Dekanat: Otwock-Kresy

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30, 12:00, 16:00 (kaplica w Regucie), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 września 1929 roku z części parafii Kołbiel, należała wówczas do dekanatu praskiego.

Nazwa miejscowości pochodzi od Celestyny, córki Leopolda Polakiewicza – właściciela majątku. Najstarszą osadą Celestynowa jest Radzin, który powstał w 1833 roku, a jego właścicielem był Leopold Radziński. Miejscowość rozwinęła się w związku z budową kolei nadwiślańskiej, a przyczynili się do tego warszawiacy, którzy przyjeżdżali tu na letni odpoczynek. Duża odległość od kościoła w Kołbieli utrudniała wczasowiczom i mieszkańcom udział w życiu Kościoła.

W 1927 roku przystąpiono do budowy drewnianej kaplicy, którą 17 lipca tegoż roku poświęcił ks. Piotr Górski, proboszcz z Kołbieli. Pierwszym kapłanem, który przyjeżdżał do Celestynowa na niedziele i święta, był ks. Stanisław Rostowski, student z diecezji sandomierskiej.

Kościół zbudowano w latach 1930-1932 według projektu arch. Tadeusza Szanjora, głównie z fundacji Edmunda Jankowskiego, profesora SGGW, właściciela majątku „Skarbonka”, organizatora szkoły ogrodniczej w Celestynowie, wielkiego społecznika, odznaczonego medalem papieskim „Pro Ecclesia et Pontifice”. To on przeznaczył na budowę 80 tys. zł.

Kamień węgielny poświęcił bp Stanisław Gall 12 października 1930 roku, a już w grudniu kościół zasklepiono i pokryto dachówką. Duszą poczynań w pierwszym okresie budowy był ks. Anatol Sałaga, a od 3 lutego 1932 roku – ks. Jan Maciejewski. Bardzo wielu parafian pracowało przy budowie bezinteresownie. Świątynię poświęcił bp Stanisław Gall 30 października 1932 roku, w uroczystość Chrystusa Króla. Ukoronowaniem budowy była konsekracja świątyni, której dokonał bp Stanisław Gall w dniu 14 czerwca 1939 roku.

Lasy celestynowskie były miejscem wielu zwycięskich akcji Armii Krajowej. W pobliżu kościoła znajduje się pomnik w formie orła rozpiętego na krzyżu, wzniesiony ku czci ofiar nalotu z 1 września 1939 roku i poległych w czasie II wojnie światowej.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00 (z udziałem dzieci), 12:00, 17:00

Dni powszednie: 8:00 (w poniedziałek, wtorek i środę), 18:00 (oprócz wtorku)

Parafię erygował kard. Józef Glemp 15 marca 1988 roku z części parafii Józefów i Falenica. Stało się to dzięki staraniom ks. prał. Wincentego Malinowskiego, proboszcza parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Józefowie. Od 1950 roku istniał punkt katechetyczny w prywatnej kaplicy u pani Aliny Raue w Nowej Wsi. Od 1971 roku lekcje odbywały się w domku przy ul. Ptasiej (obecnie ul. ks. Malinowskiego); od 1974 roku w kaplicy przechowuje się Najświętszy Sakrament, a w czwartki i niedziele sprawowano Eucharystię.

W 1979 roku, po dziewięciu latach starań, tuż przed pielgrzymką Jana Pawła II do Ojczyzny uzyskano pozwolenie na budowę. W 1981 roku zakupiono plac i w czerwcu rozpoczęła się budowa kościoła, sal katechetycznych i plebanii. Pierwszym proboszczem i budowniczym kościoła był ks. prał. Władysław Walczewski. 19 września 1982 roku bp Jerzy Modzelewski wmurował kamień węgielny pochodzący z ruin Krematorium II w byłym obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.

24 października 1982 roku kard. Józef Glemp erygował ośrodek duszpasterski przy budującym się kościele. Już 21 listopada przeniesiono Najświętszy Sakrament z drewnianej kapliczki do dolnego kościoła. W roku 1986 poświęcono i zainstalowano dzwony z firmy Felczyńskich. W 1991 roku kard. Józef Glemp poświęcił sześć nowych witraży, wykonanych przez firmę Skalskich z Michalina. 25 września 1994 roku bp Kazimierz Romaniuk konsekrował kościół. Z kolei 14 września 2000 roku sprowadzono do parafii relikwie św. Maksymiliana (włosy przechowywane w Niepokalanowie); uroczystej Mszy świętej z tej okazji przewodniczył bp Stanisław Kędziora.

