Dekanat: Mińsk Maz. - Św. Antoniego z Padwy

Niedziele i święta: 09:00, 11:00

Dni powszednie: 06:30 (w Adwencie)

Ośrodek duszpasterski erygował abp Sławoj Leszek Głódź 1 lipca 2007 roku, wydzielając go z terenu parafii św. Antoniego z Padwy w Mińsku Mazowieckim.

Pierwszym administratorem ośrodka został ks. Jan Świerżewski, były proboszcz parafii św. Wincentego à Paulo w Otwocku. Ośrodek zaistniał dzięki staraniom ks. inf. Jana Byrskiego, proboszcza parafii macierzystej. W 1999 roku nabył on działkę w Choszczówce Stojeckiej, ogrodził i postawił krzyż. Biskup Stanisław Kędziora 15 listopada 1999 roku poświęcił plac, krzyż i nowy obraz św. Józefa – patrona przyszłego ośrodka.

Zgodnie z planami w 2001 roku zalano fundamenty i rozpoczęto prace przy wznoszeniu kaplicy. Już w sierpniu 2002 roku budowla była pokryta dachem z blachy. Prace wykończeniowe i wyposażeniowe kaplicy i części mieszkalnej zakończono w marcu 2007 roku. 19 marca 2007 roku, we wspomnienie św. Józefa, ks. inf. Jan Byrski mógł poświęcić obiekt.

Ośrodek w całości jest dziełem ks. inf. Jana Byrskiego i wspierającego go p. Waldemara Komody z Mińska Mazowieckiego.

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 16:00 (oprócz wakacji)

Dni powszednie: 07:00 (we wtorek), 18:00 (oprócz wtorku)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 11 marca 1993 roku (dekret w kronice parafialnej) z parafii św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. Do jej powstania przyczynił się w znacznej mierze proboszcz parafii św. Antoniego ks. prał. Jan Byrski, który w 1989 roku zakupił działkę. W lutym 1990 roku została odprawiona pierwsza Msza święta (polowa). W lipcu tego roku władza diecezjalna skierowała ks. Józefa Podkońskiego do tworzenia ośrodka duszpasterskiego. W grudniu 1990 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę, przy której 15 kwietnia 1991 roku kard. Józef Glemp utworzył prawie-parafię.

Świątynię zaprojektował p. Zbigniew Grzesiak z Mińska. Budowę ukończono w 1997 roku, kościół jest tylko poświęcony.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował bp Kazimierz Ruszkiewicz 9 kwietnia 1913 r.

Kościół, zaprojektowany przez Józefa Piusa Dziekońskiego, zbudowali sami wierni w latach 1906-1908. Kamień węgielny wmurował w 1906 r. ks. Kazimierz Sobolewski – dziekan miński, a następnie poseł na Sejm Rzeczypospolitej. Zapał wiernych był tak duży, że w niespełna trzy lata po zawiązaniu się komitetu, 26 sierpnia 1908 r., świątynię konsekrował bp Kazimierz Ruszkiewicz, sufragan warszawski.

Miejscowość Dębe Wielkie w roku 2016 obchodziła 600-lecie istnienia. Znana jest m.in. z bitwy 31 marca 1831 r., w której oddziały gen. Jana Skrzyneckiego zwyciężyły rosyjski korpus gen. Grigorija Rosena i gen. Fiodora Geismara.

Prawie 90 lat później, 17 sierpnia 1920 r., kościołowi groziło wysadzenie przez bolszewików. Tragedii zapobiegł ppor. Jan Bozowski, którego bohaterski czyn parafianie wciąż wspominają. 1 maja 1944 r. wojska radzieckie zajęły Dębe Wielkie bez walk, ale w styczniu 1945 r. niemiecki samolot zrzucił w pobliżu kościoła bombę, której wybuch uszkodził wszystkie okna. W 1954 r. wybudowano kotłownię i założono w kościele centralne ogrzewanie (system Morwa na gorące powietrze). Obecnie świątynia jest ogrzewana przez dwie dmuchawy olejowe.

