskich, a w 1869 roku władze carskie pozbawiły je praw miejskich. W 1806 roku Kołbiel przeszła na własność Zamoyskich.

W XIX wieku wykształciła się tu oryginalna kultura ludowa, przejawiająca się w budownictwie, obrzędach, strojach, tkactwie, wycinankach, muzyce i tańcach. Ożywienie gospodarcze na początku XX wieku spowodowało napływ ludności, szczególnie Żydów (w 1939 roku stanowili dwie trzecie ludności). Atrakcją turystyczną jest zespół pałacowy Zamoyskich w Starej Wsi, wzniesiony w 1866 roku według projektu Leandra Marconiego, stojący w parku o powierzchni 10 ha, zajmowany przez internat Zespołu Szkół Zawodowych.

Obecny kościół parafialny, murowany, w stylu neogotyckim, kryty blachą miedzianą, był budowany w latach 1895-1901 według projektu Józefa Dziekońskiego, staraniem proboszcza ks. Jana Wasilewskiego. Konsekrował go w 1903 roku bp Kazimierz Ruszkiewicz, sufragan warszawski.

KRÓLEWIEC, Parafia Matki Bożej Jasnogórskiej

ul. Kościelna 20, 05-300 Królewiec

Niedziele i święta: 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 08:00 (w czwartek), 18:00 (oprócz czwartku)

Parafię erygował abp Sławoj Leszek Głódź 26 sierpnia 2007 roku. Kościół zaprojektował arch. Zbigniew Buchner. Kamień węgielny poświęcił i pobłogosławił kościół abp Henryk Hoser SAC.

KUFLEW, Parafia św. Marcina i Mikołaja

Kuflew 9, 05-320 Kuflew

Niedziele i święta: 08:00, 10:00 (kaplica w Sokolniku), 11:30

Dni powszednie: 08:00, 18:00

Parafię erygował biskup poznański Jan Lubrański 19 stycznia 1515 roku.

Na początku XV wieku wieś należała do rodu Jasieńczyków. Około 1470 roku przeszła w posiadanie rodziny Oborskich herbu Pierzchała. Nowi właściciele postarali się o prawa miejskie, którymi Kuflew cieszył się do 1820 roku. W XIX wieku był własnością Bronisława Dąbrowskiego, syna Henryka Dąbrowskiego – wodza Legionów. Za aktywny udział w ruchu oporu wieś została spalona przez Niemców w 1943 roku.

Wraz z założeniem parafii bracia Oborscy (Marcin, Jan, Wiktoryn i Werner) ufundowali drewniany kościół pod wezwaniem Matki Bożej i św. Anny we wsi Stok, który jednak po kilkunastu latach spłonął. Nową świątynię z drewna, pod wezwaniem św. Marcina i św. Mikołaja, już w Kuflewie, wzniósł Werner Oborski w 1542 roku, a poświęcił ją ówczesny biskup poznański Sebastian Branicki.

W 1759 roku ks. kan. Franciszek Kosowski, proboszcz kuflewski, i hrabia Rafał Ludwik Skarbek, dziedzic Kuflewa, ufundowali kolejny drewniany kościół, który przetrwał do 8 marca 1991 roku, kiedy doszczętnie spłonął z nieustalonych przyczyn. Obecny kościół murowany wzniesiono w latach 1991-1994 staraniem ks. Janusza Kuśmierczyka i przy ogromnym wysiłku parafian.

Świątynię konsekrował bp Kazimierz Romaniuk 29 maja 1994 roku. Obok kościoła stoi figura św. Jana Nepomucena rzeźbiona w piaskowcu i zabytkowa dzwonnica z XVIII wieku, postawiona na planie trójkąta.

KULIGÓW, Parafia Matki Bożej Loretańskiej

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 13:00 (od czerwca do sierpnia)

Dni powszednie: 07:00 (wtorki, czwartki), 18:00 (poniedziałki, środy, piątki, soboty), 19:00 (poniedziałki, środy, piątki, soboty - od czerwca do sierpnia)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2003 roku.

Kiedy w 1848 roku na Mazowszu panowała epidemia cholery, mieszkańcy postawili wzdłuż całej wsi 14 potężnych krzyży, by chroniły ich przed śmiercią. Wielopokoleniowy przekaz poświadcza, że gorliwe modlitwy przy krzyżach powstrzymały epidemię, a mieszkańcy jako jedyni na tym obszarze zostali ocaleni. Od tego momentu rozpoczął się pielęgnowany po dziś zwyczaj obchodzenia tych krzyży z modlitwą. Tradycji tej nie przerwała ani wojna, ani zakazy władz komunistycznych.

Wieś Kuligów należała początkowo do parafii Barcice, potem Popowo w diecezji płockiej, następnie do Dąbrówki, a w latach 1976-2003 – do parafii Załubice. W 1985 roku proboszczem w Załubicach został ks. kan. Ludwik Antolak, który zaproponował odprawianie Mszy świętych w Kuligowie w sezonie letnim. W 1986 roku na łące udostępnionej przez Remigiusza Kuligowskiego zbudowano małą kaplicę, w której w niedziele od czerwca do września odprawiano Msze święte. W 1993 roku do kaplicy przybył bp Kazimierz Romaniuk, a w 1994 roku odbyło się pierwsze bierzmowanie. W mieszkańcach rosło pragnienie własnej parafii.

W 1996 roku powstał Komitet Budowy Kościoła w Kuligowie. Działkę w centrum wsi ofiarowali: parafia Załubice Nowe (950 m), rodzina Czerwińskich (Zofia, Alina i Tadeusz; 319 m) i rodzina Mianowskich (Wacława i Władysław; 50 m). Plany przygotował arch. Tadeusz Stańczak.

W sierpniu 1998 roku poświęcono fundamenty świątyni i wmurowano akt erekcyjny, podpisany przez parafian i działkowiczów. Zimą Msze święte odprawiano w remizie strażackiej. Od maja do grudnia 1999 roku wznoszono mury świątyni, Msze święte były sprawowane w części gospodarczej. Tego roku parafian odwiedził bp Stanisław Kędziora, mieliśmy spotkania rekolekcyjne, Pasterkę, a nawet chrzest.

Pierwszą Mszę świętą w niewykończonym jeszcze kościele odprawił ks. Feliks Chudzik w Wielkanoc 2003 roku. Pierwszej uroczystości odpustowej 24 sierpnia 2003 roku przewodniczył ks. prał. Stefan Wysocki. Do tego czasu mieszkańcy ufundowali oświetlenie, krzyż procesyjny, baldachim, ambonę, chrzcielnicę, nagłośnienie, paschał, lichtarz, różaniec procesyjny, chorągiew.

W 2004 roku parafianie zakupili stacje Drogi Krzyżowej autorstwa Tomasz Milla, pomalowano ściany, dobudowano zadaszenie nad wejściem głównym oraz zamontowano zwieńczenie wieży. Wiosną 2005 roku położono terakotę i zamontowano nowe tabernakulum, w prezbiterium zawieszono obraz Oblicza Chrystusa. 21 sierpnia bp Stanisław Kędziora poświęcił nowe tabernakulum, obraz Matki Bożej Loretańskiej i kamień węgielny z fundamentów Domu Nazaretańskiego w Loreto, na Adwent ustawiono nowe ławki dębowe.

W 2006 roku zagospodarowano prezbiterium, kolejne ikony namalował Tomasz Mill, ustawiono nowy ołtarz i ambonę z trawertynu, miejsce przewodniczenia i ławki dla ministrantów. Rada parafialna zakupiła elektroniczne dzwony (z melodiami). Przed uroczystością odpustową w sierpniu 2007 roku zakupiono ostatnią ikonę, Chrystusa Miłosiernego, oraz konfesjonał na Adwent. We wrześniu 2009 roku ks. Robert Kalisiak rozpoczął zagospodarowywanie otoczenia kościoła: powstały chodniki z kostki brukowej, ogrodzenie chroniące teren przed zwierzętami gospodarskimi. Od 10 lat trwają starania o założenie cmentarza parafialnego.

LATOWICZ, Parafia Świętej Trójcy

Niedziele i święta: 8:00, 9:00 (poza wakacjami), 10:00, 12:00, 17:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00 (poza wakacjami)

Parafię erygował biskup poznański w X lub XI wieku, jako jedną z pierwszych, a może nawet pierwszą w zawiślańskiej części diecezji poznańskiej. Inni przesuwają datę erygowania na wiek XII. Archeologowie odkryli na tych terenach cmentarzysko ciałopalne z XXX wieku przed Chrystusem. Pierwszy drewniany kościół, pod wezwaniem św. Wawrzyńca, zbudowano dla uczczenia 1000-lecia narodzenia Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnie z tego okresu datuje się herb Latowicza (apokaliptyczny Baranek Boży).

Pierwsze dokumenty o Latowiczu pochodzą z lat 1238-1247, gdy był on własnością książąt mazowieckich. W roku 1300 książę Trojden podarował go dożywotnio sędziemu ziemi czerskiej Janowi z Piekar. W 1313 roku należał do wojewody mazowieckiego Krystyna. 17 lipca 1423 roku książę Janusz I nadał osadzie prawa miejskie, którymi cieszyła się do roku 1869. Na początku XVI wieku miasto stanowiło część posagu przyznanego przez króla Zygmunta I Starego księżnej Annie Mazowieckiej. Następnie należało do dóbr królowej Bony, która bardzo chętnie tu przebywała, Anny Jagiellonki (żony Stefana Batorego) i Konstancji (żony Zygmunta III Wazy). Po zniszczeniach potopu szwedzkiego Latowicz nigdy nie powrócił do dawnej świetności.

W roku 1400 był tu kościół drewniany pod wezwaniem Świętej Trójcy i św. Walentego, jednak na skutek ognia i innych wypadków uległ zniszczeniu. W roku 1522 księżna Anna Radziwiłłówna wybudowała nowy kościół drewniany pod wezwaniem św. Anny, który w czasie wielkiego pożaru miasta w 1619 roku doszczętnie spłonął. O budowę świątyni zatroszczył się ks. Stanisław Falęcki, kanonik pułtuski. W tym czasie istniały w miasteczku dwa kościoły filialne: św. Wawrzyńca i Świętego Ducha. W roku 1733 książę August Aleksander Czartoryski, ówczesny generał ziem podolskich i starosta latowicki, ufundował nową drewnianą świątynię, z dwoma wieżami. Konsekrował ją w 1777 roku bp Kacper Cieciszowski.

Pod koniec XIX wieku parafia liczyła 8000 wiernych i kościół był za mały. Nowa świątynia – w stylu neogotyckim, według projektu arch. Józefa Dziekońskiego – powstała staraniem proboszczów Piotra Godlewskiego i Józefa Rauby w latach 1899-1911. Konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski 23 czerwca 1920 roku. Starą, niepotrzebną i w złym stanie technicznym, rozebrano w 1918 roku (dwa ołtarze boczne i ambonę przeniesiono do nowego kościoła).

W czasie bombardowania Latowicza w 1939 roku Niemcy poważnie uszkodzili kościół, na szczęście jedna z dwóch bomb nie eksplodowała.

LEGIONOWO, Parafia Matki Bożej Fatimskiej

Orląt Lwowskich 8, 05-119 Legionowo

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00 (od maja do września o 19:00), 19:00 (od października do kwietnia o 18:00)

Dni powszednie: 17:00 (od maja do września o 19:00), 18:00, 19:00 (od października do kwietnia o 17:00)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 13 maja 2003 roku, wydzielając ją z parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Legionowie. Jest to najmłodsza wspólnota kościelna w Legionowie. Ośrodek duszpasterski utworzył bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 1996 roku, pierwszym administratorem (a następnie proboszczem) został ks. Krzysztof Gołaś. Pierwszą Mszę świętą odprawiono 28 kwietnia 1997 roku, a 5 maja 1997 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił krzyż i plac.

W 1998 roku wybudowano plebanię i kaplicę w stanie surowym, w roku kolejnym wykończono wnętrza. Pierwsza Eucharystia w kaplicy sprawowana była 28 listopada 1999 roku. W lipcu 2006 roku nowym proboszczem został ks. Tomasz Chciałowski. Przystąpił do zagospodarowania terenu kościelnego (boisko ze sztuczną nawierzchnią, plac zabaw, trawniki, krzewy). We wrześniu 2007 roku rozpoczęła się budowa kościoła według projektu arch. Zbigniewa Buchnera. W kwietniu 2008 roku abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił mury wznoszonej świątyni. W grudniu 2009 roku odprawiono pierwszą Mszę świętą w budowanym kościele – Pasterkę. 14 maja 2011 roku abp Henryk Hoser SAC dokonał aktu wmurowania kamienia węgielnego.

Kościół wznoszony jest wysiłkiem parafian, darczyńców, gości i zaprzyjaźnionych parafii. Od początku 2012 roku są w nim sprawowane Msze święte. Teren parafialny jest przygotowany szczególnie z myślą o rodzinach z małymi dziećmi (ławeczki, plac zabaw, boisko, stoły do tenisa stołowego). Dwa razy w roku organizowane są festyny rodzinne, a także wyjazdy wakacyjne i zimowe (morze, góry, zagranica). Organizowane są wyjazdy integracyjne dla seniorów.

LEGIONOWO, Parafia Miłosierdzia Bożego

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 10:30, 12:00 (z udziałem dzieci), 13:15 (chrzty w II i IV nd), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 15:00 (tylko w piątki), 17:00, 18:00 (w soboty z niedzieli)

Parafię erygował kard. Józef Glemp 20 października 1984 roku z części parafii św. Jana Kantego w Legionowie, Wniebowzięcia NMP w Chotomowie i Przemienienia Pańskiego w Wieliszewie. Pierwszą siedzibą parafii był dom bliźniaczy przy ul. Okrzei 5, własność ks. Tadeusza Adamusa, który w styczniu 1980 roku przekazał go do dyspozycji kurii metropolitalnej. Ks. prał. Stefan Piotrowski polecił ks. Lucjanowi Szcześniakowi, ówczesnemu wikariuszowi parafii św. Jana Kantego w Legionowie, utworzyć w tym domu ośrodek duszpasterski na potrzeby wiernych mieszkających „za torami kolejowymi”.

22 lutego 1980 roku odprawiono pierwszą Mszę świętą i rozpoczęła się katechizacja. Z dniem 23 sierpnia 1980 roku władza kościelna nadała kaplicy tytuł Miłosierdzia Bożego i pozwoliła na przechowywanie w niej Najświętszego Sakramentu; dekretem z 15 grudnia 1980 roku zezwoliła na prowadzenie ksiąg parafialnych. Tę datę należy uznać za utworzenie samodzielnego ośrodka duszpasterskiego. Na mocy dekretu z 9 kwietnia 1984 roku kard. Józef Glemp pozwolił mieszkańcom Legionowa (należącym dotychczas do parafii Chotomów i Wieliszew) na korzystanie, na zasadzie dobrowolności, z posług duszpasterskich w nowym ośrodku. Starania o pozwolenie na lokalizację kościoła i budynków administracyjnych przy pl. Zgody zakończyły się 11 stycznia 1984 roku uzyskaniem stosownej zgody.

W dniu 31 grudnia 1985 roku bp Jerzy Modzelewski poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. 29 maja 1988 roku bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny. Od 1 grudnia 1991 roku wszystkie czynności liturgiczne odbywają się w budującym się kościele, a budynek przy ul. Okrzei 5 przejęły Siostry Wspomożycielki Dusz Czyśćcowych i otworzyły w nim dom opieki. Budowa świątyni, zaprojektowanej przez arch. Krzysztofa Chwaliboga i arch. Ryszarda Girtlera, oraz prace wykończeniowe trwały aż do konsekracji, której dokonał bp Kazimierz Romaniuk 2 czerwca 2002 roku.

Na terenie parafii znajduje się zabytkowy zespół willowo-parkowy „Kozłówka” przy ul. Polskiej Organizacji Wojskowej (dawnej Kolejowej). Do zabytków należy też kompleks koszarowy garnizonu carskiego z przełomu XIX i XX wieku, gdzie usytuowana jest filia Caritas Diecezji Warszawsko-Praskiej.

LEGIONOWO, Parafia Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

marsz. Józefa Piłsudskiego 47, 05-120 Legionowo

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 10:15, 11:30, 12:45, 16:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 07:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 7 lutego 1991 roku z części parafii Matki Bożej Królowej Polski w Jabłonnie i św. Jana Kantego w Legionowie. Wiosną 1991 roku rozpoczęto budowę kościoła według projektu prof. Andrzeja Buchnera, prof. Witolda Mieszkowskiego i prof. Andrzeja Żurawskiego, profesorów Politechniki Warszawskiej.

1 maja 1990 roku bp Marian Duś poświęcił krzyż i plac pod kościół. Od maja do września duszpasterstwo sprawowane było „pod chmurką”; jednocześnie trwała budowa tymczasowej kaplicy, którą 7 października 1990 roku poświęcił bp Marian Duś. Kamień węgielny wmurował bp Kazimierz Romaniuk 14 września 1994 roku; on także poświęcił kościół 1 maja 1999 roku. Konsekracji dokonał abp Sławoj Leszek Głódź 25 maja 2005 roku.

LEGIONOWO, Parafia św. Jana Kantego

ks. Józefa Schabowskiego 2, 05-120 Legionowo

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (dla młodzieży poza wakacjami), 18:00, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 00:00 (całodobowa z wyjątkiem dwóch przerw w środy i soboty od 17:30 do 19:00), 06:15 (poza Adwentem o 6:30), 06:30 (w Adwencie o 6:15), 06:45 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:45), 18:00

Dni powszednie: 00: 00–23: 59 całodobowa z wyjątkiem dwóch przerw w środy i soboty od 17: 30 do 19: 00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 26 listopada 1933 roku z części parafii Wniebowzięcia NMP w Chotomowie. Początek dzisiejszego Legionowa to maleńka osada z przełomu XIX i XX wieku. Powstała obok rosyjskich koszar wojskowych zlokalizowanych przy stacji kolejowej Jabłonna Nowa. Na rozwój osady znacząco wpłynęły wydarzenia lat 1917-1920: jabłonowskie koszary stały się jednym z najważniejszych podwarszawskich punktów organizacji Legionów Polskich, a później Wojska Polskiego. Rosnącą osadę nazwano Jabłonna Legionowa. Według spisu powszechnego z 1921 roku mieszkało tu w 44 domach około 650 osób (nie licząc garnizonu wojskowego, w którym stacjonowało 1500-2000 żołnierzy); dziś mieszkańców jest ponad 50 000.

Decydującym impulsem dla rozwoju Legionowa stała się parcelacja dóbr jabłonowskich hrabiego Maurycego Potockiego. Na wykupionych działkach powstały nowe domy i w 1928 roku Legionowo liczyło już ponad 6000 mieszkańców. Od 17 marca 1930 roku Jabłonna Legionowa, przemianowana na Legionowo, była samodzielną gminą miejską; prawa miejskie miejscowość otrzymała w 1952 roku. Jedynym obiektem sakralnym w Legionowie była kaplica garnizonowa, przebudowana z koszarowej cerkiewki na potrzeby świątyni katolickiej, dostępna tylko dla wojskowych. Mieszkańcy Legionowa uczęszczali na Msze święte i nabożeństwa do odległych o kilka kilometrów kościołów w Chotomowie i Jabłonnie.

W 1930 roku Legionowo było punktem targowym i ośrodkiem przemysłu metalowo-zbrojeniowego. Do 1980 roku stał tu kościół drewniany w stylu zakopiańskim, zbudowany przez mieszkańców w latach 1930-1931 – z inicjatywy ks. Jana Makowskiego, proboszcza parafii Chotomów. Plac pod kościół i budynki parafialne są darem hrabiego Maurycego Potockiego.

Budowę nowego kościoła według projektu arch. Krzysztofa Chwaliboga rozpoczęto 6 czerwca 1979 roku. Kamień węgielny poświęcił i wmurował kard. Stefan Wyszyński 8 października 1979 roku. Kościół poświęcił kard. Józef Glemp w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, 22 kwietnia 1984 roku. Uroczystej konsekracji dokonał bp Kazimierz Romaniuk, pierwszy ordynariusz warszawsko-praski, 19 października 2003 roku.

LEGIONOWO, Parafia św. Józefa Oblubieńca Najświetszej Maryi Panny

marsz. Józefa Piłsudskiego 5, 05-120 Legionowo

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00 (w wakacje o 19:00), 19:00 (poza wakacjami o 18:00)

Dni powszednie: 7:00, 07:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię cywilną erygował kard. Józef Glemp 12 maja 1984 roku. Biskup polowy Wojska Polskiego Sławoj Leszek Głódź ustanowił parafię wojskową 21 stycznia 1993 roku. Kościół wybudowano w 1945 roku jako wotum dziękczynne za zakończenie wojny. Do listopada 1947 roku, gdy przeznaczono go na cele duszpasterstwa wojskowego, pozostawał nieczynny (przez krótki czas korzystała z niego wspólnota starokatolików).

W 1948 roku pokryto dach blachą cynkową, ułożono podłogę i ufundowano ołtarz św. Józefa (obraz namalował Edward Zygarlicki, jako podziękowanie za ocalenie w bitwie pod Monte Cassino. Od początku duszpasterzował tu ks. płk Jan Mrugacz, kapelan wojskowy z okresu drugiej wojny światowej, on był także pierwszym rektorem. Władza metropolitalna z dniem 15 marca 1975 roku zezwoliła wiernym cywilnym na korzystanie z posług w kościele garnizonowym i zobowiązała do prowadzenia ksiąg metrykalnych. Samodzielny ośrodek duszpasterski powstał tu 9 kwietnia 1983 roku. W następnym roku rozpoczęły się przygotowania i budowa nowej świątyni; kamień węgielny, pochodzący z fundamentów Jasnej Góry, poświęcił kard. Józef Glemp w październiku 1984 roku. Budowa kościoła trwała do 1987 roku.

Parafia obejmuje opieką duszpasterską 9. Brygadę Wsparcia Dowodzenia Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych w Białobrzegach oraz 2. i 9. batalion 32. Dywizjonu Rakietowego Obrony Powietrznej w Olszewnicy, Narodowe Centrum Kryptologii w Legionowie, garnizon Kazuń z Mazowieckim Pułkiem Saperów, 2. Ośrodek Radioelektroniczny w Przasnyszu, Centrum Szkolenia Policji w Legionowie. Tradycją stały się już procesje fatimskie ulicami parafii, które odbywają się 13 maja i 13 października. W dniach 3 maja, 1 i 15 sierpnia oraz 11 listopada odbywają się uroczystości patriotyczno-religijne.

LUCYNÓW DUŻY, Parafia św. Antoniego z Padwy

Niedziele i święta: 09:00, 10:30, 12:00

Dni powszednie: 08:00 (w środę), 18:00 (poza środą)

Parafię erygował kard. Józef Glemp 1 września 1986 roku z części parafii Niegów. Początki duszpasterstwa związane są z osobą ks. Witolda Świebody, mianowanego 16 lutego 1984 roku wikariuszem parafii Niegów z zadaniem zorganizowania nowego ośrodka w Lucynowie. 26 marca 1981 roku uzyskano zezwolenie na budowę kaplicy w Lucynowie, a we wrześniu 1983 roku zakupiono plac, na który przewieziono niewielką ilość materiałów budowlanych pozostałych po remoncie kościoła w Niegowie.

Ze względu na sytuację polityczno-gospodarczą początki budowy były trudne. Najpierw zbudowano murowaną kaplicę, w której sprawowano kult aż do 2000 roku. Obecnie zwie się ona kaplicą Miłosierdzia Bożego i jest miejscem spotkań grup parafialnych, w jej dawnej zakrystii zaś mieści się kancelaria parafialna (czynna w soboty w godz. 10.00-11.00).

Już 1 września 1984 roku ośrodek został przekształcony w prawie-parafię. Kościół, według projektu arch. Feliksa Dzierżanowskiego z Warszawy, wybudowano w latach 1992-2000. Kamień węgielny poświęcił i wmurował bp Kazimierz Romaniuk 4 maja 1992 roku, on także konsekrował świątynię 8 października 2000 roku jako wotum Roku Jubileuszowego.

MAJDAN, Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego

kard. Stefana Wyszyńskiego 5, 05-200 Majdan

Niedziele i święta: 9:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 7:30 (w poniedziałek), 18:00 (od wtorku do soboty)

Przed każdą Mszą św.

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1996 roku z części parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie, a jej pierwszym proboszczem został ks. Władysław Trojanowski. 18 lipca 1993 roku ks. prał. Jan Sikora, dziekan wołomiński i proboszcz parafii macierzystej, poświęcił plac pod budowę świątyni. Kamień węgielny, pochodzący z Bazyliki św. Pawła za Murami i z fundamentów kościoła macierzystego Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie, poświęcił bp Kazimierz Romaniuk 3 października 1993 roku. Projektantem kościoła jest arch. Andrzej Buchner z Warszawy, a konstruktorem – inż. Andrzej Żurawski z Warszawy.

Po 14 miesiącach, 4 grudnia 1994 roku, bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowo wzniesiony obiekt sakralny. Bardzo szybko, 25 grudnia tego samego roku, ośrodek duszpasterski stał się prawie-parafią. Dzwony: „NMP Królowa Różańca Świętego” (350 kg), „Święty Jan Chrzciciel i święty Władysław” (220 kg) oraz „Święty Franciszek” (100 kg) poświęcił bp Stanisław Kędziora 6 października 1996 roku. 5 października 1997 roku bp Kazimierz Romaniuk uroczyście konsekrował kościół. Ogromny udział w powstaniu parafii i kościoła miał ks. prał. Jan Sikora.

MARKI (Pustelnik), Parafia Matki Bożej Królowej Polski

Niedziele i święta: 07:00, 08:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 września 1983 roku z części parafii św. Izydora w Markach i św. Andrzeja Boboli w Markach-Strudze. Przy okazji zmieniono patrona parafii; wcześniej był nim św. Juda Tadeusz, a kaplicy sióstr patronowała Matka Boża Dobrej Rady. Od lat dwudziestych XX wieku w parafii pracują Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, które posiadały ziemie i budynki. Miały też półpubliczną kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Dobrej Rady; posługiwał w niej kapelan (od 1948 do 1979 roku był nim ks. Jan Sapota).

W 1958 roku ks. Antoni Konieczny, proboszcz parafii św. Izydora w Markach, nabył działkę budowlaną (3700 m²). Od lat sześćdziesiątych księża prowadzili tu katechizację, a w połowie lat siedemdziesiątych ks. Sapota i miejscowi wierni rozpoczęli starania o zezwolenie na budowę kaplicy na zakupionej działce. Pod koniec 1975 roku duszpasterstwo przy kaplicy Sióstr Rodziny Maryi było na tyle rozwinięte, że władza archidiecezjalna skierowała tu drugiego prezbitera, a 20 grudnia zezwoliła na prowadzenie ksiąg metrykalnych.

W latach 1977-1980 uzyskano zezwolenia na budowę kaplicy, plebanii i budynków gospodarczych. Kaplicę, wybudowaną częściowo nielegalnie, poświęcił bp Jerzy Modzelewski 21 sierpnia 1977 roku. Kolejne lata upłynęły na projektowaniu kościoła, dokumentację przygotował prof. Władysław Jotkiewicz. Ostatecznie w latach 1978-1983 powstała plebania, a w 1981 roku ruszyła budowa nowej świątyni. W 1982 roku administratorem został ks. Stanisław Laskowski.

19 czerwca prof. Jotkiewicz zrzekł się nadzoru autorskiego i zgodził się, by ktoś inny przygotował projekt zamienny. Zadanie podjęli arch. Janusz Stępkowski oraz inż. Janusz Zdrojewski, a ks. Laskowski prowadził budowę w szybkim tempie. Kard. Józef Glemp poświęcił nowy kościół 1 maja 1985 roku. W latach następnych prowadzono prace wykończeniowe zaplecza kościoła i uzupełnienia szybkiej budowy. W latach 1997-2000 zbudowano wieżę-dzwonnicę dla trzech dzwonów, które w 1989 roku ufundowała parafianka J. Miśta – z okazji pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny i pierwszej wizytacji, którą przeprowadził abp Bronisław Dąbrowski.

MARKI (Struga), Parafia św. Andrzeja Boboli

marsz. Józefa Piłsudskiego 248/252, 05-270 Marki

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 27 lutego 1952 roku z części parafii św. Izydora w Markach i Świętej Trójcy w Kobyłce. Jej początki związane są z osobą ks. Antoniego Poławskiego, kapłana diecezji kieleckiej, pracującego przez wiele lat w Ameryce Północnej, który zakupił dużą nieruchomość ziemską i założył zakład wychowawczy dla 50 sierot i ubogich chłopców, prowadzony przez Siostry Rodziny Maryi (działał od 14 października 1927 roku). Od 1936 roku w pracy szkolno-wychowawczej pomagają Siostry Córki Najczystszego Serca Maryi. 24 lutego 1928 roku ks. Antoni Poławski zapisem w testamencie przekazał Zgromadzeniu św. Michała Archanioła całość terenu wraz z prowadzonym dziełem.

Kościół zbudowano w latach 1928-1930, z funduszy ks. Poławskiego, według projektu arch. Feliksa Michalskiego z Warszawy, budowę nadzorował majster-murarz p. Feliks Maciejewski, parafianin. Kościół był pierwszym w Polsce noszącym wezwanie św. Andrzeja Boboli (wówczas błogosławionego). Poświęcił go kard. Aleksander Kakowski 8 listopada 1931 roku. W latach 1976-1977 zbudowano kościół filialny Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w odległym Sierakowie; poświęcił go bp Jerzy Modzelewski 11 grudnia 1977 roku.

W 1975 roku odbudowano wieże zniszczone w czasie wojny, a w 1985 roku dobudowano dwie nawy boczne. 16 maja 1994 roku sprowadzono z Fatimy figurę Matki Bożej, którą pobłogosławił w Watykanie papież Jan Paweł II, i zaprowadzono nabożeństwo fatimskie (od maja do października). Uroczystej konsekracji kościoła dokonał bp Stanisław Kędziora 16 maja 1995 roku.

28 września 2001 roku Zgromadzenie św. Michała Archanioła zakupiło działkę w Słupnie pod budowę kościoła Matki Bożej Fatimskiej, będącego wotum wdzięczności na rok 2000. Samodzielną parafię w Słupnie erygował 13 października 2011 roku abp Henryk Hoser SAC.

MARKI, Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2004 roku, wydzielając ją z parafii Św. Izydora w Markach. Teren nabyła parafia macierzysta, głównie od spadkobierców właściciela cegielni Jana Mańka, działka liczy 8500 m2. Wcześniej były tu glinianki napełnione wodą, ludzie łowili tu ryby i korzystali z kąpieli, potem wypełniono doły czym się dało.

Parafia powstała dzięki zaangażowaniu Ks. prał. Henryka Drożdża, proboszcza parafii macierzystej, który nabył teren (Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił go 30 czerwca 2002 roku), wybudował plebanię w stanie surowym (z używalną kaplicą). Pierwszą Mszę Św. odprawił Ks. Dariusz Gugała 14 czerwca 2004 roku. W latach następnych wykończono budynek.

Kościół zaprojektował w 2006 r. prof. Andrzej Buchner, jesienią 2007 r. projekt zatwierdziły władze kościelne i cywilne. Prace fundamentowe ruszyły wiosną 2008 r.: najpierw wywieziono ok. 1000 wywrotek gruzu i odpadów, potem powstała płyta, na której położono fundament. W 2010 r. uzyskano pozwolenie na użytkowanie plebani i wybudowano ściany kościoła do wysokości ok. 3 m. Abp Henryk Hoser SAC pobłogosławił i wmurował kamień węgielny 28 maja 2012 roku.

MARKI, Parafia św. Izydora

al. marsz. Józefa Piłsudskiego 93, 05-270 Marki

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:15, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 20 października 1917 roku z parafii praskiej, kiedy liczba jej wiernych przekroczyła 60 000.

Wieś wzmiankowana jest w XVI wieku. W roku 1880 liczyła 100 mieszkańców, a rozwinęła się dzięki licznym cegielniom i dużej przędzalni wełny czesankowej, zbudowanej w latach 1883-1884 przez angielskich przemysłowców: braci Edwarda i Johna Briggsów oraz ich wspólnika Ernesta Posselta. Prawa miejskie posiada od 1967 roku. Miejscowa ludność korzystała z kościółka w pobliskim Grodzisku i odległej o 5 km Kobyłce.

Wraz z uprzemysłowieniem i dynamicznym wzrostem liczby mieszkańców zrodziła się idea budowy świątyni w Markach. Do jej realizacji przystąpili mieszkańcy, ks. Jakub Dąbrowski, a także bracia Briggsowie, będący wprawdzie wyznania ewangelicko-augsburskiego, ale mocno zaangażowani w życie lokalnej społeczności. Grunt pod budowę świątyni, o łącznej powierzchni 2,5 ha, stanowił darowiznę włościan mareckich: Kaniaków, Kiełków, Kopańskich, Marków i Michalskich. Natomiast Wacław Trembiński, właściciel cegielni w Strudze, i Jan Menzel, właściciel cegielni w Markach, ofiarowali po 100 000 sztuk cegieł. Starania u władz carskich o wydanie pozwolenia na budowę kościoła trwały kilka lat.

Koszt wzniesienia świątyni w stanie surowym szacowano na 50 000 rubli. Środki na budowę pochodziły m.in. od braci Briggsów i ich wspólnika (15 000 rubli srebrnych), Florentyny Amalii z Granzowów – żony Johna Briggsa (5000 rubli), ks. Jakuba Dąbrowskiego (3000 rubli), Maksymiliana Małachowskiego – prezesa społecznego komitetu budowy kościoła, właściciela fabryki dachówek w Pustelniku (znaczna, nieokreślona suma oraz dachówka na dach kościoła). Zebrano również 13 000 rubli dobrowolnych ofiar. Ostatecznie zgoda na rozpoczęcie budowy świątyni nadeszła z Petersburga 23 marca 1899 roku. Kamień węgielny wmurowano już 3 maja 1899 roku. Cegła na budowę pochodziła z okolicznych cegielni, wierni chętnie angażowali się w prace, dzięki czemu roboty postępowały bardzo szybko – ściany zewnętrzne powstały w ciągu siedmiu miesięcy – i 10 grudnia 1899 roku poświęcono mury.

Budowa wieży (dwa dzwony odlała w 1903 roku ludwisarnia braci Zwolińskich) i wyposażanie kościoła potrwały do 1903 roku. Na wieży umieszczono 2,5-metrowy ażurowy krzyż. Koszty prac kowalskich przy krzyżu wieńczącym wieżę i żelaznych oknach oraz zakupu dwóch kryształowych żyrandoli, dębowych drzwi frontowych i fisharmonii pokryła Flora Briggs. Świątynia powstała według projektu Jana Hinza (zmarł w 1902 roku) i Józefa Dziekońskiego; konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski w 1919 roku. Mimo że istniał już kościół i duszpasterstwo, władze carskie przez wiele lat nie zgadzały się na powstanie parafii.

W sierpniu 1920 roku na plebanii zakwaterowano polskich oficerów sztabowych biorących udział w bitwie warszawskiej.

W 1935 roku oddano do użytku Dom Katolicki, w sali widowiskowej organizowano przedstawienia teatralne. W 1938 roku zakupiono projektor filmowy, a dochody z projekcji i przedstawień teatralnych przeznaczano na potrzeby najuboższych parafian. Wojska niemieckie, wycofując się 8 września 1944 roku, wysadziły wieżę i poważnie uszkodziły kościół, odbudowa trwała do 1961 roku. Witraże wstawiono dopiero w 1967 roku, wykonała je pracownia Jerzego Olszewskiego według projektu Haliny Cieślińskiej-Brzeskiej.

MIĄSE, Parafia św. Jana Chrzciciela

ul. Kardynała Wyszyńskiego 31, 05-240 Miąse

Niedziele i święta: 9:00, 11:00

Dni powszednie: 17:00 (od marca do września o 18:00), 18:00 (od października do lutego o 17:00)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 2 lutego 1999 roku, a pierwszym proboszczem został ks. Paweł Waldemar Kaniewski. Budynek pełniący funkcję tymczasowej kaplicy postawiono w roku 1994 bez planu i pozwolenia na budowę; początkowo miał być „domem ludowym”, czyli miejscem zabaw i wesel. Ponieważ nie było stosownego miejsca na odprawianie Mszy świętej, mieszkańcy Miąsego podczas specjalnego referendum zdecydowali o przeznaczeniu budynku na kult religijny. W tym samym roku poczyniono niezbędne adaptacje i bp Kazimierz Romaniuk poświęcił budynek jako nową kaplicę.

Do 13 czerwca 1997 roku Miąse było filią parafii Klembów obsługiwaną przez tamtejszych duszpasterzy; wtedy do pracy duszpasterskiej w kaplicy skierowano ks. Kaniewskiego. 25 stycznia 1998 roku władza diecezjalna erygowała ośrodek duszpasterski w Miąsem. W 2004 roku rozpoczęto budowę kościoła. W roku 2009 abp Henryk Hoser SAC wmurował kamień węgielny. W 2012 roku kościół został oddany do użytku.

MIŃSK MAZOWIECKI, Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Kościelna 1, 05-300 Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 06:30, 08:00, 09:30, 11:00, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 07:30, 08:00, 18:00

Dni powszednie: 07: 30–18: 00

Parafia została erygowana w 1422 roku, ale niektóre źródła sugerują wiek XIV, a nawet XIII. Początkowo należała do archidiecezji poznańskiej, od 1795 roku do lubelskiej (dekanat liwski i garwoliński), potem do archidiecezji warszawskiej.

W 1421 roku książę mazowiecki Janusz I Starszy pozwolił Stanisławowi Mińskiemu i Januszowi z Gościeńczyc na założenie prywatnego miasta na wschodnim brzegu rzeki Srebrnej. Pod koniec XVI wieku Gościańscy dodawali do nazwiska przydomek „z Mińska” i tak dali początek rodowi Mińskich herbu Prus. W 1549 roku na przeciwnym brzegu założono miasto Sendomierz, z własnym rynkiem, kościołem i pałacem. Pod koniec XVIII wieku miasta się połączyły. Prawdziwy rozwój miejscowości rozpoczął się wraz z budową traktu brzeskiego w 1823 roku i kolei terespolskiej w 1866 roku. W 1867 roku władze carskie zmieniły nazwę na Nowomińsk, od 1919 roku funkcjonuje nazwa współczesna.

Pierwszy kościół, wzniesiony przez rodzinę Mińskich w 1422 roku, był drewniany, natomiast w XVI wieku Mińscy wybudowali świątynię z cegły palonej, która częściowo spłonęła w XVII wieku. Świątynia miała wiele kaplic. Najokazalsza należała do Mińskich, założył ją Stanisław Miński, wojewoda łęczycki; on także przywiózł obraz Wniebowzięcia NMP, prawdopodobnie z Włoch, gdzie jako poseł Zygmunta III starał się o kanonizację św. Jacka. Drugą kaplicę, Bożego Ciała, ufundował Mikołaj Wolski w 1548 roku. Kolejne należały do pani Arynkowej, bractwa Bożego Ciała, czcicieli Różańca, kuśnierzy, szewców i literatów. Świątynię wyremontowano staraniem ks. Prokopa Kosteckiego, nakładem miejscowej szlachty i mieszczaństwa; przybyły nowe ołtarze, z których 12 konsekrowano w pierwszej połowie XVII wieku.

Przy kościele istniała szkoła, której rektorem był Stanisław Jaraczewski, kształcony na Uniwersytecie Jagiellońskim. Działał też szpital, założony w 1547 roku i uposażony przez Annę Mińską, dziedziczkę Pniewnika. W tym czasie był to jeden z najokazalszych kościołów Mazowsza.

Wśród administrujących parafią w pierwszych wiekach jej istnienia wymienia się Jana Przerębskiego h. Nowina, postać dziś w Mińsku w ogóle nieznaną. Ks. Jan Przerębski był mińskim proboszczem przed 1557 rokiem. Ten absolwent uniwersytetów w Krakowie i Padwie był także proboszczem w Krakowie (w 1534 roku) i Konarach k. Warki (do 1554 roku), od 1557 roku był biskupem chełmskim, od 1559 roku – arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem Polski. Jako dostojnik kościelny walczył z protestantyzmem i dbał o oświatę – zakładał seminaria nauczycielskie, troszczył się o szkoły parafialne i kolegiackie. Oprócz wysokich godności kościelnych Jan Przerębski piastował też ważne funkcje państwowe: w latach 1551-1558 był sekretarzem króla Zygmunta Augusta i podkanclerzym koronnym.

W latach 1909-1911, dzięki staraniom ks. Kazimierza Sobolewskiego, według projektu Józefa Dziekońskiego, dobudowano w kościele dwie nawy boczne, dwie wieże oraz zakrystię i kaplicę po bokach prezbiterium; w ten sposób świątynia nabrała stylu neobarokowego. Kościół rekonsekrował abp Aleksander Kakowski w 1914 roku.

Na placu przed kościołem Henryk Sienkiewicz umieścił opisane w „Panu Wołodyjowskim” spotkanie Zagłoby z księciem Bogusławem Radziwiłłem. W 1939 roku Mińsk został zbombardowany, wymordowano znaczną część mieszkańców.

MIŃSK MAZOWIECKI, Parafia św. Antoniego z Padwy

Stefana Kardynała Wyszyńskiego 54, 05-300 Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:15, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 07:45, 08:30 (poza wakacjami), 09:00, 18:00

Dni powszednie: 09: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 25 grudnia 1984 roku. Nowe centrum duszpasterskie powstało dzięki staraniom Ks. prał. Henryka Kliznera, dziekana i proboszcza parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim. Podział parafii był oczywisty: miasto liczyło wtedy ok. 35.000, a cała dość rozległa parafia ok. 50.000 wiernych.

Pierwsze pozwolenie uzyskano w przeddzień I pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny w roku 1979 r. Ks. Klizner poświęcił plac i rozpoczęto budowę dwupoziomowej świątyni i plebanii według projektu arch. Bogusława Szczęsnego. Pierwszą Mszę Św. w budującym się kościele odprawiono 5 czerwca 1984 roku i od tej pory prowadzi się systematyczne duszpasterstwo. 13 czerwca 1984 roku Kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny. Od 1 września 1984 roku rozpoczęła się katechizacja w salach przy kościele, uczęszczało na nią ok. 5.000 dzieci i młodzieży. Pod koniec września Ks. inf. Jan Byrski zamieszkał w prowizorycznych mieszkaniach górnego kościoła, a duszpasterstwo było prowadzone w kościele dolnym. Następnie w podobnych warunkach zamieszkali także księża wikariusze.

1 października 1984 roku Kard. Józef Glemp erygował samodzielny ośrodek duszpasterski. W roku 1990 udostępniono kościół górny. Przez cały czas trwały prace związane z wyposażeniem świątyni. W 1993 r. prof. Stefan Borzęcki, były rektor ASP w Krakowie, wykonał rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego a następnie figury Matki Bożej Bolesnej i Św. Jana Ewangelisty (ok. 3 m wysokości, pokryte polichromią), umieszczone na ścianie prezbiterium. Poświęcił je Bp Kazimierz Romaniuk w niedzielę 2 maja 1993 roku. On także poświęcił 3 dzwony w dniu 10 października 1994 roku.

Wydarzeniem szczególnym było przekazanie parafii relikwii Św. Antoniego, które miało miejsce 22 listopada 1995 roku, a 14 grudnia uroczyście powitał je Bp Romaniuk. Z kolei 13 czerwca 1996 roku, w dzień odpustu, Bp Romaniuk ustanowił przy świątyni Sanktuarium Św. Antoniego z Padwy. Zwieńczeniem całego dzieła była konsekracja świątyni przeżywana jako dar parafian na Wielki Jubileusz; dokonał jej Bp Kazimierz Romaniuk w dniu 17 grudnia 2000 roku. Z parafii Św. Antoniego utworzono nowe parafie: Zamienie, Chrośla, Żuków, Św. Jana Chrzciciela w Mińsku Mazowieckim, Królewiec i ośrodek duszpasterski w Choszczówce Stojeckiej.

