Dekanat: Aniński

Niedziele i święta: 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: (w środę, piątek i sobotę wg ogłoszeń), 8:30 (w poniedziałek, wtorek i czwartek)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp Prymas Polski 29 stycznia 1992 roku z części parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Warszawie-Falenicy, a nieco wcześniej, 22 grudnia 1991 roku, mianował Ks. prał. Mieczysława Nowaka pierwszym jej administratorem. Miejscowość powstała ok. 1797 r. na gruntach majątku Wiązowna, zasiedlona głównie przez niemieckich kolonistów, którzy mieszkali tu do 1944 r. W 1992 r. przyłączono te tereny do Warszawy. Kamień węgielny pod świątynię poświęcił i wmurował Bp Jerzy Modzelewski 15 listopada 1982 roku. Kościół według projektu inż. M. Nowickiego i T. Wierzby stanął w latach 1980-1982 dzięki staraniom Ks. prał. Henryka Chudka, ówczesnego proboszcza parafii Falenica; jest to votum dla Matki Bożej za nawiedzenie parafii. W 1997 r. odbyły się pierwsze misje święte. Dolny kościół ze względu na bliskość cmentarza służył jako kaplica cmentarna. Obecnie w dolnym kościele odprawiane są tylko pogrzeby. W górnym kościele od września 2009 r. odprawiane są wszystkie nabożeństwa. Dopiero po erygowaniu parafii wykończono górny kościół, zbudowano plebanię i zorganizowano życie parafialne.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00 (poza wakacjami), 08:30 (w dolnej kaplicy), 18:00

Dni powszednie: 08: 30–17: 45 w dolnej kaplicy

Parafię erygował Bp Stanisław Gall 1 czerwca 1942 roku. Powstała na terenie osiedla, którego geneza sięga roku 1912. Początki Anina złączone są z parcelacją lasów dóbr wilanowskich, pomiędzy torami kolei szerokotorowej, Traktem Brzeskim i Kaczym Dołem (obecnie Międzylesie). Parcelację rozpoczęto w 1904 roku, a w 1910 r. Ksawery hr. Branicki podpisał akt rejentalny parcelacji osiedla, które nazwano od imienia jego żony Anny. Parcelację Anina Starego zakończono w 1912 roku i właśnie ta data wyznacza początek historii osiedla. Początkowo Anin było osiedlem prawie wyłącznie letniskowym, ale już pierwsi osadnicy postanowili wznieść własnym trudem kaplicę, gdyż odległość do kościoła parafialnego w Zerzniu była znaczna. Już w 1911 roku Antoni Szalla przystąpił do opracowania planu kaplicy. Jakub Pawlikowski przeznaczył nań plac, a Nadleśnictwo Wilanów zobowiązało się dostarczyć drewna. Jednak stali mieszkańcy Anina byli wówczas nieliczni i zbiórka społecznych pieniędzy postępowała powoli. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1915 roku, a uroczystego poświęcenia kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej dokonał 16 maja 1916 roku proboszcz zerzeński, Ks. Józef Kajrukszto. Początkowo księża celebrowani nabożeństwa tylko w sezonie wypoczynkowym. Stałe nabożeństwa odprawiano dopiero po I wojnie światowej, kiedy Anin przekształcił się w modną miejscowość podwarszawską, ściągającą inteligencję, artystów i osoby chore na płuca. Pierwszym stałym kapłanem anińskim był Ks. Teofil Penkala, który jako chory na płuca osiadł w 1925 roku w Aninie i przez dwa ostatnie lata życia pełnił tu posługę kapłańską. Jego następca, Ks. Henryk Bogacki, widząc tłumy wiernych na niedzielnych nabożeństwach, w 1929 roku podjął się dzieła rozbudowy kaplicy. Wybudowano również 18 metrową wieżę z dwoma dzwonami. W 1934 roku Zarząd Dóbr Wilanowskich rozpoczął nową parcelację leśną i powstało osiedle zwane Aninem Nowym, między ulicą Królewską (dziś Kajki), a obecną ulicą Axentowicza. Anin rozbudował się znacznie i podczas obchodów 25-lecia liczył już 3.000 stałych mieszkańców i około 1.000 sezonowych. Pomimo rozbudowy kaplica nie wystarczała na potrzeby wciąż wzrastającej ludności Anina i Wawra. W 1936 roku powstał więc projekt zbudowania nowego, dużego kościoła-pomnika bohaterów poległych w dwóch bitwach wawerskich podczas Powstania Listopadowego w 1831 roku. Plac pod budowę kościoła ofiarował Adam hr. Branicki. Zaczęto również gromadzić środki, ale wybuch wojny pogrzebał te plany. Władze kościelne podjęły jednak w 1942 roku decyzję o powołaniu parafii w Aninie. 