Dekanat: Wołomiński

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 12:00 (z udziałem dzieci), 18:00, 20:15

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 6 kwietnia 1980 roku. Utworzono ją z części trzech parafii: Świętej Trójcy w Kobyłce, św. Jana Chrzciciela i św. Wojciecha Biskupa Męczennika w Poświętnem oraz Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie.

W 1878 roku powstała wieś Zagościniec, jednym z jej właścicieli był Józef Łaszcz, który nabył 240 ha gruntów (w tym 100 ha lasu). Pod koniec XIX wieku wydzielono 95 działek po 0,6 ha i sprzedawano – już z domami w stylu nadświdrzańskim („świdermajer”) – urzędnikom rosyjskim, wojskowym, kupcom i przemysłowcom z Warszawy. Tramwaj konny łączył je ze stacją kolejową w Wołominie. Początki duszpasterstwa związane są z kaplicą w Zenonowie: w roku 1905 rosyjski pułkownik Krysztanowski postawił tu gipsową figurę Niepokalanej, a w 1938 roku ze składek mieszkańców i letników postawiono kapliczkę o wymiarach 3 × 4 m. Wiosną 1969 roku wierni wraz z ks. Grzegorzem Kalwarczykiem, ówczesnym wikariuszem parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, w ciągu jednej nocy dwukrotnie powiększyli kaplicę – do powierzchni 3 × 8 m.

Jeszcze w 1941 roku pięciu gospodarzy z Duczek ofiarowało działki pod kościół, ich łączna powierzchnia wynosiła 1,5 ha.

W 1957 roku pojawiły się plany utworzenia parafii w Zagościńcu, lecz Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie zablokowało je skutecznie.

Od 1969 roku w kaplicy w Zenonowie odprawiały się Msze święte w niedziele i święta. W czerwcu 1973 roku władza metropolitalna mianowała ks. Zygmunta Krysztopę wikariuszem parafii Świętej Trójcy w Kobyłce, powierzając mu opiekę nad kaplicą w Zenonowie) i zadanie zorganizowania nowego ośrodka duszpasterskiego. Kaplicę ponownie w ciągu jednej nocy nielegalnie powiększono (6 × 10 m), ale Urząd Bezpieczeństwa zapieczętował ją i postawił wartownika. Sprawa rozwiązała się pozytywnie po kilku dniach: władze cywilne zgodziły się na ukończenie budowy.

Kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych poświęcił bp Władysław Miziołek 25 maja 1975 roku. Pierwszy plac pod budowę kościoła w Duczkach (6000 m) wraz ze zdewastowaną oficyną zakupił ks. Zygmunt Krysztopa na swoje nazwisko 23 października 1974 roku (Kościół katolicki do 1989 roku nie miał osobowości prawnej). Po remontach i rozbudowie odprawiono tu pierwszą Mszę świętą. Był 9 września 1975 roku. 31 grudnia 1975 roku erygowano samodzielny ośrodek duszpasterski.

10 grudnia 1976 roku uzyskano pozwolenie na budowę kościoła i plebanii. Projekt przygotowali Maciej i Ewa Krasińscy z Warszawy, a konstrukcję opracowali Franciszek Romańczuk i Jan Płóciennik; budową kierował inż. Tadeusz Jarząbek z Warszawy. Ks. Krysztopa dokupił jeszcze 2300 m² placu i 24 września 1978 roku zaprosił bp. Jerzego Modzelewskiego, aby go poświęcił. Prace ziemne rozpoczęły się latem 1979 roku. 24 sierpnia 1980 roku kard. Stefan Wyszyński pobłogosławił kamień węgielny pochodzący z Ziemi Świętej, a pięć lat później (9 września 1985 roku) kard. Józef Glemp poświęcił nowo wybudowany kościół i sale katechetyczne. Nieco wcześniej, 29 czerwca 1985 roku, bp Kazimierz Romaniuk poświęcił cztery nowe dzwony, które zawisły na frontonie kościoła; on też konsekrował świątynię 9 czerwca 2002 roku.

