Dekanat: Siennicki

Niedziele i święta: 08:45 (kaplica szpitalna w Rudce), 10:00, 11:30

Dni powszednie: 16:00

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 24 maja 1997 r. z części parafii Kuflew i Mrozy. Początki duszpasterstwa były tutaj dość burzliwe: w 1930 r. wieś Guzew została odłączona od parafii Kuflew i przyłączona do parafii Mrozy. Spowodowało to antagonizmy na tyle silne, że w latach 1931-1936 funkcjonował tu Polski Narodowy Kościół z niewielką drewnianą kaplicą i księdzem. Jednak z powodu braku funduszy na budowę kościoła murowanego i utrzymanie księdza wspólnota się rozwiązała. Po tym fakcie cztery rodziny przyłączyły się do parafii w Mrozach, a pozostali powrócili do Kuflewa.

Ks. Władysław Furmański, wieloletni proboszcz Kuflewa (1968-1983), czynił duże starania, aby zjednoczyć wieś: wynajął dom, w którym prowadził katechizację dzieci (raz w tygodniu) i odprawiał Mszę świętą (raz w miesiącu). Ówczesne władze cywilne postanowiły sprzedać dom; od tej pory katechizację i Eucharystię sprawowano po rodzinach lub na łące. W 1982 r. ks. Furmański podjął starania o budowę kaplicy i sali katechetycznej.

Poświęcenia krzyża i placu dokonał bp Zbigniew Kraszewski. Od maja 1983 r. Mszę świętą odprawia się w każdą niedzielę. Budowę kaplicy rozpoczęto 17 września, a 22 października bp Jerzy Modzelewski wmurował kamień węgielny przywieziony z Grobu Pańskiego. Od 1 września 1984 r. nauka religii odbywała się już w salce katechetycznej. Dekretem z 22 czerwca 1995 r. władza diecezjalna mianowała ks. Bogdana Sałańskiego kapelanem kaplicy Najświętszego Serca Pana Jezusa w sanatorium w Rudce, powierzając mu obowiązek opieki duszpasterskiej nad kaplicą z Guzewie; on też został mianowany pierwszym proboszczem.

W roku 1999 między plebanią a kościołem powstała grota ku czci Matki Bożej, rozpoczęto też prace związane z wyposażaniem świątyni. W dniu 15 września 2004 r. bp Kazimierz Romaniuk dokonał konsekracji kościoła.

Niedziele i święta: (kaplica w Toporze), 09:00, 11:00

Dni powszednie: (poza majem i październikiem o 8:00 lub 17:00, wg ogłoszeń), 17:00 (w październiku oraz w I pt mieisąca), 18:00 (w maju)

Parafię erygował biskup poznański Jan Latalski, późniejszy Prymas, 20 stycznia 1532 roku. Bracia Serafin (sędzia ziemi czerskiej) i Zygmunt Oborscy, właściciele dóbr Łukowiec i Żeliszew, zbudowali drewniany kościół p.w. Wszechmogącego Boga, Niepokalanej Dziewicy Maryi, Św. Anny, Św. Bartłomieja i Św. Stanisława BM (inni podają Św. Barbarę, Św. Stanisława i Św. Annę). Rok później kolatorzy kościoła otrzymali przywilej i założyli tu miasto na prawie magdeburskim. Dokumenty z 1747 roku podają, że pierwotną nazwę Żeliszew zmieniono na Jeruzal. W połowie XVIII w. miasto przeszło w posiadanie rodziny Rudzińskich, a od 1758 r. należało do Cieszkowskich.

W XVIII w. kościół groził zawaleniem, dlatego wojewoda mazowiecki i właściciel miasteczka, Kazimierz Rudziński, zbudował w 1758 r. nową świątynię z drewna p.w. Św. Wojciecha i Św. Mikołaja, która istnieje do chwili obecnej. Na początku XIX w. Jeruzal utracił prawa miejskie. Gruntowne remonty przeprowadzono w latach 1882-1884 (wydłużono nawy na zachód, przebudowano zakrystię i kruchty) i w 1946 r.

Niedziele i święta: 08:00, 09:30, 11:30

Dni powszednie: (8:00 lub 17:00, wg ogłoszeń)

Kiczki to wieś wydzielona z dóbr piaseczyńskich, pierwotnie zwana Wolą Glonkową, nadana wójtowi Maciejowi Kiczce. Po „morowym powietrzu” wieś przeniesiono na wyżej położone Piaski (Kiczki Pierwsze). Parafię erygował tu w 1458 roku biskup poznański i sekretarz królewski Andrzej Bniński herbu Łodzia, wydzielając ją z parafii Latowicz. On także ufundował pierwszy drewniany kościół.

