Dekanat: Jadowski

Niedziele i święta: 07:30, 09:15, 10:45 (kaplica w Kaliskach), 12:30

Dni powszednie: 17:00 (pn-pt), 09:00 (sob)

Parafię erygował bp Kazimierz Romaniuk 1 lipca 1998 roku z części parafii Kamieńczyk. Od 1992 roku istniała tu kaplica filialna parafii Kamieńczyk, zbudowana z inicjatywy wiernych i pozostająca pod opieką ówczesnego proboszcza, ks. Janusza Godzisza. Jesienią 1996 roku poświęcił ją bp Kazimierz Romaniuk.

22 czerwca 1997 roku władza diecezjalna ustanowiła samodzielny ośrodek duszpasterski i skierowała ks. Grzegorza Rowickiego do opieki nad nim. W tym samym roku dobudowano plebanię i ogrodzono teren. Wiosną 2009 roku rozpoczęto kapitalny remont świątyni: demontaż sidingu, wymiana okien, ocieplenie zewnętrzne.

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00, 18:00

Dni powszednie: 7:00, 18:00

Jadów, dawniej miasteczko, obecnie wieś, siedziba gminy, leży w północno-wschodniej części Równiny Wołomińskiej. W pierwszej połowie XIII wieku nasiliło się osadnictwo nad Bugiem na zachód od ujścia Liwca – prawdopodobnie tego okresu sięgają nadbużańskie Rażny na wschodzie oraz Jadów na południowym zachodzie. W XV wieku były te okolice na tyle zagospodarowane i ludne, że w 1473 roku, za panowania księcia mazowieckiego Bolesława IV, wybudowano pierwszy modrzewiowy kościół, który przetrwał do XVIII wieku. Konsekracji kościoła dokonał brat księcia Kazimierz, biskup płocki, 5 lutego 1479 roku. Jedni przypuszczają, że kościół został spalony, inni, że przebudował go ks. Marcin Koźliński.

Parafia jadowska została erygowana w roku 1481. Oznacza to, że już w tym czasie Jadów stanowił ośrodek kultu religijnego i życia gospodarczego. I rzeczywiście – w 1475 roku książę Bolesław IV nadał osadzie przywilej cotygodniowych targów. Książęta mazowieccy, a później królowie polscy, począwszy od XVI wieku popierali osadnictwo w tej części Mazowsza. Osadnicy byli zwalniani na kilka lat od wszelkich powinności poza obowiązkiem „stawania zbrojnie w potrzebie”. W tym czasie powstały takie wioski, jak Królowa Wola (obecnie Starowola), Zawiszyn i Myszadła. Ich założycielem był starosta liwski i kamieniecki Mikołaj Zawisza. Życie religijne rozwijało się – w 1. połowie XVIII wieku w Jadowie powstała mansjonaria, która funkcjonowała przez kilkadziesiąt lat.

Warto zauważyć, że w 1776 roku, 20 lat po opuszczeniu parafii w Jadowie przez byłego proboszcza ks. Ludwika Mellina (1735-1744), mocą zapisu testamentowego na rzecz wspólnoty św. Wincentego przy kościele Świętego Krzyża powstała Fundacja Jadowska, zobowiązująca do przeprowadzania w Jadowie misji co sześć lat.

Wśród wiernych rozwijał się kult męki Pańskiej, pojawiły się mazowieckie procesje pasyjne, w których kroczyli tzw. kapnicy (pokutnicy ubrani w kapy, czyli wory pokutne). Dzięki działalności misjonarzy utworzono w Jadowie różańcowe Bractwo Aniołów Stróżów. Zaczęły powstawać tzw. domy szpitalne dla ubogich, był to początek pracy charytatywnej.

W 1781 roku proboszcz jadowski ks. Franciszek Zambrzycki został biskupem sufraganem kijowskim, co spowodowało, że mimo działań wojennych życie religijne mogło toczyć się w miarę normalnie. W związku z rezydowaniem bp. Zambrzyckiego w Jadowie co roku na zakończenie nabożeństwa czterdziestogodzinnego był udzielany sakrament bierzmowania, były też przypadki udzielania święceń kapłańskich. Obchodzono odpusty na św. Jakuba Apostoła (patrona parafii), w dniu świętych Aniołów Stróżów, a także – za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej – w święto Siedmiu Boleści NMP. Ważnym wydarzeniem było odnowienie ślubów zakonnych sióstr wizytek mieszkających we wsi Zawiszyn, po raz pierwszy w języku polskim.

