Miescowość: Warszawa

Niedziele i święta: 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: (w środę, piątek i sobotę wg ogłoszeń), 8:30 (w poniedziałek, wtorek i czwartek)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp Prymas Polski 29 stycznia 1992 roku z części parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Warszawie-Falenicy, a nieco wcześniej, 22 grudnia 1991 roku, mianował Ks. prał. Mieczysława Nowaka pierwszym jej administratorem. Miejscowość powstała ok. 1797 r. na gruntach majątku Wiązowna, zasiedlona głównie przez niemieckich kolonistów, którzy mieszkali tu do 1944 r. W 1992 r. przyłączono te tereny do Warszawy. Kamień węgielny pod świątynię poświęcił i wmurował Bp Jerzy Modzelewski 15 listopada 1982 roku. Kościół według projektu inż. M. Nowickiego i T. Wierzby stanął w latach 1980-1982 dzięki staraniom Ks. prał. Henryka Chudka, ówczesnego proboszcza parafii Falenica; jest to votum dla Matki Bożej za nawiedzenie parafii. W 1997 r. odbyły się pierwsze misje święte. Dolny kościół ze względu na bliskość cmentarza służył jako kaplica cmentarna. Obecnie w dolnym kościele odprawiane są tylko pogrzeby. W górnym kościele od września 2009 r. odprawiane są wszystkie nabożeństwa. Dopiero po erygowaniu parafii wykończono górny kościół, zbudowano plebanię i zorganizowano życie parafialne.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00 (poza wakacjami), 08:30 (w dolnej kaplicy), 18:00

Dni powszednie: 08: 30–17: 45 w dolnej kaplicy

Parafię erygował Bp Stanisław Gall 1 czerwca 1942 roku. Powstała na terenie osiedla, którego geneza sięga roku 1912. Początki Anina złączone są z parcelacją lasów dóbr wilanowskich, pomiędzy torami kolei szerokotorowej, Traktem Brzeskim i Kaczym Dołem (obecnie Międzylesie). Parcelację rozpoczęto w 1904 roku, a w 1910 r. Ksawery hr. Branicki podpisał akt rejentalny parcelacji osiedla, które nazwano od imienia jego żony Anny. Parcelację Anina Starego zakończono w 1912 roku i właśnie ta data wyznacza początek historii osiedla. Początkowo Anin było osiedlem prawie wyłącznie letniskowym, ale już pierwsi osadnicy postanowili wznieść własnym trudem kaplicę, gdyż odległość do kościoła parafialnego w Zerzniu była znaczna. Już w 1911 roku Antoni Szalla przystąpił do opracowania planu kaplicy. Jakub Pawlikowski przeznaczył nań plac, a Nadleśnictwo Wilanów zobowiązało się dostarczyć drewna. Jednak stali mieszkańcy Anina byli wówczas nieliczni i zbiórka społecznych pieniędzy postępowała powoli. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1915 roku, a uroczystego poświęcenia kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej dokonał 16 maja 1916 roku proboszcz zerzeński, Ks. Józef Kajrukszto. Początkowo księża celebrowani nabożeństwa tylko w sezonie wypoczynkowym. Stałe nabożeństwa odprawiano dopiero po I wojnie światowej, kiedy Anin przekształcił się w modną miejscowość podwarszawską, ściągającą inteligencję, artystów i osoby chore na płuca. Pierwszym stałym kapłanem anińskim był Ks. Teofil Penkala, który jako chory na płuca osiadł w 1925 roku w Aninie i przez dwa ostatnie lata życia pełnił tu posługę kapłańską. Jego następca, Ks. Henryk Bogacki, widząc tłumy wiernych na niedzielnych nabożeństwach, w 1929 roku podjął się dzieła rozbudowy kaplicy. Wybudowano również 18 metrową wieżę z dwoma dzwonami. W 1934 roku Zarząd Dóbr Wilanowskich rozpoczął nową parcelację leśną i powstało osiedle zwane Aninem Nowym, między ulicą Królewską (dziś Kajki), a obecną ulicą Axentowicza. Anin rozbudował się znacznie i podczas obchodów 25-lecia liczył już 3.000 stałych mieszkańców i około 1.000 sezonowych. Pomimo rozbudowy kaplica nie wystarczała na potrzeby wciąż wzrastającej ludności Anina i Wawra. W 1936 roku powstał więc projekt zbudowania nowego, dużego kościoła-pomnika bohaterów poległych w dwóch bitwach wawerskich podczas Powstania Listopadowego w 1831 roku. Plac pod budowę kościoła ofiarował Adam hr. Branicki. Zaczęto również gromadzić środki, ale wybuch wojny pogrzebał te plany. Władze kościelne podjęły jednak w 1942 roku decyzję o powołaniu parafii w Aninie. 1 czerwca 1942 roku uroczystego erygowania parafii Matki Bożej Królowej Polski dokonał Bp Stanisław Gall, a pierwszym proboszczem został Ks. Piotr Pieniążek. W działaniach wojennych we wrześniu 1944 roku drewniany kościół aniński ocalał, mimo iż na jego terenie walczyła I Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Ksiądz Piotr Pieniążek był dynamicznym gospodarzem parafii i wkrótce po wojnie przystąpił do rozbudowy kościoła. W 1948 roku dobudowano prezbiterium i zakrystię, a w 1949 roku boczne nawy i rozpoczęto budowę domu parafialnego, który miał stać się ośrodkiem życia kulturalnego Anina. Gdy w 1951 roku budynek parafialny był już ukończony w stanie surowym, władze komunistyczne zarekwirowały go, przekazując w przymusową dzierżawę Zarządowi Kin. W 1953 roku kino „Wrzos” rozpoczęło swoją działalność w Aninie, podczas gdy na piętrze budynku mieściła się plebania, na zapleczu kancelaria i biblioteka parafialna, a sale katechetyczne w piwnicach. Trudne następne lata nie sprzyjały podjęciu trudu budowy kościoła odpowiadającego potrzebom Anina i Wawra. Podczas obchodów 1000-lecia chrztu Polski w 1966 roku parafianie zgłosili jako votum milenijne budowę nowej świątyni. Spośród przestawionych projektów wybrano do realizacji projekt inż. arch. Zygmunta Stępińskiego. Zgodnie z zamysłem architekta kościół jest pomnikiem ofiar mordu dokonanego przez Niemców 27 grudnia 1939 roku na ludności Wawra i Anina. Do budowy kościoła przystąpiono w połowie 1976 r., postępowała ona głownie dzięki osobistemu zaangażowaniu Ks. Proboszcza Wiesława Kalisiaka. 12 grudnia 1976 roku Prymas Polski, Stefan Kard. Wyszyński dokonał poświęcenia kamienia węgielnego. W uroczystości tej uczestniczył również Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko, pracujący w parafii jako wikariusz od października 1975 do maja 1978 r. Kościół ukończono w stanie surowym w ciągu 4 lat i 13 grudnia 1980 roku Abp Bronisław Dąbrowski dokonał przeniesienia Najświętszego Sakramentu za starego do nowego kościoła. Stary, drewniany kościół dzięki staraniom Księdza Proboszcza został przeniesiony do nowej parafii w Tarchominie – Porajach. Nowy kościół aniński ozdobił ołtarz przedstawiający „krzew gorejący”, dzieło artysty – rzeźbiarza Władysława Trojana, oraz witraże z pracowni Teresy Reklewskiej. Kierownikiem budowy kościoła był inż. Tadeusz Kaczorowski. W 1989 roku parafii zwrócono budynek po byłym kinie „Wrzos”, które już wcześniej z powodów finansowych zakończyło działalność. Po generalnym remoncie budynku odbywają się w nim, zgodnie z myślą budowniczego, Ks. Piotra Pieniążka, zebrania społeczne, imprezy kulturalne i ważne uroczystości religijne. Tutaj 5 maja 1990 roku Prymas Polski Józef Kard. Glemp otworzył Sympozjum Przedsynodalne II Polskiego Synodu Plenarnego. 13 czerwca 1992 roku Prymas Polski, w obecności pierwszego Ordynariusza Diecezji Warszawsko – Praskiej Bpa Kazimierza Romaniuka i gospodarza parafii, Ks. Wiesława Kalisiaka dokonał uroczystej konsekracji nowego kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski.

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00, 19:30 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 29 czerwca 2005 roku. Z ofiar złożonych przez parafian wybudowano kaplicę tymczasową oraz dom jednorodzinny pełniący funkcję domu parafialnego. W sierpniu 2009 r. Abp Henryk Hoser SAC przekazał parafię pod duszpasterską opiekę Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa (Pasjonistów). 21 września 2012 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił plac pod budowę świątyni. 20 września 2014 r. przez Abp Henryka Hosera SAC został poświęcony kamień węgielny i nadany tytuł nowej świątyni św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej i Młodych Świętych. W 2015 r. zostały wzniesione mury kościoła i trwają przygotowania do położenia dachu.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30, 12:00 (z udziałem dzieci), 13:30 (poza wakacjami), 14:30, 19:00 (w wakacje o 20:00), 20:00 (poza wakacjami o 19:00)

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 15:00 (w I piątek miesiąca), 18:30

Niedziele i święta: 14: 30-19: 00

Dni powszednie: 7: 00-20: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 26 października 1913 roku z części parafii praskiej, a pierwszym proboszczem był Ks. Aleksander Sękowski. W roku 1909 księżna Maria Radziwiłłowa wybudowała pierwszy kościół drewniany. W roku 1918 bierzmował młodych Kard. Achilles Ratti, późniejszy papież Pius X. Plany nowej świątyni, według projektu Zdzisława Mączeńskiego, zatwierdzono w 1934 roku, a do budowy przystąpiono w 1938 r. Świątynia uległa częściowym zniszczeniom w roku 1939, a w 1944 została doszczętnie spalona. Kard. Wyszyński poświęcił fundamenty pod nową świątynię w roku 1949, a w 1957 wmurował kamień węgielny. Do roku 1960, wtedy miało miejsce poświęcenie kościoła w stanie surowym, liturgię sprawowano w kaplicy Domu Pracy im. Kard. Aleksandra Kakowskiego przy ul. Poborzańskiej 33. W roku 1964 Kard. Stefan Wyszyński konsekrował nową świątynię. W latach osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium, obłożono filary marmurem i rozbudowano organy (z 10 do 26 głosów). W latach 1985-1988 zbudowano Dom Katechetyczny, bardzo potrzebny, gdyż na katechezę przychodziło około 6 tys. dzieci i młodzieży. W roku 1992 przybyły marmurowe ołtarze: soborowy i ku czci Matki Bożej oraz chrzcielnica. Zamontowano 12 witraży i wstawiono nowe ławki. Od 2006 r. wymieniono posadzkę w kościele i zakrystii, schody przed kościołem, oraz wszystkie konfesjonały. Ufundowano nową drogę krzyżową na zewnątrz kościoła i tablice poświęcone Św. Janowi Pawłowi II i Prymasowi Tysiąclecia Stanisławowi Kardynałowi Wyszyńskiemu. Kilkanaście dni po katastrofie smoleńskiej stanął przed kościołem pomnik w kształcie drzewa upamiętniający ofiary mordu katyńskiego i katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem. 15 maja 2011 roku miała miejsce koronacja figury Matki Bożej Różańcowej. W 2012 r. zakończono remont elewacji zewnętrznej kościoła. 19 czerwca 2014 odbyło się poświęcenie i oddanie do użytku wiernych Kaplicy Adoracji Najświętszego Sakramentu jako wotum parafian za 100 lat istnienia parafii. W 2015 25 marca Ks. Abp Henryk Hoser dokonał podniesienia świątyni do rangi Sanktuarium Diecezjalnego Matki Bożej Różańcowej.

Niedziele i święta: 7:00, 8:00, 9:30, 11:00, 12:15, 18:30 (w wakacje o 19:00), 19:00 (poza wakacjami o 18:30)

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 8:00 (poza wakacjami), 18:30

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 1 stycznia 1997 roku z części parafii MB Różańcowej i Św. Wincentego à Paulo. Jej początki sięgają 1993 roku, kiedy Kuria Warszawsko-Praska mianowała Ks. prał. Ryszarda Ladzińskiego wikariuszem MB Różańcowej z zadaniem organizowania nowego ośrodka duszpasterskiego. 23 czerwca 1994 roku Bp Stanisław Kędziora odprawił z Księdzem Ladzińskim pierwszą Mszę Świętą oraz poświęcił krzyż i plac pod budowę. Z pozyskanego baraku po OHP zbudowano kaplicę, którą poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 5 października 1994 roku w dzień wspomnienia wówczas jeszcze błogosławionej Siostry Faustyny. W 1995 roku rozpoczęto budowę domu parafialnego. Parafia w 1998 roku otrzymała pozwolenie na budowę kościoła i w szybkim tempie powstała świątynia według projektu inż. Andrzeja Gniazdowskiego i inż. Józefa Marka. Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny i poświęcił mury 22 maja 1999 roku. W kwietniu 2000 roku, po kanonizacji Siostry Faustyny, parafia zmieniła tytuł na „Św. Faustyny”. Poświęcenia świątyni dokonał Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 2003 roku, a konsekracji Abp Henryk Hoser SAC 6 października 2013 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:45, 10:00, 11:15 (z udziałem dzieci), 12:30, 16:00 (dla klas II i III w trzecią i czwartą niedzielę miesiąca), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 czerwca 1990 roku z części parafii MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie i Św. Marii Magdaleny w Warszawie-Ugorach. Starania o utworzenie parafii rozpoczęły się w 1982 r. W roku 1988, na prośbę Ks. prał. Mieczysława Mosaka, władza metropolitalna delegowała Ks. Henryka Zarasia do organizowania nowego ośrodka. Bp Marian Duś poświęcił plac pod budowę 14 maja 1989 roku. Dwa dni później erygowano ośrodek duszpasterski. Od tego dnia rozpoczęło się odprawianie Mszy Św. przy ołtarzu polowym, pierwsza Msza Św. pod dachem prowizorycznej kaplicy miała miejsce 12 listopada 1989 roku. Parafia otrzymała wezwanie Św. Włodzimierza na pamiątkę pierwszego pobytu Kard. Józefa Glempa w ZSRR. Od początku rozpoczęły się starania o pozwolenie na budowę kościoła, pozytywna decyzja Wydziału Architektury Dzielnicy Praga-Północ nadeszła 3 września 1992 roku, po czym niezwłoczne rozpoczęły się roboty budowlane. Kamień węgielny pod kościół, według projektu arch. Jerzego Stanisławskiego i jego syna Grzegorza, wmurował Bp Stanisław Kędziora 19 września 1999 roku. Pierwsze misje parafialne poprowadzili Ojcowie Kapucyni w dniach 28 maja – 4 czerwca 2000 roku. Na zakończenie misji Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił 12-metrowy krzyż misyjny, kilka dni później umieszczono go na wieży kościoła. 5 maja 2002 roku Bp Romaniuk odprawił pierwszą Mszę Św. w nowej świątyni i poświęcił ją. W dniu 30 maja 2010 roku Abp Henryk Hoser SAC dokonał konsekracji kościoła oraz poświęcenia organów i dzwonów na wieży kościoła. Dzwony po raz pierwszy zabrzmiały na uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego 24 kwietnia 2011 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 10:00, 11:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 9:00 (kaplica Ojców Jezuitów), 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 8 grudnia 1934 roku. Falenica wzmiankowana w 1405 r., pierwotnie położona była nad Wisłą w pobliżu osady Błota. W 1441 r. założono tu miasto na prawie chełmińskim, własność rodu Prusów. W 1827 r. miejscowość liczyła 6 domów i 41 mieszkańców. Wraz z budową kolei nadwiślańskiej zmieniła się lokalizacja miasta. W dniu 19 września 1939 roku miała tu miejsce całodzienna bitwa 13 DP Strzelców Kresowych i 5 Lubelskiego Dywizjonu Artylerii Konnej z wojskami niemieckimi. Zniszczeniu uległa połowa budynków, poległo 84 polskich żołnierzy, rannych zostało 121, a 1.700 dostało się do niewoli. W 1927 r. Karol Hanneman, właściciel majątku Błota ofiarował pod kościół morgę placu. Na ofiarowanym terenie w 1928 r. wystawiono mały kościółek parafialny pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Znajdował się on na wzgórzu w oddaleniu pół kilometra od stacji Falenica w kierunku wschodnim. Kościółek był drewniany w stylu zbliżonym do gotyckiego, jednonawowy, skromny wewnątrz i zewnątrz. Parafia powstała z części parafii Józefów koło Otwocka, częściowo z parafii Wiązowna, Radość i Zerzeń. Od 1928 r. Proboszcz z Józefowa, Ks. Mieczysław Królak, co niedziela odprawiał w tym kościółku Mszę świętą. Po ukończeniu budowy kościoła przystąpiono do wybudowania „organistówki”, ale już murowanej piętrowej. W roku 1933 r. do pracy w parafii Józefów został skierowany Ks. Jan Rozbiewski z prawami organizowania nowej parafii w Falenicy. W roku 1934 została zakupiona działka w Aleksandrowie pod cmentarz parafialny. Bryła trójnawowego kościoła zaprojektowana została 1951 r., w stylu neoromańskim przez inż. Stefana Czarneckiego. Świątynia charakteryzuje się klasyczną harmonią. Sklepienie nad główną nawą jest kasetonowe, natomiast nad nawami bocznymi krzyżowe. Konstrukcja opiera się na sześciu masywnych kolumnach z wypisanymi na kapitelach splecionymi greckimi literami X (Chrystus) i P (Zbawiciel). Dwie identyczne półkolumny wtopione są w tylną ścianę kościoła przy bocznych drzwiach wewnętrznych. Świątynię wzniesiono w latach 1951-59 w miejscu dawnego kościoła drewnianego. Konsekracji dokonał Kard. Stefan Wyszyński 31 sierpnia 1974 roku.