MIŃSK MAZOWIECKI, Parafia św. Jana Chrzciciela

gen. Kazimierza Sosnkowskiego 43a, 05-300 Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:30, 17:30

Dni powszednie: 06:45 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:45), 17:00 (poza październikiem o 18:00), 18:00 (w październiku o 17:00)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1998 roku wydzielając ją z parafii Św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. 24 czerwca 1993 roku Bp Romaniuk powołał nowy ośrodek duszpasterski, a jego tworzenie zlecił Ks. Marianowi Sobieszkowi, wówczas wikariuszowi parafii macierzystej. 2 czerwca 1996 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. na placu, który uroczyście poświęcił Bp Romaniuk 23 czerwca. Początkowo wybudowano wiatę, która służyła do sprawowania liturgii.

Szczególnym wydarzeniem w życiu nowej parafii było przybycie figury Matki Bożej Fatimskiej 23 września 1996 roku. W 1996 r. zapadła decyzja o budowie tymczasowej murowanej kaplicy, którą poświęcono w 1998 r. Wiosną 1999 r. ruszyła budowa domu parafialnego według planów arch. Ewy Widera. Trwała ona do jesieni 2001 r.

Po wykończeniu i wyposażeniu domu parafialnego z kaplicą, rozpoczęto starania związane z budową kościoła wg projektu Małgorzaty Wagner (architektura) i Jana Skopińskiego (konstrukcja). Po uzyskaniu odpowiednich zezwoleń, prace budowlane rozpoczęły się w 2004 r. Obecnie trwają prace wykończeniowe wnętrza świątyni.

MIŃSK MAZOWIECKI, Parafia św. Michała Archanioła

Bolesława Chrobrego 2, 05-300 Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 07:15 (kaplica w Karmelu w Nowych Osinach), 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:15 (kaplica w Karmelu w Nowych Osinach), 18:00

Parafię personalną (wojskową) erygował Bp Sławoj Leszek Głódź 21 stycznia 1993 roku. Natomiast Bp Kazimierz Romaniuk erygował parafię terytorialną (cywilną) 15 sierpnia 2004 roku. Wcześniej 1 lipca 1994 roku powołał ośrodek duszpasterski. Organizatorem parafii był Ks. kpt. Zenon Pawelak, który początkowo w kościele Narodzenia NMP w Mińsku Maz. celebrował Mszę Św. w niedziele o godzinie 10.00.

W maju 1993 r., z okazji święta 1 PLM, odbyła się Msza Św. polowa w hangarze na terenie jednostki, przewodniczył jej Biskup Polowy gen. Sławoj Leszek Głódź, a w godzinach popołudniowych poświęcił Izbę Modlitwy w 1 PLM. 13 czerwca 1993 roku Bp Sławoj Leszek Głódź celebrował Mszę Św. na stadionie OSŻW i poświęcił kaplicę, która pełniła rolę kościoła garnizonowego.

Zamysł budowy świątyni powstał w listopadzie 1993 r., a 29 września 1995 roku, przy okazji odpustu parafialnego, zaprezentowano makietę kościoła według gratisowego projektu arch. Ewy Widera-Maruszyńskiej. Ze względu na kolejną zmianę lokalizacji świątyni i nieobecność w kraju p. architekt, wykonanie planów architektonicznych powierzono zespołowi architektów pod kierownictwem p. Adama Wagnera.

19 marca 1999 roku kompetentne władze wojskowe (Rejonowy Zarząd Infrastruktury) zaakceptowały lokalizację, w sierpniu wykonano pomiary geodezyjne i wytyczono stosowną działkę pod budowę (4.500 m2). Natomiast 30 listopada 2000 roku, we wspomnienie Św. Andrzeja, nadeszła zgoda na budowę świątyni, plebanii i dzwonnicy. W czerwcu 2001 roku rozpoczęła się budowa; do sierpnia zalano strop parteru plebanii. W 2004 r. budynek plebanii został oddany do użytku. Równocześnie rozpoczęła się budowa kościoła parafialnego. Obecnie świątynia posiada dach, pokryty tymczasowo papą.

MISTÓW, Parafia Matki Bożej Fatimskiej

Niedziele i święta: 09:00, 11:00

Dni powszednie: 08:30 (w czwartek i sobotę), 18:00 (oprócz czwartku i soboty)

Ośrodek Duszpasterski erygował Bp Kazimierz Romaniuk 16 grudnia 1997 roku z części parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim i Jakubów. Nowa placówka powstała dzięki staraniom Ks. prał. Stanisława Wołosiewicza, który w ten sposób ułatwił wiernym z odległych miejscowości udział w niedzielnej Eucharystii.

Kompleks budynków (kaplica z plebanią) zaprojektował architekt Jarosław Wołosiewicz z Białegostoku. Do czasu wybudowania kaplicy wierni gromadzili się na Mszy Św., nabożeństwach i spotkaniach formacyjnych w remizie strażackiej. Kaplicę poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 13 maja 2000 roku. Organizatorem ośrodka i pierwszym administratorem był Ks. Mirosław Tempczyk. W 2009 r. Abp Henryk Hoser SAC, powierzył pieczę nad ośrodkiem Wspólnocie Chemin Neuf (Nowa Droga).

Na mocy Dekretu z 24 lipca 2017 roku, z dniem 1 sierpnia 2017 roku Ośrodek został przez Abp. Henryka Hosera SAC podniesiony do rangi Parafii.

Poświęcenia i wmurowania kamienia węgielnego pod świątynię parafialną dokonał 18 września 2022 roku bp Romuald Kamiński.

MOSTÓWKA, Parafia Miłosierdzia Bożego

Akacjowa 2, 07-230 Mostówka

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 16:00 (od listopada do marca), 18:00 (od kwietnia do października)

Dni powszednie: 07:00 (w czwartki poza majem, czerwcem i paźdiernikiem), 16:00 (poza czwartkiem w okresie od listopada do marca)

Parafię została erygowana przez biskupa Kazimierza Romaniuka 29 czerwca 2003 roku. Została wydzielona z parafii p.w. Św. Trójcy w Niegowie. W momencie erygowania parafii istniała już kaplica, która była kaplicą dojazdową obsługiwaną w niedziele i święta przez duszpasterzy z Niegowa. Jeden z mieszkańców Mostówki wraz z rodziną przekazali teren, na którym powstała wspomniana kaplica. Obecnie kaplica służy jako kościół parafialny.

MROZY, Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 kwietnia 1931 roku z części parafii Kałuszyn i Kuflew. Dawną nazwę Grozy zmieniono według podań po tym jak w okolicy zamarzło kilku żołnierzy francuskich w czasie odwrotu spod Moskwy. Okolica ma szczególny mikroklimat, który sprawił, że na początku XX wieku założono w pobliskiej Rudce sanatorium przeciwgruźlicze.

Pierwszy plan budowy kościoła zatwierdziły władze carskie w 1912 r. 17 lipca 1929 roku mieszkańcy podarowali 3-hektarową działkę pod budowę kościoła. W styczniu 1930 r. przez 5 tygodni zbudowano drewniany kościół mogący pomieścić 600 osób. Budowniczym był inż. Teofil Haron, mieszkaniec Woli Rafałowskiej. Świątynię poświęcił Bp Antoni Szlagowski. 15 marca 1930 roku przybył do Mrozów Ks. Jan Kołodziejski by organizować parafię. Pierwszą Mszę Św. odprawił w sali szkolnej, następne w strażnicy aż do wybudowania kościoła.

Pierwsza świątynia spaliła się 26 sierpnia 1979 roku. Budowę nowego kościoła według projektu arch. Michała Sandowicza, zlokalizowanego na miejscu spalonego, rozpoczął w 1981 roku Ks. Tadeusz Tartas. Bp Kazimierz Romaniuk w dniu 17 października 1993 roku konsekrował tę świątynię. Bryłę kościoła tworzą dwie przesunięte wzajemne ściany w kształcie półelips. Ściana zachodnia zakończona jest wejściem i wieżą obłożoną łuską z blachy miedzianej. Kościół dolny jest również przystosowany do sprawowania Liturgii, ponadto posiada szereg sal na spotkania grup parafialnych.

NADMA, Parafia św. Jana Chrzciciela

Prymasa Tysiąclecia 17, 05-270 Nadma

Niedziele i święta: 08:30, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (we wtorek), 18:00 (poza wtorkiem)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 1 października 2004 roku z części parafii Św. Andrzeja Boboli w Markach-Strudze i Świętej Trójcy w Kobyłce. Pierwszym proboszczem został Ks. Grzegorz Mioduchowski, dotychczasowy administrator ośrodka duszpasterskiego.

Nadma to wieś leżąca na południowych krańcach gminy Radzymin. Liczy niewiele ponad tysiąc mieszkańców. Latem 2002 roku rodziny z Nadmy należące do parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, nawiedziła figura Matki Bożej Fatimskiej. Mieszkańcy chcąc wyrazić wdzięczność za tę niecodzienną wizytę ufundowali przydrożny krzyż, który postawiono przy ulicy Czarnej. W sierpniu 2002 r. Ks. prał. Jan Andrzejewski, proboszcz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, sprawował w tym miejscu Najświętszą Ofiarę i poświęcił krzyż. Nikt z obecnych nie pamiętał, kiedy ostatni raz, i czy w ogóle, na tych ziemiach była kiedykolwiek sprawowana Msza Św.

8 września 2002 roku do wioski przybył Bp Kazimierz Romaniuk, aby wziąć udział w uroczystościach nadania Szkole Podstawowej imienia Kard. Stefana Wyszyńskiego. Ksiądz Biskup przewodniczył Mszy Św. polowej na placu szkolnym. Podzielił się wówczas refleksją, iż można by utworzyć w Nadmie samodzielna parafię. Pomysł ten spodobał się Ks. prał. Andrzejewskiemu i mieszkańcom. Zatem istnienie parafii zawdzięczamy wstawiennictwu Matki Bożej Fatimskiej oraz słudze Bożemu Kard. Stefanowi Wyszyńskiemu. Wiosną 2003 r. Ks. prał. Andrzejewski rozpoczął poszukiwania dogodnego miejsca pod budowę kościoła, w grę wchodziły trzy lokalizacje. Po Rezurekcji roku 2003 r. Bp Kazimierz Romaniuk w towarzystwie Ks. Andrzejewskiego i Konrada Rytla, Starosty Wołomińskiego, udał się do Nadmy i wspólnie wybrali miejsce pod budowę przy ul. Nowej, potocznie zwanej Graniczką. Teren o powierzchni 0,57 ha położony między ulicami: Nową (obecnie Prymasa Tysiąclecia) i Jaworówką, znajduje się w środku wioski. Po pomyślnym załatwieniu spraw prawno-administracyjnych rozpoczęto prace adaptacyjne: w lipcu 2003 r. teren ogrodzono, postawiono krzyż oraz wiatę z ołtarzem polowym.

W niedzielę 3 sierpnia 2003 roku o godz. 12.00 do Nadmy przybył Bp Kazimierz Romaniuk by poświęcić placu pod budowę i odprawić pierwszą Mszę Świętą. W uroczystości wzięli udział duchowni z pobliskich parafii: m.in. Ks. prał. Jan Andrzejewski/ Ks. prał. Kazimierz Konowrocki, Ks. Maksymilian Sowa CSMA, Ks. prał. Henryk Drożdż. Ks. Grzegorz Mioduchowski, delegowany do organizacji ośrodka duszpasterskiego w Nadmie, oraz licznie zgromadzeni mieszkańcy Nadmy. Podczas wygłoszonej homilii Ks. Biskup zaznaczył, że od teraz to miejsce należy do Boga, a znakiem tego jest postawiony krzyż. Od 3 sierpnia 2003 roku w Nadmie codziennie sprawowana jest Eucharystia. Prace budowlane rozpoczęły się jesienią 2003 r., przystąpiono do budowy budynku plebani i kaplicy według projektu inż. arch. Adama Wagnera. Obowiązki kierownika budowy pełnił bezinteresownie mgr inż. Włodzimierz Kubicki. Do prac chętnie włączyli się mieszkańcy Nadmy (starsi i młodsi, nawet kobiety i dzieci). Do grudnia 2003 r. była gotowa (w stanie surowym) pierwsza kondygnacja budynku, gdzie urządzono prowizoryczną kaplicę i zakrystię. Pod koniec czerwca 2005 r. zakończono główne prace budowlane i wykończeniowe, rozpoczęły prace związane z porządkowaniem placu. Dzieło budowy kościoła spotkało się z wielką życzliwością mieszkańców, którzy co dwa miesiące składają ofiary na ten cel. Do końca 2013 roku wykonano dach na kompleksie kościelnym i pokryto go papą.

NIEGÓW, Parafia Świętej Trójcy

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 17:00, 18:00

Parafię erygował biskup płocki Ścibor z Gościeńczyc 3 lutego 1468 roku, wydzielając ją z parafii Wyszków. Powierzył ją pod opiekę Patronów: Trójcy Świętej, Bożego Ciała, Św. Jana i Św. Anny. Fundatorami kościoła byli dziedzice Niegowa: Ks. Mikołaj Trycz i brat jego Adam z Pieczysk, którzy 1 sierpnia 1465 roku uczynili zapis gruntów na budowę i uposażenie kościoła. Przez pewien czas parafia należała do diecezji lubelskiej.

Pierwsze drewniane kościoły były niszczone przez pożary w 1690 r. i 1856 r. W 1780 r. kosztem kolejnego dziedzica, podkomorzego Stanisława Narzymskiego, gruntownie wyremontowano kościół po pożarze. Drugi raz ogień zniszczył kościół 11 marca 1856 roku. Obecna świątynia została zbudowana staraniem Ks. Floriana Gieczyńskiego. Kamień węgielny położono 4 maja 1859 roku, a 4 grudnia 1862 roku Ks. Proboszcz poświęcił nowy kościół. W latach 1907-1913, kiedy proboszczem był Ks. Jerzy Kiełduszyc, ułożono posadzkę terakotową, zakupiono stacje Drogi Krzyżowej oraz ufundowano obraz Matki Bożej Częstochowskiej do głównego ołtarza.

W 1858 r. wybudowano murowaną dzwonnicę której fundatorem był ówczesny dziedzic Wólki Słopskiej – Józef Zieliński. Wiszą w niej dzwony o imionach Józef i Florian, poświęcone w 1955 r. Wokół kościoła znajdował się cmentarz. Kościół konsekrował 26 maja 1968 roku Kard. Stefan Wyszyński. W lipcu 1975 r. huragan naruszył konstrukcję kościoła i zniszczył dach, naprawą zajęli się proboszczowie: Stanisław Lis i Franciszek Broma pod nadzorem arch. Janusza Zdrojewskiego. Wiosną 1999 r. wybuchu gazu naruszył konstrukcję świątyni i zniszczył jeden z zabytkowych witraży.

W latach 2011-2012, staraniem Kurii Warszawsko-Praskiej, przeprowadzono generalny remont świątyni ze środków za teren kościelny zajęty pod wiadukt trasy E-8. Dwaj proboszczowie Niegowa: Ks. Florian Gieczyński (dyrygent jasnogórskiej kapeli klasztornej, +1866 r.) i Ks. Henryk Nowacki (+1968 r.) byli wybitnymi muzykami, komponowali pieśni i muzykę liturgiczną. Pamięć o nich przywołują pamiątkowe tablice i płyty CD z ich muzyką. Z czasem z rozległej parafii powstały nowe: Kiciny (1957 r.), Lucynów (1984 r.) i Mostówka (2003 r.).

NIEPORĘT, Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:30, 17:00

Dni powszednie: 7:30, 17:00

Parafia erygowana w 1668 r. Zachowały się ślady obecności człowieka na tych terenach z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Pierwszą wzmiankę o Nieporęcie znajdujemy w akcie erekcyjnym parafii wieliszewskiej datowanym na 1387 r. W 1484 r. miejscowość otrzymała prawa miejskie. Od XVI w. była własnością królewską. Król Zygmunt III Waza wzniósł tutaj drewnianą rezydencję na polowania, która spłonęła w czasie potopu szwedzkiego.

Kościół pochodzi z roku 1651, ufundował go Jan Kazimierz, zaś w 1696 r. Bp Andrzej Załuski konsekrował świątynię. Pierwotna bryła świątyni została częściowo zmieniona w XVIII w. przez dobudowanie przypór zabezpieczających pękające mury. Kościół ucierpiał w ostatnich miesiącach II wojny światowej: stracił dach, drzwi i okna, miał uszkodzone fragmenty murów i kompletnie zdewastowane wnętrze (takim ujrzeli go 19 stycznia 1945 roku wierni wysiedleni z całej parafii w dniu 9 września 1944 roku). Odbudowę kościoła zakończono dopiero w latach sześćdziesiątych. Później był odnawiany w 1979 r., 1994 r. oraz w latach 1999-2002. W 2002 r. wymieniono posadzkę na marmurową (poprzednią posadzkę ułożono w 1880 r.), a w 2005 r. przeprowadzono renowację ołtarzy. W 2010 r. wykonano elewację wraz z izolacją pionową i poziomą, natomiast w 2013 r. gruntownie odnowiono wnętrza kościoła.

Na placu przed kościołem jest figurka MB Pocieszycielki Strapionych wystawiona przez Jakuba Dębkowskiego w 1863 r. na pamiątkę Powstania Styczniowego. W murowanej dzwonnicy z XIX w., pełniącej jednocześnie funkcję bramy znajdują się dwa dzwony: jeden z 1739 r. (91 kg), drugi „Niepokalane Poczęcie NMP” (162 kg) ufundowany przez parafię w 1954 r.

Zachowały się jeszcze trzy nagrobki na cmentarzu przykościelnym z lat 1816 -1818: rodziny Omylińskich (1826 r.), Szymona Kowalskiego (1837 r.) i kolejny bardzo zniszczony z pierwszej połowy XIX w. Kościół wraz z drzewostanem wpisano do rejestru zabytków 12 kwietnia 1962 roku.

NOWE ZAŁUBICE, Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Kościelna 116, 05-255 Nowe Załubice

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 12:00, 17:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 17:00 (w wakacje o 18:00), 18:00 (poza wakacjami o 17:00)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 września 1976 roku z części parafii Radzymin i Dąbrówka. Początki duszpasterstwa związane są z osobą Ks. Stanisława Laskowskiego, ówczesnego wikariusza parafii Radzymin, który od 1969 r. odprawiał Mszę Św. w niedziele i święta, najpierw w prywatnym mieszkaniu (p. Jerzego Wrony), a potem w dawnej pieczarkarni u p. Kurków.

Tymczasową kaplicę postawiono w 1970 r. na miejscu, gdzie od lat czterdziestych XX w. stała kapliczka ku czci Matki Bożej, votum za powrót synów z wojny. Z czasem kaplica stała się prezbiterium kościoła. Od 1 września 1971 roku jest przechowywany Najświętszy Sakrament, a 1 stycznia 1972 roku ustanowiono ośrodek duszpasterski.

Budowę kościoła według projektu arch. Arkadiusza Ławrowa rozpoczął Ks. Stanisław Laskowski 22 maja 1972 roku. Kard. Stefan Wyszyński uroczyście poświęcił świątynię 1 maja 1974 roku. W latach 1993-1994, dzięki staraniom Ks. Ludwika Antolaka, świątynię powiększono o 150 m². W 2003 r. odłączono od parafii wioskę Kuligów, która stała się samodzielną parafią.

NOWY DWÓR MAZOWIECKI, Parafia Św. Apostołów Piotra i Pawła

Prymasa Stefana Wyszyńskiego 1, 05-101 Nowy Dwór Mazowiecki

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30, 18:00 (w wakacje o 20:00), 20:00 (poza wakacjami o 18:00)

Dni powszednie: 7:00 (w środę, czwartek, piątek, sobotę oraz w Adwencie), 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 września 1988 roku z części parafii Św. Michała Arch. w Nowym Dworze Mazowieckim. W 1982 r. Ks. Czesław Żyła wystąpił do władz o wyznaczenie lokalizacji na budowę nowego kościoła na „Osiedlu Młodych”. W odpowiedzi na tę prośbę Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami przekazał 29 listopada 1985 roku stosowny teren (akt notarialny wieczystej dzierżawy spisano 22 grudnia 1986 roku). Wiosną 1986 r. Ks. Czesław Żyła postawił krzyż, przy którym gromadzili się mieszkańcy budowanego „Osiedla młodych” na pierwszych nabożeństwach majowych.

Latem rozpoczęła się budowa kaplicy i przylegającego do niej budynku katechetyczno-plebanijnego. Po dwóch latach, 29 czerwca 1988 roku, w nieukończonej jeszcze kaplicy, pierwszą Mszę Św. odprawił jej budowniczy, Ks. Czesław Żyła. Od 30 sierpnia 1988 roku jest stale przechowywany Najśw. Sakrament. Pierwszym proboszczem budującej się parafii został Ks. Zbigniew Wojciechowski. 8 października 1988 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę.

Projekt kościoła i budynków towarzyszących opracowali od października 1992 do sierpnia 1994 roku architekci z Olsztyna: inż. Józef Żołądkowicz i inż. Wanda Gołombek. Prace budowlane rozpoczęły się w sierpniu 1994 r. W dniu 20 września 1996 roku parafię nawiedziła figura Matki Bożej Fatimskiej. 22 listopada 1998 roku, w dziesiątym roku istnienia parafii, Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny pochodzący z Ziemi Świętej.

6 maja 2000 roku nawiedził parafię obraz MB Hetmanki Żołnierza Polskiego. 25 czerwca 2006 roku parafię objął Ks. Krzysztof Czyżyk z zadaniem rychłego zakończenia budowy kościoła. Po dwóch latach można było przystąpić do wyposażenia świątyni. Na dwudziestolecie powstania parafii przeniesiono duszpasterstwo z dotychczasowej kaplicy do kościoła: 5 września 2008 roku Bp Stanisław Kędziora poświęcił obiekt. 5 grudnia 2010 roku Abp Henryk Hoser SAC dokonał konsekracji świątyni.

NOWY DWÓR MAZOWIECKI, Parafia św. Michała Archanioła

Warszawska 1, 05-100 Nowy Dwór Mazowiecki

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 15:00 (kaplica w szpitalu), 18:00

Dni powszednie: 06:30 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:30), 15:00 (kaplica w szpitalu), 18:00

Parafię erygował biskup płocki Krzysztof-Hilary Szembek w 1792 roku z dawniejszej parafii Okunin (kościół przetrwał do 1802 r.). Już u schyłku XIII w. wojewoda mazowiecki Jan, przy udziale biskupa płockiego Tomasza, ufundował kaplicę Św. Małgorzaty w Nowym Dworze. W 1355 r. miejscowość jest wzmiankowana jako gród książęcy. Ziemowit III nadał jej prawa miejskie w 1374 r; była ważnym ośrodkiem targowym i handlowym. W XVII w. utracił prawa miejskie, które odzyskał w 1782 r.

Kościół zbudowano w 1772 r. z fundacji Prymasa i Arcybiskupa Warszawskiego, Michała Poniatowskiego, ówczesnego właściciela okolic Nowego Dworu, i jego brata króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Konsekrował go Bp Antoni Malinowski, sufragan żmudzki, 2 października 1792 roku. W tym okresie powstała w mieście fabryka sukna, stocznia rzeczna i drukarnia. Powodzie i strategiczne położenie nad Wisłą (wojny napoleońskie, powstanie listopadowe, I i II wojna światowa) były przyczyną częstych zniszczeń miasta i świątyni.

Po 1914 r. kościół odrestaurowano, a w latach 1981-1984 pod pozorem rozbudowy powstała nowa świątynia, tak wkomponowana, że nie uroniła nic z piękna pierwszej. Kościół nowy zbudowany jest z cegły klinkierowej i pokryty blachą miedzianą, a stary z cegły, kryty dachówką ceramiczną. Głównym architektem był inż. Stefan Kuryłowicz, a konstruktorem inż. Marian Ziemniak. W dniu 23 września 1984 roku kościół był poświęcony, a 5 listopada 1989 roku konsekrował go Kard. Józef Glemp.

OKUNIEW, Parafia św. Stanisława Kostki

Kościelna 1, 05-079 Okuniew

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował biskup płocki, Jakub Buczacki, w 1540 r. Nazwa osady wywodzi się od rycerza Okunia (Okonia), który w XIV w. otrzymał ziemię od Pragi do Stanisławowa. Inni twierdzą, że początkowo była tu wieś Długa Wola, w której król Zygmunt Stary zezwolił cześnikowi czerskiemu Okuniowi na założenie w 1538 r. miasta o nazwie Okuniewo. Stanisław Okuń, właściciel ziemski zbudował pierwszy kościół drewniany w 1538 r., spalony przez Szwedów w 1656 r. Stefan Grzybowski, kolejny właściciel Okuniewa, w 1692 r. zbudował drugi drewniany kościół.

W 1703 r. kwaterował tu król szwedzki Karol XII i doszło wtedy do bitwy wojsk szwedzkich z rosyjskimi i polsko-saskimi. W latach 1815-1831 była tu siedziba powiatu. Podczas powstania listopadowego stacjonowały w Okuniewie oddziały polskie przed bitwą pod Dobrem. Obecny kościół murowany, wg planów arch. Jakuba Kubickiego, wybudowano w latach 1828-1835 z funduszy Jana Łubieńskiego, właściciela dóbr Okuniewa. Konsekrował go w 1847 r. Bp Tadeusz Łubieński, sufragan kujawsko-kaliski.

Świątynia była remontowana w latach 1903, 1935 i 1966-67. W okresie międzywojennym Okuniew był dużą i prężną parafią, obejmującą osady od Sulejówka aż po Ossów. W 1975r. do parafii przybyły Siostry Franciszkanki Misjonarki Maryi; mieszkają w domu ofiarowanym przez p. Świetlikowską.

OSSÓW, Parafia Matki Bożej Zwycięskiej

Ossów, 05-220 Zielonka

Niedziele i święta: 8:30, 10:00

Dni powszednie: 16:00 (w I piątki miesiąca)

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 27 kwietnia 2008 roku wydzielając ją z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Po zwycięskiej bitwie pod Ossowem 1920 r. już we wrześniu odbyło się pierwsze nabożeństwo przy mogiłach żołnierzy. Od roku 1921 zawsze 15 sierpnia, w rocznicę zwycięskiej bitwy, odbywały się uroczystości.

W roku 1921 postawiono pomnik bohaterskim żołnierzom, a obok kaplicę dla sprawowania Mszy Świętych. Po II wojnie światowej teren cmentarza i kaplicy włączono do poligonu wojskowego, co uniemożliwiało wstęp do nich. W roku 1975 Bp Władysław Miziołek wspólnie z proboszczem Ks. kan. Kazimierzem Konowrockim odprawili Mszę Świętą. Uczynili to z narażeniem życia, ponieważ w pobliżu kaplicy w celu przestraszenia urządzono strzelaninę. W latach 80. odzyskano teren i rozbudowano kaplicę. Wielkie w tym zasługi miał Ks. kan. Kazimierz Konowrocki.

Od roku 1992, po utworzeniu Diecezji Warszawsko-Praskiej, odbywały się tu zloty młodzieży w III sobotę września. W każdą niedzielę sprawowana była Msza Święta. Dzięki staraniom Ks. prał. Jana Andrzejewskiego ogrodzono teren kościelny i wytyczono alejki. W 2000 r. ustawiono krzyż dla upamiętnienia Jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa i stacje Drogi Krzyżowej. W roku 2007 Abp Sławoj Leszek Głódź utworzył Ośrodek Duszpasterski, a 27 kwietnia 2008 roku – Parafię.

OSTRÓW, Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 07:00 (w Adwencie), 08:00 (we wtorek i czwartek oprócz Adwentu), 17:00 (w poniedziałek, środę, piątek i sobotę od listopada do marca oprócz Adwentu (pozostałe miesiące o 18:00)), 18:00 (od kwietnia do października (pozostałe miesiące oprócz Adwentu o 17:00))

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 1993 roku z części parafii Glinianka i Celestynów. W XIX w. mieszkali tu ewangelicy pochodzenia niemieckiego, pozostał po nich cmentarz przy leśnej drodze do Gliny. Początkowo narodziła się myśl, by zbudować tu punkt katechetyczny, w którym można by uczyć religii i w niedziele odprawiać Mszę Świętą.

13 października 1983 roku Bp Jerzy Modzelewski poświęcił krzyż i plac, a 25 kwietnia 1984 roku rozpoczęto budowę. Kamień węgielny przywieziono z Bazyliki Porcjunkula. W lipcu następnego roku, w surowych jeszcze murach, pierwszą Mszę Św. odprawił Ks. Stanisław Marczuk, proboszcz Glinianki. W 1989 roku rozpoczęły się prace przy budowie nowej plebanii. Z dniem 1 września 1991 roku Władza Metropolitalna ustanowiła samodzielny ośrodek duszpasterski i przysłała Ks. Antoniego Zycha, który z czasem został pierwszym proboszczem.

OSTRÓWEK, Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła

Niedziele i święta: 07:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 08:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 15:00 (kościół rektorski Miłosierdzia Bożego), 18:00

Dni powszednie: 07:00 (kościół rektorski Miłosierdzia Bożego), 07:30 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 17:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 maja 1981 roku z terenu parafii Klembów i Poświętne. Praca duszpasterska prowadzona była już wcześniej. Jednak systematycznie rozpoczął ją od 1966 r. Ks. Henryk Drożdż, wówczas jeszcze przy kaplicy Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, które od 1928 r. prowadzą internat dla dzieci specjalnej troski.

W latach 1967-69 Ks. Drożdż odkupił w Ostrówku przy ul. Słonecznej 5, od p. Anny Jabłońskiej działkę wraz z domem i rozpoczął batalię z władzami komunistycznymi o kościół. Od 15 stycznia 1970 roku istniał już ośrodek duszpasterski przy kaplicy Św. Józefa. W dniach 3-4 kwietnia 1971 roku wierni dobudowali kaplicę o wymiarach 6 × 12 m, która była „solą w oku” dla władz: wydano na nią 12 nakazów rozbiórki. W 1975 r. wierni wznieśli drewniany kościół, gdyż kaplica była już za mała. Determinacja wiernych była tak duża, że listy z prośbą o świątynię przekazywano I sekretarzowi PZPR, Edwardowi Gierkowi, podczas pochodów pierwszomajowych, lecz pozostawały bez echa. Po wielu perypetiach, z dwoma wyrokami sądowymi włącznie, Ks. Henryk Drożdż uzyskał w dniu 18 marca 1980 roku pozwolenie na budowę kościoła. Świątynia powstała w latach 1982-1985 według projektu arch. Janusza Stępkowskiego.

Przez rok czasu (lato 1924 – lato 1925 r.) pracowała w Ostrówku, u państwa Aldony i Samuela Lipszyców, Helena Kowalska, późniejsza Św. Faustyna. Skierował ją tu Ks. Jakub Dąbrowski, ówczesny proboszcz Św. Jakuba w Warszawie-Ochocie (a przedtem w Klembowie), aby zarobiła na wiano zakonne. Pamiętają ją tu jako dziewczynę miłą, pracowitą, pobożną, o pogodnej, nieco piegowatej twarzy i dużym rudawym warkoczu. W roku 2009 dom Lipszyców nabyła Diecezja i urządziła w nim Ośrodek Rozeznawania Powołania. W niedzielę Bożego Miłosierdzia, 7 kwietnia 2002 roku, parafia otrzymała relikwie Świętej (wystawiane dla kultu w każdy I piątek). Bp Jerzy Modzelewski poświęcił kościół 8 września 1985 roku.

OTWOCK (Kresy), Parafia Matki Bożej Królowej Polski

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 października 1978 roku z części parafii Św. Wincentego w Otwocku, Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Otwocku-Świdrze i Św. Wita w Karczewie. Osada powstała na przełomie XIX i XX w. na ziemiach, które po uwłaszczeniu otrzymali chłopi z Nadbrzeża i Kępy Nadbrzeskiej. Należy do miasta od 1932 r.

Początki parafii sięgają roku 1934 r., kiedy Ks. Ludwik Wolski, ówczesny proboszcz parafii Otwock, sprowadził tu Siostry Felicjanki, które zamieszkały w wynajętym budynku przy ul. Jodłowej 14. Siostry urządziły przedszkole i kaplicę półpubliczną, od wiosny 1935 roku zapraszały kapłanów ze Mszą Św., najpierw w niedziele, a potem także w dni powszednie. W latach pięćdziesiątych Kuria Metropolitalna kierowała tu kapłanów na stały pobyt, co doprowadziło do ustanowienia samodzielnego ośrodka duszpasterskiego w dniu 6 kwietnia 1958 roku. Rektorem kaplicy został Ks. Eugeniusz Piesiewicz, który zakupił i ogrodził plac pod budowę nowego kościoła oraz postawił na placu figurkę Matki Bożej stojącą do dziś. Z czasem rozpoczęły się starania o budowę świątyni, które trwały 18 lat. Ostatecznie pozwolenie nadeszło w sierpniu 1977 r.

Kompleks świątynno-administracyjny, budowany od 3 kwietnia 1979 roku, to dzieło Ks. Włodzimierza Jabłonowskiego, inż. Zenona Liżewskiego, inż. Waldemara Siwka i inż. Jerzego Gajkowskiego. W jego skład wchodzi kościół, plebania, dom parafialny i dom dla Sióstr Felicjanek. Obiekt konsekrował Kard. Józef Glemp 3 października 1988 roku, w X rocznicę powstania parafii.

OTWOCK (Ługi), Parafia Miłosierdzia Bożego

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 września 1989 roku z części parafii MB Królowej Polski w Otwocku-Kresach. Osada powstała na początku XX w. Nazwę zawdzięcza rozległym i podmokłym terenom, które rozciągały się między Otwockiem i Karczewem. Włączono ją do miasta w 1932 r. Starania o utworzenie nowego ośrodka duszpasterskiego i lokalizację nowego kościoła podjął Ks. Włodzimierz Jabłonowski proboszcz parafii Otwock-Kresy w 1986 r. Zostały one uwieńczone decyzją z 20 czerwca 1988 roku zatwierdzającą lokalizację nowego kościoła i program budowy.

Do parafii macierzystej należała pierwsza kaplica na osiedlu Ługi (wraz z wyposażeniem) usytuowana była w jednym z bloków. Mieszkają tu głównie rodziny młode i w średnim wieku. Budowniczym kościoła, kaplicy i plebanii był pierwszy proboszcz Ks. Jan Andrzejewski. Pierwszą tymczasową kaplicę p.w. Bł. Honorata Koźmińskiego, wzniesioną na miejscu nowego kościoła, poświęcił Bp Stanisław Kędziora 21 grudnia 1988 roku. Od 1 stycznia 1989 roku istnieje samodzielny ośrodek duszpasterski. Kaplica w kilka dni później spłonęła doszczętnie, przyczyny pożaru nie ustalono. Nową kaplicę poświęcił Bp Marian Duś 15 stycznia 1989 roku. Okazała się z czasem za mała i zdecydowano się na przeniesienie dużej kaplicy z Ursynowa, poświęcił ją Bp Kazimierz Romaniuk 29 lipca 1989 roku. Kolejne wizyty Bp. Kazimierza Romaniuka związane były z: poświęceniem placu pod budowę kościoła i fundamentów domu parafialnego (13 listopada 1990 r.), wmurowanie kamienia węgielnego, który poświęcił Bł. Jan Paweł II 9 czerwca 1991 roku (7 czerwca 1992 r.), poświęceniem domu parafialnego (19 maja 1993 r.), poświęceniem kościoła (4 listopada 1995 r.), poświęceniem trzech dzwonów (13 października 1996 r.) i wreszcie z konsekracją kościoła (15 października 2000 r.).

Na początku 1997 r. położono posadzkę marmurową, w 1998 r. przybył marmurowy ołtarz, chrzcielnica i ambonka. W 1999 r. wykonano w prezbiterium mozaikę „Chrystus Miłosierny”, zainstalowano 18 żyrandoli i oświetlenie prezbiterium, w roku 2000 zamontowano stałe tabernakulum w kaplicy Najświętszego Sakramentu i ozdobiono kaplicę mozaiką „Baranek z Apokalipsy Św. Jana”. W kolejnych latach wyposażono kościół w komplet dębowych ławek i wykończono kaplicę MB Miłosierdzia (również z mozaiką). W roku 2010 zmieniono wystrój i wyposażenie kaplicy Św. Faustyny, aby mogła służyć rozwijającym się grupom parafialnym. W 2012 r. przeprowadzono kapitalny remont pomieszczeń świetlicy, tak aby mogły służyć nie tylko dzieciom, ale i dorosłym np. w niedziele jako parafialna kawiarenka.

OTWOCK (Mlądz), Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Laskowa 38, 05-400 Otwock

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 17:00

Dni powszednie: 07:00 (we wtorek), 18:00 (poza wtorkiem)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 26 września 1992 roku z części parafii Wiązowna. Miejscowość powstała prawdopodobnie w XVII w., a nazwa nawiązuje do młyna wodnego na Świdrze mielącego zboże. W 1958 r. weszła do granic Otwocka.

Budowa świątyni rozpoczęła się w 1994 r., a poświęcił ją Bp Kazimierz Romaniuk 4 czerwca 2000 roku, natomiast poświęcenia i wbudowania kamienia węgielnego dokonał Abp Sławoj Leszek Głódź 30 października 2007 roku.

OTWOCK (Śródborów), Parafia Niepokalanego Serca Maryi

Niedziele i święta: 08:00, 09:00, 10:30, 12:00, 17:00 (od maja do sierpnia o 18:30), 18:30 (od września do kwietnia o 17:00)

Dni powszednie: 07:00 (w wakacje o 7:30), 07:30 (poza wakacjami o 7:00), 17:00 (od maja do sierpnia o 18:30), 18:30 (od września do kwietnia o 17:00)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 września 1983 roku z części parafii Karczew i Św. Wincentego à Paulo w Otwocku. Osiedle powstało w 1922 roku jako miasto-park leśny. Pomysłodawcą było Towarzystwo Śródborów, jego udziałowcami byli mieszkańcy Warszawy, Łodzi, Krakowa i Berlina. Wielkim wysiłkiem i nakładami zmieniono przeznaczenie terenu z leśnego na letniskowy. Plan miasta-ogrodu sporządził Zdzisław Kalinowski, od początku były przewidziane miejsca pod kościół, dwie szkoły, boiska, straż ogniową, halę targową i place zabaw. W 1923 r. zbudowano 10 wzorcowych domów według projektu i pod nadzorem prof. Rudolfa Świerczyńskiego. Do 1932 r. było już 100 domów, 30 pensjonatów i komfortowy hotel dla 100 osób. W 1932 r., mimo protestów, włączono te tereny do Otwocka.

Historia samodzielnego duszpasterstwa na tym terenie rozpoczęła się 5 września 1972 roku, gdy Ks. Stanisław Żebrowski otrzymał nominację na wikariusza parafii Św. Wincentego à Paulo w Otwocku z przeznaczeniem do pracy przy kaplicy Domu Opieki przy ul. Zamenhoffa 22 w Śródborowie, prowadzonym przez Siostry Orionistki. Od początku ośrodek duszpasterski cieszył się serdeczną opieką Bp. Bronisława Dąbrowskiego, sekretarza Episkopatu. Już w pierwszym roku, z polecenia władzy archidiecezjalnej, proboszczowie z Otwocka i Karczewa pozostawili do kolędowania osiedla: Górki, Hobot, Śródborów i Soplicowo. 15 sierpnia 1973 roku ustanowiono samodzielny rektorat z prawem prowadzenia ksiąg parafialnych. Zgodę na budowę kościoła udało się uzyskać 6 czerwca 1977 roku. W rok później przeprowadzono postępowanie spadkowe po śmierci Aleksandra Zamirskiego: od niego Ks. Żebrowski otrzymał w darze plac o powierzchni 10 tys. m², na którym stanął kościół.

W 1979 roku rozpoczęły się wykopy pod kościół i plebanię, zaprojektowane przez Małgorzatę i Zbigniewa Wacławków. 19 kwietnia 1980 roku Bp Jerzy Modzelewski wmurował kamień węgielny pochodzący z Bazyliki Zwiastowania w Nazarecie, poświęcony przez Kard. Wyszyńskiego złożonego już chorobą. W uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata roku 1980 Bp Bronisław Dąbrowski poświęcił dzwony (dwa ufundowała p. Helena Kalinowska). Zaś 17 grudnia (tuż przed nawiedzeniem obrazu MB Częstochowskiej) Bp Jerzy Modzelewski poświęcił kościół górny w stanie surowym. Uroczystej konsekracji kościoła dokonał Kard. Józef Glemp 7 października 1984 roku. W uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, 21 maja 1998 roku, Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowe 16-głosowe organy.

OTWOCK (Świder), Parafia Matki Bożej Częstochowskiej

Józefa Sowińskiego 17, 05-402 Otwock

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 06:30 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:30), 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 września 1983 roku z części parafii Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Otwocku-Świdrze, a proboszczem został dotychczasowy rektor, Ks. Stanisław Pawlik. Na zakupionej przez Siostry w 1927 roku działce stał drewniany budynek, zbudowany pod koniec XIX w. Pierwsza kaplica powstała na tym terenie w 1928 r. w domu Sióstr Franciszkanek od Cierpiących.

W roku 1952 zakonny Dom Małego Dziecka (wraz z kaplicą i mieszkaniami Sióstr) zajęły władze komunistyczne. Mimo to Ks. Marian Lipski, wikariusz parafii Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, wraz z mieszkańcami Świdra czynili starania, aby utworzyć samodzielny ośrodek duszpasterski, co stało się 15 czerwca 1972 roku. W roku 1979, po wielu procesach sądowych, Siostry odzyskały swą własność, a Ks. Stanisław Pawlik rozpoczął starania o zezwolenie na remont i rozbudowę kaplicy, otrzymał je dopiero w 1982 roku.

Projekt nowego kościoła opracował arch. Zbigniew Pawelski, a konstrukcję dr Andrzej Żurawski. Jeszcze w tym samym roku rozpoczęto budowę nowego domu parafialnego i plebanii. Budowa kościoła trwała od 1984 do 1993 roku. Kamień węgielny pochodzący z Jasnej Góry poświęcił i wmurował Bp Jerzy Modzelewski 16 czerwca 1985 roku. 12 czerwca 1993 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nową świątynię, a 11 września 2011 roku konsekrował ją. U wejścia na teren kościelny stoi figura Św. Teresy z 1931 r.

OTWOCK (Świder), Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30, 15:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 6 stycznia 1951 roku. Osada powstała w 1879 roku w wyniku parcelacji folwarku Anielin. Tereny nad rzeką Świder kupił Michał Elwiro Andriolli i założył osadę letniskową Brzegi. Oryginalne letniskowe wille, których budowę zapoczątkował Andriolli, dały początek stylowi zwanemu nadświdrzańskim lub świdermajer, który rozpowszechnił się na linii otwockiej. Od 1952 roku znajduje się w granicach Otwocka.

Wezwanie parafii związane jest ze wczesnym na tym terenie kultem Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, rozwijanym przez Zgromadzenie Sióstr Św. Teresy, a potem Instytut Terezjański. To właśnie tutaj w latach dwudziestych powstawały Młodzieżowe Kółka Terezjanek, które rozszerzyły się niemal po całej Polsce. Teren na którym pobudowany jest kościół i plebania należał do Instytutu Terezjańskiego, który oddał go na potrzeby parafii.

Do 1972 roku duszpasterzami byli księża diecezjalni, potem przybyli Misjonarze Świętej Rodziny. Pierwszym posunięciem misjonarzy było odnowienie i przebudowa kościoła. Ks. Wirgiliusz Jarzyński MSF w 1972 roku rozpoczął starania o budowę świątyni, plebani i dom katechetycznego. Wykopy pod budowę kościoła według projektu arch. Leszka Klajnerta rozpoczęto 22 października 1980 roku.