W 1818 roku dobra jadowskie przyznano hrabiemu Stanisławowi Zamoyskiemu.

W 1882 roku, staraniem ks. Piotra Brzozowskiego, rozpoczęła się budowa nowego kościoła. Dziedzic hrabia Zdzisław Zamoyski ofiarował na ten cel część funduszy i materiały budowlane uzyskane z rozbiórki dawnego dworu w Zawiszynie. Chłopi opodatkowali się na rzecz budowy i ochoczo przychodzili do wszelkich prac. Budowę ukończono w 1886 roku. Konsekracji dokonał, w obecności kilkunastu tysięcy wiernych, abp Wincenty Chościak Popiel. Świątynię zaprojektował arch. Józef Pius Dziekoński.

W 1945 roku wojska sowieckie zniszczyły wieżę, którą odbudowano dopiero w 1976 roku. W dwudziestą drugą rocznicę powstania diecezji, 15 września 2013 roku, abp Henryk Hoser SAC podniósł kościół do rangi sanktuarium Krzyża Świętego.

Niedziele i święta: 7:45 (kaplica w Skuszewie), 8:00 (kaplica w Loretto), 9:00, 10:00 (kościół w Loretto), 11:00, 12:30 (kaplica w Kukawkach), 16:00 (kościół w Loretto), 18:00 (od kwietnia do października)

Dni powszednie: 17:00 (od kwietnia do października o 18:00), 18:00 (od listopada do marca o 17:00)

Parafia została erygowana w XIII wieku. Pierwszy kościół istniał już w 1240 roku.

W 1973 roku odkryto pod Kamieńczykiem cmentarzysko prasłowiańskie z okresu od II wieku przed Chrystusem do II wieku po Chrystusie. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1452 roku, gdy Kamieńczyk otrzymał prawa miejskie od księcia Bolesława. Nazywał się wtedy Kamieniec Mazowiecki. W XVI wieku miasto było siedzibą kasztelanii, miało zamek obronny, letnią rezydencję królewską na czas polowań, ratusz, sukiennice, 7 młynów wodnych, 3 kościoły, 13 rzeźników, 20 browarów, komorę celną kontrolującą Bug (rocznie przepływało tędy ok. 4 tys. barek ze zbożem i produktami lasu) i 300 domów murowanych. Do upadku i zniszczenia miasta przyczyniły się: pożary w latach 1612 i 1615, pożar i zaraza w 1647 roku, a także potop szwedzki.

Od 1654 roku do czasów pruskich Kamieniec Mazowiecki należał do sióstr wizytek, sprowadzonych przez królową Marię Ludwikę do Warszawy. Potem stał się częścią dóbr hrabiego Zamojskiego. Miasto ostatecznie utraciło prawa miejskie w 1870 roku.

16 sierpnia 1896 roku ks. prał. Roch Filochowski poświęcił kamień węgielny pod budowę nowego kościoła według projektu arch. Józefa Piusa Dziekońskiego. Świątynia powstała staraniem ks. Ludwika Budziszewskiego w latach 1898-1902. Kościół konsekrował abp Wincenty Chościak Popiel w 1903 roku. Po walkach z bolszewikami w 1920 roku została już tylko osada Kamieńczyk.

Podczas II wojny światowej wieś została spalona, ucierpiał także kościół: spłonął dach, chór z organami i witraże. W 1952 roku ks. Tadeusz Balik odbudował dach; nowe, 15-głosowe organy zagrały po raz pierwszy w 1966 roku.

Parafia posiada trzy dzwony („Antoni”, „Kazimierz”, „Maria”), ufundowane w 1967 roku przez Kazimierza Oleskiego z USA i zawieszone w drewnianej dzwonnicy z 1885 roku, krytej blachą cynkową.

Niedziele i święta: 9:30, 12:00

Dni powszednie: 7:00

Parafię erygował kard. Stefan Wyszyński 30 kwietnia 1957 roku z części parafii Niegów i Kamieńczyk. Pierwsze starania podjął proboszcz Niegowa ks. Henryk Nowacki, wcześniej profesor śpiewu w seminarium duchownym i miłośnik śpiewu gregoriańskiego. W roku 1955 założył on przy Szkole Podstawowej w Kicinach chór, który śpiewał w okolicznych parafiach, i postarał się o pozwolenie odprawiania Mszy świętych w skromnej drewnianej kaplicy. Tak powstało oratorium publiczne, powołane dekretem z 8 lutego 1957 roku.

