Znajdź Mszę Świętą Dla dziennikarzy Dla księży

Diecezja Warszawsko-Praska » Praski

Dekanat: Praski

WARSZAWA (Praga), Parafia Matki Bożej Loretańskiej

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:00

Parafię erygował Bp Stanisław Gall 1 sierpnia 1941 roku dzieląc istniejącą od XIV w. parafię praskiej. Bernardyni przybyli na Pragę w 1617 r. i z fundacji króla Władysława IV rozpoczęli budowę świątyni wraz z klasztorem. Pierwszy kościół drewniany stanął w 1620 r. Natomiast poświęcenie murowanego kościoła w stylu barokowym (z dwiema wieżami) odbyło się w 1642 r. Odrębną budowlą stanowiącą całość architektoniczną jest Domek Loretański wzorowany na słynnym „Domu Maryi” we włoskim Loreto. Fundamenty położono 12 czerwca 1640 roku, głównymi fundatorami byli: Władysław IV Waza, jego małżonka, Cecylia Renata, oraz dwaj bracia królewscy. Domek oddano do użytku wiernych w 1644 r.; otoczony był krużgankami, a od strony zewnętrznej wieńczyły go cztery narożne baszty, charakterystyczne dla polskiej architektury barokowej. Domek Loretański, wystawiony niemałym kosztem, pokryto od zewnątrz marmurowymi rzeźbami, portale wykonano w marmurze dębnickim. Wewnątrz domku ustawiona była łaskami słynąca figura MB Loretańskiej, otoczona wotami i lampami wotywnymi. Król Władysław IV kazał umieścić wizerunek domku w centrum herbu Pragi, tak, aby przygniatał smoka. Nad domkiem, podtrzymywanym przez dwa anioły, znajduje się postać Matki Bożej z Dzieciątkiem; w środku umieszczono herb konsekratora Bp. Działyńskiego-Ogończyk. Odtąd ta część Pragi nazywała się Pragą Biskupią i, podobnie jak cała prawobrzeżna Warszawa, podlegała jurysdykcji biskupów płockich. Figura MB Loretańskiej stała się celem pielgrzymek z całej Polski. Podczas potopu szwedzkiego domek został bezprzykładnie złupiony, odarty z rzeźb i wotów (wywiezione do Szwecji) i już nigdy nie wrócił do pierwotnej świetności. Kościół wraz z klasztorem i Sanktuarium ocalały w czasie rzezi Pragi w dniu 4 listopada 1794 roku: zostały tylko obrabowane z kosztownego wystroju. Jednak podczas fortyfikowania Pragi w 1811 r. Napoleon kazał zburzyć kościół wraz z klasztorem. Bernardyni musieli przenieść się do kościoła Św. Anny w Warszawie i zabrali ze sobą łaskami słynącą figurę MB Loretańskiej, gdzie w osobnej kaplicy znajduje się do dziś. Dzięki nieprzejednanej postawie ludności Pragi i Warszawy zaniechano w ostatniej chwili rozbiórki Domku Loretańskiego i odtąd kaplica zaczęła pełnić zadania jedynego kościoła parafialnego Pragi, w którym osiadł proboszcz spalonego kościoła na Skaryszewie. Umieścił on w Domku Loretańskim piękną gotycką figurę MB Kamionkowskiej. Sanktuarium było zbyt małe do duszpasterstwa parafialnego, toteż w 1853 r. przystąpiono do przebudowy według projektu arch. Alfonsa Kropiwnickiego; wzniesiono wieżę, attykę z chórem oraz dwa narożne wewnętrzne krużganki. Ten sam architekt zaprojektował także stojącą do dziś dzwonnicę, w której zawieszono trzy dzwony. Na przełomie XIX i XX w. kościół ulegał postępującej ruinie, a gdy wybudowano pobliski kościół Św. Floriana, został prawie zapomniany. Pod koniec lat trzydziestych XX w. zawiązało się Stowarzyszenie Miłośników Kościoła Matki Bożej Loretańskiej, które wydatnie przyczyniło się do jego ocalenia.

