Dekanat: Tarchomiński

Niedziele i święta: 08:30, 10:30 (kaplica w Ryni), 12:30

Dni powszednie: 07:00 (w styczniu od poniedziałku do piątku), 17:00 (kaplica w Ryni, w środy i piątki), 18:00 (oprócz stycznia)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 18 listopada 1994 r. z części parafii Nieporęt.

Białobrzegi są miejscowością znaną z jednostki wojskowej, która powstała jeszcze w czasach carskich w końcu XIX wieku a od 1921 służyła jednostkom łączności Wojska Polskiego. W 1917 w budynkach koszarowych więzieni byli żołnierze Józefa Piłsudskiego, oficerowie legionów, którzy odmówili złożenia przysięgi lojalności wobec Niemiec i Austro-Węgier. Podczas II wojny światowej znajdował się tu niemiecki obóz dla jeńców, po którym został cmentarz- miejsce spoczynku ponad dziesięciu tysięcy rożnej narodowości żołnierzy z wojsk radzieckich i kilku żołnierzy włoskich. W 1964 ukończono budowę Zalewu Zegrzyńskiego, dzięki czemu oddalona o ponad 1 km od nurtu Narwi miejscowość zyskała walory letniska. Powstały tu ośrodki wypoczynkowe, należące głównie do służb mundurowych i punkty rekreacyjne.

Na początku lat 80 proboszcz Nieporętu ks. kanonik Czesław Bednarczyk zaczął wznosić w Białobrzegach dom katechetyczny. Budynek zaprojektował p. Jan Pałka z Warszawy. Kiedy nauka religii powróciła do szkół, budowę przerwano. W 1991 r. do pracy duszpasterskiej w jednostce wojskowej w Białobrzegach został skierowany ks. Krzysztof Krzesiński z parafii garnizonowej w Legionowie. Pierwsze msze święte odprawiano w klubie garnizonowym. W przebudowie sali katechetycznej na kościół pomagali mu zarówno miejscowi mieszkańcy jak i wojsko. W lipcu 1993 r. na mocy porozumienia biskupów warszawsko-praskiego z polowym budynek kościoła został poświęcony 18 listopada 1993 r jako świątynia cywilno-wojskowa. W rok później bp Kazimierz Romaniuk erygował w Białobrzegach parafię. Na prośbę proboszcza z Nieporętu ks. Zbigniewa Brzozowskiego otrzymała ona wezwanie bł. Karoliny Kózkówny. W czerwcu 1994 ks. Krzysztof Krzesiński został mianowany pierwszym proboszczem parafii Białobrzegi. Jednocześnie pełnił funkcję kapelana pomocniczego w jednostce wojskowej.

Dnia 28 VI 1994 wydzielono formalnie granice dla powstającej parafii. Objęły one wsie: Rynia, Białobrzegi-osiedle, Białobrzegi-wieś. Pod opieką ks. Krzesińskiego parafia rozwijała się materialnie i duchowo.

Niedziele i święta: 9:00, 11:00, 12:30 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 6:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 23 kwietnia 1997 roku z części parafii św. Jana Kantego w Legionowie, Niepokalanego Poczęcia NMP w Nieporęcie i Narodzenia NMP w Warszawie-Płudach.

W roku 1986 ks. Jerzy Dębowski, wikariusz parafii św. Jana Kantego w Legionowie, zestawił dom zakupiony w Ciechanowie, w którym urządzono kaplicę. 11 sierpnia 1987 roku kard. Józef Glemp erygował tu ośrodek duszpasterski, który z kolei stał się prawie-parafią z dniem 1 marca 1988 roku.

Kościół początkowo projektował p. Tomasz Dubrawski, potem przejęła prace p. Barbara Olszewska. Konstruktorem był p. Kazimierz Kowal. Budowa świątyni rozpoczęła się 1 września 1998 roku. Kamień węgielny poświęcił papież Jan Paweł II 13 czerwca 1998 roku, a wmurował bp Kazimierz Romaniuk 21 sierpnia 1999 roku. Z kolei 3 czerwca 2001 roku bp Stanisław Kędziora poświęcił mury kościoła. Podczas odpustu 22 sierpnia 2002 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowy, marmurowy ołtarz. Konsekracji kościoła dokonał 22 sierpnia 2004 roku.