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (we wtorek oprócz maja, czerwca, października i listopada), 18:00 (poza wtorkiem lub codziennie w maju, czerwcu, październiku i listopadzie), 18:00 (poza wtorkiem lub codziennie w maju, czerwcu, październiku oraz listopadzie)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 1 stycznia 1997 roku z części następujących parafii: Świętej Trójcy w Kobyłce, św. Józefa w Wołominie, Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Duczkach i Przemienia Pańskiego w Radzyminie. W czerwcu 1995 roku władza diecezjalna mianowała wikariuszem parafii macierzystej w Kobyłce ks. Jana Śmigasiewicza i poleciła mu zorganizować nowy ośrodek duszpasterski.

Plac pod kościół (4500 m²), należący do wsi, ofiarowali mieszkańcy Helenowa; 12 listopada 1995 roku poświęcił go bp Kazimierz Romaniuk. W kwietniu 1996 roku rozpoczęto budowę domu parafialnego według projektu arch. Andrzeja Pawlika; mieści się w nim kaplica (17 × 11 m, z przedsionkiem 11 × 4 m) i plebania. Ma wymiary 30 × 11 m (z gankiem), posiada dwie kondygnacje, jest kryty blachą szwedzką. Poświęcił go bp Romaniuk 21 września 1997 roku. Samodzielny ośrodek duszpasterski w Helenowie istnieje od 5 października 1996 roku.

Na placu przed kaplicą stoi figura Niepokalanej, dar dzieci pierwszokomunijnych i rocznicowych z 1998 roku. W lipcu 2002 roku rozpoczęła się budowa świątyni docelowej. 18 czerwca 2006 roku abp Sławoj Leszek Głódź poświęcił i wmurował kamień węgielny. 7 listopada 2013 roku parafia uzyskała zgodę na użytkowanie kościoła w zakresie prezbiterium, nawy głównej i bocznej, a także pomieszczeń technicznych przy wejściach do budynku – powierzchnia użytkowa 667 m². Uroczystego przeniesienia Najświętszego Sakramentu dokonał biskup senior Kazimierz Romaniuk w sobotę 16 listopada 2013 roku.

W maju 2016 roku uzyskano pozwolenie na użytkowanie całego obiektu. Dawna kaplica służy w tej chwili jako sala Miłosierdzia Bożego.

Niedziele i święta: 08:00, 10:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 16:00

Dni powszednie: 07:30 i 18.00

Parafia została erygowana w 1. połowie XIV wieku (niektórzy wskazują rok 1075, gdyż parafia znajduje się w wykazach i na mapach archidiecezji gnieźnieńskiej).

Wieś Klembów leży u zbiegu rzek Rządzy i Cienkiej. Na jej terenie wykopano stare urny gliniane z czasów pogańskich oraz szczątki dawnych zabudowań i brukowaną ulicę pochodzącą z X-XI wieku. Fundatorem drewnianego kościoła pod wezwaniem św. Klemensa był niejaki Woliński. Konsekracji świątyni za panowania Kazimierza Wielkiego dokonał biskup płocki Klemens Pierzchała.

Klembów, z kolumną w herbie, należał najpierw do książąt mazowieckich. Książę Janusz II przyznał rycerzowi Świętosławowi, pieczętującemu się herbem Roch, rozległe dobra Pruskowo (w tym Klembów), a synowie Świętosława przyjęli nazwisko od dziedzicznych dóbr – Klembowscy. 17 marca 1629 roku biskup płocki Stanisław Łubieński konsekrował nową świątynię. Niestety, została ona spalona 23 kwietnia 1656 roku przez Szwedów i kozackie wojska księcia Bogusława Radziwiłła.

Trzecia świątynia powstała dwa lata później dzięki kanonikowi klembowskiemu Wojciechowi Mościckiemu, Samuelowi Czosnowskiemu i rodzinie Wolińskich; konsekrował ją bp Andrzej Chryzostom Załuski w trzecią niedzielę po Wielkanocy roku 1699. Fundatorami remontu kościoła byli Dominik Sobolewski, łowczy nurski, i Teresa Młocka, starościna zakroczymska. Budowla dotrwała do insurekcji kościuszkowskiej, wtedy spłonęła. Wcześniej parafia przekazywała na cele wojenne złote i srebrne naczynia liturgiczne oraz wota ołtarzowe.