WARSZAWA (Praga), Parafia Matki Bożej z Lourdes

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 15:00 (poza wakacjami), 18:30 (dla młodzieży)

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 17:00 (w I czwartek i w I piątek miesiąca), 18:30

Dni powszednie: poniedziałek, wtorek, środa, piątek, sobota: 8: 30–17: 45; czwartek: 8.30–21.00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 28 stycznia 1951 roku z części parafii MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze. Wcześniej Wacław i Jadwiga Mańkowscy zbudowali tu stylową kamienicę (1899-1901) i według projektu W. Kozłowskiego i A. Nieniewskiego i przeznaczyli ją na zakład wychowawczy pod nazwą „Dom Pracy dla Chłopców”. Kierownictwo zakładu i opiekę duszpasterską sprawowali od 1917 r. księża marianie. Przy prowadzeniu zakłądu pomagały siostry imienia Jezus, a kaplica na II piętrze dostępna była dla okolicznej ludności. W 1934/1935 r. wzniesiono murowany kościół na rogu ulicy Wileńskiej i Szwedzkiej, według planów arch. Stanisława Mancewicza. Kaplicę poświęcił Kard. Aleksander Kakowski 30 czerwca 1935 roku. Prosty i niezbyt wielki budynek służył następnie jako pierwszy kościół parafialny aż do 1992 r., czyli do czasu wybudowania nowego kościoła, a następnie został przekształcony na biurowiec. Po wojnie władze państwowe zlikwidowały zakład wychowawczy. Kamienica stała się plebanią i domem zakonnym dwóch zgromadzeń: księży marianów i sióstr eucharystek, które podjęły tutaj pracę po przesiedleniu z Wileńszczyzny oraz po odejściu sióstr imienia Jezus. Wzrost liczby ludności sprawiał, że stary kościół okazał się zbyt ciasny, tym bardziej, że teren parafii został poszerzony. W 1975 r. dobudowano w kościele galerie zwiększając powierzchnię użytkową o ok. 50%, a w 1986 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła według projektu Jacka Jagody. Konsekracji kościoła dokonał bp Kazimierz Romaniuk 7 października 1992 roku, a następnie ustanowił kościół sanktuarium chorych. W latach 2005-2010 wstawiono witraże, w 2012 r. zamontowano 24-głosowe organy mechaniczne sprowadzone z Niemiec. W 2007 r. odeszły z parafii siostry eucharystii, a pracę podjęły siostry uczennice Krzyża.

WARSZAWA (Praga), Parafia Najświętszego Serca Jezusowego

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00, 18:00, 19:30

Dni powszednie: 7:00, 8:00, 12:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 1 listopada 1919 roku z części parafii praskiej. Wykonawcą dekretu był ówczesny dziekan praski i wielki społecznik, Ks. Ignacy Kłopotowski (obecnie błogosławiony). Pierwszym proboszczem został Ks. Jan Poskrobko. Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego została wzniesiona w latach 1907-1923, według projektu arch. Hugona Kudery i Łukasza Wolskiego, wzorujących się na bazylice Św. Pawła za Murami w Rzymie. Fundatorami świątyni byli Michał i Maria Radziwiłłowie. Początkowa budowa ruszyła z dużym rozmachem, ale I wojna światowa zmieniła warunki ekonomiczne i zdeprecjonowała wartość fundacji, dlatego pierwotnie wyznaczone środki nie wystarczyły na wieżę i plebanię. Tytuł Bazyliki Mniejszej nadał świątyni papież Pius XI dnia 23 sierpnia 1923 r., a 16 września tego roku konsekrował ją Kard. Aleksander Kakowski. W 1931 r. przekazał ją na wieczne czasy Zgromadzeniu Salezjańskiemu i pismem z dnia 23 września 1931 r. mianował proboszczem Ks. Antoniego Chlonowskiego.
Odbudowę ze zniszczeń wojennych projektował prof. Stanisław Marzyński. W latach 1996-2000 wybudowano wieżę wysoką na 65 m, umieszczono w niej trzy dzwony z ludwisarni Felczyńskich, na których wypisano imiona: Chrystus Król Wszechświata (2.500 kg, dar parafian), MB Wspomożycielka Wiernych (1.450 kg, dar Salezjanów) i Jan Paweł (700 kg, dar dzieci i młodzieży). 29 sierpnia 2016 r., po długich zabiegach w różnych urzędach staraniem ks. prob. Edmunda Mozelewskiego, oddano do użytku windę, ułatwiającą wejście do bazyliki osobom starszym i niepełnosprawnym (wejście do windy za schodami głównymi z lewej strony). Z ważniejszych wydarzeń, jakie miały miejsce w bazylice należy wymienić: oddanie całego narodu Najświętszemu Sercu Jezusowemu w dniu 24 października 1951 r.; tutaj dnia 8 czerwca 1991 r. papież Jan Paweł II otworzył II Synod Plenarny (potem dwukrotnie spotkały się tu Zespoły Synodalne z całej Polski); dwukrotnie nawiedziła bazylikę Matka Boża w znaku Fatimskim (22 października 1992 r. i 7-8 października 1996 r. – ogólnopolskie pożegnanie przez młodzież). Bp Kazimierz Romaniuk, pierwszy ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej wyznaczył bazylikę jako diecezjalne centrum kultu Najświętszego Serca Jezusowego.