Niedziele i święta: 08:00, 10:00, 11:30 (z udziałem dzieci), 13:00 (poza wakacjami), 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:30, 17:15 (w środę), 18:00, 19:30 (oprócz środy i soboty), 20:00 (w sobotę)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 24 czerwca 1996 roku z części parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Józefowie. Tego dnia poświęcił też kamień węgielny pod świątynię.

Miejscowość powstała pod koniec XIX wieku na parcelowanych gruntach majątku Otwock Wielki. Nazwa pochodzi od Michaliny Kickiej z domu Gutowskiej, córki właścicieli gruntów. Początkowo było to jedno z letnisk na linii otwockiej. Przed II wojną światową istniało tu dziewięć pensjonatów, a liczba gości dochodziła do 4600.

Początki duszpasterstwa związane są z osobą ks. Jana Murziaka, który najpierw zbudował tymczasową kaplicę drewnianą (w środku stał pień jednej z sosen). 24 czerwca 1994 roku powstał ośrodek duszpasterski. 17 lipca 1994 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił krzyż i plac pod budowę kościoła. Od tego dnia w każdą niedzielę sprawowana jest Msza święta. Jesienią ruszyła budowa murowanej kaplicy, którą poświęcił bp Romaniuk 18 grudnia 1994 roku.

Podczas pierwszego odpustu, 24 czerwca 1995 roku, bp Kazimierz Romaniuk poświęcił trzy dzwony („Roman”, „Tadeusz”, „Maria”), odlane w Węgrowie i ufundowane przez parafian. W latach 1996-1997 zbudowano dom parafialny.

W 1998 roku rozpoczęto budowę kościoła według planów inż. Romana Abramczuka. Świątynię poświęcił bp Kazimierz Romaniuk 28 listopada 2004 roku.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 09:00 (kaplica Franciszkanów), 09:30 (w nadzwyczajnej formie Rytu Rzymskiego w dolnym kościele), 10:00, 11:30, 13:00 (poza wakacjami), 15:00 (kaplica Franciszkanów), 18:00, 20:00

Dni powszednie: 06:30 (poza wakacjami), 07:00 (kaplica Franciszkanów), 07:00 (poza Adwentem), 08:30, 18:00

Parafię erygował kard. Aleksander Kakowski 1 listopada 1919 roku z części parafii Wniebowzięcia NMP w Warszawie-Zerzniu. Pierwszym proboszczem został ks. Mieczysław Królak.

Początki osadnictwa na tych terenach związane są z budową kolei nadwiślańskiej w 1877 roku. Przez długi czas był to teren letniskowo-wypoczynkowy; przed wojną na 1500 mieszkańców przypadało 3000 kuracjuszy i letników. W roku 1901 powstał komitet budowy kościoła, a 12 listopada 1902 roku nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego i natychmiast rozpoczęło się wznoszenie świątyni według planów arch. Jana Białego. Biskup Kazimierz Ruszkiewicz poświęcił kościół i oddał go do użytku wiernych 27 sierpnia 1905 roku. Na konsekrację trzeba było czekać wiele lat; dokonał jej kard. Stefan Wyszyński 31 lipca 1966 roku.

Z czasem kościół okazał się za mały i 13 października 1984 roku rozpoczęły się prace ziemne przy rozbudowie. Biskup Jerzy Modzelewski 17 listopada 1985 roku poświęcił i wmurował kamień węgielny, a już od grudnia 1985 Msze święte odprawiane były w dolnym kościele. Połączenie części starego i nowego kościoła nastąpiło w październiku 1987 roku. W roku 1988 wstawiono główny ołtarz, ambonę, ołtarz Najświętszego Sakramentu. 20 października 1996 roku bp Kazimierz Romaniuk poświęcił trzy dzwony i stacje Drogi Krzyżowej. W roku 2000 zbudowano na terenie przykościelnym kaplicę przedpogrzebową i dzwonnicę.