9 marca 1822 roku dobra klembowskie (ok. 2000 ha) nabył gen. Franciszek Żymirski, który zainwestował w budowę nowych, murowanych budynków gospodarczych, gorzelni, zajazdu. Okazał się dobrym gospodarzem i czerpał z majątku niemałe korzyści. W latach 1823-1829 z fundacji generała wzniesiono klasycystyczną świątynię murowaną. Fundator został śmiertelnie ranny w 1831 roku pod Olszynką Grochowską, a świątynia stała się miejscem pochówku doczesnych szczątków żołnierza Legionów Polskich, bohatera insurekcji kościuszkowskiej i powstania listopadowego, odznaczonego orderem Virtuti Militari.

W 1829 roku rozebrano starą, bardzo zniszczoną świątynię, która stała pośrodku cmentarza na niewielkim wzniesieniu, gdzie do dziś znajdują się najstarsze drzewa i nagrobki – usytuowane jakby w kierunku stojącego tam wówczas kościoła. Kościół przebudowano w latach 1885-1894 według projektu W. Kamieńskiego: dodano prezbiterium z zakrystią i skarbcem oraz dwie kaplice po obu stronach nawy, nad którą założono plafon, a nad wielkim ołtarzem i kaplicami położono sklepienie.

W tej świątyni Helena Kowalska, późniejsza św. siostra Faustyna, złożyła prywatny ślub czystości w oktawie Bożego Ciała w 1925 roku (między 19 a 25 czerwca). Kościół ucierpiał w czasie II wojny światowej; wieżę odbudowano w 1959 roku. W roku 1960 świątynię wpisano do rejestru zabytków województwa warszawskiego.

W nocy z 21 na 22 maja 2013 roku włamano się do kościoła, zdewastowano część wyposażenia i sprofanowano Najświętszy Sakrament.

Niedziele i święta: 9:00, 11:30, 18:00

Dni powszednie: 7:30 (w poniedziałek), 18:00 (od wtorku do soboty)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1996 roku z części parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie, a jej pierwszym proboszczem został ks. Władysław Trojanowski. 18 lipca 1993 roku ks. prał. Jan Sikora, dziekan wołomiński i proboszcz parafii macierzystej, poświęcił plac pod budowę świątyni. Kamień węgielny, pochodzący z Bazyliki św. Pawła za Murami i z fundamentów kościoła macierzystego Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie, poświęcił bp Kazimierz Romaniuk 3 października 1993 roku. Projektantem kościoła jest arch. Andrzej Buchner z Warszawy, a konstruktorem – inż. Andrzej Żurawski z Warszawy.

Po 14 miesiącach, 4 grudnia 1994 roku, bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowo wzniesiony obiekt sakralny. Bardzo szybko, 25 grudnia tego samego roku, ośrodek duszpasterski stał się prawie-parafią. Dzwony: „NMP Królowa Różańca Świętego” (350 kg), „Święty Jan Chrzciciel i święty Władysław” (220 kg) oraz „Święty Franciszek” (100 kg) poświęcił bp Stanisław Kędziora 6 października 1996 roku. 5 października 1997 roku bp Kazimierz Romaniuk uroczyście konsekrował kościół. Ogromny udział w powstaniu parafii i kościoła miał ks. prał. Jan Sikora.

Niedziele i święta: 07:00 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 08:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 15:00 (kościół rektorski Miłosierdzia Bożego), 18:00

Dni powszednie: 07:00 (kościół rektorski Miłosierdzia Bożego), 07:30 (kaplica Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi), 17:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 maja 1981 roku z terenu parafii Klembów i Poświętne. Praca duszpasterska prowadzona była już wcześniej. Jednak systematycznie rozpoczął ją od 1966 r. Ks. Henryk Drożdż, wówczas jeszcze przy kaplicy Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, które od 1928 r. prowadzą internat dla dzieci specjalnej troski.

