Dekanat: Zielonkowski

Niedziele i święta: 07:00, 08:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 września 1983 roku z części parafii św. Izydora w Markach i św. Andrzeja Boboli w Markach-Strudze. Przy okazji zmieniono patrona parafii; wcześniej był nim św. Juda Tadeusz, a kaplicy sióstr patronowała Matka Boża Dobrej Rady. Od lat dwudziestych XX wieku w parafii pracują Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, które posiadały ziemie i budynki. Miały też półpubliczną kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Dobrej Rady; posługiwał w niej kapelan (od 1948 do 1979 roku był nim ks. Jan Sapota).

W 1958 roku ks. Antoni Konieczny, proboszcz parafii św. Izydora w Markach, nabył działkę budowlaną (3700 m²). Od lat sześćdziesiątych księża prowadzili tu katechizację, a w połowie lat siedemdziesiątych ks. Sapota i miejscowi wierni rozpoczęli starania o zezwolenie na budowę kaplicy na zakupionej działce. Pod koniec 1975 roku duszpasterstwo przy kaplicy Sióstr Rodziny Maryi było na tyle rozwinięte, że władza archidiecezjalna skierowała tu drugiego prezbitera, a 20 grudnia zezwoliła na prowadzenie ksiąg metrykalnych.

W latach 1977-1980 uzyskano zezwolenia na budowę kaplicy, plebanii i budynków gospodarczych. Kaplicę, wybudowaną częściowo nielegalnie, poświęcił bp Jerzy Modzelewski 21 sierpnia 1977 roku. Kolejne lata upłynęły na projektowaniu kościoła, dokumentację przygotował prof. Władysław Jotkiewicz. Ostatecznie w latach 1978-1983 powstała plebania, a w 1981 roku ruszyła budowa nowej świątyni. W 1982 roku administratorem został ks. Stanisław Laskowski.

19 czerwca prof. Jotkiewicz zrzekł się nadzoru autorskiego i zgodził się, by ktoś inny przygotował projekt zamienny. Zadanie podjęli arch. Janusz Stępkowski oraz inż. Janusz Zdrojewski, a ks. Laskowski prowadził budowę w szybkim tempie. Kard. Józef Glemp poświęcił nowy kościół 1 maja 1985 roku. W latach następnych prowadzono prace wykończeniowe zaplecza kościoła i uzupełnienia szybkiej budowy. W latach 1997-2000 zbudowano wieżę-dzwonnicę dla trzech dzwonów, które w 1989 roku ufundowała parafianka J. Miśta – z okazji pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny i pierwszej wizytacji, którą przeprowadził abp Bronisław Dąbrowski.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2004 roku, wydzielając ją z parafii Św. Izydora w Markach. Teren nabyła parafia macierzysta, głównie od spadkobierców właściciela cegielni Jana Mańka, działka liczy 8500 m2. Wcześniej były tu glinianki napełnione wodą, ludzie łowili tu ryby i korzystali z kąpieli, potem wypełniono doły czym się dało.

Parafia powstała dzięki zaangażowaniu Ks. prał. Henryka Drożdża, proboszcza parafii macierzystej, który nabył teren (Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił go 30 czerwca 2002 roku), wybudował plebanię w stanie surowym (z używalną kaplicą). Pierwszą Mszę Św. odprawił Ks. Dariusz Gugała 14 czerwca 2004 roku. W latach następnych wykończono budynek.

Kościół zaprojektował w 2006 r. prof. Andrzej Buchner, jesienią 2007 r. projekt zatwierdziły władze kościelne i cywilne. Prace fundamentowe ruszyły wiosną 2008 r.: najpierw wywieziono ok. 1000 wywrotek gruzu i odpadów, potem powstała płyta, na której położono fundament. W 2010 r. uzyskano pozwolenie na użytkowanie plebani i wybudowano ściany kościoła do wysokości ok. 3 m. Abp Henryk Hoser SAC pobłogosławił i wmurował kamień węgielny 28 maja 2012 roku.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:15, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 20 października 1917 roku z parafii praskiej, kiedy liczba jej wiernych przekroczyła 60 000.