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:00, 11:30, 13:00, 18:30

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 18:30

Parafię erygował Kard. Józef Glemp Prymas Polski 1 lipca 1985 roku z części parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie – Saskiej Kępie oraz parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Powstała jako votum w podziękowaniu za ocalenie życia Św. Janowi Pawłowi II w zamachu z 13 maja 1981 roku. 20 listopada 1981 roku, Kard. Stefan Wyszyński skierował Ks. Zygmunta Uczciwka, ówczesnego diecezjalnego duszpasterza rodzin, do organizowania nowego ośrodka duszpasterskiego na miejscu ochotniczych przepraw przez Wisłę żołnierzy Armii Krajowej. Drewnianą kaplicę przeniesiono z parafii Św. Zygmunta w Warszawie – Bielanach.

22 sierpnia 1982 roku Ks. Uczciwek sprawował pierwszą Mszę Świętą w nowej kaplicy, a kilka miesięcy później, 5 grudnia Kard. Józef Glemp poświęcił i wmurował kamień węgielny (pochodzący z Ziemi Świętej i Watykanu) pod budowę nowej świątyni. Wykopy rozpoczęły się w 1985 roku, a budowa nowej świątyni, zaprojektowanej przez inż. Tadeusza Mrówczyńskiego, trwała do 1995 roku. Pierwszą Mszę Św. 7 sierpnia 1994 odprawili w nowej świątyni Bp Kazimierz Romaniuk w koncelebrze z Abp Sławojem Leszkiem Głódziem i biskupami pomocniczymi: Stanisławem Kędziorą oraz Zbigniewem Kraszewskim. Tego dnia, z okazji 50. rocznicy Powstania Warszawskiego poświęcono również tablicę pamiątkową ku czci poległych Powstańców.

Konsekracji kościoła dokonał Bp Kazimierz Romaniuk 26 listopada 2000 roku jako votum na 2000 – lecie chrześcijaństwa. Przy kościele znajduje się kapliczka MB Akowskiej, zbudowana w 1995 roku dla upamiętnienia przepraw przez Wisłę żołnierzy AK na pomoc walczącym Powstańcom. 29 maja 2011 roku odbyła się uroczystość dziękczynna za beatyfikację Jana Pawła II, której przewodniczył Abp Henryk Hoser SAC w asyście licznie przybyłych księży. Na początku Mszy św. ks. kanclerz naszej Kurii odczytał dekret ustanawiający dzień odpustu parafialnego na 22 października, liturgiczne wspomnienie Św. Jana Pawła II. Ks. abp ustanowił też, że nasz kościół będzie miejscem szczególnego kultu Papieża Polaka.

Misje święte w parafii odbyły się w 2000 i 2010 roku.

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00 (suma), 15:00 (z Koronką do Miłosierdzia Bożego), 16:15, 18:00, 20:30 (dla dłużej pracujących i uczących się)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 9:00, 12:00 (w III sobotę miesiąca - dla osób chorych i niepełnosprawnych), 15:00 (z koronką do Miłosierdzia Bożego (od poniedziałku do piątku), 17:00 (w I piątek miesiąca z udziałem dzieci), 18:00 (a w sobotę o tej godzinie z formularza niedzielnego w jęz. łacińskim), 20:30 (w I piątek miesiąca - dla dorosłych i młodzieży)

Niedziele i święta: 19:00-20:30

Dni powszednie: 7:30-8:00 - od poniedziałku do soboty; 9:30-18:00 - od poniedziałku do piątku

Dnia 12 czerwca 2005 Abp Sławoj Leszek Głódź erygował parafię pod wezwaniem św. Ojca Pio. 9 stycznia 2004 r. został przekazany teren pod budowę kaplicy parafialnej. Dnia 18 maja 2004 postawiono krzyż na placu parafialnym. 24 czerwca 2004 roku wbito pierwsze pale pod fundament kaplicy i plebanii i rozpoczęto budowę. Projektantem budynku jest inż. Arch. Jerzy Nowakowski, a budowniczym Ks. inf. Stanisław Rawski. Dnia 18 maja 2005 o godz. 18.00 została odprawiona pierwsza msza święta w nowej kaplicy. Projektantem kościoła jest inż. Arch. Sylwester Wójcik, a budowniczym Ks. prał. Andrzej Kuflikowski. Budowę kościoła rozpoczęto 13 lipca 2006 roku. Wmurowanie kamienia węgielnego pod nowy kościół parafialny, dokonane przez Abp. Henryka Hosera SAC, miało miejsce dnia 23 września 2008. Akt pobłogosławienia nowej świątyni miał miejsce 27 listopada 2011 roku i dokonał go Abp Henryk Hoser SAC. Dnia 20 września 2015 w czasie Eucharystii o godz. 12.00 Abp. Henryk Hoser SAC dokonał aktu uroczystej dedykacji (konsekracji) kościoła św. Ojca Pio. Na mocy decyzji z 23 września 2017 roku świątynia została podniesiona do rangi diecezjalnego sanktuarium św. Ojca Pio – decyzję ogłoszono dzień później, podczas odpustu parafialnego, 24 września 2017 roku.

Niedziele i święta: 8:00, 9:30 (dla młodzieży), 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 16:30 (z udziałem dzieci klas II i III poza wakacjami), 18:00 (od maja do września o 19:00), 19:00 (od października do kwietnia o 18:00)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00 (od maja do września o 19:00), 19:00 (od października do kwietnia o 18:00)

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 stycznia 1991 roku z części parafii Św. Ap. Jana i Pawła w Warszawie-Gocławiu, Narodzenia Pańskiego w Warszawie-Witolinie i Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Jest to jedyna świątynia w Polsce o takim wezwaniu, zaproponował je Kard. Józef Glemp po wizycie u Prymasa Irlandii. W czerwcu 1988 roku władza metropolitalna delegowała Ks. Wojciecha Zdziebłowskiego do zorganizowania nowego ośrodka. 10 kwietnia 1989 roku władze stołeczne wydały decyzję lokalizacyjną. W Niedzielę Palmową, 8 marca 1990 roku, na terenie kościelnym ustawiono krzyż, 26 marca odprawiono pierwszą Mszę Św., a 8 kwietnia Bp Marian Duś poświęcił krzyż i plac pod kościół. Od maja do października 1990 r. zmontowano drewnianą kaplicę podarowaną przez księży pallotynów z Ożarowa, którą w uroczystość Chrystusa Króla, 25 listopada, poświęcił Kard. Józef Glemp. Latem roku 1992 zbudowano tymczasową plebanię. Wiosną 1991 r. rozpoczęto budowę plebanii i murowanego kościoła według planów inż. Wojciecha Kluka. Pod koniec 1998 r. założono dach na świątyni i zamknięto stan surowy. Pierwsze misje parafialne poprowadzili w dniach 9-16 kwietnia 2000 roku Ojcowie Franciszkanie z Kazimierza nad Wisłą, ich zakończenie było szczególne: Bp Kazimierz Romaniuk sprawował pierwszą Eucharystię i poświęcił mury kościoła. Podczas drugiej wizytacji kanonicznej (16-17 marca 2001 roku) Bp Stanisław Kędziora poświęcił plebanię. 25 marca 2002 roku miało miejsce wmurowanie aktu erekcyjnego w nowo ustawiony ołtarz, zaś 29 czerwca 2002 roku Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię. Parafia utrzymuje kontakt z ambasadą Irlandii, krajem swego patrona. W październiku 2002 r. sprowadzono relikwie Św. Siostry Faustyny Kowalskiej, w maju 2003 r. Św. Ojca Pio, a 25 grudnia 2005 r. Św. Joanny Beretta Molla. W latach 2002-2005 uzupełniono wyposażenie kościoła: ołtarz, ambonka, chrzcielnica, posadzka, witraże, mozaika, dębowe ławki i konfesjonały. 17 marca 2007 roku Abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił kaplicę Matki Bożej Łuckiej, a 11 listopada 2007 roku nowe organy marki „Johannus”. 17 marca 2009 roku Abp Henryk Hoser SAC przewodniczy uroczystościom odpustowym, udzielił bierzmowania oraz poświęcił mozaikę Jana Pawła II i Prymasa Tysiąclecia, Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

Parafię erygował Abp Stefan Wyszyński 1 stycznia 1950 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Starania o utworzenie parafii rozpoczął Ks. Wacław Karłowicz w roku 1947. W następnym roku Biuro Odbudowy stolicy przydzieliło stosowny plac. Pierwszą drewnianą kaplicę (barak 22×8) poświęcił Abp Stefan Wyszyński 12 lutego 1950 roku. Drugą kaplicę murowaną, o wymiarach 30x14x6, bez pozwoleń, wznieśli przez 38 dni parafianie własnymi rękoma. Pierwszą Mszą Św. była Pasterka roku 1950. Kaplicę poświęcił 30 września 1951 roku Bp Wacław Majewski. Świątynia była tymczasowa i mała. Trudnego dzieła podjął się znany z dzieł budowlanych Ks. prał. Szczepan Stalpiński. Najpierw w latach 2000-2003 zbudował dom parafialny, gdzie mieściła się kaplica na czas budowy. Pozwolenie na budowę świątyni wydano 14 czerwca 2003 roku. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Abp Sławoj Leszek Głódź 8 października 2006 roku. 30 marca 2007 roku, w piątek przed Niedzielą Palmową, na zakończenie drogi krzyżowej przyniesiono krzyż do nowego kościoła, a od niedzieli rozpoczęto sprawowanie Mszy Św.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00, 19:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

Dni powszednie: 7:30-8:00, 17:00-18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 marca 1988 roku z części parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie-Saskiej Kępie i Nawrócenia Św. Pawła Ap. w Warszawie-Grochowie. Starania o powstanie parafii i budowę kościoła rozpoczęły się w czerwcu 1985 r. Od maja 1986 do października 1987 roku wspólnota lokalna modliła się na ulicy, pod gołym niebem, przy kapliczce z 1829 r.; przekazy ustne mówią, że jest to miejsce gdzie podczas powstania listopadowego grzebano poległych powstańców. W Wigilię 1986 r. Wydział Architektury wydał wskazanie lokalizacyjne, pierwszy pomyślny dokument. Natomiast decyzja o lokalizacji kościoła zapadła w Wielki Piątek 17 kwietnia 1987 roku. 8 czerwca 1987 roku Św. Jan Paweł II w czasie III pielgrzymki do Ojczyzny poświęcił kamień węgielny, pochodzący z groty bazyliki Matki Bożej w Lourdes i z fundamentów Archikatedry Św. Jana Chrzciciela w Warszawie. 10 czerwca 1987 roku uzyskano zezwolenie na budowę prowizorycznej kaplicy, którą 28 października 1987 roku poświęcił Abp Bronisław Dąbrowski. 1 grudnia 1987 roku kaplica otrzymała tytuł Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników, aby przypominać i ukazywać tych, którzy są świadkami wiary i miłości ku Bogu i Ojczyźnie. Następnie 3 grudnia ustanowiono tu prawie-parafię. 20 marca 1989 roku uzyskano pozwolenie na budowę plebanii i rozpoczęły się prace budowlane. Dalszą część planów budowy kościoła zatwierdzono 19 października 1989 roku. Wznoszenie ścian bocznych kościoła rozpoczęło się 4 maja 1994 roku. Plany świątyni wykonali arch. Jerzy Kumelowski i Krzysztof Guraj. W Święto Świętej Rodziny (31 grudnia 2000 roku) miała miejsce konsekracja świątyni jako votum na Jubileusz 2000-lecia chrześcijaństwa. 30 grudnia 2001 roku Bp Kazimierz Romaniuk ustanowił przy kościele Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polskich Męczenników. Przypomina ono martyrologię Narodu i podkreśla, że zawołanie „Bóg, Honor, Ojczyzna” to nie tylko chwalebna przeszłość, ale wciąż aktualna dewiza życia. W parafii odbywają się spotkania połączone ze Mszą Św. dla Kombatantów, Sybiraków, żołnierzy Armii Krajowej.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30, 11:00, 12:30, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30, 8:00, 8:30 (w I czwartek miesiąca), 8:30 (w I sobota miesiąca), 16:00, 18:00

Dni powszednie: 8: 30–12: 00 w I sobotę miesiąca, 8: 30–18: 00 w I czwartek miesiąca, 16: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 25 lutego 1925 roku. Data erekcji nawiązuje do Bitwy w Olszynce Grochowskiej (25 lutego 1831 roku), największej z bitew Powstania Listopadowego, stoczonej na terenie objętym granicami parafii. Zatem od początku zadaniem parafii była troska o miejsce uświęcone krwią powstańców. Było to tym bardziej konieczne, że dopiero po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w 1915 r. i przyłączeniu Grochowa do stolicy przez nowego okupanta niemieckiego, można było zadbać należycie o pamiątki związane z bitwą. Pierwszym wyrazem tej troski było postawienie w lipcu 1916 r. drewnianego krzyża; jego poświęcenie stało się żywiołową manifestacją patriotyczno-religijną z udziałem ok. 100.000 osób. W setną rocznicę Powstania, 1 marca 1931 r., wspomniany krzyż zastąpiono metalowym i wmurowano kamień węgielny pod Pomnik-Mauzoleum, którego dotąd nie wybudowano. W tym samym dniu zawiązał się Komitet Budowy kościoła-pomnika, pod przewodnictwem pierwszego proboszcza parafii Ks. Jana Sztuki. Wtedy było to przedmieście typu wiejskiego, ulicą Chłopickiego prowadził trakt do miejsca bitwy obsadzony wierzbami. Od 1924 roku istniała drewniana świątynia zbudowana dzięki staraniom Ks. Jana Sztuki; niestety spłonęła 12 września 1944 roku w czasie zajmowania Pragi przez wojska radzieckie. Obszerny plac pod kościół i plebanię ofiarował p. Władysław Łaski. Kamień pod nową świątynię według projektu arch. Andrzeja Boniego wmurowano 10 czerwca 1934 roku, budowę w stanie surowym zamknięto w 1941 r.; szczęśliwie ocalała w czasie wojny. Konsekracji kościoła dokonał Kard. Stefan Wyszyński 30 października 1949 roku. 1 stycznia 1950 roku, wraz z utworzeniem parafii Św. Wacława, pamiątkowy krzyż znalazł się w jej granicach.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30 (dolny kościół poza wakacjami dla młodzieży gimnazjalnej i licealnej), 10:00, 11:00 (dolny kościół poza wakacjami), 11:30 (z udziałem dzieci), 12:30 (dolny kościół poza wakacjami), 13:00, 18:00, 19:30 (dolny kościół poza wakacjami dla młodzieży akademickiej)

Dni powszednie: 6:30 (poza wakacjami), 7:00, 7:30 (poza wakacjami), 8:00, 9:00, 18:30

Dni powszednie: 7: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. August Hlond 25 lipca 1948 roku z części parafii Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Tymczasowym miejscem kultu była kaplica Braci Albertynów przy ul. Grochowskiej 194/196, a raczej pięć kaplic, w których równocześnie sprawowano co 40 minut Msze Św. niedzielne. Warunki lokalowe były zatem niesłychanie trudne i od początku czyniono starania o budowę kościoła przy zbiegu ulic Waszyngtona i Grochowskiej. Władze nie tylko nie wyraziły zgody na budowę, ale utrudniały działalność duszpasterską; zajęły kaplicę na drugim piętrze i eksmitowały księży. 28 października 1951 roku parafię oddano w opiekę Najświętszego Serca Jezusowego. W tym samym roku zakupiono obraz Św. Judy Tadeusza (pędzla Zofii Grabowskiej), który stał się obok Św. Pawła gorąco czczonym patronem parafii. W 1952 r. zbudowano prowizoryczny ołtarz w oknie kaplicy, dla wiernych nie mieszczących się już wewnątrz. W 1957 r. wybudowano taras przy kaplicy i ogrodzono plac. Na pamiątkę nawiedzenia obrazu MB Częstochowskiej wybudowano kaplicę pod Jej wezwaniem na tarasie, przez co powierzchnia miejsc dla wiernych wzrosła prawie dwukrotnie. W listopadzie 1968 r. oddano do użytku drewnianą kaplicę poświęconą Św. Józefowi o wymiarach 8 × 28 m; w dni powszednie zamieniano ją na 4 sale katechetyczne. Niestety, 30 października 1969 roku kaplica spłonęła, ale już po tygodniu sprawowano nabożeństwa w nowej. Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kaplicę Św. Józefa 28 kwietnia 1971 roku. W maju 1974 r. nawiedził parafię Kard. Giovanni Colombo, Arcybiskup Mediolanu, który przewodniczył Mszy Św. i udzielił dzieciom I Komunii Świętej. Po okresie intensywnych starań, 5 kwietnia 1976 roku, Urząd m.st. Warszawy wyraził zgodę na budowę kościoła i plebanii. Projekt przygotowali p. Konrad Kucza – Kuczyński i p. Andrzej Miklaszewski. Wykopy rozpoczęto 19 marca 1978 roku, a 27 maja Kard. Stefan Wyszyński wmurował kamień węgielny. Poświęcenia świątyni dokonał Kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku. W sierpniu tego samego roku rozpoczęły pracę w parafii siostry Kanoniczki Ducha Świętego de Saxia (duchaczki). Dwukrotnie, w obecności Matki Teresy z Kalkuty, w naszej świątyni składały śluby zakonne Siostry Misjonarki Miłości, najpierw przyjął je Kard. Józef Glemp (7 czerwca 1987 roku), a potem Bp Zbigniew Kraszewski (29 listopada 1989 roku). 4 czerwca 1989 roku w parafii zorganizowano stację Kongresu Eucharystycznego, obecnych było 6 biskupów i wierni z dekanatów: Anińskiego, Grochowskiego, Otwockiego i Rembertowskiego. W roku 2000 odnowiono dolny i górny kościół oraz wymieniono okna. Ufundowano obraz Św. Faustyny i dedykowano jej dolny kościół. Świątynia została konsekrowana 26 października 2003 roku.