Kamień węgielny poświęcił i wmurował Bp Jerzy Modzelewski 18 października 1981 roku, tego dnia poświęcił także sale katechetyczne. Mury wzniesionej już świątyni poświęcił i pierwszą Mszę Świętą w dolnym kościele odprawił Bp Zbigniew Kraszewski 8 września 1985 roku. Świątynię konsekrował Kard. Józef Glemp 30 listopada 1986 roku.

20 listopada 2017 roku kościół został podniesiony do rangi Sanktuarium świętej Teresy od Dzieciątka Jezus.

OTWOCK (Wólka Mlądzka), Parafia św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny

ks. kard. Stefana Wyszyńskiego 1, 05-400 Otwock

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 października 1986 roku. Miejscowość powstała w XVIII w. na ziemiach należących do Glinianki. Tutejsze grube warstwy iłów i gliny były wykorzystywane na początku XX w. przez cegielnię w Teklinie. W 1958 r. włączono te tereny do granic Otwocka. W 1946 roku, gdy Wólka Mlądzka należała do parafii Św. Wita w Karczewie, sprowadzono z Falenicy drewniany poniemiecki barak, który służył za szkołę, ponieważ budynek szkoły został spalony podczas II wojny światowej. Po wybudowaniu nowej szkoły barak przeznaczono na świetlicę.

W 1946 r. miejscowość przyłączono do parafii Św. Wincentego à Paulo w Otwocku. Dwa lata później zrodziła się myśl, aby barak przeznaczyć na kaplicę. Pomysł poparło wielu mieszkańców, wysłano delegację do parafii Św. Wita w Karczewie i Św. Wincentego à Paulo w Otwocku celem uzyskania zgody na powyższy projekt. W 1949 roku proboszczowie Ks. Józef Stolarski z Karczewa i Ks. Ludwik Wolski z Otwocka przybyli do Wólki Mlądzkiej, i przy licznie zgromadzonej społeczności miejscowej, poświęcili nową kaplicę p.w. Św. Józefa i Św. Ludwika. Od tego czasu przyjeżdżali księża z Otwocka, aby odprawiać Mszę Świętą.

W 1952 r. pojawiły się trudności związane z brakami personalnymi w parafii Św. Wincentego à Paulo, zwrócono się więc o pomoc do Księży Pallotynów z Otwocka. Po kilku latach wierni zwrócili się do Księży Pallotynów, aby na stałe objęli duszpasterstwo w kaplicy, co miało miejsce 29 listopada 1959 roku. Duszpasterstwo przy kaplicy prowadzili kolejno: Ks. Jan Kosiedowski SAC, Ks. Stanisław Świeczek SAC, Ks. Franciszek Rafacz SAC, Ks. Marian Lesner SAC, Ks. Stanisław Kobielus SAC, Ks. Józef Bagiński SAC (na stałe w Wólce Mlądzkiej u pp. Janiny i Mariana Witkowskich), Ks. Edward Trzeciak SAC, Ks. Kazimierz Trypus SAC. W 1982 r. rozpoczęto budowę plebanii i kościoła. Pasterkę w roku 1983 odprawił Ks. Szczepan Barcikowski SAC już w dużej sali w części katechetycznej plebani.

W 1983 r. ruszyła budowa nowego kościoła według planów architektów: Ludomira Słupeczańskiego, Ludwika Szperla i Adama Suflińskiego. Bp Jerzy Modzelewski poświęcił i wmurował kamień węgielny 30 października 1983 r. Budowę w stanie surowym ukończono w 1986 r., a 29 listopada 1986 roku Kard. Józef Glemp Prymas Polski poświęcił świątynię. Bp Marian Duś konsekrował kościół 18 października 1987 roku.

OTWOCK WIELKI, Parafia Matki Bożej Ostrobramskiej

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (w poniedziałek, środę i sobotę w Adwencie), 18:00 (oprócz poniedziałku, środy i soboty w Adwencie)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1999 roku z części parafii Karczew, a pierwszym proboszczem mianował Ks. Bogdana Sankowskiego. Miejscowość jest wzmiankowana już w 1407 r. Od XVII w. należała do Bielińskich, którzy z ubogiej szlachty ciechanowskiej wybili się do godności senatorskich i mieli liczne posiadłości (dobra ciągnęły się od Karczewa do Garwolina). Pozostał po nich barokowy pałac zbudowany w latach 1693-1703 na sztucznej wyspie według projektu Carlo Ceroniedo lub Tylmana z Gameren i rozbudowany w XVIII w. przez Jakuba Fontanę. To właśnie tu w 1705 r. spotkali się król pruski August II Mocny i car Rosji Piotr Wielki i po raz pierwszy planowali rozbiór Polski. Obecnie budynek jest rezydencją reprezentacyjną Prezydenta RP.

Otwock Wielki zwany często Starym Otwockiem jest zatem kolebką dzisiejszego miasta Otwock: to on dał nazwę stacji kolejowej i całej okolicy uzdrowiskowej. W roku 1981 zaistniała konieczność lokalizacji w Otwocku Wielkim punktu katechetycznego. Pan Jan Siwek, ówczesny dyrektor miejscowej Szkoły Podstawowej, przy wydatnym wsparciu ówczesnego proboszcza Karczewa, Ks. Edwarda Święckiego, wystąpił o przydział działki należącej do szkoły na lokalizację wspomnianego obiektu. W październiku 1984 r. przygotowano teren.

Projekt architektoniczny opracowała inż. Anna Zabłocka-Szymańska z Otwocka. Salę katechetyczną poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 12 października 1986 roku. Witraże wykonała pracownia Macieja Malickiego i Mirosława Spirowskiego z Otwocka. Kaplicę poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 6 grudnia 1987 roku. Krzysztof Łempicki wykonał i ofiarował 14 listopada 1990 roku stacje Drogi Krzyżowej. Pan Roman Suchecki z Wygody ufundował dzwon odlany w ludwisarni Saturnina Skubiszyńskiego, a 7 lipca 1996 roku poświęcił go Bp Kazimierz Romaniuk. Od 5 lutego 1998 roku istnieje tu samodzielny ośrodek duszpasterski.

OTWOCK, Parafia bł. Ignacego Kłopotowskiego

Michała Andriollego 73, 05-400 Otwock

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 25 grudnia 2005 roku w uroczystość Narodzenia Pańskiego. Początki parafii sięgają 6 kwietnia 2001 roku, gdy pozyskano działkę przy zbiegu ulic Andriollego i Filipowicza jako mienie zamienne za grunty zagrabione Kościołowi na mocy „dekretu Bieruta”. Niespełna dwa miesiące później Bp Kazimierz Romaniuk oddelegował Ks. Cezarego Krawczyńskiego do tworzenia nowego ośrodka duszpasterskiego. Po początkowych trudnościach uzyskano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. 14 czerwca 2003 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. na placu, a dwa dni później, lokalne władze wydały pozwolenie na budowę domu parafialnego.

Smutnym wydarzeniem był incydent w nocy z 16 na 17 czerwca 2003 roku: na dwa dni przed Bożym Ciałem nieznani sprawcy spalili ołtarz polowy, na którym sprawowano Mszę Św. z okazji poświęcenia krzyża i placu pod budowę kościoła. Nie zniechęciło to duszpasterza i wspólnoty wiernych do kontynuacji rozpoczętego dzieła: 26 czerwca 2005 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nową kaplicę znajdującą się w budynku parafialnym.

Ważnym wydarzeniem jednoczącym parafian był odpust parafialny przypadający 10 września 2005 roku, połączony z przekazaniem parafii relikwii Bł. Ks. Ignacego Kłopotowskiego. 16 czerwca 2008 roku uzyskaliśmy długo oczekiwaną decyzję włodarzy miasta zezwalającą na budowę kościoła. Jeszcze w lipcu rozpoczęły się prace ziemne, a 26 maja 2009 roku położono pierwszą cegłę na fundamentach nowej świątyni.

Kościół zaprojektował inż. arch. Aleksy Dworczak odpowiedzialny za architekturę, oraz inż. Janusz Frey odpowiedzialny za konstrukcję. Ostatni odpust, 9 września 2013 roku, był niezwykle uroczysty: Abp Henryk Hoser SAC wmurował kamień węgielny w świątynię w surowym stanie.

OTWOCK, Parafia św. Wincentego à Paulo

Mikołaja Kopernika 1, 05-400 Otwock

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 17:00 (w I piątek miesiąca), 17:30 (poza I piątkiem miesiąca), 18:00

Parafię erygował Abp Wincenty Chościak Popiel 1 czerwca 1911 roku z części parafii Karczew. Pierwotnie do parafii należały wille otwockie, wille świderskie, Rycice, Natalin i Teklin, a pierwszym proboszczem był Ks. Zygmunt Gajewicz.

Otwock cieszy się szczególnym mikroklimatem, na który składa się warstwa piasku przekraczająca 30 m grubości, zdrowa woda porównywana z górską i gęsto rosnące sosny. Dr Józef-Marian Geisler znając te walory założył tu w 1890 r. zakład kąpieli leczniczych, z którego powstało pierwsze w Polsce nizinne sanatorium przeciwgruźlicze. W 1916 r. osada otrzymała prawa miejskie. Przed I wojną na 2.500 mieszkańców przypadało 3.000 kuracjuszy, w 1938 r. relacja wyglądała następująco: 19.400-39.700, przy czym 3/4 ludności stanowili Żydzi.

Do dziś jeszcze Otwock jest miastem szpitali. Początki duszpasterstwa sięgają roku 1889 r., gdy w powstającym uzdrowisku Otwock zrodziła się inicjatywa budowy kaplicy. Teren pod ośrodek duszpasterski ofiarował p. Zygmunt Kurtz, właściciel Otwocka Wielkiego. 22 czerwca 1891 roku Ks. Feliks Pyżalski, proboszcz z Karczewa, poświęcił kamień węgielny pod murowaną kaplicę (8 × 5 sążni) wznoszoną według projektu arch. Władysława Marconiego mieszkającego w Otwocku. Kaplicę poświęcono 31 lipca 1892 roku jako filialną parafii Karczew, a następnie rozbudowano w 1902 r.

Obecny kościół zbudowano w latach 1930-1935 staraniem Ks. Ludwika Wolskiego według projektu Łukasza Wolskiego, starszego brata Ks. Proboszcza, projektanta bazyliki na ul. Kawęczyńskiej, kościoła Św. Stanisława Kostki w Warszawie-Żoliborzu i drewnianej kaplicy w Laskach. Kamień węgielny pobłogosławił Bp Stanisław Gall 7 grudnia 1930 r, on także poświęcił nowy kościół 20 października 1935 roku. Po wojnie zniszczoną fasadę i wieżę odbudowano według projektu Edgara Norwetha. Uroczystej konsekracji świątyni dokonał Kard. Stefan Wyszyński w 1965 r.

OTWOCK, Parafia Zesłania Ducha Świętego

Stefana Żeromskiego 6, 05-400 Otwock

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:00, 11:00 (w dolnym kościele z udziałem dzieci), 12:30, 18:00, 20:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 20 lipca 1989 roku z części parafii Św. Wincentego à Paulo w Otwocku. Parafia powstała przy kościele Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, a pierwszym proboszczem został Ks. Stanisław Świerczek. Księża Pallotyni przebywają w Otwocku od 5 lutego 1950 roku, gdy nabyli dwa drewniane domki razem z zalesioną posesją.

Od samego początku rozpoczęto pracę duszpasterską, a następnie także katechetyczną przy małej kapliczce mieszczącej się w części domu. Organizowano również rekolekcje i dni skupienia dla świeckich. W 1981 r. władze państwowe zezwoliły na budowę domu leczniczo-wychowawczego dla członków Stowarzyszenia oraz kaplicy dla okolicznej ludności.

Projektantem całego kompleksu budynków był arch. Zbigniew Pawelski. Budowę dwupoziomowego kościoła rozpoczęto w 1983 r. Kamień węgielny pochodzący z grobu Św. Piotra i poświęcony przez papieża Jana Pawła II wmurował we fronton kościoła Bp Jerzy Modzelewski 20 października 1985 roku. Budowę ukończono w 1987r., a konsekracji dokonał Bp Marian Duś 7 maja 1988 roku.

PNIEWNIK, Parafia św. Jana Chrzciciela

Niedziele i święta: 07:30, 10:00, 10:30 (kaplica w Radoszynie), 12:00

Dni powszednie: 07:30 (w Adwencie (w maju i czerwcu o 17:00, w październiku o 16:30, w pozostałym okresie w poniedziałek, środę i piątek o 17:00, we wtorek, czwartek i sobotę o 7:30)), 07:30 (we wtorek, czwartek i sobotę (poza majem i czerwcem, w październiku o 16:30) oraz w Adwencie), 16:30 (w październiku (w maju i czerwcu o 17:00, w Adwencie o 7:30, w pozostałym okresie w poniedziałek, środę i piątek o 17:00, we wtorek, czwartek i sobotę o 7:30)), 17:00 (w maju i czerwcu (w październiku o 16:30, w Adwencie o 7:30, w pozostałym okresie w poniedziałek, środę i piątek o 17:00, we wtorek, czwartek i sobotę o 7:30)), 17:00 (w poniedziałek, środę i piątek (poza Adwentem, w październiku o 16:30) oraz w maju i czerwcu)

Parafię erygował biskup płocki, Paweł Giżycki, w 1447 roku z części parafii Liw.

POSTOLISKA, Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Plac 3 Maja 17, 05-240 Postoliska

Niedziele i święta: 7:30, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:00, 17:00

Dni powszednie: 7:00 (w Adwencie), 17:00 (od kwietnia do października o 18:00), 18:00 (od listopada do marca o 17:00)

Codziennie 15 minut przed każdą Mszą Świętą, w niedzielę podczas każdej Mszy Świętej

Początki parafii nie są dokładnie znane, ponownej erekcji 8 czerwca 1540 roku dokonał biskup płocki, Jan Buczacki. Wtedy też wzniesiono kolejny drewniany kościół, fundacji Stanisława Dąbrówki kanonika wileńskiego i pułtuskiego oraz jego brata ciotecznego Andrzeja Postolskiego. Podczas potopu szwedzkiego kościół był na tyle zniszczony, że zabroniono odprawiania w nim nabożeństw. Po remoncie, konsekrował go na nowo, w marcu 1699 r., biskup płocki Andrzej Chryzostom Załuski. W 1850 r. kościół był w tak złym stanie, że władze nakazały go zamknąć, co zmobilizowało parafian do szybkiego remontu. Ostatecznie rozebrany w 1920 r. po zbudowaniu nowej świątyni.

W 1907 r. proboszczem został Ks. Wacław Koskowski. To on w 1908 roku przekonał parafian do budowy nowej świątyni. Projekt przygotował znany architekt Hugon Kudera. Niestety, władze carskie nie chciały wydać pozwolenia na budowę, uzyskano je dopiero w 1913 roku. Kościół postawiono z cegły własnej produkcji: we wsi Stryjki odkryto stosowną glinę, zbudowano cegielnię, w której od 1911 do 1917 roku wypalono ponad milion cegły zwykłej i modulowanej. Jest to jedna z większych budowli sakralnych tego okresu (50 m długości, 13 szerokości, 16 wysokości, wieża ma 64,2 m). Z całej okolicy zwożono taż kamienie, zrobiono z nich cokół, schody i osiem filarów do prezbiterium. 16 lipca 1913 roku Ks. Aleksander Kobyliński, dziekan radzymiński i kanonik warszawski, położył kamień węgielny.

Pracami kierował Michał Filipowicz z Międzyrzecza, a po jego śmierci Józef Block z Łukowa. Rok później wybuchła I wojna światowa, wielu murarzy powołano do wojska, lecz roboty trwały: więźbę dachową nad nawą główną zrobił parafianin, Jan Getka z Rysia. Dopiero w 1918 r. wykonano najtrudniejsze prace m.in. żebra nawy głównej. Rankiem 25 maja 1919 roku Ks. Wacław Koskowski rozpoczął poświęcenie nowego kościoła i odprawił pierwsze nabożeństwo, kazanie wygłosił Ks. Antoni Zieliński z Niegowa. Tego samego dnia, o godzinie 17.00 przybył Abp Aleksander Kakowski, ostatni prymas Królestwa Polskiego, odbył uroczysty ingres do świątyni. Następnego dnia Bp Stanisław Gall, sufragan warszawski i biskup polowy Wojska Polskiego, konsekrował kościół.

Ze względu na wojny wieżę ukończono dopiero w latach 1983-1985. Kościół był odnawiany w latach 1960-65 oraz w 1989 r. W czasie II wojny światowej Niemcy zorganizowali w kościele szpital, a na plebanii stacjonowało dowództwo, przed wycofaniem się przygotowali kościół do wysadzenia, ale dzięki staraniom Ks. Romana Bujalskiego i jego matki znającej język niemiecki udało się go uratować. Do dziś można oglądać zacementowane otwory, w których umieszczone były materiały wybuchowe. W roku 2012 p. Piotr Lewandowski ufundował nową figurę Matki Bożej naturalnej wielkości, z piaskowca, stojącą na placu przed kościołem.

POŚWIĘTNE, Parafia św. Jana Chrzciciela i św. Wojciecha Biskupa Męczennika

Jana Pawła II 20, 05-326 Poświętne

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30 (poza wakacjami), 12:00, 17:30

Dni powszednie: 07:00, 07:30 (od maja do października), 17:30 (w listopadzie i grudniu oraz od marca do czerwca)

Parafię erygował biskup płocki Rafał Leszczyński 1 marca 1527 roku (według innych wydzielono ją w 1445 roku z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce). Stało się to dzięki staraniom Maryny Ranczajskiej, wdowy po Jerzym i jej synów Andrzeja i Stanisława, dziedziców dóbr Ranczajskich, którzy byli pierwszymi kolatorami kościoła w Cygowie (inni wymieniają Grzegorza Ręczajskiego). Do roku 1650 taką właśnie nazwę nosiła miejscowość, dopiero później część, w której znajdował się kościół zaczęto nazywać Poświętne. Następnie prawo kolatorstwa przeszło na rodzinę Szymanowskich, dziedziców Cygowa i na książąt Radziwiłłów, do których należały Ranczaje. Pierwotny kościół drewniany p.w. Św. Jana Chrzciciela i Św. Wojciecha wystawiono w 1526 r., a proboszczem został Ks. Obrębski, kanonik krakowski. Świątynię zniszczyła wichura w 1755 r. Na jego miejscu Dyzma Szymanowski, dziedzic cygowski i cześnik ziemi warszawskiej, wystawił nowy kościół z drzewa w latach 1762-1763. Organy do tegoż kościoła ufundowali w 1896 r. Antoni i Wiktoria Piwkowie z synem, gospodarze z Ranczaj. Kościół przetrwał do 1939 r., wtedy wraz z całą wsią spłonął podczas bombardowania. Ks. Kazimierzowi Ignaczukowi udało się wynieść z płonącego już kościoła Najśw. Sakrament i uratować trochę szat i naczyń liturgicznych. Ks. Piotr Zajkowski w 1940 r. wzniósł drewnianą kaplicę i budynki gospodarcze. Następny proboszcz, Ks. Marian Pełka, podjął w 1964 r. starania i przygotowania do budowy kościoła murowanego. Po jedenastu latach, 15 maja 1975 roku, władze wojewódzkie w Warszawie zatwierdziły projekt kościoła arch. Władysława Pieńkowskigo z Warszawy. Równocześnie Ks. Ludwik Antolak musiał zająć się remontem starego kościoła. Pierwszą Mszę Św. na placu w intencji pomyślnej budowy świątyni sprawował 20 września 1975 roku kanclerz Kurii Warszawskiej, Ks. Franciszek Olszewski, wraz z dziekanem, Ks. Adamem Pawlakiem i duchowieństwem dekanatu. Świątynię zbudowano w latach 1976-1979, szczególny udział mieli kawalerowie – ufundowali krzyż na wieżę kościoła, i panny – nowe tabernakulum. Bp Władysław Miziołek przybył 1 lipca 1979 roku i poświęcił nową świątynię. Z kolei 24 listopada 1984 roku parafia gościła Kard. Józefa Glempa, który poświęcił nową plebanię i przebudowaną wikariatkę. W lipcu 1988 r. przystąpiono do tynkowania kościoła i plebanii. W niedzielę Miłosierdzia Bożego 1997 r. Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił dolny kościół. W lipcu 2000 r. przystąpiono do remontu górnego kościoła. Prace trwały okrągły rok. Poświęcił go Bp Kazimierz Romaniuk 25 czerwca 2001 roku.

PUSTELNIK K. MIŃSKA MAZ., Parafia św. Katarzyny Aleksandryjskiej

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 12:30, 17:00 (od kwietnia do października o 18:00), 18:00 (od listopada do marca o 17:00)

Dni powszednie: 08:00 (w czwartki), 17:00 (poza czwartkiem (od kwietnia do października o 18:00)), 18:00 (poza czwartkiem (od listopada do marca o 17:00))

Parafię erygował biskup płocki Jakub Buczacki w 1540 roku, ale kościół wybudowany był jeszcze wcześniej. Parafia dzieliła burzliwe dzieje naszej Ojczyzny: kilka kolejnych kościołów spłonęło. Był nawet taki czas, że przestała istnieć na ponad 150 lat: nie było żadnych mieszkańców oprócz kilku pustelników. Dopiero w 1843 r. staraniem ówczesnego proboszcza Ks. Tomasza Mościckiego, parafian i hrabiego Stanisława Grochowskiego wybudowano kościół drewniany. Kościół poświęcony przez Bp. Tomasza Chmielewskiego, wikariusza kapituły warszawskiej, stał aż do 1983 r. Stan świątyni był bardzo zły, dlatego dzięki staraniom Ks. Witolda Górnego rozpoczęto budowę nowego.

Budowa świątyni według projektu Wiesława Pląska z Siedlec trwała do 1991 r. Konstruktorem był Bogusław Chodowski. Kamień węgielny pochodzący z bazyliki Św. Piotra w Rzymie wmurował kardynał Józef Glemp 7 maja 1985 roku. Natomiast Ks. dziekan Edmund Jakacki odprawił pierwszą Mszę świętą i poświęcił mury w uroczystość Chrystusa Króla w 1986 r. Ksiądz Witold Górny wychodząc z kościoła po Mszy świętej 24 czerwca 1991 roku upadł i zmarł na wylew, pozostawił kościół w stanie surowym i przykryty blachą miedzianą. Dalszymi pracami zajął się następny Ksiądz proboszcz Adam Żmijewski.

RADZYMIN, Parafia Przemienienia Pańskiego

Polskiej Organizacji Wojskowej 1, 05-250 Radzymin

Niedziele i święta: 06:30 (kaplica w DPS), 07:00, 08:30, 10:00, 10:15 (kaplica w Rejentówce), 11:30 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00, 19:30

Dni powszednie: 06:30, 07:00 (poza wakacjami), 08:00, 18:00

Parafię erygował Kazimierz, biskup płocki i książę mazowiecki, brat księcia Konrada, dnia 5 lutego 1473 (na dwa lata przed założeniem miasta) na skutek starań właściciela, Jana z Radzymina, kucharza księcia Konrada. Powstała z części parafii Klembów. Pierwszy kościół zbudowano z drewna. W latach 1773-1780 ówczesna właścicielka Radzymina i sąsiednich folwarków, Księżna Eleonora Czartoryska z d. Waldstein, hrabianka austriacka, małżonka księcia Michała, wielkiego kanclerza Księstwa Litewskiego, wzniosła jednonawowy kościół murowany. Stylowa dzwonnica obok kościoła istniała już wcześniej. Projektantem dzwonnicy i kościoła jest Jan Chrystian Kamsetzer. Konsekrowali go w 1781 biskup płocki, książę Michał Poniatowski, wraz z Bp. Adamem Naruszewiczem. Proboszczami w owych czasach byli znani z prac literackich: Ks. Ignacy Nagurczewski i pijar Ks. Kazimierz Narbutt. Ks. Teofil Kozłowski w latach 1897-1919 dobudował dwie nawy boczne. W dniach 12-16 sierpnia 1920 na terenie miasta rozegrała się część osiemnastej co do ważności bitwy świata „Cudu nad Wisłą”: bohaterski żołnierz polski powstrzymał i odparł przeważające siły bolszewików w pochodzie na Warszawę i Europę. Miasto przechodziło z rąk do rąk, wskutek czego uległo rozległym zniszczeniom. Po stronie polskiej poległo 310 żołnierzy, a ponad 1000 uznano za zaginionych, na rynku miasta gen. Haller odznaczał najwaleczniejszych Krzyżami Kawalerskimi Virtuti Militari. W czasie II wojny światowej część kościoła wraz z wieżami została wysadzona przez cofające się wojska niemieckie. Odbudową zajmował się Ks. Kościakiewicz, a wspomagał go wikariusz, Ks. Henryk Żochowski. W latach 1976-1977 Ks. prał. Stanisław Lis zmienił konstrukcję dachu z drewnianej na stalową i pokrył całość blachą miedzianą. Dnia 25 marca 1992 kościół parafialny wyniesiono do godności kolegiaty i erygowano kapitułę. Dnia 13 czerwca 1999 miało miejsce wydarzenie szczególne: do Radzymina przybył papież Jan Paweł II i modlił się na grobach bohaterów z 1920 roku.

RADZYMIN, Parafia św. Jana Pawła II

Juliusza Słowackiego 58, 05-250 Radzymin

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 13:00, 19:00 (z udziałem młodzieży)

Dni powszednie: 07:00, 17:00, 18:30

Parafię erygował Abp Henryk Hoser SAC dnia 1 maja 2011 r. jako wotum dziękczynne za życie i pontyfikat Jana Pawła II, a zarazem dedykowanym Jego Osobie sanktuarium. Nowa parafia została wydzielona z części parafii Przemienienia Pańskiego w Radzyminie. Ziemię pod budowę kościoła w marcu 2007 roku, zakupił ks. Dziekan Stanisław Kuć. Wkrótce Abp Leszek Sławoj Głodź poświęcił krzyż na placu przeznaczonym pod budowę kościoła. Pierwszym organizatorem działań duszpasterskich był ks. Sławomir Wielgolewski, który odprawiał Msze Święte przy wmurowanym na placu krzyżu. Ks. Wielgolewski rozpoczął starania o projekty kościoła i domu parafialnego. W lipcu 2008 roku, dekretem Abp Henryk Hoser SAC, do budowy kościoła, delegował Ks. Krzysztofa Ziółkowskiego. Od sierpnia 2008 Msze Święte zaczęto odprawiać w tymczasowej blaszanej kaplicy, podarowanej przez Ks. Cezarego Krawczyńskiego – proboszcza parafii bł. Ignacego Kłopotowskiego w Otwocku. W lipcu 2009 r. uzyskano pozwolenie na budowę kościoła i domu parafialnego. W sierpniu rozpoczęto wznoszenie fundamentów. Dnia 13 czerwca 2010 r., w 11 rocznicę wizyty Ojca Świętego w Radzyminie, Abp Henryk Hoser SAC wmurował kamień węgielny pochodzący z Góry Synaj i marmurową tablicę pobłogosławioną przez papieża Jana Pawła II. W 30. rocznicę zamachu na Ojca Św., 13 maja 2011 r. przez Ordynariusza Diecezji, została poświęcona kaplica z figurą MB Fatimskiej, przywiezioną z sanktuarium Fatimskiego. Poprzez te wydarzenia włączyliśmy się w Wielką Nowennę Fatimską. 9 września 2011 r. Watykańska Fundacja Jana Pawła II w Rzymie oraz Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu w Rzymie, przekazały parafii dary, które Jego Świątobliwość Jan Paweł II otrzymał od pielgrzymów w różnych częściach świata, stanowią one pamiątkę pontyfikatu i są świadectwem miłości i czci do Ojca Świętego. Została zorganizowana stała wystawa przy parafii, dzięki której pamięć o św. Janie Pawle II będzie podtrzymywana w środowisku parafii i miasta oraz przybywających do Radzymina pielgrzymów i gości. 19 października 2011 r, sprowadzono relikwie krwi, tak aby każdy nawiedzający sanktuarium mógł wypraszać łaski za wstawiennictwem św. Jana Pawła II. Od marca 2012 r., w parafii peregrynowały relikwie św. Papieża w czasie od beatyfikacji do kanonizacji.

W tym samym roku 2012 Parafia włączyła się w Wielką Nowennę Fatimską. Poza kalendarium parafialnym Nowenny każdego 22 sierpnia dokonywało się ogólnodiecezjalne zawierzenie poszczególnych stanów i dzieł w Diecezji. Darczyńcy związani z budową świątyni a następnie parafianie podjęli inicjatywę, by ukoronować znajdującą się w Parafii Figurę Matki Bożej Fatimskiej. Kruszec na koronę pochodził z indywidualnych ofiar wotywnych. Po wykonaniu korony, podczas wizyty Ojca Świętego Franciszka na Jasnej Górze w ramach Światowego Dnia Młodzieży – Kraków 2016, 28 lipca 2016 roku została ona pobłogosławiona przez Ojca Świętego. 22 sierpnia 2017 roku arcybiskup Henryk Hoser SAC nałożył koronę na Figurę Matki Bożej Fatimskiej; jednocześnie odbyło się zawierzenie całej Diecezji Niepokalanemu Sercu Maryi.

RAJSZEW, Parafia św. Andrzeja Boboli

Różana 2, 05-110 Rajszew

Niedziele i święta: 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 16:00

W czerwcu 2007 r. Abp Sławoj Leszek Głódź skierował Ks. Stanisława Kanię – dotychczasowego wikariusza Par. M.B. Częstochowskiej w Wołominie do tworzenia Ośrodka Duszpasterskiego w Rajszewie. Dekret zaczął obowiązywać od 1 lipca 2007 r. W tę niedzielę została odprawiona pierwsza msza Św. w starej szkole w Skierdach, gdzie zlokalizowana została tymczasowa kaplica. Rozpoczęły się poszukiwania placu pod przyszły kościół. Po 4 latach, w 2011 r., spisano akt notarialny na działkę. W czerwcu postawiono kaplicę, blaszany kontener wyłożony styropianem i panelami. Dnia 7 sierpnia 2011 Abp Henryk Hoser SAC poświęcił kaplicę, krzyż i plac pod budowę kościoła. Odbyła się również instalacja Najśw. Sakramentu w kaplicy. Został też ogłoszony dekret erygujący Ośrodek Duszpasterski obejmujący Rajszew i Skierdy. Od tego dnia codziennie jest odprawiana Msza Św. Jesienią 2011 r. rozpoczęła się budowa kościoła i domu parafialnego w/g projektu inż. A. Dworczaka. Wiosną 2013 roku kaplica została przeniesiona do domu parafialnego. 18 maja 2013 roku w ściany budowanego kościoła został wmurowany kamień węgielny i erygowana została parafia. Od jesieni 2013 r. w domu parafialnym zamieszkał ks. Proboszcz. Z dniem 1.02.2015 r. do parafii włączona została wieś Trzciany. Wiosną 2016 r. przy budowie kościoła osiągniętą stan surowy – otwarty. W niedzielę, 8 maja 2016 r. w nowym kościele została odprawiona pierwsza Msza Św. z okazji uroczystości I Komunii Św.

RUDZIENKO, Parafia Miłosierdzia Bożego

3 Maja 33/35, 05-340 Rudzienko

Niedziele i święta: 9:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:45 (w Adwencie), 8:00 (w środy i soboty oprócz Adwentu oraz w okresie kolędy), 18:00 (oprócz środy i soboty oraz okresu kolędy i Adwentu)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 18 lipca 1998 roku z części parafii Kołbiel. Miejscowość wzmiankowana w 2 poł. XV w. jako Rudno Minor, była własnością Jana z Gościańczyc (w XVII w. pojawia się nazwa Rudzienko). W 1594 r. Andrzej i Zofia Rudzieńscy sprzedali wieś Bartłomiejowi Grabiance. Kolejnymi właścicielami byli m.in. Komońscy, Karczewscy i wojewoda mazowiecki Michał Rudziński. W 1 poł. XIX w. Marianna Grabska zbudowała tu drewniany dwór, znany jako jedna z najładniejszych siedzib ziemiańskich na Mazowszu (od 2001 r. można go oglądać w skansenie prof. Marka Kwiatkowskiego w Suchej k. Siedlec). Obecnie po dawnej świetności pozostały resztki parku i zespół stawów. Ze względu na dużą odległość od kościoła w Kołbieli uzyskano od władzy kościelnej pozwolenie na odprawianie Mszy Św. w remizie strażackiej. Z inicjatywy wiernych powstała murowana kaplica na 300 osób, którą poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 27 czerwca 1992 roku. Plac pod kościół ofiarowały 3 rodziny z Rudzienka. Cztery lata później, dokładnie 22 czerwca 1996 roku, utworzono ośrodek duszpasterski. Pierwszym rektorem (a następnie proboszczem) został Ks. Marek Uzdowski; zamieszkał tymczasowo u państwa Kulma i podjął się budowy plebanii, którą poświęcił Bp Romaniuk 18 lipca 1998 roku. Na placu przykościelnym stoi figura Matki Bożej wykonana przez p. Leszka Janerskiego z Letnego oraz pomnik Bł. Jana Pawła II poświęcony przez Ks. inf. Jana Byrskiego w 2011 r. z okazji beatyfikacji.

SIENNICA, Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 11:00 (z kazaniem dla dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował biskup poznański Jan Latalski 3 kwietnia 1528 roku, chociaż Kapituła Poznańska wyraziła na to zgodę już 30 czerwca 1515 roku. Nieco później, 10 kwietnia 1526 roku księżna Anna Mazowiecka, córka Konrada III i żona wojewody Stanisława Odrowąża, nadała Stanisławowi Siennickiemu i jego braciom, Januszowi i Michałowi (ten ostatni był pierwszym proboszczem) przywilej założenia ze wsi dziedzicznej Syenycza miasta pod nazwą Janowo, zmienionego później na Siennicę (utraciła prawa miejskie w 1869 r.). Sienniccy zbudowali drewniany kościół p.w. Św. Jana Chrzciciela, Stanisława, Krzysztofa, Mikołaja, Anny i Barbary, a obok założyli szkołę parafialną. Kościół ten został zastąpiony kolejną drewnianą świątynią w 1577 r., którą Paweł Siennicki, chorąży czerski, w latach 1693-1698 zamienił na inny p.w. Przemienienia Pańskiego, Nawiedzenia NMP i Św. Stanisława, wykonaną przez cieślę Jana Gołkowskiego. Świątynia stała na niewielkim wzniesieniu przy dawnym rynku miejskim, konsekrował ją Bp Marcin Załuski, sufragan płocki, 1 maja 1751 roku. W tym kościele znajdował się cudowny obraz MB Częstochowskiej, który przeniesiony do kościoła klasztornego zasłynął łaskami. Kościół ten (zwany farą) został doszczętnie spalony przez Niemców w 1939 r. Kazimierz Rudziński i Antonina z Nowosielskich oraz ich syn Michał ufundowali w latach 1749-1754 murowany barokowy kościół wraz z klasztorem p.w. Ofiarowania NMP. Kościół projektowali arch. Symeon Gaygier i arch. Antoni Solari, a konsekrował Bp Jan Albert Randy, sufragan warszawski, w 1761 r. Klasztor i kościół oddany został OO. Reformatom, którzy przetrwali w nim do kasaty zakonów w 1863 r. Podczas powstania listopadowego mieścił się w klasztorze sztab gen. Skrzyneckiego, w 1863 r. ukrywano tu i leczono powstańców. W roku 1896 kościół i klasztor przeszły pod zarząd diecezji. Niemcy wycofując się w 1944 r. spalili kościół; odbudowę ukończono w 1959 r. Do kościoła przylega klasztor poreformacki: w części parafialnej znajdują się mieszkania dla wikariuszy, sala katechetyczna; pozostała część jest pod administracją Zespołu Szkół.

SKRZESZEW, Parafia Św. Jana Marii Vianneya

Niedziele i święta: 7:30 (od maja do września), 9:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 17:00

Dni powszednie: 8:00 (w styczniu), 17:00 (oprócz stycznia)

Ośrodek duszpasterski erygował Abp Henryk Hoser SAC 8 grudnia 2009 roku przez wydzielenie go z parafii Wieliszew i częściowo Chotomów. Ośrodek otrzymał wezwanie Św. Jana Marii Vianneya dla upamiętnienia Roku Kapłańskiego obchodzonego w całym Kościele Powszechnym. Wcześniej, w czerwcu 2009 roku Ks. Krzysztof Krupa, dotychczasowy wikariusz parafii Św. Michała Archanioła w Nowym Dworze Mazowieckim, otrzymał dekret z zadaniem zorganizowania posługi duszpasterskiej i formalności związanych z budową kościoła oraz plebani w Skrzeszewie. Ksiądz zamieszkał gościnnie przy dotychczasowej parafii. Od 19 lipca 2009 roku Ks. Krupa rozpoczął odprawianie niedzielnych Mszy Św. w tymczasowej kaplicy przy ul. Nowodworskiej 57 w Skrzeszewie. Wcześniej posługę tę pełnili księża z parafii w Wieliszewie. Od 1 września Msze Św. odprawianie są codzienne. Wkrótce potem władze gminny użyczyły lokal wyłącznie na potrzeby powstającej parafii, a Abp Henryk Hoser SAC zezwolił na przechowywanie Najświętszego Sakramentu w kaplicy. Powstający ośrodek obejmował następujące wioski: Kałuszyn, Olszewnica Nowa (w części), Poddębie, Sikory, Skrzeszew, Topolina. 30 września 2009 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił krzyża i teren pod przyszłą budowę. Teren zakupiono w roku 2002, z inicjatywy i z fundacji śp. Reginy Korczyńskiej, pochodzącej ze Skrzeszewa; pragnieniem jej życia było by w Skrzeszecie był kościół. Ks. Krzysztof wraz z organizacją ośrodka podjął starania związane z projektem kościoła i plebanii. Autorem projektu kościoła jest arch. Aleksy Dworczak, a konstrukcji inż. Janusz Frey. Projekt plebani wykonała pracownia „WG-Design” architekta Wojciecha Gałązki. W maju 2010 roku uzyskano pozwolenie na budowę kościoła i plebanii, i przystąpiono do prac fundamentowych plebani i kościoła. W 2010 roku powstał budynek plebani (stan surowy) i fundamenty kościoła. W roku 2011 wzniesiono mury świątyni do wysokości wieńca. Rok 2012 to kończenie prac murarskich na budowie kościoła i prace przygotowujące plebanię do zamieszkania przez księdza. W roku 2013 spotykamy się na niedzielnych Eucharystiach już w kościele, a w dni powszednie nadal w kaplicy.

8 grudnia 2015 roku, w szóstą rocznicę powstania ośrodka duszpasterskiego a zarazem w dniu rozpoczynającym Jubileuszowy Rok Miłosierdzia, Bp Marek Solarczyk sprawował Mszę Świętą, podczas której odczytał dekret Ks. Abp. Henryka Hosera SAC erygujący parafię Św. Jana Marii Vianney’a oraz dekret mianujący Ks. Krzysztofa Krupę, dotychczasowego administratora ośrodka duszpasterskiego, na pierwszego proboszcza tejże parafii.

SŁUPNO, Parafia Matki Bożej Fatimskiej i bł. Bronisława Markiewicza

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 12:00, 14:00 (kaplica w Sierakowie), 18:00

Dni powszednie: 06:45 (poza wakacjami), 07:30 (w wakacje), 17:00 (kaplica w Sierakowie), 18:00

Parafię erygował Abp Henryk Hoser SAC 13 października 2010 roku, wydzielając ją z terytorium parafii Św. Andrzeja Boboli w Markach-Strudze. Pozwolenie na budowę kościoła i domu zakonnego uzyskano w czerwcu 2001 r., poprzedziła je zgoda ówczesnego biskupa diecezjalnego Bpa Kazimierza Romaniuka. 30 września 2001 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił plac pod budowę oraz krzyż. Abp Sławoj Leszek Głódź, ordynariusz diecezji, w dniu 27 listopada 2005 roku wmurował kamień węgielny. Ośrodek duszpasterski został powołany 25 grudnia 2007 r.l w czasie Pasterki. Koncelebrze przewodniczył, z ramienia Kurii Biskupiej, Ks. Dr kanclerz Wojciech Lipka. Administratorem został mianowany Ks. Maksymilian Sowa CSMA. Dekret zamiany ośrodka duszpasterskiego na parafię został wydany 15 września 2010 r., obowiązujący z dniem 13 października 2010 r. i podpisany przez Abpa Henryka Hosera SAC. Proboszczem parafii został mianowany dotychczasowy Administrator Ks. Maksymilian Sowa CSMA i pełnił ten urząd do końca lipca 2014 r. W tym czasie były kontynuowane prace związane z wykończeniem świątyni, budynku plebani oraz terenu przykościelnego. Od sierpnia 2014 r. obowiązki proboszcza podjął Ks. Piotr Kluk CSMA. Zwiększył także w tym czasie skład personalny duszpasterzy parafii z dwóch na trzech kapłanów. Jesienią 2014 r. w znacznej części wykończono budynek plebani, co umożliwiło zamieszkanie i bycie kapłanów „na miejscu”, w parafii. W sierpniu 2015 r. Przełożony Generalny Zgromadzenia Św. Michała Archanioła Ks. Kazimierz Radzik erygował Dom Zakonny w Słupnie, w którym poświęcenia kaplicy zakonnej dokonał Ks. Bp Barek Solarczyk. W 2015 r. przeprowadzono pozytywnie odbiory budowlane budynku świątyni, domu zakonnego oraz terenu przykościelnego.
Aktualnie świątynia jest w trakcie – poza małymi uzupełnieniami – wykończona. Na dzwonnicy przylegającej do budynku świątyni zainstalowano cztery dzwony, które jesienią 2015 r. uroczyście poświęcił Ks. Bp Marek Solarczyk. Wykończono i wyposażono sale na cele duszpasterskie. Natomiast budynek domu zakonnego w znacznej części został wykończony. Kontynuowane są prace związane z zagospodarowaniem terenu przestrzennego wokół kościoła i budynku domu zakonnego (bramy, ogrodzenie, parking itp.).

STANISŁAWÓW PIERWSZY, Parafia Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych

Izabelińska 8, 05-126 Stanisławów Pierwszy

Niedziele i święta: 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:30 (oprócz poniedziałku i soboty), 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk dnia 23 maja 1997 z części parafii Nieporęt. W grudniu 1995 Diecezja Warszawsko-Praska zakupiła działkę budowlaną o powierzchni 3.144 m2. Z dniem 22 czerwca 1996 Ks. Kazimierz Gniedziejko został skierowany do organizowania parafii i budowy kościoła. Nazajutrz Bp Stanisław Kędziora poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła i odtąd odprawiana jest codziennie Msza Św. na placu „pod chmurką”. Dnia 29 września 1996 oddano do użytku tymczasową kaplicę z zapleczem mieszkalnym, którą dnia 9 listopada 1996 poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk. Natomiast 16 października Bp Ordynariusz utworzył tu prawie-parafię. Od początku trwały prace nad projektem kościoła i plebanii, które prowadzili arch. Aleksy Dworczak i konstruktor mgr inż. Jerzy Frej, obydwaj z Łodzi. W lipcu 1997 rozpoczęły się prace przy fundamentach kościoła; w 1998 wymurowano ściany; w 1999 powstała żelbetowa konstrukcja dachu; w 2000 przykryto kościół dachem (krokwie drewniane, wełna mineralna i blacha dachówkowa) oraz wybudowano wieżę. W 2001 wykonano tynki wewnętrzne i zewnętrzne oraz ogrzewanie kościoła (nadmuch powietrza ogrzewanego gazem ziemnym). Równocześnie, w latach 1998-2000, wybudowano i wyposażono Dom Parafialny z mieszkaniami dla księży. Dnia 25 lipca 1999 Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny, poświęcony przez Jana Pawła II podczas jego pobytu w naszej Diecezji w czerwcu 1999 oraz poświęcił trzy dzwony. Pierwszą Mszą Św. była Pasterka w surowych jeszcze murach, odprawił ją Ks. prał. Romuald Kamiński, kanclerz Kurii. Kościół został oddany do użytku w grudniu 2001. Dnia 26 grudnia Biskup Ordynariusz odprawił Mszę Św. i poświęcił nową świątynię. 10 lutego 2002 Ks. Mieczysław Nowak poprowadził Misje parafialne pod hasłem „Do źródeł wiary i życia”. Drugie Misje prowadził Ksiądz Marek Pasiuk, SAC 2015r (postawiono nowy krzyż misyjny). Aktualnie prowadzone są prace przy ostatecznym wystroju wnętrza świątyni.