W 1957 r. do parafii przydzielono wieś Brzeziny, a 20 września 1964 r. dołączono jeszcze wieś Hutna Góra.

Niedziele i święta: 07:30, 09:30 (kaplica w Teresinie), 11:30

Dni powszednie: 06:30 (we wtorek i czwartek), 07:30 (w sobotę), 18:00 (w poniedziałek, środę i piątek)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 21 listopada 1999 r. z części parafii Kołbiel. Od 22 czerwca 1996 r. funkcjonowała jako ośrodek duszpasterski.

Budowę kościoła rozpoczął w latach 80. XX w. ks. Kazimierz Wilkowski. Po jego tragicznej śmierci dzieło kontynuował ks. prał. Tadeusz Wasiluk, który był głównym pomysłodawcą projektu kościoła. Wykonaniem zajęli się p. Ryszard Wądołowski i p. Bogusław Chodorski. Działkę pod budowę ofiarowali mieszkańcy Grzebowilka (była to własność sołecka) przez przedstawicieli: Romana Zająca, Jana Łojka i Jana Kostrzyńskiego. Wznoszenie kościoła wspierał pomocą Adam Wiącek. Świątynia powstała wielkim wysiłkiem mieszkańców Grzebowilka.

Kamień węgielny poświęcił 23 czerwca 1984 r. bp Jerzy Modzelewski. W 1994 r. bp Kazimierz Romaniuk pobłogosławił prezbiterium wykonane według pomysłu p. Łukasza Trzeciaka. Poświęcenia stacji Drogi Krzyżowej dokonał 9 września 2001 r. bp Stanisław Kędziora.

Na terenie parafii znajduje się kaplica w Teresinie, która w 2010 r. otrzymała relikwie I stopnia św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Fundatorem relikwii jest kapłan pracujący w Stanach Zjednoczonych. 24 października 2010 r. powstał ołtarz św. Teresy od Dzieciątka Jezus, poświęcony przez bp. Stanisława Kędziorę. W kaplicy rozwija się kult św. Teresy z Lisieux.

Grzebowilk to miejscowość z tradycjami. Najstarsze wzmianki o nim pochodzą z 1564 r., zachowały się w lustracjach starostwa osieckiego. 13 października 1939 r. w okolicy Grzebowilka pułk ułanów grupy operacyjnej gen. Władysława Andersa stoczył bój z oddziałami niemieckiej XI Dywizji. Parafia od lat organizuje Drogę Krzyżową z inscenizacjami oraz festyn parafialny „Kaziuki”.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:15 (kaplica w Radachówce), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafię erygował biskup poznański Andrzej Łaskarz z Gosławic w 1422 roku.

Nazwa miejscowości wzięła się od ludowego określenia grząskiego bagna. Ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą ze starożytności i wczesnego średniowiecza. Pierwsze wzmianki o Kołbieli pochodzą z 1407 roku, gdy prawdopodobnie został pobudowany drewniany kościół. Ufundowali go Mikołaj Kurzec herbu Jasieńczyk z Kołbieli i Mikołaj herbu Pobóg z Sufczyna.

W 1532 roku Kołbiel otrzymała prawa miejskie. Swój rozkwit miasto przeżywało w 2. połowie XVI wieku, miało wtedy 800 mieszkańców. Poważnie ucierpiało w czasie potopu szwedzkiego, powstania kościuszkowskiego i wojen napoleońskich, a w 1869 roku władze carskie pozbawiły je praw miejskich. W 1806 roku Kołbiel przeszła na własność Zamoyskich.

W XIX wieku wykształciła się tu oryginalna kultura ludowa, przejawiająca się w budownictwie, obrzędach, strojach, tkactwie, wycinankach, muzyce i tańcach. Ożywienie gospodarcze na początku XX wieku spowodowało napływ ludności, szczególnie Żydów (w 1939 roku stanowili dwie trzecie ludności). Atrakcją turystyczną jest zespół pałacowy Zamoyskich w Starej Wsi, wzniesiony w 1866 roku według projektu Leandra Marconiego, stojący w parku o powierzchni 10 ha, zajmowany przez internat Zespołu Szkół Zawodowych.