Pierwszym proboszczem był ks. Zefiryn Nit-Stoczewski, były kapelan sióstr zakonnych w Samarii (Niegowie). Początkowo mieszkał u państwa Rudników, potem ze składek zakupiono na plebanię mały drewniany domek i postawiono go w pobliżu kaplicy. W tym czasie niektórzy ofiarowali plac pod budowę kościoła. Podczas pierwszej wizytacji kanonicznej, przeprowadzonej w dniach 6-7 października 1962 roku, zapadła decyzja budowy nowej, murowanej świątyni. Wybrano projekt p. Stanisława Marzyńskiego. Zadania tego podjął się ks. Jan Maria Królik. Gdy ruszyły prace, ówczesne władze ukarały proboszcza grzywną, a budowę przerwano. Ostatecznie kard. Stefan Wyszyński poświęcił świątynię w stanie surowym 11 sierpnia 1973 roku, a konsekrował ją 17 czerwca 1979 roku. W 2011 roku odnowiono kościół dolny i górny wewnątrz i na zewnątrz.

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00

Dni powszednie: 7:30 (w okresie kolędy), 16:00 (od października do marca oprócz okresu kolędy), 18:00 (od maja do września)

Parafię erygował Abp Stefan Wyszyński 15 kwietnia 1951 roku z części parafii Sulejów i Dobre. Miejscowość jest wzmiankowana w 1563 r. jako Straszowa Łąka. Została obrabowana w 1657 r. przez wojska cesarza Austrii, które wspomagały króla Jana Kazimierza. W październiku 1946 r. władza kościelna przysłała do Strachówki Ks. Jana Michałowicza, którego zadaniem było zorganizowanie parafii. Jego staraniem, w latach 1950-1951, zbudowano plebanię i murowany budynek gospodarczy. Kolejny proboszcz, Ks. Franciszek Góźdź, zgromadził materiał na budowę kościoła i w 1957 r. uzyskał pozwolenie na budowę. Świątynię zaprojektował arch. Mieczysław Piprek. Kamień węgielny i fundamenty kościoła poświęcił Bp Wacław Majewski 12 maja 1958 roku. Pierwszą Mszę Św. odprawiono 16 grudnia 1961 roku. Inną ważną datą jest 26 sierpnia 1962 roku, kiedy to Bp Jerzy Modzelewski uroczyście poświęcił świątynię. 28 maja 2001 roku uroczystościom 50-lecia parafii przewodniczył Bp Kazimierz Romaniuk. W czerwcu 2015 r. odbyły się Misje Święte, które prowadzili Ojcowie Redemptoryści z Nowej Osuchowej.

Niedziele i święta: 9:00, 10:30, 12:00

Dni powszednie: (8:00 lub 17:00, wg ogłoszeń), 17:00 (w I piątek i w I sobotę miesiąca)

Parafię erygował biskup płocki Jan Gębicki w 1669 r. z części parafii Jadów (akt erekcyjny podpisano dopiero 30 stycznia 1671 roku). Pod koniec XIX w. parafia liczyła 2.500 wiernych. Wieś Sulejów powstała najprawdopodobniej w połowie XV w. w wyniku wzmożonego osadnictwa na Mazowszu Północnym. Swój rozwój zawdzięcza dogodnemu położeniu w pobliżu traktu ciechanowieckiego. Do 1528 r. należała do książąt mazowieckich, później do dóbr królewskich. W 1654 r. nadano Sulejów Stefanowi Czarneckiemu za zasługi w walce ze Szwedami. W 1660 r. powstało w Sulejowie starostwo niegrodowe, wydzielone ze starostwa stanisławowskiego. Po śmierci Stefana Czarnieckiego w 1664 r., dobra sulejowskie zakupił starosta Samuel Lipski, który w roku 1667 ufundował pierwszy drewniany kościół. Generał wojsk koronnych, Antoni Ossoliński, nabył majątek w 1771 r., z kolei Aleksander Ossoliński, starosta drohiczyński, w 1757 r. przebudował kościół. Ponownej konsekracji (p.w. Świętej Trójcy i Św. Michała Arch.) dokonał w 1803 r. sufragan kijowski, Bp Franciszek Zambrzycki. Pierwszym i długoletnim (1800-1850 r.) proboszczem w Sulejowie był Ks. Jakub Dost, którego ciało spoczywa na miejscowym cmentarzu. W 1775 r. sejm przekazał dobra rodzinie Drewnoskich, a w 1820 r. właścicielem Sulejowa został hrabia Stanisław Kostka Zamojski. W uroczystość Wniebowzięcia NMP, 15 sierpnia 1944 roku, Niemcy spalili kościół. Msze Św. odprawiały się w starej plebanii przystosowanej na tymczasową kaplicę. Po otrzymaniu zgody na budowę świątyni, 7 września 1958 roku, rozpoczęto kopanie fundamentów pod nowy, murowany kościół według projektu arch. Mieczysława Rzepeckiego, a już 24 maja 1959 roku Kard. Stefan Wyszyński poświęcił mury. Budowę ukończono w 1961 r., uroczystej konsekracji dokonał Kard. Wyszyński 21 maja 1969 roku.