STANISŁAWÓW, Parafia św. Jana Chrzciciela i św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Szkolna 2, 05-304 Stanisławów

Niedziele i święta: 07:00, 09:00 (dla młodzieży), 11:00 (z udziałem dzieci), 13:30 (kaplica w Kątach Borucza), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował biskup płocki Rafał Leszczyński 6 października 1525 roku (inni przenoszą na rok 1473) i przyłączył do dekanatu liwskiego. Pierwszym proboszczem był Ks. Jan Majewski. Należy przypuszczać, że początkowo nabożeństwa sprawowano w świątyni drewnianej, gdyż w 1530 r. drugi proboszcz, Ks. Stanisław Szymborski, kanonik kapituły warszawskiej, z własnych funduszy wybudował kościół murowany p.w. Św. Jana Chrzciciela i Św. Stanisława BM ze szpitalem dla ubogich. Stanisławów w przeszłości był miastem (1523-1869) położonym na ruchliwym trakcie wiodącym na wschód. Prawa miejskie otrzymał od ostatnich książąt mazowieckich, Stanisława i Janusza, stąd też wywodzi się jego nazwa. W 1564 r. było tu ok. 2.500 mieszkańców, 80 piwowarów, 40 kołodziejów, 90 piekarzy, 15 garncarzy, 33 szewców i 7 młynów. Wojny szwedzkie zrujnowały miasto i kościół, pozostało tylko 200 osób i 5 rzemieślników. Ponowne zniszczenia miały miejsce w 1712 r., gdy stronnicy króla Stanisława Leszczyńskiego obwarowali się w kościele a następnie ulegli wojskom Augusta II. Pozostałością dawnej świetności jest najładniejszy podwarszawski zajazd klasycystyczny z 1 poł. XIX w. znajdujący się w rynku. W 1826 roku kościół groził ruiną, dlatego był przebudowany: skrócony, obniżony, do nawy dobudowano kruchtę. W czasie działań wojennych w 1944 roku kościół uległ zniszczeniu, pozostały wypalone mury do wysokości 3 m. Rok później, dzięki staraniom proboszcza, Ks. Franciszka Marciniaka i wikariusza, Ks. Bernarda Niesłonego, stanęła drewniana kaplica według projektu inż. Mariana Denko. 6 maja 1957 roku Ks. Wacław Włoczkowski rozpoczął odbudowę kościoła na dawnych fundamentach z 1530 r. Architektem był inż. Stanisław Marzyński, a wykonawcą inż. Eugeniusz Majewski, rekonstruktor Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Bp Jerzy Modzelewski poświęcił odbudowany kościół 26 sierpnia 1962 roku, konsekrował go Kard. Stefan Wyszyński 22 sierpnia 1976 roku. W latach następnych kolejni proboszczowie uzupełniali wystrój kościoła. W latach 1985-1987 zbudowano kaplicę w Kątach Borucza, aby ułatwić wiernym udział w niedzielnej Eucharystii. Bp Jerzy Modzelewski 14 lipca 1985 roku poświęcił i wmurował kamień węgielny, a 11 czerwca 1989 roku poświęcił ją Bp Kazimierz Romaniuk. 23 czerwca 2013 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił odnowioną świątynię.

STARA WIEŚ, Parafia Matki Bożej Anielskiej

Kościelna 2, Stara Wieś, 05-430 Dąbrówka

Niedziele i święta: 8:00 (od maja do września), 9:00 (od października do kwietnia), 10:00 (od maja do września), 11:00 (od października do kwietnia), 17:00 (od października do kwietnia), 18:00 (od maja do września)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 1993 roku z części parafii Celestynów i Niepokalanego Serca Maryi w Otwocku-Śródborowie. Początki duszpasterstwa związane są z dniem 2 sierpnia 1987 roku, wtedy Ks. Jan Osimowicz po raz pierwszy odprawił Mszę Św. Dzięki jego staraniom w ciągu 72 dni przywieziono i zestawiono kaplicę z parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie-Okęciu. Kard. Józef Glemp ustanowił tu prawie-parafię 3 listopada 1987 roku, a 23 grudnia Bp Kazimierz Romaniuk podczas Mszy Św. poświęcił kaplicę. Prace nad budową nowego kościoła podjął w czerwcu 1995 r. Ks. Krzysztof Cąkała. Rozpoczęły się prace projektowe, które prowadzili arch. Alfred Szymkiewicz i konstruktor inż. Zbigniew Zaborowski. Równocześnie gromadzono materiały budowlane i odwodniono teren pod kościół. W dniu 2 sierpnia 1997 roku Bp Kazimierz Romaniuk odprawił Mszę Św. odpustową z okazji 10-lecia duszpasterstwa. W tym samym miesiącu rozpoczęto prace ziemne, a we wrześniu i październiku wykonano ławy fundamentowe. W 1998 r. podniesiono fundamenty kościoła do wysokości 4 m, w następnym wymurowano nawy boczne oraz przyziemie prezbiterium, zakrystie, kaplicę zimową i mury prezbiterium do wysokości 3 m. 4 października 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny przywieziony z bazyliki MB Anielskiej w Asyżu (jest certyfikat autentyczności). W roku 2000 całość pokryto dachem, a pierwszą Pasterkę odprawił Ks. Jerzy Gołębiewski, notariusz Kurii. W 2001 r. wytynkowano wnętrze kościoła i wstawiono okna aluminiowe, w 2002 r. dobudowano wieżę, w której znajdują się 3 dzwony: Jan Paweł (420 kg), Św. Kazimierz (260 kg) i Św. Krzysztof (130 kg) poświecone przez Bp. Romaniuka 2 sierpnia 2002 roku, w czasie odpustu parafialnego.
Na placu przy kościele znajduje się mała grota MB z Lourdes i grota Najśw. Serca Pana Jezusa. Poświęcone dzwony zostały wciągnięte do przygotowanej wieży i nakryte kopułą z krzyżem 13 grudnia 2002 roku o godz. 11.00, a już o 12.00 zadzwoniły na Anioł Pański. W 2002 roku wykończono salę katechetyczną, szatnię i pomieszczenia gospodarcze zlokalizowane w podziemiach kościoła. Pokryto blachą miedzianą zakrystię oraz dach kaplicy prawego transeptu. Jesienią tego roku wykonano wykopy i odwodnienie pod ławę fundamentową i pod budynek nowej plebanii. W 2003 roku w święto Matki Bożej Gromnicznej uruchomiono ogrzewanie olejowe kościoła.W następnych latach dokończono wyposażanie kościoła. W dniu 8 listopada 2015 r. miała miejsce konsekracja kościoła dokonana przez bpa Henryka Hosera, biskupa warszawsko-praskiego. W 2016 r. trwały prace związane z budową ogrodzenia terenu kościoła.

STAROGRÓD, Parafia Matki Bożej Częstochowskiej

Starogród 39, 05-332 Siennica

Niedziele i święta: 09:00, 11:30

Dni powszednie: (7:00 lub 17:00, wg ogłoszeń poza majem, czerwcem i październikiem), 17:00 (w maju, czerwcu i październiku)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 26 sierpnia 1952 roku z parafii Latowicz i Siennica. Ślady obecności człowieka są bardzo wczesne: archeolodzy w osadzie Kościelisko odkryli groby z V-II w. przed Chrystusem. Mimo, że wieś od wieków należała do parafii Latowicz (14 km), to wierni uczęszczali na Msze Św. do Siennicy i Parysowa (po 7 km). Każdego 26 sierpnia przy kapliczce w Starogrodzie wybudowanej w 1903 roku ksiądz z Latowicza sprawował Eucharystię. Tak zrodziła się myśl o własnej świątyni. Działkę pod drewniany kościół, który spalił się 7 maja 1970 roku, podarował Stanisław Dąbrowski. Zaraz po tym zdarzeniu rozpoczęto budowę murowanej świątyni według projektu arch. Stanisława Marzyńskiego. Konsekrował ją Kard. Stefan Wyszyński w dniu 15 kwietnia 1973 roku. W roku 2012, z okazji jubileuszu 60-lecia istnienia parafii, odbyła się peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej.

STRACHÓWKA, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Cypriana Kamila Norwida 10, 05-282 Strachówka

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00

Dni powszednie: 7:30 (w okresie kolędy), 16:00 (od października do marca oprócz okresu kolędy), 18:00 (od maja do września)

Parafię erygował Abp Stefan Wyszyński 15 kwietnia 1951 roku z części parafii Sulejów i Dobre. Miejscowość jest wzmiankowana w 1563 r. jako Straszowa Łąka. Została obrabowana w 1657 r. przez wojska cesarza Austrii, które wspomagały króla Jana Kazimierza. W październiku 1946 r. władza kościelna przysłała do Strachówki Ks. Jana Michałowicza, którego zadaniem było zorganizowanie parafii. Jego staraniem, w latach 1950-1951, zbudowano plebanię i murowany budynek gospodarczy. Kolejny proboszcz, Ks. Franciszek Góźdź, zgromadził materiał na budowę kościoła i w 1957 r. uzyskał pozwolenie na budowę. Świątynię zaprojektował arch. Mieczysław Piprek. Kamień węgielny i fundamenty kościoła poświęcił Bp Wacław Majewski 12 maja 1958 roku. Pierwszą Mszę Św. odprawiono 16 grudnia 1961 roku. Inną ważną datą jest 26 sierpnia 1962 roku, kiedy to Bp Jerzy Modzelewski uroczyście poświęcił świątynię. 28 maja 2001 roku uroczystościom 50-lecia parafii przewodniczył Bp Kazimierz Romaniuk. W czerwcu 2015 r. odbyły się Misje Święte, które prowadzili Ojcowie Redemptoryści z Nowej Osuchowej.

SULEJÓW, Parafia Świętej Trójcy

Kościelna 11, 05-280 Sulejów

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00

Dni powszednie: (8:00 lub 17:00, wg ogłoszeń), 17:00 (w I piątek i w I sobotę miesiąca)

Parafię erygował biskup płocki Jan Gębicki w 1669 r. z części parafii Jadów (akt erekcyjny podpisano dopiero 30 stycznia 1671 roku). Pod koniec XIX w. parafia liczyła 2.500 wiernych. Wieś Sulejów powstała najprawdopodobniej w połowie XV w. w wyniku wzmożonego osadnictwa na Mazowszu Północnym. Swój rozwój zawdzięcza dogodnemu położeniu w pobliżu traktu ciechanowieckiego. Do 1528 r. należała do książąt mazowieckich, później do dóbr królewskich. W 1654 r. nadano Sulejów Stefanowi Czarneckiemu za zasługi w walce ze Szwedami. W 1660 r. powstało w Sulejowie starostwo niegrodowe, wydzielone ze starostwa stanisławowskiego. Po śmierci Stefana Czarnieckiego w 1664 r., dobra sulejowskie zakupił starosta Samuel Lipski, który w roku 1667 ufundował pierwszy drewniany kościół. Generał wojsk koronnych, Antoni Ossoliński, nabył majątek w 1771 r., z kolei Aleksander Ossoliński, starosta drohiczyński, w 1757 r. przebudował kościół. Ponownej konsekracji (p.w. Świętej Trójcy i Św. Michała Arch.) dokonał w 1803 r. sufragan kijowski, Bp Franciszek Zambrzycki. Pierwszym i długoletnim (1800-1850 r.) proboszczem w Sulejowie był Ks. Jakub Dost, którego ciało spoczywa na miejscowym cmentarzu. W 1775 r. sejm przekazał dobra rodzinie Drewnoskich, a w 1820 r. właścicielem Sulejowa został hrabia Stanisław Kostka Zamojski. W uroczystość Wniebowzięcia NMP, 15 sierpnia 1944 roku, Niemcy spalili kościół. Msze Św. odprawiały się w starej plebanii przystosowanej na tymczasową kaplicę. Po otrzymaniu zgody na budowę świątyni, 7 września 1958 roku, rozpoczęto kopanie fundamentów pod nowy, murowany kościół według projektu arch. Mieczysława Rzepeckiego, a już 24 maja 1959 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił mury. Budowę ukończono w 1961 r., uroczystej konsekracji dokonał Kard. Wyszyński 21 maja 1969 roku.

SULEJÓWEK (Miłosna), Parafia Przemienienia Pańskiego

Niedziele i święta: 07:00, 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Abp Stanisław Gall 1 sierpnia 1939 roku z części parafii Okuniew i Długa Kościelna. Pierwotnie nazywała się Cechówka, od 1960 r. Miłosna, a od 1962 r. Sulejówek-Miłosna. Sulejówek wzmiankowany jest w XV w. jako wieś Sulewo. W 1852 r. wioska liczyła 6 domów i 57 mieszkańców. Rozwój nastąpił po wybudowaniu w 1866 r. kolei warszawsko-brzeskiej. Na początku XX w. Sulejówek stał się miejscowością letniskową. W 1921 r. było już 65 domów i 390 mieszkańców. W Sulejówku mieszkał marsz. Józef Piłsudski (z przerwami od 1922 do 1935 roku), chętnie przebywały tu takie osobistości jak: Jędrzej Moraczewski, Stanisław Grabski, Maciej Rataj, Ignacy Paderewski. Prawa miejskie otrzymał w 1962 r.

Myśl o budowie kościoła zrodziła się wśród osób świeckich w 1928 roku w czasie uroczystości rodzinnych w domu mgra farmacji Gierasińskiego. W krótkim czasie powołano komitet budowy. Formalne przygotowania rozpoczęły się 14 września 1934 roku. Ks. Feliks Wasilewski z Okuniewa 23 września 1934 roku odprawił Mszę Św. w intencji rozpoczęcia budowy na placu ofiarowanym przez Jana i Pawła Łopatinów. 18 listopada 1934 roku poświęcono kamień węgielny. Projekt kościoła wykonał inż. arch. Konstanty Jakimowicz (z góry przypomina orła przygotowującego się do lotu). Pierwszą Mszę Św. w obecnym kościele odprawił 17 maja 1936 roku Ks. Czesław Gotlib. Podczas Pasterki, 24 grudnia 1937 roku, poświęcono wnętrze kościoła i ołtarz główny. Natomiast 3 maja 1953 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił dzwony (Stefan i Antoni) oraz budynek plebanii. 28 maja 1972 roku Kardynał Prymas Stefan Wyszyński konsekrował kościół. Jego następca, Kardynał Prymas Józef Glemp, 6 sierpnia 1989 roku przewodniczył uroczystościom złotego jubileuszu parafii.

SULEJÓWEK, Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła

Niedziele i święta: 07:00 (w dolnym kościele), 09:00, 10:30, 12:00, 18:00 (w styczniu i lutym w dolnym kościele), 20:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 07:00 (w dolnym kościele), 17:00 (w dolnym kościele w maju, czerwcu i październiku oprócz ferii, wakacji i okresu kolędy), 17:30 (w dolnym kościele poza majem, czerwcem i październikiem oraz okresami ferii, wakacji i kolędy), 18:00 (w dolnym kościele)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 września 1976 roku z części parafii Przemienienia Pańskiego w Sulejówku-Miłośnie (dawna Cechówka) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie-Starej Miłośnie. Praca duszpasterska od początku była prowadzona w kaplicy Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych (latem, ze względu na rosnącą liczbę wiernych, sprawowano Msze Św. na wolnym powietrzu). 13 kwietnia 1958 roku Kard. Wyszyński ustanowił przy kaplicy w Zakładzie Wychowawczym „Terezjanum” filię parafii Cechówka z wydzielonymi granicami oraz prawem prowadzenia ksiąg metrykalnych. W roku 1959 r. władze państwowe zgodziły się na budowę świątyni, zgromadzono część materiałów budowlanych, ale szybko cofnięto pozwolenie. W 1965 r. przybył do Sulejówka Ks. Wacław Koryś, po wielu latach starań, 30 marca 1971 roku uzyskał pozwolenie na budowę. Rok później udało się znaleźć odpowiedni teren. Wszelkie plany przygotował arch. Władysław Pieńkowski. Kościół dolny powstał już w 1978 r., poświęcił go Kard. Stefan Wyszyński. Po kilku latach, 15 maja 1983 roku, świątynię konsekrował Kard. Józef Glemp. Świątynia jest zbudowana dzięki środkom pochodzącym z ofiar wiernych.

SULEJÓWEK, Parafia św. Józefa

Niedziele i święta: 9:00, 11:00, 12:30, 19:30

Dni powszednie: 6:30 (wtorek, czwartek, sobota), 18:30

Parafia została erygowana przez ks. bpa Romualda Kamińskiego z dniem 1 października 2021 roku, w miejsce dotychczasowego kościoła rektorskiego prowadzonego przez Księży Marianów. Zgromadzeniu zostało powierzone dalsze duszpasterstwo nowej jednostki administracyjnej w diecezji warszawsko-praskiej.

SZEWNICA, Parafia Przemienienia Pańskiego

Kościelna 32, 05-281 Szewnica

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00, 12:00

Dni powszednie: wg ogłoszeń

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 4 kwietnia 1999 roku z części parafii Jadów. W dawnych wiekach Siewnica była własnością szlachty zagrodowej i należała do rodu Szewnickich. W latach 1952-1958 księża pracujący w Jadowie odprawiali Msze Św. w domach prywatnych Szewnicy. W maju 1958 r. wierni razem z Ks. Edwardem Święckim, ówczesnym proboszczem Jadowa, postanowili zbudować kościół bez planu i pozwolenia; wtedy też władza metropolitalna utworzyła tu ośrodek duszpasterski. Kard. Stefan Wyszyński po wizytacji w sierpniu 1975 roku zdecydował, aby w najbliższym czasie zamieszkał tu na stałe duszpasterz. 13 czerwca 1977 roku przyjechał kapłan, otrzymał pozwolenie na prowadzenie ksiąg metrykalnych. Od 17 września 1978 roku ksiądz zamieszkuje w nowej plebanii. W listopadzie 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk dokonał poświęcenia cmentarza parafialnego i groty MB Fatimskiej, która stoi przy kościele. Pierwsze misje w parafii Szewnica odbyły się w 2008 roku.

TŁUSZCZ, Parafia bł. Męczenników Podlaskich

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00, 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 26 sierpnia 1999 roku z części parafii Przemienienia Pańskiego w Tłuszczu, Postoliska i Klembów. Plac pod kościół ofiarowała parafia Przemienienia Pańskiego (4.900 m2), następne 4.800 m2 dokupiono ze środków nowej parafii. Budowa kaplicy rozpoczęła się 10 października 1996 roku, a już 8 grudnia poświęcił ją Bp Kazimierz Romaniuk. Jest to metalowa konstrukcja dawnego pawilonu handlowego GS obudowana gazobetonem, ma drewniany dach kryty papą; wzniesiona staraniem Ks. Wiesława Bocheńskiego przy dużym społecznym zaangażowaniu wiernych. Samodzielny ośrodek duszpasterski zaistniał 1 stycznia 1997 roku. Szczególne wydarzenie miało miejsce 6 października 1997 roku, wtedy sprowadzono do parafii relikwie Bł. Męczenników Podlaskich z Pratulina (fundatorem relikwiarza jest rodzina Królaków). Od 28 grudnia 1997 roku Ks. Wiesław Bocheński zamieszkał przy kaplicy. Zaś w Wigilię Bożego Narodzenia, jako votum Jubileuszu Roku 2000, Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił figurę Chrystusa z rozwartymi ramionami i napisem „Przyjdźcie do Mnie wszyscy” wysoką na 6 m stojącą na postumencie 3 m, ufundowaną przez rodzinę Kowalików i Ks. Proboszcza. Obok stoi tymczasowa dzwonnica z dzwonem „Bł. Męczennicy Podlascy” (101 kg); całość poświęcił Bp Stanisław Kędziora 6 października 1997 roku. Po latach starań, w roku 2002 udało się dokonać zmian w planie zagospodarowania terenu i wpisać przeznaczenie na cele kultu. 10 maja 2004 roku otrzymaliśmy pozwolenie na budowę kościoła według projektu Barbary Odolczyk i Kazimierza Olszanieckiego, konstrukcję opracował Adam Mroczek. 3 września 2005 roku odprawiono Mszę Św. w intencji budowy i rozpoczęto wykopy. Trudnym doświadczeniem była śmierć, pochodzącego z parafii, Ks. Pawła Cymermana w dniu 3 listopada 2010 roku, po wieloletniej walce z chorobą nowotworową. 1 grudnia 2012 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił i wmurował kamień węgielny w świątynię w stanie zamkniętym. Choroba Ks. Korporowicza ujawniona w 2013 roku spowolniła prace wykończeniowe.

TŁUSZCZ, Parafia Przemienienia Pańskiego

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 10:15, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 17:00 (w pierwsze piątki i soboty miesiąca), 17:30 (w maju, czerwcu, październiku i listopadzie oprócz pierwszych piątków i sobót miesiąca)

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski dnia 1 stycznia 1936 roku z części parafii Postoliska i Klembowa. Początki miejscowości Tłuszcz sięgają 1447 roku. Dogodne położenie geograficzne na szlaku handlowym z Litwą było przyczyną rozwoju tego terenu. Uruchomienie w 1861 r. kolei żelaznej Warszawa – Petersburg spowodowało dalszy rozwój miasta. W 1916 r. Tłuszcz stał się siedzibą gminy. W 1928 powstał Komitet budowy kościoła i zakupiono plac pod budowę kościoła. Początek budowy kościoła przypada na lata 1929/1930 gdzie postawiono prowizoryczną kaplicę, którą w dniu 6 sierpnia 1933 r. poświęcił Ks. prałat de Ville. Od tej pory proboszcz parafii Postoliska w niedzielę odprawiał sumę i nieszpory w Tłuszczu. Następnie Ks. Jan Razum jako wikariusz Postolisk zamieszkał w Tłuszczu, by pełnić posługę duszpasterską. Dnia 6 grudnia 1935 roku przyjeżdża do Tłuszcza Ks. Feliks Andruszkiewicz dla objęcia probostwa. Nominacje na proboszcza otrzymuje w Wigilię Bożego Narodzenia wraz z dekretem erygującym parafię Przemienienia Pańskiego w Tłuszczu od 1 stycznia 1936 r. Zastaje świątynię bez prezbiterium i zakrystii. Drugi z kolei proboszcz Ks. Władysław Kwaśniewski w 1957 dobudowuje prezbiterium, zakrystię i przedsionek. Dwa lata później wzmocniono stary strop przez zastosowanie kratownicy, stalowych podciągów i słupów obmurowanych. W 1967 r. Tłuszcz otrzymuje prawa miejskie. Miasto się rozbudowuje. Świątynia okazuje się za mała. W latach 1988-1991 trwa rozbudowa świątyni. W tym czasie dobudowano dwie nawy boczne. W 2001 roku przeprowadzono kapitalny remont dachu na kościele – wymieniono część więźby dachowej i pokryto blacho – dachówką. Natomiast wewnątrz kościoła usunięto boazerię, naprawiono tynki, pomalowano ściany i sufit, położono marmur w prezbiterium i wykonano posoborowy ołtarz marmurowy. W roku 2007 założono w kościele gazowe centralne ogrzewanie. W roku 2008 osuszono świątynię i zainstalowano rury odprowadzające wody gruntowe i opadowe. W latach 2009-2010 przeprowadzono kapitalny remont posadzki w kościele, położono nowy marmur. Z tego samego marmuru wykonano boazerię ścian i filarów. W prezbiterium wykonano na ścianie frontowej metodą „sgraffito” scenę Przemienienia Pańskiego, po lewej stronie Matkę Bożą Nieustającej Pomocy, a po prawej przy wejściu do zakrystii scenę z Chrztu Pana Jezusa. W 2011 roku przeprowadzono remont zakrystii, która została powiększona przez zlikwidowanie przedsionków, położono nowe tynki, wymieniono okna i drzwi i położono posadzkę marmurową. W latach 2014-2016 wymieniono wszystkie okna w kościele i wykonano zewnętrzną elewację świątyni. W 2016 roku odmalowano wnętrze kościoła i wyremontowano chór. W dniu 13 maja 2010 świątynię konsekrował Ordynariusz Diecezji Warszawsko – Praskiej Abp Henryk Hoser SAC.

TRAWY, Parafia Przemienienia Pańskiego

Niedziele i święta: 09:00, 10:30 (kaplica w Radoszynie), 12:00

Dni powszednie: (wg ogłoszeń)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 kwietnia 1990 roku z części parafii Pniewnik, Jadów i Strachówka. Prowizoryczna drewniana kaplica powstała w 1945 roku, tuż po zakończeniu II wojny światowej, była zlokalizowana przy skrzyżowaniu z drogą na Korytnicę. Był to drewniany barak niedokończonej przed wojną szkoły prowadzonej wysiłkiem mieszkańców, mógł pomieścić ok. 500 osób. W ołtarzu głównym znajdował się obraz MB Częstochowskiej w otoczeniu wotów, a po bokach wisiały obrazy Serca Jezusowego i Św. Stanisława Kostki. Pracę duszpasterską i katechetyczną sprawowali księża z parafii Pniewnik. W roku 1980, zamiast planowanego remontu kaplicy, postanowiono wybudować nową. Grunt podarowali Aleksander i Maria Kruszewscy oraz w części Bronisław Koza. Budowę kościoła według projektu arch. Ryszarda Wądołowskiego, staraniem Ks. prał. Feliksa Bogusza i Ks. Jerzego Borsa, rozpoczęto wiosną 1982 roku. Przy wznoszeniu świątyni pracowali górale z Kacwina pod nadzorem Józefa Matuszka. Kamień węgielny wmurował Bp Władysław Miziołek 20 listopada 1983 roku. Prace budowlane kontynuował kolejny proboszcz parafii Pniewnik, Ks. Andrzej Kamiński, ukończono je w 1986 roku. 24 czerwca 1986 roku powstał samodzielny ośrodek duszpasterski. Kościół konsekrował Bp Kazimierz Romaniuk 12 czerwca 1990 roku.

URLE, Parafia Matki Bożej Częstochowskiej

Piękna 8, Borzymy 05-281 Urle

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00 (poza wakacjami), 17:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 7:00 (poza majem, czerwcem, październikiem oraz pierwszymi piątkami i sobotami miesiąca), 17:00 (w maju, czerwcu, październiku oraz w pierwsze piątki i soboty miesiąca)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 października 1978 roku. Miejscowość powstała w drugiej połowie XVIII w. Początki duszpasterstwa sięgają końca XIX w., kiedy to hrabia Zamoyski urządził w jednym z drewnianych domów na terenie letniska Borzymy kaplicę p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP, aby ułatwić gościom, licznie przyjeżdżającym na wakacyjny wypoczynek udział w niedzielnej Eucharystii. Kaplica była pod opieką duszpasterzy z Jadowa. Do powstania rektoratu Urle – Szewnica przyczyniła się pewna „błogosławiona wina” – profanacja Najświętszego Sakramentu w kaplicy w czerwcu 1964 r.; w krótkim czasie skierowano tu kapłana, aby rezydował i troszczył się o bezpieczeństwo miejsca świętego. Dzięki staraniom Ks. Tadeusza Armijaka rozpoczęto w 1974 r. wznoszenie murów obecnej świątyni wykorzystując pozwolenie ówczesnych władz na remont kapitalny drewnianej kaplicy. Kształt przyszłej świątyni projektował Ks. Armijak z grupą zaangażowanych parafian. Ponieważ został przekroczony zakres pozwolenia ówczesne władze nakazały rozbiórkę postawionych murów. Dopiero wiosną 1976 r. uzyskano pozwolenie na dalszą budowę pod warunkiem wykonania planów. Pierwsza Msza Św. w nowej świątyni była odprawiona w uroczystość odpustową, 26 sierpnia 1977 roku. W roku 1977 Szewnica i Urle stały się odrębnymi ośrodkami duszpasterskimi. Kard. Stefan Wyszyński poświęcił nowy dom Boży 9 lipca 1978 roku. Na 20-lecie parafii mieszkańcy, wraz z licznie przyjeżdżającymi wczasowiczami, wznieśli grotę ku czci MB z Lourdes z figurą Maryi, w której umieszczone zostały relikwie Św. Bernadetty Soubirous.

WARSZAWA (Aleksandrów), Parafia Wieczerzy Pańskiej

ks. Sylwestra Szulczyka 14/16, 04-965 Warszawa

Niedziele i święta: 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: (w środę, piątek i sobotę wg ogłoszeń), 8:30 (w poniedziałek, wtorek i czwartek)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp Prymas Polski 29 stycznia 1992 roku z części parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Warszawie-Falenicy, a nieco wcześniej, 22 grudnia 1991 roku, mianował Ks. prał. Mieczysława Nowaka pierwszym jej administratorem. Miejscowość powstała ok. 1797 r. na gruntach majątku Wiązowna, zasiedlona głównie przez niemieckich kolonistów, którzy mieszkali tu do 1944 r. W 1992 r. przyłączono te tereny do Warszawy. Kamień węgielny pod świątynię poświęcił i wmurował Bp Jerzy Modzelewski 15 listopada 1982 roku. Kościół według projektu inż. M. Nowickiego i T. Wierzby stanął w latach 1980-1982 dzięki staraniom Ks. prał. Henryka Chudka, ówczesnego proboszcza parafii Falenica; jest to votum dla Matki Bożej za nawiedzenie parafii. W 1997 r. odbyły się pierwsze misje święte. Dolny kościół ze względu na bliskość cmentarza służył jako kaplica cmentarna. Obecnie w dolnym kościele odprawiane są tylko pogrzeby. W górnym kościele od września 2009 r. odprawiane są wszystkie nabożeństwa. Dopiero po erygowaniu parafii wykończono górny kościół, zbudowano plebanię i zorganizowano życie parafialne.

WARSZAWA (Anin), Parafia Matki Bożej Królowej Polski

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00 (poza wakacjami), 08:30 (w dolnej kaplicy), 18:00

Dni powszednie: 08: 30–17: 45 w dolnej kaplicy

Parafię erygował Bp Stanisław Gall 1 czerwca 1942 roku. Powstała na terenie osiedla, którego geneza sięga roku 1912. Początki Anina złączone są z parcelacją lasów dóbr wilanowskich, pomiędzy torami kolei szerokotorowej, Traktem Brzeskim i Kaczym Dołem (obecnie Międzylesie). Parcelację rozpoczęto w 1904 roku, a w 1910 r. Ksawery hr. Branicki podpisał akt rejentalny parcelacji osiedla, które nazwano od imienia jego żony Anny. Parcelację Anina Starego zakończono w 1912 roku i właśnie ta data wyznacza początek historii osiedla. Początkowo Anin było osiedlem prawie wyłącznie letniskowym, ale już pierwsi osadnicy postanowili wznieść własnym trudem kaplicę, gdyż odległość do kościoła parafialnego w Zerzniu była znaczna. Już w 1911 roku Antoni Szalla przystąpił do opracowania planu kaplicy. Jakub Pawlikowski przeznaczył nań plac, a Nadleśnictwo Wilanów zobowiązało się dostarczyć drewna. Jednak stali mieszkańcy Anina byli wówczas nieliczni i zbiórka społecznych pieniędzy postępowała powoli. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1915 roku, a uroczystego poświęcenia kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej dokonał 16 maja 1916 roku proboszcz zerzeński, Ks. Józef Kajrukszto. Początkowo księża celebrowani nabożeństwa tylko w sezonie wypoczynkowym. Stałe nabożeństwa odprawiano dopiero po I wojnie światowej, kiedy Anin przekształcił się w modną miejscowość podwarszawską, ściągającą inteligencję, artystów i osoby chore na płuca. Pierwszym stałym kapłanem anińskim był Ks. Teofil Penkala, który jako chory na płuca osiadł w 1925 roku w Aninie i przez dwa ostatnie lata życia pełnił tu posługę kapłańską. Jego następca, Ks. Henryk Bogacki, widząc tłumy wiernych na niedzielnych nabożeństwach, w 1929 roku podjął się dzieła rozbudowy kaplicy. Wybudowano również 18 metrową wieżę z dwoma dzwonami. W 1934 roku Zarząd Dóbr Wilanowskich rozpoczął nową parcelację leśną i powstało osiedle zwane Aninem Nowym, między ulicą Królewską (dziś Kajki), a obecną ulicą Axentowicza. Anin rozbudował się znacznie i podczas obchodów 25-lecia liczył już 3.000 stałych mieszkańców i około 1.000 sezonowych. Pomimo rozbudowy kaplica nie wystarczała na potrzeby wciąż wzrastającej ludności Anina i Wawra. W 1936 roku powstał więc projekt zbudowania nowego, dużego kościoła-pomnika bohaterów poległych w dwóch bitwach wawerskich podczas Powstania Listopadowego w 1831 roku. Plac pod budowę kościoła ofiarował Adam hr. Branicki. Zaczęto również gromadzić środki, ale wybuch wojny pogrzebał te plany. Władze kościelne podjęły jednak w 1942 roku decyzję o powołaniu parafii w Aninie. 1 czerwca 1942 roku uroczystego erygowania parafii Matki Bożej Królowej Polski dokonał Bp Stanisław Gall, a pierwszym proboszczem został Ks. Piotr Pieniążek. W działaniach wojennych we wrześniu 1944 roku drewniany kościół aniński ocalał, mimo iż na jego terenie walczyła I Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Ksiądz Piotr Pieniążek był dynamicznym gospodarzem parafii i wkrótce po wojnie przystąpił do rozbudowy kościoła. W 1948 roku dobudowano prezbiterium i zakrystię, a w 1949 roku boczne nawy i rozpoczęto budowę domu parafialnego, który miał stać się ośrodkiem życia kulturalnego Anina. Gdy w 1951 roku budynek parafialny był już ukończony w stanie surowym, władze komunistyczne zarekwirowały go, przekazując w przymusową dzierżawę Zarządowi Kin. W 1953 roku kino „Wrzos” rozpoczęło swoją działalność w Aninie, podczas gdy na piętrze budynku mieściła się plebania, na zapleczu kancelaria i biblioteka parafialna, a sale katechetyczne w piwnicach. Trudne następne lata nie sprzyjały podjęciu trudu budowy kościoła odpowiadającego potrzebom Anina i Wawra. Podczas obchodów 1000-lecia chrztu Polski w 1966 roku parafianie zgłosili jako votum milenijne budowę nowej świątyni. Spośród przestawionych projektów wybrano do realizacji projekt inż. arch. Zygmunta Stępińskiego. Zgodnie z zamysłem architekta kościół jest pomnikiem ofiar mordu dokonanego przez Niemców 27 grudnia 1939 roku na ludności Wawra i Anina. Do budowy kościoła przystąpiono w połowie 1976 r., postępowała ona głownie dzięki osobistemu zaangażowaniu Ks. Proboszcza Wiesława Kalisiaka. 12 grudnia 1976 roku Prymas Polski, Stefan Kard. Wyszyński dokonał poświęcenia kamienia węgielnego. W uroczystości tej uczestniczył również Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko, pracujący w parafii jako wikariusz od października 1975 do maja 1978 r. Kościół ukończono w stanie surowym w ciągu 4 lat i 13 grudnia 1980 roku Abp Bronisław Dąbrowski dokonał przeniesienia Najświętszego Sakramentu za starego do nowego kościoła. Stary, drewniany kościół dzięki staraniom Księdza Proboszcza został przeniesiony do nowej parafii w Tarchominie – Porajach. Nowy kościół aniński ozdobił ołtarz przedstawiający „krzew gorejący”, dzieło artysty – rzeźbiarza Władysława Trojana, oraz witraże z pracowni Teresy Reklewskiej. Kierownikiem budowy kościoła był inż. Tadeusz Kaczorowski. W 1989 roku parafii zwrócono budynek po byłym kinie „Wrzos”, które już wcześniej z powodów finansowych zakończyło działalność. Po generalnym remoncie budynku odbywają się w nim, zgodnie z myślą budowniczego, Ks. Piotra Pieniążka, zebrania społeczne, imprezy kulturalne i ważne uroczystości religijne. Tutaj 5 maja 1990 roku Prymas Polski Józef Kard. Glemp otworzył Sympozjum Przedsynodalne II Polskiego Synodu Plenarnego. 13 czerwca 1992 roku Prymas Polski, w obecności pierwszego Ordynariusza Diecezji Warszawsko – Praskiej Bpa Kazimierza Romaniuka i gospodarza parafii, Ks. Wiesława Kalisiaka dokonał uroczystej konsekracji nowego kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski.

WARSZAWA (Białołęka), Parafia św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00, 19:30 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 29 czerwca 2005 roku. Z ofiar złożonych przez parafian wybudowano kaplicę tymczasową oraz dom jednorodzinny pełniący funkcję domu parafialnego. W sierpniu 2009 r. Abp Henryk Hoser SAC przekazał parafię pod duszpasterską opiekę Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa (Pasjonistów). 21 września 2012 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił plac pod budowę świątyni. 20 września 2014 r. przez Abp Henryka Hosera SAC został poświęcony kamień węgielny i nadany tytuł nowej świątyni św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej i Młodych Świętych. W 2015 r. zostały wzniesione mury kościoła i trwają przygotowania do położenia dachu.

WARSZAWA (Bródno), Parafia Matki Bożej Różańcowej

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30, 12:00 (z udziałem dzieci), 13:30 (poza wakacjami), 14:30, 19:00 (w wakacje o 20:00), 20:00 (poza wakacjami o 19:00)

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 15:00 (w I piątek miesiąca), 18:30

Niedziele i święta: 14: 30-19: 00

Dni powszednie: 7: 00-20: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 26 października 1913 roku z części parafii praskiej, a pierwszym proboszczem był Ks. Aleksander Sękowski. W roku 1909 księżna Maria Radziwiłłowa wybudowała pierwszy kościół drewniany. W roku 1918 bierzmował młodych Kard. Achilles Ratti, późniejszy papież Pius X. Plany nowej świątyni, według projektu Zdzisława Mączeńskiego, zatwierdzono w 1934 roku, a do budowy przystąpiono w 1938 r. Świątynia uległa częściowym zniszczeniom w roku 1939, a w 1944 została doszczętnie spalona. Kard. Wyszyński poświęcił fundamenty pod nową świątynię w roku 1949, a w 1957 wmurował kamień węgielny. Do roku 1960, wtedy miało miejsce poświęcenie kościoła w stanie surowym, liturgię sprawowano w kaplicy Domu Pracy im. Kard. Aleksandra Kakowskiego przy ul. Poborzańskiej 33. W roku 1964 Kard. Stefan Wyszyński konsekrował nową świątynię. W latach osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium, obłożono filary marmurem i rozbudowano organy (z 10 do 26 głosów). W latach 1985-1988 zbudowano Dom Katechetyczny, bardzo potrzebny, gdyż na katechezę przychodziło około 6 tys. dzieci i młodzieży. W roku 1992 przybyły marmurowe ołtarze: soborowy i ku czci Matki Bożej oraz chrzcielnica. Zamontowano 12 witraży i wstawiono nowe ławki. Od 2006 r. wymieniono posadzkę w kościele i zakrystii, schody przed kościołem, oraz wszystkie konfesjonały. Ufundowano nową drogę krzyżową na zewnątrz kościoła i tablice poświęcone Św. Janowi Pawłowi II i Prymasowi Tysiąclecia Stanisławowi Kardynałowi Wyszyńskiemu. Kilkanaście dni po katastrofie smoleńskiej stanął przed kościołem pomnik w kształcie drzewa upamiętniający ofiary mordu katyńskiego i katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem. 15 maja 2011 roku miała miejsce koronacja figury Matki Bożej Różańcowej. W 2012 r. zakończono remont elewacji zewnętrznej kościoła. 19 czerwca 2014 odbyło się poświęcenie i oddanie do użytku wiernych Kaplicy Adoracji Najświętszego Sakramentu jako wotum parafian za 100 lat istnienia parafii. W 2015 25 marca Ks. Abp Henryk Hoser dokonał podniesienia świątyni do rangi Sanktuarium Diecezjalnego Matki Bożej Różańcowej.

WARSZAWA (Bródno), Parafia św. Faustyny

Niedziele i święta: 7:00, 8:00, 9:30, 11:00, 12:15, 18:30 (w wakacje o 19:00), 19:00 (poza wakacjami o 18:30)

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 8:00 (poza wakacjami), 18:30

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 1 stycznia 1997 roku z części parafii MB Różańcowej i Św. Wincentego à Paulo. Jej początki sięgają 1993 roku, kiedy Kuria Warszawsko-Praska mianowała Ks. prał. Ryszarda Ladzińskiego wikariuszem MB Różańcowej z zadaniem organizowania nowego ośrodka duszpasterskiego. 23 czerwca 1994 roku Bp Stanisław Kędziora odprawił z Księdzem Ladzińskim pierwszą Mszę Świętą oraz poświęcił krzyż i plac pod budowę. Z pozyskanego baraku po OHP zbudowano kaplicę, którą poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 5 października 1994 roku w dzień wspomnienia wówczas jeszcze błogosławionej Siostry Faustyny. W 1995 roku rozpoczęto budowę domu parafialnego. Parafia w 1998 roku otrzymała pozwolenie na budowę kościoła i w szybkim tempie powstała świątynia według projektu inż. Andrzeja Gniazdowskiego i inż. Józefa Marka. Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny i poświęcił mury 22 maja 1999 roku. W kwietniu 2000 roku, po kanonizacji Siostry Faustyny, parafia zmieniła tytuł na „Św. Faustyny”. Poświęcenia świątyni dokonał Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 2003 roku, a konsekracji Abp Henryk Hoser SAC 6 października 2013 roku.

WARSZAWA (Bródno), Parafia św. Włodzimierza

Ludwika Kondratowicza 2, 03-242 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:45, 10:00, 11:15 (z udziałem dzieci), 12:30, 16:00 (dla klas II i III w trzecią i czwartą niedzielę miesiąca), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 czerwca 1990 roku z części parafii MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie i Św. Marii Magdaleny w Warszawie-Ugorach. Starania o utworzenie parafii rozpoczęły się w 1982 r. W roku 1988, na prośbę Ks. prał. Mieczysława Mosaka, władza metropolitalna delegowała Ks. Henryka Zarasia do organizowania nowego ośrodka. Bp Marian Duś poświęcił plac pod budowę 14 maja 1989 roku. Dwa dni później erygowano ośrodek duszpasterski. Od tego dnia rozpoczęło się odprawianie Mszy Św. przy ołtarzu polowym, pierwsza Msza Św. pod dachem prowizorycznej kaplicy miała miejsce 12 listopada 1989 roku. Parafia otrzymała wezwanie Św. Włodzimierza na pamiątkę pierwszego pobytu Kard. Józefa Glempa w ZSRR. Od początku rozpoczęły się starania o pozwolenie na budowę kościoła, pozytywna decyzja Wydziału Architektury Dzielnicy Praga-Północ nadeszła 3 września 1992 roku, po czym niezwłoczne rozpoczęły się roboty budowlane. Kamień węgielny pod kościół, według projektu arch. Jerzego Stanisławskiego i jego syna Grzegorza, wmurował Bp Stanisław Kędziora 19 września 1999 roku. Pierwsze misje parafialne poprowadzili Ojcowie Kapucyni w dniach 28 maja – 4 czerwca 2000 roku. Na zakończenie misji Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił 12-metrowy krzyż misyjny, kilka dni później umieszczono go na wieży kościoła. 5 maja 2002 roku Bp Romaniuk odprawił pierwszą Mszę Św. w nowej świątyni i poświęcił ją. W dniu 30 maja 2010 roku Abp Henryk Hoser SAC dokonał konsekracji kościoła oraz poświęcenia organów i dzwonów na wieży kościoła. Dzwony po raz pierwszy zabrzmiały na uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego 24 kwietnia 2011 roku.

