Miescowość: Marki

Niedziele i święta: 07:00, 08:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 września 1983 roku z części parafii św. Izydora w Markach i św. Andrzeja Boboli w Markach-Strudze. Przy okazji zmieniono patrona parafii; wcześniej był nim św. Juda Tadeusz, a kaplicy sióstr patronowała Matka Boża Dobrej Rady. Od lat dwudziestych XX wieku w parafii pracują Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, które posiadały ziemie i budynki. Miały też półpubliczną kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Dobrej Rady; posługiwał w niej kapelan (od 1948 do 1979 roku był nim ks. Jan Sapota).

W 1958 roku ks. Antoni Konieczny, proboszcz parafii św. Izydora w Markach, nabył działkę budowlaną (3700 m²). Od lat sześćdziesiątych księża prowadzili tu katechizację, a w połowie lat siedemdziesiątych ks. Sapota i miejscowi wierni rozpoczęli starania o zezwolenie na budowę kaplicy na zakupionej działce. Pod koniec 1975 roku duszpasterstwo przy kaplicy Sióstr Rodziny Maryi było na tyle rozwinięte, że władza archidiecezjalna skierowała tu drugiego prezbitera, a 20 grudnia zezwoliła na prowadzenie ksiąg metrykalnych.

W latach 1977-1980 uzyskano zezwolenia na budowę kaplicy, plebanii i budynków gospodarczych. Kaplicę, wybudowaną częściowo nielegalnie, poświęcił bp Jerzy Modzelewski 21 sierpnia 1977 roku. Kolejne lata upłynęły na projektowaniu kościoła, dokumentację przygotował prof. Władysław Jotkiewicz. Ostatecznie w latach 1978-1983 powstała plebania, a w 1981 roku ruszyła budowa nowej świątyni. W 1982 roku administratorem został ks. Stanisław Laskowski.

19 czerwca prof. Jotkiewicz zrzekł się nadzoru autorskiego i zgodził się, by ktoś inny przygotował projekt zamienny. Zadanie podjęli arch. Janusz Stępkowski oraz inż. Janusz Zdrojewski, a ks. Laskowski prowadził budowę w szybkim tempie. Kard. Józef Glemp poświęcił nowy kościół 1 maja 1985 roku. W latach następnych prowadzono prace wykończeniowe zaplecza kościoła i uzupełnienia szybkiej budowy. W latach 1997-2000 zbudowano wieżę-dzwonnicę dla trzech dzwonów, które w 1989 roku ufundowała parafianka J. Miśta – z okazji pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny i pierwszej wizytacji, którą przeprowadził abp Bronisław Dąbrowski.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 27 lutego 1952 roku z części parafii św. Izydora w Markach i Świętej Trójcy w Kobyłce. Jej początki związane są z osobą ks. Antoniego Poławskiego, kapłana diecezji kieleckiej, pracującego przez wiele lat w Ameryce Północnej, który zakupił dużą nieruchomość ziemską i założył zakład wychowawczy dla 50 sierot i ubogich chłopców, prowadzony przez Siostry Rodziny Maryi (działał od 14 października 1927 roku). Od 1936 roku w pracy szkolno-wychowawczej pomagają Siostry Córki Najczystszego Serca Maryi. 24 lutego 1928 roku ks. Antoni Poławski zapisem w testamencie przekazał Zgromadzeniu św. Michała Archanioła całość terenu wraz z prowadzonym dziełem.

Kościół zbudowano w latach 1928-1930, z funduszy ks. Poławskiego, według projektu arch. Feliksa Michalskiego z Warszawy, budowę nadzorował majster-murarz p. Feliks Maciejewski, parafianin. Kościół był pierwszym w Polsce noszącym wezwanie św. Andrzeja Boboli (wówczas błogosławionego). Poświęcił go kard. Aleksander Kakowski 8 listopada 1931 roku. W latach 1976-1977 zbudowano kościół filialny Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w odległym Sierakowie; poświęcił go bp Jerzy Modzelewski 11 grudnia 1977 roku.

W 1975 roku odbudowano wieże zniszczone w czasie wojny, a w 1985 roku dobudowano dwie nawy boczne. 16 maja 1994 roku sprowadzono z Fatimy figurę Matki Bożej, którą pobłogosławił w Watykanie papież Jan Paweł II, i zaprowadzono nabożeństwo fatimskie (od maja do października). Uroczystej konsekracji kościoła dokonał bp Stanisław Kędziora 16 maja 1995 roku.

28 września 2001 roku Zgromadzenie św. Michała Archanioła zakupiło działkę w Słupnie pod budowę kościoła Matki Bożej Fatimskiej, będącego wotum wdzięczności na rok 2000. Samodzielną parafię w Słupnie erygował 13 października 2011 roku abp Henryk Hoser SAC.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2004 roku, wydzielając ją z parafii Św. Izydora w Markach. Teren nabyła parafia macierzysta, głównie od spadkobierców właściciela cegielni Jana Mańka, działka liczy 8500 m2. Wcześniej były tu glinianki napełnione wodą, ludzie łowili tu ryby i korzystali z kąpieli, potem wypełniono doły czym się dało.