W latach 2007–2010 w miejscu dawnej drewnianej kaplicy wybudowano dom parafialny według projektu arch. Zbigniewa Buchnera. Został on poświęcony 7 listopada 2010 roku przez bp. Kazimierza Romaniuka.

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:30, 17:00

Dni powszednie: 7:30, 17:00

Parafia erygowana w 1668 r. Zachowały się ślady obecności człowieka na tych terenach z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Pierwszą wzmiankę o Nieporęcie znajdujemy w akcie erekcyjnym parafii wieliszewskiej datowanym na 1387 r. W 1484 r. miejscowość otrzymała prawa miejskie. Od XVI w. była własnością królewską. Król Zygmunt III Waza wzniósł tutaj drewnianą rezydencję na polowania, która spłonęła w czasie potopu szwedzkiego.

Kościół pochodzi z roku 1651, ufundował go Jan Kazimierz, zaś w 1696 r. Bp Andrzej Załuski konsekrował świątynię. Pierwotna bryła świątyni została częściowo zmieniona w XVIII w. przez dobudowanie przypór zabezpieczających pękające mury. Kościół ucierpiał w ostatnich miesiącach II wojny światowej: stracił dach, drzwi i okna, miał uszkodzone fragmenty murów i kompletnie zdewastowane wnętrze (takim ujrzeli go 19 stycznia 1945 roku wierni wysiedleni z całej parafii w dniu 9 września 1944 roku). Odbudowę kościoła zakończono dopiero w latach sześćdziesiątych. Później był odnawiany w 1979 r., 1994 r. oraz w latach 1999-2002. W 2002 r. wymieniono posadzkę na marmurową (poprzednią posadzkę ułożono w 1880 r.), a w 2005 r. przeprowadzono renowację ołtarzy. W 2010 r. wykonano elewację wraz z izolacją pionową i poziomą, natomiast w 2013 r. gruntownie odnowiono wnętrza kościoła.

Na placu przed kościołem jest figurka MB Pocieszycielki Strapionych wystawiona przez Jakuba Dębkowskiego w 1863 r. na pamiątkę Powstania Styczniowego. W murowanej dzwonnicy z XIX w., pełniącej jednocześnie funkcję bramy znajdują się dwa dzwony: jeden z 1739 r. (91 kg), drugi „Niepokalane Poczęcie NMP” (162 kg) ufundowany przez parafię w 1954 r.

Zachowały się jeszcze trzy nagrobki na cmentarzu przykościelnym z lat 1816 -1818: rodziny Omylińskich (1826 r.), Szymona Kowalskiego (1837 r.) i kolejny bardzo zniszczony z pierwszej połowy XIX w. Kościół wraz z drzewostanem wpisano do rejestru zabytków 12 kwietnia 1962 roku.

Niedziele i święta: 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:30 (oprócz poniedziałku i soboty), 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk dnia 23 maja 1997 z części parafii Nieporęt. W grudniu 1995 Diecezja Warszawsko-Praska zakupiła działkę budowlaną o powierzchni 3.144 m2. Z dniem 22 czerwca 1996 Ks. Kazimierz Gniedziejko został skierowany do organizowania parafii i budowy kościoła. Nazajutrz Bp Stanisław Kędziora poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła i odtąd odprawiana jest codziennie Msza Św. na placu „pod chmurką”. Dnia 29 września 1996 oddano do użytku tymczasową kaplicę z zapleczem mieszkalnym, którą dnia 9 listopada 1996 poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk. Natomiast 16 października Bp Ordynariusz utworzył tu prawie-parafię. Od początku trwały prace nad projektem kościoła i plebanii, które prowadzili arch. Aleksy Dworczak i konstruktor mgr inż. Jerzy Frej, obydwaj z Łodzi. W lipcu 1997 rozpoczęły się prace przy fundamentach kościoła; w 1998 wymurowano ściany; w 1999 powstała żelbetowa konstrukcja dachu; w 2000 przykryto kościół dachem (krokwie drewniane, wełna mineralna i blacha dachówkowa) oraz wybudowano wieżę. W 2001 wykonano tynki wewnętrzne i zewnętrzne oraz ogrzewanie kościoła (nadmuch powietrza ogrzewanego gazem ziemnym). Równocześnie, w latach 1998-2000, wybudowano i wyposażono Dom Parafialny z mieszkaniami dla księży. Dnia 25 lipca 1999 Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny, poświęcony przez Jana Pawła II podczas jego pobytu w naszej Diecezji w czerwcu 1999 oraz poświęcił trzy dzwony. Pierwszą Mszą Św. była Pasterka w surowych jeszcze murach, odprawił ją Ks. prał. Romuald Kamiński, kanclerz Kurii. Kościół został oddany do użytku w grudniu 2001. Dnia 26 grudnia Biskup Ordynariusz odprawił Mszę Św. i poświęcił nową świątynię. 10 lutego 2002 Ks. Mieczysław Nowak poprowadził Misje parafialne pod hasłem „Do źródeł wiary i życia”. Drugie Misje prowadził Ksiądz Marek Pasiuk, SAC 2015r (postawiono nowy krzyż misyjny). Aktualnie prowadzone są prace przy ostatecznym wystroju wnętrza świątyni.

