Miescowość: Mińsk Mazowiecki

Niedziele i święta: 06:30, 08:00, 09:30, 11:00, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 07:30, 08:00, 18:00

Dni powszednie: 07: 30–18: 00

Parafia została erygowana w 1422 roku, ale niektóre źródła sugerują wiek XIV, a nawet XIII. Początkowo należała do archidiecezji poznańskiej, od 1795 roku do lubelskiej (dekanat liwski i garwoliński), potem do archidiecezji warszawskiej.

W 1421 roku książę mazowiecki Janusz I Starszy pozwolił Stanisławowi Mińskiemu i Januszowi z Gościeńczyc na założenie prywatnego miasta na wschodnim brzegu rzeki Srebrnej. Pod koniec XVI wieku Gościańscy dodawali do nazwiska przydomek „z Mińska” i tak dali początek rodowi Mińskich herbu Prus. W 1549 roku na przeciwnym brzegu założono miasto Sendomierz, z własnym rynkiem, kościołem i pałacem. Pod koniec XVIII wieku miasta się połączyły. Prawdziwy rozwój miejscowości rozpoczął się wraz z budową traktu brzeskiego w 1823 roku i kolei terespolskiej w 1866 roku. W 1867 roku władze carskie zmieniły nazwę na Nowomińsk, od 1919 roku funkcjonuje nazwa współczesna.

Pierwszy kościół, wzniesiony przez rodzinę Mińskich w 1422 roku, był drewniany, natomiast w XVI wieku Mińscy wybudowali świątynię z cegły palonej, która częściowo spłonęła w XVII wieku. Świątynia miała wiele kaplic. Najokazalsza należała do Mińskich, założył ją Stanisław Miński, wojewoda łęczycki; on także przywiózł obraz Wniebowzięcia NMP, prawdopodobnie z Włoch, gdzie jako poseł Zygmunta III starał się o kanonizację św. Jacka. Drugą kaplicę, Bożego Ciała, ufundował Mikołaj Wolski w 1548 roku. Kolejne należały do pani Arynkowej, bractwa Bożego Ciała, czcicieli Różańca, kuśnierzy, szewców i literatów. Świątynię wyremontowano staraniem ks. Prokopa Kosteckiego, nakładem miejscowej szlachty i mieszczaństwa; przybyły nowe ołtarze, z których 12 konsekrowano w pierwszej połowie XVII wieku.

Przy kościele istniała szkoła, której rektorem był Stanisław Jaraczewski, kształcony na Uniwersytecie Jagiellońskim. Działał też szpital, założony w 1547 roku i uposażony przez Annę Mińską, dziedziczkę Pniewnika. W tym czasie był to jeden z najokazalszych kościołów Mazowsza.

Wśród administrujących parafią w pierwszych wiekach jej istnienia wymienia się Jana Przerębskiego h. Nowina, postać dziś w Mińsku w ogóle nieznaną. Ks. Jan Przerębski był mińskim proboszczem przed 1557 rokiem. Ten absolwent uniwersytetów w Krakowie i Padwie był także proboszczem w Krakowie (w 1534 roku) i Konarach k. Warki (do 1554 roku), od 1557 roku był biskupem chełmskim, od 1559 roku – arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem Polski. Jako dostojnik kościelny walczył z protestantyzmem i dbał o oświatę – zakładał seminaria nauczycielskie, troszczył się o szkoły parafialne i kolegiackie. Oprócz wysokich godności kościelnych Jan Przerębski piastował też ważne funkcje państwowe: w latach 1551-1558 był sekretarzem króla Zygmunta Augusta i podkanclerzym koronnym.

W latach 1909-1911, dzięki staraniom ks. Kazimierza Sobolewskiego, według projektu Józefa Dziekońskiego, dobudowano w kościele dwie nawy boczne, dwie wieże oraz zakrystię i kaplicę po bokach prezbiterium; w ten sposób świątynia nabrała stylu neobarokowego. Kościół rekonsekrował abp Aleksander Kakowski w 1914 roku.

Na placu przed kościołem Henryk Sienkiewicz umieścił opisane w „Panu Wołodyjowskim” spotkanie Zagłoby z księciem Bogusławem Radziwiłłem. W 1939 roku Mińsk został zbombardowany, wymordowano znaczną część mieszkańców.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:15, 12:30, 16:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 07:45, 08:30 (poza wakacjami), 09:00, 18:00

Dni powszednie: 09: 00–18: 00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 25 grudnia 1984 roku. Nowe centrum duszpasterskie powstało dzięki staraniom Ks. prał. Henryka Kliznera, dziekana i proboszcza parafii Narodzenia NMP w Mińsku Mazowieckim. Podział parafii był oczywisty: miasto liczyło wtedy ok. 35.000, a cała dość rozległa parafia ok. 50.000 wiernych.

Pierwsze pozwolenie uzyskano w przeddzień I pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny w roku 1979 r. Ks. Klizner poświęcił plac i rozpoczęto budowę dwupoziomowej świątyni i plebanii według projektu arch. Bogusława Szczęsnego. Pierwszą Mszę Św. w budującym się kościele odprawiono 5 czerwca 1984 roku i od tej pory prowadzi się systematyczne duszpasterstwo. 13 czerwca 1984 roku Kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny. Od 1 września 1984 roku rozpoczęła się katechizacja w salach przy kościele, uczęszczało na nią ok. 5.000 dzieci i młodzieży. Pod koniec września Ks. inf. Jan Byrski zamieszkał w prowizorycznych mieszkaniach górnego kościoła, a duszpasterstwo było prowadzone w kościele dolnym. Następnie w podobnych warunkach zamieszkali także księża wikariusze.