Wieś wzmiankowana jest w XVI wieku. W roku 1880 liczyła 100 mieszkańców, a rozwinęła się dzięki licznym cegielniom i dużej przędzalni wełny czesankowej, zbudowanej w latach 1883-1884 przez angielskich przemysłowców: braci Edwarda i Johna Briggsów oraz ich wspólnika Ernesta Posselta. Prawa miejskie posiada od 1967 roku. Miejscowa ludność korzystała z kościółka w pobliskim Grodzisku i odległej o 5 km Kobyłce.

Wraz z uprzemysłowieniem i dynamicznym wzrostem liczby mieszkańców zrodziła się idea budowy świątyni w Markach. Do jej realizacji przystąpili mieszkańcy, ks. Jakub Dąbrowski, a także bracia Briggsowie, będący wprawdzie wyznania ewangelicko-augsburskiego, ale mocno zaangażowani w życie lokalnej społeczności. Grunt pod budowę świątyni, o łącznej powierzchni 2,5 ha, stanowił darowiznę włościan mareckich: Kaniaków, Kiełków, Kopańskich, Marków i Michalskich. Natomiast Wacław Trembiński, właściciel cegielni w Strudze, i Jan Menzel, właściciel cegielni w Markach, ofiarowali po 100 000 sztuk cegieł. Starania u władz carskich o wydanie pozwolenia na budowę kościoła trwały kilka lat.

Koszt wzniesienia świątyni w stanie surowym szacowano na 50 000 rubli. Środki na budowę pochodziły m.in. od braci Briggsów i ich wspólnika (15 000 rubli srebrnych), Florentyny Amalii z Granzowów – żony Johna Briggsa (5000 rubli), ks. Jakuba Dąbrowskiego (3000 rubli), Maksymiliana Małachowskiego – prezesa społecznego komitetu budowy kościoła, właściciela fabryki dachówek w Pustelniku (znaczna, nieokreślona suma oraz dachówka na dach kościoła). Zebrano również 13 000 rubli dobrowolnych ofiar. Ostatecznie zgoda na rozpoczęcie budowy świątyni nadeszła z Petersburga 23 marca 1899 roku. Kamień węgielny wmurowano już 3 maja 1899 roku. Cegła na budowę pochodziła z okolicznych cegielni, wierni chętnie angażowali się w prace, dzięki czemu roboty postępowały bardzo szybko – ściany zewnętrzne powstały w ciągu siedmiu miesięcy – i 10 grudnia 1899 roku poświęcono mury.

Budowa wieży (dwa dzwony odlała w 1903 roku ludwisarnia braci Zwolińskich) i wyposażanie kościoła potrwały do 1903 roku. Na wieży umieszczono 2,5-metrowy ażurowy krzyż. Koszty prac kowalskich przy krzyżu wieńczącym wieżę i żelaznych oknach oraz zakupu dwóch kryształowych żyrandoli, dębowych drzwi frontowych i fisharmonii pokryła Flora Briggs. Świątynia powstała według projektu Jana Hinza (zmarł w 1902 roku) i Józefa Dziekońskiego; konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski w 1919 roku. Mimo że istniał już kościół i duszpasterstwo, władze carskie przez wiele lat nie zgadzały się na powstanie parafii.

W sierpniu 1920 roku na plebanii zakwaterowano polskich oficerów sztabowych biorących udział w bitwie warszawskiej.

W 1935 roku oddano do użytku Dom Katolicki, w sali widowiskowej organizowano przedstawienia teatralne. W 1938 roku zakupiono projektor filmowy, a dochody z projekcji i przedstawień teatralnych przeznaczano na potrzeby najuboższych parafian. Wojska niemieckie, wycofując się 8 września 1944 roku, wysadziły wieżę i poważnie uszkodziły kościół, odbudowa trwała do 1961 roku. Witraże wstawiono dopiero w 1967 roku, wykonała je pracownia Jerzego Olszewskiego według projektu Haliny Cieślińskiej-Brzeskiej.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 08:30 (kaplica w szpitalu w Drewnicy), 10:00, 10:00 (w dolnym kościele z udziałem przedszkolaków i najmłodszych dzieci poza wakacjami), 11:30 (z udziałem dzieci szkoły podstawowej), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:30, 07:00 (poza wakacjami), 08:00 (oprócz wtorków), 08:30 (kaplica w szpitalu w Drewnicy), 17:30 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 08: 00-21:00 oprócz wtorków

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 lutego 1988 roku z części parafii Świętej Trójcy w Ząbkach. Jej początki związane są z osobą ks. Wacława Kuleszy, którego władza kościelna skierowała z dniem 10 października 1982 roku do organizowania nowego ośrodka duszpasterskiego. 31 marca 1983 roku Wydział Urbanistyki m.st. Warszawy zatwierdził lokalizację terenu pod budowę kościoła.