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00, 12:00

Dni powszednie: wg ogłoszeń

Parafię erygował Bp Kazimierz Romaniuk 4 kwietnia 1999 roku z części parafii Jadów. W dawnych wiekach Siewnica była własnością szlachty zagrodowej i należała do rodu Szewnickich. W latach 1952-1958 księża pracujący w Jadowie odprawiali Msze Św. w domach prywatnych Szewnicy. W maju 1958 r. wierni razem z Ks. Edwardem Święckim, ówczesnym proboszczem Jadowa, postanowili zbudować kościół bez planu i pozwolenia; wtedy też władza metropolitalna utworzyła tu ośrodek duszpasterski. Kard. Stefan Wyszyński po wizytacji w sierpniu 1975 roku zdecydował, aby w najbliższym czasie zamieszkał tu na stałe duszpasterz. 13 czerwca 1977 roku przyjechał kapłan, otrzymał pozwolenie na prowadzenie ksiąg metrykalnych. Od 17 września 1978 roku ksiądz zamieszkuje w nowej plebanii. W listopadzie 1999 roku Bp Kazimierz Romaniuk dokonał poświęcenia cmentarza parafialnego i groty MB Fatimskiej, która stoi przy kościele. Pierwsze misje w parafii Szewnica odbyły się w 2008 roku.

Niedziele i święta: 8:00, 10:00, 12:00 (poza wakacjami), 17:00 (w wakacje)

Dni powszednie: 6:30 (w Adwencie), 7:00 (poza majem, czerwcem, październikiem oraz pierwszymi piątkami i sobotami miesiąca), 17:00 (w maju, czerwcu, październiku oraz w pierwsze piątki i soboty miesiąca)

Parafię erygował Kard. Stefan Wyszyński 15 października 1978 roku. Miejscowość powstała w drugiej połowie XVIII w. Początki duszpasterstwa sięgają końca XIX w., kiedy to hrabia Zamoyski urządził w jednym z drewnianych domów na terenie letniska Borzymy kaplicę p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP, aby ułatwić gościom, licznie przyjeżdżającym na wakacyjny wypoczynek udział w niedzielnej Eucharystii. Kaplica była pod opieką duszpasterzy z Jadowa. Do powstania rektoratu Urle – Szewnica przyczyniła się pewna „błogosławiona wina” – profanacja Najświętszego Sakramentu w kaplicy w czerwcu 1964 r.; w krótkim czasie skierowano tu kapłana, aby rezydował i troszczył się o bezpieczeństwo miejsca świętego. Dzięki staraniom Ks. Tadeusza Armijaka rozpoczęto w 1974 r. wznoszenie murów obecnej świątyni wykorzystując pozwolenie ówczesnych władz na remont kapitalny drewnianej kaplicy. Kształt przyszłej świątyni projektował Ks. Armijak z grupą zaangażowanych parafian. Ponieważ został przekroczony zakres pozwolenia ówczesne władze nakazały rozbiórkę postawionych murów. Dopiero wiosną 1976 r. uzyskano pozwolenie na dalszą budowę pod warunkiem wykonania planów. Pierwsza Msza Św. w nowej świątyni była odprawiona w uroczystość odpustową, 26 sierpnia 1977 roku. W roku 1977 Szewnica i Urle stały się odrębnymi ośrodkami duszpasterskimi. Kard. Stefan Wyszyński poświęcił nowy dom Boży 9 lipca 1978 roku. Na 20-lecie parafii mieszkańcy, wraz z licznie przyjeżdżającymi wczasowiczami, wznieśli grotę ku czci MB z Lourdes z figurą Maryi, w której umieszczone zostały relikwie Św. Bernadetty Soubirous.