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 13:00, 17:00 (w II niedzielę miesiąca od września do kwietnia z udziałem dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.), 19:00

Dni powszednie: 07:00 (oprócz soboty), 07:30, 08:00 (w sobotę), 18:00, 18:30 (we wtorki)

Dni powszednie: 7: 30-17: 45, 18: 30–20: 00 we wtorki

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 3 maja 2003 roku, wydzielając ją z parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie. 22 maja 2001 roku Ks. Grzegorz Rowicki otrzymał misję organizowania nowej parafii. Ponad półtora hektarowy plac pod budowę kaplicy, plebanii i kościoła uzyskano staraniem Kurii Biskupiej. Pozwolenie na budowę kaplicy z zapleczem mieszkalnym otrzymaliśmy 5 września 2001 roku, już 12 września przystąpiono do budowy, a miesiąc później, 18 października 2001 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę. Tego dnia ustalono granice ośrodka duszpasterskiego, a Ks. Grzegorz Rowicki został mianowany administratorem. W latach 2002-2004 pobudowano zaplecze mieszkalne. W roku 2005 przystąpiono do prac związanych z projektem kościoła. Jego autorami są: inż. Aleksy Dworczak oraz inż. Jerzy Frej z Łodzi. W 2007 roku uzyskano pozwolenie na budowę kościoła. Prace przy budowie rozpoczęto w 2008 roku. 21 kwietnia 2013 roku nowym proboszczem został ks. Marek Knych, który częściowo zmienił projekt. W Uroczystość Zesłania Ducha Św. 2016 roku została odprawiona Msza Św. w nowym kościele i 160 dzieci przystąpiło do I Komunii Św. 22 października 2016 roku ks. Abp Henryk Hoser odprawił Mszę Św. i udzielił młodzieży sakramentu Bierzmowania.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00 (z udziałem dzieci), 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował Prymas Stefan Wyszyński 16 września 1949 roku głównie poprzez podział parafii Św. Jakuba Ap. w Tarchominie. Kościół „na górce” zbudowano w latach 1908-1913 w stylu neogotyku nadwiślańskiego z inicjatywy rejenta Krzysztofa Kiersnowskiego, który ze swojego majątku wydzielił plac pod budowę. Plany kościoła wykonał arch. Wacław Wędrowski. Świątynię poświęcił Ks. Leopold Łyszkowski 8 września 1913 roku. 15 września 1984 roku Kard. Prymas Józef Glemp konsekrował trzy dzwony: Maria (na pamiątkę 300. rocznicy wiktorii wiedeńskiej), Józef, Jan Paweł II (umieszczone na prowizorycznej dzwonnicy), a 10 września 1987 roku dokonał konsekracji świątyni i ołtarza. W drugiej połowie lat 30-tych z inicjatywy wiernych rozpoczęto budowę Domu Katolickiego im. Abp Stanisława Galla. W chwili wybuchu II wojny światowej dom był na ukończeniu. W roku 1952, po ustawicznych szykanach władz komunistycznych, Centralny Zarząd Kin przejął dom. Ksiądz Karol Zdebski nie usunął się z zajmowanego mieszkania i nie dopuścił do zlikwidowania kancelarii. Po długich staraniach, 15 stycznia 1975 roku Ks. Michał Rudzki odzyskał dom. Po koniecznych remontach, w sali kinowej urządzono kaplicę, a kolejni proboszczowie starali się, aby stała się prawdziwą świątynią parafii, gdyż jest znacznie większa od starego kościoła. Po wybudowaniu nowej świątyni dawną kaplicę przekształcono na „Wieczernik”, salę spotkań i koncertów. Kościół „na górce” nadal wykorzystywany jest na pogrzeby, śluby i adoracje. Nowy kościół powstał w latach 2003-2008 z inicjatywy Ks. proboszcza Mirosława Bielawskiego, przy znaczącym zaangażowaniu świeckich i pochodzącego z parafii Ks. prał. Zdzisława Rogozińskiego. W budowie nowej świątyni istotną rolę odegrała Rada Budowy Kościoła. Projekt kościoła opracowali w styczniu 2003 r. architekci: Marek Przeździecki i Michał Dudkowski w pracowni Grzegorza Filipa, który był jednocześnie odpowiedzialny za konstrukcję świątyni. 25 marca 2003 roku Bp Kazimierz Romaniuk zatwierdził projekt koncepcyjny. W czerwcu 2003 roku Rada Budowy Kościoła postanowiła, że świątynia będzie wzniesiona jako wotum wdzięczności Panu Bogu za pontyfikat Jana Pawła II. Kamienie węgielne, poświęcone przez Papieża Jana Pawła II podczas audiencji generalnej 15 października 2003 roku, wmurował 8 grudnia 2003 roku Bp Kazimierz Romaniuk. Świątynię konsekrował 8 grudnia 2008 roku Abp Henryk Hosera SAC. Obok dawnej kaplicy, obecnego „Wieczernika”, znajduje się ołtarz polowy, w pobliżu krzyż misyjny i grota Matki Bożej, stacje różańcowe, kaplica przedpogrzebowa oraz symboliczne miejsce pamięci z figurą Chrystusa upadającego pod krzyżem, z krzyżami i tablicami upamiętniającymi miejsca męczeństwa. Na terenie kościelnym znajdują się również stacje drogi krzyżowej, figury: Jezusa Chrystusa, Matki Bożej z La Salette, Św. Józefa oraz Św. Jana Pawła II z Kard. Stefanem Wyszyńskim.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:15 (z udziałem dzieci), 11:30, 13:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:30 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:30), 7:30, 18:00, 19:00 (w nocy z czwartku na piątek)