24 sierpnia 1983 roku bp Jerzy Modzelewski odprawił pierwszą Mszę świętą na ołtarzu polowym i poświęcił plac. Po krótkim czasie, 12 grudnia, kard. Józef Glemp poświęcił tymczasową kaplicę o powierzchni 200 m², a 1 stycznia 1984 roku ustanowił ośrodek duszpasterski. Od tego czasu trwały starania o pozwolenie na budowę budynku katechetycznego i świątyni. Gdy 12 czerwca 1986 roku uzyskano tytuł prawny do gruntów parafialnych, rozpoczęły się intensywne prace przy budowie. Budynek katechetyczny poświęcił kard. Józef Glemp 28 grudnia 1986 roku. 13 września 1988 roku ksiądz prymas wmurował kamień węgielny pod świątynię (pochodzi z grobu św. Faustyny, poświęcił go Jan Paweł II).

W uroczystość Narodzenia Pańskiego w roku 1992 bp Kazimierz Romaniuk, stojący na czele nowo powstałej diecezji warszawsko-praskiej, poświęcił świątynię. 31 marca 1993 roku zawieszono w wieży kościoła trzy dzwony. Wykonano w prezbiterium mozaikę i umieszczono figurę Chrystusa Miłosiernego. W 1996 roku zakupiono organy elektroniczne „Johannus”, wykonano ołtarz główny i lektorium z marmuru. W 1997 roku powstały stacje Drogi Krzyżowej. W sierpniu i wrześniu położono granit na schodach wejściowych. W następnych latach wykonano sześć witraży od strony ul. 11 Listopada, wstawiono 110 ławek dębowych.

W Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 30 kwietnia 2000 roku, bp Kazimierz Romaniuk konsekrował kościół. On także 26 października 2001 roku odsłonił i poświęcił pomnik Prymasa Tysiąclecia (dzieło prof. Czesława Dźwigaja z Krakowa) stojący na schodach.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1919 roku, wydzielając ją z parafii praskiej.

Od XVI wieku była tu duża wieś królewska (ok. 80 mieszkańców), należąca do folwarku Bródno, zwana Wola Zambkowa (nazwa pochodzi od nazwiska drugiego wójta, Zygmunta Zambka; człon „Wola” oznaczał, że pierwszymi mieszkańcami byli osadnicy zwolnieni z wszelkich świadczeń). W 1580 roku zmieniono nazwę wsi z Woli Zambkowej na Ząbki i nałożono na mieszkańców podatki.

Z racji bliskości stolicy Ząbki były często terenem walk, m.in. w czasie potopu szwedzkiego, insurekcji kościuszkowskiej, powstania listopadowego (oddział Leona Drewnickiego, uczestnika kampanii napoleońskiej, założyciela folwarku Drewnica). W 1827 roku wioskę nabyła rodzina Platerów, liczyła ona wówczas 204 mieszkańców w 36 domach; w 1880 roku było ich już 600. Po uruchomieniu 16 grudnia 1862 roku Kolei Warszawsko-Petersburskiej nastąpił wielki napływ ludności. Do 1880 roku właścicielem Ząbek był hrabia Stanisław Plater-Zyber, potem odkupił je hrabia Wiktor Kazimierz Ronikier. Pierwsze osiedle typu miejskiego (z elektrycznością i kanalizacją) założył w 1912 roku hrabia Adam Ronikier, właściciel cegielni produkującej rocznie 15 mln cegieł, a także wyroby ceramiczne.