4 września 2005 roku abp Sławoj Leszek Głódź konsekrował nowy ołtarz i nową część kościoła. W roku 2012 wykończono dolny kościół (poświęcił go 3 marca abp Henryk Hoser SAC). W latach 2014-2016 wybudowano Dom św. Józefa z salami spotkań dla wspólnot i ruchów.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 08:00, 18:00

Parafia erygowana w XII lub XIII wieku, należała do diecezji poznańskiej (archidiakonat czerski); niektórzy wskazują dopiero rok 1488. W księgach biskupich spotykamy ją w roku 1517 przy okazji mianowania proboszczem Stanisława Goślińskiego po zgonie Leonarda z Warszawy. Patronami drewnianego kościoła św. Bartłomieja i św. Wita byli Paweł i Marcin Karczewscy, Jan Ducki, Jan i Marcin Zbroscy, wszyscy z rodu Jasiona (imię Wit było częste w tym rodzie w XV wieku).

W 1548 roku, za zgodą Zygmunta I, Jan i Franciszek Karczewscy podnieśli osadę do godności miasta na prawie chełmińskim (osada utraciła prawa miejskie w 1869 roku, odzyskała je w roku 1957). Około roku 1602 spłonął pierwotny kościół, postawiono wówczas nowy, prowizoryczny, też drewniany. Gdy w 1603 roku na wizytację przybył biskup poznański Wawrzyniec Goślicki, świątynia nie była jeszcze poświęcona. Przy kościele istniała wtedy szkoła, której rektorem był Andrzej z Sobikowa; jego brat Walenty był kantorem w kościele.

Kościół murowany wzniósł kanclerz koronny Kazimierz Bieliński w 1632 roku. W latach 1733-1737 marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński przebudował go (projekt przypisuje się Jakubowi Fontanie). Świątynię konsekrował biskup płocki Andrzej Załuski w niedzielę po uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła w roku 1733.

Najstarszą częścią kościoła jest kaplica Karczewskich z 1541 roku, dobudowana pierwotnie do świątyni drewnianej. Podczas pożaru miasta w 1865 roku z kościoła pozostały tylko szczątki. Odbudowę finansowali ówcześni dziedzice Kurtzowie.

W latach 1910-1913 kościół został rozbudowany według projektu Hugona Kudery: dobudowano transept, dwie sąsiadujące z nim kaplice od zachodu oraz prezbiterium z zakrystią. Konsekrował go kard. Aleksander Kakowski 20 czerwca 1915 roku.

W Karczewie były niegdyś sławne dzwony z lat 1618, 1646 i 1668, ale zabrali je Niemcy w 1941 roku; obecne dzwony („Józef”, „Franciszek” i „Antoni”), zawieszone w dzwonnicy murowanej z XVIII wieku, poświęcił kard. August Hlond 29 lipca 1946 roku.

Od XIX wieku szczególnie bogato celebruje się tu uroczystość Bożego Ciała. Kościół wiele ucierpiał w 1944 roku, ale wszystkie zniszczenia naprawiono.

Karczew od XVIII wieku słynął z jarmarków bydła. W czasie II wojny światowej było tu centrum wyrobów mięsnych dla stolicy.

Niedziele i święta: 07:00, 08:30, 10:00, 11:30, 13:00, 18:00, 20:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 października 1978 roku z części parafii Św. Wincentego w Otwocku, Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Otwocku-Świdrze i Św. Wita w Karczewie. Osada powstała na przełomie XIX i XX w. na ziemiach, które po uwłaszczeniu otrzymali chłopi z Nadbrzeża i Kępy Nadbrzeskiej. Należy do miasta od 1932 r.