WARSZAWA (Praga), Parafia św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika

Niedziele i święta: 7:30, 9:30, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:30, 18:00, 20:00 (akademicka)

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 8:00, 8:30, 18:00, 18:30 (nocna z I cz na I pt miesiąca)

Dni powszednie: 8: 30–18: 00, 18: 30–6: 30 nocna z I czwartku na I piątek miesiąca

Parafię erygował administrator apostolski, Bp Stanisław Gall, 1 sierpnia 1941 roku, dzieląc parafię praską przy kościele MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze na dwie części. Parafia katedralna jest kontynuatorką parafii istniejącej na terenach dzisiejszej Pragi, o której pierwsze wzmianki pojawiają się już w 1573 r., w związku z elekcją w Kamionie króla Henryka Walezego. W istniejącym wówczas kościele (rejon obecnego kościoła MB Zwycięskiej w Warszawie-Kamionku), należącym do diecezji płockiej, odprawiono uroczystą Mszę Św. na rozpoczęcie wolnej elekcji, która była pierwszą w historii Polski. Obszar ten zaliczał się do powstałego w 1443 r. archidiakonatu i dekanatu pułtuskiego. Pod koniec XVI w. teren parafii Kamion obejmował m.in. ziemie, których właścicielami byli: biskupi kamienieccy (między ul. Okrzei, Targową i Pl. Hallera) oraz kapituła płocka. Z inicjatywy biskupów kamienieckich rozpoczęła się budowa siedziby Zakonu Bernardynów, którzy zostali wprowadzeni do klasztoru w 1617 r. W tym okresie rozwijała się również działalność właścicieli z macierzystej diecezji. Ówczesny proboszcz praski, Ks. Stanisław Skarszewski założył nową osadę, nazwaną od jego nazwiska Skarszew, na terenie której wybudował w 1644 r. drewniany kościół p.w. Św. Stanisława BM (rejon obecnego skrzyżowania ulic: Okrzei i Wrzesińskiej). Rok później król Władysław IV ufundował Kaplicę Loretańską przy klasztorze Bernardynów. Zmiany w funkcjonowaniu parafii praskiej nastąpiły w wyniku Bitwy Trzydniowej podczas „Potopu Szwedzkiego” w lipcu 1656 roku. Dokonane wówczas uszkodzenia kościoła parafialnego zmusiły władze kościelne do umieszczenia siedziby parafii przy kościele Św. Stanisława na Skarszewie; oficjalna decyzja pochodzi z 4 lutego 1681 roku. W pobliżu kościoła Bernardynów powstał w 1666 r. drewniany klasztor i kościół Sióstr Bernardynek. W ostatnich latach XVII w. włączono tereny Pragi do dekanatu radzymińskiego.

Po utworzeniu w 1798 r. Diecezji Warszawskiej papież Pius VII w lipcu 1800 r. przyłączył parafię praską do nowej diecezji, która w lutym 1818 r. otrzymała godność Archidiecezji. W związku z pracami fortyfikacyjnymi wojsk napoleońskich w latach 1806-1811 rozebrano: kościół Św. Stanisława, klasztor Bernardynek (przeniosły się do Łowicza) oraz kompleks klasztorny Bernardynów (przenieśli się do kościoła Św. Anny na Starym Mieście i do małego drewnianego kościoła w Warszawie-Grodzisku), ocalała jedynie Kaplica Loretańska, która po nieznacznych modyfikacjach pełniła rolę kościoła parafii praskiej.

