WARSZAWA (Praga), Parafia św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00, 20:00 (akademicka)

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 8:30, 18:00, 18:30 (nocna z I cz na I pt miesiąca)

Parafię erygował administrator apostolski, Bp Stanisław Gall, 1 sierpnia 1941 roku, dzieląc parafię praską przy kościele MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze na dwie części. Parafia katedralna jest kontynuatorką parafii istniejącej na terenach dzisiejszej Pragi, o której pierwsze wzmianki pojawiają się już w 1573 r., w związku z elekcją w Kamionie króla Henryka Walezego. W istniejącym wówczas kościele (rejon obecnego kościoła MB Zwycięskiej w Warszawie-Kamionku), należącym do diecezji płockiej, odprawiono uroczystą Mszę Św. na rozpoczęcie wolnej elekcji, która była pierwszą w historii Polski. Obszar ten zaliczał się do powstałego w 1443 r. archidiakonatu i dekanatu pułtuskiego. Pod koniec XVI w. teren parafii Kamion obejmował m.in. ziemie, których właścicielami byli: biskupi kamienieccy (między ul. Okrzei, Targową i Pl. Hallera) oraz kapituła płocka. Z inicjatywy biskupów kamienieckich rozpoczęła się budowa siedziby Zakonu Bernardynów, którzy zostali wprowadzeni do klasztoru w 1617 r. W tym okresie rozwijała się również działalność właścicieli z macierzystej diecezji. Ówczesny proboszcz praski, Ks. Stanisław Skarszewski założył nową osadę, nazwaną od jego nazwiska Skarszew, na terenie której wybudował w 1644 r. drewniany kościół p.w. Św. Stanisława BM (rejon obecnego skrzyżowania ulic: Okrzei i Wrzesińskiej). Rok później król Władysław IV ufundował Kaplicę Loretańską przy klasztorze Bernardynów. Zmiany w funkcjonowaniu parafii praskiej nastąpiły w wyniku Bitwy Trzydniowej podczas „Potopu Szwedzkiego” w lipcu 1656 roku. Dokonane wówczas uszkodzenia kościoła parafialnego zmusiły władze kościelne do umieszczenia siedziby parafii przy kościele Św. Stanisława na Skarszewie; oficjalna decyzja pochodzi z 4 lutego 1681 roku. W pobliżu kościoła Bernardynów powstał w 1666 r. drewniany klasztor i kościół Sióstr Bernardynek. W ostatnich latach XVII w. włączono tereny Pragi do dekanatu radzymińskiego.

Po utworzeniu w 1798 r. Diecezji Warszawskiej papież Pius VII w lipcu 1800 r. przyłączył parafię praską do nowej diecezji, która w lutym 1818 r. otrzymała godność Archidiecezji. W związku z pracami fortyfikacyjnymi wojsk napoleońskich w latach 1806-1811 rozebrano: kościół Św. Stanisława, klasztor Bernardynek (przeniosły się do Łowicza) oraz kompleks klasztorny Bernardynów (przenieśli się do kościoła Św. Anny na Starym Mieście i do małego drewnianego kościoła w Warszawie-Grodzisku), ocalała jedynie Kaplica Loretańska, która po nieznacznych modyfikacjach pełniła rolę kościoła parafii praskiej.

Po Powstaniu Styczniowym ukaz carski z 26 grudnia 1865 roku powołał parafię pod wezwaniem NMP Loretańskiej, obejmującą tereny dotychczasowej parafii praskiej. Szybki wzrost liczby mieszkańców Pragi spowodował konieczność wybudowania nowego kościoła. Świątynia powstała z funduszów społeczeństwa praskiego i składek z całej Polski, według planów arch. Józefa Piusa Dziekońskiego, autora kilkudziesięciu pięknych projektów, który uznał ten kościół za swe najwspanialsze dzieło. Rozpoczęta w 1887 r. budowa kościoła Św. Floriana została zakończona uroczystą konsekracją świątyni 29 września 1901 roku. Przedwojenny wystrój był nadzorowany przez samego prof. Dziekońskiego, a po jego śmierci przez prof. Zdzisława Mączeńskiego. Świątynia posiadała polichromię zaprojektowaną przez braci Strzałeckich i wykonaną na murze ceglanym przez uczniów ze szkoły Gersona. Z chwilą oddania nowej świątyni centrum życia parafialnego przeniosło się do nowego neogotyckiego kościoła, który bardziej odpowiadał potrzebom duszpasterskim parafii liczącej wówczas około 70.000 osób.