Obecny kościół parafialny, murowany, w stylu neogotyckim, kryty blachą miedzianą, był budowany w latach 1895-1901 według projektu Józefa Dziekońskiego, staraniem proboszcza ks. Jana Wasilewskiego. Konsekrował go w 1903 roku bp Kazimierz Ruszkiewicz, sufragan warszawski.

Niedziele i święta: 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 08:00 (w czwartek), 18:00 (oprócz czwartku)

Parafię erygował abp Sławoj Leszek Głódź 26 sierpnia 2007 roku. Kościół zaprojektował arch. Zbigniew Buchner. Kamień węgielny poświęcił i pobłogosławił kościół abp Henryk Hoser SAC.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:15, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 07:45, 08:30 (poza wakacjami), 09:00, 18:00

Dni powszednie: 09: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 25 grudnia 1984 roku. Nowe centrum duszpasterskie powstało dzięki staraniom Ks. prał. Henryka Kliznera, dziekana i proboszcza parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim. Podział parafii był oczywisty: miasto liczyło wtedy ok. 35.000, a cała dość rozległa parafia ok. 50.000 wiernych.

Pierwsze pozwolenie uzyskano w przeddzień I pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny w roku 1979 r. Ks. Klizner poświęcił plac i rozpoczęto budowę dwupoziomowej świątyni i plebanii według projektu arch. Bogusława Szczęsnego. Pierwszą Mszę Św. w budującym się kościele odprawiono 5 czerwca 1984 roku i od tej pory prowadzi się systematyczne duszpasterstwo. 13 czerwca 1984 roku Kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny. Od 1 września 1984 roku rozpoczęła się katechizacja w salach przy kościele, uczęszczało na nią ok. 5.000 dzieci i młodzieży. Pod koniec września Ks. inf. Jan Byrski zamieszkał w prowizorycznych mieszkaniach górnego kościoła, a duszpasterstwo było prowadzone w kościele dolnym. Następnie w podobnych warunkach zamieszkali także księża wikariusze.

1 października 1984 roku Kard. Józef Glemp erygował samodzielny ośrodek duszpasterski. W roku 1990 udostępniono kościół górny. Przez cały czas trwały prace związane z wyposażeniem świątyni. W 1993 r. prof. Stefan Borzęcki, były rektor ASP w Krakowie, wykonał rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego a następnie figury Matki Bożej Bolesnej i Św. Jana Ewangelisty (ok. 3 m wysokości, pokryte polichromią), umieszczone na ścianie prezbiterium. Poświęcił je Bp Kazimierz Romaniuk w niedzielę 2 maja 1993 roku. On także poświęcił 3 dzwony w dniu 10 października 1994 roku.

Wydarzeniem szczególnym było przekazanie parafii relikwii Św. Antoniego, które miało miejsce 22 listopada 1995 roku, a 14 grudnia uroczyście powitał je Bp Romaniuk. Z kolei 13 czerwca 1996 roku, w dzień odpustu, Bp Romaniuk ustanowił przy świątyni Sanktuarium Św. Antoniego z Padwy. Zwieńczeniem całego dzieła była konsekracja świątyni przeżywana jako dar parafian na Wielki Jubileusz; dokonał jej Bp Kazimierz Romaniuk w dniu 17 grudnia 2000 roku. Z parafii Św. Antoniego utworzono nowe parafie: Zamienie, Chrośla, Żuków, Św. Jana Chrzciciela w Mińsku Mazowieckim, Królewiec i ośrodek duszpasterski w Choszczówce Stojeckiej.

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:30, 17:30

Dni powszednie: 06:45 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:45), 17:00 (poza październikiem o 18:00), 18:00 (w październiku o 17:00)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1998 roku wydzielając ją z parafii Św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. 24 czerwca 1993 roku Bp Romaniuk powołał nowy ośrodek duszpasterski, a jego tworzenie zlecił Ks. Marianowi Sobieszkowi, wówczas wikariuszowi parafii macierzystej. 2 czerwca 1996 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. na placu, który uroczyście poświęcił Bp Romaniuk 23 czerwca. Początkowo wybudowano wiatę, która służyła do sprawowania liturgii.