Niedziele i święta: 09:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 18:00,

Dni powszednie: 18:00

18 czerwca 2018 roku Ks. Bp Romuald Kamiński powierzył Ks. Andrzejowi Jakubaszek zadanie tworzenia nowego ośrodka duszpasterskiego w dekanacie grochowskim. Nowe obowiązki ks. Andrzej podjął z dniem 26 sierpnia 2018 roku. W pierwszej kolejności przystąpiono do prac związanych z porządkowaniem terenu, które rozpoczęły się 8 września.

17 listopada 2018 roku Ks. Bp Romuald Kamiński podczas Liturgii Słowa przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. Następnie rozpoczęły się prace nad budową tymczasowej kaplicy. 22 maja 2019 r. Ks. Bp Romuald Kamiński poświęcił kaplicę i powołał do istnienia ośrodek duszpasterski pod wezwaniem św. Rity z Cascii. Administratorem nowego ośrodka został ks. Andrzej Jakubaszek. Jednocześnie zostały wyznaczone granice przyszłej parafii, które zostały wydzielone z parafii Nawrócenia św. Pawła na Grochowie i Bożego Ciała na Kamionku.

25 marca 2020 roku Ks. Bp Romulad Kamiński erygował parafię i mianował Ks. Andzeja Jakubaszka jej proboszczem.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 6:30 (w adwencie), 7:00 (poza adwentem), 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 lipca 1975 roku z części parafii Św. Izydora w Markach. Osada targowa Grodzisk była znana już w X w., stanowiła własność książęcą, a potem królewską. Kościół wybudowano prawdopodobnie w roku 1534 z fundacji królowej Bony. W późniejszych czasach był wielokrotnie remontowany, jednak zachowano pierwotną bryłę architektoniczną. Według podania fundatorami kościoła byli królowa Bona i pewien bogaty szlachcic, który w tym miejscu miał pustelnię, gdzie pokutował za hulaszcze życie. W roku 1602 król Zygmunt III Waza nadał Bernardynom okoliczne ziemie, kościół pozostawał pod ich zarządem przez ok. 250 lat. W świątyni znajdował się obraz MB Częstochowskiej przeniesiony w 1809 r. z rozebranego kościoła Bernardynek na Pradze. Po kasacie zakonu w 1864 r. świątynia znalazła się pod zarządem parafii MB Loretańskiej na Pradze. W czasie działań wojennych w 1944 r. kościół spalił się, w 1950 r. wzniesiono nową świątynię. Kard. Stefan Wyszyński dekretem z 28 września 1958 roku ustanowił tutejszy kościół filią parafii Św. Izydora w Markach i nadał mu prawo prowadzenia ksiąg metrykalnych. Od 1977 r. Grodzisk należy administracyjnie do Warszawy. W latach 1998 – 2006 kościół staraniem ks. Jana Strzyża gruntownie odnowiony, a całe obejście stylowo uporządkowane.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00 (w soboty poza wakacjami), 17:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował Abp Aleksander Kakowski 22 lutego 1917 roku. Jest to erekcja wtórna, gdyż na Kamionku (dawnym Kamionie) parafia istniała już na przełomie XIII/XIV w. Historia tej osady sięga zarania dziejów Polski, o czym świadczą wykopaliska na cmentarzu przykościelnym sięgające kultury łużyckiej. Cmentarz ten, najpierw pogański a potem katolicki, służył aż do końca XIX w. Początkowo pośrodku cmentarza stał drewniany kościół z cudowną figurą MB Kamionkowskiej. W czasie bitwy o Warszawę (Potop Szwedzki) kościół spłonął, funkcje parafialne przejął kościół w Skaryszewie, a na cmentarzu wzniesiono kaplicę i kostnicę, które dotrwały do poł. XVIII w. Na cmentarzu spoczywają ofiary rzezi Pragi w 1794 r. z dowódcami obrony: gen. Jakubem Jasińskim i gen. Tadeuszem Korsakiem; bohaterowie wojen szwedzkich, insurekcji kościuszkowskiej, powstań listopadowego (bitwa pod Olszynką Grochowską) i styczniowego. W początkach XIX w. parafia przeniosła się do kościoła MB Loretańskiej na Pradze. Miejscowa ludność rozbudowała kaplicę cmentarną i od 1912 r. odprawiała się w niej Msza Św. To właśnie w tym drewnianym kościółku odprawił swoją ostatnią Mszę Św. w dniu 13 sierpnia 1920 roku Ks. Ignacy Skorupka. W 1921 r. zapadła decyzja wzniesienia świątyni p.w. MB Zwycięskiej jako votum za zwycięską Bitwę Warszawską w 1920 r. Plany świątyni sporządził prof. Konstanty Jakimowicz. Prace budowlane, dzięki staraniom Ks. Franciszka Garncarka, trwały tylko 4 lata (1929-1933). Niestety nie zrealizowano w pełni projektu: nie ma wieży dominującej nad Pragą ani krużganków łączących kościół z dzwonnicą i plebanią. W drewnianej dzwonnicy z XIX w. wiszą trzy dzwony, w tym jeden z 1722 r. z wizerunkiem MB Ostrobramskiej. Na murze cmentarza od strony Jeziora Kamionkowskiego umieszczono w latach 1972-1975 stacje Drogi Krzyżowej, dzieło Krzysztofa i Juliana Heniszów. Liturgię uświetniają organy elektryczne. W latach osiemdziesiątych na cmentarzu wzniesiono grotę MB z Lourdes i pomnik ku czci pogrzebanych na Kamionku w ciągu tysiąca lat. Wewnątrz i na zewnątrz świątyni umieszczono wiele epitafiów i tablic pamiątkowych. Od 25 marca 1992 roku świątynia jest kościołem konkatedralnym Diecezji Warszawsko-Praskiej. 17 października 2004 roku odbył się ingres do konkatedry kamionkowskiej Abp Sławoja Leszka Głódzia, mianowanego 26 sierpnia 2004 roku drugim biskupem diecezjalnym oraz koronacja znajdującego się w wielkim ołtarzu obrazu Matki Bożej Zwycięskiej, Patronki świątyni i diecezji. Aktu koronacyjnego dopełnił Abp S. L. Głódź w asyście Bpa Kazimierza Romaniuka, pierwszego biskupa warszawsko-praskiego i Bpa Stanisława Kędziory.

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 13:00, 17:00 (w II niedzielę miesiąca od września do kwietnia z udziałem dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.), 19:00

Dni powszednie: 07:00 (oprócz soboty), 07:30, 08:00 (w sobotę), 18:00, 18:30 (we wtorki)

Dni powszednie: 7: 30-17: 45, 18: 30–20: 00 we wtorki

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 3 maja 2003 roku, wydzielając ją z parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie. 22 maja 2001 roku Ks. Grzegorz Rowicki otrzymał misję organizowania nowej parafii. Ponad półtora hektarowy plac pod budowę kaplicy, plebanii i kościoła uzyskano staraniem Kurii Biskupiej. Pozwolenie na budowę kaplicy z zapleczem mieszkalnym otrzymaliśmy 5 września 2001 roku, już 12 września przystąpiono do budowy, a miesiąc później, 18 października 2001 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę. Tego dnia ustalono granice ośrodka duszpasterskiego, a Ks. Grzegorz Rowicki został mianowany administratorem. W latach 2002-2004 pobudowano zaplecze mieszkalne. W roku 2005 przystąpiono do prac związanych z projektem kościoła. Jego autorami są: inż. Aleksy Dworczak oraz inż. Jerzy Frej z Łodzi. W 2007 roku uzyskano pozwolenie na budowę kościoła. Prace przy budowie rozpoczęto w 2008 roku. 21 kwietnia 2013 roku nowym proboszczem został ks. Marek Knych, który częściowo zmienił projekt. W Uroczystość Zesłania Ducha Św. 2016 roku została odprawiona Msza Św. w nowym kościele i 160 dzieci przystąpiło do I Komunii Św. 22 października 2016 roku ks. Abp Henryk Hoser odprawił Mszę Św. i udzielił młodzieży sakramentu Bierzmowania.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 8:00, 18:00

Parafię erygował Abp Sławoj Leszek Głódź 5 listopada 2006 roku, wydzielając ją z północnej części parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Pierwszym organizatorem parafii był Ks. inf. Stanisław Rawski, budowniczy kaplicy, plebani oraz fundamentów kościoła i dzwonnicy. Projektantem całości zespołu sakralnego jest Adam Wagner. 24 września 2006 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. w tymczasowej kaplicy. Natychmiast po oddaniu kaplicy do kultu podjęto budowę kościoła, którą zakończono w październiku 2009 roku. Wtedy uroczyście przeniesiono Najświętszy Sakrament do kościoła i odprawiono pierwszą Mszę Św. Ukończenie tak dużej inwestycji było możliwe dzięki dużej ofiarności wiernych i ich zaangażowaniu w życie parafii: Ks. Krzysztof Ostojski przez niecałe 3 lata przeprowadził 26 zbiórek na budowę kościoła (19 razy chodził od domu do domu, potem nie był już w stanie i parafianie sami przynosili ofiary). Kaplicę przebudowano na aulę i nadano jej tytuł Jana Pawła II. Aula pełni różne funkcje w zależności od potrzeb: teatralną, kinową, koncertową, dyskotekową, bilardową i stołówkową. 6 listopada 2011 roku Abp Henryk Hoser SAC dokonał uroczystej konsekracji kościoła.

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował 29 czerwca 2010 roku Abp Henryk Hoser SAC. Od 30 października 2009 roku istnieje ośrodek duszpasterski przy kaplicy pod wezwaniem Św. Szczepana Pierwszego Męczennika, zbudowanej wg projektu inż. Kazimierza Górskiego. W dniu 16 listopada 2008 roku odbyło się poświęcenie krzyża i placu pod budowę nowego kościoła, dokonał tego Ks. Abp Henryk Hoser SAC. W maju 2009 r. rozpoczęły się przygotowania do budowy kaplicy. Wielkie zasługi przy jej powstaniu ma śp. Ks. prał. Szczepan Stalpiński, ówczesny proboszcz parafii Św. Michała Arch. w Warszawie, który z kilku pomocnikami własnoręcznie ją zbudował.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 9:30 (kaplica cmentarna), 10:00, 11:00, 11:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:30 (kaplica cmentarna), 13:00, 18:30

Dni powszednie: 6:45 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:45), 8:00, 18:30

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 czerwca 1958 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Św. Wacława w Warszawie-Gocławku. Początki osadnictwa na tym terenie związane są z cegielnią istniejącą od początku XIX w. na gruntach leśnych majątku Zastów, przy której powstała miejscowość Glinki. 18 lutego 1832 roku miała tu miejsce zaciekła bitwa wawerska. W okresie międzywojennym osada zmieniła charakter na letniskowy. Wtedy powstał kościół i klasztor Sióstr Felicjanek oraz Internat Stowarzyszenia Pomoc dla Sierot, którego kierownikiem był Janusz Korczak. Po wojnie zmieniono nazwę osiedla na Marysin Wawerski, w 1951 r. przyłączono te tereny do Warszawy. Kościół zbudowano według projektu Zygmunta Gawlika w latach 1926-1936, staraniem Sióstr Felicjanek, jako wotum wdzięczności za odzyskaną niepodległość. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Kard. Aleksander Kakowski w asyście biskupów Stanisława Galla i Antoniego Szlagowskiego 24 kwietnia 1929 roku. Świątynia została zaprojektowana jako dwupoziomowa, jednonawowa, zbudowana na planie krzyża łacińskiego, w stylu art deco. Pierwszą Eucharystię odprawiono w niedzielę 21 lipca 1936 roku. W przeddzień, za zgodą Abp. Stanisława Galla, ówczesny kapelan Sióstr, Ks. Wojciech Kamiński, prywatnie poświecił świątynię. Na życzenie Kard. Kakowskiego, Eucharystię sprawowano dla okolicznej ludności. Podczas kampanii wrześniowej świątynia nie uległa większym zniszczeniom. Najtrudniejsze chwile przyszły podczas Powstania Warszawskiego i po jego zakończeniu. Niemcy ostrzeliwali kościół ciężkimi pociskami, które poważnie uszkodziły wieżę i całą świątynię. Największe spustoszenie spowodowały listopadowe bombardowania. Na życzenie władz zakonnych, celem ocalenia zakonnic i okolicznej ludności, 28 listopada 1944 roku saperzy polscy wysadzili wieżę, która spadając na lewą część kościoła poczyniła kolosalne straty. Zniszczeniu uległa zachodnia część przybudówki wieży. Na skutek bombardowań zniszczeniu uległ wschodni transept i dach kościoła. Zniszczenia były tak ogromne, że zastanawiano się nad budową świątyni od nowa, jednak Siostra Pia, ówczesna Matka Generalna, podjęła odważną decyzję o odbudowie świątyni. Od listopada 1944 do 1949 roku naprawiono uszkodzone mury, okna, posadzka i dach świątyni, skompletowano brakujące elementy wyposażenia, zawieszono stacje Drogi Krzyżowej autorstwa Ludwika Lisowskiego, krakowskiego malarza, ucznia Józefa Mehoffera. W listopadzie 1949 roku dokończono główny ołtarz, pracami artystycznymi kierował Br. Jan Kajzer SDB z Oświęcimia; pod jego kierownictwem wykonano ławki, dwa konfesjonały i ambonę. Dokończeniem prac było ustawienie w ołtarzu brakujących figur Św. Franciszka i Św. Feliksa. Zatem parafię erygowano przy kościele wzniesionym i odbudowanym przez Siostry Felicjanki. Pierwszym proboszczem został Ks. Wacław Kurkus, dotychczasowy rektor kościoła. Jego staraniem naprawiono dach kościoła, schody i centralne ogrzewanie świątyni. Za Ks. prał. Jerzego Dziurzyńskiego, w latach 1971-1974 odbudowano zachodnią przybudówkę wieży, która do chwili obecnej służy jako plebania. Odgruzowano dolny kościół i zaadaptowano na potrzeby katechetyczne i duszpasterskie. W latach 1981-1985 odbudowano wschodnią część transeptu, zniszczonego w czasie bombardowania w 1944 roku. W latach 1985-1991 zbudowano budynek gospodarczo-mieszkalny. W latach 2000-2003 odnowiono elewację świątyni. Staraniem Ks. Bernarda Czerwińskiego, w latach 2005-2006 wymieniono więźbę dachową, pokryto świątynię blachą miedzianą, zrekonstruowano sygnaturkę. W 2007 roku, dzięki inicjatywie Abp. Sławoja Leszka Głódzia, podjętej przez S. Magdalenę Trzcińską, przełożoną prowincjalną, Siostry Felicjanki przekazały parafii kościół wraz z terenem. W 2008 r. odbudowano wieżę kościoła, mierzy 83 m i jest drugim co do wysokości budynkiem sakralnym stolicy. Na wieży jest dzwonnica z 4 dzwonami: najstarszy i największy, ocalony z pożogi wojennej ma imiona Święty Józef Maria, waży 2 tony; następny o wadze 1 tony nosi imię Św. Feliks; trzeci waży pół tony i nosi imię Sługi Bożego Kard. Stefana Wyszyńskiego; ostatni waży 250 kg i ma imię Bł. M. Angela Truszkowska. Na sygnaturce jest zawieszony dzwon ważący niespełna 100 kg i nosi imię Św. Cyprian. W latach 2007-2011 wymieniono wszystkie okna w świątyni, odnowiono wnętrze, zbudowano i wyposażono zakrystię.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 14:00 (w I niedzielę miesiąca), 19:00 (w wakacje o 20:00), 20:00 (poza wakacjami o 19:00)

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 8:00, 8:30, 16:00 (w piątek), 18:00 (w poniedziałek, środę i sobotę), 18:30, 19:00 (w I piątek miesiąca), 19:00 (we czwartek), 19:00 (we wtorek)

Niedziele i święta: 14: 00–19: 00 w I niedzielę miesiąca

Dni powszednie: 8: 00–8: 30, 16: 00–18: 30 w piątek, 18: 00–18: 30 w poniedziałek, środę i sobotę, 19: 00–20: 00 we wtorek, 19: 00–21: 00 we czwartek, 19: 00–00: 00 w I piątek miesiąca

Parafia została erygowana 25 grudnia 2008 roku. Pierwsze starania o powstanie parafii na terenie Miedzeszyn – Wieś sięgają 20 października 1998 roku, kiedy Ks. inf. Lucjan Święszkowski wysłał pismo do Rady Gminy Warszawa – Wawer. Promotorami powstania parafii byli Bp Kazimierz Romaniuk i proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu, Ks. prał. Marian Mirecki. W roku 2000 władza diecezjalna wyznaczyła Ks. Bronisława Micka do tworzenia ośrodka duszpasterskiego. Plany kaplicy z zapleczem mieszkalnym (I etap budowy kompleksu duszpasterskiego) sporządził mgr inż. Stanisław Fijałkowski. Kaplicę zaczęto budować 6 lipca 2004 roku. Krzyż i plac pod nowy ośrodek poświęcił Abp Sławoj Leszek Głódź 10 października 2004 roku. Kierownikiem budowy został mgr inż. Ryszard Karwowski. Budowa kaplicy została zakończona w dniu ogłoszenia powstania samodzielnej parafii (Pasterka 2008 roku).