Dni powszednie: 7: 30–18: 00, 19: 00–7: 00 w nocy z czwartku na piątek

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku z części parafii Św. Jakuba Apostoła w Warszawie-Tarchominie. W połowie lat siedemdziesiątych władze miasta zaczęły myśleć o wybudowaniu „nowego miasta od Targówka po Choszczówkę” dla stu tysięcy mieszkańców, które miało stanąć do roku 1985. Gdy w roku 1978 rozpoczęły się prace budowlane w Tarchominie, była mowa już o stu pięćdziesięciu tysiącach przyszłych mieszkańców tego i sąsiednich osiedli w Białołęce, Henrykowie i Nowodworach. Kard. Stefan Wyszyński jeszcze w 1980 roku zdecydował by na nowym osiedlu zlokalizować parafię. Proboszcz parafii macierzystej, Ks. Tadeusz Huk zainteresował się wiernymi zasiedlającymi osiedle Poraje. Na jego prośbę w czerwcu 1981 roku władza kościelna skierowała Ks. Mariana Pazia z zadaniem zorganizowania ośrodka duszpasterskiego na nowym osiedlu. W pierwszych tygodniach pobytu Ks. Paź sprawował niedzielną Eucharystię na placu przed sklepem. Od września wynajął salę w klubie osiedlowym (ul. Śreniawitów 5), tam też uczył religii. Wyjątkowy okazał się pierwszy dzień stanu wojennego, gdy mieszkańcy przyszli na Mszę Św. z okazji obecności pielgrzymującej kopii ikony MB Częstochowskiej: Ks. Marian Paź odprawił ja na ołtarzu urządzonym na ciężarówce na gruncie, o którego uzyskanie dotąd bezskutecznie zabiegał. W styczniu 1982 roku komisarz stanu wojennego dla dzielnicy Warszawa Praga-Północ wyznaczył tę działkę pod kościół. Po tej decyzji postawiono drewnianą kaplicę przeniesioną z parafii Warszawa-Anin. Pierwszą Mszę Św. w tej kaplicy odprawiono 1 września 1982 roku. Powstał też tymczasowy budynek z mieszkaniami dla dwóch księży i dwoma kaplicami katechetycznymi. Prymas Polski Kard. Jozef Glemp z datą 15 sierpnia 1982 roku ustanowił tu prawie-parafię. W czerwcu 1984 roku stołeczny Wydział Architektury zatwierdził plany architektoniczne „zespołu sakralnego” projektu arch. Jana Fiszera z Warszawy. W czerwcu 1984 roku władze zatwierdziły projekt i wydały pozwolenie na budowę: najpierw powstały sale katechetyczne oraz mieszkania dla księży i sióstr zakonnych. 11 kwietnia 1991 roku kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny. Ks. Tadeusz Olaczek, za aprobatą władz kościelnych, zmienił projekt kościoła: w 1982 r. spłonęły dźwigary dachowe, przyjęte rozwiązania nie były optymalne: kłopotliwy świetlik w dachu, i galerie w nawach bocznych. Nowy projekt, uwzględniający położone już fundamenty, wykonał arch. Józef Żołądkiewicz z Olsztyna. Powstała w ten sposób świątynia z tarasem, arkadami i wieżą z trzema dzwonami. W maju 1993 roku rozpoczęto budowę kościoła, 9 grudnia 1995 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił mury kościoła, on też konsekrował świątynię 25 kwietnia 2004 roku.