Początki parafii sięgają roku 1934 r., kiedy Ks. Ludwik Wolski, ówczesny proboszcz parafii Otwock, sprowadził tu Siostry Felicjanki, które zamieszkały w wynajętym budynku przy ul. Jodłowej 14. Siostry urządziły przedszkole i kaplicę półpubliczną, od wiosny 1935 roku zapraszały kapłanów ze Mszą Św., najpierw w niedziele, a potem także w dni powszednie. W latach pięćdziesiątych Kuria Metropolitalna kierowała tu kapłanów na stały pobyt, co doprowadziło do ustanowienia samodzielnego ośrodka duszpasterskiego w dniu 6 kwietnia 1958 roku. Rektorem kaplicy został Ks. Eugeniusz Piesiewicz, który zakupił i ogrodził plac pod budowę nowego kościoła oraz postawił na placu figurkę Matki Bożej stojącą do dziś. Z czasem rozpoczęły się starania o budowę świątyni, które trwały 18 lat. Ostatecznie pozwolenie nadeszło w sierpniu 1977 r.

Kompleks świątynno-administracyjny, budowany od 3 kwietnia 1979 roku, to dzieło Ks. Włodzimierza Jabłonowskiego, inż. Zenona Liżewskiego, inż. Waldemara Siwka i inż. Jerzego Gajkowskiego. W jego skład wchodzi kościół, plebania, dom parafialny i dom dla Sióstr Felicjanek. Obiekt konsekrował Kard. Józef Glemp 3 października 1988 roku, w X rocznicę powstania parafii.

Niedziele i święta: 07:00, 09:00, 10:30 (z udziałem dzieci), 12:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Józef Glemp 1 września 1989 roku z części parafii MB Królowej Polski w Otwocku-Kresach. Osada powstała na początku XX w. Nazwę zawdzięcza rozległym i podmokłym terenom, które rozciągały się między Otwockiem i Karczewem. Włączono ją do miasta w 1932 r. Starania o utworzenie nowego ośrodka duszpasterskiego i lokalizację nowego kościoła podjął Ks. Włodzimierz Jabłonowski proboszcz parafii Otwock-Kresy w 1986 r. Zostały one uwieńczone decyzją z 20 czerwca 1988 roku zatwierdzającą lokalizację nowego kościoła i program budowy.

Do parafii macierzystej należała pierwsza kaplica na osiedlu Ługi (wraz z wyposażeniem) usytuowana była w jednym z bloków. Mieszkają tu głównie rodziny młode i w średnim wieku. Budowniczym kościoła, kaplicy i plebanii był pierwszy proboszcz Ks. Jan Andrzejewski. Pierwszą tymczasową kaplicę p.w. Bł. Honorata Koźmińskiego, wzniesioną na miejscu nowego kościoła, poświęcił Bp Stanisław Kędziora 21 grudnia 1988 roku. Od 1 stycznia 1989 roku istnieje samodzielny ośrodek duszpasterski. Kaplica w kilka dni później spłonęła doszczętnie, przyczyny pożaru nie ustalono. Nową kaplicę poświęcił Bp Marian Duś 15 stycznia 1989 roku. Okazała się z czasem za mała i zdecydowano się na przeniesienie dużej kaplicy z Ursynowa, poświęcił ją Bp Kazimierz Romaniuk 29 lipca 1989 roku. Kolejne wizyty Bp. Kazimierza Romaniuka związane były z: poświęceniem placu pod budowę kościoła i fundamentów domu parafialnego (13 listopada 1990 r.), wmurowanie kamienia węgielnego, który poświęcił Bł. Jan Paweł II 9 czerwca 1991 roku (7 czerwca 1992 r.), poświęceniem domu parafialnego (19 maja 1993 r.), poświęceniem kościoła (4 listopada 1995 r.), poświęceniem trzech dzwonów (13 października 1996 r.) i wreszcie z konsekracją kościoła (15 października 2000 r.).

Na początku 1997 r. położono posadzkę marmurową, w 1998 r. przybył marmurowy ołtarz, chrzcielnica i ambonka. W 1999 r. wykonano w prezbiterium mozaikę „Chrystus Miłosierny”, zainstalowano 18 żyrandoli i oświetlenie prezbiterium, w roku 2000 zamontowano stałe tabernakulum w kaplicy Najświętszego Sakramentu i ozdobiono kaplicę mozaiką „Baranek z Apokalipsy Św. Jana”. W kolejnych latach wyposażono kościół w komplet dębowych ławek i wykończono kaplicę MB Miłosierdzia (również z mozaiką). W roku 2010 zmieniono wystrój i wyposażenie kaplicy Św. Faustyny, aby mogła służyć rozwijającym się grupom parafialnym. W 2012 r. przeprowadzono kapitalny remont pomieszczeń świetlicy, tak aby mogły służyć nie tylko dzieciom, ale i dorosłym np. w niedziele jako parafialna kawiarenka.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 11:30, 15:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 6 stycznia 1951 roku. Osada powstała w 1879 roku w wyniku parcelacji folwarku Anielin. Tereny nad rzeką Świder kupił Michał Elwiro Andriolli i założył osadę letniskową Brzegi. Oryginalne letniskowe wille, których budowę zapoczątkował Andriolli, dały początek stylowi zwanemu nadświdrzańskim lub świdermajer, który rozpowszechnił się na linii otwockiej. Od 1952 roku znajduje się w granicach Otwocka.