Dzieje pierwszego kościoła nie są znane. W 1626 roku na niewielkim wzgórzu (obecnie Kiczki Drugie) wybudowano drugą świątynię, której fundatorką była księżna Anna. Ta świątynia spłonęła 11 stycznia 1751 roku i w tym samym roku została odbudowana.

Od XV wieku wieś była przypisana do warszawskiego szpitala Świętego Ducha (obok kościoła św. Marcina). Po 1796 roku parafia znalazła się pod rządami austriackimi i weszła na krótko w skład diecezji lubelskiej.

W latach 1824 i 1860 kościół był remontowany. W 1901 roku przedłużono go o 12 łokci i położono nowe podwaliny, od południowej strony dobudowano zakrystię, a nad nią galerię do słuchania Mszy świętej. Grotę Matki Bożej z Lourdes wzniósł ks. Ludwik Utasiewicz w 1902 roku. W latach 1992 i 2000 ufundowano dzwony o imionach „Anna” i „Maria”. W roku 2000 zamknięto Szkołę Podstawową w Kiczkach Pierwszych, która mieściła się w przedwojennym dworze.

Staraniem ks. Eugeniusza Lewandowskiego w 2001 roku wybudowano 16 kapliczek różańcowych z kamienia polnego. W 2003 roku wykonano z modrzewia stopnie i podłogę prezbiterium, wyremontowano południową ścianę zewnętrzną i wymieniono 9 okien. W 2008 roku, staraniem ks. Antoniego Zycha, zainstalowano w kościele 6 promienników i wymieniono figurę Pana Jezusa (z 1928 r.) na figurę Jezusa Miłosiernego. Natomiast w 2012 roku przeprowadzono gruntowny remont dzwonnicy, w całości sfinansowany przez Urząd Marszałkowski.

Niedziele i święta: 08:00, 10:00 (kaplica w Sokolniku), 11:30

Dni powszednie: 08:00, 18:00

Parafię erygował biskup poznański Jan Lubrański 19 stycznia 1515 roku.

Na początku XV wieku wieś należała do rodu Jasieńczyków. Około 1470 roku przeszła w posiadanie rodziny Oborskich herbu Pierzchała. Nowi właściciele postarali się o prawa miejskie, którymi Kuflew cieszył się do 1820 roku. W XIX wieku był własnością Bronisława Dąbrowskiego, syna Henryka Dąbrowskiego – wodza Legionów. Za aktywny udział w ruchu oporu wieś została spalona przez Niemców w 1943 roku.

Wraz z założeniem parafii bracia Oborscy (Marcin, Jan, Wiktoryn i Werner) ufundowali drewniany kościół pod wezwaniem Matki Bożej i św. Anny we wsi Stok, który jednak po kilkunastu latach spłonął. Nową świątynię z drewna, pod wezwaniem św. Marcina i św. Mikołaja, już w Kuflewie, wzniósł Werner Oborski w 1542 roku, a poświęcił ją ówczesny biskup poznański Sebastian Branicki.

W 1759 roku ks. kan. Franciszek Kosowski, proboszcz kuflewski, i hrabia Rafał Ludwik Skarbek, dziedzic Kuflewa, ufundowali kolejny drewniany kościół, który przetrwał do 8 marca 1991 roku, kiedy doszczętnie spłonął z nieustalonych przyczyn. Obecny kościół murowany wzniesiono w latach 1991-1994 staraniem ks. Janusza Kuśmierczyka i przy ogromnym wysiłku parafian.

Świątynię konsekrował bp Kazimierz Romaniuk 29 maja 1994 roku. Obok kościoła stoi figura św. Jana Nepomucena rzeźbiona w piaskowcu i zabytkowa dzwonnica z XVIII wieku, postawiona na planie trójkąta.

Niedziele i święta: 8:00, 9:00 (poza wakacjami), 10:00, 12:00, 17:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00 (poza wakacjami)

Parafię erygował biskup poznański w X lub XI wieku, jako jedną z pierwszych, a może nawet pierwszą w zawiślańskiej części diecezji poznańskiej. Inni przesuwają datę erygowania na wiek XII. Archeologowie odkryli na tych terenach cmentarzysko ciałopalne z XXX wieku przed Chrystusem. Pierwszy drewniany kościół, pod wezwaniem św. Wawrzyńca, zbudowano dla uczczenia 1000-lecia narodzenia Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnie z tego okresu datuje się herb Latowicza (apokaliptyczny Baranek Boży).