Po Powstaniu Styczniowym ukaz carski z 26 grudnia 1865 roku powołał parafię pod wezwaniem NMP Loretańskiej, obejmującą tereny dotychczasowej parafii praskiej. Szybki wzrost liczby mieszkańców Pragi spowodował konieczność wybudowania nowego kościoła. Świątynia powstała z funduszów społeczeństwa praskiego i składek z całej Polski, według planów arch. Józefa Piusa Dziekońskiego, autora kilkudziesięciu pięknych projektów, który uznał ten kościół za swe najwspanialsze dzieło. Rozpoczęta w 1887 r. budowa kościoła Św. Floriana została zakończona uroczystą konsekracją świątyni 29 września 1901 roku. Przedwojenny wystrój był nadzorowany przez samego prof. Dziekońskiego, a po jego śmierci przez prof. Zdzisława Mączeńskiego. Świątynia posiadała polichromię zaprojektowaną przez braci Strzałeckich i wykonaną na murze ceglanym przez uczniów ze szkoły Gersona. Z chwilą oddania nowej świątyni centrum życia parafialnego przeniosło się do nowego neogotyckiego kościoła, który bardziej odpowiadał potrzebom duszpasterskim parafii liczącej wówczas około 70.000 osób.

W krótkim czasie z terenów parafii MB Loretańskiej powstały nowe parafie: Matki Bożej Różańcowej na Bródnie (26 października 1913 roku), Bożego Ciała na Kamionku (22 lutego 1917 roku), Najśw. Serca Jezusowego (30 października 1919 roku) i Zmartwychwstania Pańskiego (1 listopada 1919 roku). Objęcie w 1919 r. parafii przez Ks. Ignacego Kłopotowskiego przyniosło wiele doniosłych inicjatyw, wśród których najbardziej znamienną było powołanie w 1920 r. Zgromadzenia Sióstr Loretanek. Czas odzyskania niepodległości w Ojczyźnie zaowocował również zmianami organizacji kościelnej w Warszawie, w której w 1922 r. utworzono trzy dekanaty, z których jeden obejmował tereny prawobrzeżne i został nazwany praskim. Po wybuchu w Cytadeli Warszawskiej w roku 1923 uległa uszkodzeniu kamienna konstrukcja hełmów i wieże kościoła zaczęły się rysować (pierwsze naruszenie konstrukcji nastąpiło podczas I wojny światowej, przy wysadzaniu przez wojska niemieckie przęsła Mostu Kierbedzia), poza tym kościół stoi na miejscu dawnego jeziorka, dlatego też zapadła wspólna decyzja władz miejskich i kościelnych o zdjęciu hełmów. Ludność Warszawy nazywając wcześniej świątynię „katedrą praską”, od tamtego wydarzenia nadała jej również miano „warszawskiej Notre Dame”. W 1939 r. kościół poniósł małe straty, ale po zdławieniu powstania na Pradze wycofujące się oddziały niemieckie w dniu 14 września 1944 roku wysadziły świątynię. Dokonało się to po dwukrotnym minowaniu, gdyż budowla oparła się pierwszemu wybuchowi. Dzieło odbudowy świątyni podjęła ludność Pragi w 1947 roku pod kierunkiem Ks. Feliksa de Ville. Plany rekonstrukcji wykonał prof. Stanisław Marzyński, modyfikując nieco projekt Dziekońskiego.

Pod koniec 1947 roku nastąpiła kolejna reorganizacja dekanatów Archidiecezji Warszawskiej, która podtrzymała dekanat praski. Zmiana w tej dziedzinie nastąpiła 1 stycznia 1953 roku, kiedy dekanat praski podzielono na północny i południowy (do niego zaliczała się parafia Św. Floriana). Pięć lat później praskie dekanaty podzielono na: aniński, grochowski, praski (z parafią Św. Floriana) i bródnowski. Początek lat sześćdziesiątych zakończył główny etap prac przy odbudowie kościoła i 18 listopada 1961 roku Prymas Polski, Kard. Stefan Wyszyński, dokonał poświęcenia odbudowanej części kościoła. W 1964 r., za Ks. Stanisława Wierzejskiego, rozpoczęto odbudowę frontonu kościoła z wieżami, prace trwały etapami do 1970 r., a roboty prowadzili budowniczowie: Mieczysław Rechnio i Edward Zdziarski. Elementy stolarskie do kościoła wykonał Starszy Cechu Stolarzy, p. Kazimierz Wrzesiński.