W krótkim czasie z terenów parafii MB Loretańskiej powstały nowe parafie: Matki Bożej Różańcowej na Bródnie (26 października 1913 roku), Bożego Ciała na Kamionku (22 lutego 1917 roku), Najśw. Serca Jezusowego (30 października 1919 roku) i Zmartwychwstania Pańskiego (1 listopada 1919 roku). Objęcie w 1919 r. parafii przez Ks. Ignacego Kłopotowskiego przyniosło wiele doniosłych inicjatyw, wśród których najbardziej znamienną było powołanie w 1920 r. Zgromadzenia Sióstr Loretanek. Czas odzyskania niepodległości w Ojczyźnie zaowocował również zmianami organizacji kościelnej w Warszawie, w której w 1922 r. utworzono trzy dekanaty, z których jeden obejmował tereny prawobrzeżne i został nazwany praskim. Po wybuchu w Cytadeli Warszawskiej w roku 1923 uległa uszkodzeniu kamienna konstrukcja hełmów i wieże kościoła zaczęły się rysować (pierwsze naruszenie konstrukcji nastąpiło podczas I wojny światowej, przy wysadzaniu przez wojska niemieckie przęsła Mostu Kierbedzia), poza tym kościół stoi na miejscu dawnego jeziorka, dlatego też zapadła wspólna decyzja władz miejskich i kościelnych o zdjęciu hełmów. Ludność Warszawy nazywając wcześniej świątynię „katedrą praską”, od tamtego wydarzenia nadała jej również miano „warszawskiej Notre Dame”. W 1939 r. kościół poniósł małe straty, ale po zdławieniu powstania na Pradze wycofujące się oddziały niemieckie w dniu 14 września 1944 roku wysadziły świątynię. Dokonało się to po dwukrotnym minowaniu, gdyż budowla oparła się pierwszemu wybuchowi. Dzieło odbudowy świątyni podjęła ludność Pragi w 1947 roku pod kierunkiem Ks. Feliksa de Ville. Plany rekonstrukcji wykonał prof. Stanisław Marzyński, modyfikując nieco projekt Dziekońskiego.

Pod koniec 1947 roku nastąpiła kolejna reorganizacja dekanatów Archidiecezji Warszawskiej, która podtrzymała dekanat praski. Zmiana w tej dziedzinie nastąpiła 1 stycznia 1953 roku, kiedy dekanat praski podzielono na północny i południowy (do niego zaliczała się parafia Św. Floriana). Pięć lat później praskie dekanaty podzielono na: aniński, grochowski, praski (z parafią Św. Floriana) i bródnowski. Początek lat sześćdziesiątych zakończył główny etap prac przy odbudowie kościoła i 18 listopada 1961 roku Prymas Polski, Kard. Stefan Wyszyński, dokonał poświęcenia odbudowanej części kościoła. W 1964 r., za Ks. Stanisława Wierzejskiego, rozpoczęto odbudowę frontonu kościoła z wieżami, prace trwały etapami do 1970 r., a roboty prowadzili budowniczowie: Mieczysław Rechnio i Edward Zdziarski. Elementy stolarskie do kościoła wykonał Starszy Cechu Stolarzy, p. Kazimierz Wrzesiński.

Kolejnym etapem w historii parafii było utworzenie 25 marca 1992 roku nowych diecezji w Polsce. Papież Jan Paweł II, bullą Totus Tuus Poloniae Populus, zreorganizował Diecezje i Prowincje Kościelne w naszym kraju. Katedrą nowopowstałej Diecezji Warszawsko-Praskiej został kościół Św. Floriana na Pradze. Od tego czasu historia parafii związana jest ściśle z wydarzeniami ogólnodiecezjalnymi. Do najgłówniejszych należą: nadanie kościołowi godności Bazyliki Mniejszej (ogłoszenie nastąpiło 5 maja 1997 roku), Msza Św. Episkopatu Polski z okazji 350-lecia praw miejskich Pragi (1 maja 1998 roku), poświęcenie pomnika Ks. Ignacego Jana Skorupki (13 sierpnia 2005 roku, w 85 rocznicę Bitwy Warszawskiej). Do tego trzeba dodać te przeżywane każdego roku: Triduum Paschalne pod przewodnictwem biskupów diecezji, uroczystości Metropolii Warszawskiej ku czci Św. Andrzeja Boboli, centralna procesja Bożego Ciała, święcenia kapłańskie. Najważniejszymi jednak wydarzeniami w historii parafii były: wizyta Ojca Świętego, Jana Pawła II, który 13 czerwca 1999 roku uczestniczył w Liturgii Słowa przed katedrą Św. Floriana oraz rekonsekracja świątyni, dokonana przez Bp. Romaniuka w setną rocznicę konsekracji, 29 września 2001 roku.