Niedziele i święta: 8:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 16:00 (w II niedzielę miesiąca z udziałem dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30 (od poniedziałku do środy), 18:00

Dni powszednie: 7: 30–21: 00 od poniedziałku do środy

Parafia p.w. św. Franciszka z Asyżu została erygowana 1 listopada 1994 roku przez Bpa Kazimierza Romaniuka. Wcześniej, 25 lipca tegoż roku, powstał ośrodek duszpasterski, administrowany przez Ks. Józefa Sobieraja. Początkowo Msze św. sprawowano pod wiatą, a od 1 listopada w kaplicy-baraku. 15 września 1998 roku Gmina zatwierdziła projekt budowy i udzieliła pozwolenia na budowę kościoła. 4 października tego samego roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił ławy fundamentowe kościoła i część katechetyczno-administracyjną. Od roku 2001 proboszczem parafii i budowniczym kościoła został Ks. Jan Józefczyk, obecnie dziekan dekanatu tarchomińskiego. Pierwszą Mszę św. w budowanym kościele odprawiono 24 grudnia 2004 roku. W lipcu 2005 roku rozpoczęła się budowa domu parafialnego, do którego księża przeprowadzili się w kwietniu 2009 roku, a który został poświęcony 16 maja 2009 roku przez Bpa Stanisława Kędziorę w czasie wizytacji kanonicznej.