Wezwanie parafii związane jest ze wczesnym na tym terenie kultem Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, rozwijanym przez Zgromadzenie Sióstr Św. Teresy, a potem Instytut Terezjański. To właśnie tutaj w latach dwudziestych powstawały Młodzieżowe Kółka Terezjanek, które rozszerzyły się niemal po całej Polsce. Teren na którym pobudowany jest kościół i plebania należał do Instytutu Terezjańskiego, który oddał go na potrzeby parafii.

Do 1972 roku duszpasterzami byli księża diecezjalni, potem przybyli Misjonarze Świętej Rodziny. Pierwszym posunięciem misjonarzy było odnowienie i przebudowa kościoła. Ks. Wirgiliusz Jarzyński MSF w 1972 roku rozpoczął starania o budowę świątyni, plebani i dom katechetycznego. Wykopy pod budowę kościoła według projektu arch. Leszka Klajnerta rozpoczęto 22 października 1980 roku.

Kamień węgielny poświęcił i wmurował Bp Jerzy Modzelewski 18 października 1981 roku, tego dnia poświęcił także sale katechetyczne. Mury wzniesionej już świątyni poświęcił i pierwszą Mszę Świętą w dolnym kościele odprawił Bp Zbigniew Kraszewski 8 września 1985 roku. Świątynię konsekrował Kard. Józef Glemp 30 listopada 1986 roku.

20 listopada 2017 roku kościół został podniesiony do rangi Sanktuarium świętej Teresy od Dzieciątka Jezus.

Niedziele i święta: 09:00, 11:00, 18:00

Dni powszednie: 07:00 (w poniedziałek, środę i sobotę w Adwencie), 18:00 (oprócz poniedziałku, środy i soboty w Adwencie)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 marca 1999 roku z części parafii Karczew, a pierwszym proboszczem mianował Ks. Bogdana Sankowskiego. Miejscowość jest wzmiankowana już w 1407 r. Od XVII w. należała do Bielińskich, którzy z ubogiej szlachty ciechanowskiej wybili się do godności senatorskich i mieli liczne posiadłości (dobra ciągnęły się od Karczewa do Garwolina). Pozostał po nich barokowy pałac zbudowany w latach 1693-1703 na sztucznej wyspie według projektu Carlo Ceroniedo lub Tylmana z Gameren i rozbudowany w XVIII w. przez Jakuba Fontanę. To właśnie tu w 1705 r. spotkali się król pruski August II Mocny i car Rosji Piotr Wielki i po raz pierwszy planowali rozbiór Polski. Obecnie budynek jest rezydencją reprezentacyjną Prezydenta RP.

Otwock Wielki zwany często Starym Otwockiem jest zatem kolebką dzisiejszego miasta Otwock: to on dał nazwę stacji kolejowej i całej okolicy uzdrowiskowej. W roku 1981 zaistniała konieczność lokalizacji w Otwocku Wielkim punktu katechetycznego. Pan Jan Siwek, ówczesny dyrektor miejscowej Szkoły Podstawowej, przy wydatnym wsparciu ówczesnego proboszcza Karczewa, Ks. Edwarda Święckiego, wystąpił o przydział działki należącej do szkoły na lokalizację wspomnianego obiektu. W październiku 1984 r. przygotowano teren.