Kolejnym etapem w historii parafii było utworzenie 25 marca 1992 roku nowych diecezji w Polsce. Papież Jan Paweł II, bullą Totus Tuus Poloniae Populus, zreorganizował Diecezje i Prowincje Kościelne w naszym kraju. Katedrą nowopowstałej Diecezji Warszawsko-Praskiej został kościół Św. Floriana na Pradze. Od tego czasu historia parafii związana jest ściśle z wydarzeniami ogólnodiecezjalnymi. Do najgłówniejszych należą: nadanie kościołowi godności Bazyliki Mniejszej (ogłoszenie nastąpiło 5 maja 1997 roku), Msza Św. Episkopatu Polski z okazji 350-lecia praw miejskich Pragi (1 maja 1998 roku), poświęcenie pomnika Ks. Ignacego Jana Skorupki (13 sierpnia 2005 roku, w 85 rocznicę Bitwy Warszawskiej). Do tego trzeba dodać te przeżywane każdego roku: Triduum Paschalne pod przewodnictwem biskupów diecezji, uroczystości Metropolii Warszawskiej ku czci Św. Andrzeja Boboli, centralna procesja Bożego Ciała, święcenia kapłańskie. Najważniejszymi jednak wydarzeniami w historii parafii były: wizyta Ojca Świętego, Jana Pawła II, który 13 czerwca 1999 roku uczestniczył w Liturgii Słowa przed katedrą Św. Floriana oraz rekonsekracja świątyni, dokonana przez Bp. Romaniuka w setną rocznicę konsekracji, 29 września 2001 roku.

WARSZAWA (Targówek), Parafia Chrystusa Króla

Tykocińska 27/35, 03-545 Warszawa

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:15 (z udziałem dzieci), 11:30 (dla młodzieży), 13:00, 18:30

Dni powszednie: 6:30, 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Aleksander Kakowski 25 stycznia 1932 roku z części parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie-Pradze i MB Loretańskiej w Warszawie-Pradze. Po uchyleniu ograniczeń budowania w 1910 r., a zwłaszcza po uzyskaniu niepodległości w 1918 r., północno-wschodnie peryferia Warszawy zaczęły się rozbudowywać i zaludniać. Z trzech możliwych lokalizacji, wybrano tę przy ulicy Tykocińskiej, głównie dlatego, że p. Florentyna i Roch Krzeszewscy w połowie podarowali plac (resztę wypłacił z własnych funduszy Kard. Aleksander Kakowski); poświęcono go w uroczystość Chrystusa Króla w 1931 r., stawiając przy tym pamiątkowy krzyż. Pierwszą kaplicę urządzono w istniejącym drewnianym dworku; wiosną 1932 r. dobudowano murowaną kaplicę i dwie salki. Prace budowlane ruszyły w 1933 r. dzięki staraniom Ks. Golędzinowskiego; zakończył je w 1954 r. Ks. Franciszek Duczyński, oficjał Sądu Metropolitalnego. Świątynia była budowana z wielkim trudem: jest to podmokły teren, trzykrotnie zmieniano plany architektoniczne, był czas wojny i okupacji. Pierwsze plany wykonał Bronisław Colonna, po wojnie zmienił je arch. Stanisław Koziejewski. W latach siedemdziesiątych w miejscu prywatnych domów zbudowano 10-piętrowe bloki i zasiedlono je nowymi ludźmi, stąd prawie w 100% zmieniła się ludność Targówka. W 2007 r. świątynia wzbogaciła się o dwie nowe kaplice: chrzcielną oraz kaplicę Cudu nad Wisłą (mozaika z wizerunkiem MB Zwycięskiej miażdżącej głowę węża, patronki Bitwy Warszawskiej oraz naszej Diecezji, jest też urna z prochami żołnierzy poległych w 1920 r.). W sierpniu 2011 roku parafię spotkało wielkie nieszczęście: pożar strawił niemal doszczętnie dach kościoła, a ogień i akcja gaśnicza spowodowały wiele zniszczeń także wewnątrz świątyni.