1 czerwca 1942 roku uroczystego erygowania parafii Matki Bożej Królowej Polski dokonał Bp Stanisław Gall, a pierwszym proboszczem został Ks. Piotr Pieniążek. W działaniach wojennych we wrześniu 1944 roku drewniany kościół aniński ocalał, mimo iż na jego terenie walczyła I Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Ksiądz Piotr Pieniążek był dynamicznym gospodarzem parafii i wkrótce po wojnie przystąpił do rozbudowy kościoła. W 1948 roku dobudowano prezbiterium i zakrystię, a w 1949 roku boczne nawy i rozpoczęto budowę domu parafialnego, który miał stać się ośrodkiem życia kulturalnego Anina. Gdy w 1951 roku budynek parafialny był już ukończony w stanie surowym, władze komunistyczne zarekwirowały go, przekazując w przymusową dzierżawę Zarządowi Kin. W 1953 roku kino „Wrzos” rozpoczęło swoją działalność w Aninie, podczas gdy na piętrze budynku mieściła się plebania, na zapleczu kancelaria i biblioteka parafialna, a sale katechetyczne w piwnicach. Trudne następne lata nie sprzyjały podjęciu trudu budowy kościoła odpowiadającego potrzebom Anina i Wawra. Podczas obchodów 1000-lecia chrztu Polski w 1966 roku parafianie zgłosili jako votum milenijne budowę nowej świątyni. Spośród przestawionych projektów wybrano do realizacji projekt inż. arch. Zygmunta Stępińskiego. Zgodnie z zamysłem architekta kościół jest pomnikiem ofiar mordu dokonanego przez Niemców 27 grudnia 1939 roku na ludności Wawra i Anina. Do budowy kościoła przystąpiono w połowie 1976 r., postępowała ona głownie dzięki osobistemu zaangażowaniu Ks. Proboszcza Wiesława Kalisiaka. 12 grudnia 1976 roku Prymas Polski, Stefan Kard. Wyszyński dokonał poświęcenia kamienia węgielnego. W uroczystości tej uczestniczył również Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko, pracujący w parafii jako wikariusz od października 1975 do maja 1978 r. Kościół ukończono w stanie surowym w ciągu 4 lat i 13 grudnia 1980 roku Abp Bronisław Dąbrowski dokonał przeniesienia Najświętszego Sakramentu za starego do nowego kościoła. Stary, drewniany kościół dzięki staraniom Księdza Proboszcza został przeniesiony do nowej parafii w Tarchominie – Porajach. Nowy kościół aniński ozdobił ołtarz przedstawiający „krzew gorejący”, dzieło artysty – rzeźbiarza Władysława Trojana, oraz witraże z pracowni Teresy Reklewskiej. Kierownikiem budowy kościoła był inż. Tadeusz Kaczorowski. W 1989 roku parafii zwrócono budynek po byłym kinie „Wrzos”, które już wcześniej z powodów finansowych zakończyło działalność. Po generalnym remoncie budynku odbywają się w nim, zgodnie z myślą budowniczego, Ks. Piotra Pieniążka, zebrania społeczne, imprezy kulturalne i ważne uroczystości religijne. Tutaj 5 maja 1990 roku Prymas Polski Józef Kard. Glemp otworzył Sympozjum Przedsynodalne II Polskiego Synodu Plenarnego. 13 czerwca 1992 roku Prymas Polski, w obecności pierwszego Ordynariusza Diecezji Warszawsko – Praskiej Bpa Kazimierza Romaniuka i gospodarza parafii, Ks. Wiesława Kalisiaka dokonał uroczystej konsekracji nowego kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 10:00, 11:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 9:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 8 grudnia 1934 roku. Falenica wzmiankowana w 1405 r., pierwotnie położona była nad Wisłą w pobliżu osady Błota. W 1441 r. założono tu miasto na prawie chełmińskim, własność rodu Prusów. W 1827 r. miejscowość liczyła 6 domów i 41 mieszkańców. Wraz z budową kolei nadwiślańskiej zmieniła się lokalizacja miasta. W dniu 19 września 1939 roku miała tu miejsce całodzienna bitwa 13 DP Strzelców Kresowych i 5 Lubelskiego Dywizjonu Artylerii Konnej z wojskami niemieckimi. Zniszczeniu uległa połowa budynków, poległo 84 polskich żołnierzy, rannych zostało 121, a 1.700 dostało się do niewoli. W 1927 r. Karol Hanneman, właściciel majątku Błota ofiarował pod kościół morgę placu. Na ofiarowanym terenie w 1928 r. wystawiono mały kościółek parafialny pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Znajdował się on na wzgórzu w oddaleniu pół kilometra od stacji