Pierwsze dokumenty o Latowiczu pochodzą z lat 1238-1247, gdy był on własnością książąt mazowieckich. W roku 1300 książę Trojden podarował go dożywotnio sędziemu ziemi czerskiej Janowi z Piekar. W 1313 roku należał do wojewody mazowieckiego Krystyna. 17 lipca 1423 roku książę Janusz I nadał osadzie prawa miejskie, którymi cieszyła się do roku 1869. Na początku XVI wieku miasto stanowiło część posagu przyznanego przez króla Zygmunta I Starego księżnej Annie Mazowieckiej. Następnie należało do dóbr królowej Bony, która bardzo chętnie tu przebywała, Anny Jagiellonki (żony Stefana Batorego) i Konstancji (żony Zygmunta III Wazy). Po zniszczeniach potopu szwedzkiego Latowicz nigdy nie powrócił do dawnej świetności.

W roku 1400 był tu kościół drewniany pod wezwaniem Świętej Trójcy i św. Walentego, jednak na skutek ognia i innych wypadków uległ zniszczeniu. W roku 1522 księżna Anna Radziwiłłówna wybudowała nowy kościół drewniany pod wezwaniem św. Anny, który w czasie wielkiego pożaru miasta w 1619 roku doszczętnie spłonął. O budowę świątyni zatroszczył się ks. Stanisław Falęcki, kanonik pułtuski. W tym czasie istniały w miasteczku dwa kościoły filialne: św. Wawrzyńca i Świętego Ducha. W roku 1733 książę August Aleksander Czartoryski, ówczesny generał ziem podolskich i starosta latowicki, ufundował nową drewnianą świątynię, z dwoma wieżami. Konsekrował ją w 1777 roku bp Kacper Cieciszowski.

Pod koniec XIX wieku parafia liczyła 8000 wiernych i kościół był za mały. Nowa świątynia – w stylu neogotyckim, według projektu arch. Józefa Dziekońskiego – powstała staraniem proboszczów Piotra Godlewskiego i Józefa Rauby w latach 1899-1911. Konsekrował ją kard. Aleksander Kakowski 23 czerwca 1920 roku. Starą, niepotrzebną i w złym stanie technicznym, rozebrano w 1918 roku (dwa ołtarze boczne i ambonę przeniesiono do nowego kościoła).

W czasie bombardowania Latowicza w 1939 roku Niemcy poważnie uszkodzili kościół, na szczęście jedna z dwóch bomb nie eksplodowała.

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 11:00 (z kazaniem dla dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował biskup poznański Jan Latalski 3 kwietnia 1528 roku, chociaż Kapituła Poznańska wyraziła na to zgodę już 30 czerwca 1515 roku. Nieco później, 10 kwietnia 1526 roku księżna Anna Mazowiecka, córka Konrada III i żona wojewody Stanisława Odrowąża, nadała Stanisławowi Siennickiemu i jego braciom, Januszowi i Michałowi (ten ostatni był pierwszym proboszczem) przywilej założenia ze wsi dziedzicznej Syenycza miasta pod nazwą Janowo, zmienionego później na Siennicę (utraciła prawa miejskie w 1869 r.). Sienniccy zbudowali drewniany kościół p.w. Św. Jana Chrzciciela, Stanisława, Krzysztofa, Mikołaja, Anny i Barbary, a obok założyli szkołę parafialną. Kościół ten został zastąpiony kolejną drewnianą świątynią w 1577 r., którą Paweł Siennicki, chorąży czerski, w latach 1693-1698 zamienił na inny p.w. Przemienienia Pańskiego, Nawiedzenia NMP i Św. Stanisława, wykonaną przez cieślę Jana Gołkowskiego. Świątynia stała na niewielkim wzniesieniu przy dawnym rynku miejskim, konsekrował ją Bp Marcin Załuski, sufragan płocki, 1 maja 1751 roku. W tym kościele znajdował się cudowny obraz MB Częstochowskiej, który przeniesiony do kościoła klasztornego zasłynął łaskami. Kościół ten (zwany farą) został doszczętnie spalony przez Niemców w 1939 r. Kazimierz Rudziński i Antonina z Nowosielskich oraz ich syn Michał ufundowali w latach 1749-1754 murowany barokowy kościół wraz z klasztorem p.w. Ofiarowania NMP. Kościół projektowali arch. Symeon Gaygier i arch. Antoni Solari, a konsekrował Bp Jan Albert Randy, sufragan warszawski, w 1761 r. Klasztor i kościół oddany został OO. Reformatom, którzy przetrwali w nim do kasaty zakonów w 1863 r. Podczas powstania listopadowego mieścił się w klasztorze sztab gen. Skrzyneckiego, w 1863 r. ukrywano tu i leczono powstańców. W roku 1896 kościół i klasztor przeszły pod zarząd diecezji. Niemcy wycofując się w 1944 r. spalili kościół; odbudowę ukończono w 1959 r. Do kościoła przylega klasztor poreformacki: w części parafialnej znajdują się mieszkania dla wikariuszy, sala katechetyczna; pozostała część jest pod administracją Zespołu Szkół.