Z powodu dużej odległości od kościoła parafialnego (św. Michała Archanioła i św. Floriana w Warszawie-Pradze) mieszkańcy Ząbek myśleli o wybudowaniu własnej świątyni. Na krótko przed I wojną światową hrabia Adam Ronikier rozpoczął starania o wzniesienie murowanego kościoła. Z ofiarną pomocą pośpieszyli mu – przez pośrednictwo ks. Alojzego Volknera, proboszcza parafii praskiej – Michał i Maria Radziwiłłowie. Prace przerwała wojna, wznowiono je dopiero wiosną 1916 roku. Przez sześć miesięcy powstał tymczasowy drewniany kościół z dzwonnicą, mieszczący do 1000 osób. Poświęcił go kard. Aleksander Kakowski 8 października 1916 roku. Do 1919 roku na Mszę niedzielną dojeżdżał z Pragi ks. Volkner.

W czasie bitwy warszawskiej 1920 roku mieścił się tu szpital polowy; groby poległych są najstarszymi na miejscowym cmentarzu. Wczesną wiosną 1936 roku, dzięki staraniom ks. Jana Sitnika, rozpoczęła się budowa kościoła według planów inż. arch. Jana Kamińskiego, zatwierdzonych 5 marca 1937 roku przez Warszawski Urząd Wojewódzki. Już 30 maja 1936 roku abp Stanisław Gall poświęcił i wmurował kamień węgielny. 18 lipca 1937 roku ks. prał. Stanisław Mystkowski poświęcił mury świątyni. W 1944 roku poważnemu uszkodzeniu uległy dach i sklepienie świątyni, naprawiono je w następnym roku.

Parafia szczyci się tym, że od czerwca 1972 do października 1975 roku pracował tutaj, tuż po święceniach, bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

Kościół jeszcze nie był konsekrowany.

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 17:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 15:00 (w I piątek miesiąca), 17:00 (w I piątek miesiąca poza wakacjami), 17:30 (w styczniu z wyjątkiem I piątku miesiąca), 19:00 (poza styczniem z wyjątkiem I piątku miesiąca)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2002 roku z części parafii Świętej Trójcy w Ząbkach. Początki duszpasterstwa związane są z osobą ks. Sylwestra Ciesielskiego, który 24 czerwca 1999 roku został wikariuszem parafii macierzystej i otrzymał polecenie zorganizowania nowego ośrodka duszpasterskiego.

24 września 2000 roku bp Romaniuk poświęcił krzyż, murowaną kaplicę i plac pod budowę kościoła oraz powołał do istnienia ośrodek duszpasterski. Dokładnie rok później nastąpiło poświęcenie dzwonów. Kościół zaprojektował Aleksy Dworczak, a konstruktorem jest Janusz Frej.

30 września 2012 roku abp Henryk Hoser SAC pobłogosławił i wmurował kamień węgielny. Pierwsza Msza święta w dolnym kościele była sprawowana 25 grudnia 2014 roku (pasterska) przez ks. abp. Henryka Hosera.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 17:00 (z udziałem dzieci w I piątek miesiąca), 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 czerwca 1984 roku z części parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Zielonce i św. Łucji Dziewicy Męczennicy w Warszawie-Rembertowie. Starania o powstanie ośrodka duszpasterskiego rozpoczął w 1980 roku ks. prał. Zygmunt Abramski, proboszcz parafii macierzystej w Zielonce. Pierwszą Mszę świętą w drewnianej kaplicy odprawiono 1 września 1980 roku. Plac pod budowę kościoła i krzyż, przeniesiony z parafii macierzystej, poświęcił bp Jerzy Modzelewski 4 października 1980 roku.

Kościół zbudowano w latach 1980-2000 według projektu dr. inż. Michała Sandowicza i konstruktora dr. inż. Romana Świątka, głównie dzięki zabiegom pierwszego proboszcza – ks. prał. Jerzego Misterskiego. Kamień węgielny, wyjęty z fundamentów bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie, wmurował bp Jerzy Modzelewski 21 września 1985 roku. Jednocześnie poświęcił mury budowli.

Świątynię konsekrował bp Kazimierz Romaniuk 28 października 2001 roku. Uroczystość została poprzedzona misjami parafialnymi.

W latach 2011-2012 pokryto cały kościół blachą aluminiową.