1 października 1984 roku Kard. Józef Glemp erygował samodzielny ośrodek duszpasterski. W roku 1990 udostępniono kościół górny. Przez cały czas trwały prace związane z wyposażeniem świątyni. W 1993 r. prof. Stefan Borzęcki, były rektor ASP w Krakowie, wykonał rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego a następnie figury Matki Bożej Bolesnej i Św. Jana Ewangelisty (ok. 3 m wysokości, pokryte polichromią), umieszczone na ścianie prezbiterium. Poświęcił je Bp Kazimierz Romaniuk w niedzielę 2 maja 1993 roku. On także poświęcił 3 dzwony w dniu 10 października 1994 roku.

Wydarzeniem szczególnym było przekazanie parafii relikwii Św. Antoniego, które miało miejsce 22 listopada 1995 roku, a 14 grudnia uroczyście powitał je Bp Romaniuk. Z kolei 13 czerwca 1996 roku, w dzień odpustu, Bp Romaniuk ustanowił przy świątyni Sanktuarium Św. Antoniego z Padwy. Zwieńczeniem całego dzieła była konsekracja świątyni przeżywana jako dar parafian na Wielki Jubileusz; dokonał jej Bp Kazimierz Romaniuk w dniu 17 grudnia 2000 roku. Z parafii Św. Antoniego utworzono nowe parafie: Zamienie, Chrośla, Żuków, Św. Jana Chrzciciela w Mińsku Mazowieckim, Królewiec i ośrodek duszpasterski w Choszczówce Stojeckiej.

Niedziele i święta: 07:30, 09:30, 11:30, 17:30

Dni powszednie: 06:45 (poza Adwentem o 7:00), 07:00 (w Adwencie o 6:45), 17:00 (poza październikiem o 18:00), 18:00 (w październiku o 17:00)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1998 roku wydzielając ją z parafii Św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim. 24 czerwca 1993 roku Bp Romaniuk powołał nowy ośrodek duszpasterski, a jego tworzenie zlecił Ks. Marianowi Sobieszkowi, wówczas wikariuszowi parafii macierzystej. 2 czerwca 1996 roku odprawiono pierwszą Mszę Św. na placu, który uroczyście poświęcił Bp Romaniuk 23 czerwca. Początkowo wybudowano wiatę, która służyła do sprawowania liturgii.

Szczególnym wydarzeniem w życiu nowej parafii było przybycie figury Matki Bożej Fatimskiej 23 września 1996 roku. W 1996 r. zapadła decyzja o budowie tymczasowej murowanej kaplicy, którą poświęcono w 1998 r. Wiosną 1999 r. ruszyła budowa domu parafialnego według planów arch. Ewy Widera. Trwała ona do jesieni 2001 r.

Po wykończeniu i wyposażeniu domu parafialnego z kaplicą, rozpoczęto starania związane z budową kościoła wg projektu Małgorzaty Wagner (architektura) i Jana Skopińskiego (konstrukcja). Po uzyskaniu odpowiednich zezwoleń, prace budowlane rozpoczęły się w 2004 r. Obecnie trwają prace wykończeniowe wnętrza świątyni.

Niedziele i święta: 07:15 (kaplica w Karmelu w Nowych Osinach), 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:15 (kaplica w Karmelu w Nowych Osinach), 18:00

Parafię personalną (wojskową) erygował Bp Sławoj Leszek Głódź 21 stycznia 1993 roku. Natomiast Bp Kazimierz Romaniuk erygował parafię terytorialną (cywilną) 15 sierpnia 2004 roku. Wcześniej 1 lipca 1994 roku powołał ośrodek duszpasterski. Organizatorem parafii był Ks. kpt. Zenon Pawelak, który początkowo w kościele Narodzenia NMP w Mińsku Maz. celebrował Mszę Św. w niedziele o godzinie 10.00.

W maju 1993 r., z okazji święta 1 PLM, odbyła się Msza Św. polowa w hangarze na terenie jednostki, przewodniczył jej Biskup Polowy gen. Sławoj Leszek Głódź, a w godzinach popołudniowych poświęcił Izbę Modlitwy w 1 PLM. 13 czerwca 1993 roku Bp Sławoj Leszek Głódź celebrował Mszę Św. na stadionie OSŻW i poświęcił kaplicę, która pełniła rolę kościoła garnizonowego.

Zamysł budowy świątyni powstał w listopadzie 1993 r., a 29 września 1995 roku, przy okazji odpustu parafialnego, zaprezentowano makietę kościoła według gratisowego projektu arch. Ewy Widera-Maruszyńskiej. Ze względu na kolejną zmianę lokalizacji świątyni i nieobecność w kraju p. architekt, wykonanie planów architektonicznych powierzono zespołowi architektów pod kierownictwem p. Adama Wagnera.

19 marca 1999 roku kompetentne władze wojskowe (Rejonowy Zarząd Infrastruktury) zaakceptowały lokalizację, w sierpniu wykonano pomiary geodezyjne i wytyczono stosowną działkę pod budowę (4.500 m2). Natomiast 30 listopada 2000 roku, we wspomnienie Św. Andrzeja, nadeszła zgoda na budowę świątyni, plebanii i dzwonnicy. W czerwcu 2001 roku rozpoczęła się budowa; do sierpnia zalano strop parteru plebanii. W 2004 r. budynek plebanii został oddany do użytku. Równocześnie rozpoczęła się budowa kościoła parafialnego. Obecnie świątynia posiada dach, pokryty tymczasowo papą.