Niedziele i święta: 09:00, 11:30

Dni powszednie: (7:00 lub 17:00, wg ogłoszeń poza majem, czerwcem i październikiem), 17:00 (w maju, czerwcu i październiku)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 26 sierpnia 1952 roku z parafii Latowicz i Siennica. Ślady obecności człowieka są bardzo wczesne: archeolodzy w osadzie Kościelisko odkryli groby z V-II w. przed Chrystusem. Mimo, że wieś od wieków należała do parafii Latowicz (14 km), to wierni uczęszczali na Msze Św. do Siennicy i Parysowa (po 7 km). Każdego 26 sierpnia przy kapliczce w Starogrodzie wybudowanej w 1903 roku ksiądz z Latowicza sprawował Eucharystię. Tak zrodziła się myśl o własnej świątyni. Działkę pod drewniany kościół, który spalił się 7 maja 1970 roku, podarował Stanisław Dąbrowski. Zaraz po tym zdarzeniu rozpoczęto budowę murowanej świątyni według projektu arch. Stanisława Marzyńskiego. Konsekrował ją Kard. Stefan Wyszyński w dniu 15 kwietnia 1973 roku. W roku 2012, z okazji jubileuszu 60-lecia istnienia parafii, odbyła się peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej.

Niedziele i święta: 07:30, 09:00, 11:15

Dni powszednie: (9:00 lub 16:00, wg ogłoszeń)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 27 lipca 1952 roku z części parafii Latowicz. W miejscowości Wielgolas nieopodal drogi od dawna stały trzy krzyże, na pobliskiej sośnie umieszczony był obraz MB Częstochowskiej, a obok sosny biło źródło, którego woda – według wiary ludu – uzdrawiała chorych i sprowadzała łaski. Nasilenie nabożeństw przypadło na lata po pierwszej wojnie światowej. W 1930 r. powstała myśl wystawienia kaplicy w miejscu powszechnie otaczanym czcią, a w 1931 r. poświęcono kamień węgielny i rozpoczęto budowę. Na placu ofiarowanym przez p. Wyleżyńskich, właścicieli Wielgolasu, staraniem Ks. Stefana Antosiewicza, proboszcza Latowicza, powstała kaplica w stylu polskiego baroku według planów arch. Michała Sławińskiego. Poświęcił ją Ks. Franciszek Bakalarczyk, dziekan miński w 1934 r. Od 1933 roku przynajmniej raz na miesiąc proboszcz latowicki odprawiał tu Mszę Św. Jednocześnie założono księgę, w której spisywano otrzymane łaski. Pierwszym administratorem, a potem proboszczem parafii, został Ks. Andrzej Marczak, który zamieszkał w gospodarstwie odstąpionym przez jedną z wiernych. W 1953 r. wybudowano murowaną plebanię, potem oborę i stodołę. Ks. Marczak podjął starania o budowę kościoła; projekt przygotował arch. Zygmunt Konarzewski z Warszawy, a budowę rozpoczął w 1957 r. Ks. Wacław Koryś. Proboszczowi udało się zmobilizować wiernych do wyrobu cegieł i innych prac przy budowie kościoła, i mimo wielkich trudności (także ze strony władz państwowych) ukończyć budowę kościoła. Świątynię konsekrował Kard. Stefan Wyszyński 2 lipca 1961 roku. W 1966 r. miejsce było jednym z trzech sanktuariów maryjnych na terenie obecnej Diecezji Warszawsko-Praskiej. W roku 2000 Bp Kazimierz Romaniuk ustanowił sanktuarium kościołem stacyjnym Roku Jubileuszowego. Od 2003 roku wznowiono zostały pierwszo sobotnie czuwania maryjne w Sanktuarium.