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku. Miejscowość powstała w miejscu dawnej przeprawy przez Wisłę, wzmiankowana w XII w. jako własność opactwa czerwińskiego. Obejmowała 10 łanów (ok. 170 ha). W XVII w. powstał tu folwark; w XIX było tu 28 gospodarstw i 200 mieszkańców, wieś miała 90 ha, a folwark 240. Przed I wojną światową na gruntach przyległych do kolei nadwiślańskiej powstało osiedle letniskowe, które dało początek dzisiejszemu budownictwu jednorodzinnemu. Organizowanie duszpasterstwa w Miedzeszynie sięga czerwca 1982 roku, gdy na pusty plac przyszedł Ks. Tadeusz Łakomiec. Po kilku miesiącach zbudowano kaplicę i 30 stycznia 1983 roku odprawiono w niej pierwszą Mszę Św. Uroczystego poświęcenia kaplicy dokonał Bp Jerzy Modzelewski 20 lutego 1983 roku. Jeszcze w tym samym roku, 15 listopada, Kard. Józef Glemp erygował ośrodek duszpasterski p.w. Matki Bożej Dobrej Rady. Wkrótce rozpoczęto prace przygotowawcze do budowy kościoła. Pierwszą Mszą Św. w nowym kościele była „Pasterka” w 1999 r. Na stałe liturgia jest sprawowana w nowej świątyni od Niedzieli Palmowej 2000 r. Kaplica, która służyła przez 18 lat została rozebrana, gdyż potrzebny był materiał na kontynuowanie budowy. W historii parafii bardzo ważne są lata 1991-1996, kiedy to z inicjatywy Ks. Tadeusza Łakomca i przy współpracy kilku osób świeckich, działało przy parafii Katolickie Radio Warszawa, pierwsze katolickie radio w Polsce. W 1992 r. w siedzibie Radia odbyła się sesja wyjazdowa uczestników międzynarodowej konferencji „Mass media w duszpasterstwie krajów Europy Środkowej”. W 2006 roku po zmianie na urzędzie proboszcza – po 24 latach Ks. kan. Tadeusza Łakomca, Ks. Witold Gajda – nowy proboszcz, rozpoczął wyposażanie wnętrza świątyni, po uprzednim wykonaniu pokrycia dachowego i położenia tynków wewnątrz kościoła o kubaturze 21000 m³. Zgodnie z projektem wnętrza wg Joanny Szymańskiej nowe oblicze zyskało prezbiterium kościoła, wykonane w białym, macedońskim marmurze, w świątyni zostało zamontowane ogrzewanie podłogowe a całą posadzkę przykryto granitem z ozdobnym pasem przez środek kościoła. W 2012 roku dom parafialny przybrał nowy wygląd po przeprowadzonej wcześnie termomodernizacji budynku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie i Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Dawniej znajdowała się tu wieś Kaczkowo założona w XVI w. i nazywana od XVIII w. Kaczym Dołem. W 1827 r. było tu zaledwie 5 gospodarstw i 26 mieszkańców, zaś w 1905 r. gospodarstw było 26, a mieszkańców 280. Na początku XX w. była tu huta szkła i fabryka wyrobów żelaznych. W roku 1932 zmieniono nazwę na Międzylesie. W 1920 r. w Kaczym Dole założyły swój dom dla osób przewlekle chorych Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi, a z posługi duszpasterskiej w ich kaplicy zaczęli korzystać miejscowi wierni. W latach 1944-1951 pracował tu Bp Władysław Miziołek. 1 stycznia 1963 r. przy kaplicy sióstr ustanowiono rektorat, a pierwszym rektorem został Ks. Mieczysław Mosak. Kaplica okazała się jednak zbyt mała, aby obsłużyć zwiększającą się liczbę wiernych, dlatego w 1993 r. znaleziono opodal plac pod nową świątynię. Plany przygotowali inż. Krzysztof Mycielski oraz inżynierowie Stefan i Halina Drewiczewscy, budowa ruszyła w 1994 r. Wystrój wnętrza opracowali inż. Dariusz Hyc i plastyk Mateusz Środoń. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Bp Kazimierz Romaniuk 12 września 1997 roku. Zawierzenie parafii Miłosierdziu Bożemu miało miejsce 19 kwietnia 2009 roku. Pierwsze misje parafialne prowadzone przez Misjonarzy Świętej Rodziny (Ks. Bogusław Jaworowski i Ks. Karol Wacholc) odbyły się w dniach 5-12 września 2010 roku.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 22 października 1921 roku z części parafii MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie. Wiosną 1920 r. przybył na Pelcowiznę Kard. Aleksander Kakowski zaproszony przez Księżnę Marię Radziwiłłową. Z tej okazji zgromadziła się liczna rzesza mieszkańców, Ks. Mierzejewski, proboszcz z Nowego Bródna (parafia MB Różańcowej) i duchowieństwo. Mieszkańcy Pelcowizny zwrócili się do Eminencji z prośbą o mianowanie kapłana, który zająłby się budową kościoła. Grunt podarowali: Stanisław i Maria Grędziccy (w 1911 r.) oraz księżna Maria Radziwiłłowa (w 1924 r.). Zadanie to zlecono miejscowemu prefektowi, Ks. Janowi Trzepałko. Zaledwie w sześć miesięcy, postawiono kaplicę-barak (mur pruski) na około 1.500 osób, a następnie zwrócono się do arch. Hugona Kudery z prośbą, aby nadał jej sakralny wygląd. Uroczystości poświęcenia w dniu 17 października 1920 roku przewodniczył Ks. prał. Zygmunt Łubieński. Pierwszym i długoletnim proboszczem był Ks. Marceli Kossakowski. W 1929 r. firma Biernacki zbudowała siedmiogłosowe organy. W latach trzydziestych była już część materiałów i plany nowego kościoła, które niestety spłonęły wraz z plebanią. 5 czerwca 1938 roku Abp Stanisław Gall, Sufragan Warszawski, Asystent Tronu Papieskiego, przeprowadził wizytację kanoniczną. W 1944 r. kościół został zniszczony przez ostrzał, plebania spłonęła wraz z księgami parafialnymi. Jak zapisał ówczesny proboszcz parafii, Ks. Jan Mecheda, z 5.000 mieszkańców Pelcowizny pozostało w 1945 r. zaledwie 500 i to okradzionych, i z trudem wegetujących. Wobec takiego stanu rzeczy wszystkie sprzęty kościelne przewieziono do tymczasowej kaplicy przy ul. Poborzańskiej 33. Mieszkańcy sami utworzyli „Radę Opiekuńczą Kościoła Św. Jadwigi”, która odremontowała kościół. Oni też starali się o kapłana, który odprawiałby Mszę Św. w niedziele. 6 lipca władza metropolitalna, rezydująca wówczas w Milanówku, mianowała Ks. Franciszka Włodarczyka pierwszym powojennym proboszczem. W latach 50-tych parafia zaczęła się rozrastać, kiedy wokół zakładów FSO i Polfa Tarchomin zaczęły powstawać osiedla robotnicze. Dniem szczególnym był 16 października 1966 roku, gdy z Trzebnicy sprowadzono relikwie Św. Jadwigi. 28 czerwca 1968 roku Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy wydało pozwolenie na remont kapitalny kościoła. Z polecenia Kurii pracami budowlanymi zajął się w czerwcu 1969 r. Ks. Ryszard Grygielko; praktycznie nie miał co remontować, więc zaczął budować etapami nową świątynię, co władze zauważyły i 21 lipca 1970 roku wstrzymały roboty. Budowę nowej świątyni według projektu arch. Stanisława Marzyńskiego ukończono w 1971 r., poświęcił ją Kard. Stefan Wyszyński 19 września 1971 roku, w pięćdziesięciolecie istnienia parafii, Ks. Grygielko w 1973 r. przeszedł by budować kościół Św. Zygmunta na Bielanach. Kościół nie był jeszcze konsekrowany. W 1976 r. rozpoczęła się budowa Trasy Toruńskiej i kościół stracił łatwość dostępu. 27 kwietnia 1973 roku parafię odwiedził Kard. Arturo Tabera Araoz CMF, Prefekt Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego. Świątynia odegrała istotną rolę w czasie tworzenia „Solidarności”: 21 września 1981 roku Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko poświęcił tutaj sztandar „Solidarności” FSO Warszawa. W czasie stanu wojennego, w grudniu 1981 roku, powstał jeden z punktów Prymasowskiego Komitetu Pomocy Uwięzionym.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00 (z udziałem dzieci), 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował Prymas Stefan Wyszyński 16 września 1949 roku głównie poprzez podział parafii Św. Jakuba Ap. w Tarchominie. Kościół „na górce” zbudowano w latach 1908-1913 w stylu neogotyku nadwiślańskiego z inicjatywy rejenta Krzysztofa Kiersnowskiego, który ze swojego majątku wydzielił plac pod budowę. Plany kościoła wykonał arch. Wacław Wędrowski. Świątynię poświęcił Ks. Leopold Łyszkowski 8 września 1913 roku. 15 września 1984 roku Kard. Prymas Józef Glemp konsekrował trzy dzwony: Maria (na pamiątkę 300. rocznicy wiktorii wiedeńskiej), Józef, Jan Paweł II (umieszczone na prowizorycznej dzwonnicy), a 10 września 1987 roku dokonał konsekracji świątyni i ołtarza. W drugiej połowie lat 30-tych z inicjatywy wiernych rozpoczęto budowę Domu Katolickiego im. Abp Stanisława Galla. W chwili wybuchu II wojny światowej dom był na ukończeniu. W roku 1952, po ustawicznych szykanach władz komunistycznych, Centralny Zarząd Kin przejął dom. Ksiądz Karol Zdebski nie usunął się z zajmowanego mieszkania i nie dopuścił do zlikwidowania kancelarii. Po długich staraniach, 15 stycznia 1975 roku Ks. Michał Rudzki odzyskał dom. Po koniecznych remontach, w sali kinowej urządzono kaplicę, a kolejni proboszczowie starali się, aby stała się prawdziwą świątynią parafii, gdyż jest znacznie większa od starego kościoła. Po wybudowaniu nowej świątyni dawną kaplicę przekształcono na „Wieczernik”, salę spotkań i koncertów. Kościół „na górce” nadal wykorzystywany jest na pogrzeby, śluby i adoracje. Nowy kościół powstał w latach 2003-2008 z inicjatywy Ks. proboszcza Mirosława Bielawskiego, przy znaczącym zaangażowaniu świeckich i pochodzącego z parafii Ks. prał. Zdzisława Rogozińskiego. W budowie nowej świątyni istotną rolę odegrała Rada Budowy Kościoła. Projekt kościoła opracowali w styczniu 2003 r. architekci: Marek Przeździecki i Michał Dudkowski w pracowni Grzegorza Filipa, który był jednocześnie odpowiedzialny za konstrukcję świątyni. 25 marca 2003 roku Bp Kazimierz Romaniuk zatwierdził projekt koncepcyjny. W czerwcu 2003 roku Rada Budowy Kościoła postanowiła, że świątynia będzie wzniesiona jako wotum wdzięczności Panu Bogu za pontyfikat Jana Pawła II. Kamienie węgielne, poświęcone przez Papieża Jana Pawła II podczas audiencji generalnej 15 października 2003 roku, wmurował 8 grudnia 2003 roku Bp Kazimierz Romaniuk. Świątynię konsekrował 8 grudnia 2008 roku Abp Henryk Hosera SAC. Obok dawnej kaplicy, obecnego „Wieczernika”, znajduje się ołtarz polowy, w pobliżu krzyż misyjny i grota Matki Bożej, stacje różańcowe, kaplica przedpogrzebowa oraz symboliczne miejsce pamięci z figurą Chrystusa upadającego pod krzyżem, z krzyżami i tablicami upamiętniającymi miejsca męczeństwa. Na terenie kościelnym znajdują się również stacje drogi krzyżowej, figury: Jezusa Chrystusa, Matki Bożej z La Salette, Św. Józefa oraz Św. Jana Pawła II z Kard. Stefanem Wyszyńskim.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

Parafię erygował Bp Stanisław Gall 1 sierpnia 1941 roku dzieląc istniejącą od XIV w. parafię praskiej. Bernardyni przybyli na Pragę w 1617 r. i z fundacji króla Władysława IV rozpoczęli budowę świątyni wraz z klasztorem. Pierwszy kościół drewniany stanął w 1620 r. Natomiast poświęcenie murowanego kościoła w stylu barokowym (z dwiema wieżami) odbyło się w 1642 r. Odrębną budowlą stanowiącą całość architektoniczną jest Domek Loretański wzorowany na słynnym „Domu Maryi” we włoskim Loreto. Fundamenty położono 12 czerwca 1640 roku, głównymi fundatorami byli: Władysław IV Waza, jego małżonka, Cecylia Renata, oraz dwaj bracia królewscy. Domek oddano do użytku wiernych w 1644 r.; otoczony był krużgankami, a od strony zewnętrznej wieńczyły go cztery narożne baszty, charakterystyczne dla polskiej architektury barokowej. Domek Loretański, wystawiony niemałym kosztem, pokryto od zewnątrz marmurowymi rzeźbami, portale wykonano w marmurze dębnickim. Wewnątrz domku ustawiona była łaskami słynąca figura MB Loretańskiej, otoczona wotami i lampami wotywnymi. Król Władysław IV kazał umieścić wizerunek domku w centrum herbu Pragi, tak, aby przygniatał smoka. Nad domkiem, podtrzymywanym przez dwa anioły, znajduje się postać Matki Bożej z Dzieciątkiem; w środku umieszczono herb konsekratora Bp. Działyńskiego-Ogończyk. Odtąd ta część Pragi nazywała się Pragą Biskupią i, podobnie jak cała prawobrzeżna Warszawa, podlegała jurysdykcji biskupów płockich. Figura MB Loretańskiej stała się celem pielgrzymek z całej Polski. Podczas potopu szwedzkiego domek został bezprzykładnie złupiony, odarty z rzeźb i wotów (wywiezione do Szwecji) i już nigdy nie wrócił do pierwotnej świetności. Kościół wraz z klasztorem i Sanktuarium ocalały w czasie rzezi Pragi w dniu 4 listopada 1794 roku: zostały tylko obrabowane z kosztownego wystroju. Jednak podczas fortyfikowania Pragi w 1811 r. Napoleon kazał zburzyć kościół wraz z klasztorem. Bernardyni musieli przenieść się do kościoła Św. Anny w Warszawie i zabrali ze sobą łaskami słynącą figurę MB Loretańskiej, gdzie w osobnej kaplicy znajduje się do dziś. Dzięki nieprzejednanej postawie ludności Pragi i Warszawy zaniechano w ostatniej chwili rozbiórki Domku Loretańskiego i odtąd kaplica zaczęła pełnić zadania jedynego kościoła parafialnego Pragi, w którym osiadł proboszcz spalonego kościoła na Skaryszewie. Umieścił on w Domku Loretańskim piękną gotycką figurę MB Kamionkowskiej. Sanktuarium było zbyt małe do duszpasterstwa parafialnego, toteż w 1853 r. przystąpiono do przebudowy według projektu arch. Alfonsa Kropiwnickiego; wzniesiono wieżę, attykę z chórem oraz dwa narożne wewnętrzne krużganki. Ten sam architekt zaprojektował także stojącą do dziś dzwonnicę, w której zawieszono trzy dzwony. Na przełomie XIX i XX w. kościół ulegał postępującej ruinie, a gdy wybudowano pobliski kościół Św. Floriana, został prawie zapomniany. Pod koniec lat trzydziestych XX w. zawiązało się Stowarzyszenie Miłośników Kościoła Matki Bożej Loretańskiej, które wydatnie przyczyniło się do jego ocalenia.