W latach 1967-69 Ks. Drożdż odkupił w Ostrówku przy ul. Słonecznej 5, od p. Anny Jabłońskiej działkę wraz z domem i rozpoczął batalię z władzami komunistycznymi o kościół. Od 15 stycznia 1970 roku istniał już ośrodek duszpasterski przy kaplicy Św. Józefa. W dniach 3-4 kwietnia 1971 roku wierni dobudowali kaplicę o wymiarach 6 × 12 m, która była „solą w oku” dla władz: wydano na nią 12 nakazów rozbiórki. W 1975 r. wierni wznieśli drewniany kościół, gdyż kaplica była już za mała. Determinacja wiernych była tak duża, że listy z prośbą o świątynię przekazywano I sekretarzowi PZPR, Edwardowi Gierkowi, podczas pochodów pierwszomajowych, lecz pozostawały bez echa. Po wielu perypetiach, z dwoma wyrokami sądowymi włącznie, Ks. Henryk Drożdż uzyskał w dniu 18 marca 1980 roku pozwolenie na budowę kościoła. Świątynia powstała w latach 1982-1985 według projektu arch. Janusza Stępkowskiego.

Przez rok czasu (lato 1924 – lato 1925 r.) pracowała w Ostrówku, u państwa Aldony i Samuela Lipszyców, Helena Kowalska, późniejsza Św. Faustyna. Skierował ją tu Ks. Jakub Dąbrowski, ówczesny proboszcz Św. Jakuba w Warszawie-Ochocie (a przedtem w Klembowie), aby zarobiła na wiano zakonne. Pamiętają ją tu jako dziewczynę miłą, pracowitą, pobożną, o pogodnej, nieco piegowatej twarzy i dużym rudawym warkoczu. W roku 2009 dom Lipszyców nabyła Diecezja i urządziła w nim Ośrodek Rozeznawania Powołania. W niedzielę Bożego Miłosierdzia, 7 kwietnia 2002 roku, parafia otrzymała relikwie Świętej (wystawiane dla kultu w każdy I piątek). Bp Jerzy Modzelewski poświęcił kościół 8 września 1985 roku.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 10:30 (w kaplicy z udziałem dzieci od III klasy poza wakacjami), 11:15 (z udziałem młodzieży, zwłaszcza kandydatów do bierzmowania), 12:00 (w kaplicy z udziałem dzieci z II klasy i młodszych poza wakacjami), 12:30, 18:00, 20:00 (w lipcu i sierpniu)

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 08:00, 16:30 (w I piątek miesiąca z udziałem dzieci), 18:00

Niedziele i święta: 07:00-17:50

Dni powszednie: 07:00-17:50

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 kwietnia 1924 roku wydzielając ją z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. W XV w. była to drobno-szlachecka wieś o nazwie Wolumino. W 1825 r. miała zaledwie 90 mieszkańców; rozwinęła się dzięki linii kolejowej poprowadzonej w 1862 r.. Prawa miejskie Wołomin otrzymał 4 lutego 1919 r. Wierni w 1902 roku wybudowali tu małą kapliczkę istniejącą, obok kościoła, do dnia dzisiejszego (mieści się w niej magazyn odzieży Caritas dla ubogich). Plac pod budowę kościoła poświęcił 24 listopada 1906 roku Ks. Franciszek-Ksawery Marmo, proboszcz z Kobyłki. Budowę kaplicy (tak nazywano świątynię, gdyż na budowę kościoła trzeba było mieć zgodę cara z Petersburga) rozpoczęli sami mieszkańcy w 1908 r. w stylu neogotyckim (projektant jest nieznany).

Świątynia w stanie surowym, pokryta dachówką, była gotowa w 1914 r. Wojna przerwała dalszą budowę. Mszę Św. zaczęto odprawiać w 1920 r. Pierwszy proboszcz, Ks. Jan Golędzinowski duszpasterzował w Wołominie do 1932 r. (odszedł do budowy kościoła Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku): ukończył kościół o powierzchni 200 m2, wstawił trzy ołtarze, organy i ławki, ułożył posadzkę z terakoty; zbudował także plebanię. Podczas pierwszej wizytacji kanonicznej, 27 sierpnia 1927 roku, Kard. Aleksander Kakowski konsekrował kościół.