WARSZAWA (Falenica), Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa

Narcyzowa 18, 04-930 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 10:00, 11:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 9:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 8 grudnia 1934 roku. Falenica wzmiankowana w 1405 r., pierwotnie położona była nad Wisłą w pobliżu osady Błota. W 1441 r. założono tu miasto na prawie chełmińskim, własność rodu Prusów. W 1827 r. miejscowość liczyła 6 domów i 41 mieszkańców. Wraz z budową kolei nadwiślańskiej zmieniła się lokalizacja miasta. W dniu 19 września 1939 roku miała tu miejsce całodzienna bitwa 13 DP Strzelców Kresowych i 5 Lubelskiego Dywizjonu Artylerii Konnej z wojskami niemieckimi. Zniszczeniu uległa połowa budynków, poległo 84 polskich żołnierzy, rannych zostało 121, a 1.700 dostało się do niewoli. W 1927 r. Karol Hanneman, właściciel majątku Błota ofiarował pod kościół morgę placu. Na ofiarowanym terenie w 1928 r. wystawiono mały kościółek parafialny pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Znajdował się on na wzgórzu w oddaleniu pół kilometra od stacji Falenica w kierunku wschodnim. Kościółek był drewniany w stylu zbliżonym do gotyckiego, jednonawowy, skromny wewnątrz i zewnątrz. Parafia powstała z części parafii Józefów koło Otwocka, częściowo z parafii Wiązowna, Radość i Zerzeń. Od 1928 r. Proboszcz z Józefowa, Ks. Mieczysław Królak, co niedziela odprawiał w tym kościółku Mszę świętą. Po ukończeniu budowy kościoła przystąpiono do wybudowania „organistówki”, ale już murowanej piętrowej. W roku 1933 r. do pracy w parafii Józefów został skierowany Ks. Jan Rozbiewski z prawami organizowania nowej parafii w Falenicy. W roku 1934 została zakupiona działka w Aleksandrowie pod cmentarz parafialny. Bryła trójnawowego kościoła zaprojektowana została 1951 r., w stylu neoromańskim przez inż. Stefana Czarneckiego. Świątynia charakteryzuje się klasyczną harmonią. Sklepienie nad główną nawą jest kasetonowe, natomiast nad nawami bocznymi krzyżowe. Konstrukcja opiera się na sześciu masywnych kolumnach z wypisanymi na kapitelach splecionymi greckimi literami X (Chrystus) i P (Zbawiciel). Dwie identyczne półkolumny wtopione są w tylną ścianę kościoła przy bocznych drzwiach wewnętrznych. Świątynię wzniesiono w latach 1951-59 w miejscu dawnego kościoła drewnianego. Konsekracji dokonał Kard. Stefan Wyszyński 31 sierpnia 1974 roku.

WARSZAWA (Gocław), Parafia św. Apostołów Jana i Pawła

Kapelanów Armii Krajowej 2, 04-046 Warszawa

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:00, 11:30, 13:00, 18:30

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 18:30

Parafię erygował Kard. Józef Glemp Prymas Polski 1 lipca 1985 roku z części parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie – Saskiej Kępie oraz parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Powstała jako votum w podziękowaniu za ocalenie życia Św. Janowi Pawłowi II w zamachu z 13 maja 1981 roku. 20 listopada 1981 roku, Kard. Stefan Wyszyński skierował Ks. Zygmunta Uczciwka, ówczesnego diecezjalnego duszpasterza rodzin, do organizowania nowego ośrodka duszpasterskiego na miejscu ochotniczych przepraw przez Wisłę żołnierzy Armii Krajowej. Drewnianą kaplicę przeniesiono z parafii Św. Zygmunta w Warszawie – Bielanach.

22 sierpnia 1982 roku Ks. Uczciwek sprawował pierwszą Mszę Świętą w nowej kaplicy, a kilka miesięcy później, 5 grudnia Kard. Józef Glemp poświęcił i wmurował kamień węgielny (pochodzący z Ziemi Świętej i Watykanu) pod budowę nowej świątyni. Wykopy rozpoczęły się w 1985 roku, a budowa nowej świątyni, zaprojektowanej przez inż. Tadeusza Mrówczyńskiego, trwała do 1995 roku. Pierwszą Mszę Św. 7 sierpnia 1994 odprawili w nowej świątyni Bp Kazimierz Romaniuk w koncelebrze z Abp Sławojem Leszkiem Głódziem i biskupami pomocniczymi: Stanisławem Kędziorą oraz Zbigniewem Kraszewskim. Tego dnia, z okazji 50. rocznicy Powstania Warszawskiego poświęcono również tablicę pamiątkową ku czci poległych Powstańców.

Konsekracji kościoła dokonał Bp Kazimierz Romaniuk 26 listopada 2000 roku jako votum na 2000 – lecie chrześcijaństwa. Przy kościele znajduje się kapliczka MB Akowskiej, zbudowana w 1995 roku dla upamiętnienia przepraw przez Wisłę żołnierzy AK na pomoc walczącym Powstańcom. 29 maja 2011 roku odbyła się uroczystość dziękczynna za beatyfikację Jana Pawła II, której przewodniczył Abp Henryk Hoser SAC w asyście licznie przybyłych księży. Na początku Mszy św. ks. kanclerz naszej Kurii odczytał dekret ustanawiający dzień odpustu parafialnego na 22 października, liturgiczne wspomnienie Św. Jana Pawła II. Ks. abp ustanowił też, że nasz kościół będzie miejscem szczególnego kultu Papieża Polaka.

Misje święte w parafii odbyły się w 2000 i 2010 roku.

WARSZAWA (Gocław), Parafia św. Ojca Pio

gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila” 1, 03-984 Warszawa

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00 (suma), 15:00 (z Koronką do Miłosierdzia Bożego), 16:15, 18:00, 20:30 (dla dłużej pracujących i uczących się)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 9:00, 12:00 (w III sobotę miesiąca - dla osób chorych i niepełnosprawnych), 15:00 (z koronką do Miłosierdzia Bożego (od poniedziałku do piątku), 17:00 (w I piątek miesiąca z udziałem dzieci), 18:00 (a w sobotę o tej godzinie z formularza niedzielnego w jęz. łacińskim), 20:30 (w I piątek miesiąca - dla dorosłych i młodzieży)

Niedziele i święta: 19:00-20:30

Dni powszednie: 7:30-8:00 - od poniedziałku do soboty; 9:30-18:00 - od poniedziałku do piątku

Dnia 12 czerwca 2005 Abp Sławoj Leszek Głódź erygował parafię pod wezwaniem św. Ojca Pio. 9 stycznia 2004 r. został przekazany teren pod budowę kaplicy parafialnej. Dnia 18 maja 2004 postawiono krzyż na placu parafialnym. 24 czerwca 2004 roku wbito pierwsze pale pod fundament kaplicy i plebanii i rozpoczęto budowę. Projektantem budynku jest inż. Arch. Jerzy Nowakowski, a budowniczym Ks. inf. Stanisław Rawski. Dnia 18 maja 2005 o godz. 18.00 została odprawiona pierwsza msza święta w nowej kaplicy. Projektantem kościoła jest inż. Arch. Sylwester Wójcik, a budowniczym Ks. prał. Andrzej Kuflikowski. Budowę kościoła rozpoczęto 13 lipca 2006 roku. Wmurowanie kamienia węgielnego pod nowy kościół parafialny, dokonane przez Abp. Henryka Hosera SAC, miało miejsce dnia 23 września 2008. Akt pobłogosławienia nowej świątyni miał miejsce 27 listopada 2011 roku i dokonał go Abp Henryk Hoser SAC. Dnia 20 września 2015 w czasie Eucharystii o godz. 12.00 Abp. Henryk Hoser SAC dokonał aktu uroczystej dedykacji (konsekracji) kościoła św. Ojca Pio. Na mocy decyzji z 23 września 2017 roku świątynia została podniesiona do rangi diecezjalnego sanktuarium św. Ojca Pio – decyzję ogłoszono dzień później, podczas odpustu parafialnego, 24 września 2017 roku.

WARSZAWA (Gocław), Parafia św. Patryka

Tadeusza Rechniewskiego 14, 03-980 Warszawa

Niedziele i święta: 8:00, 9:30 (dla młodzieży), 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 16:30 (z udziałem dzieci klas II i III poza wakacjami), 18:00 (od maja do września o 19:00), 19:00 (od października do kwietnia o 18:00)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00 (od maja do września o 19:00), 19:00 (od października do kwietnia o 18:00)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 stycznia 1991 roku z części parafii Św. Ap. Jana i Pawła w Warszawie-Gocławiu, Narodzenia Pańskiego w Warszawie-Witolinie i Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Jest to jedyna świątynia w Polsce o takim wezwaniu, zaproponował je Kard. Józef Glemp po wizycie u Prymasa Irlandii. W czerwcu 1988 roku władza metropolitalna delegowała Ks. Wojciecha Zdziebłowskiego do zorganizowania nowego ośrodka. 10 kwietnia 1989 roku władze stołeczne wydały decyzję lokalizacyjną. W Niedzielę Palmową, 8 marca 1990 roku, na terenie kościelnym ustawiono krzyż, 26 marca odprawiono pierwszą Mszę Św., a 8 kwietnia Bp Marian Duś poświęcił krzyż i plac pod kościół. Od maja do października 1990 r. zmontowano drewnianą kaplicę podarowaną przez księży pallotynów z Ożarowa, którą w uroczystość Chrystusa Króla, 25 listopada, poświęcił Kard. Józef Glemp. Latem roku 1992 zbudowano tymczasową plebanię. Wiosną 1991 r. rozpoczęto budowę plebanii i murowanego kościoła według planów inż. Wojciecha Kluka. Pod koniec 1998 r. założono dach na świątyni i zamknięto stan surowy. Pierwsze misje parafialne poprowadzili w dniach 9-16 kwietnia 2000 roku Ojcowie Franciszkanie z Kazimierza nad Wisłą, ich zakończenie było szczególne: Bp Kazimierz Romaniuk sprawował pierwszą Eucharystię i poświęcił mury kościoła. Podczas drugiej wizytacji kanonicznej (16-17 marca 2001 roku) Bp Stanisław Kędziora poświęcił plebanię. 25 marca 2002 roku miało miejsce wmurowanie aktu erekcyjnego w nowo ustawiony ołtarz, zaś 29 czerwca 2002 roku Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię. Parafia utrzymuje kontakt z ambasadą Irlandii, krajem swego patrona. W październiku 2002 r. sprowadzono relikwie Św. Siostry Faustyny Kowalskiej, w maju 2003 r. Św. Ojca Pio, a 25 grudnia 2005 r. Św. Joanny Beretta Molla. W latach 2002-2005 uzupełniono wyposażenie kościoła: ołtarz, ambonka, chrzcielnica, posadzka, witraże, mozaika, dębowe ławki i konfesjonały. 17 marca 2007 roku Abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił kaplicę Matki Bożej Łuckiej, a 11 listopada 2007 roku nowe organy marki „Johannus”. 17 marca 2009 roku Abp Henryk Hoser SAC przewodniczy uroczystościom odpustowym, udzielił bierzmowania oraz poświęcił mozaikę Jana Pawła II i Prymasa Tysiąclecia, Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

WARSZAWA (Gocławek), Parafia św. Wacława

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

Spowiedź podczas Mszy Świętych

Parafię erygował Abp Stefan Wyszyński 1 stycznia 1950 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Starania o utworzenie parafii rozpoczął Ks. Wacław Karłowicz w roku 1947. W następnym roku Biuro Odbudowy stolicy przydzieliło stosowny plac. Pierwszą drewnianą kaplicę (barak 22×8) poświęcił Abp Stefan Wyszyński 12 lutego 1950 roku. Drugą kaplicę murowaną, o wymiarach 30x14x6, bez pozwoleń, wznieśli przez 38 dni parafianie własnymi rękoma. Pierwszą Mszą Św. była Pasterka roku 1950. Kaplicę poświęcił 30 września 1951 roku Bp Wacław Majewski. Świątynia była tymczasowa i mała. Trudnego dzieła podjął się znany z dzieł budowlanych Ks. prał. Szczepan Stalpiński. Najpierw w latach 2000-2003 zbudował dom parafialny, gdzie mieściła się kaplica na czas budowy. Pozwolenie na budowę świątyni wydano 14 czerwca 2003 roku. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Abp Sławoj Leszek Głódź 8 października 2006 roku. 30 marca 2007 roku, w piątek przed Niedzielą Palmową, na zakończenie drogi krzyżowej przyniesiono krzyż do nowego kościoła, a od niedzieli rozpoczęto sprawowanie Mszy Św.

WARSZAWA (Grochów), Parafia Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00, 19:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

W czasie każdej Mszy Świętej

Dni powszednie: 7:30-8:00, 17:00-18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 marca 1988 roku z części parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie-Saskiej Kępie i Nawrócenia Św. Pawła Ap. w Warszawie-Grochowie. Starania o powstanie parafii i budowę kościoła rozpoczęły się w czerwcu 1985 r. Od maja 1986 do października 1987 roku wspólnota lokalna modliła się na ulicy, pod gołym niebem, przy kapliczce z 1829 r.; przekazy ustne mówią, że jest to miejsce gdzie podczas powstania listopadowego grzebano poległych powstańców. W Wigilię 1986 r. Wydział Architektury wydał wskazanie lokalizacyjne, pierwszy pomyślny dokument. Natomiast decyzja o lokalizacji kościoła zapadła w Wielki Piątek 17 kwietnia 1987 roku. 8 czerwca 1987 roku Św. Jan Paweł II w czasie III pielgrzymki do Ojczyzny poświęcił kamień węgielny, pochodzący z groty bazyliki Matki Bożej w Lourdes i z fundamentów Archikatedry Św. Jana Chrzciciela w Warszawie. 10 czerwca 1987 roku uzyskano zezwolenie na budowę prowizorycznej kaplicy, którą 28 października 1987 roku poświęcił Abp Bronisław Dąbrowski. 1 grudnia 1987 roku kaplica otrzymała tytuł Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników, aby przypominać i ukazywać tych, którzy są świadkami wiary i miłości ku Bogu i Ojczyźnie. Następnie 3 grudnia ustanowiono tu prawie-parafię. 20 marca 1989 roku uzyskano pozwolenie na budowę plebanii i rozpoczęły się prace budowlane. Dalszą część planów budowy kościoła zatwierdzono 19 października 1989 roku. Wznoszenie ścian bocznych kościoła rozpoczęło się 4 maja 1994 roku. Plany świątyni wykonali arch. Jerzy Kumelowski i Krzysztof Guraj. W Święto Świętej Rodziny (31 grudnia 2000 roku) miała miejsce konsekracja świątyni jako votum na Jubileusz 2000-lecia chrześcijaństwa. 30 grudnia 2001 roku Bp Kazimierz Romaniuk ustanowił przy kościele Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników. Przypomina ono martyrologię Narodu i podkreśla, że zawołanie „Bóg, Honor, Ojczyzna” to nie tylko chwalebna przeszłość, ale wciąż aktualna dewiza życia. W parafii odbywają się spotkania połączone ze Mszą Św. dla Kombatantów, Sybiraków, żołnierzy Armii Krajowej.

WARSZAWA (Grochów), Parafia Najczystszego Serca Maryi

Józefa Chłopickiego 2, 04-314 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30, 11:00, 12:30, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 8:00, 8:30 (w I czwartek miesiąca), 8:30 (w I sobota miesiąca), 16:00, 18:00

Dni powszednie: 8: 30–12: 00 w I sobotę miesiąca, 8: 30–18: 00 w I czwartek miesiąca, 16: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 25 lutego 1925 roku. Data erekcji nawiązuje do Bitwy w Olszynce Grochowskiej (25 lutego 1831 roku), największej z bitew Powstania Listopadowego, stoczonej na terenie objętym granicami parafii. Zatem od początku zadaniem parafii była troska o miejsce uświęcone krwią powstańców. Było to tym bardziej konieczne, że dopiero po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w 1915 r. i przyłączeniu Grochowa do stolicy przez nowego okupanta niemieckiego, można było zadbać należycie o pamiątki związane z bitwą. Pierwszym wyrazem tej troski było postawienie w lipcu 1916 r. drewnianego krzyża; jego poświęcenie stało się żywiołową manifestacją patriotyczno-religijną z udziałem ok. 100.000 osób. W setną rocznicę Powstania, 1 marca 1931 r., wspomniany krzyż zastąpiono metalowym i wmurowano kamień węgielny pod Pomnik-Mauzoleum, którego dotąd nie wybudowano. W tym samym dniu zawiązał się Komitet Budowy kościoła-pomnika, pod przewodnictwem pierwszego proboszcza parafii Ks. Jana Sztuki. Wtedy było to przedmieście typu wiejskiego, ulicą Chłopickiego prowadził trakt do miejsca bitwy obsadzony wierzbami. Od 1924 roku istniała drewniana świątynia zbudowana dzięki staraniom Ks. Jana Sztuki; niestety spłonęła 12 września 1944 roku w czasie zajmowania Pragi przez wojska radzieckie. Obszerny plac pod kościół i plebanię ofiarował p. Władysław Łaski. Kamień pod nową świątynię według projektu arch. Andrzeja Boniego wmurowano 10 czerwca 1934 roku, budowę w stanie surowym zamknięto w 1941 r.; szczęśliwie ocalała w czasie wojny. Konsekracji kościoła dokonał Kard. Stefan Wyszyński 30 października 1949 roku. 1 stycznia 1950 roku, wraz z utworzeniem parafii Św. Wacława, pamiątkowy krzyż znalazł się w jej granicach.

WARSZAWA (Grochów), Parafia Nawrócenia św. Pawła Apostoła

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30 (dolny kościół poza wakacjami dla młodzieży gimnazjalnej i licealnej), 10:00, 11:00 (dolny kościół poza wakacjami), 11:30 (z udziałem dzieci), 12:30 (dolny kościół poza wakacjami), 13:00, 18:00, 19:30 (dolny kościół poza wakacjami dla młodzieży akademickiej)

Dni powszednie: 6:30 (poza wakacjami), 7:00, 7:30 (poza wakacjami), 8:00, 9:00, 18:30

Dni powszednie: 7: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. August Hlond 25 lipca 1948 roku z części parafii Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Tymczasowym miejscem kultu była kaplica Braci Albertynów przy ul. Grochowskiej 194/196, a raczej pięć kaplic, w których równocześnie sprawowano co 40 minut Msze Św. niedzielne. Warunki lokalowe były zatem niesłychanie trudne i od początku czyniono starania o budowę kościoła przy zbiegu ulic Waszyngtona i Grochowskiej. Władze nie tylko nie wyraziły zgody na budowę, ale utrudniały działalność duszpasterską; zajęły kaplicę na drugim piętrze i eksmitowały księży. 28 października 1951 roku parafię oddano w opiekę Najświętszego Serca Jezusowego. W tym samym roku zakupiono obraz Św. Judy Tadeusza (pędzla Zofii Grabowskiej), który stał się obok Św. Pawła gorąco czczonym patronem parafii. W 1952 r. zbudowano prowizoryczny ołtarz w oknie kaplicy, dla wiernych nie mieszczących się już wewnątrz. W 1957 r. wybudowano taras przy kaplicy i ogrodzono plac. Na pamiątkę nawiedzenia obrazu MB Częstochowskiej wybudowano kaplicę pod Jej wezwaniem na tarasie, przez co powierzchnia miejsc dla wiernych wzrosła prawie dwukrotnie. W listopadzie 1968 r. oddano do użytku drewnianą kaplicę poświęconą Św. Józefowi o wymiarach 8 × 28 m; w dni powszednie zamieniano ją na 4 sale katechetyczne. Niestety, 30 października 1969 roku kaplica spłonęła, ale już po tygodniu sprawowano nabożeństwa w nowej. Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kaplicę Św. Józefa 28 kwietnia 1971 roku. W maju 1974 r. nawiedził parafię Kard. Giovanni Colombo, Arcybiskup Mediolanu, który przewodniczył Mszy Św. i udzielił dzieciom I Komunii Świętej. Po okresie intensywnych starań, 5 kwietnia 1976 roku, Urząd m.st. Warszawy wyraził zgodę na budowę kościoła i plebanii. Projekt przygotowali p. Konrad Kucza – Kuczyński i p. Andrzej Miklaszewski. Wykopy rozpoczęto 19 marca 1978 roku, a 27 maja Kard. Stefan Wyszyński wmurował kamień węgielny. Poświęcenia świątyni dokonał Kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku. W sierpniu tego samego roku rozpoczęły pracę w parafii siostry Kanoniczki Ducha Świętego de Saxia (duchaczki). Dwukrotnie, w obecności Matki Teresy z Kalkuty, w naszej świątyni składały śluby zakonne Siostry Misjonarki Miłości, najpierw przyjął je Kard. Józef Glemp (7 czerwca 1987 roku), a potem Bp Zbigniew Kraszewski (29 listopada 1989 roku). 4 czerwca 1989 roku w parafii zorganizowano stację Kongresu Eucharystycznego, obecnych było 6 biskupów i wierni z dekanatów: Anińskiego, Grochowskiego, Otwockiego i Rembertowskiego. W roku 2000 odnowiono dolny i górny kościół oraz wymieniono okna. Ufundowano obraz Św. Faustyny i dedykowano jej dolny kościół. Świątynia została konsekrowana 26 października 2003 roku.

WARSZAWA (Grochów), Parafia Świętej Rity z Cascii

Niedziele i święta: 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 18:00,

Dni powszednie: 18:00

18 czerwca 2018 roku Ks. Bp Romuald Kamiński powierzył Ks. Andrzejowi Jakubaszek zadanie tworzenia nowego ośrodka duszpasterskiego w dekanacie grochowskim. Nowe obowiązki ks. Andrzej podjął z dniem 26 sierpnia 2018 roku. W pierwszej kolejności przystąpiono do prac związanych z porządkowaniem terenu, które rozpoczęły się 8 września.

17 listopada 2018 roku Ks. Bp Romuald Kamiński podczas Liturgii Słowa przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. Następnie rozpoczęły się prace nad budową tymczasowej kaplicy. 22 maja 2019 r. Ks. Bp Romuald Kamiński poświęcił kaplicę i powołał do istnienia ośrodek duszpasterski pod wezwaniem św. Rity z Cascii. Administratorem nowego ośrodka został ks. Andrzej Jakubaszek. Jednocześnie zostały wyznaczone granice przyszłej parafii, które zostały wydzielone z parafii Nawrócenia św. Pawła na Grochowie i Bożego Ciała na Kamionku.

25 marca 2020 roku Ks. Bp Romulad Kamiński erygował parafię i mianował Ks. Andzeja Jakubaszka jej proboszczem.

WARSZAWA (Grodzisk), Parafia św. Michała Archanioła

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 6:30 (w adwencie), 7:00 (poza adwentem), 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 lipca 1975 roku z części parafii Św. Izydora w Markach. Osada targowa Grodzisk była znana już w X w., stanowiła własność książęcą, a potem królewską. Kościół wybudowano prawdopodobnie w roku 1534 z fundacji królowej Bony. W późniejszych czasach był wielokrotnie remontowany, jednak zachowano pierwotną bryłę architektoniczną. Według podania fundatorami kościoła byli królowa Bona i pewien bogaty szlachcic, który w tym miejscu miał pustelnię, gdzie pokutował za hulaszcze życie. W roku 1602 król Zygmunt III Waza nadał Bernardynom okoliczne ziemie, kościół pozostawał pod ich zarządem przez ok. 250 lat. W świątyni znajdował się obraz MB Częstochowskiej przeniesiony w 1809 r. z rozebranego kościoła Bernardynek na Pradze. Po kasacie zakonu w 1864 r. świątynia znalazła się pod zarządem parafii MB Loretańskiej na Pradze. W czasie działań wojennych w 1944 r. kościół spalił się, w 1950 r. wzniesiono nową świątynię. Kard. Stefan Wyszyński dekretem z 28 września 1958 roku ustanowił tutejszy kościół filią parafii Św. Izydora w Markach i nadał mu prawo prowadzenia ksiąg metrykalnych. Od 1977 r. Grodzisk należy administracyjnie do Warszawy. W latach 1998 – 2006 kościół staraniem ks. Jana Strzyża gruntownie odnowiony, a całe obejście stylowo uporządkowane.

WARSZAWA (Kamionek), Parafia Bożego Ciała

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00 (w soboty poza wakacjami), 17:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował Abp Aleksander Kakowski 22 lutego 1917 roku. Jest to erekcja wtórna, gdyż na Kamionku (dawnym Kamionie) parafia istniała już na przełomie XIII/XIV w. Historia tej osady sięga zarania dziejów Polski, o czym świadczą wykopaliska na cmentarzu przykościelnym sięgające kultury łużyckiej. Cmentarz ten, najpierw pogański a potem katolicki, służył aż do końca XIX w. Początkowo pośrodku cmentarza stał drewniany kościół z cudowną figurą MB Kamionkowskiej. W czasie bitwy o Warszawę (Potop Szwedzki) kościół spłonął, funkcje parafialne przejął kościół w Skaryszewie, a na cmentarzu wzniesiono kaplicę i kostnicę, które dotrwały do poł. XVIII w. Na cmentarzu spoczywają ofiary rzezi Pragi w 1794 r. z dowódcami obrony: gen. Jakubem Jasińskim i gen. Tadeuszem Korsakiem; bohaterowie wojen szwedzkich, insurekcji kościuszkowskiej, powstań listopadowego (bitwa pod Olszynką Grochowską) i styczniowego. W początkach XIX w. parafia przeniosła się do kościoła MB Loretańskiej na Pradze. Miejscowa ludność rozbudowała kaplicę cmentarną i od 1912 r. odprawiała się w niej Msza Św. To właśnie w tym drewnianym kościółku odprawił swoją ostatnią Mszę Św. w dniu 13 sierpnia 1920 roku Ks. Ignacy Skorupka. W 1921 r. zapadła decyzja wzniesienia świątyni p.w. MB Zwycięskiej jako votum za zwycięską Bitwę Warszawską w 1920 r. Plany świątyni sporządził prof. Konstanty Jakimowicz. Prace budowlane, dzięki staraniom Ks. Franciszka Garncarka, trwały tylko 4 lata (1929-1933). Niestety nie zrealizowano w pełni projektu: nie ma wieży dominującej nad Pragą ani krużganków łączących kościół z dzwonnicą i plebanią. W drewnianej dzwonnicy z XIX w. wiszą trzy dzwony, w tym jeden z 1722 r. z wizerunkiem MB Ostrobramskiej. Na murze cmentarza od strony Jeziora Kamionkowskiego umieszczono w latach 1972-1975 stacje Drogi Krzyżowej, dzieło Krzysztofa i Juliana Heniszów. Liturgię uświetniają organy elektryczne. W latach osiemdziesiątych na cmentarzu wzniesiono grotę MB z Lourdes i pomnik ku czci pogrzebanych na Kamionku w ciągu tysiąca lat. Wewnątrz i na zewnątrz świątyni umieszczono wiele epitafiów i tablic pamiątkowych. Od 25 marca 1992 roku świątynia jest kościołem konkatedralnym Diecezji Warszawsko-Praskiej. 17 października 2004 roku odbył się ingres do konkatedry kamionkowskiej Abp Sławoja Leszka Głódzia, mianowanego 26 sierpnia 2004 roku drugim biskupem diecezjalnym oraz koronacja znajdującego się w wielkim ołtarzu obrazu Matki Bożej Zwycięskiej, Patronki świątyni i diecezji. Aktu koronacyjnego dopełnił Abp S. L. Głódź w asyście Bpa Kazimierza Romaniuka, pierwszego biskupa warszawsko-praskiego i Bpa Stanisława Kędziory.

WARSZAWA (Kępa Tarchomińska), Parafia św. Łukasza Ewangelisty

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 13:00, 17:00 (w II niedzielę miesiąca od września do kwietnia z udziałem dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.), 19:00

Dni powszednie: 07:00 (oprócz soboty), 07:30, 08:00 (w sobotę), 18:00, 18:30 (we wtorki)

Dni powszednie: 7: 30-17: 45, 18: 30–20: 00 we wtorki

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 3 maja 2003 roku, wydzielając ją z parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie. 22 maja 2001 roku Ks. Grzegorz Rowicki otrzymał misję organizowania nowej parafii. Ponad półtora hektarowy plac pod budowę kaplicy, plebanii i kościoła uzyskano staraniem Kurii Biskupiej. Pozwolenie na budowę kaplicy z zapleczem mieszkalnym otrzymaliśmy 5 września 2001 roku, już 12 września przystąpiono do budowy, a miesiąc później, 18 października 2001 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę. Tego dnia ustalono granice ośrodka duszpasterskiego, a Ks. Grzegorz Rowicki został mianowany administratorem. W latach 2002-2004 pobudowano zaplecze mieszkalne. W roku 2005 przystąpiono do prac związanych z projektem kościoła. Jego autorami są: inż. Aleksy Dworczak oraz inż. Jerzy Frej z Łodzi. W 2007 roku uzyskano pozwolenie na budowę kościoła. Prace przy budowie rozpoczęto w 2008 roku. 21 kwietnia 2013 roku nowym proboszczem został ks. Marek Knych, który częściowo zmienił projekt. W Uroczystość Zesłania Ducha Św. 2016 roku została odprawiona Msza Św. w nowym kościele i 160 dzieci przystąpiło do I Komunii Św. 22 października 2016 roku ks. Abp Henryk Hoser odprawił Mszę Św. i udzielił młodzieży sakramentu Bierzmowania.

WARSZAWA (Las), Parafia św. Karola Boromeusza

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 8:00, 18:00

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 5 listopada 2006 roku, wydzielając ją z północnej części parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Pierwszym organizatorem parafii był Ks. inf. Stanisław Rawski, budowniczy kaplicy, plebani oraz fundamentów kościoła i dzwonnicy. Projektantem całości zespołu sakralnego jest Adam Wagner. 24 września 2006 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. w tymczasowej kaplicy. Natychmiast po oddaniu kaplicy do kultu podjęto budowę kościoła, którą zakończono w październiku 2009 roku. Wtedy uroczyście przeniesiono Najświętszy Sakrament do kościoła i odprawiono pierwszą Mszę Św. Ukończenie tak dużej inwestycji było możliwe dzięki dużej ofiarności wiernych i ich zaangażowaniu w życie parafii: Ks. Krzysztof Ostojski przez niecałe 3 lata przeprowadził 26 zbiórek na budowę kościoła (19 razy chodził od domu do domu, potem nie był już w stanie i parafianie sami przynosili ofiary). Kaplicę przebudowano na aulę i nadano jej tytuł Jana Pawła II. Aula pełni różne funkcje w zależności od potrzeb: teatralną, kinową, koncertową, dyskotekową, bilardową i stołówkową. 6 listopada 2011 roku Abp Henryk Hoser SAC dokonał uroczystej konsekracji kościoła.

WARSZAWA (Lewandów), Parafia św. Szczepana Pierwszego Męczennika

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował 29 czerwca 2010 roku Abp Henryk Hoser SAC. Od 30 października 2009 roku istnieje ośrodek duszpasterski przy kaplicy pod wezwaniem Św. Szczepana Pierwszego Męczennika, zbudowanej wg projektu inż. Kazimierza Górskiego. W dniu 16 listopada 2008 roku odbyło się poświęcenie krzyża i placu pod budowę nowego kościoła, dokonał tego Ks. Abp Henryk Hoser SAC. W maju 2009 r. rozpoczęły się przygotowania do budowy kaplicy. Wielkie zasługi przy jej powstaniu ma śp. Ks. prał. Szczepan Stalpiński, ówczesny proboszcz parafii Św. Michała Arch. w Warszawie, który z kilku pomocnikami własnoręcznie ją zbudował.

WARSZAWA (Marysin Wawerski), Parafia św. Feliksa z Kantalicjo

Kościuszkowców 85a, 04-545 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30 (kaplica cmentarna), 10:00, 11:00, 11:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:30 (kaplica cmentarna), 13:00, 18:30

Dni powszednie: 6:45 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:45), 8:00, 18:30

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 czerwca 1958 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Św. Wacława w Warszawie-Gocławku. Początki osadnictwa na tym terenie związane są z cegielnią istniejącą od początku XIX w. na gruntach leśnych majątku Zastów, przy której powstała miejscowość Glinki. 18 lutego 1832 roku miała tu miejsce zaciekła bitwa wawerska. W okresie międzywojennym osada zmieniła charakter na letniskowy. Wtedy powstał kościół i klasztor Sióstr Felicjanek oraz Internat Stowarzyszenia Pomoc dla Sierot, którego kierownikiem był Janusz Korczak. Po wojnie zmieniono nazwę osiedla na Marysin Wawerski, w 1951 r. przyłączono te tereny do Warszawy. Kościół zbudowano według projektu Zygmunta Gawlika w latach 1926-1936, staraniem Sióstr Felicjanek, jako wotum wdzięczności za odzyskaną niepodległość. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Kard. Aleksander Kakowski w asyście biskupów Stanisława Galla i Antoniego Szlagowskiego 24 kwietnia 1929 roku. Świątynia została zaprojektowana jako dwupoziomowa, jednonawowa, zbudowana na planie krzyża łacińskiego, w stylu art deco. Pierwszą Eucharystię odprawiono w niedzielę 21 lipca 1936 roku. W przeddzień, za zgodą Abp. Stanisława Galla, ówczesny kapelan Sióstr, Ks. Wojciech Kamiński, prywatnie poświecił świątynię. Na życzenie Kard. Kakowskiego, Eucharystię sprawowano dla okolicznej ludności. Podczas kampanii wrześniowej świątynia nie uległa większym zniszczeniom. Najtrudniejsze chwile przyszły podczas Powstania Warszawskiego i po jego zakończeniu. Niemcy ostrzeliwali kościół ciężkimi pociskami, które poważnie uszkodziły wieżę i całą świątynię. Największe spustoszenie spowodowały listopadowe bombardowania. Na życzenie władz zakonnych, celem ocalenia zakonnic i okolicznej ludności, 28 listopada 1944 roku saperzy polscy wysadzili wieżę, która spadając na lewą część kościoła poczyniła kolosalne straty. Zniszczeniu uległa zachodnia część przybudówki wieży. Na skutek bombardowań zniszczeniu uległ wschodni transept i dach kościoła. Zniszczenia były tak ogromne, że zastanawiano się nad budową świątyni od nowa, jednak Siostra Pia, ówczesna Matka Generalna, podjęła odważną decyzję o odbudowie świątyni. Od listopada 1944 do 1949 roku naprawiono uszkodzone mury, okna, posadzka i dach świątyni, skompletowano brakujące elementy wyposażenia, zawieszono stacje Drogi Krzyżowej autorstwa Ludwika Lisowskiego, krakowskiego malarza, ucznia Józefa Mehoffera. W listopadzie 1949 roku dokończono główny ołtarz, pracami artystycznymi kierował Br. Jan Kajzer SDB z Oświęcimia; pod jego kierownictwem wykonano ławki, dwa konfesjonały i ambonę. Dokończeniem prac było ustawienie w ołtarzu brakujących figur Św. Franciszka i Św. Feliksa. Zatem parafię erygowano przy kościele wzniesionym i odbudowanym przez Siostry Felicjanki. Pierwszym proboszczem został Ks. Wacław Kurkus, dotychczasowy rektor kościoła. Jego staraniem naprawiono dach kościoła, schody i centralne ogrzewanie świątyni. Za Ks. prał. Jerzego Dziurzyńskiego, w latach 1971-1974 odbudowano zachodnią przybudówkę wieży, która do chwili obecnej służy jako plebania. Odgruzowano dolny kościół i zaadaptowano na potrzeby katechetyczne i duszpasterskie. W latach 1981-1985 odbudowano wschodnią część transeptu, zniszczonego w czasie bombardowania w 1944 roku. W latach 1985-1991 zbudowano budynek gospodarczo-mieszkalny. W latach 2000-2003 odnowiono elewację świątyni. Staraniem Ks. Bernarda Czerwińskiego, w latach 2005-2006 wymieniono więźbę dachową, pokryto świątynię blachą miedzianą, zrekonstruowano sygnaturkę. W 2007 roku, dzięki inicjatywie Abp. Sławoja Leszka Głódzia, podjętej przez S. Magdalenę Trzcińską, przełożoną prowincjalną, Siostry Felicjanki przekazały parafii kościół wraz z terenem. W 2008 r. odbudowano wieżę kościoła, mierzy 83 m i jest drugim co do wysokości budynkiem sakralnym stolicy. Na wieży jest dzwonnica z 4 dzwonami: najstarszy i największy, ocalony z pożogi wojennej ma imiona Święty Józef Maria, waży 2 tony; następny o wadze 1 tony nosi imię Św. Feliks; trzeci waży pół tony i nosi imię Sługi Bożego Kard. Stefana Wyszyńskiego; ostatni waży 250 kg i ma imię Bł. M. Angela Truszkowska. Na sygnaturce jest zawieszony dzwon ważący niespełna 100 kg i nosi imię Św. Cyprian. W latach 2007-2011 wymieniono wszystkie okna w świątyni, odnowiono wnętrze, zbudowano i wyposażono zakrystię.

WARSZAWA (Miedzeszyn), Parafia Dobrego Pasterza

Przewodowa 15/21, 04-874 Warszawa

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 14:00 (w I niedzielę miesiąca), 19:00 (w wakacje o 20:00), 20:00 (poza wakacjami o 19:00)

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 8:00, 8:30, 16:00 (w piątek), 18:00 (w poniedziałek, środę i sobotę), 18:30, 19:00 (w I piątek miesiąca), 19:00 (we czwartek), 19:00 (we wtorek)

Niedziele i święta: 14: 00–19: 00 w I niedzielę miesiąca

Dni powszednie: 8: 00–8: 30, 16: 00–18: 30 w piątek, 18: 00–18: 30 w poniedziałek, środę i sobotę, 19: 00–20: 00 we wtorek, 19: 00–21: 00 we czwartek, 19: 00–00: 00 w I piątek miesiąca

Parafia została erygowana 25 grudnia 2008 roku. Pierwsze starania o powstanie parafii na terenie Miedzeszyn – Wieś sięgają 20 października 1998 roku, kiedy Ks. inf. Lucjan Święszkowski wysłał pismo do Rady Gminy Warszawa – Wawer. Promotorami powstania parafii byli Bp Kazimierz Romaniuk i proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu, Ks. prał. Marian Mirecki. W roku 2000 władza diecezjalna wyznaczyła Ks. Bronisława Micka do tworzenia ośrodka duszpasterskiego. Plany kaplicy z zapleczem mieszkalnym (I etap budowy kompleksu duszpasterskiego) sporządził mgr inż. Stanisław Fijałkowski. Kaplicę zaczęto budować 6 lipca 2004 roku. Krzyż i plac pod nowy ośrodek poświęcił Abp Sławoj Leszek Głódź 10 października 2004 roku. Kierownikiem budowy został mgr inż. Ryszard Karwowski. Budowa kaplicy została zakończona w dniu ogłoszenia powstania samodzielnej parafii (Pasterka 2008 roku).

WARSZAWA (Miedzeszyn), Parafia Matki Bożej Dobrej Rady

Szafirowa 58, 04-954 Warszawa

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku. Miejscowość powstała w miejscu dawnej przeprawy przez Wisłę, wzmiankowana w XII w. jako własność opactwa czerwińskiego. Obejmowała 10 łanów (ok. 170 ha). W XVII w. powstał tu folwark; w XIX było tu 28 gospodarstw i 200 mieszkańców, wieś miała 90 ha, a folwark 240. Przed I wojną światową na gruntach przyległych do kolei nadwiślańskiej powstało osiedle letniskowe, które dało początek dzisiejszemu budownictwu jednorodzinnemu. Organizowanie duszpasterstwa w Miedzeszynie sięga czerwca 1982 roku, gdy na pusty plac przyszedł Ks. Tadeusz Łakomiec. Po kilku miesiącach zbudowano kaplicę i 30 stycznia 1983 roku odprawiono w niej pierwszą Mszę Św. Uroczystego poświęcenia kaplicy dokonał Bp Jerzy Modzelewski 20 lutego 1983 roku. Jeszcze w tym samym roku, 15 listopada, Kard. Józef Glemp erygował ośrodek duszpasterski p.w. Matki Bożej Dobrej Rady. Wkrótce rozpoczęto prace przygotowawcze do budowy kościoła. Pierwszą Mszą Św. w nowym kościele była „Pasterka” w 1999 r. Na stałe liturgia jest sprawowana w nowej świątyni od Niedzieli Palmowej 2000 r. Kaplica, która służyła przez 18 lat została rozebrana, gdyż potrzebny był materiał na kontynuowanie budowy. W historii parafii bardzo ważne są lata 1991-1996, kiedy to z inicjatywy Ks. Tadeusza Łakomca i przy współpracy kilku osób świeckich, działało przy parafii Katolickie Radio Warszawa, pierwsze katolickie radio w Polsce. W 1992 r. w siedzibie Radia odbyła się sesja wyjazdowa uczestników międzynarodowej konferencji „Mass media w duszpasterstwie krajów Europy Środkowej”. W 2006 roku po zmianie na urzędzie proboszcza – po 24 latach Ks. kan. Tadeusza Łakomca, Ks. Witold Gajda – nowy proboszcz, rozpoczął wyposażanie wnętrza świątyni, po uprzednim wykonaniu pokrycia dachowego i położenia tynków wewnątrz kościoła o kubaturze 21000 m³. Zgodnie z projektem wnętrza wg Joanny Szymańskiej nowe oblicze zyskało prezbiterium kościoła, wykonane w białym, macedońskim marmurze, w świątyni zostało zamontowane ogrzewanie podłogowe a całą posadzkę przykryto granitem z ozdobnym pasem przez środek kościoła. W 2012 roku dom parafialny przybrał nowy wygląd po przeprowadzonej wcześnie termomodernizacji budynku.

WARSZAWA (Międzylesie), Parafia Imienia Najświętszej Maryi Panny

Bursztynowa 16, 04-749 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Dawniej znajdowała się tu wieś Kaczkowo założona w XVI w. i nazywana od XVIII w. Kaczym Dołem. W 1827 r. było tu zaledwie 5 gospodarstw i 26 mieszkańców, zaś w 1905 r. gospodarstw było 26, a mieszkańców 280. Na początku XX w. była tu huta szkła i fabryka wyrobów żelaznych. W roku 1932 zmieniono nazwę na Międzylesie. W 1920 r. w Kaczym Dole założyły swój dom dla osób przewlekle chorych Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, a z posługi duszpasterskiej w ich kaplicy zaczęli korzystać miejscowi wierni. W latach 1944-1951 pracował tu Bp Władysław Miziołek. 1 stycznia 1963 r. przy kaplicy sióstr ustanowiono rektorat, a pierwszym rektorem został Ks. Mieczysław Mosak. Kaplica okazała się jednak zbyt mała, aby obsłużyć zwiększającą się liczbę wiernych, dlatego w 1993 r. znaleziono opodal plac pod nową świątynię. Plany przygotowali inż. Krzysztof Mycielski oraz inżynierowie Stefan i Halina Drewiczewscy, budowa ruszyła w 1994 r. Wystrój wnętrza opracowali inż. Dariusz Hyc i plastyk Mateusz Środoń. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Bp Kazimierz Romaniuk 12 września 1997 roku. Zawierzenie parafii Miłosierdziu Bożemu miało miejsce 19 kwietnia 2009 roku. Pierwsze misje parafialne prowadzone przez Misjonarzy Świętej Rodziny (Ks. Bogusław Jaworowski i Ks. Karol Wacholc) odbyły się w dniach 5-12 września 2010 roku.