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 15:00 (poza wakacjami), 18:30 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 17:00 (w I czwartek i w I piątek miesiąca), 18:30

Dni powszednie: poniedziałek, wtorek, środa, piątek, sobota: 8: 30–17: 45; czwartek: 8.30–21.00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 28 stycznia 1951 roku z części parafii MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze. Wcześniej Wacław i Jadwiga Mańkowscy zbudowali tu stylową kamienicę (1899-1901) i według projektu W. Kozłowskiego i A. Nieniewskiego i przeznaczyli ją na zakład wychowawczy pod nazwą „Dom Pracy dla Chłopców”. Kierownictwo zakładu i opiekę duszpasterską sprawowali od 1917 r. księża marianie. Przy prowadzeniu zakłądu pomagały siostry imienia Jezus, a kaplica na II piętrze dostępna była dla okolicznej ludności. W 1934/1935 r. wzniesiono murowany kościół na rogu ulicy Wileńskiej i Szwedzkiej, według planów arch. Stanisława Mancewicza. Kaplicę poświęcił Kard. Aleksander Kakowski 30 czerwca 1935 roku. Prosty i niezbyt wielki budynek służył następnie jako pierwszy kościół parafialny aż do 1992 r., czyli do czasu wybudowania nowego kościoła, a następnie został przekształcony na biurowiec. Po wojnie władze państwowe zlikwidowały zakład wychowawczy. Kamienica stała się plebanią i domem zakonnym dwóch zgromadzeń: księży marianów i sióstr eucharystek, które podjęły tutaj pracę po przesiedleniu z Wileńszczyzny oraz po odejściu sióstr imienia Jezus. Wzrost liczby ludności sprawiał, że stary kościół okazał się zbyt ciasny, tym bardziej, że teren parafii został poszerzony. W 1975 r. dobudowano w kościele galerie zwiększając powierzchnię użytkową o ok. 50%, a w 1986 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła według projektu Jacka Jagody. Konsekracji kościoła dokonał bp Kazimierz Romaniuk 7 października 1992 roku, a następnie ustanowił kościół sanktuarium chorych. W latach 2005-2010 wstawiono witraże, w 2012 r. zamontowano 24-głosowe organy mechaniczne sprowadzone z Niemiec. W 2007 r. odeszły z parafii siostry eucharystii, a pracę podjęły siostry uczennice Krzyża.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00, 19:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 12:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 listopada 1919 roku z części parafii praskiej. Wykonawcą dekretu był ówczesny dziekan praski i wielki społecznik, Ks. Ignacy Kłopotowski (obecnie błogosławiony). Pierwszym proboszczem został Ks. Jan Poskrobko. Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego została wzniesiona w latach 1907-1923, według projektu arch. Hugona Kudery i Łukasza Wolskiego, wzorujących się na bazylice Św. Pawła za Murami w Rzymie. Fundatorami świątyni byli Michał i Maria Radziwiłłowie. Początkowa budowa ruszyła z dużym rozmachem, ale I wojna światowa zmieniła warunki ekonomiczne i zdeprecjonowała wartość fundacji, dlatego pierwotnie wyznaczone środki nie wystarczyły na wieżę i plebanię. Tytuł Bazyliki Mniejszej nadał świątyni papież Pius XI dnia 23 sierpnia 1923 r., a 16 września tego roku konsekrował ją Kard. Aleksander Kakowski. W 1931 r. przekazał ją na wieczne czasy Zgromadzeniu Salezjańskiemu i pismem z dnia 23 września 1931 r. mianował proboszczem Ks. Antoniego Chlonowskiego.
Odbudowę ze zniszczeń wojennych projektował prof. Stanisław Marzyński. W latach 1996-2000 wybudowano wieżę wysoką na 65 m, umieszczono w niej trzy dzwony z ludwisarni Felczyńskich, na których wypisano imiona: Chrystus Król Wszechświata (2.500 kg, dar parafian), MB Wspomożycielka Wiernych (1.450 kg, dar Salezjanów) i Jan Paweł (700 kg, dar dzieci i młodzieży). 29 sierpnia 2016 r., po długich zabiegach w różnych urzędach staraniem ks. prob. Edmunda Mozelewskiego, oddano do użytku windę, ułatwiającą wejście do bazyliki osobom starszym i niepełnosprawnym (wejście do windy za schodami głównymi z lewej strony). Z ważniejszych wydarzeń, jakie miały miejsce w bazylice należy wymienić: oddanie całego narodu Najświętszemu Sercu Jezusowemu w dniu 24 października 1951 r.; tutaj dnia 8 czerwca 1991 r. papież Jan Paweł II otworzył II Synod Plenarny (potem dwukrotnie spotkały się tu Zespoły Synodalne z całej Polski); dwukrotnie nawiedziła bazylikę Matka Boża w znaku Fatimskim (22 października 1992 r. i 7-8 października 1996 r. – ogólnopolskie pożegnanie przez młodzież). Bp Kazimierz Romaniuk, pierwszy ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej wyznaczył bazylikę jako diecezjalne centrum kultu Najświętszego Serca Jezusowego.

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00, 20:00 (akademicka)

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 8:30, 18:00, 18:30 (nocna z I cz na I pt miesiąca)

Dni powszednie: 8: 30–18: 00, 18: 30–6: 30 nocna z I czwartku na I piątek miesiąca

Parafię erygował administrator apostolski, Bp Stanisław Gall, 1 sierpnia 1941 roku, dzieląc parafię praską przy kościele MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze na dwie części. Parafia katedralna jest kontynuatorką parafii istniejącej na terenach dzisiejszej Pragi, o której pierwsze wzmianki pojawiają się już w 1573 r., w związku z elekcją w Kamionie króla Henryka Walezego. W istniejącym wówczas kościele (rejon obecnego kościoła MB Zwycięskiej w Warszawie-Kamionku), należącym do diecezji płockiej, odprawiono uroczystą Mszę Św. na rozpoczęcie wolnej elekcji, która była pierwszą w historii Polski. Obszar ten zaliczał się do powstałego w 1443 r. archidiakonatu i dekanatu pułtuskiego. Pod koniec XVI w. teren parafii Kamion obejmował m.in. ziemie, których właścicielami byli: biskupi kamienieccy (między ul. Okrzei, Targową i Pl. Hallera) oraz kapituła płocka. Z inicjatywy biskupów kamienieckich rozpoczęła się budowa siedziby Zakonu Bernardynów, którzy zostali wprowadzeni do klasztoru w 1617 r. W tym okresie rozwijała się również działalność właścicieli z macierzystej diecezji. Ówczesny proboszcz praski, Ks. Stanisław Skarszewski założył nową osadę, nazwaną od jego nazwiska Skarszew, na terenie której wybudował w 1644 r. drewniany kościół p.w. Św. Stanisława BM (rejon obecnego skrzyżowania ulic: Okrzei i Wrzesińskiej). Rok później król Władysław IV ufundował Kaplicę Loretańską przy klasztorze Bernardynów. Zmiany w funkcjonowaniu parafii praskiej nastąpiły w wyniku Bitwy Trzydniowej podczas „Potopu Szwedzkiego” w lipcu 1656 roku. Dokonane wówczas uszkodzenia kościoła parafialnego zmusiły władze kościelne do umieszczenia siedziby parafii przy kościele Św. Stanisława na Skarszewie; oficjalna decyzja pochodzi z 4 lutego 1681 roku. W pobliżu kościoła Bernardynów powstał w 1666 r. drewniany klasztor i kościół Sióstr Bernardynek. W ostatnich latach XVII w. włączono tereny Pragi do dekanatu radzymińskiego.

Po utworzeniu w 1798 r. Diecezji Warszawskiej papież Pius VII w lipcu 1800 r. przyłączył parafię praską do nowej diecezji, która w lutym 1818 r. otrzymała godność Archidiecezji. W związku z pracami fortyfikacyjnymi wojsk napoleońskich w latach 1806-1811 rozebrano: kościół Św. Stanisława, klasztor Bernardynek (przeniosły się do Łowicza) oraz kompleks klasztorny Bernardynów (przenieśli się do kościoła Św. Anny na Starym Mieście i do małego drewnianego kościoła w Warszawie-Grodzisku), ocalała jedynie Kaplica Loretańska, która po nieznacznych modyfikacjach pełniła rolę kościoła parafii praskiej.

Po Powstaniu Styczniowym ukaz carski z 26 grudnia 1865 roku powołał parafię pod wezwaniem NMP Loretańskiej, obejmującą tereny dotychczasowej parafii praskiej. Szybki wzrost liczby mieszkańców Pragi spowodował konieczność wybudowania nowego kościoła. Świątynia powstała z funduszów społeczeństwa praskiego i składek z całej Polski, według planów arch. Józefa Piusa Dziekońskiego, autora kilkudziesięciu pięknych projektów, który uznał ten kościół za swe najwspanialsze dzieło. Rozpoczęta w 1887 r. budowa kościoła Św. Floriana została zakończona uroczystą konsekracją świątyni 29 września 1901 roku. Przedwojenny wystrój był nadzorowany przez samego prof. Dziekońskiego, a po jego śmierci przez prof. Zdzisława Mączeńskiego. Świątynia posiadała polichromię zaprojektowaną przez braci Strzałeckich i wykonaną na murze ceglanym przez uczniów ze szkoły Gersona. Z chwilą oddania nowej świątyni centrum życia parafialnego przeniosło się do nowego neogotyckiego kościoła, który bardziej odpowiadał potrzebom duszpasterskim parafii liczącej wówczas około 70.000 osób.

W krótkim czasie z terenów parafii MB Loretańskiej powstały nowe parafie: Matki Bożej Różańcowej na Bródnie (26 października 1913 roku), Bożego Ciała na Kamionku (22 lutego 1917 roku), Najśw. Serca Jezusowego (30 października 1919 roku) i Zmartwychwstania Pańskiego (1 listopada 1919 roku). Objęcie w 1919 r. parafii przez Ks. Ignacego Kłopotowskiego przyniosło wiele doniosłych inicjatyw, wśród których najbardziej znamienną było powołanie w 1920 r. Zgromadzenia Sióstr Loretanek. Czas odzyskania niepodległości w Ojczyźnie zaowocował również zmianami organizacji kościelnej w Warszawie, w której w 1922 r. utworzono trzy dekanaty, z których jeden obejmował tereny prawobrzeżne i został nazwany praskim. Po wybuchu w Cytadeli Warszawskiej w roku 1923 uległa uszkodzeniu kamienna konstrukcja hełmów i wieże kościoła zaczęły się rysować (pierwsze naruszenie konstrukcji nastąpiło podczas I wojny światowej, przy wysadzaniu przez wojska niemieckie przęsła Mostu Kierbedzia), poza tym kościół stoi na miejscu dawnego jeziorka, dlatego też zapadła wspólna decyzja władz miejskich i kościelnych o zdjęciu hełmów. Ludność Warszawy nazywając wcześniej świątynię „katedrą praską”, od tamtego wydarzenia nadała jej również miano „warszawskiej Notre Dame”. W 1939 r. kościół poniósł małe straty, ale po zdławieniu powstania na Pradze wycofujące się oddziały niemieckie w dniu 14 września 1944 roku wysadziły świątynię. Dokonało się to po dwukrotnym minowaniu, gdyż budowla oparła się pierwszemu wybuchowi. Dzieło odbudowy świątyni podjęła ludność Pragi w 1947 roku pod kierunkiem Ks. Feliksa de Ville. Plany rekonstrukcji wykonał prof. Stanisław Marzyński, modyfikując nieco projekt Dziekońskiego.

Pod koniec 1947 roku nastąpiła kolejna reorganizacja dekanatów Archidiecezji Warszawskiej, która podtrzymała dekanat praski. Zmiana w tej dziedzinie nastąpiła 1 stycznia 1953 roku, kiedy dekanat praski podzielono na północny i południowy (do niego zaliczała się parafia Św. Floriana). Pięć lat później praskie dekanaty podzielono na: aniński, grochowski, praski (z parafią Św. Floriana) i bródnowski. Początek lat sześćdziesiątych zakończył główny etap prac przy odbudowie kościoła i 18 listopada 1961 roku Prymas Polski, Kard. Stefan Wyszyński, dokonał poświęcenia odbudowanej części kościoła. W 1964 r., za Ks. Stanisława Wierzejskiego, rozpoczęto odbudowę frontonu kościoła z wieżami, prace trwały etapami do 1970 r., a roboty prowadzili budowniczowie: Mieczysław Rechnio i Edward Zdziarski. Elementy stolarskie do kościoła wykonał Starszy Cechu Stolarzy, p. Kazimierz Wrzesiński.

Kolejnym etapem w historii parafii było utworzenie 25 marca 1992 roku nowych diecezji w Polsce. Papież Jan Paweł II, bullą Totus Tuus Poloniae Populus, zreorganizował Diecezje i Prowincje Kościelne w naszym kraju. Katedrą nowopowstałej Diecezji Warszawsko-Praskiej został kościół Św. Floriana na Pradze. Od tego czasu historia parafii związana jest ściśle z wydarzeniami ogólnodiecezjalnymi. Do najgłówniejszych należą: nadanie kościołowi godności Bazyliki Mniejszej (ogłoszenie nastąpiło 5 maja 1997 roku), Msza Św. Episkopatu Polski z okazji 350-lecia praw miejskich Pragi (1 maja 1998 roku), poświęcenie pomnika Ks. Ignacego Jana Skorupki (13 sierpnia 2005 roku, w 85 rocznicę Bitwy Warszawskiej). Do tego trzeba dodać te przeżywane każdego roku: Triduum Paschalne pod przewodnictwem biskupów diecezji, uroczystości Metropolii Warszawskiej ku czci Św. Andrzeja Boboli, centralna procesja Bożego Ciała, święcenia kapłańskie. Najważniejszymi jednak wydarzeniami w historii parafii były: wizyta Ojca Świętego, Jana Pawła II, który 13 czerwca 1999 roku uczestniczył w Liturgii Słowa przed katedrą Św. Floriana oraz rekonsekracja świątyni, dokonana przez Bp. Romaniuka w setną rocznicę konsekracji, 29 września 2001 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 16:00, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 6:00, 7:00, 8:00, 8:30 (od poniedziałku do piątku), 18:00

Dni powszednie: 8: 30-17: 30 od poniedziałku do piątku

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 stycznia 1976 roku z części parafii Bożego Ciała w Warszawie-Kamionku oraz Św. Michała Arch. i Św. Floriana w Warszawie-Pradze. Wieś Skaryszew, sąsiadująca z Kamionkiem, już od XV w. miała kościół drewniany. W czasie wojen szwedzkich, po spaleniu kościoła parafialnego na Kamionku, przejął on funkcje parafialne. Niestety spłonął w czasie rzezi Pragi w 1794 r. Na miejscu obecnego kościoła stała kapliczka z czasów zaboru rosyjskiego, należąca do Mariawitów. Około 1920 r., gdy zmalała ich liczba, nabył ją p. Szulc i przechowywał w niej materiały budowlane. W 1927 r. Księża Pallotyni odkupili kapliczkę, nadali jej tytuł Chrystusa Króla Pokoju i wznowili kult. Poświęcenia kaplicy dokonał Bp Stanisław Gall 30 kwietnia tegoż roku. W 1939 r. z kaplicy pozostały tylko resztki murów. Ks. Józef Szyszkowski SAC rozpoczął odbudowę i rozbudowę według projektu prof. Stanisława Marzyńskiego. Już w listopadzie 1941 roku w odbudowanym kościele wstawiono nowy ołtarz z obrazem Chrystusa Króla Wszechświata (podczas Przemienienia na górze Tabor) namalowanym przez Adama Stykę w 1942 r. W dalszych latach wojny kościół nie doznał już szkód i przetrwał do 1985 r. 26 sierpnia 1966 roku władza kościelna ustanowiła przy świątyni samodzielny rektorat. W 1985 r. wybudowano obecny kościół według projektu inż. Janusza Maliszewskiego, budową kierował inż. Sławomir Studniarz. 19 listopada 1988 roku Abp Bronisław Dąbrowski pobłogosławił kościół, a uroczystej konsekracji dokonał 22 stycznia 1989 roku Kard. Józef Glemp. Z kolei 26 sierpnia 1989 roku Bp Władysław Miziołek poświęcił kaplicę MB Częstochowskiej (dolny kościół), w którym jest całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu i stały dyżur w konfesjonale.

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (poza wakacjami), 9:00 (w wakacje), 9:30 (poza wakacjami), 10:30 (w wakacje), 11:00 (poza wakacjami), 12:00 (w wakacje), 12:30 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza wakacjami), 7:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 lipca 1931 roku, a pierwszym proboszczem był Ks. Kazimierz Łuczak. Miejscowość powstała pod koniec XIX w. na gruntach Zbójnej Góry jako osada letniskowa przy modnej wówczas linii otwockiej. W 1905 r. było tu 22 domy i 35 mieszkańców. Od 1951 r. znajduje się w granicach Warszawy. Budowę kościoła według projektu inż. Paszkiewicza rozpoczęto w 1922 r. staraniem obywateli rekrutujących się w większości ze Stowarzyszenia Miłośników Letniska Radość. W 1930 r. ładza duchowna mianowała Ks. Bronisława Lewandowskiego rektorem kościoła. To on podciągnął mury do wysokości stropu, a Ks. Łuczak doprowadził budowę do końca i pokrył dach blachą cynkową. Kolejny proboszcz, Ks. Stanisław Jaczewski, otynkował wnętrze kościoła, wybudował plebanię i kupił posesję na organistówkę. Ks. Aleksander Biernacki założył centralne ogrzewanie. Świątynię konsekrował Kard. Stefan Wyszyński 4 sierpnia 1957 roku. W 1959 r. urządzono pod prezbiterium dwie salki katechetyczne. W latach 1962-1963 zbudowano wieżę według projektu prof. Stanisława Marzyńskiego, w której są dwa dzwony z 1936 r.: Św. Wacław i Św. Wojciech, dar Wincentego i Karoliny Zalewskich dla uczczenia ich synów, Wacusia i Wojtusia, zmarłych w 1927 r. Z inicjatywy Ks. Eugeniusza Bączykaw latach 1984-1988 zbudowano dom parafialny przy ul. Izbickiej 7 i tam nauczano religii. Po długich staraniach uzyskano zgodę na rozbudowę miejscowego cmentarza. W 1993 r. Ks. Adam Krukowski uporządkował nową część cmentarza i wykonał ogrodzenie. Kolejny proboszcz, Ks. Mirosław Mikulski, zorganizował Parafialny Klub Sportowy i wspierał wychowanie młodych ludzi przez sport. Organizował też wyjazdy wakacyjne dla dzieci nazywane „obozami tygrysa”. Ks. Kazimierz Sokołowski podjął się dzieła generalnego remontu świątyni.

