MARKI, Parafia św. Izydora

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:15, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 20 października 1917 roku z parafii praskiej, kiedy liczba jej wiernych przekroczyła 60 000.

Wieś wzmiankowana jest w XVI wieku. W roku 1880 liczyła 100 mieszkańców, a rozwinęła się dzięki licznym cegielniom i dużej przędzalni wełny czesankowej, zbudowanej w latach 1883-1884 przez angielskich przemysłowców: braci Edwarda i Johna Briggsów oraz ich wspólnika Ernesta Posselta. Prawa miejskie posiada od 1967 roku. Miejscowa ludność korzystała z kościółka w pobliskim Grodzisku i odległej o 5 km Kobyłce.

Wraz z uprzemysłowieniem i dynamicznym wzrostem liczby mieszkańców zrodziła się idea budowy świątyni w Markach. Do jej realizacji przystąpili mieszkańcy, ks. Jakub Dąbrowski, a także bracia Briggsowie, będący wprawdzie wyznania ewangelicko-augsburskiego, ale mocno zaangażowani w życie lokalnej społeczności. Grunt pod budowę świątyni, o łącznej powierzchni 2,5 ha, stanowił darowiznę włościan mareckich: Kaniaków, Kiełków, Kopańskich, Marków i Michalskich. Natomiast Wacław Trembiński, właściciel cegielni w Strudze, i Jan Menzel, właściciel cegielni w Markach, ofiarowali po 100 000 sztuk cegieł. Starania u władz carskich o wydanie pozwolenia na budowę kościoła trwały kilka lat.

Koszt wzniesienia świątyni w stanie surowym szacowano na 50 000 rubli. Środki na budowę pochodziły m.in. od braci Briggsów i ich wspólnika (15 000 rubli srebrnych), Florentyny Amalii z Granzowów – żony Johna Briggsa (5000 rubli), ks. Jakuba Dąbrowskiego (3000 rubli), Maksymiliana Małachowskiego – prezesa społecznego komitetu budowy kościoła, właściciela fabryki dachówek w Pustelniku (znaczna, nieokreślona suma oraz dachówka na dach kościoła). Zebrano również 13 000 rubli dobrowolnych ofiar. Ostatecznie zgoda na rozpoczęcie budowy świątyni nadeszła z Petersburga 23 marca 1899 roku. Kamień węgielny wmurowano już 3 maja 1899 roku. Cegła na budowę pochodziła z okolicznych cegielni, wierni chętnie angażowali się w prace, dzięki czemu roboty postępowały bardzo szybko – ściany zewnętrzne powstały w ciągu siedmiu miesięcy – i 10 grudnia 1899 roku poświęcono mury.

Budowa wieży (dwa dzwony odlała w 1903 roku ludwisarnia braci Zwolińskich) i wyposażanie kościoła potrwały do 1903 roku. Na wieży umieszczono 2,5-metrowy ażurowy krzyż. Koszty prac kowalskich przy krzyżu wieńczącym wieżę i żelaznych oknach oraz zakupu dwóch kryształowych żyrandoli, dębowych drzwi frontowych i fisharmonii pokryła Flora Briggs. Świątynia powstała według projektu Jana Hinza (zmarł w 1902 roku) i Józefa Dziekońskiego; konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski w 1919 roku. Mimo że istniał już kościół i duszpasterstwo, władze carskie przez wiele lat nie zgadzały się na powstanie parafii.

W sierpniu 1920 roku na plebanii zakwaterowano polskich oficerów sztabowych biorących udział w bitwie warszawskiej.

W 1935 roku oddano do użytku Dom Katolicki, w sali widowiskowej organizowano przedstawienia teatralne. W 1938 roku zakupiono projektor filmowy, a dochody z projekcji i przedstawień teatralnych przeznaczano na potrzeby najuboższych parafian. Wojska niemieckie, wycofując się 8 września 1944 roku, wysadziły wieżę i poważnie uszkodziły kościół, odbudowa trwała do 1961 roku. Witraże wstawiono dopiero w 1967 roku, wykonała je pracownia Jerzego Olszewskiego według projektu Haliny Cieślińskiej-Brzeskiej.