WARSZAWA (Pelcowizna), Parafia św. Jadwigi Śląskiej

Modlińska 4, 03-216 Warszawa

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 22 października 1921 roku z części parafii MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie. Wiosną 1920 r. przybył na Pelcowiznę Kard. Aleksander Kakowski zaproszony przez Księżnę Marię Radziwiłłową. Z tej okazji zgromadziła się liczna rzesza mieszkańców, Ks. Mierzejewski, proboszcz z Nowego Bródna (parafia MB Różańcowej) i duchowieństwo. Mieszkańcy Pelcowizny zwrócili się do Eminencji z prośbą o mianowanie kapłana, który zająłby się budową kościoła. Grunt podarowali: Stanisław i Maria Grędziccy (w 1911 r.) oraz księżna Maria Radziwiłłowa (w 1924 r.). Zadanie to zlecono miejscowemu prefektowi, Ks. Janowi Trzepałko. Zaledwie w sześć miesięcy, postawiono kaplicę-barak (mur pruski) na około 1.500 osób, a następnie zwrócono się do arch. Hugona Kudery z prośbą, aby nadał jej sakralny wygląd. Uroczystości poświęcenia w dniu 17 października 1920 roku przewodniczył Ks. prał. Zygmunt Łubieński. Pierwszym i długoletnim proboszczem był Ks. Marceli Kossakowski. W 1929 r. firma Biernacki zbudowała siedmiogłosowe organy. W latach trzydziestych była już część materiałów i plany nowego kościoła, które niestety spłonęły wraz z plebanią. 5 czerwca 1938 roku Abp Stanisław Gall, Sufragan Warszawski, Asystent Tronu Papieskiego, przeprowadził wizytację kanoniczną. W 1944 r. kościół został zniszczony przez ostrzał, plebania spłonęła wraz z księgami parafialnymi. Jak zapisał ówczesny proboszcz parafii, Ks. Jan Mecheda, z 5.000 mieszkańców Pelcowizny pozostało w 1945 r. zaledwie 500 i to okradzionych, i z trudem wegetujących. Wobec takiego stanu rzeczy wszystkie sprzęty kościelne przewieziono do tymczasowej kaplicy przy ul. Poborzańskiej 33. Mieszkańcy sami utworzyli „Radę Opiekuńczą Kościoła Św. Jadwigi”, która odremontowała kościół. Oni też starali się o kapłana, który odprawiałby Mszę Św. w niedziele. 6 lipca władza metropolitalna, rezydująca wówczas w Milanówku, mianowała Ks. Franciszka Włodarczyka pierwszym powojennym proboszczem. W latach 50-tych parafia zaczęła się rozrastać, kiedy wokół zakładów FSO i Polfa Tarchomin zaczęły powstawać osiedla robotnicze. Dniem szczególnym był 16 października 1966 roku, gdy z Trzebnicy sprowadzono relikwie Św. Jadwigi. 28 czerwca 1968 roku Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy wydało pozwolenie na remont kapitalny kościoła. Z polecenia Kurii pracami budowlanymi zajął się w czerwcu 1969 r. Ks. Ryszard Grygielko; praktycznie nie miał co remontować, więc zaczął budować etapami nową świątynię, co władze zauważyły i 21 lipca 1970 roku wstrzymały roboty. Budowę nowej świątyni według projektu arch. Stanisława Marzyńskiego ukończono w 1971 r., poświęcił ją Kard. Stefan Wyszyński 19 września 1971 roku, w pięćdziesięciolecie istnienia parafii, Ks. Grygielko w 1973 r. przeszedł by budować kościół Św. Zygmunta na Bielanach. Kościół nie był jeszcze konsekrowany. W 1976 r. rozpoczęła się budowa Trasy Toruńskiej i kościół stracił łatwość dostępu. 27 kwietnia 1973 roku parafię odwiedził Kard. Arturo Tabera Araoz CMF, Prefekt Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego. Świątynia odegrała istotną rolę w czasie tworzenia „Solidarności”: 21 września 1981 roku Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko poświęcił tutaj sztandar „Solidarności” FSO Warszawa. W czasie stanu wojennego, w grudniu 1981 roku, powstał jeden z punktów Prymasowskiego Komitetu Pomocy Uwięzionym.

WARSZAWA (Płudy), Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00 (z udziałem dzieci), 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował Prymas Stefan Wyszyński 16 września 1949 roku głównie poprzez podział parafii Św. Jakuba Ap. w Tarchominie. Kościół „na górce” zbudowano w latach 1908-1913 w stylu neogotyku nadwiślańskiego z inicjatywy rejenta Krzysztofa Kiersnowskiego, który ze swojego majątku wydzielił plac pod budowę. Plany kościoła wykonał arch. Wacław Wędrowski. Świątynię poświęcił Ks. Leopold Łyszkowski 8 września 1913 roku. 15 września 1984 roku Kard. Prymas Józef Glemp konsekrował trzy dzwony: Maria (na pamiątkę 300. rocznicy wiktorii wiedeńskiej), Józef, Jan Paweł II (umieszczone na prowizorycznej dzwonnicy), a 10 września 1987 roku dokonał konsekracji świątyni i ołtarza. W drugiej połowie lat 30-tych z inicjatywy wiernych rozpoczęto budowę Domu Katolickiego im. Abp Stanisława Galla. W chwili wybuchu II wojny światowej dom był na ukończeniu. W roku 1952, po ustawicznych szykanach władz komunistycznych, Centralny Zarząd Kin przejął dom. Ksiądz Karol Zdebski nie usunął się z zajmowanego mieszkania i nie dopuścił do zlikwidowania kancelarii. Po długich staraniach, 15 stycznia 1975 roku Ks. Michał Rudzki odzyskał dom. Po koniecznych remontach, w sali kinowej urządzono kaplicę, a kolejni proboszczowie starali się, aby stała się prawdziwą świątynią parafii, gdyż jest znacznie większa od starego kościoła. Po wybudowaniu nowej świątyni dawną kaplicę przekształcono na „Wieczernik”, salę spotkań i koncertów. Kościół „na górce” nadal wykorzystywany jest na pogrzeby, śluby i adoracje. Nowy kościół powstał w latach 2003-2008 z inicjatywy Ks. proboszcza Mirosława Bielawskiego, przy znaczącym zaangażowaniu świeckich i pochodzącego z parafii Ks. prał. Zdzisława Rogozińskiego. W budowie nowej świątyni istotną rolę odegrała Rada Budowy Kościoła. Projekt kościoła opracowali w styczniu 2003 r. architekci: Marek Przeździecki i Michał Dudkowski w pracowni Grzegorza Filipa, który był jednocześnie odpowiedzialny za konstrukcję świątyni. 25 marca 2003 roku Bp Kazimierz Romaniuk zatwierdził projekt koncepcyjny. W czerwcu 2003 roku Rada Budowy Kościoła postanowiła, że świątynia będzie wzniesiona jako wotum wdzięczności Panu Bogu za pontyfikat Jana Pawła II. Kamienie węgielne, poświęcone przez Papieża Jana Pawła II podczas audiencji generalnej 15 października 2003 roku, wmurował 8 grudnia 2003 roku Bp Kazimierz Romaniuk. Świątynię konsekrował 8 grudnia 2008 roku Abp Henryk Hosera SAC. Obok dawnej kaplicy, obecnego „Wieczernika”, znajduje się ołtarz polowy, w pobliżu krzyż misyjny i grota Matki Bożej, stacje różańcowe, kaplica przedpogrzebowa oraz symboliczne miejsce pamięci z figurą Chrystusa upadającego pod krzyżem, z krzyżami i tablicami upamiętniającymi miejsca męczeństwa. Na terenie kościelnym znajdują się również stacje drogi krzyżowej, figury: Jezusa Chrystusa, Matki Bożej z La Salette, Św. Józefa oraz Św. Jana Pawła II z Kard. Stefanem Wyszyńskim.

WARSZAWA (Praga), Parafia Matki Bożej Loretańskiej

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

Parafię erygował Bp Stanisław Gall 1 sierpnia 1941 roku dzieląc istniejącą od XIV w. parafię praskiej. Bernardyni przybyli na Pragę w 1617 r. i z fundacji króla Władysława IV rozpoczęli budowę świątyni wraz z klasztorem. Pierwszy kościół drewniany stanął w 1620 r. Natomiast poświęcenie murowanego kościoła w stylu barokowym (z dwiema wieżami) odbyło się w 1642 r. Odrębną budowlą stanowiącą całość architektoniczną jest Domek Loretański wzorowany na słynnym „Domu Maryi” we włoskim Loreto. Fundamenty położono 12 czerwca 1640 roku, głównymi fundatorami byli: Władysław IV Waza, jego małżonka, Cecylia Renata, oraz dwaj bracia królewscy. Domek oddano do użytku wiernych w 1644 r.; otoczony był krużgankami, a od strony zewnętrznej wieńczyły go cztery narożne baszty, charakterystyczne dla polskiej architektury barokowej. Domek Loretański, wystawiony niemałym kosztem, pokryto od zewnątrz marmurowymi rzeźbami, portale wykonano w marmurze dębnickim. Wewnątrz domku ustawiona była łaskami słynąca figura MB Loretańskiej, otoczona wotami i lampami wotywnymi. Król Władysław IV kazał umieścić wizerunek domku w centrum herbu Pragi, tak, aby przygniatał smoka. Nad domkiem, podtrzymywanym przez dwa anioły, znajduje się postać Matki Bożej z Dzieciątkiem; w środku umieszczono herb konsekratora Bp. Działyńskiego-Ogończyk. Odtąd ta część Pragi nazywała się Pragą Biskupią i, podobnie jak cała prawobrzeżna Warszawa, podlegała jurysdykcji biskupów płockich. Figura MB Loretańskiej stała się celem pielgrzymek z całej Polski. Podczas potopu szwedzkiego domek został bezprzykładnie złupiony, odarty z rzeźb i wotów (wywiezione do Szwecji) i już nigdy nie wrócił do pierwotnej świetności. Kościół wraz z klasztorem i Sanktuarium ocalały w czasie rzezi Pragi w dniu 4 listopada 1794 roku: zostały tylko obrabowane z kosztownego wystroju. Jednak podczas fortyfikowania Pragi w 1811 r. Napoleon kazał zburzyć kościół wraz z klasztorem. Bernardyni musieli przenieść się do kościoła Św. Anny w Warszawie i zabrali ze sobą łaskami słynącą figurę MB Loretańskiej, gdzie w osobnej kaplicy znajduje się do dziś. Dzięki nieprzejednanej postawie ludności Pragi i Warszawy zaniechano w ostatniej chwili rozbiórki Domku Loretańskiego i odtąd kaplica zaczęła pełnić zadania jedynego kościoła parafialnego Pragi, w którym osiadł proboszcz spalonego kościoła na Skaryszewie. Umieścił on w Domku Loretańskim piękną gotycką figurę MB Kamionkowskiej. Sanktuarium było zbyt małe do duszpasterstwa parafialnego, toteż w 1853 r. przystąpiono do przebudowy według projektu arch. Alfonsa Kropiwnickiego; wzniesiono wieżę, attykę z chórem oraz dwa narożne wewnętrzne krużganki. Ten sam architekt zaprojektował także stojącą do dziś dzwonnicę, w której zawieszono trzy dzwony. Na przełomie XIX i XX w. kościół ulegał postępującej ruinie, a gdy wybudowano pobliski kościół Św. Floriana, został prawie zapomniany. Pod koniec lat trzydziestych XX w. zawiązało się Stowarzyszenie Miłośników Kościoła Matki Bożej Loretańskiej, które wydatnie przyczyniło się do jego ocalenia.

WARSZAWA (Praga), Parafia Matki Bożej z Lourdes

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 15:00 (poza wakacjami), 18:30 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 17:00 (w I czwartek i w I piątek miesiąca), 18:30

Dni powszednie: poniedziałek, wtorek, środa, piątek, sobota: 8: 30–17: 45; czwartek: 8.30–21.00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 28 stycznia 1951 roku z części parafii MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze. Wcześniej Wacław i Jadwiga Mańkowscy zbudowali tu stylową kamienicę (1899-1901) i według projektu W. Kozłowskiego i A. Nieniewskiego i przeznaczyli ją na zakład wychowawczy pod nazwą „Dom Pracy dla Chłopców”. Kierownictwo zakładu i opiekę duszpasterską sprawowali od 1917 r. księża marianie. Przy prowadzeniu zakłądu pomagały siostry imienia Jezus, a kaplica na II piętrze dostępna była dla okolicznej ludności. W 1934/1935 r. wzniesiono murowany kościół na rogu ulicy Wileńskiej i Szwedzkiej, według planów arch. Stanisława Mancewicza. Kaplicę poświęcił Kard. Aleksander Kakowski 30 czerwca 1935 roku. Prosty i niezbyt wielki budynek służył następnie jako pierwszy kościół parafialny aż do 1992 r., czyli do czasu wybudowania nowego kościoła, a następnie został przekształcony na biurowiec. Po wojnie władze państwowe zlikwidowały zakład wychowawczy. Kamienica stała się plebanią i domem zakonnym dwóch zgromadzeń: księży marianów i sióstr eucharystek, które podjęły tutaj pracę po przesiedleniu z Wileńszczyzny oraz po odejściu sióstr imienia Jezus. Wzrost liczby ludności sprawiał, że stary kościół okazał się zbyt ciasny, tym bardziej, że teren parafii został poszerzony. W 1975 r. dobudowano w kościele galerie zwiększając powierzchnię użytkową o ok. 50%, a w 1986 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła według projektu Jacka Jagody. Konsekracji kościoła dokonał bp Kazimierz Romaniuk 7 października 1992 roku, a następnie ustanowił kościół sanktuarium chorych. W latach 2005-2010 wstawiono witraże, w 2012 r. zamontowano 24-głosowe organy mechaniczne sprowadzone z Niemiec. W 2007 r. odeszły z parafii siostry eucharystii, a pracę podjęły siostry uczennice Krzyża.

WARSZAWA (Praga), Parafia Najświętszego Serca Jezusowego

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00, 19:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 12:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 listopada 1919 roku z części parafii praskiej. Wykonawcą dekretu był ówczesny dziekan praski i wielki społecznik, Ks. Ignacy Kłopotowski (obecnie błogosławiony). Pierwszym proboszczem został Ks. Jan Poskrobko. Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego została wzniesiona w latach 1907-1923, według projektu arch. Hugona Kudery i Łukasza Wolskiego, wzorujących się na bazylice Św. Pawła za Murami w Rzymie. Fundatorami świątyni byli Michał i Maria Radziwiłłowie. Początkowa budowa ruszyła z dużym rozmachem, ale I wojna światowa zmieniła warunki ekonomiczne i zdeprecjonowała wartość fundacji, dlatego pierwotnie wyznaczone środki nie wystarczyły na wieżę i plebanię. Tytuł Bazyliki Mniejszej nadał świątyni papież Pius XI dnia 23 sierpnia 1923 r., a 16 września tego roku konsekrował ją Kard. Aleksander Kakowski. W 1931 r. przekazał ją na wieczne czasy Zgromadzeniu Salezjańskiemu i pismem z dnia 23 września 1931 r. mianował proboszczem Ks. Antoniego Chlonowskiego.
Odbudowę ze zniszczeń wojennych projektował prof. Stanisław Marzyński. W latach 1996-2000 wybudowano wieżę wysoką na 65 m, umieszczono w niej trzy dzwony z ludwisarni Felczyńskich, na których wypisano imiona: Chrystus Król Wszechświata (2.500 kg, dar parafian), MB Wspomożycielka Wiernych (1.450 kg, dar Salezjanów) i Jan Paweł (700 kg, dar dzieci i młodzieży). 29 sierpnia 2016 r., po długich zabiegach w różnych urzędach staraniem ks. prob. Edmunda Mozelewskiego, oddano do użytku windę, ułatwiającą wejście do bazyliki osobom starszym i niepełnosprawnym (wejście do windy za schodami głównymi z lewej strony). Z ważniejszych wydarzeń, jakie miały miejsce w bazylice należy wymienić: oddanie całego narodu Najświętszemu Sercu Jezusowemu w dniu 24 października 1951 r.; tutaj dnia 8 czerwca 1991 r. papież Jan Paweł II otworzył II Synod Plenarny (potem dwukrotnie spotkały się tu Zespoły Synodalne z całej Polski); dwukrotnie nawiedziła bazylikę Matka Boża w znaku Fatimskim (22 października 1992 r. i 7-8 października 1996 r. – ogólnopolskie pożegnanie przez młodzież). Bp Kazimierz Romaniuk, pierwszy ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej wyznaczył bazylikę jako diecezjalne centrum kultu Najświętszego Serca Jezusowego.

WARSZAWA (Praga), Parafia św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00, 20:00 (akademicka)

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 8:30, 18:00, 18:30 (nocna z I cz na I pt miesiąca)

Dni powszednie: 8: 30–18: 00, 18: 30–6: 30 nocna z I czwartku na I piątek miesiąca

Parafię erygował administrator apostolski, Bp Stanisław Gall, 1 sierpnia 1941 roku, dzieląc parafię praską przy kościele MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze na dwie części. Parafia katedralna jest kontynuatorką parafii istniejącej na terenach dzisiejszej Pragi, o której pierwsze wzmianki pojawiają się już w 1573 r., w związku z elekcją w Kamionie króla Henryka Walezego. W istniejącym wówczas kościele (rejon obecnego kościoła MB Zwycięskiej w Warszawie-Kamionku), należącym do diecezji płockiej, odprawiono uroczystą Mszę Św. na rozpoczęcie wolnej elekcji, która była pierwszą w historii Polski. Obszar ten zaliczał się do powstałego w 1443 r. archidiakonatu i dekanatu pułtuskiego. Pod koniec XVI w. teren parafii Kamion obejmował m.in. ziemie, których właścicielami byli: biskupi kamienieccy (między ul. Okrzei, Targową i Pl. Hallera) oraz kapituła płocka. Z inicjatywy biskupów kamienieckich rozpoczęła się budowa siedziby Zakonu Bernardynów, którzy zostali wprowadzeni do klasztoru w 1617 r. W tym okresie rozwijała się również działalność właścicieli z macierzystej diecezji. Ówczesny proboszcz praski, Ks. Stanisław Skarszewski założył nową osadę, nazwaną od jego nazwiska Skarszew, na terenie której wybudował w 1644 r. drewniany kościół p.w. Św. Stanisława BM (rejon obecnego skrzyżowania ulic: Okrzei i Wrzesińskiej). Rok później król Władysław IV ufundował Kaplicę Loretańską przy klasztorze Bernardynów. Zmiany w funkcjonowaniu parafii praskiej nastąpiły w wyniku Bitwy Trzydniowej podczas „Potopu Szwedzkiego” w lipcu 1656 roku. Dokonane wówczas uszkodzenia kościoła parafialnego zmusiły władze kościelne do umieszczenia siedziby parafii przy kościele Św. Stanisława na Skarszewie; oficjalna decyzja pochodzi z 4 lutego 1681 roku. W pobliżu kościoła Bernardynów powstał w 1666 r. drewniany klasztor i kościół Sióstr Bernardynek. W ostatnich latach XVII w. włączono tereny Pragi do dekanatu radzymińskiego.

Po utworzeniu w 1798 r. Diecezji Warszawskiej papież Pius VII w lipcu 1800 r. przyłączył parafię praską do nowej diecezji, która w lutym 1818 r. otrzymała godność Archidiecezji. W związku z pracami fortyfikacyjnymi wojsk napoleońskich w latach 1806-1811 rozebrano: kościół Św. Stanisława, klasztor Bernardynek (przeniosły się do Łowicza) oraz kompleks klasztorny Bernardynów (przenieśli się do kościoła Św. Anny na Starym Mieście i do małego drewnianego kościoła w Warszawie-Grodzisku), ocalała jedynie Kaplica Loretańska, która po nieznacznych modyfikacjach pełniła rolę kościoła parafii praskiej.

Po Powstaniu Styczniowym ukaz carski z 26 grudnia 1865 roku powołał parafię pod wezwaniem NMP Loretańskiej, obejmującą tereny dotychczasowej parafii praskiej. Szybki wzrost liczby mieszkańców Pragi spowodował konieczność wybudowania nowego kościoła. Świątynia powstała z funduszów społeczeństwa praskiego i składek z całej Polski, według planów arch. Józefa Piusa Dziekońskiego, autora kilkudziesięciu pięknych projektów, który uznał ten kościół za swe najwspanialsze dzieło. Rozpoczęta w 1887 r. budowa kościoła Św. Floriana została zakończona uroczystą konsekracją świątyni 29 września 1901 roku. Przedwojenny wystrój był nadzorowany przez samego prof. Dziekońskiego, a po jego śmierci przez prof. Zdzisława Mączeńskiego. Świątynia posiadała polichromię zaprojektowaną przez braci Strzałeckich i wykonaną na murze ceglanym przez uczniów ze szkoły Gersona. Z chwilą oddania nowej świątyni centrum życia parafialnego przeniosło się do nowego neogotyckiego kościoła, który bardziej odpowiadał potrzebom duszpasterskim parafii liczącej wówczas około 70.000 osób.

W krótkim czasie z terenów parafii MB Loretańskiej powstały nowe parafie: Matki Bożej Różańcowej na Bródnie (26 października 1913 roku), Bożego Ciała na Kamionku (22 lutego 1917 roku), Najśw. Serca Jezusowego (30 października 1919 roku) i Zmartwychwstania Pańskiego (1 listopada 1919 roku). Objęcie w 1919 r. parafii przez Ks. Ignacego Kłopotowskiego przyniosło wiele doniosłych inicjatyw, wśród których najbardziej znamienną było powołanie w 1920 r. Zgromadzenia Sióstr Loretanek. Czas odzyskania niepodległości w Ojczyźnie zaowocował również zmianami organizacji kościelnej w Warszawie, w której w 1922 r. utworzono trzy dekanaty, z których jeden obejmował tereny prawobrzeżne i został nazwany praskim. Po wybuchu w Cytadeli Warszawskiej w roku 1923 uległa uszkodzeniu kamienna konstrukcja hełmów i wieże kościoła zaczęły się rysować (pierwsze naruszenie konstrukcji nastąpiło podczas I wojny światowej, przy wysadzaniu przez wojska niemieckie przęsła Mostu Kierbedzia), poza tym kościół stoi na miejscu dawnego jeziorka, dlatego też zapadła wspólna decyzja władz miejskich i kościelnych o zdjęciu hełmów. Ludność Warszawy nazywając wcześniej świątynię „katedrą praską”, od tamtego wydarzenia nadała jej również miano „warszawskiej Notre Dame”. W 1939 r. kościół poniósł małe straty, ale po zdławieniu powstania na Pradze wycofujące się oddziały niemieckie w dniu 14 września 1944 roku wysadziły świątynię. Dokonało się to po dwukrotnym minowaniu, gdyż budowla oparła się pierwszemu wybuchowi. Dzieło odbudowy świątyni podjęła ludność Pragi w 1947 roku pod kierunkiem Ks. Feliksa de Ville. Plany rekonstrukcji wykonał prof. Stanisław Marzyński, modyfikując nieco projekt Dziekońskiego.

Pod koniec 1947 roku nastąpiła kolejna reorganizacja dekanatów Archidiecezji Warszawskiej, która podtrzymała dekanat praski. Zmiana w tej dziedzinie nastąpiła 1 stycznia 1953 roku, kiedy dekanat praski podzielono na północny i południowy (do niego zaliczała się parafia Św. Floriana). Pięć lat później praskie dekanaty podzielono na: aniński, grochowski, praski (z parafią Św. Floriana) i bródnowski. Początek lat sześćdziesiątych zakończył główny etap prac przy odbudowie kościoła i 18 listopada 1961 roku Prymas Polski, Kard. Stefan Wyszyński, dokonał poświęcenia odbudowanej części kościoła. W 1964 r., za Ks. Stanisława Wierzejskiego, rozpoczęto odbudowę frontonu kościoła z wieżami, prace trwały etapami do 1970 r., a roboty prowadzili budowniczowie: Mieczysław Rechnio i Edward Zdziarski. Elementy stolarskie do kościoła wykonał Starszy Cechu Stolarzy, p. Kazimierz Wrzesiński.

Kolejnym etapem w historii parafii było utworzenie 25 marca 1992 roku nowych diecezji w Polsce. Papież Jan Paweł II, bullą Totus Tuus Poloniae Populus, zreorganizował Diecezje i Prowincje Kościelne w naszym kraju. Katedrą nowopowstałej Diecezji Warszawsko-Praskiej został kościół Św. Floriana na Pradze. Od tego czasu historia parafii związana jest ściśle z wydarzeniami ogólnodiecezjalnymi. Do najgłówniejszych należą: nadanie kościołowi godności Bazyliki Mniejszej (ogłoszenie nastąpiło 5 maja 1997 roku), Msza Św. Episkopatu Polski z okazji 350-lecia praw miejskich Pragi (1 maja 1998 roku), poświęcenie pomnika Ks. Ignacego Jana Skorupki (13 sierpnia 2005 roku, w 85 rocznicę Bitwy Warszawskiej). Do tego trzeba dodać te przeżywane każdego roku: Triduum Paschalne pod przewodnictwem biskupów diecezji, uroczystości Metropolii Warszawskiej ku czci Św. Andrzeja Boboli, centralna procesja Bożego Ciała, święcenia kapłańskie. Najważniejszymi jednak wydarzeniami w historii parafii były: wizyta Ojca Świętego, Jana Pawła II, który 13 czerwca 1999 roku uczestniczył w Liturgii Słowa przed katedrą Św. Floriana oraz rekonsekracja świątyni, dokonana przez Bp. Romaniuka w setną rocznicę konsekracji, 29 września 2001 roku.

WARSZAWA (Praga), Parafia św. Wincentego Pallottiego

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 16:00, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 6:00, 7:00, 8:00, 8:30 (od poniedziałku do piątku), 18:00

Dni powszednie: 8: 30-17: 30 od poniedziałku do piątku

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 stycznia 1976 roku z części parafii Bożego Ciała w Warszawie-Kamionku oraz Św. Michała Arch. i Św. Floriana w Warszawie-Pradze. Wieś Skaryszew, sąsiadująca z Kamionkiem, już od XV w. miała kościół drewniany. W czasie wojen szwedzkich, po spaleniu kościoła parafialnego na Kamionku, przejął on funkcje parafialne. Niestety spłonął w czasie rzezi Pragi w 1794 r. Na miejscu obecnego kościoła stała kapliczka z czasów zaboru rosyjskiego, należąca do Mariawitów. Około 1920 r., gdy zmalała ich liczba, nabył ją p. Szulc i przechowywał w niej materiały budowlane. W 1927 r. Księża Pallotyni odkupili kapliczkę, nadali jej tytuł Chrystusa Króla Pokoju i wznowili kult. Poświęcenia kaplicy dokonał Bp Stanisław Gall 30 kwietnia tegoż roku. W 1939 r. z kaplicy pozostały tylko resztki murów. Ks. Józef Szyszkowski SAC rozpoczął odbudowę i rozbudowę według projektu prof. Stanisława Marzyńskiego. Już w listopadzie 1941 roku w odbudowanym kościele wstawiono nowy ołtarz z obrazem Chrystusa Króla Wszechświata (podczas Przemienienia na górze Tabor) namalowanym przez Adama Stykę w 1942 r. W dalszych latach wojny kościół nie doznał już szkód i przetrwał do 1985 r. 26 sierpnia 1966 roku władza kościelna ustanowiła przy świątyni samodzielny rektorat. W 1985 r. wybudowano obecny kościół według projektu inż. Janusza Maliszewskiego, budową kierował inż. Sławomir Studniarz. 19 listopada 1988 roku Abp Bronisław Dąbrowski pobłogosławił kościół, a uroczystej konsekracji dokonał 22 stycznia 1989 roku Kard. Józef Glemp. Z kolei 26 sierpnia 1989 roku Bp Władysław Miziołek poświęcił kaplicę MB Częstochowskiej (dolny kościół), w którym jest całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu i stały dyżur w konfesjonale.

WARSZAWA (Radość), Parafia Matki Bożej Anielskiej

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (poza wakacjami), 9:00 (w wakacje), 9:30 (poza wakacjami), 10:30 (w wakacje), 11:00 (poza wakacjami), 12:00 (w wakacje), 12:30 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza wakacjami), 7:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 lipca 1931 roku, a pierwszym proboszczem był Ks. Kazimierz Łuczak. Miejscowość powstała pod koniec XIX w. na gruntach Zbójnej Góry jako osada letniskowa przy modnej wówczas linii otwockiej. W 1905 r. było tu 22 domy i 35 mieszkańców. Od 1951 r. znajduje się w granicach Warszawy. Budowę kościoła według projektu inż. Paszkiewicza rozpoczęto w 1922 r. staraniem obywateli rekrutujących się w większości ze Stowarzyszenia Miłośników Letniska Radość. W 1930 r. ładza duchowna mianowała Ks. Bronisława Lewandowskiego rektorem kościoła. To on podciągnął mury do wysokości stropu, a Ks. Łuczak doprowadził budowę do końca i pokrył dach blachą cynkową. Kolejny proboszcz, Ks. Stanisław Jaczewski, otynkował wnętrze kościoła, wybudował plebanię i kupił posesję na organistówkę. Ks. Aleksander Biernacki założył centralne ogrzewanie. Świątynię konsekrował Kard. Stefan Wyszyński 4 sierpnia 1957 roku. W 1959 r. urządzono pod prezbiterium dwie salki katechetyczne. W latach 1962-1963 zbudowano wieżę według projektu prof. Stanisława Marzyńskiego, w której są dwa dzwony z 1936 r.: Św. Wacław i Św. Wojciech, dar Wincentego i Karoliny Zalewskich dla uczczenia ich synów, Wacusia i Wojtusia, zmarłych w 1927 r. Z inicjatywy Ks. Eugeniusza Bączykaw latach 1984-1988 zbudowano dom parafialny przy ul. Izbickiej 7 i tam nauczano religii. Po długich staraniach uzyskano zgodę na rozbudowę miejscowego cmentarza. W 1993 r. Ks. Adam Krukowski uporządkował nową część cmentarza i wykonał ogrodzenie. Kolejny proboszcz, Ks. Mirosław Mikulski, zorganizował Parafialny Klub Sportowy i wspierał wychowanie młodych ludzi przez sport. Organizował też wyjazdy wakacyjne dla dzieci nazywane „obozami tygrysa”. Ks. Kazimierz Sokołowski podjął się dzieła generalnego remontu świątyni.

WARSZAWA (Rembertów), Parafia Matki Boskiej Zwycięskiej

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:15, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 6:30, 8:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1928 roku z części parafii Okuniew. Pierwszym proboszczem był Ks. mjr Stanisław Małek, kapelan wojskowy. Miejscowość powstała pod koniec XIX w. jako osada wojskowa przy poligonie; w 1905 r. było tu 7 domów i 44 mieszkańców. Od 1924 r. Rembertów jest siedzibą gminy, była tu wtedy fabryka mebli, elektrownia i fabryka amunicji. W 1939 r. otrzymał prawa miejskie, a od 1957 r. leży w granicach Warszawy. Zanim przystąpiono do budowy kościoła-votum za „Cud nad Wisłą”, duszpasterstwo skupiało się kościele garnizonowym (magazyny wojskowe przerobione na początku XX w). Tymczasową kaplicę p.w. MB Zwycięskiej (tak zdecydowali hr. Emanuel Bułhak i mieszkańcy Rembertowa) zbudowano w roku 1932, poświęcił ją dziekan praski, Ks. Ignacy Kłopotowski. Stąd wyruszył w 1920 r. Ks. Ignacy Skorupka na czele batalionu młodzieży. Budowę kościoła według planów arch. Wiesława Kononowicza i Stanisława Mizerskiego rozpoczęto w lipcu 1939 roku, ale wojna przerwała prace, wznowiono je dopiero w 1946 r. Kamień węgielny poświęcił Kard. August Hlond 1 czerwca 1947 roku. W 1949 r. władze cywilne zamknęły kaplicę na poligonie i przerobiły ją na magazyn. Świątynia stanęła w stanie surowym w 1952 r. dzięki staraniom Ks. prał. Stanisława Skrzeszewskiego. 20 kwietnia 1952 roku Abp Stefan Wyszyński odprawił pierwszą Mszę Św., poświęcił mury i pierwszy dzwon, nadając mu imię „Stefan”. Wyposażenie wnętrza to zasługa Ks. prał. Józefa Urcusa. Konsekracji dokonał Bp Jerzy Modzelewski w 1978 r. W roku 1995 pod okiem Ks. prał. Edwarda Żmijewskiego ukończono wieżę i zamknięto całość projektu. Przed kościołem rozbudowano schody tak, by można było tu umieścić grobowiec poświęcony miejscom, osobom i dowódcom wojny roku 1920. W roku 2000 na placu kościelnym zbudowano kaplicę przedpogrzebową z zapleczem. Natomiast na placu przed kościołem w roku 1997, w 80- tą rocznicę objawień fatimskich, stanął pomnik sanktuariów maryjnych Europy.

WARSZAWA (Rembertów), Parafia św. Łucji Dziewicy i Męczennicy

Ignacego Paderewskiego 42, 04-450 Warszawa

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:30, 18:00

Niedziele i święta: 12:00-17:00, po Mszy wieczornej do 21:00 (pierwsze niedziele miesiąca)

Dni powszednie: 8:00-18:00 od poniedziałku do soboty, po Mszy wieczornej do 21:00 (pierwsze piątki miesiąca)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 stycznia 1981 roku z części parafii MB Zwycięskiej w Warszawie-Rembertowie. Od 1922 r. Rembertów należał do parafii Świętej Trójcy w Ząbkach, a po 1928 r. do nowej parafii MB Zwycięskiej w Rembertowie. Jeden z jej proboszczów, Ks. Stanisław Skrzeszewski, myślał o stworzeniu nowego ośrodka na Starym Rembertowie, jednak władze ludowe wydały zakaz prowadzenia jakichkolwiek robót budowlanych na działce Ks. Ryszarda Łapińskiego. Dopiero w roku 1973, już schorowany i na emeryturze, Ks. Ryszard Łapiński, w wielkiej tajemnicy i za aprobatą Kard. Wyszyńskiego, rozpoczął budowę kaplicy na własnej ziemi (działkę przekazano notarialnie na parafię w 2001 r.). Początkowo był to duży garaż, rozbudowany (do 100 m) i podwyższony w ciągu trzech lat przy pomocy dwóch kuzynów emerytów. Pierwszą Mszę Św. odprawił w kaplicy Ks. Łapiński 15 sierpnia 1974 roku. Władze i milicja w dniu 8 września nakazały kaplicę rozebrać, przywieziono nawet ludzi do tego zadania. Miejscowi wierni gromadzili się bez przerwy w dzień i w noc przez dwa tygodnie, a Kard. Wyszyński wyjeżdżając do Rzymu zapowiedział, że jeśli kaplicę rozbiorą, to opowie o tym całemu światu. 20 grudnia 1974 roku Kard. Wyszyński ustanowił kaplicę publiczną i ustanowił odpusty w dni Św. Łucji i Św. Józefa. 17 stycznia 1975 roku powstał tu ośrodek duszpasterski. Przez kolejne lata dwukrotnie rozbudowano kaplicę, za co oczywiście władze nakładały kary pieniężne. 8 września 1979 roku Ks. Prymas poświęcił kaplicę i trzy dzwony. W roku 1986 nadeszło z dawna oczekiwane pozwolenie na budowę kościoła, wykopy rozpoczęły się 25 marca tego samego roku. 8 września 1987 roku Kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny pochodzący z Grobu Pańskiego i grobu Św. Łucji w Syrakuzach, poświęcony przez Jana Pawła II. Budowę w stanie surowym ukończono w 1991 r. Prace nad wyposażeniem trwały do 14 września 1993 roku, wtedy Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię.

WARSZAWA (Sadul), Parafia Św. Benedykta

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (poza wakacjami), 11:00 (w wakacje), 12:00 (poza wakacjami), 19:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 11 lipca 2002 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie. Od 5 października 1997 roku, dzięki inicjatywie i gościnności Samorządu Mieszkańców Wawra, w niedziele sprawowano Mszę Św. w siedzibie Rady osiedla przy ul. Solidnej 1. W niedzielę, 9 listopada 1997 roku (rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej), Bp Kazimierz Romaniuk odprawił Mszę Św. w siedzibie Rady Osiedla w intencji wspólnoty Wawra i Sadula oraz o błogosławieństwo Boże dla dzieła tworzenia nowej parafii i budowy świątyni. Niespełna rok później, 23 października 1998 roku, Biskup Ordynariusz odprawił Mszę Św. i poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. W nocy z 2 na 3 lutego 1999 roku nieznani sprawcy ścięli siekierami nowo poświęcony krzyż. 12 marca odprawiono uroczystą Drogę Krzyżową ulicami Wawra i Sadula jako akt zadośćuczynienia Bogu za znieważenie Krzyża oraz w intencji budowy kościoła. Droga rozpoczęła się na placu budowy przy krzyżu (ustawionym na nowo w specjalnej obejmie). Od tej pory w piątek przed Niedzielą Palmową każdego roku ulicami osiedla przechodzi Droga Krzyżowa. Wieczorem 10 lipca z okazji święta patrona parafii Św. Benedykta Ks. prał. Wiesław Kalisiak odprawił na placu budowy uroczystą Mszę Św. To dzięki jego zaangażowaniu, przy wysiłku mieszkańców Anina, Wawra i Sadula powstała nowa parafia i kościół. Projekt świątyni przygotowali architekci: Roman Dziedziejko, Mariusz Jasiński, Mikołaj Kadłubowski, Michał Leszczyński i Krzysztof Mycielski. 15 września 1999 roku ruszyła budowa nowego kościoła. 25 kwietnia 2001 roku, w czasie uroczystej Mszy Św. odprawionej we wnętrzu wznoszonych murów, Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny poświęcony przez Jana Pawła II w czasie jego wizyty w Diecezji W-P w dniu 13 czerwca 1999 roku.

WARSZAWA (Saska Kępa), Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Alfreda Nobla 16, 03-930 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 14:00, 18:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 9:00, 9:30, 18:30

Niedziele i święta: 14: 00–18: 00

Dni powszednie: 9: 30–18: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 17 kwietnia 1938 roku z części parafii Bożego Ciała w Warszawie-Kamionku i Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Jeszcze wcześniej odprawiano Msze Św. w drewnianym kościele, który powstał dzięki staraniom Ks. Władysława Roguskiego; niestety Niemcy spalili go w 1939 r. Zaraz po erygowaniu parafii wspólnota zabrała się do wznoszenia świątyni murowanej zaprojektowanej przez Piotra Lubińskiego. Kamień węgielny poświęcił 30 kwietnia 1939 roku Abp Stanisław Gall w obecności m.in. prezydenta Stefana Starzyńskiego. Do września 1939 r. mury kościoła podciągnięto do wysokości 10 m i wkomponowano w nie prowizoryczną kaplicę. Prace wznowiono w roku 1948, ale już według planów zmodyfikowanych przez Jana Łowińskiego i Jana Bogusławskiego, którzy poszukiwali nowych form budownictwa sakralnego w żelbetonie. 3 października 1952 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kościół w stanie surowym; on także konsekrował go w 1980 r. Z biegiem czasu i wraz z rozbudową miasta z parafii wydzielono cztery nowe: Św. Ap. Jana i Pawła, Św. Patryka, MB Królowej Polskich Męczenników i Miłosierdzia Bożego.

WARSZAWA (Saska Kępa), Parafia Miłosierdzia Bożego

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:30, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 9:00 (w soboty, poza wakacjami), 15:00 (od poniedziałku do piątku, poza wakacjami), 18:30

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2002 roku z części parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie-Saskiej Kępie. Nowe centrum duszpasterskie powstało dzięki staraniom Ks. prał. Stanisława Rawskiego, proboszcza parafii macierzystej, który przy mianowaniu w czerwcu 1994 r. otrzymał misję zorganizowania nowej parafii. 25 stycznia 1995 roku zapadła decyzja o zagospodarowaniu terenu przy ulicy Ateńskiej, zaś 23 maja 1995 roku udało się go formalnie pozyskać. W czerwcu 1996 r. Bp Romaniuk oddelegował Ks. Andrzeja Kuflikowskiego do pomocy przy budowie kościoła. Prace przy wznoszeniu budynku, w którym mieści się kaplica i plebania rozpoczęły się 1 września 1997 roku. Po dwóch latach, 5 września 1999 roku, Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę o wymiarach 18 × 33; od tego sprawowana jest codzienna Eucharystia, rozpoczęło się wznoszenie kościoła. Po trzech latach budowy i wyposażania, w Niedzielę Bożego Miłosierdzia, 7 kwietnia 2002 roku, świątynię konsekrował Bp Kazimierz Romaniuk.

WARSZAWA (Stara Miłosna), parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 8:00 (oprócz poniedziałku, środy, piątku i soboty w wakacje), 16:00 (w środę w styczniu), 18:00 (w styczniu tylko w sobotę, w wakacje oprócz wtorku i czwartku)

Dni powszednie: 08: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1937 roku z części parafii Wiązowna, Okuniew i Zerzeń. Miejscowość założona w XIV w. jest jedną z najstarszych w okolicach Warszawy. W XIX w. władze carskie osiedlały tu osoby niepożądane w Warszawie. Ze względu na położenie przy trakcie brzeskim osada była często niszczona podczas walk. Pierwszy drewniany kościół spłonął podczas działań wojennych w 1944 roku. Drugi kościół, zbudowany w roku 1913, pierwotnie służył parafii Rokitno k. Błonia, a dzięki staraniom Ks. Stanisława Witkowskiego, w latach 1948-1950, był przewieziony w częściach i ustawiony na nowej posesji (ok. 500 m od poprzedniego spalonego, na ziemi kupionej od inż. Aleksandra Dreberta); pracami kierował arch. Stanisław Marzyński. Jest to budynek w stylu nawiązującym do budownictwa podhalańskiego, drewniany, kryty gontem i przyozdobiony dwiema wieżyczkami. Poświęcił go Abp Stefan Wyszyński 6 sierpnia 1950 roku. Przy kościele znajdują się kamienie dla uczczenia: żołnierzy WP, AK, WIN, NSZ, Szarych Szeregów, prof. Kazimierza Dąbrowskiego, założyciela ośrodka w Zagórzu. Jest kryta gontem dzwonnica i grota Matki Bożej zbudowana dla upamiętnienia ogłoszenia dogmatu o wniebowzięciu Maryi, a także Krzyż Misyjny. 25 września 2016 roku Abp Henryk Hoser konsekrował nowo powstały Kościół. Budowa kościoła trwała 6 lat.

WARSZAWA (Stara Miłosna), Parafia Świętego Hieronima

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:00 (w wakacje), 13:00 (poza wakacjami), 18:00 (poza wakacjami), 19:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 6:45 (w adwencie), 7:00 (poza adwentem), 18:00

Każdego dnia (również w niedzielę) 20 minut przed każdą Mszą Świętą, w I piątek miesiąca w godz. 17.00-20.00

Dni powszednie: Wtorki - po Mszy wieczornej do godz. 19:30, I piątek miesiąca 18:40-20:00

14 czerwca 2002 roku Ordynariusz Diecezji Warszawsko-Praskiej, Ks. Bp Kazimierz Romaniuk, dokonał erygowania Ośrodka Duszpasterskiego Św. Hieronima i poświęcenia kaplicy, której budowę rozpoczęto 28 kwietnia 2002 roku. 18 września 2002 roku, J.E. Ks. Bp Kazimierz Romaniuk erygował parafię, której pierwszym proboszczem został mianowany z dniem 30 września 2002 roku Ks. Stanisław Popis.
Budowę nowego kościoła rozpoczęto 19 marca 2007 roku. Wmurowania kamienia węgielnego dokonał Ks. Bp Kazimierz Romaniuk, Biskup Senior Diecezji Warszawsko-Praskiej. Uroczyste przeniesienie Najświętszego Sakramentu z kaplicy do nowego kościoła wraz z poświęceniem kościoła do użytkowania dokonało się w dniu odpustu parafialnego 30 września 2014 z udziałem J.E. Ks. Biskupa Marka Solarczyka. Od tego momentu w kościele sprawuje się Służbę Bożą.
Cztery lata później, 17 czerwca 2018 roku świątynia została konsekrowana przez Biskupa Diecezjalnego J.E. Ks. Biskupa Romualda Kamińskiego.