Niedziele i święta: 7:30, 9:00, 10:15, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 6:30, 8:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1928 roku z części parafii Okuniew. Pierwszym proboszczem był Ks. mjr Stanisław Małek, kapelan wojskowy. Miejscowość powstała pod koniec XIX w. jako osada wojskowa przy poligonie; w 1905 r. było tu 7 domów i 44 mieszkańców. Od 1924 r. Rembertów jest siedzibą gminy, była tu wtedy fabryka mebli, elektrownia i fabryka amunicji. W 1939 r. otrzymał prawa miejskie, a od 1957 r. leży w granicach Warszawy. Zanim przystąpiono do budowy kościoła-votum za „Cud nad Wisłą”, duszpasterstwo skupiało się kościele garnizonowym (magazyny wojskowe przerobione na początku XX w). Tymczasową kaplicę p.w. MB Zwycięskiej (tak zdecydowali hr. Emanuel Bułhak i mieszkańcy Rembertowa) zbudowano w roku 1932, poświęcił ją dziekan praski, Ks. Ignacy Kłopotowski. Stąd wyruszył w 1920 r. Ks. Ignacy Skorupka na czele batalionu młodzieży. Budowę kościoła według planów arch. Wiesława Kononowicza i Stanisława Mizerskiego rozpoczęto w lipcu 1939 roku, ale wojna przerwała prace, wznowiono je dopiero w 1946 r. Kamień węgielny poświęcił Kard. August Hlond 1 czerwca 1947 roku. W 1949 r. władze cywilne zamknęły kaplicę na poligonie i przerobiły ją na magazyn. Świątynia stanęła w stanie surowym w 1952 r. dzięki staraniom Ks. prał. Stanisława Skrzeszewskiego. 20 kwietnia 1952 roku Abp Stefan Wyszyński odprawił pierwszą Mszę Św., poświęcił mury i pierwszy dzwon, nadając mu imię „Stefan”. Wyposażenie wnętrza to zasługa Ks. prał. Józefa Urcusa. Konsekracji dokonał Bp Jerzy Modzelewski w 1978 r. W roku 1995 pod okiem Ks. prał. Edwarda Żmijewskiego ukończono wieżę i zamknięto całość projektu. Przed kościołem rozbudowano schody tak, by można było tu umieścić grobowiec poświęcony miejscom, osobom i dowódcom wojny roku 1920. W roku 2000 na placu kościelnym zbudowano kaplicę przedpogrzebową z zapleczem. Natomiast na placu przed kościołem w roku 1997, w 80- tą rocznicę objawień fatimskich, stanął pomnik sanktuariów maryjnych Europy.

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:30, 18:00

Niedziele i święta: 12:00-17:00, po Mszy wieczornej do 21:00 (pierwsze niedziele miesiąca)

Dni powszednie: 8:00-18:00 od poniedziałku do soboty, po Mszy wieczornej do 21:00 (pierwsze piątki miesiąca)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 stycznia 1981 roku z części parafii MB Zwycięskiej w Warszawie-Rembertowie. Od 1922 r. Rembertów należał do parafii Świętej Trójcy w Ząbkach, a po 1928 r. do nowej parafii MB Zwycięskiej w Rembertowie. Jeden z jej proboszczów, Ks. Stanisław Skrzeszewski, myślał o stworzeniu nowego ośrodka na Starym Rembertowie, jednak władze ludowe wydały zakaz prowadzenia jakichkolwiek robót budowlanych na działce Ks. Ryszarda Łapińskiego. Dopiero w roku 1973, już schorowany i na emeryturze, Ks. Ryszard Łapiński, w wielkiej tajemnicy i za aprobatą Kard. Wyszyńskiego, rozpoczął budowę kaplicy na własnej ziemi (działkę przekazano notarialnie na parafię w 2001 r.). Początkowo był to duży garaż, rozbudowany (do 100 m) i podwyższony w ciągu trzech lat przy pomocy dwóch kuzynów emerytów. Pierwszą Mszę Św. odprawił w kaplicy Ks. Łapiński 15 sierpnia 1974 roku. Władze i milicja w dniu 8 września nakazały kaplicę rozebrać, przywieziono nawet ludzi do tego zadania. Miejscowi wierni gromadzili się bez przerwy w dzień i w noc przez dwa tygodnie, a Kard. Wyszyński wyjeżdżając do Rzymu zapowiedział, że jeśli kaplicę rozbiorą, to opowie o tym całemu światu. 20 grudnia 1974 roku Kard. Wyszyński ustanowił kaplicę publiczną i ustanowił odpusty w dni Św. Łucji i Św. Józefa. 17 stycznia 1975 roku powstał tu ośrodek duszpasterski. Przez kolejne lata dwukrotnie rozbudowano kaplicę, za co oczywiście władze nakładały kary pieniężne. 8 września 1979 roku Ks. Prymas poświęcił kaplicę i trzy dzwony. W roku 1986 nadeszło z dawna oczekiwane pozwolenie na budowę kościoła, wykopy rozpoczęły się 25 marca tego samego roku. 8 września 1987 roku Kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny pochodzący z Grobu Pańskiego i grobu Św. Łucji w Syrakuzach, poświęcony przez Jana Pawła II. Budowę w stanie surowym ukończono w 1991 r. Prace nad wyposażeniem trwały do 14 września 1993 roku, wtedy Bp Kazimierz Romaniuk konsekrował świątynię.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (poza wakacjami), 11:00 (w wakacje), 12:00 (poza wakacjami), 19:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 11 lipca 2002 roku z części parafii MB Królowej Polski w Warszawie-Aninie. Od 5 października 1997 roku, dzięki inicjatywie i gościnności Samorządu Mieszkańców Wawra, w niedziele sprawowano Mszę Św. w siedzibie Rady osiedla przy ul. Solidnej 1. W niedzielę, 9 listopada 1997 roku (rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej), Bp Kazimierz Romaniuk odprawił Mszę Św. w siedzibie Rady Osiedla w intencji wspólnoty Wawra i Sadula oraz o błogosławieństwo Boże dla dzieła tworzenia nowej parafii i budowy świątyni. Niespełna rok później, 23 października 1998 roku, Biskup Ordynariusz odprawił Mszę Św. i poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. W nocy z 2 na 3 lutego 1999 roku nieznani sprawcy ścięli siekierami nowo poświęcony krzyż. 12 marca odprawiono uroczystą Drogę Krzyżową ulicami Wawra i Sadula jako akt zadośćuczynienia Bogu za znieważenie Krzyża oraz w intencji budowy kościoła. Droga rozpoczęła się na placu budowy przy krzyżu (ustawionym na nowo w specjalnej obejmie). Od tej pory w piątek przed Niedzielą Palmową każdego roku ulicami osiedla przechodzi Droga Krzyżowa. Wieczorem 10 lipca z okazji święta patrona parafii Św. Benedykta Ks. prał. Wiesław Kalisiak odprawił na placu budowy uroczystą Mszę Św. To dzięki jego zaangażowaniu, przy wysiłku mieszkańców Anina, Wawra i Sadula powstała nowa parafia i kościół. Projekt świątyni przygotowali architekci: Roman Dziedziejko, Mariusz Jasiński, Mikołaj Kadłubowski, Michał Leszczyński i Krzysztof Mycielski. 15 września 1999 roku ruszyła budowa nowego kościoła. 25 kwietnia 2001 roku, w czasie uroczystej Mszy Św. odprawionej we wnętrzu wznoszonych murów, Bp Kazimierz Romaniuk wmurował kamień węgielny poświęcony przez Jana Pawła II w czasie jego wizyty w Diecezji W-P w dniu 13 czerwca 1999 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 14:00, 18:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 9:00, 9:30, 18:30

Niedziele i święta: 14: 00–18: 00

Dni powszednie: 9: 30–18: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 17 kwietnia 1938 roku z części parafii Bożego Ciała w Warszawie-Kamionku i Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Jeszcze wcześniej odprawiano Msze Św. w drewnianym kościele, który powstał dzięki staraniom Ks. Władysława Roguskiego; niestety Niemcy spalili go w 1939 r. Zaraz po erygowaniu parafii wspólnota zabrała się do wznoszenia świątyni murowanej zaprojektowanej przez Piotra Lubińskiego. Kamień węgielny poświęcił 30 kwietnia 1939 roku Abp Stanisław Gall w obecności m.in. prezydenta Stefana Starzyńskiego. Do września 1939 r. mury kościoła podciągnięto do wysokości 10 m i wkomponowano w nie prowizoryczną kaplicę. Prace wznowiono w roku 1948, ale już według planów zmodyfikowanych przez Jana Łowińskiego i Jana Bogusławskiego, którzy poszukiwali nowych form budownictwa sakralnego w żelbetonie. 3 października 1952 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kościół w stanie surowym; on także konsekrował go w 1980 r. Z biegiem czasu i wraz z rozbudową miasta z parafii wydzielono cztery nowe: Św. Ap. Jana i Pawła, Św. Patryka, MB Królowej Polskich Męczenników i Miłosierdzia Bożego.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:30, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 9:00 (w soboty, poza wakacjami), 15:00 (od poniedziałku do piątku, poza wakacjami), 18:30

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 29 czerwca 2002 roku z części parafii MB Nieustającej Pomocy w Warszawie-Saskiej Kępie. Nowe centrum duszpasterskie powstało dzięki staraniom Ks. prał. Stanisława Rawskiego, proboszcza parafii macierzystej, który przy mianowaniu w czerwcu 1994 r. otrzymał misję zorganizowania nowej parafii. 25 stycznia 1995 roku zapadła decyzja o zagospodarowaniu terenu przy ulicy Ateńskiej, zaś 23 maja 1995 roku udało się go formalnie pozyskać. W czerwcu 1996 r. Bp Romaniuk oddelegował Ks. Andrzeja Kuflikowskiego do pomocy przy budowie kościoła. Prace przy wznoszeniu budynku, w którym mieści się kaplica i plebania rozpoczęły się 1 września 1997 roku. Po dwóch latach, 5 września 1999 roku, Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił kaplicę o wymiarach 18 × 33; od tego sprawowana jest codzienna Eucharystia, rozpoczęło się wznoszenie kościoła. Po trzech latach budowy i wyposażania, w Niedzielę Bożego Miłosierdzia, 7 kwietnia 2002 roku, świątynię konsekrował Bp Kazimierz Romaniuk.

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 8:00 (oprócz poniedziałku, środy, piątku i soboty w wakacje), 16:00 (w środę w styczniu), 18:00 (w styczniu tylko w sobotę, w wakacje oprócz wtorku i czwartku)

Dni powszednie: 08: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 stycznia 1937 roku z części parafii Wiązowna, Okuniew i Zerzeń. Miejscowość założona w XIV w. jest jedną z najstarszych w okolicach Warszawy. W XIX w. władze carskie osiedlały tu osoby niepożądane w Warszawie. Ze względu na położenie przy trakcie brzeskim osada była często niszczona podczas walk. Pierwszy drewniany kościół spłonął podczas działań wojennych w 1944 roku. Drugi kościół, zbudowany w roku 1913, pierwotnie służył parafii Rokitno k. Błonia, a dzięki staraniom Ks. Stanisława Witkowskiego, w latach 1948-1950, był przewieziony w częściach i ustawiony na nowej posesji (ok. 500 m od poprzedniego spalonego, na ziemi kupionej od inż. Aleksandra Dreberta); pracami kierował arch. Stanisław Marzyński. Jest to budynek w stylu nawiązującym do budownictwa podhalańskiego, drewniany, kryty gontem i przyozdobiony dwiema wieżyczkami. Poświęcił go Abp Stefan Wyszyński 6 sierpnia 1950 roku. Przy kościele znajdują się kamienie dla uczczenia: żołnierzy WP, AK, WIN, NSZ, Szarych Szeregów, prof. Kazimierza Dąbrowskiego, założyciela ośrodka w Zagórzu. Jest kryta gontem dzwonnica i grota Matki Bożej zbudowana dla upamiętnienia ogłoszenia dogmatu o wniebowzięciu Maryi, a także Krzyż Misyjny. 25 września 2016 roku Abp Henryk Hoser konsekrował nowo powstały Kościół. Budowa kościoła trwała 6 lat.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci poza wakacjami), 12:00 (w wakacje), 13:00 (poza wakacjami), 18:00 (poza wakacjami), 19:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 6:45 (w adwencie), 7:00 (poza adwentem), 18:00

Dni powszednie: Wtorki - po Mszy wieczornej do godz. 19:30, I piątek miesiąca 18:40-20:00

14 czerwca 2002 roku Ordynariusz Diecezji Warszawsko-Praskiej, Ks. Bp Kazimierz Romaniuk, dokonał erygowania Ośrodka Duszpasterskiego Św. Hieronima i poświęcenia kaplicy, której budowę rozpoczęto 28 kwietnia 2002 roku. 18 września 2002 roku, J.E. Ks. Bp Kazimierz Romaniuk erygował parafię, której pierwszym proboszczem został mianowany z dniem 30 września 2002 roku Ks. Stanisław Popis.
Budowę nowego kościoła rozpoczęto 19 marca 2007 roku. Wmurowania kamienia węgielnego dokonał Ks. Bp Kazimierz Romaniuk, Biskup Senior Diecezji Warszawsko-Praskiej. Uroczyste przeniesienie Najświętszego Sakramentu z kaplicy do nowego kościoła wraz z poświęceniem kościoła do użytkowania dokonało się w dniu odpustu parafialnego 30 września 2014 z udziałem J.E. Ks. Biskupa Marka Solarczyka. Od tego momentu w kościele sprawuje się Służbę Bożą.
Cztery lata później, 17 czerwca 2018 roku świątynia została konsekrowana przez Biskupa Diecezjalnego J.E. Ks. Biskupa Romualda Kamińskiego.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:15 (z udziałem dzieci), 11:30, 13:00, 18:00 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:30 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:30), 7:30, 18:00, 19:00 (w nocy z czwartku na piątek)

Dni powszednie: 7: 30–18: 00, 19: 00–7: 00 w nocy z czwartku na piątek

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku z części parafii Św. Jakuba Apostoła w Warszawie-Tarchominie. W połowie lat siedemdziesiątych władze miasta zaczęły myśleć o wybudowaniu „nowego miasta od Targówka po Choszczówkę” dla stu tysięcy mieszkańców, które miało stanąć do roku 1985. Gdy w roku 1978 rozpoczęły się prace budowlane w Tarchominie, była mowa już o stu pięćdziesięciu tysiącach przyszłych mieszkańców tego i sąsiednich osiedli w Białołęce, Henrykowie i Nowodworach. Kard. Stefan Wyszyński jeszcze w 1980 roku zdecydował by na nowym osiedlu zlokalizować parafię. Proboszcz parafii macierzystej, Ks. Tadeusz Huk zainteresował się wiernymi zasiedlającymi osiedle Poraje. Na jego prośbę w czerwcu 1981 roku władza kościelna skierowała Ks. Mariana Pazia z zadaniem zorganizowania ośrodka duszpasterskiego na nowym osiedlu. W pierwszych tygodniach pobytu Ks. Paź sprawował niedzielną Eucharystię na placu przed sklepem. Od września wynajął salę w klubie osiedlowym (ul. Śreniawitów 5), tam też uczył religii. Wyjątkowy okazał się pierwszy dzień stanu wojennego, gdy mieszkańcy przyszli na Mszę Św. z okazji obecności pielgrzymującej kopii ikony MB Częstochowskiej: Ks. Marian Paź odprawił ja na ołtarzu urządzonym na ciężarówce na gruncie, o którego uzyskanie dotąd bezskutecznie zabiegał. W styczniu 1982 roku komisarz stanu wojennego dla dzielnicy Warszawa Praga-Północ wyznaczył tę działkę pod kościół. Po tej decyzji postawiono drewnianą kaplicę przeniesioną z parafii Warszawa-Anin. Pierwszą Mszę Św. w tej kaplicy odprawiono 1 września 1982 roku. Powstał też tymczasowy budynek z mieszkaniami dla dwóch księży i dwoma kaplicami katechetycznymi. Prymas Polski Kard. Jozef Glemp z datą 15 sierpnia 1982 roku ustanowił tu prawie-parafię. W czerwcu 1984 roku stołeczny Wydział Architektury zatwierdził plany architektoniczne „zespołu sakralnego” projektu arch. Jana Fiszera z Warszawy. W czerwcu 1984 roku władze zatwierdziły projekt i wydały pozwolenie na budowę: najpierw powstały sale katechetyczne oraz mieszkania dla księży i sióstr zakonnych. 11 kwietnia 1991 roku kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny. Ks. Tadeusz Olaczek, za aprobatą władz kościelnych, zmienił projekt kościoła: w 1982 r. spłonęły dźwigary dachowe, przyjęte rozwiązania nie były optymalne: kłopotliwy świetlik w dachu, i galerie w nawach bocznych. Nowy projekt, uwzględniający położone już fundamenty, wykonał arch. Józef Żołądkiewicz z Olsztyna. Powstała w ten sposób świątynia z tarasem, arkadami i wieżą z trzema dzwonami. W maju 1993 roku rozpoczęto budowę kościoła, 9 grudnia 1995 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił mury kościoła, on też konsekrował świątynię 25 kwietnia 2004 roku.