Falenica w kierunku wschodnim. Kościółek był drewniany w stylu zbliżonym do gotyckiego, jednonawowy, skromny wewnątrz i zewnątrz. Parafia powstała z części parafii Józefów koło Otwocka, częściowo z parafii Wiązowna, Radość i Zerzeń. Od 1928 r. Proboszcz z Józefowa, Ks. Mieczysław Królak, co niedziela odprawiał w tym kościółku Mszę świętą. Po ukończeniu budowy kościoła przystąpiono do wybudowania „organistówki”, ale już murowanej piętrowej. W roku 1933 r. do pracy w parafii Józefów został skierowany Ks. Jan Rozbiewski z prawami organizowania nowej parafii w Falenicy. W roku 1934 została zakupiona działka w Aleksandrowie pod cmentarz parafialny. Bryła trójnawowego kościoła zaprojektowana została 1951 r., w stylu neoromańskim przez inż. Stefana Czarneckiego. Świątynia charakteryzuje się klasyczną harmonią. Sklepienie nad główną nawą jest kasetonowe, natomiast nad nawami bocznymi krzyżowe. Konstrukcja opiera się na sześciu masywnych kolumnach z wypisanymi na kapitelach splecionymi greckimi literami X (Chrystus) i P (Zbawiciel). Dwie identyczne półkolumny wtopione są w tylną ścianę kościoła przy bocznych drzwiach wewnętrznych. Świątynię wzniesiono w latach 1951-59 w miejscu dawnego kościoła drewnianego. Konsekracji dokonał Kard. Stefan Wyszyński 31 sierpnia 1974 roku.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 8:00, 18:00

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 5 listopada 2006 roku, wydzielając ją z północnej części parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Pierwszym organizatorem parafii był Ks. inf. Stanisław Rawski, budowniczy kaplicy, plebani oraz fundamentów kościoła i dzwonnicy. Projektantem całości zespołu sakralnego jest Adam Wagner. 24 września 2006 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. w tymczasowej kaplicy. Natychmiast po oddaniu kaplicy do kultu podjęto budowę kościoła, którą zakończono w październiku 2009 roku. Wtedy uroczyście przeniesiono Najświętszy Sakrament do kościoła i odprawiono pierwszą Mszę Św. Ukończenie tak dużej inwestycji było możliwe dzięki dużej ofiarności wiernych i ich zaangażowaniu w życie parafii: Ks. Krzysztof Ostojski przez niecałe 3 lata przeprowadził 26 zbiórek na budowę kościoła (19 razy chodził od domu do domu, potem nie był już w stanie i parafianie sami przynosili ofiary). Kaplicę przebudowano na aulę i nadano jej tytuł Jana Pawła II. Aula pełni różne funkcje w zależności od potrzeb: teatralną, kinową, koncertową, dyskotekową, bilardową i stołówkową. 6 listopada 2011 roku Abp Henryk Hoser SAC dokonał uroczystej konsekracji kościoła.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 14:00 (w I niedzielę miesiąca), 19:00 (w wakacje o 20:00), 20:00 (poza wakacjami o 19:00)

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 8:00, 8:30, 16:00 (w piątek), 18:00 (w poniedziałek, środę i sobotę), 18:30, 19:00 (w I piątek miesiąca), 19:00 (we czwartek), 19:00 (we wtorek)

Niedziele i święta: 14: 00–19: 00 w I niedzielę miesiąca

Dni powszednie: 8: 00–8: 30, 16: 00–18: 30 w piątek, 18: 00–18: 30 w poniedziałek, środę i sobotę, 19: 00–20: 00 we wtorek, 19: 00–21: 00 we czwartek, 19: 00–00: 00 w I piątek miesiąca

Parafia została erygowana 25 grudnia 2008 roku. Pierwsze starania o powstanie parafii na terenie Miedzeszyn – Wieś sięgają 20 października 1998 roku, kiedy Ks. inf. Lucjan Święszkowski wysłał pismo do Rady Gminy Warszawa – Wawer. Promotorami powstania parafii byli Bp Kazimierz Romaniuk i proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu, Ks. prał. Marian Mirecki. W roku 2000 władza diecezjalna wyznaczyła Ks. Bronisława Micka do tworzenia ośrodka duszpasterskiego. Plany kaplicy z zapleczem mieszkalnym (I etap budowy kompleksu duszpasterskiego) sporządził mgr inż. Stanisław Fijałkowski. Kaplicę zaczęto budować 6 lipca 2004 roku. Krzyż i plac pod nowy ośrodek poświęcił Abp Sławoj Leszek Głódź 10 października 2004 roku. Kierownikiem budowy został mgr inż. Ryszard Karwowski. Budowa kaplicy została zakończona w dniu ogłoszenia powstania samodzielnej parafii (Pasterka 2008 roku).