Podczas walk o Wołomin w sierpniu 1944 roku wojska rosyjskie zniszczyły połowę wieży; resztę wysadzili Niemcy 5 września 1944 roku: ciężar cegieł zniszczył prawie cały kościół: ocalało tylko prezbiterium i ołtarze. Ks. Apoloniusz Kosiński zbudował tymczasową kaplicę, którą w październiku 1946 r. poświęcił Kard. August Hlond. Kolejny proboszcz, Ks. kan. Walenty Zasada (więzień Dachau), zbudował 10-głosowe organy w kaplicy grające do dnia dzisiejszego. Dopiero Ks. Mieczysław Grabowski w latach 1950-1953 wybudował obecny kościół, dwukrotnie większy od zburzonego przez Niemców. Z dawnego kościoła pozostało prezbiterium i trzy ołtarze. Autorem projektu był prof. Stanisław Marzyński.

Początkowo miał poświęcić kościół Kard. Stefan Wyszyński w dniu 26 sierpnia 1953 roku, ale przełożył uroczystość na 11 października; po aresztowaniu w dniu 25 września nie mógł przybyć, więc uczynił to Bp Wacław Majewski. Kolejny proboszcz, Ks. prał. Jan Sikora, dobudował dwie wieże, położył elewację zewnętrzną i umeblował kościół. Uroczystości konsekracyjnej w dniu 6 października 1966 roku przewodniczył Prymas Stefan Wyszyński. Dzięki staraniom Ks. prał. Jana Sikory powstały trzy nowe parafie: Św. Józefa Robotnika, MB Królowej Polski i NMP Królowej Różańca Św. w Majdanie. Przy kościele znajduje się grota z figurą MB z Lourdes zbudowana przez Ks. Mieczysława Grabowskiego w setną rocznicę objawień w Lourdes. W 2005 r. został wybudowany pomnik ofiar Katynia, który poświęcił Bp Stanisław Kędziora. W 2008 r. Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił pomnik Prymasa Tysiąclecia, Kard. Stefana Wyszyńskiego.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30 (dla młodzieży), 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00

Dni powszednie: 06:30, 07:00, 07:30, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 września 1986 roku. Nowa parafia powstała z części parafii MB Częstochowskiej w Wołominie i trzech ulic z parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Proboszczem został mianowany Ks. Józef Kamiński dotychczasowy wikariusz parafii macierzystej. Wraz z powstaniem osiedla „Lipińska” rozpoczęły się w 1980 r. starania Ks. prał. Jana Sikory o zezwolenie na budowę kościoła; wydał je prezydent m.st. Warszawy w dniu 3 marca 1983 roku. Decyzja o lokalizacji zapadła 11 listopada 1983 roku.

We wrześniu 1984 r. rozpoczęły się prace przy wznoszeniu obszernej murowanej kaplicy i 6 sal katechetycznych (16 × 27 m); całość poświęcił Bp Jerzy Modzelewski 1 września 1985 roku. Od tego czasu była tu filia parafii Matki Bożej Częstochowskiej. Wiosną 1987 r. rozpoczęły się prace przy wznoszeniu kościoła według projektu arch. Stanisława Marzyńskiego – ze względu na stan zdrowia nadzór autorski prowadził prof. Andrzej Buchner z Warszawy. 3 maja 1989 roku Bp Marian Duś poświęcił mury kościoła i wmurował kamień węgielny. 3 czerwca 1989 roku Bp Zbigniew Józef Kraszewski poświęcił dzwony „Maria”, „Jan” i „Józef” odlane w ludwisarni Felczyńskich w Przemyślu.