Niedziele i święta: 8:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 16:00 (w II niedzielę miesiąca z udziałem dzieci przygotowujących się do I Komunii Św.), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 7:30 (od poniedziałku do środy), 18:00

Dni powszednie: 7: 30–21: 00 od poniedziałku do środy

Parafia p.w. św. Franciszka z Asyżu została erygowana 1 listopada 1994 roku przez Bpa Kazimierza Romaniuka. Wcześniej, 25 lipca tegoż roku, powstał ośrodek duszpasterski, administrowany przez Ks. Józefa Sobieraja. Początkowo Msze św. sprawowano pod wiatą, a od 1 listopada w kaplicy-baraku. 15 września 1998 roku Gmina zatwierdziła projekt budowy i udzieliła pozwolenia na budowę kościoła. 4 października tego samego roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił ławy fundamentowe kościoła i część katechetyczno-administracyjną. Od roku 2001 proboszczem parafii i budowniczym kościoła został Ks. Jan Józefczyk, obecnie dziekan dekanatu tarchomińskiego. Pierwszą Mszę św. w budowanym kościele odprawiono 24 grudnia 2004 roku. W lipcu 2005 roku rozpoczęła się budowa domu parafialnego, do którego księża przeprowadzili się w kwietniu 2009 roku, a który został poświęcony 16 maja 2009 roku przez Bpa Stanisława Kędziorę w czasie wizytacji kanonicznej.

Niedziele i święta: 8:00, 9:15, 10:00 (w kaplicy z udziałem dzieci klas I-III poza wakacjami), 11:00, 12:00 (w kaplicy z udziałem dzieci przedszkolnych poza wakacjami), 12:30, 18:00, 20:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię tarchomińską erygowano prawdopodobnie w I połowie XIII w. W 1223 r. rycerz Krystyn „de Chrosna” przekazał biskupowi pruskiemu Chrystianowi z Oliwy wieś Tarchomin na cele misyjne. W tamtym czasie istniał już kościół (raczej drewniany). Dokładna data powstania parafii nie jest znana, niektórzy wskazują dopiero rok konsekracji obecnej świątyni – 1583. Od XV wieku Tarchomin należy do rodziny Gołyńskich, a od XVI wieku w częściowo dzierżawi go rodzina Wesslów. Z tego okresu pochodzi prawdopodobnie dzisiejszy murowany kościół p.w. Św. Jakuba Apostoła, fundacji Jakuba Gołyńskiego wojewody Mazowieckiego i jego syna Mikołaja proboszcza Tarchomina i kanonika katedralnego Płockiego. Kościół zbudowano na niewielkim sztucznie usypanym wzgórku, aby zabezpieczyć go przed wylewem nieopodal płynącej Wisły. Budowę rozpoczęto w ostatnim dziesięcioleciu XV wieku za życia wojewody, który zmarł w 1500 r. Była to świątynia jednonawowa z węższym i niższym prezbiterium skierowanym na południowy wschód, zbudowana z cegły w stylu nadwiślańskiego gotyku. Konsekrował go w 1583 r. biskup płocki Piotr Dunin Wolski. W początku XVII wieku Tarchomin przejęła rodzina Zaliwskich. W czasie najazdu szwedzkiego kościół został ograbiony i od tej pory niszczał. Okoliczne wsie opustoszały, a właściciele Tarchomina zmieniali się często. W 1694 r. Tarchomin przeszedł na własność Bartłomieja Siekierki, a w początkach XVIII w. zakupiła go rodzina Ossolińskich, którzy w 1720 r. rozpoczęli restaurację i rozbudowę świątyni. Do 1730 r. wybudowano nową zakrystię, skarbiec przy prezbiterium i kruchtę od frontu. Kościół wzmocniono 12 skarpami, otynkowano i pokryto nowym dachem. Uporządkowano cmentarz przykościelny, wzniesiono budynki kostnicy i dzwonnicy, które wbudowano w mur otaczający cmentarz. Zbudowano nowy drewniany chór muzyczny i położono nowe stropy, ołtarz główny z tabernakulum, dwa ołtarze boczne, zaś po 1730 r. nową ambonę, chrzcielnicę z czarnego marmuru i kryptę grobową rodziny Ossolińskich. W 1785 r. ówczesny proboszcz Ks. Franciszek Czajkowski dokładnie opisał parafię; należała do Diecezji Płockiej, Archidiakonatu Pułtuskiego, Dekanatu Radzymińskiego, Województwa Mazowieckiego, ziemi i Powiatu Warszawskiego. W 1787 r. właścicielem został Stanisław Kostka Kochnowski, w 1790 r. Tadeusz Mostkowski, a w 1842 r. tajny radca Paweł Muchanow zaś po jego śmierci majątek przejęła żona Maria. W 1878 r. zainstalowano w kościele siedmiogłosowe organy. W 1881 r. majątek kupił Władysław Kisiel Kiślański, dzięki niemu przeprowadzono gruntowny remont kościoła i budynków parafialnych. W latach 1912-1932 usunięto tynk z elewacji kościoła, oczyszczono cegły, przywracając świątyni pierwotny wygląd. W latach 1933-1935 dokonano remontu stropów. W 1941 r. Niemcy zrabowali dzwony (obecne pochodzą z 1955 r.), a w 1944 r. kościół poniósł straty z powodu działań wojennych: uszkodzony dach i stropy naprawiono w 1945 r. Dopiero w latach 1982-83 dach pokryto miedzianą blachą. Na przełomie 2000/2001, staraniem Ks. Józefa Góreckiego wykonano izolację kościoła, osuszono mury, wykonano odprowadzenie deszczówki, oświetlenie zewnętrzne, położono chodnik z kostki granitowej (zakupionej z rozbiórki ul. Obozowej), usunięto tuje zasłaniające mury i okna. Na parterze nowej plebani w październiku 2001 roku oddano do użytku nową kaplicę, którą poświęcił 11 grudnia Bp Kazimierz Romaniuk. W 2003 roku wymieniono zmurszałą cegłę w świątyni.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:15 (z udziałem dzieci), 11:30 (dla młodzieży), 13:00, 18:30

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 25 stycznia 1932 roku z części parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie-Pradze i MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze. Po uchyleniu ograniczeń budowania w 1910 r., a zwłaszcza po uzyskaniu niepodległości w 1918 r., północno-wschodnie peryferia Warszawy zaczęły się rozbudowywać i zaludniać. Z trzech możliwych lokalizacji, wybrano tę przy ulicy Tykocińskiej, głównie dlatego, że p. Florentyna i Roch Krzeszewscy w połowie podarowali plac (resztę wypłacił z własnych funduszy Kard. Aleksander Kakowski); poświęcono go w uroczystość Chrystusa Króla w 1931 r., stawiając przy tym pamiątkowy krzyż. Pierwszą kaplicę urządzono w istniejącym drewnianym dworku; wiosną 1932 r. dobudowano murowaną kaplicę i dwie salki. Prace budowlane ruszyły w 1933 r. dzięki staraniom Ks. Golędzinowskiego; zakończył je w 1954 r. Ks. Franciszek Duczyński, oficjał Sądu Metropolitalnego. Świątynia była budowana z wielkim trudem: jest to podmokły teren, trzykrotnie zmieniano plany architektoniczne, był czas wojny i okupacji. Pierwsze plany wykonał Bronisław Colonna, po wojnie zmienił je arch. Stanisław Koziejewski. W latach siedemdziesiątych w miejscu prywatnych domów zbudowano 10-piętrowe bloki i zasiedlono je nowymi ludźmi, stąd prawie w 100% zmieniła się ludność Targówka. W 2007 r. świątynia wzbogaciła się o dwie nowe kaplice: chrzcielną oraz kaplicę Cudu nad Wisłą (mozaika z wizerunkiem MB Zwycięskiej miażdżącej głowę węża, patronki Bitwy Warszawskiej oraz naszej Diecezji, jest też urna z prochami żołnierzy poległych w 1920 r.). W sierpniu 2011 roku parafię spotkało wielkie nieszczęście: pożar strawił niemal doszczętnie dach kościoła, a ogień i akcja gaśnicza spowodowały wiele zniszczeń także wewnątrz świątyni.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp w święto Św. Marka, 25 kwietnia 1990 roku, z części parafii Świętej Rodziny w Warszawie-Zaciszu i Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku. W czerwcu 1987 r. władza metropolitalna oddelegowała Ks. Szczepana Stalpińskiego do tworzenia parafii (przeprowadził się z parafii Halinów na Zacisze w lutym 1988 r.). 25 października 1987 roku Bp Marian Duś poświęcił plac pod budowę kościoła i plebanii. W latach 1988-1995 Ks. Szczepan Stalpiński, w większości własnymi rękami, wybudował dom parafialny i kościół według projektu prof. Andrzeja Buchnera; konstruktorem był dr inż. Andrzej Żurawski; nadzór prowadził inż. Kazimierz Górski. Początkowo Mszę Św. odprawiano w prowizorycznej szopie, a od 1989 roku w kaplicy utworzonej na parterze domu katechetycznego. Pierwszą Mszą Św. w nowym kościele była pasterka w roku 1995, którą odprawił Bp Stanisław Kędziora. Niedługo potem, 7 stycznia 1996 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny. Natomiast w grudniu 1999 roku Bp Romaniuk poświęcił kopię wizerunku Matki Bożej Pocieszenia, a 25 czerwca 2000 roku konsekrował świątynię i ołtarz. 3 kwietnia 2004 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowy wystrój absydy ołtarzowej. 5 listopada 2004 roku poświęcono kopię obrazu „Jezu ufam Tobie” umieszczoną w odnowionej kaplicy Miłosierdzia Bożego, gdzie 13 grudnia 2009 roku złożono relikwie Św. Faustyny Kowalskiej. Z kolei w kaplicy MB Pocieszenia złożono 1 listopada 2010 roku relikwie Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki, zaś 5 grudnia 2010 roku relikwie Św. O. Maksymiliana Kolbe. 9 kwietnia 2011 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił nowe pomieszczenia w domu parafialnym, m.in. kaplicę Św. Marka Ewangelisty.

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (drewniany kościół), 8:30, 9:00 (drewniany kościół), 10:00, 10:00 (drewniany kościół), 11:00 (drewniany kościół), 11:30, 12:00 (drewniany kościół), 13:00, 13:00 (drewniany kościół), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 września 1952 roku z części parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku i MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie. Pierwszy kościół drewniany p.w. Św. Wincentego à Paulo na Cmentarzu Bródzieńskim wzniesiono przy alei głównej w latach 1887-1888, według projektu Edwarda Cichockiego, z drewna użytego poprzednio do remontu kolumny Zygmunta na Placu Zamkowym. W latach pięćdziesiątych XX w. z terenu Cmentarza Bródzieńskiego wydzielono działkę pod nowy kościół według projektu Stanisława Marzyńskiego. Budowa rozpoczęła się w 1957 r., pierwotnie zgodnie z ustaleniami z 1952 r., miała to być replika mauzoleum – kaplicy hrabiów Przeździeckich ufundowanego pod koniec XIX w. w Warszawie-Koszykach (parafia Św. Barbary). Była to budowla imitująca gotyk z kamiennymi rzeźbami. W czasie II wojny mauzoleum zostało poważnie uszkodzone, w latach pięćdziesiątych rozebrano je i ocalałe elementy przewieziono i osadzono w analogicznych miejscach jak w oryginale. Z kamieniarki mauzoleum zbudowano portal świątyni. 13 lipca 1957 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kamień węgielny. Z kolei Bp Wacław Majewski poświęcił świątynię 24 sierpnia 1960 roku. Uroczystej konsekracji dokonał Kard. Józef Glemp 22 września 1984 roku.

Niedziele i święta: 9:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:15 (oprócz wakacji), 16:00 (oprócz uroczystości), 16:30

Dni powszednie: 7:00 (w adwencie), 7:30 (w piątki oprócz adwentu i wakacji), 16:30 (w styczniu od poniedziałku do piątku), 18:00 (oprócz adwentu; w styczniu tylko w sobotę), 21:00 (w środy)

Niedziele i święta: 16: 00–16: 30 oprócz uroczystości

Dni powszednie: 21: 00–22: 00 w środy

Parafię powołał do istnienia Metropolita Warszawski kard. Aleksander Kakowski, dekretem z 25.10.1919 r., jako wotum wdzięczności za odzyskanie przez Polskę niepodległości, jej „zmartwychwstanie”. Projektantem kościoła jest wybitny polski architekt okresu międzywojennego Stefan Szyller (1857-1933). Kamień węgielny został poświęcony przez bł. Ks. Ignacego Kłopotowskiego, ówczesnego dziekana Praskiego. Konsekracji dokonał pierwszy w II RP Nuncjusz Apostolski Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI, zaś w 85 rocznicę jej powstania – w 2004 r., uroczyście nawiedził ją pierwszy w Polsce po okresie komunizmu Nuncjusz Apostolski abp Józef Kowalczyk, późniejszy Prymas Polski. Dnia 9.09.2012 r. kościół, po kapitalnym remoncie przeprowadzonym w latach 2009-2012, został rekonsekrowany przez abp Celestino Migliore, obecnego Nuncjusza Apostolskiego w Polsce. Parafia posadowiona na Targówku Fabrycznym, który stał się częścią m. st. Warszawy w 1916 r., w okresie międzywojennym świetnie się rozwijała, ilość parafian wzrosła z 3 do 12 tysięcy. Dramatem była II wojna światowa – ze względu na koncentrację przemysłu Targówek był bombardowany we wrześniu 1939 r., zaś największą wojenną tragedią okazała się łapanka przeprowadzona 25.08.1944 r. Hitlerowcy wywieźli wówczas z parafii ok. 4 tys. mężczyzn w obawie przed ich udziałem w Powstaniu Warszawskim. Wydarzenie to upamiętnia tablica wmurowana przy wejściu do kościoła. W okresie komunizmu Targówek Fabryczny miał być strefą przemysłową, dlatego też był systematycznie wyludniany i niszczony. Zmiany, dla dzielnicy i dla parafii, nastąpiły w wolnej Polsce po 1989 r. W 1999 r. kościół i budynki kościelne (drewniana dzwonnica i plebania) zostały uznane za zabytek architektoniczny, w latach 2006-12 miał miejsce kapitalny remont całego zabytkowego zespołu kościelnego, w 2000 r. mieszkańcy uzyskali formalne prawo pobytu na tym terenie, a w 2009-2012 przynajmniej część z nich, odzyskała własność budynków i gruntów, zaś w latach 2008-12 powstały nowe połączenia komunikacyjne (wiadukt i stacja kolejowa: Zacisze-Wilno), nowoczesny wielobranżowy sklep i przede wszystkim nowa dzielnica mieszkaniowa – Wilno. W tym czasie na terenie kościelnym pobudowano dom parafialny św. Józefa i Dom Dobrego Pasterza, w których obecnie mieszczą się parafialne ośrodki edukacyjne: Niepubliczne Przedszkole Integracyjne „Iskierka” oraz, prowadzona przez Fundację Edukacyjną „Non verba”, Niepubliczna Szkoła Podstawowa im. Achillesa Ratti.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00, 19:30 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 6:30 (poza Adwentem o 7:00), 7:00 (w Adwencie o 6:30), 7:30, 8:00 (poza wakacjami), 8:30 (poza wakacjami), 17:30 (poza wakacjami), 18:00

Parafię reaktywował Kard. Stefan Wyszyński 15 grudnia 1980 roku. Była to ponowna erekcja, gdyż po raz pierwszy uczynił to Abp Stanisław Gall, Wikariusz Kapitulny Archidiecezji Warszawskiej, 1 marca 1939 roku. Pierwszą Mszę Św. odprawił na Annopolu (w kuchni dla bezrobotnych) Ks. Stanisław Mystkowski 26 lutego 1930 roku. Od 2 marca 1930 roku kapelanem schroniska na Annopolu był Ks. Tadeusz Zimiński, który w 1932 r. zamienił szopę stolarzy na kaplicę. Plany drewnianego kościoła przygotował arch. Matuszewski. W 1934 r. odwiedził kaplicę Kard. Kakowski i ochrzcił 120 dzieci. Jednak w dniu 4 kwietnia 1945 roku zawieszono działalność parafii (nie była nigdy zlikwidowana), a cały inwentarz przekazano do kościoła MB Różańcowej na Bródnie. Pozostał jedynie częściowo ogrodzony plac o powierzchni 3.600 m² (potem zbudowano na nim Państwowe Zakłady Mięsne), fundamenty po kościele zniszczonym w czasie działań wojennych i rozebranym przez wojska rosyjskie, częściowo uszkodzona drewniana plebania. Przyczyną takiej decyzji były zniszczenia wojenne; dziekan praski, Ks. Feliks de Ville zanotował w dniu 5 lutego 1945 roku: „Annopol nie będzie mógł być samodzielną parafią, gdyż prawie 90% ludzi tam nie ma, a domy (baraki) zburzone”. Starania o odbudowę kościoła na Annopolu podjął Ks. Romuald Gawlik w 1972 roku: 14 września skierował w tej sprawie formalne pismo do Rady Narodowej m.st. Warszawy. 22 grudnia 1979 roku, po siedmiu latach starań, Wydział Urbanistyki wyznaczył lokalizację przy ul. Echa Leśne. Na tydzień przed I pielgrzymką Jana Pawła II do Polski, 25 maja 1979 roku, władze wydały zgodę na budowę kościoła. Plac i krzyż poświęcił Bp Jerzy Modzelewski 14 czerwca 1980 roku (przypadało wtedy wspomnienie Niepokalanego Serca Maryi). Budowę świątyni według planów arch. Ryszarda Trzaski i Janusza Olszewskiego rozpoczął Ks. Romuald Gawlik. Kamień węgielny (wyjęty z dawnej świątyni) poświęcił i wmurował Kard. Józef Glemp 18 listopada 1982 roku. Prace budowlane kontynuował i zakończył Ks. Stanisław Rawski. Świątynię konsekrował Kard. Józef Glemp 9 maja 1989 roku.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 16 lipca 1950 roku z części parafii MB Zwycięskiej w Warszawie-Rembertowie i Długiej Kościelnej. Nazwę osiedla wywodzi się od karczmy pod takim szyldem, która stała w tej okolicy. W 20-leciu międzywojennym Wesoła była terenem wypoczynkowym, który stawał się sypialnią dla stolicy. Prawami miejskimi cieszy się od roku 1969. Odległości do kościoła były duże: Kamionek, Długa Kościelna czy Rembertów. Właściciel dóbr Woli Grzybowskiej, hr. Emanuel Bułhak, i mieszkańcy osiedla zdecydowali o budowie świątyni, którą zaplanowano na Górze Milowej, dużym wzniesieniu podarowanym przez Emanuela Bułhaka. Powstał Komitet Budowy Świątyni i w roku 1935 rozpoczęto budowę. Wraz z zaangażowaniem społecznym włączyły się finanse p. Bułhaka. On także przywiózł szkic rzymskiego kościoła zaprojektowanego przez Luigiego Malgheriniego, na którym podobno oparte są plany świątyni w Wesołej. Kościół stanął w stanie surowym w 1939 r., ale czekał na kapłana do 1950 r. Pierwszą Mszę Św. w kościele odprawiono 24 maja 1942 roku. Ołtarz poświęcił Ks. Zdzisław Waś, proboszcz parafii MB Zwycięskiej z Rembertowa, a nabożeństwa odprawił Ks. Andrzej Tacikowski, wikariusz. Pierwszym proboszczem, który służył 22 lata, był Ks. Antoni Rutkowski. Obok kościoła stoi kaplica z polichromią prof. Jerzego Nowosielskiego i duży Dom Rekolekcyjny. Ostatnio został powołany do życia Dom Pomocy Społecznej „Gniazdo Rodzinne”, który służy starszym osobom. Do współpracy duszpasterskiej włączają się wolontariusze z różnych grup i wspólnot religijnych.