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku. Miejscowość powstała w miejscu dawnej przeprawy przez Wisłę, wzmiankowana w XII w. jako własność opactwa czerwińskiego. Obejmowała 10 łanów (ok. 170 ha). W XVII w. powstał tu folwark; w XIX było tu 28 gospodarstw i 200 mieszkańców, wieś miała 90 ha, a folwark 240. Przed I wojną światową na gruntach przyległych do kolei nadwiślańskiej powstało osiedle letniskowe, które dało początek dzisiejszemu budownictwu jednorodzinnemu. Organizowanie duszpasterstwa w Miedzeszynie sięga czerwca 1982 roku, gdy na pusty plac przyszedł Ks. Tadeusz Łakomiec. Po kilku miesiącach zbudowano kaplicę i 30 stycznia 1983 roku odprawiono w niej pierwszą Mszę Św. Uroczystego poświęcenia kaplicy dokonał Bp Jerzy Modzelewski 20 lutego 1983 roku. Jeszcze w tym samym roku, 15 listopada, Kard. Józef Glemp erygował ośrodek duszpasterski p.w. Matki Bożej Dobrej Rady. Wkrótce rozpoczęto prace przygotowawcze do budowy kościoła. Pierwszą Mszą Św. w nowym kościele była „Pasterka” w 1999 r. Na stałe liturgia jest sprawowana w nowej świątyni od Niedzieli Palmowej 2000 r. Kaplica, która służyła przez 18 lat została rozebrana, gdyż potrzebny był materiał na kontynuowanie budowy. W historii parafii bardzo ważne są lata 1991-1996, kiedy to z inicjatywy Ks. Tadeusza Łakomca i przy współpracy kilku osób świeckich, działało przy parafii Katolickie Radio Warszawa, pierwsze katolickie radio w Polsce. W 1992 r. w siedzibie Radia odbyła się sesja wyjazdowa uczestników międzynarodowej konferencji „Mass media w duszpasterstwie krajów Europy Środkowej”. W 2006 roku po zmianie na urzędzie proboszcza – po 24 latach Ks. kan. Tadeusza Łakomca, Ks. Witold Gajda – nowy proboszcz, rozpoczął wyposażanie wnętrza świątyni, po uprzednim wykonaniu pokrycia dachowego i położenia tynków wewnątrz kościoła o kubaturze 21000 m³. Zgodnie z projektem wnętrza wg Joanny Szymańskiej nowe oblicze zyskało prezbiterium kościoła, wykonane w białym, macedońskim marmurze, w świątyni zostało zamontowane ogrzewanie podłogowe a całą posadzkę przykryto granitem z ozdobnym pasem przez środek kościoła. W 2012 roku dom parafialny przybrał nowy wygląd po przeprowadzonej wcześnie termomodernizacji budynku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Dawniej znajdowała się tu wieś Kaczkowo założona w XVI w. i nazywana od XVIII w. Kaczym Dołem. W 1827 r. było tu zaledwie 5 gospodarstw i 26 mieszkańców, zaś w 1905 r. gospodarstw było 26, a mieszkańców 280. Na początku XX w. była tu huta szkła i fabryka wyrobów żelaznych. W roku 1932 zmieniono nazwę na Międzylesie. W 1920 r. w Kaczym Dole założyły swój dom dla osób przewlekle chorych Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, a z posługi duszpasterskiej w ich kaplicy zaczęli korzystać miejscowi wierni. W latach 1944-1951 pracował tu Bp Władysław Miziołek. 1 stycznia 1963 r. przy kaplicy sióstr ustanowiono rektorat, a pierwszym rektorem został Ks. Mieczysław Mosak. Kaplica okazała się jednak zbyt mała, aby obsłużyć zwiększającą się liczbę wiernych, dlatego w 1993 r. znaleziono opodal plac pod nową świątynię. Plany przygotowali inż. Krzysztof Mycielski oraz inżynierowie Stefan i Halina Drewiczewscy, budowa ruszyła w 1994 r. Wystrój wnętrza opracowali inż. Dariusz Hyc i plastyk Mateusz Środoń. