Miescowość: Latowicz

Niedziele i święta: 8:00, 9:00 (poza wakacjami), 10:00, 12:00, 17:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00 (poza wakacjami)

Parafię erygował biskup poznański w X lub XI wieku, jako jedną z pierwszych, a może nawet pierwszą w zawiślańskiej części diecezji poznańskiej. Inni przesuwają datę erygowania na wiek XII. Archeologowie odkryli na tych terenach cmentarzysko ciałopalne z XXX wieku przed Chrystusem. Pierwszy drewniany kościół, pod wezwaniem św. Wawrzyńca, zbudowano dla uczczenia 1000-lecia narodzenia Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnie z tego okresu datuje się herb Latowicza (apokaliptyczny Baranek Boży).

Pierwsze dokumenty o Latowiczu pochodzą z lat 1238-1247, gdy był on własnością książąt mazowieckich. W roku 1300 książę Trojden podarował go dożywotnio sędziemu ziemi czerskiej Janowi z Piekar. W 1313 roku należał do wojewody mazowieckiego Krystyna. 17 lipca 1423 roku książę Janusz I nadał osadzie prawa miejskie, którymi cieszyła się do roku 1869. Na początku XVI wieku miasto stanowiło część posagu przyznanego przez króla Zygmunta I Starego księżnej Annie Mazowieckiej. Następnie należało do dóbr królowej Bony, która bardzo chętnie tu przebywała, Anny Jagiellonki (żony Stefana Batorego) i Konstancji (żony Zygmunta III Wazy). Po zniszczeniach potopu szwedzkiego Latowicz nigdy nie powrócił do dawnej świetności.

W roku 1400 był tu kościół drewniany pod wezwaniem Świętej Trójcy i św. Walentego, jednak na skutek ognia i innych wypadków uległ zniszczeniu. W roku 1522 księżna Anna Radziwiłłówna wybudowała nowy kościół drewniany pod wezwaniem św. Anny, który w czasie wielkiego pożaru miasta w 1619 roku doszczętnie spłonął. O budowę świątyni zatroszczył się ks. Stanisław Falęcki, kanonik pułtuski. W tym czasie istniały w miasteczku dwa kościoły filialne: św. Wawrzyńca i Świętego Ducha. W roku 1733 książę August Aleksander Czartoryski, ówczesny generał ziem podolskich i starosta latowicki, ufundował nową drewnianą świątynię, z dwoma wieżami. Konsekrował ją w 1777 roku bp Kacper Cieciszowski.

Pod koniec XIX wieku parafia liczyła 8000 wiernych i kościół był za mały. Nowa świątynia – w stylu neogotyckim, według projektu arch. Józefa Dziekońskiego – powstała staraniem proboszczów Piotra Godlewskiego i Józefa Rauby w latach 1899-1911. Konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski 23 czerwca 1920 roku. Starą, niepotrzebną i w złym stanie technicznym, rozebrano w 1918 roku (dwa ołtarze boczne i ambonę przeniesiono do nowego kościoła).

W czasie bombardowania Latowicza w 1939 roku Niemcy poważnie uszkodzili kościół, na szczęście jedna z dwóch bomb nie eksplodowała.