WARSZAWA (Targówek), Parafia św. Marka Ewangelisty

Niedziele i święta: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp w święto Św. Marka, 25 kwietnia 1990 roku, z części parafii Świętej Rodziny w Warszawie-Zaciszu i Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku. W czerwcu 1987 r. władza metropolitalna oddelegowała Ks. Szczepana Stalpińskiego do tworzenia parafii (przeprowadził się z parafii Halinów na Zacisze w lutym 1988 r.). 25 października 1987 roku Bp Marian Duś poświęcił plac pod budowę kościoła i plebanii. W latach 1988-1995 Ks. Szczepan Stalpiński, w większości własnymi rękami, wybudował dom parafialny i kościół według projektu prof. Andrzeja Buchnera; konstruktorem był dr inż. Andrzej Żurawski; nadzór prowadził inż. Kazimierz Górski. Początkowo Mszę Św. odprawiano w prowizorycznej szopie, a od 1989 roku w kaplicy utworzonej na parterze domu katechetycznego. Pierwszą Mszą Św. w nowym kościele była pasterka w roku 1995, którą odprawił Bp Stanisław Kędziora. Niedługo potem, 7 stycznia 1996 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny. Natomiast w grudniu 1999 roku Bp Romaniuk poświęcił kopię wizerunku Matki Bożej Pocieszenia, a 25 czerwca 2000 roku konsekrował świątynię i ołtarz. 3 kwietnia 2004 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił nowy wystrój absydy ołtarzowej. 5 listopada 2004 roku poświęcono kopię obrazu „Jezu ufam Tobie” umieszczoną w odnowionej kaplicy Miłosierdzia Bożego, gdzie 13 grudnia 2009 roku złożono relikwie Św. Faustyny Kowalskiej. Z kolei w kaplicy MB Pocieszenia złożono 1 listopada 2010 roku relikwie Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki, zaś 5 grudnia 2010 roku relikwie Św. O. Maksymiliana Kolbe. 9 kwietnia 2011 roku Abp Henryk Hoser SAC poświęcił nowe pomieszczenia w domu parafialnym, m.in. kaplicę Św. Marka Ewangelisty.

WARSZAWA (Targówek), Parafia św. Wincentego à Paulo

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (drewniany kościół), 8:30, 9:00 (drewniany kościół), 10:00, 10:00 (drewniany kościół), 11:00 (drewniany kościół), 11:30, 12:00 (drewniany kościół), 13:00, 13:00 (drewniany kościół), 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 1 września 1952 roku z części parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku i MB Różańcowej w Warszawie-Bródnie. Pierwszy kościół drewniany p.w. Św. Wincentego à Paulo na Cmentarzu Bródzieńskim wzniesiono przy alei głównej w latach 1887-1888, według projektu Edwarda Cichockiego, z drewna użytego poprzednio do remontu kolumny Zygmunta na Placu Zamkowym. W latach pięćdziesiątych XX w. z terenu Cmentarza Bródzieńskiego wydzielono działkę pod nowy kościół według projektu Stanisława Marzyńskiego. Budowa rozpoczęła się w 1957 r., pierwotnie zgodnie z ustaleniami z 1952 r., miała to być replika mauzoleum – kaplicy hrabiów Przeździeckich ufundowanego pod koniec XIX w. w Warszawie-Koszykach (parafia Św. Barbary). Była to budowla imitująca gotyk z kamiennymi rzeźbami. W czasie II wojny mauzoleum zostało poważnie uszkodzone, w latach pięćdziesiątych rozebrano je i ocalałe elementy przewieziono i osadzono w analogicznych miejscach jak w oryginale. Z kamieniarki mauzoleum zbudowano portal świątyni. 13 lipca 1957 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił kamień węgielny. Z kolei Bp Wacław Majewski poświęcił świątynię 24 sierpnia 1960 roku. Uroczystej konsekracji dokonał Kard. Józef Glemp 22 września 1984 roku.

