70. rocznica śmierci generała A. E. Fieldorfa „Nila”

W 70. rocznicę śmierci generała Emila Fieldorfa „Nila” w parafii św. Ojca Pio na Gocławiu odbyły się uroczystości upamiętniające legendarnego żołnierza i dowódcę polskich walk o niepodległość. Przedstawiciele władz rządowych i samorządowych, wojska oraz mieszkańcy Warszawy modlili się podczas Mszy Świętej, której przewodniczył biskup Romuald Kamiński.

Generał August Emil Fieldorf „Nil” walczył w obu wojnach światowych – żołnierz Legionów Polskich, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, kampanii wrześniowej i dowódca Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. Po wojnie skazany na śmierć przez zbrodniczy reżim komunistyczny.

Biskup Romuald Kamiński wskazywał, że generał „Nil” w służbie Ojczyźnie złożył najcenniejszy dar – swoje życie.

Tutaj na Ziemi był tylko 58 lat, ale kiedy czyta się o jego zaangażowaniu jako osoby wojskowej i przydatności w służbie sił zbrojnych na różnych stanowiskach, w różnych miejscach, z różnym zakresem obowiązków, to jest ogrom. Żywimy wobec niego wielki szacunek. Wtedy poprzez jego służbę znała go wielka część naszej umiłowanej Ojczyzny, ale największy, że tak powiem, swój wkład włożył, kiedy złożył swoje życie. To jest tak wielka tajemnica dla nas. Tutaj na ziemi nieogarniona, ale da Bóg, że kiedy spotkamy się w niebie, będziemy mieli pełnię obrazu, co to znaczy oddać swoje życie w dobrej sprawie.

Pasterz diecezji warszawsko-praskiej zwrócił uwagę, że dziś mija również pierwsza rocznica rosyjskiej agresji na Ukrainę.

Kiedy dużo wcześniej planowaliśmy to spotkanie była tylko jedna przyczyna. Wszyscy chcieliśmy uczcić jak najpiękniej pamięć naszego brata, wielkiego bohatera naszej umiłowanej Ojczyzny, generała Augusta Emila Fieldorfa. A dzisiaj widzimy, że wkomponowała się kolejna rocznica. Ważna! Ale ten sam korzeń, ta sama sprawa. Tak, by się wydawało, że już nic bardziej zaskakującego niż to, co przeżyły pokolenia wojenne nas nie dotknie, nie dosięgnie. […] A jednak przeżywamy to znowu na żywo. Nie tylko bracia i siostry na Ukrainie, nie tylko w innych miejscach na świecie, ale ciągle musimy się mierzyć z tą wielką, nieprawością, jaka rodzi się w sercu człowieka. I ta nieprawość przekracza granice jego serca i nieraz przekroczywszy granicę serca rozlewa się jak potok po wielkich obszarach i niesie ten jad, nienawiść i pożogę różnego rodzaju. Niszczy wszystko to, co po drodze napotyka, rzucając wyzwanie wobec Boga, wobec miłości, miłosierdzia i wobec drugiego człowieka – nie zdając sobie sprawy, że jest on kimś wyjątkowym, że to jest dziecko Boże.