WARSZAWA (Tarchomin), Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Pięknej Miłości

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:15 (z udziałem dzieci), 11:30, 13:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:30 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:30), 7:30, 18:00, 19:00 (w nocy z czwartku na piątek)

Dni powszednie: 7: 30–18: 00, 19: 00–7: 00 w nocy z czwartku na piątek

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku z części parafii Św. Jakuba Apostoła w Warszawie-Tarchominie. W połowie lat siedemdziesiątych władze miasta zaczęły myśleć o wybudowaniu „nowego miasta od Targówka po Choszczówkę” dla stu tysięcy mieszkańców, które miało stanąć do roku 1985. Gdy w roku 1978 rozpoczęły się prace budowlane w Tarchominie, była mowa już o stu pięćdziesięciu tysiącach przyszłych mieszkańców tego i sąsiednich osiedli w Białołęce, Henrykowie i Nowodworach. Kard. Stefan Wyszyński jeszcze w 1980 roku zdecydował by na nowym osiedlu zlokalizować parafię. Proboszcz parafii macierzystej, Ks. Tadeusz Huk zainteresował się wiernymi zasiedlającymi osiedle Poraje. Na jego prośbę w czerwcu 1981 roku władza kościelna skierowała Ks. Mariana Pazia z zadaniem zorganizowania ośrodka duszpasterskiego na nowym osiedlu. W pierwszych tygodniach pobytu Ks. Paź sprawował niedzielną Eucharystię na placu przed sklepem. Od września wynajął salę w klubie osiedlowym (ul. Śreniawitów 5), tam też uczył religii. Wyjątkowy okazał się pierwszy dzień stanu wojennego, gdy mieszkańcy przyszli na Mszę Św. z okazji obecności pielgrzymującej kopii ikony MB Częstochowskiej: Ks. Marian Paź odprawił ja na ołtarzu urządzonym na ciężarówce na gruncie, o którego uzyskanie dotąd bezskutecznie zabiegał. W styczniu 1982 roku komisarz stanu wojennego dla dzielnicy Warszawa Praga-Północ wyznaczył tę działkę pod kościół. Po tej decyzji postawiono drewnianą kaplicę przeniesioną z parafii Warszawa-Anin. Pierwszą Mszę Św. w tej kaplicy odprawiono 1 września 1982 roku. Powstał też tymczasowy budynek z mieszkaniami dla dwóch księży i dwoma kaplicami katechetycznymi. Prymas Polski Kard. Jozef Glemp z datą 15 sierpnia 1982 roku ustanowił tu prawie-parafię. W czerwcu 1984 roku stołeczny Wydział Architektury zatwierdził plany architektoniczne „zespołu sakralnego” projektu arch. Jana Fiszera z Warszawy. W czerwcu 1984 roku władze zatwierdziły projekt i wydały pozwolenie na budowę: najpierw powstały sale katechetyczne oraz mieszkania dla księży i sióstr zakonnych. 11 kwietnia 1991 roku kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny. Ks. Tadeusz Olaczek, za aprobatą władz kościelnych, zmienił projekt kościoła: w 1982 r. spłonęły dźwigary dachowe, przyjęte rozwiązania nie były optymalne: kłopotliwy świetlik w dachu, i galerie w nawach bocznych. Nowy projekt, uwzględniający położone już fundamenty, wykonał arch. Józef Żołądkiewicz z Olsztyna. Powstała w ten sposób świątynia z tarasem, arkadami i wieżą z trzema dzwonami. W maju 1993 roku rozpoczęto budowę kościoła, 9 grudnia 1995 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił mury kościoła, on też konsekrował świątynię 25 kwietnia 2004 roku.

WARSZAWA (Tarchomin), Parafia św. Franciszka z Asyżu

Niedziele i święta: 8:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 16:00 (w II niedzielę miesiąca z udziałem dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30 (od poniedziałku do środy), 18:00

Dni powszednie: 7: 30–21: 00 od poniedziałku do środy

Parafia p.w. św. Franciszka z Asyżu została erygowana 1 listopada 1994 roku przez Bpa Kazimierza Romaniuka. Wcześniej, 25 lipca tegoż roku, powstał ośrodek duszpasterski, administrowany przez Ks. Józefa Sobieraja. Początkowo Msze św. sprawowano pod wiatą, a od 1 listopada w kaplicy-baraku. 15 września 1998 roku Gmina zatwierdziła projekt budowy i udzieliła pozwolenia na budowę kościoła. 4 października tego samego roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił ławy fundamentowe kościoła i część katechetyczno-administracyjną. Od roku 2001 proboszczem parafii i budowniczym kościoła został Ks. Jan Józefczyk, obecnie dziekan dekanatu tarchomińskiego. Pierwszą Mszę św. w budowanym kościele odprawiono 24 grudnia 2004 roku. W lipcu 2005 roku rozpoczęła się budowa domu parafialnego, do którego księża przeprowadzili się w kwietniu 2009 roku, a który został poświęcony 16 maja 2009 roku przez Bpa Stanisława Kędziorę w czasie wizytacji kanonicznej.

WARSZAWA (Tarchomin), Parafia św. Jakuba Apostoła

Niedziele i święta: 8:00, 9:15, 10:00 (w kaplicy z udziałem dzieci klas I-III poza wakacjami), 11:00, 12:00 (w kaplicy z udziałem dzieci przedszkolnych poza wakacjami), 12:30, 18:00, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię tarchomińską erygowano prawdopodobnie w I połowie XIII w. W 1223 r. rycerz Krystyn „de Chrosna” przekazał biskupowi pruskiemu Chrystianowi z Oliwy wieś Tarchomin na cele misyjne. W tamtym czasie istniał już kościół (raczej drewniany). Dokładna data powstania parafii nie jest znana, niektórzy wskazują dopiero rok konsekracji obecnej świątyni – 1583. Od XV wieku Tarchomin należy do rodziny Gołyńskich, a od XVI wieku w częściowo dzierżawi go rodzina Wesslów. Z tego okresu pochodzi prawdopodobnie dzisiejszy murowany kościół p.w. Św. Jakuba Apostoła, fundacji Jakuba Gołyńskiego wojewody Mazowieckiego i jego syna Mikołaja proboszcza Tarchomina i kanonika katedralnego Płockiego. Kościół zbudowano na niewielkim sztucznie usypanym wzgórku, aby zabezpieczyć go przed wylewem nieopodal płynącej Wisły. Budowę rozpoczęto w ostatnim dziesięcioleciu XV wieku za życia wojewody, który zmarł w 1500 r. Była to świątynia jednonawowa z węższym i niższym prezbiterium skierowanym na południowy wschód, zbudowana z cegły w stylu nadwiślańskiego gotyku. Konsekrował go w 1583 r. biskup płocki Piotr Dunin Wolski. W początku XVII wieku Tarchomin przejęła rodzina Zaliwskich. W czasie najazdu szwedzkiego kościół został ograbiony i od tej pory niszczał. Okoliczne wsie opustoszały, a właściciele Tarchomina zmieniali się często. W 1694 r. Tarchomin przeszedł na własność Bartłomieja Siekierki, a w początkach XVIII w. zakupiła go rodzina Ossolińskich, którzy w 1720 r. rozpoczęli restaurację i rozbudowę świątyni. Do 1730 r. wybudowano nową zakrystię, skarbiec przy prezbiterium i kruchtę od frontu. Kościół wzmocniono 12 skarpami, otynkowano i pokryto nowym dachem. Uporządkowano cmentarz przykościelny, wzniesiono budynki kostnicy i dzwonnicy, które wbudowano w mur otaczający cmentarz. Zbudowano nowy drewniany chór muzyczny i położono nowe stropy, ołtarz główny z tabernakulum, dwa ołtarze boczne, zaś po 1730 r. nową ambonę, chrzcielnicę z czarnego marmuru i kryptę grobową rodziny Ossolińskich. W 1785 r. ówczesny proboszcz Ks. Franciszek Czajkowski dokładnie opisał parafię; należała do Diecezji Płockiej, Archidiakonatu Pułtuskiego, Dekanatu Radzymińskiego, Województwa Mazowieckiego, ziemi i Powiatu Warszawskiego. W 1787 r. właścicielem został Stanisław Kostka Kochnowski, w 1790 r. Tadeusz Mostkowski, a w 1842 r. tajny radca Paweł Muchanow zaś po jego śmierci majątek przejęła żona Maria. W 1878 r. zainstalowano w kościele siedmiogłosowe organy. W 1881 r. majątek kupił Władysław Kisiel Kiślański, dzięki niemu przeprowadzono gruntowny remont kościoła i budynków parafialnych. W latach 1912-1932 usunięto tynk z elewacji kościoła, oczyszczono cegły, przywracając świątyni pierwotny wygląd. W latach 1933-1935 dokonano remontu stropów. W 1941 r. Niemcy zrabowali dzwony (obecne pochodzą z 1955 r.), a w 1944 r. kościół poniósł straty z powodu działań wojennych: uszkodzony dach i stropy naprawiono w 1945 r. Dopiero w latach 1982-83 dach pokryto miedzianą blachą. Na przełomie 2000/2001, staraniem Ks. Józefa Góreckiego wykonano izolację kościoła, osuszono mury, wykonano odprowadzenie deszczówki, oświetlenie zewnętrzne, położono chodnik z kostki granitowej (zakupionej z rozbiórki ul. Obozowej), usunięto tuje zasłaniające mury i okna. Na parterze nowej plebani w październiku 2001 roku oddano do użytku nową kaplicę, którą poświęcił 11 grudnia Bp Kazimierz Romaniuk. W 2003 roku wymieniono zmurszałą cegłę w świątyni.

WARSZAWA (Targówek), Parafia Chrystusa Króla

Tykocińska 27/35, 03-545 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:15 (z udziałem dzieci), 11:30 (dla młodzieży), 13:00, 18:30

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 25 stycznia 1932 roku z części parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie-Pradze i MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze. Po uchyleniu ograniczeń budowania w 1910 r., a zwłaszcza po uzyskaniu niepodległości w 1918 r., północno-wschodnie peryferia Warszawy zaczęły się rozbudowywać i zaludniać. Z trzech możliwych lokalizacji, wybrano tę przy ulicy Tykocińskiej, głównie dlatego, że p. Florentyna i Roch Krzeszewscy w połowie podarowali plac (resztę wypłacił z własnych funduszy Kard. Aleksander Kakowski); poświęcono go w uroczystość Chrystusa Króla w 1931 r., stawiając przy tym pamiątkowy krzyż. Pierwszą kaplicę urządzono w istniejącym drewnianym dworku; wiosną 1932 r. dobudowano murowaną kaplicę i dwie salki. Prace budowlane ruszyły w 1933 r. dzięki staraniom Ks. Golędzinowskiego; zakończył je w 1954 r. Ks. Franciszek Duczyński, oficjał Sądu Metropolitalnego. Świątynia była budowana z wielkim trudem: jest to podmokły teren, trzykrotnie zmieniano plany architektoniczne, był czas wojny i okupacji. Pierwsze plany wykonał Bronisław Colonna, po wojnie zmienił je arch. Stanisław Koziejewski. W latach siedemdziesiątych w miejscu prywatnych domów zbudowano 10-piętrowe bloki i zasiedlono je nowymi ludźmi, stąd prawie w 100% zmieniła się ludność Targówka. W 2007 r. świątynia wzbogaciła się o dwie nowe kaplice: chrzcielną oraz kaplicę Cudu nad Wisłą (mozaika z wizerunkiem MB Zwycięskiej miażdżącej głowę węża, patronki Bitwy Warszawskiej oraz naszej Diecezji, jest też urna z prochami żołnierzy poległych w 1920 r.). W sierpniu 2011 roku parafię spotkało wielkie nieszczęście: pożar strawił niemal doszczętnie dach kościoła, a ogień i akcja gaśnicza spowodowały wiele zniszczeń także wewnątrz świątyni.

WARSZAWA (Targówek), Parafia św. Marka Ewangelisty

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp w święto Św. Marka, 25 kwietnia 1990 roku, z części parafii Świętej Rodziny w Warszawie-Zaciszu i Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku. W czerwcu 1987 r. władza metropolitalna oddelegowała Ks. Szczepana Stalpińskiego do tworzenia parafii (przeprowadził się z parafii Halinów na Zacisze w lutym 1988 r.). 25 października 1987 roku Bp Marian Duś poświęcił plac pod budowę kościoła i plebanii. W latach 1988-1995 Ks. Szczepan Stalpiński, w większości własnymi rękami, wybudował dom parafialny i kościół według projektu prof. Andrzeja Buchnera; konstruktorem był dr inż. Andrzej Żurawski; nadzór prowadził inż. Kazimierz Górski. Początkowo Mszę Św. odprawiano w prowizorycznej szopie, a od 1989 roku w kaplicy utworzonej na parterze domu katechetycznego. Pierwszą Mszą Św. w nowym kościele była pasterka w roku 1995, którą odprawił Bp Stanisław Kędziora. Niedługo potem, 7 stycznia 1996 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny. Natomiast w grudniu 1999 roku Bp Romaniuk poświęcił kopię wizerunku Matki Bożej Pocieszenia, a 25 czerwca 2000 roku konsekrował świątynię i ołtarz. 3 kwietnia 2004 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowy wystrój absydy ołtarzowej. 5 listopada 2004 roku poświęcono kopię obrazu „Jezu ufam Tobie” umieszczoną w odnowionej kaplicy Miłosierdzia Bożego, gdzie 13 grudnia 2009 roku złożono relikwie Św. Faustyny Kowalskiej. Z kolei w kaplicy MB Pocieszenia złożono 1 listopada 2010 roku relikwie Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki, zaś 5 grudnia 2010 roku relikwie Św. O. Maksymiliana Kolbe. 9 kwietnia 2011 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił nowe pomieszczenia w domu parafialnym, m.in. kaplicę Św. Marka Ewangelisty.

WARSZAWA (Targówek), Parafia św. Wincentego à Paulo

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (drewniany kościół), 8:30, 9:00 (drewniany kościół), 10:00, 10:00 (drewniany kościół), 11:00 (drewniany kościół), 11:30, 12:00 (drewniany kościół), 13:00, 13:00 (drewniany kościół), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 września 1952 roku z części parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku i MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie. Pierwszy kościół drewniany p.w. Św. Wincentego à Paulo na Cmentarzu Bródzieńskim wzniesiono przy alei głównej w latach 1887-1888, według projektu Edwarda Cichockiego, z drewna użytego poprzednio do remontu kolumny Zygmunta na Placu Zamkowym. W latach pięćdziesiątych XX w. z terenu Cmentarza Bródzieńskiego wydzielono działkę pod nowy kościół według projektu Stanisława Marzyńskiego. Budowa rozpoczęła się w 1957 r., pierwotnie zgodnie z ustaleniami z 1952 r., miała to być replika mauzoleum – kaplicy hrabiów Przeździeckich ufundowanego pod koniec XIX w. w Warszawie-Koszykach (parafia Św. Barbary). Była to budowla imitująca gotyk z kamiennymi rzeźbami. W czasie II wojny mauzoleum zostało poważnie uszkodzone, w latach pięćdziesiątych rozebrano je i ocalałe elementy przewieziono i osadzono w analogicznych miejscach jak w oryginale. Z kamieniarki mauzoleum zbudowano portal świątyni. 13 lipca 1957 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kamień węgielny. Z kolei Bp Wacław Majewski poświęcił świątynię 24 sierpnia 1960 roku. Uroczystej konsekracji dokonał Kard. Józef Glemp 22 września 1984 roku.

WARSZAWA (Targówek), Parafia Zmartwychwstania Pańskiego

Niedziele i święta: 9:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:15 (oprócz wakacji), 16:00 (oprócz uroczystości), 16:30

Dni powszednie: 7:00 (w adwencie), 7:30 (w piątki oprócz adwentu i wakacji), 16:30 (w styczniu od poniedziałku do piątku), 18:00 (oprócz adwentu; w styczniu tylko w sobotę), 21:00 (w środy)

Niedziele i święta: 16: 00–16: 30 oprócz uroczystości

Dni powszednie: 21: 00–22: 00 w środy

Parafię powołał do istnienia Metropolita Warszawski kard. Aleksander Kakowski, dekretem z 25.10.1919 r., jako wotum wdzięczności za odzyskanie przez Polskę niepodległości, jej „zmartwychwstanie”. Projektantem kościoła jest wybitny polski architekt okresu międzywojennego Stefan Szyller (1857-1933). Kamień węgielny został poświęcony przez bł. Ks. Ignacego Kłopotowskiego, ówczesnego dziekana Praskiego. Konsekracji dokonał pierwszy w II RP Nuncjusz Apostolski Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI, zaś w 85 rocznicę jej powstania – w 2004 r., uroczyście nawiedził ją pierwszy w Polsce po okresie komunizmu Nuncjusz Apostolski abp Józef Kowalczyk, późniejszy Prymas Polski. Dnia 9.09.2012 r. kościół, po kapitalnym remoncie przeprowadzonym w latach 2009-2012, został rekonsekrowany przez abp Celestino Migliore, obecnego Nuncjusza Apostolskiego w Polsce. Parafia posadowiona na Targówku Fabrycznym, który stał się częścią m. st. Warszawy w 1916 r., w okresie międzywojennym świetnie się rozwijała, ilość parafian wzrosła z 3 do 12 tysięcy. Dramatem była II wojna światowa – ze względu na koncentrację przemysłu Targówek był bombardowany we wrześniu 1939 r., zaś największą wojenną tragedią okazała się łapanka przeprowadzona 25.08.1944 r. Hitlerowcy wywieźli wówczas z parafii ok. 4 tys. mężczyzn w obawie przed ich udziałem w Powstaniu Warszawskim. Wydarzenie to upamiętnia tablica wmurowana przy wejściu do kościoła. W okresie komunizmu Targówek Fabryczny miał być strefą przemysłową, dlatego też był systematycznie wyludniany i niszczony. Zmiany, dla dzielnicy i dla parafii, nastąpiły w wolnej Polsce po 1989 r. W 1999 r. kościół i budynki kościelne (drewniana dzwonnica i plebania) zostały uznane za zabytek architektoniczny, w latach 2006-12 miał miejsce kapitalny remont całego zabytkowego zespołu kościelnego, w 2000 r. mieszkańcy uzyskali formalne prawo pobytu na tym terenie, a w 2009-2012 przynajmniej część z nich, odzyskała własność budynków i gruntów, zaś w latach 2008-12 powstały nowe połączenia komunikacyjne (wiadukt i stacja kolejowa: Zacisze-Wilno), nowoczesny wielobranżowy sklep i przede wszystkim nowa dzielnica mieszkaniowa – Wilno. W tym czasie na terenie kościelnym pobudowano dom parafialny św. Józefa i Dom Dobrego Pasterza, w których obecnie mieszczą się parafialne ośrodki edukacyjne: Niepubliczne Przedszkole Integracyjne „Iskierka” oraz, prowadzona przez Fundację Edukacyjną „Non verba”, Niepubliczna Szkoła Podstawowa im. Achillesa Ratti.

WARSZAWA (Ugory), Parafia św. Marii Magdaleny

Echa Leśne 2, 03-257 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00, 19:30 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:30 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:30), 7:30, 8:00 (poza wakacjami), 8:30 (poza wakacjami), 17:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię reaktywował Kard. Stefan Wyszyński 15 grudnia 1980 roku. Była to ponowna erekcja, gdyż po raz pierwszy uczynił to Abp Stanisław Gall, Wikariusz Kapitulny Archidiecezji Warszawskiej, 1 marca 1939 roku. Pierwszą Mszę Św. odprawił na Annopolu (w kuchni dla bezrobotnych) Ks. Stanisław Mystkowski 26 lutego 1930 roku. Od 2 marca 1930 roku kapelanem schroniska na Annopolu był Ks. Tadeusz Zimiński, który w 1932 r. zamienił szopę stolarzy na kaplicę. Plany drewnianego kościoła przygotował arch. Matuszewski. W 1934 r. odwiedził kaplicę Kard. Kakowski i ochrzcił 120 dzieci. Jednak w dniu 4 kwietnia 1945 roku zawieszono działalność parafii (nie była nigdy zlikwidowana), a cały inwentarz przekazano do kościoła MB Różańcowej na Bródnie. Pozostał jedynie częściowo ogrodzony plac o powierzchni 3.600 m² (potem zbudowano na nim Państwowe Zakłady Mięsne), fundamenty po kościele zniszczonym w czasie działań wojennych i rozebranym przez wojska rosyjskie, częściowo uszkodzona drewniana plebania. Przyczyną takiej decyzji były zniszczenia wojenne; dziekan praski, Ks. Feliks de Ville zanotował w dniu 5 lutego 1945 roku: „Annopol nie będzie mógł być samodzielną parafią, gdyż prawie 90% ludzi tam nie ma, a domy (baraki) zburzone”. Starania o odbudowę kościoła na Annopolu podjął Ks. Romuald Gawlik w 1972 roku: 14 września skierował w tej sprawie formalne pismo do Rady Narodowej m.st. Warszawy. 22 grudnia 1979 roku, po siedmiu latach starań, Wydział Urbanistyki wyznaczył lokalizację przy ul. Echa Leśne. Na tydzień przed I pielgrzymką Jana Pawła II do Polski, 25 maja 1979 roku, władze wydały zgodę na budowę kościoła. Plac i krzyż poświęcił Bp Jerzy Modzelewski 14 czerwca 1980 roku (przypadało wtedy wspomnienie Niepokalanego Serca Maryi). Budowę świątyni według planów arch. Ryszarda Trzaski i Janusza Olszewskiego rozpoczął Ks. Romuald Gawlik. Kamień węgielny (wyjęty z dawnej świątyni) poświęcił i wmurował Kard. Józef Glemp 18 listopada 1982 roku. Prace budowlane kontynuował i zakończył Ks. Stanisław Rawski. Świątynię konsekrował Kard. Józef Glemp 9 maja 1989 roku.

WARSZAWA (Wesoła), Parafia Opatrzności Bożej

Ks. Piotra Skargi 2, 05-075 Warszawa-Wesoła

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 16 lipca 1950 roku z części parafii MB Zwycięskiej w Warszawie-Rembertowie i Długiej Kościelnej. Nazwę osiedla wywodzi się od karczmy pod takim szyldem, która stała w tej okolicy. W 20-leciu międzywojennym Wesoła była terenem wypoczynkowym, który stawał się sypialnią dla stolicy. Prawami miejskimi cieszy się od roku 1969. Odległości do kościoła były duże: Kamionek, Długa Kościelna czy Rembertów. Właściciel dóbr Woli Grzybowskiej, hr. Emanuel Bułhak, i mieszkańcy osiedla zdecydowali o budowie świątyni, którą zaplanowano na Górze Milowej, dużym wzniesieniu podarowanym przez Emanuela Bułhaka. Powstał Komitet Budowy Świątyni i w roku 1935 rozpoczęto budowę. Wraz z zaangażowaniem społecznym włączyły się finanse p. Bułhaka. On także przywiózł szkic rzymskiego kościoła zaprojektowanego przez Luigiego Malgheriniego, na którym podobno oparte są plany świątyni w Wesołej. Kościół stanął w stanie surowym w 1939 r., ale czekał na kapłana do 1950 r. Pierwszą Mszę Św. w kościele odprawiono 24 maja 1942 roku. Ołtarz poświęcił Ks. Zdzisław Waś, proboszcz parafii MB Zwycięskiej z Rembertowa, a nabożeństwa odprawił Ks. Andrzej Tacikowski, wikariusz. Pierwszym proboszczem, który służył 22 lata, był Ks. Antoni Rutkowski. Obok kościoła stoi kaplica z polichromią prof. Jerzego Nowosielskiego i duży Dom Rekolekcyjny. Ostatnio został powołany do życia Dom Pomocy Społecznej „Gniazdo Rodzinne”, który służy starszym osobom. Do współpracy duszpasterskiej włączają się wolontariusze z różnych grup i wspólnot religijnych.

WARSZAWA (Wesoła), Parafia św. Brata Alberta

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 13:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza Adwentem o 8:00), 7:30, 8:00 (w Adwencie o 7:00), 18:00

Niedziele i święta: 13: 30–17: 30

Dni powszednie: 7: 30–17: 30

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 28 lutego 1988 roku z części parafii MB Zwycięskiej w Rembertowie i Opatrzności Bożej w Wesołej. Ośrodek duszpasterski istniał tu jednak już dawniej, bo 2 maja 1985 r. Kuria Metropolitalna Warszawska udzieliła zezwolenia na odprawianie Mszy św. polowej na czas budowy kościoła. Budową zajmował się Ks. Edward Wachowicz. Pozwolenie na stałe przechowywanie Najświętszego Sakramentu w kaplicy utworzonej w budującym się domu parafialnym zostało udzielone 9 kwietnia 1986 r.

Kościół zaprojektował arch. dr Janusz Stępkowski, a konstrukcję obliczał inż. Janusz Zdrojewski. Fundamenty pod kościół zaczęto zakładać w kwietniu 1987 r. Kamień węgielny, wzięty z kościoła Sióstr Albertynek w Krakowie, poświęcony przez Ojca Św. Jana Pawła II w czasie jego drugiej pielgrzymki do Polski, wmurował Kard. Józef Glemp 23 października 1990 roku. Natomiast 14 września 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił krzyż, który następnie zamontowano na wierzchołku ściany frontowej. 7 października 2005 roku Abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił dzwony.

WARSZAWA (Witolin), Parafia Narodzenia Pańskiego

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 6:30 (poza wakacjami), 7:00, 8:00, 17:00 (w I piątek miesiąca), 18:00

Dni powszednie: 8: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku z części parafii Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Tutejsze osiedle mieszkaniowe powstało w latach 1976-1979 i składa się z 22 bloków. Natomiast nazwy ulic pochodzą z lat trzydziestych, kiedy to oficerowie oddziałów stacjonujących w Wilnie zostali przeniesieni do Warszawy i uzyskali przywilej nadania nazw ulicom na Górkach Grochowskich. Starania o lokalizację rozpoczęły się z początkiem roku 1983. W kończącym się stanie wojennym, po dziesięciu miesiącach, załatwiono sprawy notarialne, geodezyjne, projektowe i uzgodnienia branżowe. 17 października 1983 roku Wydział Architektury wydał pozwolenie na budowę wznoszonego już budynku katechetyczno – administracyjnego. Rektor organizowanej wspólnoty od stycznia do kwietnia 1985 roku w Urzędzie m.st. Warszawy złożył wizytę 37 razy. We wspomnienie Bł. Władysława z Gielniowa, patrona Warszawy, 25 września 1983 roku, w prowizorycznej drewnianej kapliczce (raczej z drewnianym zadaszeniem nad ołtarzem) pierwszą Mszę Św. na placu odprawili Ks. prał. Franciszek Foks i Ks. Zenon Majcher. Już w sierpniu 1983 roku rozpoczęły się prace przy wznoszeniu budynku katechetyczno-administracyjnego; najpierw w jego przyziemiu, a potem na parterze przez 5 lat była kaplica. W uroczystość Chrystusa Króla, 20 listopada 1983 roku, Bp Jerzy Modzelewski poświęcił plac pod budowę i krzyż. Głównym projektantem świątyni jest mgr arch. Andrzej Gniazdowski, konstrukcje opracował mgr inż. Adolf Derentowicz. Pasterkę roku 1983, już w podziemiach obiektu, odprawił Kard. Józef Glemp. Od 1 maja 1984 roku Msze Św. sprawowane są codziennie, a od 1 września rozpoczęła się katechizacja. 16 listopada 1984 roku, po roku budowy, Bp Władysław Miziołek poświęcił budynek katechetyczno – administracyjny. Dokładnie rok później, we wspomnienie MB Ostrobramskiej, gdy zalany był strop nad kościołem dolnym, Kard. Józef Glemp, w asyście Bp. Jerzego Modzelewskiego, wmurował kamień węgielny (z Betlejem, Wilna i Watykanu); podpisy na akcie złożyło wcześniej 1.000 osób zaangażowanych w budowę. 27 lipca 1988 roku przeniesiono Najświętszy Sakrament do dolnego kościoła (kaplicę w domu katechetycznym zmieniono na sale katechetyczne), z kolei 16 listopada 1994 roku uroczyście przeniesiono Pana Jezusa do górnego kościoła. Biskup Romaniuk 25 grudnia 1997 roku, ustanowił przy parafii sanktuarium MB Ostrobramskiej zwanej też MB Miłosierdzia. Świątynię konsekrował Bp Kazimierz Romaniuk podczas Pasterki w 1999 r., gdy Jan Paweł II zainaugurował obchody Wielkiego Jubileuszu. Na dziedzińcu stoi statua Niepokalanej (odlew z 1933 r., na 250 rocznicę Wiktorii Wiedeńskiej). Z parafii, począwszy od 1984 r., co roku wyrusza Praska Pielgrzymka Rodzin, której przewodnikiem jest Ks. Proboszcz.

WARSZAWA (Zacisze), Parafia św. Barnaby Apostoła

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (kaplica Księży Józefitów), 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 11:00 (kaplica Księży Józefitów), 12:00, 18:00 (kaplica Księży Józefitów), 18:00 (w wakacje o 19:30), 19:30 (poza wakacjami o 18:00)

Dni powszednie: 7:00, 7:00 (kaplica Księży Józefitów), 18:00, 18:00 (kaplica Księży Józefitów)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 11 czerwca 1997 roku z części parafii Świętej Rodziny w Warszawie-Zaciszu. 30 maja 1996 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił plac pod budowę nowego kościoła i obiektów towarzyszących i powołał do istnienia ośrodek duszpasterski. Tymczasową drewnianą kaplicę zbudowano w czasie od 23 września do 23 grudnia 1996 roku, a poświęcił ją 21 stycznia 1997 roku Bp Stanisław Kędziora. Wraz ze wzrostem liczby przychodzących na niedzielną Eucharystię kaplica była dwukrotnie powiększana: wydłużona w 2000 r., a w 2001 zyskała kaplicę boczną. Prace nad projektem kościoła rozpoczęły się w listopadzie 1998 r. i trwały do stycznia 2002 r.; nad całością czuwał inż. Adam Jarecki, a nad konstrukcją inż. Tadeusz Koranowicz. Z racji trudnego terenu budowlanego zaistniała konieczność założenia betonowej płyty (1.200 m³ betonu), na której z kolei w sierpniu 1999 r. wylano fundamenty pod kościół. W kwietniu 2002 roku ruszyły roboty przy fundamentach. 17 września 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił pierwszy dzwon (Jan Paweł II, 250 kg, odlany w Przemyślu) i rozpoczął peregrynację figury MB Fatimskiej, aby przygotować parafię do pierwszych misji świętych (9-17 września 2000 roku). W 2010 r. zmieniono częściowo plany architektoniczne i konstrukcyjne kościoła: obniżono wysokość elementów wystających ponad konstrukcję dachu, tzw. „żylet” (z 52 do 30 m), żelbetowy stropodach zamieniono na drewniany oparty na stalowych dźwigarach („hebach”), wydłużono chór, tworząc zeń galerię dostępną dla wiernych. Autorami zmian są architekt: Teresa Kłębkowska – Reńska i konstruktor Kazimierz Górski. W 2011 r. wykonano prace żelbetowo – murowe związane z wprowadzonymi zmianami. W 2012 r. przykryto świątynię dachem, pokryto blachą aluminiową i wstawiono okna (w jednym jest już witraż). Kościół jest praktycznie w stanie zamkniętym, surowym. Czeka nas: wykonanie schodów z podjazdem dla niepełnosprawnych do głównego wejścia, przebudowa dwóch bocznych wejść, uporządkowanie terenu, osuszenie dolnego kościoła, izolacja i wylanie płyty i oczywiście wykonanie wystroju świątyni.

WARSZAWA (Zacisze), Parafia Świętej Rodziny

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 13:00 (w II i IV niedzielę miesiąca (chrzty)), 18:00

Dni powszednie: 6:30, 8:00, 18:00

Parafię erygował Bp Zygmunt Choromański, wikariusz kapitulny Archidiecezji Warszawskiej, 12 grudnia 1948 roku z części parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku i Świętej Trójcy w Ząbkach. Wiosną 1948 roku z inicjatywy Ks. Stanisława Sobczaka, proboszcza z Ząbek, zawiązał się komitet budowy kościoła na Zaciszu. Pierwszym proboszczem był Ks. Stefan Sydry. W 1949 r. wybudowano tymczasową, drewnianą kaplicę z murowanym frontonem, a trzy lata później plebanię. Ze względu na trudności z uzyskaniem zezwolenia na budowę kościoła w centralnie położonym miejscu parafii rozbudowywano kaplicę: w 1956 r. obmurowano ją z zewnątrz; w 1963 r. podniesiono mury do wysokości blisko 5 m. W latach 1969-1972 przystąpiono do kapitalnego remontu kaplicy: pogłębiono fundamenty, podwyższono mury o dalsze 2 m, i przebudowano. W 1990 r. znaczna część parafii Świętej Rodziny (8.100 osób) została włączona do parafii Św. Marka na Targówku. W 1997 r. z części parafii po drugiej stronie ul. Radzymińskiej powstała parafia p.w. Św. Barnaby. Kaplica okazała się ciągle zbyt mała i tymczasowa, dlatego podjęto odważną decyzję o zbudowaniu na jej miejscu nowego kościoła parafialnego. Dawny służył do 26 lipca 2010 roku. 30 marca 2010 roku władze zatwierdził projekt nowego kościoła, który przygotowała arch. Teresa Kłębkowska – Reńska. Budowę rozpoczęto 4 sierpnia 2010 roku, głównym wykonawcą była firma Zbigniewa Dłużewskiego, parafianina. Prace posuwały się tak szybko, że już 12 grudnia 2012 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego wydał zgodę na użytkowanie świątyni. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Abp Henryk Hoser SAC 13 maja 2012 roku. Obecnie trwają prace wykończeniowe.

WARSZAWA (Żerań), Parafia Matki Bożej Pompejańskiej

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00 (oprócz Adwentu i kolędy)

Powstawanie tego ośrodka duszpasterskiego rozpoczęło się od zakupu placu przez Diecezję w kwietniu 2016 roku. W maju Ksiądz Arcybiskup poprosił Ks. Romana Kota by podjął się tworzenia parafii w tym miejscu. Będąc diecezjalnym duszpasterzem kół różańcowych, Ks. Roman jako patronkę przyszłej parafii obrał Matkę Bożą Pompejańską. I już w lipcu pielgrzymi przywieźli w darze Jej obraz.

Od 4 września można już było uczestniczyć w Mszach Świętych sprawowanych na placu, pod gołym niebem. 1 października miała odbyła się pierwsza Msza Św. w prowizorycznej kaplicy. 22 października Abp Henryk Hoser SAC poświęcił plac, krzyż i kaplicę. 19 listopada Bp Marek Solarczyk podczas sprawowania Mszy Świętej w intencji grupy animatorów różańcowych, którzy głoszą świadectwa w naszej diecezji, przekazał Ks. Romanowi cegłę z Bazyliki Matki Bożej Większej z Rzymu, która stanie się kamieniem węgielnym przyszłego kościoła.

27 listopada 2016 r. Abp Henryk Hoser SAC erygował ośrodek duszpasterski. Budowa świątyni rozpoczęła się 25 września 2019 roku. We wspomnienie liturgiczne MB Różańcowej, 7 października 2019 roku decyzją bp. Romualda Kamińskiego ośrodek został podniesiony do rangi parafii.

WARSZAWA (Zerzeń), Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:30, 7:45 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował w 1406 r. biskup poznański Wojciech Jarzębiec z części parafii Św. Anny w Warszawie-Wilanowie. Parafia w Zerzniu należy do jednych z najstarszych w obrębie dzisiejszej Warszawy. W roku 1403 ówcześni właściciele tych terenów (rodzina Zerzyńskich herbu Kościesza) wybudowali drewniany kościół. Parafia Zerzeń znajdowała się na terenie archidiakonatu czerskiego, potem warszawskiego, będącego wielką enklawą należącą do Diecezji Poznańskiej. W miarę rozwoju tych terenów oddzielano poszczególne wioski od parafii Zerzeń (w 1445 r. oddzielono m.in. Długą Kościelną, Długą Szlachecką, Siedliska, Żurawia. W 1580 r. do parafii należało 12 wsi: Zerzeń, Borków, Grabie, Miłoszyn, Janówko, Wiązowna, Zastów, Boryszew, Góraska, Płachta, Dziechciniec, Wólka Zerzeńska). W roku 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki wizytował parafię. Obok drewnianego kościoła stała plebania, budynek szkółki parafialnej, przytułek dla chorych i starców oraz karczma. Podczas najazdu Szwedów (1656 r.) zniszczona została drewniana świątynia i wszystkie budowle. W 1739 r. z nieznanych przyczyn drewniany kościół uległ spaleniu. Przystąpiono natychmiast do budowy nowego, o bardzo prostej konstrukcji. W roku 1798 Stolica Apostolska erygowała Diecezję Warszawską. Z pierwszej wizytacji biskupa warszawskiego (1801 r.) wynika, że do parafii należały osady: Zastów, Zbytki, Las, Zerzeń, Borków, Zagóźdź, Miedzeszyn, Błota, Falenica, Nowa Wieś. W roku 1880 z inicjatywy proboszcza Zerznia, Ks. Aleksandra Kubina rozpoczęto starania o budowę murowanej świątyni. Projektantem był architekt inż. Konstanty Wojciechowski. 10 czerwca 1888 r. sufragan warszawski Bp Kazimierz Ruszkiewicz dokonał konsekracji nowej świątyni. W roku 1884 tereny parafii nawiedziła wielka powódź. W obawie przed kolejną Ks. Aleksander Kubin przeniósł cmentarz grzebalny z terenu kościelnego „na wydmy” (przy ul. Cylichowskiej). 13 września 1944 roku zbombardowano kościół parafialny, zniszczenia sięgnęły 80% całej substancji. Dzisiejsza bryła kościoła w stylu neogotyckim jest rekonstrukcją projektu z XIX wieku. Od roku 1945 rozpoczęto odbudowę kościoła (powstał komitet odbudowy kościoła powołany przez ówczesnego proboszcza Ks. Juliana Budziszewskiego, a kontynuacji podjął się następny proboszcz, Ks. Józef Zagziłł z parafianami). Odbudowa do stanu surowego trwała do roku 1950, wieżę kościoła odbudowano w 1976 r. W 1977 r. odbudowany kościół wpisano do rejestru zabytków. W roku 2006 parafia obchodziła jubileusz 600-lecia erygowania. Po 2005 r. wykonano gruntowny remont zabytkowej świątyni (izolacja pozioma i pionowa murów fundamentowych kościoła, nowe ogrzewanie, iluminacja zewnętrzna; malowanie wnętrza, obłożenie naturalnym kamieniem przyziemia murów kościoła, gruntowny remont organów).

WIĄZOWNA, Parafia św. Wojciecha Biskupa i Męczennika

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30 (poza wakacjami), 12:00 (w wakacje), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:45 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie 6:45), 17:00 (w pierwsze piątki i soboty miesiąca poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował biskup poznański Wojciech Łukasz Kościelecki 29 czerwca 1589 roku z części parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Dokument erekcyjny pochodzi dopiero z 1597 r. Już wtedy był tu młyn wodny o dwóch kołach i folusz. Jedni wywodzą nazwę miejscowości od licznie rosnących tu wiązów, inni twierdzą, że wcześniej osadzano na tych terenach więźniów. Pierwszy drewniany kościół wybudowano w roku 1580, wyglądem przypominał stojący do dziś kościół w Gliniance. Ufundował go starosta Czerski, Wojciech Radzymiński, właściciel dóbr Wiązowa, a zlokalizowany był po prawej stronie alei głównej istniejącego od 1773 roku cmentarza. Świątynię poświęcił w 1590 r. sufragan poznański Bp Jakub Brzeźnicki. Przy kościele była szkoła parafialna, której rektorem w 1603 r. był Adam z Okuniewa, a kantorem Maciej z Jeziorki. Na początku XX w. powstało tu letnisko, w którym odpoczywali m.in. Jan Kiepura, Maria Dąbrowska, Zofia Kossak-Szczucka, Maria Rodziewiczówna i Władysław Reymont. Wiązowna na przestrzeni wieków była terenem wielu walk: powstania listopadowego i styczniowego, w okolicy są bunkry z I wojny i linie obrony z II wojny światowej (tzw. przedmoście warszawskie). Nowy kościół murowany w stylu empire, prawdopodobnie wg. planów Szymona Bogumiła Zuga, zbudowano w latach 1794-1797 staraniem ówczesnego proboszcza Ks. Kazimierza Czerwińskiego przy wydatnej pomocy właścicielki dóbr wiązowskich, miecznikowej litewskiej, księżnej Marii z Lubomirskich Radziwiłłowej i miejscowych parafian. Tradycja głosi, że woły ciągnące materiał na budowę świątyni w innym miejscu, tu właśnie stanęły i nie chciały się ruszyć. Kościół był odnawiany w latach 1883 i 1946. Obok kościoła stoi dzwonnica z XIX w.

WIELGOLAS BRZEZIŃSKI, Parafia Matki Odkupiciela

ul. Kościelna 2, 05-074 Wielgolas Brzeziński

Niedziele i święta: 08:00, 10:30, 16:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował Abp Henryk Hoser SAC 15 sierpnia 2011 roku, wydzielając ją z parafii Dębe Wielkie i Halinów. Obecny kościół drewniany ma ciekawą historię; to już czwarte miejsce jego służby: stał nad Bugiem, potem w parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie-Okęciu, przez 20 lat w Starej Wsi koło Celestynowa, aż wreszcie trafił do Wielgolasu. W marcu 2007 r. Kuria Warszawsko-Praska zakupiła plac przy stacji kolejowej w Cisiu. 21 maja 2007 roku Abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił krzyż i plac pod kościół, a 2 grudnia 2007 roku erygował ośrodek duszpasterski Matki Odkupiciela. Od 1 lipca 2007 roku duszpasterzuje i troszczy się o kwestie materialne w Wielgolesie Brzezińskim Ks. Marek Twarowski. 20 kwietnia 2008 roku Abp Leszek Sławoj Głódź poświęcił ośrodek.

WIELGOLAS, Parafia Matki Bożej Różańcowej

Kościelna 1, 05-334 Wielgolas

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 11:15

Dni powszednie: (9:00 lub 16:00, wg ogłoszeń)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 27 lipca 1952 roku z części parafii Latowicz. W miejscowości Wielgolas nieopodal drogi od dawna stały trzy krzyże, na pobliskiej sośnie umieszczony był obraz MB Częstochowskiej, a obok sosny biło źródło, którego woda – według wiary ludu – uzdrawiała chorych i sprowadzała łaski. Nasilenie nabożeństw przypadło na lata po pierwszej wojnie światowej. W 1930 r. powstała myśl wystawienia kaplicy w miejscu powszechnie otaczanym czcią, a w 1931 r. poświęcono kamień węgielny i rozpoczęto budowę. Na placu ofiarowanym przez p. Wyleżyńskich, właścicieli Wielgolasu, staraniem Ks. Stefana Antosiewicza, proboszcza Latowicza, powstała kaplica w stylu polskiego baroku według planów arch. Michała Sławińskiego. Poświęcił ją Ks. Franciszek Bakalarczyk, dziekan miński w 1934 r. Od 1933 roku przynajmniej raz na miesiąc proboszcz latowicki odprawiał tu Mszę Św. Jednocześnie założono księgę, w której spisywano otrzymane łaski. Pierwszym administratorem, a potem proboszczem parafii, został Ks. Andrzej Marczak, który zamieszkał w gospodarstwie odstąpionym przez jedną z wiernych. W 1953 r. wybudowano murowaną plebanię, potem oborę i stodołę. Ks. Marczak podjął starania o budowę kościoła; projekt przygotował arch. Zygmunt Konarzewski z Warszawy, a budowę rozpoczął w 1957 r. Ks. Wacław Koryś. Proboszczowi udało się zmobilizować wiernych do wyrobu cegieł i innych prac przy budowie kościoła, i mimo wielkich trudności (także ze strony władz państwowych) ukończyć budowę kościoła. Świątynię konsekrował Kard. Stefan Wyszyński 2 lipca 1961 roku. W 1966 r. miejsce było jednym z trzech sanktuariów maryjnych na terenie obecnej Diecezji Warszawsko-Praskiej. W roku 2000 Bp Kazimierz Romaniuk ustanowił sanktuarium kościołem stacyjnym Roku Jubileuszowego. Od 2003 roku wznowiono zostały pierwszo sobotnie czuwania maryjne w Sanktuarium.