WARSZAWA (Targówek), Parafia Zmartwychwstania Pańskiego

Niedziele i święta: 9:00, 11:00 (z udziałem dzieci), 12:15 (oprócz wakacji), 16:00 (oprócz uroczystości), 16:30

Dni powszednie: 7:00 (w adwencie), 7:30 (w piątki oprócz adwentu i wakacji), 16:30 (w styczniu od poniedziałku do piątku), 18:00 (oprócz adwentu; w styczniu tylko w sobotę), 21:00 (w środy)

Niedziele i święta: 16: 00–16: 30 oprócz uroczystości

Dni powszednie: 21: 00–22: 00 w środy

Parafię powołał do istnienia Metropolita Warszawski kard. Aleksander Kakowski, dekretem z 25.10.1919 r., jako wotum wdzięczności za odzyskanie przez Polskę niepodległości, jej „zmartwychwstanie”. Projektantem kościoła jest wybitny polski architekt okresu międzywojennego Stefan Szyller (1857-1933). Kamień węgielny został poświęcony przez bł. Ks. Ignacego Kłopotowskiego, ówczesnego dziekana Praskiego. Konsekracji dokonał pierwszy w II RP Nuncjusz Apostolski Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI, zaś w 85 rocznicę jej powstania – w 2004 r., uroczyście nawiedził ją pierwszy w Polsce po okresie komunizmu Nuncjusz Apostolski abp Józef Kowalczyk, późniejszy Prymas Polski. Dnia 9.09.2012 r. kościół, po kapitalnym remoncie przeprowadzonym w latach 2009-2012, został rekonsekrowany przez abp Celestino Migliore, obecnego Nuncjusza Apostolskiego w Polsce. Parafia posadowiona na Targówku Fabrycznym, który stał się częścią m. st. Warszawy w 1916 r., w okresie międzywojennym świetnie się rozwijała, ilość parafian wzrosła z 3 do 12 tysięcy. Dramatem była II wojna światowa – ze względu na koncentrację przemysłu Targówek był bombardowany we wrześniu 1939 r., zaś największą wojenną tragedią okazała się łapanka przeprowadzona 25.08.1944 r. Hitlerowcy wywieźli wówczas z parafii ok. 4 tys. mężczyzn w obawie przed ich udziałem w Powstaniu Warszawskim. Wydarzenie to upamiętnia tablica wmurowana przy wejściu do kościoła. W okresie komunizmu Targówek Fabryczny miał być strefą przemysłową, dlatego też był systematycznie wyludniany i niszczony. Zmiany, dla dzielnicy i dla parafii, nastąpiły w wolnej Polsce po 1989 r. W 1999 r. kościół i budynki kościelne (drewniana dzwonnica i plebania) zostały uznane za zabytek architektoniczny, w latach 2006-12 miał miejsce kapitalny remont całego zabytkowego zespołu kościelnego, w 2000 r. mieszkańcy uzyskali formalne prawo pobytu na tym terenie, a w 2009-2012 przynajmniej część z nich, odzyskała własność budynków i gruntów, zaś w latach 2008-12 powstały nowe połączenia komunikacyjne (wiadukt i stacja kolejowa: Zacisze-Wilno), nowoczesny wielobranżowy sklep i przede wszystkim nowa dzielnica mieszkaniowa – Wilno. W tym czasie na terenie kościelnym pobudowano dom parafialny św. Józefa i Dom Dobrego Pasterza, w których obecnie mieszczą się parafialne ośrodki edukacyjne: Niepubliczne Przedszkole Integracyjne „Iskierka” oraz, prowadzona przez Fundację Edukacyjną „Non verba”, Niepubliczna Szkoła Podstawowa im. Achillesa Ratti.

WARSZAWA (Zacisze), Parafia św. Barnaby Apostoła

Niedziele i święta: 7:00, 8:00 (kaplica Księży Józefitów), 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 11:00 (kaplica Księży Józefitów), 12:00, 18:00 (kaplica Księży Józefitów), 18:00 (w wakacje o 19:30), 19:30 (poza wakacjami o 18:00)