Szczególnym wydarzeniem w życiu nowej parafii było przybycie figury Matki Bożej Fatimskiej 23 września 1996 roku. W 1996 r. zapadła decyzja o budowie tymczasowej murowanej kaplicy, którą poświęcono w 1998 r. Wiosną 1999 r. ruszyła budowa domu parafialnego według planów arch. Ewy Widera. Trwała ona do jesieni 2001 r.

Po wykończeniu i wyposażeniu domu parafialnego z kaplicą, rozpoczęto starania związane z budową kościoła wg projektu Małgorzaty Wagner (architektura) i Jana Skopińskiego (konstrukcja). Po uzyskaniu odpowiednich zezwoleń, prace budowlane rozpoczęły się w 2004 r. Obecnie trwają prace wykończeniowe wnętrza świątyni.

Niedziele i święta: 9:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:45 (w Adwencie), 8:00 (w środy i soboty oprócz Adwentu oraz w okresie kolędy), 18:00 (oprócz środy i soboty oraz okresu kolędy i Adwentu)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 18 lipca 1998 roku z części parafii Kołbiel. Miejscowość wzmiankowana w 2 poł. XV w. jako Rudno Minor, była własnością Jana z Gościańczyc (w XVII w. pojawia się nazwa Rudzienko). W 1594 r. Andrzej i Zofia Rudzieńscy sprzedali wieś Bartłomiejowi Grabiance. Kolejnymi właścicielami byli m.in. Komońscy, Karczewscy i wojewoda mazowiecki Michał Rudziński. W 1 poł. XIX w. Marianna Grabska zbudowała tu drewniany dwór, znany jako jedna z najładniejszych siedzib ziemiańskich na Mazowszu (od 2001 r. można go oglądać w skansenie prof. Marka Kwiatkowskiego w Suchej k. Siedlec). Obecnie po dawnej świetności pozostały resztki parku i zespół stawów. Ze względu na dużą odległość od kościoła w Kołbieli uzyskano od władzy kościelnej pozwolenie na odprawianie Mszy Św. w remizie strażackiej. Z inicjatywy wiernych powstała murowana kaplica na 300 osób, którą poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 27 czerwca 1992 roku. Plac pod kościół ofiarowały 3 rodziny z Rudzienka. Cztery lata później, dokładnie 22 czerwca 1996 roku, utworzono ośrodek duszpasterski. Pierwszym rektorem (a następnie proboszczem) został Ks. Marek Uzdowski; zamieszkał tymczasowo u państwa Kulma i podjął się budowy plebanii, którą poświęcił Bp Romaniuk 18 lipca 1998 roku. Na placu przykościelnym stoi figura Matki Bożej wykonana przez p. Leszka Janerskiego z Letnego oraz pomnik Bł. Jana Pawła II poświęcony przez Ks. inf. Jana Byrskiego w 2011 r. z okazji beatyfikacji.

Niedziele i święta: 08:00, 10:30, 16:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował Abp Henryk Hoser SAC 15 sierpnia 2011 roku, wydzielając ją z parafii Dębe Wielkie i Halinów. Obecny kościół drewniany ma ciekawą historię; to już czwarte miejsce jego służby: stał nad Bugiem, potem w parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie-Okęciu, przez 20 lat w Starej Wsi koło Celestynowa, aż wreszcie trafił do Wielgolasu. W marcu 2007 r. Kuria Warszawsko-Praska zakupiła plac przy stacji kolejowej w Cisiu. 21 maja 2007 roku Abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił krzyż i plac pod kościół, a 2 grudnia 2007 roku erygował ośrodek duszpasterski Matki Odkupiciela. Od 1 lipca 2007 roku duszpasterzuje i troszczy się o kwestie materialne w Wielgolesie Brzezińskim Ks. Marek Twarowski. 20 kwietnia 2008 roku Abp Leszek Sławoj Głódź poświęcił ośrodek.