Niedziele i święta: 8:00, 9:15, 10:00 (w kaplicy z udziałem dzieci klas I-III poza wakacjami), 11:00, 12:00 (w kaplicy z udziałem dzieci przedszkolnych poza wakacjami), 12:30, 18:00, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię tarchomińską erygowano prawdopodobnie w I połowie XIII w. W 1223 r. rycerz Krystyn „de Chrosna” przekazał biskupowi pruskiemu Chrystianowi z Oliwy wieś Tarchomin na cele misyjne. W tamtym czasie istniał już kościół (raczej drewniany). Dokładna data powstania parafii nie jest znana, niektórzy wskazują dopiero rok konsekracji obecnej świątyni – 1583. Od XV wieku Tarchomin należy do rodziny Gołyńskich, a od XVI wieku w częściowo dzierżawi go rodzina Wesslów. Z tego okresu pochodzi prawdopodobnie dzisiejszy murowany kościół p.w. Św. Jakuba Apostoła, fundacji Jakuba Gołyńskiego wojewody Mazowieckiego i jego syna Mikołaja proboszcza Tarchomina i kanonika katedralnego Płockiego. Kościół zbudowano na niewielkim sztucznie usypanym wzgórku, aby zabezpieczyć go przed wylewem nieopodal płynącej Wisły. Budowę rozpoczęto w ostatnim dziesięcioleciu XV wieku za życia wojewody, który zmarł w 1500 r. Była to świątynia jednonawowa z węższym i niższym prezbiterium skierowanym na południowy wschód, zbudowana z cegły w stylu nadwiślańskiego gotyku. Konsekrował go w 1583 r. biskup płocki Piotr Dunin Wolski. W początku XVII wieku Tarchomin przejęła rodzina Zaliwskich. W czasie najazdu szwedzkiego kościół został ograbiony i od tej pory niszczał. Okoliczne wsie opustoszały, a właściciele Tarchomina zmieniali się często. W 1694 r. Tarchomin przeszedł na własność Bartłomieja Siekierki, a w początkach XVIII w. zakupiła go rodzina Ossolińskich, którzy w 1720 r. rozpoczęli restaurację i rozbudowę świątyni. Do 1730 r. wybudowano nową zakrystię, skarbiec przy prezbiterium i kruchtę od frontu. Kościół wzmocniono 12 skarpami, otynkowano i pokryto nowym dachem. Uporządkowano cmentarz przykościelny, wzniesiono budynki kostnicy i dzwonnicy, które wbudowano w mur otaczający cmentarz. Zbudowano nowy drewniany chór muzyczny i położono nowe stropy, ołtarz główny z tabernakulum, dwa ołtarze boczne, zaś po 1730 r. nową ambonę, chrzcielnicę z czarnego marmuru i kryptę grobową rodziny Ossolińskich. W 1785 r. ówczesny proboszcz Ks. Franciszek Czajkowski dokładnie opisał parafię; należała do Diecezji Płockiej, Archidiakonatu Pułtuskiego, Dekanatu Radzymińskiego, Województwa Mazowieckiego, ziemi i Powiatu Warszawskiego. W 1787 r. właścicielem został Stanisław Kostka Kochnowski, w 1790 r. Tadeusz Mostkowski, a w 1842 r. tajny radca Paweł Muchanow zaś po jego śmierci majątek przejęła żona Maria. W 1878 r. zainstalowano w kościele siedmiogłosowe organy. W 1881 r. majątek kupił Władysław Kisiel Kiślański, dzięki niemu przeprowadzono gruntowny remont kościoła i budynków parafialnych. W latach 1912-1932 usunięto tynk z elewacji kościoła, oczyszczono cegły, przywracając świątyni pierwotny wygląd. W latach 1933-1935 dokonano remontu stropów. W 1941 r. Niemcy zrabowali dzwony (obecne pochodzą z 1955 r.), a w 1944 r. kościół poniósł straty z powodu działań wojennych: uszkodzony dach i stropy naprawiono w 1945 r. Dopiero w latach 1982-83 dach pokryto miedzianą blachą. Na przełomie 2000/2001, staraniem Ks. Józefa Góreckiego wykonano izolację kościoła, osuszono mury, wykonano odprowadzenie deszczówki, oświetlenie zewnętrzne, położono chodnik z kostki granitowej (zakupionej z rozbiórki ul. Obozowej), usunięto tuje zasłaniające mury i okna. Na parterze nowej plebani w październiku 2001 roku oddano do użytku nową kaplicę, którą poświęcił 11 grudnia Bp Kazimierz Romaniuk. W 2003 roku wymieniono zmurszałą cegłę w świątyni.

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00 (oprócz Adwentu i kolędy)

Powstawanie tego ośrodka duszpasterskiego rozpoczęło się od zakupu placu przez Diecezję w kwietniu 2016 roku. W maju Ksiądz Arcybiskup poprosił Ks. Romana Kota by podjął się tworzenia parafii w tym miejscu. Będąc diecezjalnym duszpasterzem kół różańcowych, Ks. Roman jako patronkę przyszłej parafii obrał Matkę Bożą Pompejańską. I już w lipcu pielgrzymi przywieźli w darze Jej obraz.

Od 4 września można już było uczestniczyć w Mszach Świętych sprawowanych na placu, pod gołym niebem. 1 października miała odbyła się pierwsza Msza Św. w prowizorycznej kaplicy. 22 października Abp Henryk Hoser SAC poświęcił plac, krzyż i kaplicę. 19 listopada Bp Marek Solarczyk podczas sprawowania Mszy Świętej w intencji grupy animatorów różańcowych, którzy głoszą świadectwa w naszej diecezji, przekazał Ks. Romanowi cegłę z Bazyliki Matki Bożej Większej z Rzymu, która stanie się kamieniem węgielnym przyszłego kościoła.

27 listopada 2016 r. Abp Henryk Hoser SAC erygował ośrodek duszpasterski. Budowa świątyni rozpoczęła się 25 września 2019 roku. We wspomnienie liturgiczne MB Różańcowej, 7 października 2019 roku decyzją bp. Romualda Kamińskiego ośrodek został podniesiony do rangi parafii.