WIELISZEW, Parafia Przemienienia Pańskiego

Niedziele i święta: 07:00, 07:30 (kaplica w Zegrzu Południowym), 09:00, 10:30 (kaplica w Zegrzu Południowym), 10:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:00, 15:00 (kaplica w Mazowieckim Szpitalu Onkologicznym), 17:00

Dni powszednie: 07:00 (poza wakacjami), 17:30, 18:00, 19:00 (kaplica w Zegrzu Południowym)

Parafię erygował biskup płocki, Ścibor z Radzymina 20 lipca 1387 roku z dóbr Zakonu Kanoników Regularnych z Czerwińska. Miejscowość jest wzmiankowana w 1254 r. jako własność klasztoru w Czerwińsku (tak było aż do końca XVIII w.) choć na Górze Sztachera odkryto ślady obozowiska łowców z V w. przed Chr. W 1 poł. XIX w. należała do Tomasza Kamieńskiego i jego żony Marii Gautier. Pierwszy kościół wznieśli opaci czerwińscy. Kolejny, pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego, Św. Ap. Andrzeja i Mateusza, zbudował w 1728 r. Ks. Mateusz Pożewski, konsekrował go biskup kamieniecki i opat czerwiński Stanisław-Józef Hozjusz 28 sierpnia 1729 roku. Kościół wraz z innymi zabudowaniami regionu uległ całkowitemu zniszczeniu w okresie II wojny światowej (z dawnych czasów ostała się jedynie kaplica-grobowiec na cmentarzu). Starania o budowę kościoła według projektu arch. Zdzisława Konowicza podjął Ks. Walenty Wolski, założył fundamenty w 1950 roku, po czym nastąpiła dłuższa przerwa. Budowę podjął i doprowadził do końca Ks. Feliks Nowak. Konsekracji nowego kościoła dokonał Kard. Stefan Wyszyński 12 sierpnia 1962 roku. W roku 1987 obchodom jubileuszu 600-lecia parafii przewodniczył Kard. Józef Glemp, Prymas Polski.

WOLA RASZTOWSKA, Parafia św. Apostołów Piotra i Pawła

Kościelna 9, 05-205 Wola Rasztowska

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 18:00 (od kwietnia do września)

Dni powszednie: 07:00 (w Adwencie w środy i soboty), 18:00 (od kwietnia do września)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 1993 roku z części parafii Klembów i Radzymin. Wieś jest wzmiankowana w XVI w. O jej dawnej świetności świadczy barokowy pałac z XVII w. odbudowany po zniszczeniach II wojny światowej.

Początki duszpasterstwa związane są z osobą Ks. Józefa Góreckiego, ówczesnego proboszcza parafii Klembów, który we wrześniu 1987 roku rozpoczął starania o lokalizację kościoła. Początkowo władze były przeciwne, gdyż na terenach Woli Rasztowskiej nie przewidywano żadnej zabudowy ze względu na plany rozbudowy Radiowego Centrum Nadawczego, emitującego programy Polskiego Radia (pole elektromagnetyczne) i zagłuszającego sygnał Radia Wolna Europa. Od tego czasu w każdą niedzielę sprawowano Eucharystię w wiejskiej świetlicy.

We wrześniu 1988 r. odprawiono pierwszą Mszę Św. na placu ofiarowanym przez Marię i Mariana Myśliwców, a poświecił go Ks. prał. Jan Sikora w dniu 1 kwietnia 1989 roku. Kościół według projektu dr inż. Janusza Stępkowskiego i konstrukcji mgr Janusza Zdrojewskiego wznieśli własnymi rękami miejscowi wierni. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 1989 roku. Z dniem 19 sierpnia 1991 roku ustanowiono tu samodzielny ośrodek duszpasterski, a do pracy przyszedł Ks. Wojciech Zdun. Pierwszą Mszą Św. w murach nowej świątyni była Pasterka w 1991 r. Świątynię konsekrował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 1996 roku, wtedy też przeniesiono parafię z dekanatu wołomińskiego do radzymińskiego.

WÓLKA MIŃSKA, Parafia Matki Bożej Dobrej Rady

Mazowiecka 59, 05-300 Wólka Mińska

Niedziele i święta: 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 17:00

Dni powszednie: 17:30 (poza wtorkiem i Adwentem)

Parafię erygował Abp Henryk Hoser SAC 23 listopada 2008 roku wydzielając ją z parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim. Podczas wizyty kanonicznej parafii macierzystej, przeprowadzonej w dniach 17-18 października 1992 roku, Bp Kazimierz Romaniuk zlecił Ks. Tadeuszowi Wasilukowi by usilnie i wytrwale organizować kolejne ośrodki duszpasterskie; między innymi w Wólce Mińskiej.

W latach 1996-1998 Karol Rogala oraz Stanisław i Elżbieta Zagórscy przekazali działki na rzecz budowy. 27 kwietnia 1997 roku Bp Stanisław Kędziora odwiedził plac, spotkał się z wiernymi i poświęcił teren. W latach 1997-1999 okresowo odprawiano na placu Msze Święte, Drogi Krzyżowe, nabożeństwa majowe. Staraniem Ks. Stanisława Wołosiewicza i Ks. Mirosława Tempczyka, przy licznej pomocy mieszkańców, wykonano ogrodzenie betonowe, doprowadzono wodę i prąd, przygotowano projekt plebani i kaplicy, wykonano ławy fundamentowe.

13 czerwca 1999 roku miało miejsce poświęcenie kamienia węgielnego. Kościół został zaprojektowany przez pana Michała Składanowskiego przy współpracy z jego budowniczym ks. Jerzym Danekcim. Projektant jest pracownikiem mińskiej pracowni „Architekci”. Projekt wstępny zaakceptował Ordynariusz Abp Leszek Głódź 27 marca 2007 roku. Budowie kościoła rozpoczęto 15 września 2007 roku. Fundamenty pod Kościół wykonała firma p. Stanisława Krupy, mury Kościoła firma p. Bogdana Walczuka, sklepienia i dach oraz wieżę wykonała firma p. Jarosława Piskorza. 6 sierpnia 2008 roku nawiedziliśmy Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady w Genazzano, w którym po raz pierwszy zaczęto czcić wizerunek Maryi nazywając ją Matką Bożą Dobrej Rady. Z tej bazyliki pochodzi kamień węgielny, poświęcony przed Cudownym Obrazem i przekazany przedstawicielom naszej parafii.

WOŁOMIN, Parafia Matki Bożej Częstochowskiej

Kościelna 54, 05-200 Wołomin

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 10:30 (w kaplicy z udziałem dzieci od III klasy poza wakacjami), 11:15 (z udziałem młodzieży, zwłaszcza kandydatów do bierzmowania), 12:00 (w kaplicy z udziałem dzieci z II klasy i młodszych poza wakacjami), 12:30, 18:00, 20:00 (w lipcu i sierpniu)

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 08:00, 16:30 (w I piątek miesiąca z udziałem dzieci), 18:00

Niedziele i święta: 07:00-17:50

Dni powszednie: 07:00-17:50

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 kwietnia 1924 roku wydzielając ją z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. W XV w. była to drobno-szlachecka wieś o nazwie Wolumino. W 1825 r. miała zaledwie 90 mieszkańców; rozwinęła się dzięki linii kolejowej poprowadzonej w 1862 r.. Prawa miejskie Wołomin otrzymał 4 lutego 1919 r. Wierni w 1902 roku wybudowali tu małą kapliczkę istniejącą, obok kościoła, do dnia dzisiejszego (mieści się w niej magazyn odzieży Caritas dla ubogich). Plac pod budowę kościoła poświęcił 24 listopada 1906 roku Ks. Franciszek-Ksawery Marmo, proboszcz z Kobyłki. Budowę kaplicy (tak nazywano świątynię, gdyż na budowę kościoła trzeba było mieć zgodę cara z Petersburga) rozpoczęli sami mieszkańcy w 1908 r. w stylu neogotyckim (projektant jest nieznany).

Świątynia w stanie surowym, pokryta dachówką, była gotowa w 1914 r. Wojna przerwała dalszą budowę. Mszę Św. zaczęto odprawiać w 1920 r. Pierwszy proboszcz, Ks. Jan Golędzinowski duszpasterzował w Wołominie do 1932 r. (odszedł do budowy kościoła Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku): ukończył kościół o powierzchni 200 m2, wstawił trzy ołtarze, organy i ławki, ułożył posadzkę z terakoty; zbudował także plebanię. Podczas pierwszej wizytacji kanonicznej, 27 sierpnia 1927 roku, Kard. Aleksander Kakowski konsekrował kościół.

Podczas walk o Wołomin w sierpniu 1944 roku wojska rosyjskie zniszczyły połowę wieży; resztę wysadzili Niemcy 5 września 1944 roku: ciężar cegieł zniszczył prawie cały kościół: ocalało tylko prezbiterium i ołtarze. Ks. Apoloniusz Kosiński zbudował tymczasową kaplicę, którą w październiku 1946 r. poświęcił Kard. August Hlond. Kolejny proboszcz, Ks. kan. Walenty Zasada (więzień Dachau), zbudował 10-głosowe organy w kaplicy grające do dnia dzisiejszego. Dopiero Ks. Mieczysław Grabowski w latach 1950-1953 wybudował obecny kościół, dwukrotnie większy od zburzonego przez Niemców. Z dawnego kościoła pozostało prezbiterium i trzy ołtarze. Autorem projektu był prof. Stanisław Marzyński.

Początkowo miał poświęcić kościół Kard. Stefan Wyszyński w dniu 26 sierpnia 1953 roku, ale przełożył uroczystość na 11 października; po aresztowaniu w dniu 25 września nie mógł przybyć, więc uczynił to Bp Wacław Majewski. Kolejny proboszcz, Ks. prał. Jan Sikora, dobudował dwie wieże, położył elewację zewnętrzną i umeblował kościół. Uroczystości konsekracyjnej w dniu 6 października 1966 roku przewodniczył Prymas Stefan Wyszyński. Dzięki staraniom Ks. prał. Jana Sikory powstały trzy nowe parafie: Św. Józefa Robotnika, MB Królowej Polski i NMP Królowej Różańca Św. w Majdanie. Przy kościele znajduje się grota z figurą MB z Lourdes zbudowana przez Ks. Mieczysława Grabowskiego w setną rocznicę objawień w Lourdes. W 2005 r. został wybudowany pomnik ofiar Katynia, który poświęcił Bp Stanisław Kędziora. W 2008 r. Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił pomnik Prymasa Tysiąclecia, Kard. Stefana Wyszyńskiego.

WOŁOMIN, Parafia Matki Bożej Królowej Polski

Kurkowa 35, 05-200 Wołomin

Niedziele i święta: 07:00, 08:30 (dla młodzieży), 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 07:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 września 1986 roku. Nowa parafia powstała z części parafii MB Częstochowskiej w Wołominie i trzech ulic z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Proboszczem został mianowany Ks. Józef Kamiński dotychczasowy wikariusz parafii macierzystej. Wraz z powstaniem osiedla „Lipińska” rozpoczęły się w 1980 r. starania Ks. prał. Jana Sikory o zezwolenie na budowę kościoła; wydał je prezydent m.st. Warszawy w dniu 3 marca 1983 roku. Decyzja o lokalizacji zapadła 11 listopada 1983 roku.

We wrześniu 1984 r. rozpoczęły się prace przy wznoszeniu obszernej murowanej kaplicy i 6 sal katechetycznych (16 × 27 m); całość poświęcił Bp Jerzy Modzelewski 1 września 1985 roku. Od tego czasu była tu filia parafii Matki Bożej Częstochowskiej. Wiosną 1987 r. rozpoczęły się prace przy wznoszeniu kościoła według projektu arch. Stanisława Marzyńskiego – ze względu na stan zdrowia nadzór autorski prowadził prof. Andrzej Buchner z Warszawy. 3 maja 1989 roku Bp Marian Duś poświęcił mury kościoła i wmurował kamień węgielny. 3 czerwca 1989 roku Bp Zbigniew Józef Kraszewski poświęcił dzwony „Maria”, „Jan” i „Józef” odlane w ludwisarni Felczyńskich w Przemyślu.

Pierwszą Mszę Św. wraz z poświęceniem tabernakulum i ścian kościoła odprawił Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 1993 roku, kazanie wygłosił Ks. Lucjan Święszkowski. W 1997 r. powołano Fundację na Rzecz Budowy Organów parafialnych. Rok 2000 zainaugurowano wydaniem kolorowego pisma parafialnego w nakładzie 1.000. egz. i pielgrzymką parafialną do Włoch. We wrześniu 2001 r. odbyły się pierwsze misje święte. 13 grudnia 2009 roku Abp Henryk Hoser SAC uroczyście poświęcił kościół. W czasie 30 lat istnienia parafii wydała 10 nowych kapłanów.

WOŁOMIN, Parafia św. Józefa Robotnika

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 16:00 (dla niepełnosprawnych w 3 niedzielę miesiąca), 18:00

Dni powszednie: 07:00 (w wakacje o 7:30), 07:30 (poza wakacjami o 7:00), 16:30 (w I piątek miesiąca z udziałem dzieci), 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 października 1978 roku z parafii MB Częstochowskiej w Wołominie i Świętej Trójcy w Kobyłce. Pierwsze starania o parafię we wsi, potem osiedlu, Sławek były jeszcze w 1956 roku, a miejsce było zarezerwowane w planach rozbudowy Wołomina z 1939 r. Na tym terenie istniał od lat 20. sierociniec Sióstr Albertynek, częściowo upaństwowiony w 1952 r. Kilka lat później, dzięki staraniom Ks. Mieczysława Grabowskiego, proboszcza parafii MB Częstochowskiej w Wołominie, udało się odzyskać część budynku i powiększyć drewnianą kaplicę. Kapelanem Sióstr był Ks. Józef Januszko. Gromadził okoliczną ludność się na dwóch niedzielnych Mszach Św. Podobnie czynili jego następcy, działający już przy filii parafii Wołomin: Ks. Czesław Przetacznik i Ks. Jan Raczkowski.

13 lutego 1972 roku duszpasterstwo w kaplicy powierzono Zgromadzeniu Księży Orionistów, pierwszym duszpasterzem był Ks. Mieczysław Jańczak FDP. W kwietniu 1973 r. przeprowadzono remont kaplicy, poświęcił ją Kard. Stefan Wyszyński 24 czerwca 1974 roku. Do pracy w duszpasterstwie dołączyły 23 października 1974 roku Siostry Pasterki. 3 maja 1977 roku formalnie powierzono placówkę Zgromadzeniu Księży Orionistów. W tym samym roku, po latach starań, parafia otrzymała pozwolenie na budowę kościoła. 21 września 1978 roku Kard. Stefan Wyszyński przeniósł Najświętszy Sakrament ze starej kaplicy do nowej i odprawił w niej pierwszą Mszę Św. (kaplica służy dziś parafii jako sala widowiskowa). W święto Patrona, 1 maja 1980 roku, Bp Bronisław Dąbrowski wmurował kamień węgielny pochodzący z grobu Św. Piotra, pobłogosławiony przez Jana Pawła II podczas audiencji 12 grudnia 1979 roku.

Do 1986 r. trwała budowa świątyni zaprojektowanej przez arch. Ryszarda Tomickiego, ogromną pomoc w budowie okazało Zgromadzenie Księży Orionistów i Ks. Cirillo Longo z Włoch. Od 30 listopada 1986 roku Msze Św. niedzielne odprawiają się w nowym kościele. Kard. Józef Glemp uroczyście konsekrował kościół 23 października 1991 roku. Szczególnym dniem był 15 października 1995 roku, kiedy Kard. Kazimierz Świątek poświęcił figurę Matki Bożej na zewnątrz kościoła i oddał całą parafię w Jej matczyną opiekę. Dwa miesiące potem, 19 grudnia, uroczyście przeniesiono figurę MB Fatimskiej z kaplicy Hospicjum do kościoła i zainaugurowano nabożeństwa fatimskie każdego 13 dnia miesiąca. Parafia od 1998 r. jest diecezjalnym centrum Legionu Maryi i miejscem spotkań ludzi pracy.

WYSZKÓW (Rybienko Leśne), Parafia Matki Bożej Królowej Polski

Władysława Broniewskiego 1, 07-201 Wyszków

Niedziele i święta: 9:00, 11:00, 16:00 (od 1 listopada do 31 marca), 9:00, 11:00, 18:00 (od 1 kwietnia do 30 czerwca), 9:00, 11:00, 19:00 (lipiec-sierpień), 9:00, 11:00, 18:00 (od 1 września do 31 października)

Dni powszednie: 8:30 (pn i sb od 1 listopada do 31 marca), 16:00 (wt-pt od 1 listopada do 31 marca), 8:30 (pn i sb od 1 kwietnia do 30 czerwca), 15:00 (wt-pt od 1 kwietnia do 30 czerwca), 8:30 (pn i sb lipiec sierpień), 19:00 (wt-pt lipiec sierpień), 8:30 (pn i sb od 1 września do 31 października), 18:00 (wt-pt od 1 września do 31 października)

Przed każdą Mszą Świętą oraz w razie potrzeby w innym terminie po uprzednim umówieniu. W I piątki miesiąca - pół godziny przed każdą Mszą Świętą

Dni powszednie: I czwartek miesiąca - pół godz. przed Mszą Świętą, I piątek miesiąca - pół godz. przed Mszą Świętą, I sobota miesiąca - po Mszy Świętej

Rybienko Leśne należało do dóbr Państwa Skarżyńskich mieszkających w Rybienku Starym, należącym do par. Św. Idziego w Wyszkowie. Ok. 1926 r., z ich inicjatywy, powstaje letnisko – Rybienko Leśne. Skarżyńscy rozparcelowali lasy na działki budowlane. Zaczynają powstawać domy letniskowe dla mieszkańców okolic Wyszkowa i Warszawy. Ci sami Skarżyńscy ofiarowali place pod planowaną budowę kaplicy i szkoły. Powstało Towarzystwo Przyjaciół Rybienka Leśnego. Z ich inicjatywy, pod nadzorem architekta Teodora Bursche (protestant, brat biskupa protestanckiego) zaprojektowano kaplicę w stylu zakopiańskim (budowę prowadzono ze składek wczasowiczów). Częściowo wybudowaną kaplicę, p. w. M. B. Królowej Polski, poświęcono 3 maja 1938 r. W czasie wojny i zaraz po niej rozpoczęło się systematyczne duszpasterstwo na tym terenie (obsługują księża z Wyszkowa z parafii św. Idziego). Samodzielny ośrodek duszpasterski w Rybienku Leśnym powstał 3 maja 1965 roku. Ówczesne władze przez 9 lat nie wyrażały zgody na obsadzenie tu proboszcza. Dopiero 1 sierpnia 1975 r. formalnie powstaje parafia p. w. M. B. Królowej Polski, erygowana przez ordynariusza płockiego Bpa Bogdana Sikorskiego. W latach 1975-1978 dobudowano, według projektu architekta Arkadiusza Ławrowa, murowana wieżę – dzwonnicę, w której umieszczono trzy dzwony; przy okazji powiększyła się powierzchnia kościoła i podwyższono fronton. Kościół konsekrowano 14 listopada 1981 r. Ok. 500m. od kościoła, idąc w stronę Bugu, znajduje się pomnik ku czci pomordowanych jeńców polskich, zamęczonych i zamordowanych przez „czerezwyczajkę” bolszewicką w sierpniu 1920 r. W dniu 25 marca 1992 r., po nowym podziale administracyjnym, parafia przeszła z Diecezji Płockiej do Warszawsko-Praskiej. Okolice tutejsze są ładne ze względu na otaczające lasy, rzekę Bug oraz historyczne wydarzenia.

ZĄBKI, Parafia Miłosierdzia Bożego

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 08:30 (kaplica w szpitalu w Drewnicy), 10:00, 10:00 (w dolnym kościele z udziałem przedszkolaków i najmłodszych dzieci poza wakacjami), 11:30 (z udziałem dzieci szkoły podstawowej), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:30, 07:00 (poza wakacjami), 08:00 (oprócz wtorków), 08:30 (kaplica w szpitalu w Drewnicy), 17:30 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 08: 00-21:00 oprócz wtorków

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 lutego 1988 roku z części parafii Świętej Trójcy w Ząbkach. Jej początki związane są z osobą ks. Wacława Kuleszy, którego władza kościelna skierowała z dniem 10 października 1982 roku do organizowania nowego ośrodka duszpasterskiego. 31 marca 1983 roku Wydział Urbanistyki m.st. Warszawy zatwierdził lokalizację terenu pod budowę kościoła.

24 sierpnia 1983 roku bp Jerzy Modzelewski odprawił pierwszą Mszę świętą na ołtarzu polowym i poświęcił plac. Po krótkim czasie, 12 grudnia, kard. Józef Glemp poświęcił tymczasową kaplicę o powierzchni 200 m², a 1 stycznia 1984 roku ustanowił ośrodek duszpasterski. Od tego czasu trwały starania o pozwolenie na budowę budynku katechetycznego i świątyni. Gdy 12 czerwca 1986 roku uzyskano tytuł prawny do gruntów parafialnych, rozpoczęły się intensywne prace przy budowie. Budynek katechetyczny poświęcił kard. Józef Glemp 28 grudnia 1986 roku. 13 września 1988 roku ksiądz prymas wmurował kamień węgielny pod świątynię (pochodzi z grobu św. Faustyny, poświęcił go Jan Paweł II).

W uroczystość Narodzenia Pańskiego w roku 1992 bp Kazimierz Romaniuk, stojący na czele nowo powstałej diecezji warszawsko-praskiej, poświęcił świątynię. 31 marca 1993 roku zawieszono w wieży kościoła trzy dzwony. Wykonano w prezbiterium mozaikę i umieszczono figurę Chrystusa Miłosiernego. W 1996 roku zakupiono organy elektroniczne „Johannus”, wykonano ołtarz główny i lektorium z marmuru. W 1997 roku powstały stacje Drogi Krzyżowej. W sierpniu i wrześniu położono granit na schodach wejściowych. W następnych latach wykonano sześć witraży od strony ul. 11 Listopada, wstawiono 110 ławek dębowych.

W Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 30 kwietnia 2000 roku, bp Kazimierz Romaniuk konsekrował kościół. On także 26 października 2001 roku odsłonił i poświęcił pomnik Prymasa Tysiąclecia (dzieło prof. Czesława Dźwigaja z Krakowa) stojący na schodach.

ZĄBKI, Parafia Świętej Trójcy

ul. Józefa Piłsudskiego 46, 05-091 Ząbki

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1919 roku, wydzielając ją z parafii praskiej.

Od XVI wieku była tu duża wieś królewska (ok. 80 mieszkańców), należąca do folwarku Bródno, zwana Wola Zambkowa (nazwa pochodzi od nazwiska drugiego wójta, Zygmunta Zambka; człon „Wola” oznaczał, że pierwszymi mieszkańcami byli osadnicy zwolnieni z wszelkich świadczeń). W 1580 roku zmieniono nazwę wsi z Woli Zambkowej na Ząbki i nałożono na mieszkańców podatki.

Z racji bliskości stolicy Ząbki były często terenem walk, m.in. w czasie potopu szwedzkiego, insurekcji kościuszkowskiej, powstania listopadowego (oddział Leona Drewnickiego, uczestnika kampanii napoleońskiej, założyciela folwarku Drewnica). W 1827 roku wioskę nabyła rodzina Platerów, liczyła ona wówczas 204 mieszkańców w 36 domach; w 1880 roku było ich już 600. Po uruchomieniu 16 grudnia 1862 roku Kolei Warszawsko-Petersburskiej nastąpił wielki napływ ludności. Do 1880 roku właścicielem Ząbek był hrabia Stanisław Plater-Zyber, potem odkupił je hrabia Wiktor Kazimierz Ronikier. Pierwsze osiedle typu miejskiego (z elektrycznością i kanalizacją) założył w 1912 roku hrabia Adam Ronikier, właściciel cegielni produkującej rocznie 15 mln cegieł, a także wyroby ceramiczne.

Z powodu dużej odległości od kościoła parafialnego (św. Michała Archanioła i św. Floriana w Warszawie-Pradze) mieszkańcy Ząbek myśleli o wybudowaniu własnej świątyni. Na krótko przed I wojną światową hrabia Adam Ronikier rozpoczął starania o wzniesienie murowanego kościoła. Z ofiarną pomocą pośpieszyli mu – przez pośrednictwo ks. Alojzego Volknera, proboszcza parafii praskiej – Michał i Maria Radziwiłłowie. Prace przerwała wojna, wznowiono je dopiero wiosną 1916 roku. Przez sześć miesięcy powstał tymczasowy drewniany kościół z dzwonnicą, mieszczący do 1000 osób. Poświęcił go kard. Aleksander Kakowski 8 października 1916 roku. Do 1919 roku na Mszę niedzielną dojeżdżał z Pragi ks. Volkner.

W czasie bitwy warszawskiej 1920 roku mieścił się tu szpital polowy; groby poległych są najstarszymi na miejscowym cmentarzu. Wczesną wiosną 1936 roku, dzięki staraniom ks. Jana Sitnika, rozpoczęła się budowa kościoła według planów inż. arch. Jana Kamińskiego, zatwierdzonych 5 marca 1937 roku przez Warszawski Urząd Wojewódzki. Już 30 maja 1936 roku abp Stanisław Gall poświęcił i wmurował kamień węgielny. 18 lipca 1937 roku ks. prał. Stanisław Mystkowski poświęcił mury świątyni. W 1944 roku poważnemu uszkodzeniu uległy dach i sklepienie świątyni, naprawiono je w następnym roku.

Parafia szczyci się tym, że od czerwca 1972 do października 1975 roku pracował tutaj, tuż po święceniach, bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

Kościół jeszcze nie był konsekrowany.

ZĄBKI, Parafia Zesłania Ducha Świętego

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 17:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 15:00 (w I piątek miesiąca), 17:00 (w I piątek miesiąca poza wakacjami), 17:30 (w styczniu z wyjątkiem I piątku miesiąca), 19:00 (poza styczniem z wyjątkiem I piątku miesiąca)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2002 roku z części parafii Świętej Trójcy w Ząbkach. Początki duszpasterstwa związane są z osobą ks. Sylwestra Ciesielskiego, który 24 czerwca 1999 roku został wikariuszem parafii macierzystej i otrzymał polecenie zorganizowania nowego ośrodka duszpasterskiego.

24 września 2000 roku bp Romaniuk poświęcił krzyż, murowaną kaplicę i plac pod budowę kościoła oraz powołał do istnienia ośrodek duszpasterski. Dokładnie rok później nastąpiło poświęcenie dzwonów. Kościół zaprojektował Aleksy Dworczak, a konstruktorem jest Janusz Frej.

30 września 2012 roku abp Henryk Hoser SAC pobłogosławił i wmurował kamień węgielny. Pierwsza Msza święta w dolnym kościele była sprawowana 25 grudnia 2014 roku (pasterska) przez ks. abp. Henryka Hosera.

ZABRANIEC, Parafia Chrystusa Miłosiernego

Ks. Wł. Skonieckiego 3, 05-079 Zabraniec

Niedziele i święta: 09:00, 11:30

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 23 kwietnia 1997 roku z części parafii Okuniew. Starania o budowę kaplicy rozpoczęły się złożeniem 1 września 1975 roku formalnego pisma z prośbą o pozwolenie na budowę. Powodów było kilka: droga do macierzystego kościoła wiodła przez poligon i często była zagradzana szlabanami i wartownikami.

Początkowo Ks. Włodzimierz Skoniecki, proboszcz w Okuniewie, nabył działkę z domem, przystosował go do celów sakralnych i począwszy od 26 grudnia 1980 roku, sprawował Msze Św. w niedziele. Z dniem 8 maja 1981 roku władza metropolitalna zezwoliła na przechowywanie Najśw. Sakramentu w kaplicy, a 12 maja 1981 roku Kard. Stefan Wyszyński nadał kaplicy tytuł Chrystusa Miłosiernego. Wpłynął na to fakt, że wojewoda siedlecki wydał pozwolenie na budowę 23 kwietnia 1981 roku, a właśnie w tym czasie przypadała 50 rocznica objawień Siostrze Faustynie.

Świątynia powstała dzięki staraniom Ks. Skonieckiego, który zakupił plac, zaprojektował świątynię (plany techniczne wykonał arch. Lech Domaszczyński z Warszawy, konstruktorem był inż. Kurek), zbudował ją i częściowo wyposażył. Kamień węgielny poświęcił Jan Paweł II 7 lipca 1981 roku, a wmurował go Bp Kazimierz Romaniuk 10 października 1982 roku. 23 lipca 1992 roku władza diecezjalna mianowała Ks. Zbigniewa Wojciechowskiego pierwszym administratorem.

Kard. Józef Glemp poświęcił kościół 22 maja 1984 roku, a Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię 29 października 1995 roku. Przed kościołem znajduje się murowana dzwonnica z dwoma dzwonami (Jan Paweł II-150 kg i Włodzimierz-70 kg), poświęcił ją Bp Kazimierz Romaniuk 26 października 1998 roku, oraz kamień upamiętniający śp. Ks. Włodzimierza Skonieckiego.

ZAGOŚCINIEC, Parafia św. Ojca Pio

Niedziele i święta: 08:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię pw. Św. Ojca Pio w Zagościńcu erygował Bp Kazimierz Romaniuk 18 stycznia 2004 r. Kościół parafialny jest w trakcie budowy. Kamień węgielny z Bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie poświecił Bł. Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski w Krakowie w 2001 r. Wmurowania kamienia węgielnego dokonał Bp Kazimierz Romaniuk 19 września 2010 r.
Relikwie: Parafia posiada relikwie: Św. Ojca Pio, Św. Faustyny, Św. Stanisława Biskupa, Bł. Jana Kantego.

ZAKRĘT, Parafia św. Pawła Apostoła

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 3 maja 1996 roku z części parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Starej Miłosnej i Wiązowna. Pragnienie wiernych, by w Zakręcie powstała parafia, Ks. Józef Iwaniuk, proboszcz parafii Stara Miłosna, przedstawił w 1992 roku Bp. Kazimierzowi Romaniukowi. Po śmierci Ks. Józefa (16 stycznia 1993 roku), obowiązki duszpasterskie przejął nowy proboszcz Starej Miłosny Ks. Jerzy Banak. Na podstawie umowy najmu z Gminą Wiązowna, przy pomocy wiernych przygotował w starej szkole w Zakręcie tymczasową kaplicę.

Nowy ośrodek duszpasterski mocą dekretu Biskupa ordynariusza z dnia 14 lipca 1994 r. otrzymał prawa prawie–parafii, a pierwszym administratorem został Ks. Józef Podkoński, budowniczy kościoła w Chrośli. Z dniem 12 lutego 1996 roku obowiązki administratora przejął Ks. Tadeusz Firysiuk, dotychczasowy wikariusz parafii Chrystusa Króla w Warszawie. Dekretem z 30 kwietnia 1996 roku Biskup K. Romaniuk erygował parafię. Ks. T. Firysiuk został pierwszym proboszczem.

Dzięki usilnym staraniom Ks. Firysiuka pozyskano ziemię pod kościół, plebanię i garaże. Wspólnota parafialna przeżyła uroczystość poświęcenia Krzyża i placu budowy – działo się to 21 lipca 1996 roku. Poświęcenie plebanii odbiło się 31 października 1998 roku. Uroczystości przewodniczył Bp Kazimierz Romaniuk. Autorem ogólnego projektu świątyni jest Ks. Firysiuk, projektantem arch. Ewa Bednarzak, autorem konstrukcji dr inż. Jan Golec, asystentem projektanta i kierownikiem budowy inż. Krzysztof Firysiuk, sprawdzającym dr inż. Bolesław Szmygin. Pozwolenie na budowę parafia otrzymała w sierpniu Jubileuszowego 2000 Roku. Na przełomie października i listopada roku 2001 r. parafia otrzymała w darze relikwie Św. Faustyny – Apostołki Miłosierdzia. Po wielu trudach pozyskano teren pod cmentarz grzebalny. Ludwisarnia Janusza Felczyńskiego wykonała dzwony (800, 500, i 260 kg), które poświęcił Św. Jan Paweł II 18 sierpnia 2002 roku w Krakowie-Błoniach.

1 października 2008 umiera ks. Marian Żechowski, który przez 13 lat jako emeryt i rezydent posługiwał duszpasterską pomocą księdzu proboszczowi służąc Ludowi Bożemu. 8 listopada 2008 roku Ks. prał. Jan Gołębiewski, dziekan dekanatu Sulejówek, Kustosz Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia, w uroczystej procesji przeniósł Najświętszy Sakrament z kaplicy do nowego kościoła. W drzwiach kościoła czekał Bp Stanisław Kędziora, który umieścił Najświętszy Sakrament w tabernakulum, poświęcił tabernakulum i pobłogosławił lud w kościele. Odprawił Mszę św. i udzielił Sakramentu Bierzmowania. Obrzęd błogosławieństwa kościoła odbył się 28 czerwca 2009 roku na zamknięcie Roku Św. Pawła Apostoła Narodów, uroczystości przewodniczył Abp Henryk Hoser SAC, a przypadała ona w pierwszą rocznicę jego ingresu do Katedry Warszawsko-Praskiej. Nuncjusz Apostolski w Polsce Abp Celestino Migliore udzielił Sakramentu Bierzmowania młodzieży parafii w latach 2011 i 2014.

ZAMIENIE, Parafia Zwiastowania Pańskiego

Kościelna 24a, Zamienie 05-300 Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 14:00 (kaplica w Celinowie), 17:00 (od kwietnia do września o 18:00), 18:00 (od października do marca o 17:00)

Dni powszednie: 17:00 (od kwietnia do września o 18:00), 18:00 (od października do marca o 17:00)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 3 maja 1990 roku z części parafii Św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. Ks. inf. Jan Byrski zakupił działkę, uzyskał zezwolenia w urzędach, wybudował tymczasową kaplicę, ogrodził teren, zgromadził część materiałów budowlanych i doprowadził do ustanowienia ośrodka duszpasterskiego. Pierwsze starania podjęto jesienią 1985 r., a pozytywna odpowiedź Urzędu Wojewódzkiego w Siedlcach nadeszła w dniu 25 marca 1986 roku, stąd m.in. wzięło się wezwanie nowej parafii.

Jesienią 1988 r. powstał parterowy budynek o wymiarach 10×10 metrów, w którym urządzono tymczasową kaplicę i salę katechetyczną. 28 listopada Kard. Józef Glemp ustanowił samodzielny ośrodek duszpasterski. Władza diecezjalna w dniu 24 czerwca 1989 roku skierowała do Zamienia Ks. Feliksa Chudzika, któremu zleciła budowę kościoła, domu parafialnego i założenie parafii.

Latem 1989 roku wykopano i zalano fundamenty pod kościół, jesienią wybudowano dom parafialny. Na przełomie zimy i wiosny roku 1990 w ciągu 36 dni roboczych wybudowano kościół i pokryto go blachą. Codzienną Służbę Bożą w nowym kościele rozpoczęto w uroczystość Bożego Ciała, 14 czerwca 1990 roku. Kamień węgielny z Lourdes i Fatimy poświęcił i wmurował Bp Marian Duś 30 czerwca 1990 roku, a Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię 4 października 1992 roku.

ZIELONKA (Bankowa), Parafia św. Jerzego Męczennika

ul. Ignacego Paderewskiego 56/60, 05-220 Zielonka

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 17:00 (z udziałem dzieci w I piątek miesiąca), 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 czerwca 1984 roku z części parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Zielonce i św. Łucji Dziewicy Męczennicy w Warszawie-Rembertowie. Starania o powstanie ośrodka duszpasterskiego rozpoczął w 1980 roku ks. prał. Zygmunt Abramski, proboszcz parafii macierzystej w Zielonce. Pierwszą Mszę świętą w drewnianej kaplicy odprawiono 1 września 1980 roku. Plac pod budowę kościoła i krzyż, przeniesiony z parafii macierzystej, poświęcił bp Jerzy Modzelewski 4 października 1980 roku.

Kościół zbudowano w latach 1980-2000 według projektu dr. inż. Michała Sandowicza i konstruktora dr. inż. Romana Świątka, głównie dzięki zabiegom pierwszego proboszcza – ks. prał. Jerzego Misterskiego. Kamień węgielny, wyjęty z fundamentów bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie, wmurował bp Jerzy Modzelewski 21 września 1985 roku. Jednocześnie poświęcił mury budowli.

Świątynię konsekrował bp Kazimierz Romaniuk 28 października 2001 roku. Uroczystość została poprzedzona misjami parafialnymi.

W latach 2011-2012 pokryto cały kościół blachą aluminiową.

ZIELONKA, Parafia Matki Bożej Częstochowskiej

ul. Jagiellońska 10, 05-220 Zielonka

Niedziele i święta: 07:00, 08:00 (kaplica Sióstr Dominikanek), 08:45 (dla młodzieży), 10:00, 10:00 (kaplica Sióstr Dominikanek), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:30 (oprócz lipca i sierpnia), 07:00 (w wakacje), 07:15 (oprócz lipca i sierpnia), 18:00, 21:00 (nocna - pt przez I sb miesiąca), a także w kaplicy Sióstr Dominikanek - 06:30 (pon.-pt.) oraz 17:30 (soboty); w DPS - 09:30 (piątki)

Niedziele i święta: 12:00, 14:00

Dni powszednie: 00:00–06:30, 08:00–18:00, 19:00–06:30 (nocna z I pt na I sb miesiąca)

Parafię erygował abp Stanisław Gall 6 listopada 1939 roku z części parafii Świętej Trójcy w Kobyłce i św. Izydora w Markach.

W 1880 roku Zielonka liczyła 40 mieszkańców. Najpierw życie religijne na tym terenie skupiało się przy Schronisku dla Nauczycielek księżnej Marii Woronieckiej i kaplicy, którą 26 września 1902 roku poświęcił bp Kazimierz Ruszkiewicz. W 1919 roku schronisko otrzymało stałego kapelana, a jego zarządem zajęły się siostry obliczanki. Od roku 1924 kapelanem schroniska i prefektem szkoły był ks. Bolesław Jagiełłowicz, kapłan diecezji mohylewskiej, który został pierwszym proboszczem. Wiosną 1935 roku przybyły tu siostry dominikanki misjonarki i osiedliły się przy ul. Sienkiewicza 49.

Projekt świątyni wykonali Stanisław Borylski i Stanisław Kwieciński, plac podarowali państwo Benigna i Marian Kulczyccy. Komitet budowy kościoła powołano 12 grudnia 1936 roku, 3 maja następnego roku położono kamień węgielny, a już 29 czerwca 1938 roku kard. Aleksander Kakowski poświęcił prezbiterium, zakrystię i kaplicę. Zaraz po wojnie parafia liczyła 3500 mieszkańców, dlatego do pomocy 74-letniemu proboszczowi przyszedł najpierw ks. Józef Zagziłł, a rok później ks. Zygmunt Abramski, wikariusz cum iure succesionis.

W latach 1946-1975 wybudowano dalszą część kościoła (trzy nawy), plebanię, wikariatkę, założono cmentarz grzebalny, zakupiono dzwony, powiększono i zagospodarowano plac przy plebanii i ogrodzono teren kościoła i plebanii. W latach 1975-1986, gdy proboszczem był ks. Kazimierz Kalinowski, wybudowano wieżę kościoła i dom katechetyczny. Od 1986 roku proboszczem jest ks. prał. Mieczysław Stefaniuk, w tym czasie dokonano modernizacji prezbiterium, wymieniono wszystkie okna, zbudowano ołtarz (według projektu arch. Mariana Kostrzewy), ambonę, chrzcielnicę z marmuru, dębowe konfesjonały, ławki i stalle. Nowy ołtarz, votum wdzięczności za 50 lat istnienia parafii, konsekrował kard. Józef Glemp 4 listopada 1989 roku. Prezbiterium wzbogaciło się o witraże wykonane w pracowni p. Teresy Reklewskiej z Warszawy-Miedzeszyna.

Kościół pokryto blachą miedzianą, wymieniając przy okazji 75 proc. konstrukcji dachowej. Rozbudowano wikariatkę, uzyskując salę konferencyjną (aula św. Jana Pawła II) i pomieszczenia dla Caritas. Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował odnowiony kościół 30 października 1994 roku.

26 września 1996 roku parafia gościła wędrującą po świecie figurę Matki Bożej Fatimskiej. Od 20 marca 1997 roku funkcjonuje stacja Caritas. W pamiętnym roku 2000 zbudowane trzy ołtarze według sugestii arch. Janusza Stępkowskiego; zaprojektowała je i wykonała Maria Skrzyńska z Kobyłki. Ksiądz proboszcz przeznaczył na ten cel pomieszczenia i już 1 stycznia 1998 roku bp Kazimierz Romaniuk dokonał uroczystego otwarcia stacji.

ŻUKÓW, Parafia Miłosierdzia Bożego

Żuków 13a, 05-300 Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 9:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 7:00 (w okresie kolędy), 18:00 (poza Adwentem i okresem kolędy)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 20 listopada 1994 roku z parafii św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. Proboszcz parafii macierzystej, ks. inf. Jan Byrski, widząc potrzebę duszpasterską, na początku 1991 roku postanowił zorganizować tu ośrodek duszpasterski. Po roku zabiegów urzędy w Siedlcach i Mińsku Mazowieckim wydały 8 maja 1992 roku wskazanie lokalizacyjne.

23 sierpnia 1992 roku ks. Byrski odprawił pierwszą Mszę świętą polową i poświęcił plac. Już następnego dnia rozpoczęła się budowa prowizorycznej kaplicy według planów inż. Zbigniewa Grzesiaka; poświęcił ją bp Stanisław Kędziora 11 października 1992 roku. Dokładnie rok później powstała tu prawie-parafia, której od Wielkiego Postu 1993 roku (oficjalnie od 22 czerwca) przewodził ks. Krzysztof Pietrzak.

Wspólnota parafialna z zaangażowaniem przystąpiła do budowy kościoła, również według planów inż. Zbigniewa Grzesiaka. Wkład mieszkańców był tak duży, że świątynia w stanie surowym powstała w ciągu dwóch lat. Wokół świątyni ułożono kamienny chodnik i posadzono iglaki. Na pamiątkę pontyfikatu papieża Jana Pawła II parafianie ufundowali tablicę na kamieniu przed wejściem do kościoła. W niedalekiej odległości od kościoła zlokalizowano cmentarz parafialny. 25 maja 1998 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny, pochodzący z grobu św. siostry Faustyny Kowalskiej.

W 2002 roku parafię objął ks. Witold Kość, który do 2004 roku ogrodził część terenu nabytego przez ks. Krzysztofa Pietrzaka z przeznaczeniem na cmentarz parafialny i wstawił do kościoła ławki. Przed kościołem firma pana Z. Wociala ułożyła kostkę.

Obecnie trwają dalsze prace, by świątynię przygotować do konsekracji.

©copyright - Diecezja Warszawsko-Praska
Strona główna Znajdź Mszę Świętą Dla dziennikarzy Dla księży