Dni powszednie: 7:00, 7:00 (kaplica Księży Józefitów), 18:00, 18:00 (kaplica Księży Józefitów)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 11 czerwca 1997 roku z części parafii Świętej Rodziny w Warszawie-Zaciszu. 30 maja 1996 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił plac pod budowę nowego kościoła i obiektów towarzyszących i powołał do istnienia ośrodek duszpasterski. Tymczasową drewnianą kaplicę zbudowano w czasie od 23 września do 23 grudnia 1996 roku, a poświęcił ją 21 stycznia 1997 roku Bp Stanisław Kędziora. Wraz ze wzrostem liczby przychodzących na niedzielną Eucharystię kaplica była dwukrotnie powiększana: wydłużona w 2000 r., a w 2001 zyskała kaplicę boczną. Prace nad projektem kościoła rozpoczęły się w listopadzie 1998 r. i trwały do stycznia 2002 r.; nad całością czuwał inż. Adam Jarecki, a nad konstrukcją inż. Tadeusz Koranowicz. Z racji trudnego terenu budowlanego zaistniała konieczność założenia betonowej płyty (1.200 m³ betonu), na której z kolei w sierpniu 1999 r. wylano fundamenty pod kościół. W kwietniu 2002 roku ruszyły roboty przy fundamentach. 17 września 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił pierwszy dzwon (Jan Paweł II, 250 kg, odlany w Przemyślu) i rozpoczął peregrynację figury MB Fatimskiej, aby przygotować parafię do pierwszych misji świętych (9-17 września 2000 roku). W 2010 r. zmieniono częściowo plany architektoniczne i konstrukcyjne kościoła: obniżono wysokość elementów wystających ponad konstrukcję dachu, tzw. „żylet” (z 52 do 30 m), żelbetowy stropodach zamieniono na drewniany oparty na stalowych dźwigarach („hebach”), wydłużono chór, tworząc zeń galerię dostępną dla wiernych. Autorami zmian są architekt: Teresa Kłębkowska – Reńska i konstruktor Kazimierz Górski. W 2011 r. wykonano prace żelbetowo – murowe związane z wprowadzonymi zmianami. W 2012 r. przykryto świątynię dachem, pokryto blachą aluminiową i wstawiono okna (w jednym jest już witraż). Kościół jest praktycznie w stanie zamkniętym, surowym. Czeka nas: wykonanie schodów z podjazdem dla niepełnosprawnych do głównego wejścia, przebudowa dwóch bocznych wejść, uporządkowanie terenu, osuszenie dolnego kościoła, izolacja i wylanie płyty i oczywiście wykonanie wystroju świątyni.

WARSZAWA (Zacisze), Parafia Świętej Rodziny

Niedziele i święta: 7:00, 9:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 13:00 (w II i IV niedzielę miesiąca (chrzty)), 18:00

Dni powszednie: 6:30, 8:00, 18:00

Parafię erygował Bp Zygmunt Choromański, wikariusz kapitulny Archidiecezji Warszawskiej, 12 grudnia 1948 roku z części parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku i Świętej Trójcy w Ząbkach. Wiosną 1948 roku z inicjatywy Ks. Stanisława Sobczaka, proboszcza z Ząbek, zawiązał się komitet budowy kościoła na Zaciszu. Pierwszym proboszczem był Ks. Stefan Sydry. W 1949 r. wybudowano tymczasową, drewnianą kaplicę z murowanym frontonem, a trzy lata później plebanię. Ze względu na trudności z uzyskaniem zezwolenia na budowę kościoła w centralnie położonym miejscu parafii rozbudowywano kaplicę: w 1956 r. obmurowano ją z zewnątrz; w 1963 r. podniesiono mury do wysokości blisko 5 m. W latach 1969-1972 przystąpiono do kapitalnego remontu kaplicy: pogłębiono fundamenty, podwyższono mury o dalsze 2 m, i przebudowano. W 1990 r. znaczna część parafii Świętej Rodziny (8.100 osób) została włączona do parafii Św. Marka na Targówku. W 1997 r. z części parafii po drugiej stronie ul. Radzymińskiej powstała parafia p.w. Św. Barnaby. Kaplica okazała się ciągle zbyt mała i tymczasowa, dlatego podjęto odważną decyzję o zbudowaniu na jej miejscu nowego kościoła parafialnego. Dawny służył do 26 lipca 2010 roku. 30 marca 2010 roku władze zatwierdził projekt nowego kościoła, który przygotowała arch. Teresa Kłębkowska – Reńska. Budowę rozpoczęto 4 sierpnia 2010 roku, głównym wykonawcą była firma Zbigniewa Dłużewskiego, parafianina. Prace posuwały się tak szybko, że już 12 grudnia 2012 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego wydał zgodę na użytkowanie świątyni. Kamień węgielny poświęcił i wmurował Abp Henryk Hoser SAC 13 maja 2012 roku. Obecnie trwają prace wykończeniowe.

©copyright - Diecezja Warszawsko-Praska
Strona główna Znajdź Mszę Świętą Dla dziennikarzy Dla księży