Pierwszą Mszę Św. wraz z poświęceniem tabernakulum i ścian kościoła odprawił Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 1993 roku, kazanie wygłosił Ks. Lucjan Święszkowski. W 1997 r. powołano Fundację na Rzecz Budowy Organów parafialnych. Rok 2000 zainaugurowano wydaniem kolorowego pisma parafialnego w nakładzie 1.000. egz. i pielgrzymką parafialną do Włoch. We wrześniu 2001 r. odbyły się pierwsze misje święte. 13 grudnia 2009 roku Abp Henryk Hoser SAC uroczyście poświęcił kościół. W czasie 30 lat istnienia parafii wydała 10 nowych kapłanów.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 16:00 (dla niepełnosprawnych w 3 niedzielę miesiąca), 18:00

Dni powszednie: 07:00 (w wakacje o 7:30), 07:30 (poza wakacjami o 7:00), 16:30 (w I piątek miesiąca z udziałem dzieci), 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 października 1978 roku z parafii MB Częstochowskiej w Wołominie i Świętej Trójcy w Kobyłce. Pierwsze starania o parafię we wsi, potem osiedlu, Sławek były jeszcze w 1956 roku, a miejsce było zarezerwowane w planach rozbudowy Wołomina z 1939 r. Na tym terenie istniał od lat 20. sierociniec Sióstr Albertynek, częściowo upaństwowiony w 1952 r. Kilka lat później, dzięki staraniom Ks. Mieczysława Grabowskiego, proboszcza parafii MB Częstochowskiej w Wołominie, udało się odzyskać część budynku i powiększyć drewnianą kaplicę. Kapelanem Sióstr był Ks. Józef Januszko. Gromadził okoliczną ludność się na dwóch niedzielnych Mszach Św. Podobnie czynili jego następcy, działający już przy filii parafii Wołomin: Ks. Czesław Przetacznik i Ks. Jan Raczkowski.

13 lutego 1972 roku duszpasterstwo w kaplicy powierzono Zgromadzeniu Księży Orionistów, pierwszym duszpasterzem był Ks. Mieczysław Jańczak FDP. W kwietniu 1973 r. przeprowadzono remont kaplicy, poświęcił ją Kard. Stefan Wyszyński 24 czerwca 1974 roku. Do pracy w duszpasterstwie dołączyły 23 października 1974 roku Siostry Pasterki. 3 maja 1977 roku formalnie powierzono placówkę Zgromadzeniu Księży Orionistów. W tym samym roku, po latach starań, parafia otrzymała pozwolenie na budowę kościoła. 21 września 1978 roku Kard. Stefan Wyszyński przeniósł Najświętszy Sakrament ze starej kaplicy do nowej i odprawił w niej pierwszą Mszę Św. (kaplica służy dziś parafii jako sala widowiskowa). W święto Patrona, 1 maja 1980 roku, Bp Bronisław Dąbrowski wmurował kamień węgielny pochodzący z grobu Św. Piotra, pobłogosławiony przez Jana Pawła II podczas audiencji 12 grudnia 1979 roku.

Do 1986 r. trwała budowa świątyni zaprojektowanej przez arch. Ryszarda Tomickiego, ogromną pomoc w budowie okazało Zgromadzenie Księży Orionistów i Ks. Cirillo Longo z Włoch. Od 30 listopada 1986 roku Msze Św. niedzielne odprawiają się w nowym kościele. Kard. Józef Glemp uroczyście konsekrował kościół 23 października 1991 roku. Szczególnym dniem był 15 października 1995 roku, kiedy Kard. Kazimierz Świątek poświęcił figurę Matki Bożej na zewnątrz kościoła i oddał całą parafię w Jej matczyną opiekę. Dwa miesiące potem, 19 grudnia, uroczyście przeniesiono figurę MB Fatimskiej z kaplicy Hospicjum do kościoła i zainaugurowano nabożeństwa fatimskie każdego 13 dnia miesiąca. Parafia od 1998 r. jest diecezjalnym centrum Legionu Maryi i miejscem spotkań ludzi pracy.

Niedziele i święta: 08:30, 10:00 (dla młodzieży), 11:30 (z udziałem dzieci), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię pw. Św. Ojca Pio w Zagościńcu erygował Bp Kazimierz Romaniuk 18 stycznia 2004 r. Kościół parafialny jest w trakcie budowy. Kamień węgielny z Bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie poświecił Bł. Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski w Krakowie w 2001 r. Wmurowania kamienia węgielnego dokonał Bp Kazimierz Romaniuk 19 września 2010 r.
Relikwie: Parafia posiada relikwie: Św. Ojca Pio, Św. Faustyny, Św. Stanisława Biskupa, Bł. Jana Kantego.