Projekt architektoniczny opracowała inż. Anna Zabłocka-Szymańska z Otwocka. Salę katechetyczną poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 12 października 1986 roku. Witraże wykonała pracownia Macieja Malickiego i Mirosława Spirowskiego z Otwocka. Kaplicę poświęcił Bp Kazimierz Romaniuk 6 grudnia 1987 roku. Krzysztof Łempicki wykonał i ofiarował 14 listopada 1990 roku stacje Drogi Krzyżowej. Pan Roman Suchecki z Wygody ufundował dzwon odlany w ludwisarni Saturnina Skubiszyńskiego, a 7 lipca 1996 roku poświęcił go Bp Kazimierz Romaniuk. Od 5 lutego 1998 roku istnieje tu samodzielny ośrodek duszpasterski.

Niedziele i święta: 8:00 (od maja do września), 9:00 (od października do kwietnia), 10:00 (od maja do września), 11:00 (od października do kwietnia), 17:00 (od października do kwietnia), 18:00 (od maja do września)

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 25 grudnia 1993 roku z części parafii Celestynów i Niepokalanego Serca Maryi w Otwocku-Śródborowie. Początki duszpasterstwa związane są z dniem 2 sierpnia 1987 roku, wtedy Ks. Jan Osimowicz po raz pierwszy odprawił Mszę Św. Dzięki jego staraniom w ciągu 72 dni przywieziono i zestawiono kaplicę z parafii Św. Franciszka z Asyżu w Warszawie-Okęciu. Kard. Józef Glemp ustanowił tu prawie-parafię 3 listopada 1987 roku, a 23 grudnia Bp Kazimierz Romaniuk podczas Mszy Św. poświęcił kaplicę. Prace nad budową nowego kościoła podjął w czerwcu 1995 r. Ks. Krzysztof Cąkała. Rozpoczęły się prace projektowe, które prowadzili arch. Alfred Szymkiewicz i konstruktor inż. Zbigniew Zaborowski. Równocześnie gromadzono materiały budowlane i odwodniono teren pod kościół. W dniu 2 sierpnia 1997 roku Bp Kazimierz Romaniuk odprawił Mszę Św. odpustową z okazji 10-lecia duszpasterstwa. W tym samym miesiącu rozpoczęto prace ziemne, a we wrześniu i październiku wykonano ławy fundamentowe. W 1998 r. podniesiono fundamenty kościoła do wysokości 4 m, w następnym wymurowano nawy boczne oraz przyziemie prezbiterium, zakrystie, kaplicę zimową i mury prezbiterium do wysokości 3 m. 4 października 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk poświęcił i wmurował kamień węgielny przywieziony z bazyliki MB Anielskiej w Asyżu (jest certyfikat autentyczności). W roku 2000 całość pokryto dachem, a pierwszą Pasterkę odprawił Ks. Jerzy Gołębiewski, notariusz Kurii. W 2001 r. wytynkowano wnętrze kościoła i wstawiono okna aluminiowe, w 2002 r. dobudowano wieżę, w której znajdują się 3 dzwony: Jan Paweł (420 kg), Św. Kazimierz (260 kg) i Św. Krzysztof (130 kg) poświecone przez Bp. Romaniuka 2 sierpnia 2002 roku, w czasie odpustu parafialnego.
Na placu przy kościele znajduje się mała grota MB z Lourdes i grota Najśw. Serca Pana Jezusa. Poświęcone dzwony zostały wciągnięte do przygotowanej wieży i nakryte kopułą z krzyżem 13 grudnia 2002 roku o godz. 11.00, a już o 12.00 zadzwoniły na Anioł Pański. W 2002 roku wykończono salę katechetyczną, szatnię i pomieszczenia gospodarcze zlokalizowane w podziemiach kościoła. Pokryto blachą miedzianą zakrystię oraz dach kaplicy prawego transeptu. Jesienią tego roku wykonano wykopy i odwodnienie pod ławę fundamentową i pod budynek nowej plebanii. W 2003 roku w święto Matki Bożej Gromnicznej uruchomiono ogrzewanie olejowe kościoła.W następnych latach dokończono wyposażanie kościoła. W dniu 8 listopada 2015 r. miała miejsce konsekracja kościoła dokonana przez bpa Henryka Hosera, biskupa warszawsko-praskiego. W 2016 r. trwały prace związane z budową ogrodzenia terenu kościoła.