ZĄBKI, Parafia Świętej Trójcy

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1919 roku, wydzielając ją z parafii praskiej.

Od XVI wieku była tu duża wieś królewska (ok. 80 mieszkańców), należąca do folwarku Bródno, zwana Wola Zambkowa (nazwa pochodzi od nazwiska drugiego wójta, Zygmunta Zambka; człon „Wola” oznaczał, że pierwszymi mieszkańcami byli osadnicy zwolnieni z wszelkich świadczeń). W 1580 roku zmieniono nazwę wsi z Woli Zambkowej na Ząbki i nałożono na mieszkańców podatki.

Z racji bliskości stolicy Ząbki były często terenem walk, m.in. w czasie potopu szwedzkiego, insurekcji kościuszkowskiej, powstania listopadowego (oddział Leona Drewnickiego, uczestnika kampanii napoleońskiej, założyciela folwarku Drewnica). W 1827 roku wioskę nabyła rodzina Platerów, liczyła ona wówczas 204 mieszkańców w 36 domach; w 1880 roku było ich już 600. Po uruchomieniu 16 grudnia 1862 roku Kolei Warszawsko-Petersburskiej nastąpił wielki napływ ludności. Do 1880 roku właścicielem Ząbek był hrabia Stanisław Plater-Zyber, potem odkupił je hrabia Wiktor Kazimierz Ronikier. Pierwsze osiedle typu miejskiego (z elektrycznością i kanalizacją) założył w 1912 roku hrabia Adam Ronikier, właściciel cegielni produkującej rocznie 15 mln cegieł, a także wyroby ceramiczne.

Z powodu dużej odległości od kościoła parafialnego (św. Michała Archanioła i św. Floriana w Warszawie-Pradze) mieszkańcy Ząbek myśleli o wybudowaniu własnej świątyni. Na krótko przed I wojną światową hrabia Adam Ronikier rozpoczął starania o wzniesienie murowanego kościoła. Z ofiarną pomocą pośpieszyli mu – przez pośrednictwo ks. Alojzego Volknera, proboszcza parafii praskiej – Michał i Maria Radziwiłłowie. Prace przerwała wojna, wznowiono je dopiero wiosną 1916 roku. Przez sześć miesięcy powstał tymczasowy drewniany kościół z dzwonnicą, mieszczący do 1000 osób. Poświęcił go kard. Aleksander Kakowski 8 października 1916 roku. Do 1919 roku na Mszę niedzielną dojeżdżał z Pragi ks. Volkner.

W czasie bitwy warszawskiej 1920 roku mieścił się tu szpital polowy; groby poległych są najstarszymi na miejscowym cmentarzu. Wczesną wiosną 1936 roku, dzięki staraniom ks. Jana Sitnika, rozpoczęła się budowa kościoła według planów inż. arch. Jana Kamińskiego, zatwierdzonych 5 marca 1937 roku przez Warszawski Urząd Wojewódzki. Już 30 maja 1936 roku abp Stanisław Gall poświęcił i wmurował kamień węgielny. 18 lipca 1937 roku ks. prał. Stanisław Mystkowski poświęcił mury świątyni. W 1944 roku poważnemu uszkodzeniu uległy dach i sklepienie świątyni, naprawiono je w następnym roku.

Parafia szczyci się tym, że od czerwca 1972 do października 1975 roku pracował tutaj, tuż po święceniach, bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

Kościół jeszcze nie był konsekrowany.