Parafia powstała dzięki zaangażowaniu Ks. prał. Henryka Drożdża, proboszcza parafii macierzystej, który nabył teren (Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił go 30 czerwca 2002 roku), wybudował plebanię w stanie surowym (z używalną kaplicą). Pierwszą Mszę Św. odprawił Ks. Dariusz Gugała 14 czerwca 2004 roku. W latach następnych wykończono budynek.

Kościół zaprojektował w 2006 r. prof. Andrzej Buchner, jesienią 2007 r. projekt zatwierdziły władze kościelne i cywilne. Prace fundamentowe ruszyły wiosną 2008 r.: najpierw wywieziono ok. 1000 wywrotek gruzu i odpadów, potem powstała płyta, na której położono fundament. W 2010 r. uzyskano pozwolenie na użytkowanie plebani i wybudowano ściany kościoła do wysokości ok. 3 m. Abp Henryk Hoser SAC pobłogosławił i wmurował kamień węgielny 28 maja 2012 roku.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:15, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 20 października 1917 roku z parafii praskiej, kiedy liczba jej wiernych przekroczyła 60 000.

Wieś wzmiankowana jest w XVI wieku. W roku 1880 liczyła 100 mieszkańców, a rozwinęła się dzięki licznym cegielniom i dużej przędzalni wełny czesankowej, zbudowanej w latach 1883-1884 przez angielskich przemysłowców: braci Edwarda i Johna Briggsów oraz ich wspólnika Ernesta Posselta. Prawa miejskie posiada od 1967 roku. Miejscowa ludność korzystała z kościółka w pobliskim Grodzisku i odległej o 5 km Kobyłce.

Wraz z uprzemysłowieniem i dynamicznym wzrostem liczby mieszkańców zrodziła się idea budowy świątyni w Markach. Do jej realizacji przystąpili mieszkańcy, ks. Jakub Dąbrowski, a także bracia Briggsowie, będący wprawdzie wyznania ewangelicko-augsburskiego, ale mocno zaangażowani w życie lokalnej społeczności. Grunt pod budowę świątyni, o łącznej powierzchni 2,5 ha, stanowił darowiznę włościan mareckich: Kaniaków, Kiełków, Kopańskich, Marków i Michalskich. Natomiast Wacław Trembiński, właściciel cegielni w Strudze, i Jan Menzel, właściciel cegielni w Markach, ofiarowali po 100 000 sztuk cegieł. Starania u władz carskich o wydanie pozwolenia na budowę kościoła trwały kilka lat.

Koszt wzniesienia świątyni w stanie surowym szacowano na 50 000 rubli. Środki na budowę pochodziły m.in. od braci Briggsów i ich wspólnika (15 000 rubli srebrnych), Florentyny Amalii z Granzowów – żony Johna Briggsa (5000 rubli), ks. Jakuba Dąbrowskiego (3000 rubli), Maksymiliana Małachowskiego – prezesa społecznego komitetu budowy kościoła, właściciela fabryki dachówek w Pustelniku (znaczna, nieokreślona suma oraz dachówka na dach kościoła). Zebrano również 13 000 rubli dobrowolnych ofiar. Ostatecznie zgoda na rozpoczęcie budowy świątyni nadeszła z Petersburga 23 marca 1899 roku. Kamień węgielny wmurowano już 3 maja 1899 roku. Cegła na budowę pochodziła z okolicznych cegielni, wierni chętnie angażowali się w prace, dzięki czemu roboty postępowały bardzo szybko – ściany zewnętrzne powstały w ciągu siedmiu miesięcy – i 10 grudnia 1899 roku poświęcono mury.

Budowa wieży (dwa dzwony odlała w 1903 roku ludwisarnia braci Zwolińskich) i wyposażanie kościoła potrwały do 1903 roku. Na wieży umieszczono 2,5-metrowy ażurowy krzyż. Koszty prac kowalskich przy krzyżu wieńczącym wieżę i żelaznych oknach oraz zakupu dwóch kryształowych żyrandoli, dębowych drzwi frontowych i fisharmonii pokryła Flora Briggs. Świątynia powstała według projektu Jana Hinza (zmarł w 1902 roku) i Józefa Dziekońskiego; konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski w 1919 roku. Mimo że istniał już kościół i duszpasterstwo, władze carskie przez wiele lat nie zgadzały się na powstanie parafii.

W sierpniu 1920 roku na plebanii zakwaterowano polskich oficerów sztabowych biorących udział w bitwie warszawskiej.

W 1935 roku oddano do użytku Dom Katolicki, w sali widowiskowej organizowano przedstawienia teatralne. W 1938 roku zakupiono projektor filmowy, a dochody z projekcji i przedstawień teatralnych przeznaczano na potrzeby najuboższych parafian. Wojska niemieckie, wycofując się 8 września 1944 roku, wysadziły wieżę i poważnie uszkodziły kościół, odbudowa trwała do 1961 roku. Witraże wstawiono dopiero w 1967 roku, wykonała je pracownia Jerzego Olszewskiego według projektu Haliny Cieślińskiej-Brzeskiej.