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 14:00 (kaplica w Celinowie), 17:00 (od kwietnia do września o 18:00), 18:00 (od października do marca o 17:00)

Dni powszednie: 17:00 (od kwietnia do września o 18:00), 18:00 (od października do marca o 17:00)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 3 maja 1990 roku z części parafii Św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. Ks. inf. Jan Byrski zakupił działkę, uzyskał zezwolenia w urzędach, wybudował tymczasową kaplicę, ogrodził teren, zgromadził część materiałów budowlanych i doprowadził do ustanowienia ośrodka duszpasterskiego. Pierwsze starania podjęto jesienią 1985 r., a pozytywna odpowiedź Urzędu Wojewódzkiego w Siedlcach nadeszła w dniu 25 marca 1986 roku, stąd m.in. wzięło się wezwanie nowej parafii.

Jesienią 1988 r. powstał parterowy budynek o wymiarach 10×10 metrów, w którym urządzono tymczasową kaplicę i salę katechetyczną. 28 listopada Kard. Józef Glemp ustanowił samodzielny ośrodek duszpasterski. Władza diecezjalna w dniu 24 czerwca 1989 roku skierowała do Zamienia Ks. Feliksa Chudzika, któremu zleciła budowę kościoła, domu parafialnego i założenie parafii.

Latem 1989 roku wykopano i zalano fundamenty pod kościół, jesienią wybudowano dom parafialny. Na przełomie zimy i wiosny roku 1990 w ciągu 36 dni roboczych wybudowano kościół i pokryto go blachą. Codzienną Służbę Bożą w nowym kościele rozpoczęto w uroczystość Bożego Ciała, 14 czerwca 1990 roku. Kamień węgielny z Lourdes i Fatimy poświęcił i wmurował Bp Marian Duś 30 czerwca 1990 roku, a Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię 4 października 1992 roku.

Niedziele i święta: 9:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 7:00 (w okresie kolędy), 18:00 (poza Adwentem i okresem kolędy)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 20 listopada 1994 roku z parafii św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. Proboszcz parafii macierzystej, ks. inf. Jan Byrski, widząc potrzebę duszpasterską, na początku 1991 roku postanowił zorganizować tu ośrodek duszpasterski. Po roku zabiegów urzędy w Siedlcach i Mińsku Mazowieckim wydały 8 maja 1992 roku wskazanie lokalizacyjne.

23 sierpnia 1992 roku ks. Byrski odprawił pierwszą Mszę świętą polową i poświęcił plac. Już następnego dnia rozpoczęła się budowa prowizorycznej kaplicy według planów inż. Zbigniewa Grzesiaka; poświęcił ją bp Stanisław Kędziora 11 października 1992 roku. Dokładnie rok później powstała tu prawie-parafia, której od Wielkiego Postu 1993 roku (oficjalnie od 22 czerwca) przewodził ks. Krzysztof Pietrzak.

Wspólnota parafialna z zaangażowaniem przystąpiła do budowy kościoła, również według planów inż. Zbigniewa Grzesiaka. Wkład mieszkańców był tak duży, że świątynia w stanie surowym powstała w ciągu dwóch lat. Wokół świątyni ułożono kamienny chodnik i posadzono iglaki. Na pamiątkę pontyfikatu papieża Jana Pawła II parafianie ufundowali tablicę na kamieniu przed wejściem do kościoła. W niedalekiej odległości od kościoła zlokalizowano cmentarz parafialny. 25 maja 1998 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny, pochodzący z grobu św. siostry Faustyny Kowalskiej.

W 2002 roku parafię objął ks. Witold Kość, który do 2004 roku ogrodził część terenu nabytego przez ks. Krzysztofa Pietrzaka z przeznaczeniem na cmentarz parafialny i wstawił do kościoła ławki. Przed kościołem firma pana Z. Wociala ułożyła kostkę.

Obecnie trwają dalsze prace, by świątynię przygotować do konsekracji.