WARSZAWA (Marysin Wawerski), Parafia św. Feliksa z Kantalicjo

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30 (kaplica cmentarna), 10:00, 11:00, 11:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:30 (kaplica cmentarna), 13:00, 18:30

Dni powszednie: 6:45 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:45), 8:00, 18:30

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 czerwca 1958 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Św. Wacława w Warszawie-Gocławku. Początki osadnictwa na tym terenie związane są z cegielnią istniejącą od początku XIX w. na gruntach leśnych majątku Zastów, przy której powstała miejscowość Glinki. 18 lutego 1832 roku miała tu miejsce zaciekła bitwa wawerska. W okresie międzywojennym osada zmieniła charakter na letniskowy. Wtedy powstał kościół i klasztor Sióstr Felicjanek oraz Internat Stowarzyszenia Pomoc dla Sierot, którego kierownikiem był Janusz Korczak. Po wojnie zmieniono nazwę osiedla na Marysin Wawerski, w 1951 r. przyłączono te tereny do Warszawy. Kościół zbudowano według projektu Zygmunta Gawlika w latach 1926-1936, staraniem Sióstr Felicjanek, jako wotum wdzięczności za odzyskaną niepodległość. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Kard. Aleksander Kakowski w asyście biskupów Stanisława Galla i Antoniego Szlagowskiego 24 kwietnia 1929 roku. Świątynia została zaprojektowana jako dwupoziomowa, jednonawowa, zbudowana na planie krzyża łacińskiego, w stylu art deco. Pierwszą Eucharystię odprawiono w niedzielę 21 lipca 1936 roku. W przeddzień, za zgodą Abp. Stanisława Galla, ówczesny kapelan Sióstr, Ks. Wojciech Kamiński, prywatnie poświecił świątynię. Na życzenie Kard. Kakowskiego, Eucharystię sprawowano dla okolicznej ludności. Podczas kampanii wrześniowej świątynia nie uległa większym zniszczeniom. Najtrudniejsze chwile przyszły podczas Powstania Warszawskiego i po jego zakończeniu. Niemcy ostrzeliwali kościół ciężkimi pociskami, które poważnie uszkodziły wieżę i całą świątynię. Największe spustoszenie spowodowały listopadowe bombardowania. Na życzenie władz zakonnych, celem ocalenia zakonnic i okolicznej ludności, 28 listopada 1944 roku saperzy polscy wysadzili wieżę, która spadając na lewą część kościoła poczyniła kolosalne straty. Zniszczeniu uległa zachodnia część przybudówki wieży. Na skutek bombardowań zniszczeniu uległ wschodni transept i dach kościoła. Zniszczenia były tak ogromne, że zastanawiano się nad budową świątyni od nowa, jednak Siostra Pia, ówczesna Matka Generalna, podjęła odważną decyzję o odbudowie świątyni. Od listopada 1944 do 1949 roku naprawiono uszkodzone mury, okna, posadzka i dach świątyni, skompletowano brakujące elementy wyposażenia, zawieszono stacje Drogi Krzyżowej autorstwa Ludwika Lisowskiego, krakowskiego malarza, ucznia Józefa Mehoffera. W listopadzie 1949 roku dokończono główny ołtarz, pracami artystycznymi kierował Br. Jan Kajzer SDB z Oświęcimia; pod jego kierownictwem wykonano ławki, dwa konfesjonały i ambonę. Dokończeniem prac było ustawienie w ołtarzu brakujących figur Św. Franciszka i Św. Feliksa. Zatem parafię erygowano przy kościele wzniesionym i odbudowanym przez Siostry Felicjanki. Pierwszym proboszczem został Ks. Wacław Kurkus, dotychczasowy rektor kościoła. Jego staraniem naprawiono dach kościoła, schody i centralne ogrzewanie świątyni. Za Ks. prał. Jerzego Dziurzyńskiego, w latach 1971-1974 odbudowano zachodnią przybudówkę wieży, która do chwili obecnej służy jako plebania. Odgruzowano dolny kościół i zaadaptowano na potrzeby katechetyczne i duszpasterskie. W latach 1981-1985 odbudowano wschodnią część transeptu, zniszczonego w czasie bombardowania w 1944 roku. W latach 1985-1991 zbudowano budynek gospodarczo-mieszkalny. W latach 2000-2003 odnowiono elewację świątyni. Staraniem Ks. Bernarda Czerwińskiego, w latach 2005-2006 wymieniono więźbę dachową, pokryto świątynię blachą miedzianą, zrekonstruowano sygnaturkę. W 2007 roku, dzięki inicjatywie Abp. Sławoja Leszka Głódzia, podjętej przez S. Magdalenę Trzcińską, przełożoną prowincjalną, Siostry Felicjanki przekazały parafii kościół wraz z terenem. W 2008 r. odbudowano wieżę kościoła, mierzy 83 m i jest drugim co do wysokości budynkiem sakralnym stolicy. Na wieży jest dzwonnica z 4 dzwonami: najstarszy i największy, ocalony z pożogi wojennej ma imiona Święty Józef Maria, waży 2 tony; następny o wadze 1 tony nosi imię Św. Feliks; trzeci waży pół tony i nosi imię Sługi Bożego Kard. Stefana Wyszyńskiego; ostatni waży 250 kg i ma imię Bł. M. Angela Truszkowska. Na sygnaturce jest zawieszony dzwon ważący niespełna 100 kg i nosi imię Św. Cyprian. W latach 2007-2011 wymieniono wszystkie okna w świątyni, odnowiono wnętrze, zbudowano i wyposażono zakrystię.