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 13:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00 (poza Adwentem o 8:00), 7:30, 8:00 (w Adwencie o 7:00), 18:00

Niedziele i święta: 13: 30–17: 30

Dni powszednie: 7: 30–17: 30

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 28 lutego 1988 roku z części parafii MB Zwycięskiej w Rembertowie i Opatrzności Bożej w Wesołej. Ośrodek duszpasterski istniał tu jednak już dawniej, bo 2 maja 1985 r. Kuria Metropolitalna Warszawska udzieliła zezwolenia na odprawianie Mszy św. polowej na czas budowy kościoła. Budową zajmował się Ks. Edward Wachowicz. Pozwolenie na stałe przechowywanie Najświętszego Sakramentu w kaplicy utworzonej w budującym się domu parafialnym zostało udzielone 9 kwietnia 1986 r.

Kościół zaprojektował arch. dr Janusz Stępkowski, a konstrukcję obliczał inż. Janusz Zdrojewski. Fundamenty pod kościół zaczęto zakładać w kwietniu 1987 r. Kamień węgielny, wzięty z kościoła Sióstr Albertynek w Krakowie, poświęcony przez Ojca Św. Jana Pawła II w czasie jego drugiej pielgrzymki do Polski, wmurował Kard. Józef Glemp 23 października 1990 roku. Natomiast 14 września 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił krzyż, który następnie zamontowano na wierzchołku ściany frontowej. 7 października 2005 roku Abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił dzwony.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 6:30 (poza wakacjami), 7:00, 8:00, 17:00 (w I piątek miesiąca), 18:00

Dni powszednie: 8: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 25 stycznia 1985 roku z części parafii Najczystszego Serca Maryi w Warszawie-Grochowie. Tutejsze osiedle mieszkaniowe powstało w latach 1976-1979 i składa się z 22 bloków. Natomiast nazwy ulic pochodzą z lat trzydziestych, kiedy to oficerowie oddziałów stacjonujących w Wilnie zostali przeniesieni do Warszawy i uzyskali przywilej nadania nazw ulicom na Górkach Grochowskich. Starania o lokalizację rozpoczęły się z początkiem roku 1983. W kończącym się stanie wojennym, po dziesięciu miesiącach, załatwiono sprawy notarialne, geodezyjne, projektowe i uzgodnienia branżowe. 17 października 1983 roku Wydział Architektury wydał pozwolenie na budowę wznoszonego już budynku katechetyczno – administracyjnego. Rektor organizowanej wspólnoty od stycznia do kwietnia 1985 roku w Urzędzie m.st. Warszawy złożył wizytę 37 razy. We wspomnienie Bł. Władysława z Gielniowa, patrona Warszawy, 25 września 1983 roku, w prowizorycznej drewnianej kapliczce (raczej z drewnianym zadaszeniem nad ołtarzem) pierwszą Mszę Św. na placu odprawili Ks. prał. Franciszek Foks i Ks. Zenon Majcher. Już w sierpniu 1983 roku rozpoczęły się prace przy wznoszeniu budynku katechetyczno-administracyjnego; najpierw w jego przyziemiu, a potem na parterze przez 5 lat była kaplica. W uroczystość Chrystusa Króla, 20 listopada 1983 roku, Bp Jerzy Modzelewski poświęcił plac pod budowę i krzyż. Głównym projektantem świątyni jest mgr arch. Andrzej Gniazdowski, konstrukcje opracował mgr inż. Adolf Derentowicz. Pasterkę roku 1983, już w podziemiach obiektu, odprawił Kard. Józef Glemp. Od 1 maja 1984 roku Msze Św. sprawowane są codziennie, a od 1 września rozpoczęła się katechizacja. 16 listopada 1984 roku, po roku budowy, Bp Władysław Miziołek poświęcił budynek katechetyczno – administracyjny. Dokładnie rok później, we wspomnienie MB Ostrobramskiej, gdy zalany był strop nad kościołem dolnym, Kard. Józef Glemp, w asyście Bp. Jerzego Modzelewskiego, wmurował kamień węgielny (z Betlejem, Wilna i Watykanu); podpisy na akcie złożyło wcześniej 1.000 osób zaangażowanych w budowę. 27 lipca 1988 roku przeniesiono Najświętszy Sakrament do dolnego kościoła (kaplicę w domu katechetycznym zmieniono na sale katechetyczne), z kolei 16 listopada 1994 roku uroczyście przeniesiono Pana Jezusa do górnego kościoła. Biskup Romaniuk 25 grudnia 1997 roku, ustanowił przy parafii sanktuarium MB Ostrobramskiej zwanej też MB Miłosierdzia. Świątynię konsekrował Bp Kazimierz Romaniuk podczas Pasterki w 1999 r., gdy Jan Paweł II zainaugurował obchody Wielkiego Jubileuszu. Na dziedzińcu stoi statua Niepokalanej (odlew z 1933 r., na 250 rocznicę Wiktorii Wiedeńskiej). Z parafii, począwszy od 1984 r., co roku wyrusza Praska Pielgrzymka Rodzin, której przewodnikiem jest Ks. Proboszcz.

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (kaplica Księży Józefitów), 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 11:00 (kaplica Księży Józefitów), 12:00, 18:00 (kaplica Księży Józefitów), 18:00 (w wakacje o 19:30), 19:30 (poza wakacjami o 18:00)

Dni powszednie: 7:00, 7:00 (kaplica Księży Józefitów), 18:00, 18:00 (kaplica Księży Józefitów)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 11 czerwca 1997 roku z części parafii Świętej Rodziny w Warszawie-Zaciszu. 30 maja 1996 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił plac pod budowę nowego kościoła i obiektów towarzyszących i powołał do istnienia ośrodek duszpasterski. Tymczasową drewnianą kaplicę zbudowano w czasie od 23 września do 23 grudnia 1996 roku, a poświęcił ją 21 stycznia 1997 roku Bp Stanisław Kędziora. Wraz ze wzrostem liczby przychodzących na niedzielną Eucharystię kaplica była dwukrotnie powiększana: wydłużona w 2000 r., a w 2001 zyskała kaplicę boczną. Prace nad projektem kościoła rozpoczęły się w listopadzie 1998 r. i trwały do stycznia 2002 r.; nad całością czuwał inż. Adam Jarecki, a nad konstrukcją inż. Tadeusz Koranowicz. Z racji trudnego terenu budowlanego zaistniała konieczność założenia betonowej płyty (1.200 m³ betonu), na której z kolei w sierpniu 1999 r. wylano fundamenty pod kościół. W kwietniu 2002 roku ruszyły roboty przy fundamentach. 17 września 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił pierwszy dzwon (Jan Paweł II, 250 kg, odlany w Przemyślu) i rozpoczął peregrynację figury MB Fatimskiej, aby przygotować parafię do pierwszych misji świętych (9-17 września 2000 roku). W 2010 r. zmieniono częściowo plany architektoniczne i konstrukcyjne kościoła: obniżono wysokość elementów wystających ponad konstrukcję dachu, tzw. „żylet” (z 52 do 30 m), żelbetowy stropodach zamieniono na drewniany oparty na stalowych dźwigarach („hebach”), wydłużono chór, tworząc zeń galerię dostępną dla wiernych. Autorami zmian są architekt: Teresa Kłębkowska – Reńska i konstruktor Kazimierz Górski. W 2011 r. wykonano prace żelbetowo – murowe związane z wprowadzonymi zmianami. W 2012 r. przykryto świątynię dachem, pokryto blachą aluminiową i wstawiono okna (w jednym jest już witraż). Kościół jest praktycznie w stanie zamkniętym, surowym. Czeka nas: wykonanie schodów z podjazdem dla niepełnosprawnych do głównego wejścia, przebudowa dwóch bocznych wejść, uporządkowanie terenu, osuszenie dolnego kościoła, izolacja i wylanie płyty i oczywiście wykonanie wystroju świątyni.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 13:00 (w II i IV niedzielę miesiąca (chrzty)), 18:00

Dni powszednie: 6:30, 8:00, 18:00

Parafię erygował Bp Zygmunt Choromański, wikariusz kapitulny Archidiecezji Warszawskiej, 12 grudnia 1948 roku z części parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku i Świętej Trójcy w Ząbkach. Wiosną 1948 roku z inicjatywy Ks. Stanisława Sobczaka, proboszcza z Ząbek, zawiązał się komitet budowy kościoła na Zaciszu. Pierwszym proboszczem był Ks. Stefan Sydry. W 1949 r. wybudowano tymczasową, drewnianą kaplicę z murowanym frontonem, a trzy lata później plebanię. Ze względu na trudności z uzyskaniem zezwolenia na budowę kościoła w centralnie położonym miejscu parafii rozbudowywano kaplicę: w 1956 r. obmurowano ją z zewnątrz; w 1963 r. podniesiono mury do wysokości blisko 5 m. W latach 1969-1972 przystąpiono do kapitalnego remontu kaplicy: pogłębiono fundamenty, podwyższono mury o dalsze 2 m, i przebudowano. W 1990 r. znaczna część parafii Świętej Rodziny (8.100 osób) została włączona do parafii Św. Marka na Targówku. W 1997 r. z części parafii po drugiej stronie ul. Radzymińskiej powstała parafia p.w. Św. Barnaby. Kaplica okazała się ciągle zbyt mała i tymczasowa, dlatego podjęto odważną decyzję o zbudowaniu na jej miejscu nowego kościoła parafialnego. Dawny służył do 26 lipca 2010 roku. 30 marca 2010 roku władze zatwierdził projekt nowego kościoła, który przygotowała arch. Teresa Kłębkowska – Reńska. Budowę rozpoczęto 4 sierpnia 2010 roku, głównym wykonawcą była firma Zbigniewa Dłużewskiego, parafianina. Prace posuwały się tak szybko, że już 12 grudnia 2012 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego wydał zgodę na użytkowanie świątyni. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Abp Henryk Hoser SAC 13 maja 2012 roku. Obecnie trwają prace wykończeniowe.

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 19:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00 (oprócz Adwentu i kolędy)

Powstawanie tego ośrodka duszpasterskiego rozpoczęło się od zakupu placu przez Diecezję w kwietniu 2016 roku. W maju Ksiądz Arcybiskup poprosił Ks. Romana Kota by podjął się tworzenia parafii w tym miejscu. Będąc diecezjalnym duszpasterzem kół różańcowych, Ks. Roman jako patronkę przyszłej parafii obrał Matkę Bożą Pompejańską. I już w lipcu pielgrzymi przywieźli w darze Jej obraz.

Od 4 września można już było uczestniczyć w Mszach Świętych sprawowanych na placu, pod gołym niebem. 1 października miała odbyła się pierwsza Msza Św. w prowizorycznej kaplicy. 22 października Abp Henryk Hoser SAC poświęcił plac, krzyż i kaplicę. 19 listopada Bp Marek Solarczyk podczas sprawowania Mszy Świętej w intencji grupy animatorów różańcowych, którzy głoszą świadectwa w naszej diecezji, przekazał Ks. Romanowi cegłę z Bazyliki Matki Bożej Większej z Rzymu, która stanie się kamieniem węgielnym przyszłego kościoła.

27 listopada 2016 r. Abp Henryk Hoser SAC erygował ośrodek duszpasterski. Budowa świątyni rozpoczęła się 25 września 2019 roku. We wspomnienie liturgiczne MB Różańcowej, 7 października 2019 roku decyzją bp. Romualda Kamińskiego ośrodek został podniesiony do rangi parafii.

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:30, 7:45 (poza wakacjami), 18:00

Parafię erygował w 1406 r. biskup poznański Wojciech Jarzębiec z części parafii Św. Anny w Warszawie-Wilanowie. Parafia w Zerzniu należy do jednych z najstarszych w obrębie dzisiejszej Warszawy. W roku 1403 ówcześni właściciele tych terenów (rodzina Zerzyńskich herbu Kościesza) wybudowali drewniany kościół. Parafia Zerzeń znajdowała się na terenie archidiakonatu czerskiego, potem warszawskiego, będącego wielką enklawą należącą do Diecezji Poznańskiej. W miarę rozwoju tych terenów oddzielano poszczególne wioski od parafii Zerzeń (w 1445 r. oddzielono m.in. Długą Kościelną, Długą Szlachecką, Siedliska, Żurawia. W 1580 r. do parafii należało 12 wsi: Zerzeń, Borków, Grabie, Miłoszyn, Janówko, Wiązowna, Zastów, Boryszew, Góraska, Płachta, Dziechciniec, Wólka Zerzeńska). W roku 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki wizytował parafię. Obok drewnianego kościoła stała plebania, budynek szkółki parafialnej, przytułek dla chorych i starców oraz karczma. Podczas najazdu Szwedów (1656 r.) zniszczona została drewniana świątynia i wszystkie budowle. W 1739 r. z nieznanych przyczyn drewniany kościół uległ spaleniu. Przystąpiono natychmiast do budowy nowego, o bardzo prostej konstrukcji. W roku 1798 Stolica Apostolska erygowała Diecezję Warszawską. Z pierwszej wizytacji biskupa warszawskiego (1801 r.) wynika, że do parafii należały osady: Zastów, Zbytki, Las, Zerzeń, Borków, Zagóźdź, Miedzeszyn, Błota, Falenica, Nowa Wieś. W roku 1880 z inicjatywy proboszcza Zerznia, Ks. Aleksandra Kubina rozpoczęto starania o budowę murowanej świątyni. Projektantem był architekt inż. Konstanty Wojciechowski. 10 czerwca 1888 r. sufragan warszawski Bp Kazimierz Ruszkiewicz dokonał konsekracji nowej świątyni. W roku 1884 tereny parafii nawiedziła wielka powódź. W obawie przed kolejną Ks. Aleksander Kubin przeniósł cmentarz grzebalny z terenu kościelnego „na wydmy” (przy ul. Cylichowskiej). 13 września 1944 roku zbombardowano kościół parafialny, zniszczenia sięgnęły 80% całej substancji. Dzisiejsza bryła kościoła w stylu neogotyckim jest rekonstrukcją projektu z XIX wieku. Od roku 1945 rozpoczęto odbudowę kościoła (powstał komitet odbudowy kościoła powołany przez ówczesnego proboszcza Ks. Juliana Budziszewskiego, a kontynuacji podjął się następny proboszcz, Ks. Józef Zagziłł z parafianami). Odbudowa do stanu surowego trwała do roku 1950, wieżę kościoła odbudowano w 1976 r. W 1977 r. odbudowany kościół wpisano do rejestru zabytków. W roku 2006 parafia obchodziła jubileusz 600-lecia erygowania. Po 2005 r. wykonano gruntowny remont zabytkowej świątyni (izolacja pozioma i pionowa murów fundamentowych kościoła, nowe ogrzewanie, iluminacja zewnętrzna; malowanie wnętrza, obłożenie naturalnym kamieniem przyziemia murów kościoła, gruntowny remont organów).