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Bp Kazimierz Romaniuk 12 września 1997 roku. Zawierzenie parafii Miłosierdziu Bożemu miało miejsce 19 kwietnia 2009 roku. Pierwsze misje parafialne prowadzone przez Misjonarzy Świętej Rodziny (Ks. Bogusław Jaworowski i Ks. Karol Wacholc) odbyły się w dniach 5-12 września 2010 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (poza wakacjami), 9:00 (w wakacje), 9:30 (poza wakacjami), 10:30 (w wakacje), 11:00 (poza wakacjami), 12:00 (w wakacje), 12:30 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza wakacjami), 7:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 lipca 1931 roku, a pierwszym proboszczem był Ks. Kazimierz Łuczak. Miejscowość powstała pod koniec XIX w. na gruntach Zbójnej Góry jako osada letniskowa przy modnej wówczas linii otwockiej. W 1905 r. było tu 22 domy i 35 mieszkańców. Od 1951 r. znajduje się w granicach Warszawy. Budowę kościoła według projektu inż. Paszkiewicza rozpoczęto w 1922 r. staraniem obywateli rekrutujących się w większości ze Stowarzyszenia Miłośników Letniska Radość. W 1930 r. ładza duchowna mianowała Ks. Bronisława Lewandowskiego rektorem kościoła. To on podciągnął mury do wysokości stropu, a Ks. Łuczak doprowadził budowę do końca i pokrył dach blachą cynkową. Kolejny proboszcz, Ks. Stanisław Jaczewski, otynkował wnętrze kościoła, wybudował plebanię i kupił posesję na organistówkę. Ks. Aleksander Biernacki założył centralne ogrzewanie. Świątynię konsekrował Kard. Stefan Wyszyński 4 sierpnia 1957 roku. W 1959 r. urządzono pod prezbiterium dwie salki katechetyczne. W latach 1962-1963 zbudowano wieżę według projektu prof. Stanisława Marzyńskiego, w której są dwa dzwony z 1936 r.: Św. Wacław i Św. Wojciech, dar Wincentego i Karoliny Zalewskich dla uczczenia ich synów, Wacusia i Wojtusia, zmarłych w 1927 r. Z inicjatywy Ks. Eugeniusza Bączykaw latach 1984-1988 zbudowano dom parafialny przy ul. Izbickiej 7 i tam nauczano religii. Po długich staraniach uzyskano zgodę na rozbudowę miejscowego cmentarza. W 1993 r. Ks. Adam Krukowski uporządkował nową część cmentarza i wykonał ogrodzenie. Kolejny proboszcz, Ks. Mirosław Mikulski, zorganizował Parafialny Klub Sportowy i wspierał wychowanie młodych ludzi przez sport. Organizował też wyjazdy wakacyjne dla dzieci nazywane „obozami tygrysa”. Ks. Kazimierz Sokołowski podjął się dzieła generalnego remontu świątyni.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (poza wakacjami), 11:00 (w wakacje), 12:00 (poza wakacjami), 19:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 11 lipca 2002 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie. Od 5 października 1997 roku, dzięki inicjatywie i gościnności Samorządu Mieszkańców Wawra, w niedziele sprawowano Mszę Św. w siedzibie Rady osiedla przy ul. Solidnej 1. W niedzielę, 9 listopada 1997 roku (rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej), Bp Kazimierz Romaniuk odprawił Mszę Św. w siedzibie Rady Osiedla w intencji wspólnoty Wawra i Sadula oraz o błogosławieństwo Boże dla dzieła tworzenia nowej parafii i budowy świątyni. Niespełna rok później, 23 października 1998 roku, Biskup Ordynariusz odprawił Mszę Św. i poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. W nocy z 2 na 3 lutego 1999 roku nieznani sprawcy ścięli siekierami nowo poświęcony krzyż. 12 marca odprawiono uroczystą Drogę Krzyżową ulicami Wawra i Sadula jako akt zadośćuczynienia Bogu za znieważenie Krzyża oraz w intencji budowy kościoła. Droga rozpoczęła się na placu budowy przy krzyżu (ustawionym na nowo w specjalnej obejmie). Od tej pory w piątek przed Niedzielą Palmową każdego roku ulicami osiedla przechodzi Droga Krzyżowa. Wieczorem 10 lipca z okazji święta patrona parafii Św. Benedykta Ks. prał. Wiesław Kalisiak odprawił na placu budowy uroczystą Mszę Św. To dzięki jego zaangażowaniu, przy wysiłku mieszkańców Anina, Wawra i Sadula powstała nowa parafia i kościół. Projekt świątyni przygotowali architekci: Roman Dziedziejko, Mariusz Jasiński, Mikołaj Kadłubowski, Michał Leszczyński i Krzysztof Mycielski. 