Niedziele i święta: 07:00, 08:00 (kaplica Sióstr Dominikanek), 08:45 (dla młodzieży), 10:00, 10:00 (kaplica Sióstr Dominikanek), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:30 (oprócz lipca i sierpnia), 07:00 (w wakacje), 07:15 (oprócz lipca i sierpnia), 18:00, 21:00 (nocna - pt przez I sb miesiąca), a także w kaplicy Sióstr Dominikanek - 06:30 (pon.-pt.) oraz 17:30 (soboty); w DPS - 09:30 (piątki)

Niedziele i święta: 12:00, 14:00

Dni powszednie: 00:00–06:30, 08:00–18:00, 19:00–06:30 (nocna z I pt na I sb miesiąca)

Parafię erygował abp Stanisław Gall 6 listopada 1939 roku z części parafii Świętej Trójcy w Kobyłce i św. Izydora w Markach.

W 1880 roku Zielonka liczyła 40 mieszkańców. Najpierw życie religijne na tym terenie skupiało się przy Schronisku dla Nauczycielek księżnej Marii Woronieckiej i kaplicy, którą 26 września 1902 roku poświęcił bp Kazimierz Ruszkiewicz. W 1919 roku schronisko otrzymało stałego kapelana, a jego zarządem zajęły się siostry obliczanki. Od roku 1924 kapelanem schroniska i prefektem szkoły był ks. Bolesław Jagiełłowicz, kapłan diecezji mohylewskiej, który został pierwszym proboszczem. Wiosną 1935 roku przybyły tu siostry dominikanki misjonarki i osiedliły się przy ul. Sienkiewicza 49.

Projekt świątyni wykonali Stanisław Borylski i Stanisław Kwieciński, plac podarowali państwo Benigna i Marian Kulczyccy. Komitet budowy kościoła powołano 12 grudnia 1936 roku, 3 maja następnego roku położono kamień węgielny, a już 29 czerwca 1938 roku kard. Aleksander Kakowski poświęcił prezbiterium, zakrystię i kaplicę. Zaraz po wojnie parafia liczyła 3500 mieszkańców, dlatego do pomocy 74-letniemu proboszczowi przyszedł najpierw ks. Józef Zagziłł, a rok później ks. Zygmunt Abramski, wikariusz cum iure succesionis.

W latach 1946-1975 wybudowano dalszą część kościoła (trzy nawy), plebanię, wikariatkę, założono cmentarz grzebalny, zakupiono dzwony, powiększono i zagospodarowano plac przy plebanii i ogrodzono teren kościoła i plebanii. W latach 1975-1986, gdy proboszczem był ks. Kazimierz Kalinowski, wybudowano wieżę kościoła i dom katechetyczny. Od 1986 roku proboszczem jest ks. prał. Mieczysław Stefaniuk, w tym czasie dokonano modernizacji prezbiterium, wymieniono wszystkie okna, zbudowano ołtarz (według projektu arch. Mariana Kostrzewy), ambonę, chrzcielnicę z marmuru, dębowe konfesjonały, ławki i stalle. Nowy ołtarz, votum wdzięczności za 50 lat istnienia parafii, konsekrował kard. Józef Glemp 4 listopada 1989 roku. Prezbiterium wzbogaciło się o witraże wykonane w pracowni p. Teresy Reklewskiej z Warszawy-Miedzeszyna.

Kościół pokryto blachą miedzianą, wymieniając przy okazji 75 proc. konstrukcji dachowej. Rozbudowano wikariatkę, uzyskując salę konferencyjną (aula św. Jana Pawła II) i pomieszczenia dla Caritas. Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował odnowiony kościół 30 października 1994 roku.

26 września 1996 roku parafia gościła wędrującą po świecie figurę Matki Bożej Fatimskiej. Od 20 marca 1997 roku funkcjonuje stacja Caritas. W pamiętnym roku 2000 zbudowane trzy ołtarze według sugestii arch. Janusza Stępkowskiego; zaprojektowała je i wykonała Maria Skrzyńska z Kobyłki. Ksiądz proboszcz przeznaczył na ten cel pomieszczenia i już 1 stycznia 1998 roku bp Kazimierz Romaniuk dokonał uroczystego otwarcia stacji.