15 września 1999 roku ruszyła budowa nowego kościoła. 25 kwietnia 2001 roku, w czasie uroczystej Mszy Św. odprawionej we wnętrzu wznoszonych murów, Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny poświęcony przez Jana Pawła II w czasie jego wizyty w Diecezji W-P w dniu 13 czerwca 1999 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:30, 7:45 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował w 1406 r. biskup poznański Wojciech Jarzębiec z części parafii Św. Anny w Warszawie-Wilanowie. Parafia w Zerzniu należy do jednych z najstarszych w obrębie dzisiejszej Warszawy. W roku 1403 ówcześni właściciele tych terenów (rodzina Zerzyńskich herbu Kościesza) wybudowali drewniany kościół. Parafia Zerzeń znajdowała się na terenie archidiakonatu czerskiego, potem warszawskiego, będącego wielką enklawą należącą do Diecezji Poznańskiej. W miarę rozwoju tych terenów oddzielano poszczególne wioski od parafii Zerzeń (w 1445 r. oddzielono m.in. Długą Kościelną, Długą Szlachecką, Siedliska, Żurawia. W 1580 r. do parafii należało 12 wsi: Zerzeń, Borków, Grabie, Miłoszyn, Janówko, Wiązowna, Zastów, Boryszew, Góraska, Płachta, Dziechciniec, Wólka Zerzeńska). W roku 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki wizytował parafię. Obok drewnianego kościoła stała plebania, budynek szkółki parafialnej, przytułek dla chorych i starców oraz karczma. Podczas najazdu Szwedów (1656 r.) zniszczona została drewniana świątynia i wszystkie budowle. W 1739 r. z nieznanych przyczyn drewniany kościół uległ spaleniu. Przystąpiono natychmiast do budowy nowego, o bardzo prostej konstrukcji. W roku 1798 Stolica Apostolska erygowała Diecezję Warszawską. Z pierwszej wizytacji biskupa warszawskiego (1801 r.) wynika, że do parafii należały osady: Zastów, Zbytki, Las, Zerzeń, Borków, Zagóźdź, Miedzeszyn, Błota, Falenica, Nowa Wieś. W roku 1880 z inicjatywy proboszcza Zerznia, Ks. Aleksandra Kubina rozpoczęto starania o budowę murowanej świątyni. Projektantem był architekt inż. Konstanty Wojciechowski. 10 czerwca 1888 r. sufragan warszawski Bp Kazimierz Ruszkiewicz dokonał konsekracji nowej świątyni. W roku 1884 tereny parafii nawiedziła wielka powódź. W obawie przed kolejną Ks. Aleksander Kubin przeniósł cmentarz grzebalny z terenu kościelnego „na wydmy” (przy ul. Cylichowskiej). 13 września 1944 roku zbombardowano kościół parafialny, zniszczenia sięgnęły 80% całej substancji. Dzisiejsza bryła kościoła w stylu neogotyckim jest rekonstrukcją projektu z XIX wieku. Od roku 1945 rozpoczęto odbudowę kościoła (powstał komitet odbudowy kościoła powołany przez ówczesnego proboszcza Ks. Juliana Budziszewskiego, a kontynuacji podjął się następny proboszcz, Ks. Józef Zagziłł z parafianami). Odbudowa do stanu surowego trwała do roku 1950, wieżę kościoła odbudowano w 1976 r. W 1977 r. odbudowany kościół wpisano do rejestru zabytków. W roku 2006 parafia obchodziła jubileusz 600-lecia erygowania. Po 2005 r. wykonano gruntowny remont zabytkowej świątyni (izolacja pozioma i pionowa murów fundamentowych kościoła, nowe ogrzewanie, iluminacja zewnętrzna; malowanie wnętrza, obłożenie naturalnym kamieniem przyziemia murów kościoła, gruntowny remont organów).